Μαζί...


Εσείς από πόσους φίλους (ή ‘φίλους’) έχετε περάσει; Είθισται οι συζητήσεις να γυρνάνε γύρω από τις σχέσεις, από πόσες και πόσο πετυχημένες / αποτυχημένες έχεις περάσει. Στη δική μου περίπτωση όμως, οι περιπετειώδεις, αποτυχημένες ή πετυχημένες, επώδυνες ή δημιουργικές ήταν κυρίως οι φιλίες και όχι οι ερωτικές σχέσεις. Κάτι πρέπει και αυτό να σημαίνει…. Σκεφτόμουν τις προάλλες λοιπόν πόσο τυχερή νιώθω με τους φίλους και τις φίλες μου, πόσο δημιουργικές, αγαπημένες, υγιείς και ‘ανώδυνες’ είναι οι φιλίες μου. Και πιστέψτε με, αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Ελάχιστους φίλους έχω από τα παιδικά μου χρόνια ή τα σχολικά, και αυτούς που έχω είναι πολύ ξεχωριστοί. Η κάθε περίπτωση ‘απώλειας’ και ένα διαφορετικό σενάριο, ένα διαφορετικό μάθημα… από ουδέτερη απομάκρυνση και αλλαγή πορείας, μέχρι πολύ επώδυνους χωρισμούς και αντιπαραθέσεις. 


Τώρα που το σκέφτομαι, οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις αποτελούν τη μειοψηφία αλλά είναι μακράν πολύ πιο δύσκολες και ψυχοφθόρες. Υπήρχαν φιλίες που ένιωθα μέσα μου σαν υποχρέωση. Πώς πρέπει να πάρεις το πρωί το χαπάκι που σου είπε ο γιατρός αλλά δεν θέλεις; Έτσι και εγώ έπρεπε να πάρω τηλέφωνο ή να πάω για καφέ. Ή, άλλες φορές, ενώ εντόπιζα το κενό ανάμεσά μας που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, επέλεγα να το αγνοώ, ταλαιπωρώντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μου. Υπήρξε και περίοδος, την θυμάμαι πολύ έντονα, που ένιωθα ότι δεν είχα φίλους, ότι δεν είχα κανέναν, δεν με καταλάβαινε κανείς! Όλα αυτά στην μετα-εφηβική, και όλο σκαμπανεβάσματα περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων, εκεί γύρω στα 20. Εκείνη την περίοδο ήμουν και ελεύθερη, χωρίς σχέση δηλαδή (μάλλον ούτε αυτό τυχαίο). Και με ρωτάγανε οι γνωστοί: Μα κανένας δεν σου αρέσει; Τόσος καιρός έχει περάσει!

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί πέρασε ο καιρός και με πολλή εσωτερική δουλειά (που συνεχίζεται εσαεί), με κάποιες σκληρές, κάποιες ενστικτώδεις και κάποιες ‘συμπαντικές’ αποφάσεις, έφτασα στο τώρα.
Γιατί βλέπω και νιώθω τριγύρω μου μεγάλη μοναξιά, η οποία εύκολα γυρνάει σε επιθετικότητα, αντικοινωνικότητα και ζήλεια.
Γιατί πιστεύω ότι αν είσαι αληθινός και αγνός, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα έρθουν δίπλα οι άνθρωποι που σου αξίζουν πραγματικά.
Γιατί είχα ακούσει ένα ψυχαναλυτή που εξηγούσε ότι για να σε ερωτευθούν, πρέπει να είσαι ερωτεύσιμος, να αγαπάς εσύ δηλαδή πρώτα τον εαυτό σου!

Σας αγαπώ αγαπημένοι, ξεχωριστοί, διαφορετικοί, μοναδικοί μου και πολύτιμοι φίλοι… Είστε η ζώνη ασφαλείας μου, η σιγουριά μου, η αισιοδοξία μου, το χαμόγελό μου……..

ανδριάνα

ΥΓ. Το έγραψα πρόσφατα και σε ένα πολύ όμορφο κείμενο στο musicspins, θα το γράψω και εδώ σαν μια προτροπή πρώτα σε εμένα: 'Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις', Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Σχόλια

  1. Εγώ δεν δικαιούμαι να μιλήσω από την μεριά των φίλων...γιατί είμαι η μαμά σου...
    Δικαιούμαι όμως να μιλήσω από τις δικές μου αντίστοιχες, επώδυνες, τραυματικές εμπειρίες με "φίλους"...και ξέρεις καλά τί εννοώ.
    Αλήθεια είναι λοιπόν πώς αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου...πρώτον δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν ...και δεύτερον ούτε να σε αγαπήσει κανείς,
    Αλήθεια είναι, επίσης, ότι, έρχεται κάποτε το περιβόητο...πλήρωμα του χρόνου...και βρίσκεις...σε βρίσκουν....δεν ξέρω....οι κατάλληλοι άνθρωποι.
    Οι ΦΙΛΟΙ αυτοί που αξίζουν την αγάπη σου...την εκτιμούν και την αξιολογούν.
    Αυτοί που σε δέχονται με όλες τις χάρες ... αλλά και με όλα τα ελαττώματα....χωρίς να προσπαθούν να σε αλλάξουν, να σε φέρουν στα μέτρα τους...αλλά σου δίνουν συμβουλές και ιδέες να διορθωθείς και να γίνεις καλύτερος.
    Αυτοί που κλαίνε με την λύπη σου, χαίρονται με την χαρά σου...χωρίς μιζέριες του τύπου....καλά να πάθει....τάλεγα εγώ....τί περίμενες....χμ....σιγά τα λάχανα....
    Αυτοί που ξέρουν να προσφέρουν και να προσφέρονται...αλλά και να δέχονται αυτούς που προσφέρουν και προσφέρονται...άδολα...ανιδιοτελώς...μεγάλο πράγμα αυτό το ανιδιοτελώς.
    Αυτοί λοιπόν, οι ΦΙΛΟΙ...θα έρθει η ώρα που θα εμφανισθούν από το πουθενά και θα νομίζεις ότι τους ήξερες χρόοοονια τώρα...
    Θα γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου...γιατί το θέλεις και το θέλουν...όχι γιατί έτσι πρέπει...
    Έτσι λοιπόν ήρθε και σε σένα αλλά ΄και σε μένα το πλήρωμα του χρόνου για να μας τύχουν οι άξιοι,οι καλοί, οι δικοί μας άνθρωποι...
    Εμένα με ξέχασε μερικές δεκαετίες αυτό το πλήρωμα...αλλά τί να κάνουμε...ποτέ δεν είναι αργά.
    Γιατί τους καλούς ανθρώπους που θα σου προσφέρουν συντροφικότητα, αγάπη, αδελφικότητα, συνεννόηση, συγκατάβαση...τους χρειάζεσαι διπλά στα .... μεγάλα....χρόνια της ζωής σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν έχω να πω και πολλά. Τα είπες όλα!
    Σε αγαπώ πολύ! Στο έχω ξαναπεί. Ε, στο ξαναλέω. Και θα στο ξαναλέω κάθε τόσο. Κι εσένα και των υπολοίπων. Γιατί όντως κανένας δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις, το 'χει πει - δεν το 'χει πει ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Έτσι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ απόλυτα! Άλλωστε όπως έχεις πει εύστοχα: united we stand!
    Το δικό μου μάθημα στο πέρασμα των χρόνων είναι ότι πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι. Έτσι μπορείς να βρεις το λόγο για να συνεχίζεις να αγαπάς κάποιον ακόμα κι αν οι δρόμοι αναπόφευκτα αλλάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana