tag:blogger.com,1999:blog-1878776638384954066.post3111375187901506685..comments2023-11-02T11:42:12.817+01:00Comments on LifeLikes: Επαγγελματικός προσανατολισμόςandrianahttp://www.blogger.com/profile/13554089297371305539noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-1878776638384954066.post-49765373538912675172015-08-26T18:51:52.361+02:002015-08-26T18:51:52.361+02:00Είναι δύσκολο να στέκεσαι πίσω από τα όνειρα και τ...Είναι δύσκολο να στέκεσαι πίσω από τα όνειρα και τις αγάπες σου, να το παλεύεις, να προσπαθείς, να συνεχίζεις, να επιμένεις... Αλλά νομίζω ότι στο τέλος είναι η μόνη, πραγματική λύση. Να κάνεις αυτό που αγαπάς, δεχόμενος όλο το πακέτο. <br /><br />Ελπίζω οι επόμενες γενιές να είναι πιο ανοιχτόμυαλες από εμάς. Άσε που κ για εμάς ποτέ δεν είναι αργά! Η μαμά μιας φίλης σπούδασε αυτό που πάντα αγαπούσε εκεί γύρω στα 45-50 αφού μεγάλωσαν τα παιδιά της και εξασκεί κανονικότατα το νέο της επάγγελμα χρόνια τώρα.andrianahttps://www.blogger.com/profile/13554089297371305539noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1878776638384954066.post-21750349195943413872015-08-26T07:29:35.844+02:002015-08-26T07:29:35.844+02:00Καλημερα!
Με πέτυχες ακριβως σε αυτη τη φαση... μα...Καλημερα!<br />Με πέτυχες ακριβως σε αυτη τη φαση... μαλλον φταιει η χαλαρωση και ο άπλετος χρονος της καλοκαιρινης περιόδου που επιφέρει τετοιου είδους ανασκοπήσεις & ερωτήματα ;)<br />Ειναι, πάντως, ετσι οπως τα λες. <br />Αν μπορουσαμε στα 17 μας να βλέπαμε τα πραγμτα οπως τωρα και να πέρναμε αντιστοιχες αποφάσεις, πιστευω οτι θα ημασταν πιο ευτυχισμενοι και ισως πιο επιτυχημενοι επαγγελματικα. <br />Θυμαμαι οτι υπηρχε μαθημα Επαγγελματικου Προσανατολισμου στο σχολείο... ε, τζάμπα χρονο χαναμε και εμεις και ο καθηγητης. Αντι να προσπαθησει να ανακαλυψει τα ταλεντα μας ή να μας βαλει στο τριπάκι να τα συνειδητοποιησουμε και με μπουσουλα αυτα να επιλέξουμε το τι θα θελαμε να κανουμε στο μελλον, μας ελεγε το γνωστό τροπαρι για τα επιτυχημενα επαγγελματα τυπου γιατρος/δικηγορος/καθηγητης (3 μηνες διακοπες, δεν ειναι και λίγο πράμα!).<br />Παντως πιστευω στο ''κάλιο αργα παρα ποτέ''... μια φιλη το έκανε και πέτυχε, και το κυριότερο αρχισε να σηκώνετε με χαρα κάθε πρωι. Στα 36 παραιτήθηκε απο μεγαλη εταιρια, συνεχισε ως freelanser και αποφασισε να ασχοληθει με την yoga. Σε πληροφορω οτι τωρα ειναι yoga instractor. <br />Οταν πηρε την αποφαση, σχεδον ολοι προσπαθουσαν να την αποτρεψουν καθως θεωρουσαν λάθος σε ''μεγάλη'' ηλικια που εχεις καταφερει καποια πραγματα στο επαγγελμα σου να τα παρατηθεις και να κυνηγησεις το ονειρο. Ξερεις πόσα πιτσιρίκια θα έκανα τουμπες για να πάρουν την θεση σου στην συγκεκριμενη εταιρια, της ελεγαν. Δεν ηξεραν βεβαια οτι καθε μερα στην ιδεα και μονο οτι επρεπε να παει στην δουλεια της την επιαναν αναγουλες και οτι το περιβαλλον την καταπιεζε. Ε, και σου λένε, οι δουλεια δεν ειναι διασκέδαση. Πρέπει να παιρνεις αποφάσεις οχι συμφωνα με τα θέλω σου αλλα προσπαθοντας να εξασφαλισεις το μελλον σου. Και ηρθε η κρίση και κατέρριψε εν μια νυκτί την κοσμοθεωρια αυτη. Και παρολα αυτα ακομη και τώρα πολύς κόσμος δεν το βλέπει και συνεχιζει να πστευει οτι πρεπει να θυσιαζει ονειρα/ταλεντα κτλ. για να εξασφαλίσει ενα καλύτερο μέλλον (για ποιον?) και να εχει καλυτερες απολαβες. <br />Νομιζω οτι αυτη η λαθος νοοτροπια μας εχει πάει πισω σαν λαό, σαν γένος, σαν πλανητη?! Δεν ξερω, ετσι πιστευω.<br />Αν μας ειχαν μεγαλώσει με την πεποιθηση οτι οχι μόνο η δουλειά αλλά και η ιδια η ζωη πρέπει να ειναι διασκέδαση και να μην περνά μια μέρα που να μην είμαστε ευτυχισμενοι, νομιζω οτι θα ειχε πάρει αλλη τροπή η ζωη όλων μας!Beauty Followerhttps://www.blogger.com/profile/16064505003960613753noreply@blogger.com