6 ημέρες στην Τζια

Τζια ή αλλιώς Κέα. Μικρό νησάκι, εύκολος και γρήγορος προορισμός για τους κατοίκους περί των Αθηνών, ευκαιρία για μια διήμερη -συνήθως- εξόρμηση. Δύο ωρίτσες (1 ώρα οδήγημα + άλλη 1 περίπου στο πλοίο) και έφτασες! Την είχαμε επισκεφθεί και στο παρελθόν αλλά πάντα για αυτά τα γρήγορα σαββατοκύριακα που σου δίνουν μια γεύση αλλά ποτέ ολόκληρη την εικόνα. Φέτος λοιπόν αποφασίσαμε να της αφιερώσουμε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να την γνωρίσουμε πραγματικά και ουσιαστικά. Να της δώσουμε την ευκαιρία να μας εντυπωσιάσει. Να την απολαύσουμε και να την εξερευνήσουμε. Και ποιος ιδανικότερος τρόπος εξερεύνησης από αυτόν μέσω των "ντόπιων"! Ντόπιοι δεν είναι -ακριβώς- αλλά μετά από δεκαετίες παραθερισμού στο νησί, οι αγαπημένες οικογένειες των κουμπάρων μας από τη μία και των θείων από την άλλη, ήταν οι δικοί μας ντόπιοι και ξεναγοί για αυτές τις 6 ημέρες. Έξι λοιπόν ενήλικες, έξι παιδιά και έξι ημέρες στην Τζια!

Και πέρασαν σαν νεράκι! Μακάρι να είχαμε άλλες τόσες. Το πρόγραμμα ακολουθούσε την ίδια ροή συνήθως, με διαφορετικούς όμως προορισμούς κάθε μέρα. Η δική μας οικογένεια ξυπνούσε πρώτη - πρώτη (εκεί κατά τις 07.00). Έτσι, από τη μία ύπνο πολύ δεν χορτάσαμε αλλά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον όμορφο κήπο με την αιώρα που διέθετε το σπίτι που είχαμε νοικιάσει, και τις ανατολές του ηλίου πάνω από τη θάλασσα, και τα ήσυχα πρωινά με καφέ και κέικ. Ακολουθούσαν βόλτες στα χωριά, περπάτημα, μαγαζάκια και στάσεις σε όμορφα ξενοδοχεία και καφέ για ανεφοδιασμό. Στο ενδιάμεσο είχαν σηκωθεί και οι άλλες δύο οικογένειες και ο προορισμός της ημέρας είχε κλειδώσει. Νερά, φρούτα, κρακεράκια, νεροπίστολα, ομπρέλες και βουρ για τη νέα παραλία της ημέρας. Και ο Στεφανάκος κοιμόταν στη διαδρομή, και το 4χ4 που μας παραχώρησε ο Τ. μας έβγαλε ασπροπρόσωπους! Γιατί η πλειοψηφία των παραλιών που τουλάχιστον εμείς επιλέγαμε είχε μία αρκετά μακρά διαδρομή τύπου camel trophy. Άρα, tip #1 διαλέξτε προσεκτικά το αυτοκίνητο που θα σας μεταφέρει στο νησί. Και tip #2 πάρτε "πολεμοφόδια" καθώς οι αγνές αυτές παραλίες δεν διαθέτουν ούτε νερό. Και φτάναμε, και απλώναμε το "τσαντήρι" μας με τις 4-5 ομπρέλες, το ψυγειάκι, τα παιχνίδια και τις πετσέτες και παραμέναμε στο ίδιο σημείο μέχρι αργά το απόγευμα. Και τα μικρά μούλιαζαν ώωωρες μες στο νερό, και έτρεχαν, και βουτούσαν με τις μάσκες, και έφτιαχναν κάστρα, και έπαιρναν τα φουσκωτά και τις σανίδες, και έτρωγαν ξινόμηλα πασπαλισμένα με άμμο. Και εμείς απολαμβάναμε ξεγνοιασιά και ομορφιά, συζητούσαμε και αναλύαμε, ακούγαμε με προσοχή τον Χ. που μας διάβαζε το νέο του αγαπημένο βιβλίο, τσιμπούσαμε κανά μπισκότο κανέλας και καμιά τυρόπιτα από τον γνωστό φούρνο στο λιμάνι, και αναλαμβάναμε αντιηλιακά - αλλαξιές - πετσέτες - στεγνώματα - αξεσουάρ για τα μικρά. Πρώτοι ξυπνούσαμε και πρώτοι αναχωρούσαμε καθώς είχαμε και τον μικρότερο πιτσιρικά της παρέας. Και στον γυρισμό κάναμε στάση για φαγητό και βουρ στο σπίτι για ξεκούραση. Ένα βράδυ παρακολουθήσαμε και το πρώτο μας θερινό σινεμά με τον Στεφανάκο και άλλα δύο διανυκτέρευσε μαζί μας και ο Παναγιωτάκης, το βαφτιστήρι μας. Και η χαρά του Στεφανάκου δεν περιγράφεται. Που κοιμήθηκαν και ξύπνησαν στο ίδιο δωμάτιο, σε διπλανά κρεβάτια.

 

Και έτσι, χωρίς πολλά - πολλά αλλά με ουσία, πέρασαν οι ημέρες και αφήσαμε τους "ντόπιους" να συνεχίσουν και εμείς επιστρέψαμε στην Αθηναϊκή μας έδρα και μετά από λίγες ημέρες και στην Ελβετική μας. Και είναι αυτή η ελληνική ομορφιά που σε συγκινεί. Είναι όντως τόσο όμορφη η Ελλάδα ή είμαστε εμείς τόσο υποκειμενικοί; Μάλλον κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια. Γιατί, ναι, είναι τόσο όμορφη. Αλλά όταν σου λείπει και τόσο, όταν αυτός ο συγκεκριμένος τύπος ομορφιάς είναι χαραγμένος στο dna σου, όταν αυτά τα ολόλευκα χωριά με τα σοκάκια έχουν χαρακτηρίσει τόσες και τόσες μνήμες σου, τότε δεν είναι απλά μια αντικειμενική ομορφιά αλλά μια υποκειμενική συγκίνηση και αναπόληση. Είναι αυτή η ομορφιά που σε γαληνεύει γιατί σου είναι τόσο οικεία και έτσι τόσο "ασφαλής".

A bientôt!

ανδριάνα