How was your week?

 

• Παρασκευή και είχαμε την πρώτη μας γνωριμία με το σχολείο του Στέφανου και συγκεκριμένα με μία από τις δασκάλες του parascolaire (εκεί δηλαδή που θα περνά τις περισσότερες ώρες, από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα, καθώς το σχολείο τελειώνει στις 11.45).
• Και η Diane ήταν γλυκύτατη, πολύ ανοιχτή και κατατοπιστική! Και ο χώρος είναι τόσο όμορφος. Από τη μία θυμίζει πολύ το ύφος που είχε και ο παιδικός σταθμός του Στέφανου αλλά από την άλλη, επειδή οι εγκαταστάσεις είναι για όλο το δημοτικό, έχει πολλούς χώρους εντός και εκτός ένας εκ των οποίων και το arc en ciel (το ουράνιο τόξο) που βλέπετε και παραπάνω.
• Για να το γιορτάσουμε, φάγαμε και για πρώτη φορά στο τοπικό μας ιταλικό εστιατόριο La Principessa το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σχολείο και μάλλον έχει μείνει αναλοίωτο από τα '80s.
• Επιστροφή σπίτι για τις δουλειές μας και τις ετοιμασίες καθώς είχαμε μουσαφιραίους!
• Το βραδάκι λοιπόν, αφού είχαμε ετοιμάσει τον ξενώνα και είχαμε μαγειρέψει, υποδεχτήκαμε τους αγαπημένους φίλους Καταλανούς, την Jessica και τον Marc.
• Το τραπέζι στρώθηκε με όλα τα σύνεργα για τα vegan Budha Bowls μας (από γλυκόξινα ρεβύθια και ρύζι μέχρι μπρόκολο, ψητές πιπεριές και μανιτάρια), φάγαμε, ήπιαμε, κάναμε το τουρ του σπιτιού, παίξαμε με τον Στεφανάκο, τα είπαμε, γελάσαμε και διανυκτερεύσαμε όλοι μαζί σπίτι καθώς το πρωί είχαμε ένα παιδικό πάρτυ στην ευρύτερη περιοχή.
• Παρεΐστικό λοιπόν πρωινό Σαββάτου με pancakes και το εκπληκτικό vegan carrot cake της Jess, ετοιμασίες και αναχώρηση για το Tropiquarium όπου οι φίλοι γιόρτασαν τα πρώτα γενέθλια της Zena και τα τρίτα του Kaio.
• Εκεί συναντήσαμε κάποιους από τους συναδέλφους μου, περιηγηθήκαμε στον χώρο που φιλοξενούσε απίστευτα ερπετά, κροκόδειλους, τεράστιες χελώνες και πολύχρωμες σαύρες, ο Στεφανάκος έπαιξε στον παιδότοπο, εμείς τα είπαμε και αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε σπίτι.
• Και το απόγευμα εγκαινιάσαμε το νέο υπερ-εργαλείο κηπουρικής που αγόρασε ο συνοδοιπόρος! Με διάφορα εξαρτήματα και τηλεσκοπικό κοντάρι για να βάλουμε μια τάξη στην μικρή μας "ζούγκλα" που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα!
• Κυριακή σπίτι, με συννεφιά, και βιντεοκλήσεις με τους αγαπημένους μας φίλους στις Μαλδίβες, και ωραίες ξάπλες στην βεράντα αγκαλιά με τον μικρό, και ποδόσφαιρο, και lego και vegan burgers.
• Δευτέρα και έφτασε η πολυαναμενόμενη έναρξη του σχολείου. "Πρωτάκι" για το ελβετικό σύστημα ο Στεφανάκος στα τέσσερά του καθώς ξεκινά την τάξη 1Ρ.
• Ουφ... και όλες τις ημέρες τα είχαμε πάει πολύ καλά με την προετοιμασία και τις συζητήσεις αλλά εγώ εξακολουθούσα να έχω έναν κόμπο στο στομάχι.
• Και το πρωί ξεκινήσαμε μες στη χαρά από το σπίτι οι δυο μας και όλα έβαιναν καλώς μέχρι να φτάσουμε στο προαύλιο και να συνειδητοποιήσει ότι ήρθε η ώρα να το περάσει όλο αυτό μόνος του.
• Έκλαψε, έκλαψε, τον αγκάλιαζα σφιχτά, του εξηγούσα ξανά και ξανά, τον καθησύχαζα, βγήκαν οι δασκάλες στο προαύλιο για να μαζέψουν τα παιδιά της τάξης τους και έτσι βρήκαμε και εμείς την maitress Nicole (μία αρκετά μεγάλη σε ηλικία κυρία) και κατευθυνθήκαμε καμιά δεκαριά παιδιά με αντίστοιχους γονείς στην τάξη.
• Δυστυχώς η όλη υποδοχή ήταν κρύα και απρόσωπη. Η δασκάλα δεν απευθύνθηκε καν στα παιδιά παρά τους έδωσε μαρκαδόρους για να ζωγραφίσουν ώστε να αρχίσει να εξηγεί σε εμάς, τους γονείς, τις υποχρεώσεις και τις διαδικασίες.
• Ουφ... και όλα αυτά με τον Στέφανο να κλαίει, εκείνη να μιλά σιγανά και μέσα από την μάσκα, και βεβαίως στα γαλλικά. Κόντευε να εκραγεί ο εγκέφαλός μου.
• Στη διαδικασία όμως της ζωγραφικής σαν να χαλάρωσε ο γλυκός μου, ηρέμησε και απολάμβανε τα λιοντάρια, τον batman και τα αυτοκίνητα που ζωγράφιζε.
• Και ξαφνικά μου λέει "Μην ανησυχείς μαμά, είναι ούτως ή άλλως ο Ναέλ και ο Νόα εδώ" (δύο από τους κοντινότερούς του φίλους από το παλιό του σχολείο). Μα πού είναι Στεφανάκο μου; Και μου δείχνει ένα αγοράκι - μαυράκι που έμοιζε στον Ναέλ και ένα αγοράκι - λατίνο που έμοιαζε στον Νόα.
• Σπάρραξε η καρδιά μου, ειλικρινά σας λέω. Γιατί συνειδητοποίησα πόσο ανάγκη είχε να πιαστεί από κάπου, να βρει οικία πρόσωπα, να νοιώσει ασφαλής.
• Για τον Ναέλ ήμουν σίγουρη, για τον Νόα όχι. "Μα ναι μαμά, είναι ο Νόα. Φοράει άλλη μπλούζα για αυτό δεν τον κατάλαβες". Με είχε πείσει τόσο ώστε όταν πέρασε από δίπλα μας ο μπαμπάς του τον ρώτησα και βεβαίως ο Νόα δεν ήταν. Ουφ... 
• Μισή ώρα πρέπει να κράτησε όλη μας η παραμονή στην αίθουσα, του εξήγησα ξανά ότι πρέπει να φύγω και ως δια μαγείας, με ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο με χαιρέτησε "Για σου μαμά! Θα τα πούμε μετά".
• Και έφυγα και έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή για το πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό, για εμάς και για εκείνον, σε μια ξένη χώρα, με μια άγνωστη γλώσσα, με μια τόσο διαφορετική κοινωνία - κουλτούρα και υπό συνθήκες κορωνοϊού!
• Έφυγα ελπίζοντας ότι αυτή του η ηρεμία να διήρκεσε και σιγά - σιγά να βρει τα πατήματά του πάλι και να κάνει φίλους και να περνά υπέροχα.
• Να μην πιάσω βεβαίως το θέμα του πόσο πιο εποικοδομητική, ευχάριστη, ήπια και δημιουργική θα μπορούσε να είναι αυτή η πρώτη μέρα! Ειδικά με τόσο λίγα παιδιά, ειδικά στην πρώτη τάξη που τους είναι όλα τόσο άγνωστα. Anyway.... βαθιές ανάσες.
• Και το απόγευμα τον παρέλαβα και ήταν γεμάτος, χαρούμενος, ενθουσιασμένος! "Πέρασα καλά μαμά" ήταν η πρώτη του κουβέντα, το ίδιο και όταν γυρίσαμε σπίτι στον μπαμπά του. Σαν να ήθελε να μας καθησυχάσει. 
• Και είχαν κέικ γενεθλίων το απόγευμα για ένα κοριτσάκι και ένα από τα αγοράκια έκλαιγε γιατί ήθελε και εκείνο να γιορτάσει τα γενέθλιά του! Και ακόμα και την ώρα που φεύγαμε, συνέχιζε να κλαίει ο κακομοίρης. Και μου είπε η δασκάλα τους ότι ο Στέφανος σηκώθηκε από την καρέκλα του και πήγε και τον αγκάλιασε. 
• Και όλο το απόγευμα το περάσαμε παίζοντας μπάλα και συζητώντας όοολα όσα έζησε στην πρώτη του ημέρα στο σχολείο: τι έφαγαν ("την σαλάτα με την άσπρη σάλτσα που μου αρέσει είχαν μαμά"), πώς πήγαν βόλτα, πώς υπάρχει μία τεράααστια πισίνα κρυμμένη πίσω από το κτίριο (!), πώς έπαιζαν ένα παιχνίδι με την μπάλα και όποιος την έπαιρνε έπρεπε να τρέξει...
• Τρίτη = Ημέρα δεύτερη. Ετοιμαστήκαμε αυτή τη φορά πρωί-πρωί και αναχωρήσαμε οι δυο μας για το κουδούνι που χτυπά στις 08.25. Παρκάραμε, ανεβήκαμε τα ψηλά σκαλιά, φτάσαμε στο προαύλιο και περιμέναμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας είχε πει κανείς τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε οπότε απλά παρατηρούσα. Και ο Στεφανάκος μού κρατούσε το χέρι σφιχτά και περίμενε δίπλα μου ήρεμος. Ε, όταν είδα τα άλλα μικρά παιδιά να μπαίνουν στο κτίριο (στο οποίο οι γονείς δεν έχουν πρόσβαση λόγω του ιού), του εξήγησα ότι πρέπει να πάει να μπει στην ουρά μόνος του, με χαιρέτησε και πήγε ο γλυκούλης μου αλλά έβλεπα την ανησυχία στα μάτια του. Μα δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει... Και μόλις έφτασε στην πόρτα γύρισε πίσω κλαμμένος! Ευτυχώς είδα από μακριά την διευθύντρια του parascolaire, την γλυκύτατη Diane, με είδε και έτρεξε στην είσοδο και τον αγκάλιασε. Του εξήγησα ότι δεν επιτρέπεται να μπω, του εξήγησε και η Diane ότι όλα τα παιδάκια της πρώτης τάξης μπαίνουν σε σειρές εκεί και έρχονται οι δασκάλες να τα πάρουν στις τάξεις, και γρήγορα έφυγα ελπίζοντας ότι το κλάμα δεν διήρκησε.
• Πόσο δύσκολο ήταν να κάνουν μία μικρή πρόβα με τα πρωτάκια ώστε να καταλάβουν ακριβώς τι καλούνται να κάνουν το επόμενο πρωί; Πάει και αυτό. Τώρα ξέρει.
• Τετάρτη και καθώς είναι η η μέρα που δεν έχουν καθόλου σχολείο, το πρόγραμμα ήταν διαφορετικό, με άλλες δασκάλες, σε άλλες αίθουσες. Τα καταφέραμε όμως, βρήκαμε πού πρέπει να βρισκόμαστε και αφού μπήκε στον χώρο ηρέμησε και άρχισε να παίζει.
• Και το απόγευμα τον βρήκαμε να παίζει έξω με τα άλλα παιδάκια μες στη χαρά.
• "Ήρθε αυτό το αγοράκι που δεν ξέρω το όνομά του ακόμα, και με ρώτησε αν θέλω να γίνουμε φίλοι. Εγώ το σκέφτηκα και του απάντησα ναι και τώρα είμαστε φίλοι".
• Και είχε τόσο ωραίο ήλιο που μετά το σχολείο πήγαμε κατευθείαν προς τη λίμνη για πατίνι και παγωτό και βόλτα.
• Και εννοείται ότι επιστρέψαμε σπίτι με τον μικρό πτώμα ("Μα δεν μας βάζουν να κοιμηθούμε καθόλου σε αυτό το σχολείο!").
• Πέμπτη και ενώ φαινόταν ότι θα ήταν το πιο ήρεμο και ήπιο σχολικό πρωινό, μόλις φτάσαμε στην είσοδο και παρόλο που είδε τους φίλους του, δεν ήθελε να πάει με τίποτα. "Να τους ρωτήσεις αν μπορώ να φύγω". Κλαμμένο τον άφησα στην Diane.
  
• Και το μεσημέρι είχαμε το πρώτο ραντεβού με τον νέο μας λογιστή ώστε να συνεχίσουμε τα γραφειοκρατικά του καντονιού Vaud.
• Τόσα χρόνια με τον Ελβετό στο Neuchatel δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε 2 προσωπικές κουβέντες και στο πρώτο μας ραντεβού με τον Ισπανό στη Λωζάνη είχαμε ήδη αναλύσει τα οικογενειακά μας. Well... από όλους κάτι παίρνεις.
• Αφού είμασταν στην ωραία γειτονιά του Grancy, κατορθώσαμε και είχαμε και το πρώτο μας lunch break με τον συνοδοιπόρο στο Cafe de Grancy. Εξαιρετικά! Οι μικρές χαρές της  ζωής.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα