Comfort Zone

Αχ είναι ωραία εκεί. Ζεστά. Οικεία. Νοιώθεις ασφαλής. Προστατευμένος μέσα στο φρούριό σου. Κυρίαρχος. Ξέρεις κάθε του γωνία. Περιπλανιέσαι με άνεση χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Γιατί είναι πλέον μέρος του εαυτού σου. Έχεις προσαρμόσει άλλωστε τη ρουτίνα σου γύρω από αυτό. Είναι ο δικός σου, μοναδικός χώρος. Οι άνθρωποί σου. Οι συνήθειές σου. Τον έχεις γεμίσει μόνο με όσα θες και έτσι πορεύεσαι ξέγνοιαστα. Χωρίς πολλές απαιτήσεις.

Είτε πρόκειται για το σπίτι σου, την οικογένειά σου, την πόλη σου, την εργασία σου, τους φίλους ή τα χόμπυ σου. Είναι ο μικρόκοσμός σου. Όποιος και αν είναι αυτός. Ότι και αν συμπεριλαμβάνει. Είναι όλος δικός σου. Και έχεις πασχίσει για να τον φτιάξεις όπως θες. Για να φτάσεις σε αυτό το σημείο άνεσης και γαλήνης. Και ανθίζεις μέσα σε αυτόν. Και απολαμβάνεις τη γωνιά σου για τον πρωινό καφέ, και τα κρυφά σημεία της πόλης που έχεις ανακαλύψει μετά από καιρό, και την οικειότητα του να κινείσαι στους δρόμους χωρίς καν gps, και τα κλασικά ραντεβού με τους φίλους στα γνωστά στέκια, και τις δοκιμασμένες διαδρομές με τα πατίνια, και το σούπερ-μάρκετ που πλέον γνωρίζεις σαν την παλάμη του χεριού σου, και την καλύτερη ώρα για να πας στην παραλία ώστε να βρεις τα τραπεζάκια άδεια.... και τόσα άλλα. Όλα μικρά, ίσως άνευ σημασίας αν τα δεις μεμονωμένα, αλλά σημαντικά κομμάτια αυτού του πολύτιμου παζλ που λέγεται "comfort zone". Όλοι έχουμε και από ένα και ας διαφέρει τόσο.

Αρκετοί μένουν εκεί, μέσα σε αυτόν τον στενό αλλά τόσο καθησυχαστικό κύκλο, ακόμη και για όλη τους τη ζωή. Ίδια πόλη, ίδιο σπίτι, ίδια δουλειά, ίδιοι φίλοι, ίδια χόμπυ, ίδιο πρόγραμμα. Και είναι μια χαρά. Τους αρκεί. Είναι άλλωστε φοβιστικό το άγνωστο. Το καινούργιο. Και αν δεν τα καταφέρουμε εκεί; Και αν δεν είναι όπως τα ονειρευόμαστε; Και πώς να χάσουμε όλα όσα πασχίσαμε να δημιουργήσουμε; Κάλλιο 5 και στο χέρι παρά 10 και καρτέρι. Κάπως έτσι λοιπόν περνούν τα χρόνια χωρίς μεγάλες περιπέτειες, αναζητήσεις, ανακαλύψεις, εκπλήξεις. Χωρίς όμως και νέα ερεθίσματα, χωρίς ιδιαίτερη εξέλιξη, χωρίς αναθεωρήσεις, χωρίς νέες γνώσεις και στέκια. Χωρίς αυτό το άνοιγμα στο καινούργιο. Χωρίς αυτό το χτυποκάρδι. Την αγωνία να ανακαλύψεις νέους ορίζοντες, νέες γειτονιές, νέους ανθρώπους, νέους τρόπους. Δεν είναι εύκολο και μόνο όποιος το έχει κάνει καταλαβαίνει αυτόν τον κόμπο στο στομάχι. Αυτήν την γλυκόπικρη αίσθηση η οποία όμως σου προσφέρει εν τέλει τόσα! Σε ξεβολεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναθεωρήσεις. Να προχωρήσεις. Να τα βάλεις πάλι όλα κάτω και να δεις τι και πώς το κρατάς ή το προσαρμόζεις.

Για κάποιους είναι βουτιά στο κενό. Μόνοι, σε ξένη χώρα, χωρίς κανένα οικείο πρόσωπο, κανένα δίχτυ ασφαλείας. Για άλλους, είναι πιο ελεγχόμενη με ίσως μια πόλη πιο οικεία ή με συνοδοιπόρους για αυτό το ταξίδι. Είναι και θέμα χαρακτήρα, και αντοχών, προτεραιοτήτων αλλά και συνθηκών. Εμάς, οι βουτιές αυτές έχουν πληθύνει τα τελευταία χρόνια με την πρώτη να ήταν σχεδόν στο κενό (σε μια πόλη που δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ, η οποία ομιλεί μια γλώσσα που γνωρίζαμε ελάχιστα και σε μία εργασία εντελώς διαφορετική, αλλά τουλάχιστον είμασταν οι 2 μας) και οι επόμενες, πιο πρόσφατες, οικογενειακά πια, οι τρεις μας, με πολύ διαφορετικά δεδομένα και προτεραιότητες.

Όλα αυτά γεμίζουν το μυαλό μου αυτές τις λίγες ημέρες που αποχωριστήκαμε το αγαπημένο μας, μικρό και οικείο Neuchatel, τη δική μας "comfort zone", που αποκαλούσαμε σπίτι για 5,5 χρόνια, ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή στη γειτονική αλλά τόσο διαφορετική Λωζάνη. Εκεί που ακόμα και για το σούπερ-μάρκετ πάμε ακόμα με gps και αναρωτιόμαστε ποιοι να είναι οι γειτόνοι. Εκεί που ακόμα και οι διαδικασίες ανακύκλωσης είναι τόσο διαφορετικές και ο κόσμος το ίδιο. Εκεί που καλούμαστε να βρούμε πάλι τα πατήματά μας, τις διαδρομές μας, τις συνήθειές μας, τους ανθρώπους μας (νέους και παλιούς) και σιγά-σιγά να δημιουργήσουμε μία νέα, διαφορετική, και ευελπιστώ αναβαθμισμένη πραγματικότητα. Δεν είναι εύκολο. Και συναισθηματικά αυτές τις ημέρες κάνουμε πισωγυρίσματα ενώ ξέρουμε ότι πήραμε την πιο σωστή απόφαση. Και ενώ ήδη είμαστε τόσο χαρούμενοι στο νέο μας σπίτι. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να μάθουμε, να ξε-μάθουμε, να δημιουργήσουμε, να ανακαλύψουμε, να επιλέξουμε, να απορρίψουμε ώστε να δημιουργήσουμε τη δική μας εκδοχή της Λωζάνης. Αυτή είναι όμως η ζωή και αυτή είναι η εξέλιξη. Στα βαθιά. Outside our comfort zone.

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το πιο οικείο και "δικό μας" σημείο σε ολόκληρο το Neuchatel. Την περιοχή εκείνη της λίμνης που επισκεφθήκαμε εκατοντάδες φορές με τα πόδια, με το καρότσι, με τα πατίνια, για βόλτα, για πικ-νικ, για yoga, για ποδόσφαιρο, για μπάνιο, για εξερεύνηση.... Την περιοχή που νοιώθουμε σαν την αυλή του σπιτιού μας.