tag:blogger.com,1999:blog-1878776638384954066.post2000779504557467334..comments2023-11-02T11:42:12.817+01:00Comments on LifeLikes: Ode to my familyandrianahttp://www.blogger.com/profile/13554089297371305539noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-1878776638384954066.post-53326243119213059142014-06-16T20:43:43.664+02:002014-06-16T20:43:43.664+02:00Κάποτε ο αδελφός σου, στην τρίτη Δημοτικού, αν θυμ...Κάποτε ο αδελφός σου, στην τρίτη Δημοτικού, αν θυμάμαι καλά, έγραψε για την ημέρα της μητέρας μιά έκθεση πέντε αράδων....χωρίς υπερβολή...<br />Στις τέσσερεις εξηγούσε γιατί τον αγαπούσαν οι φίλοι του, οι δάσκαλοί του, η γιαγιά του,...και πάει λέγοντας.<br />Στην τελευταία έγραφε....."της μαμάς μου της φτάνει που αναπνέω"<br />Και πιστέψτε με έτσι είναι...και το λέω όχι γιατί είμαι μαμά τριών υπέροχων, δύσκολων, χαρισματικών, έξυπνων, όμορφων,με έντονο χαρακτήρα...το καθένα τον δικό του...παιδιών...όχι...<br />Το λέω γιατί είμαι μοναχοπαίδι και το εισέπραξα από την μαμά μου...που δεν την ένοιαζε αν της φώναζα...αν θύμωνα μαζί της...δικαίως ή αδίκως...αν έκλαιγα από τα νεύρα μου για αυτά που μου "έκανε"...αν βροντούσα τις πόρτες πίσω μου και έκανα ώρες να γυρίσω...αν της χρέωνα όλα μου τα λάθη, τις αποτυχίες, τα απραγματοποίητα όνειρα, τις κλεμμένες μου στιγμές...και ας μην έφταιγε...<br />Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να ακούσει την πόρτα να γυρίσω σώα...να με πάρει τηλέφωνο, μετά την μισοσπασμένη πόρτα από τον βρόντο, και να μου απαντήσει στο σκληρό μου "τί θέλεις μωρέ μαμά πιά"...τίποτα παιδί μου, έτσι πήρα να δω αν είσαι καλά.<br />Και όταν είχα δυσκολίες...οποιουδήποτε τύπου...ήταν πάντα εκεί με ένα λόγο παρηγορίας...και ας ήταν και άκαιρος...ήταν εκεί όμως.<br />Γεμάτη ζεστασιά, κατανόηση, έτοιμη για βοήθεια, με έναν καλό λόγο, με ό,τι νόμιζε τέλος πάντων ότι βοηθούσε...<br />Και μετά όλα αυτά χάθηκαν μέσα σε ένα πρωινό που αποφάσησε να μην ξανανοίξει τα μάτια της....<br />Και κανείς δεν ήταν πια σαν αυτήν...κανείς δεν με έπαιρνε ...έτσι για να δει αν είμαι καλά...κανείς δεν ήταν εκεί με τον άκαιρο καλό λόγο...κανείς δεν μπορούσε να είναι στην θέση της...<br />Και μετά ήρθαν τα όνειρα...και να οι νουθεσίες, οι συμβουλές, οι έπαινοι....ο καλός ο λόγος...<br />Μόνο εκείνη έλειπε...<br />Έτσι μάτια μου είναι οι "ΜΑΜΑΔΕΣ" με όλα τα γράμματα κεφαλαία...δεν θυμούνται τίποτα από αυτά που λένε τα παιδιά τους...δεν κρατάνε θυμό...ξεχνούν εύκολα...και , προ πάντων, είναι πάντα εκεί...στις χαρές και στις λύπες...στα καλά και τα δύσκολα...στα μεγάλα και στα μικρά.<br />Πάντα υπερήφανες για τα κατορθώματά σας....πάντα με έναν "άκαιρο" καλό λόγο για τα λάθη και τις κακοτοπιές που βρήκατε.<br />Δεν ξέρω αν είμαι σαν την μαμά μου...αλλά προσπαθώ να γίνω.<br />Να είστε πάντα καλά...και να μην χρειαστεί ποτέ να ζητήσετε την βοήθεια της μαμάς...και ας είναι εκεί πάντα.alexandrahttps://www.blogger.com/profile/04578352824231387119noreply@blogger.com