Μεγάλες Προσδοκίες

Εκτός από ένα κλασικό πια βιβλίο και μια εξαιρετική ταινία (αγαπημένη ενός αγαπημένου φίλου), οι Μεγάλες Προσδοκίες αποτελούν και μεγάλη παγίδα. Και σας το λέω εγώ που φημίζομαι για τις μεγάλες μου προσδοκίες, για την υπερ-αισιοδοξία μου που πιο συχνά από όσο θα ήθελα, με αφήνει ξεκρέμαστη. Έτσι, κάθε επίσκεψη στην πατρίδα εδώ και έξι χρόνια, γέμιζε με μεγάαααλες προσδοκίες. Γεμάτες ημέρες ώστε να τα χωρέσουμε όλα... να πάμε να δούμε τον δείνα και τον τάδε, να περάσουμε χρόνο με τις οικογένειες, να παρακολουθήσουμε θέατρο, να φάμε σε εκείνο το ωραίο εστιατόριο που μας σύστησαν και να πιούμε cocktails στο μπαράκι που μόλις άνοιξε και να γίνουμε χίλια κομμάτια ώστε να μην έχει κανείς παράπονο. Έτσι, περνούσαμε, για παράδειγμα, την παραμονή Χριστουγέννων με τη μία παρέα φίλων, ανήμερα το μεσημέρι με τις οικογένειες, το απόγευμα με τα ξαδέλφια που γιόρταζαν και βράδυ περνώντας από τα σπίτια των υπόλοιπων 2-3 εορταζόντων. Και το ευχαριστιόμουν τόσο. Είμαι τέτοιος άνθρωπος άλλωστε. Αεικίνητος. Και η σωματική κούραση ήταν μεγάλη αλλά και η ψυχική ανάταση επίσης. Υπήρχαν ημέρες που ξεκινούσαμε πρωί από το σπίτι για καφέ με τους Χ φίλους και μέχρι το βράδυ είχαμε περάσει από 3-4 παρέες σε διαφορετικά σημεία. Μέχρι ημερολόγιο έφτιαχνα ώστε να συμπληρώνουμε πότε θα δούμε ποια παρέα ώστε να μην έχουμε double bookings! Αλήθεια σας λέω.

Με τα χρόνια όμως σα να άλλαξαν κάπως τα δεδομένα. Οι υποχρεώσεις, καθώς πια οι περισσότεροι φίλοι είναι οικογενειάρχες; Η κούραση (σωματική και ψυχική); Η απόσταση; Οι προτεραιότητες; Πλέον και ο κορωνοϊός. Όλα μάλλον έβαλαν το χεράκι τους και οι τελευταίες 2 επισκέψεις μας στην Ελλάδα δεν ανταποκρίθηκαν στις μεγάλες μου προσδοκίες. Μην με παρεξηγείτε, πέρασα φανταστικά! Μπορεί όλα όσα είχα στο μυαλό μου να μην ευδοκίμησαν, αλλά ευδοκίμησαν άλλα, εξίσου όμορφα και πολύτιμα, οπότε το πηλίκο ήταν πάλι θετικό. Το πήρα όμως το μάθημά μου. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής, το παίρνω ακόμα. Έτσι, χαλαρώνω κάποιες από τις προσδοκίες μου, άλλες τις στρέφω προς διαφορετική κατεύθυνση και άλλες βεβαίως τις διατηρώ. Και δεν είναι ένα ευχάριστο μάθημα, γιατί αφορά το χρόνο που περνώ με τους αγαπημένους μου (γιατί αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής όλων των προσδοκιών μου), αλλά είναι απαραίτητο ώστε να διατηρώ την αισιοδοξία και τη διάθεσή μου. 

Όλα αυτά τα μαθήματα μας φέρνουν λοιπόν στις φετινές, Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Όπως και το καλοκαίρι που μας πέρασε, για ένα μεγάλο -επίπονο- χρονικό διάστημα πιστεύαμε ότι δεν θα καταφέρουμε να επισκεφθούμε την Ελλάδα. Όπως όμως και το καλοκαίρι που μας πέρασε που -ευτυχώς- τα καταφέραμε, θα τα καταφέρουμε και τώρα! Με κόπο, με αναποδιές, με αλλαγές της τελευταίας στιγμής, με άγχος αλλά θα τα καταφέρουμε. Έτσι, από τις αρχές Δεκεμβρίου που άρχισε να αχνοφαίνεται ότι μία επίσκεψη θα είναι τελικά εφικτή, άλλαξε όλη μου η διάθεση! Άρχισα να οραματίζομαι τα οικογενειακά τραπέζια, τα μικρά να παίζουν, τις μαγειρικές, τις ταινίες μπροστά στο τζάκι, τις μουσικές, τις βόλτες στη θάλασσα, το ελληνικό μας σπίτι, τα κάλαντα. Και συνειδητοποίησα ότι κάτι έχει αλλάξει.... Είναι οι πρότερες εμπειρίες; Τα νέα δεδομένα του κορωνοϊού; Η ωριμότητα; Όλα αυτά τα μαθήματα της χρονιάς που περνάει; Πλέον δεν είχα μεγάλες προσδοκίες. Ειδικά από τρίτους. Δεν γέμισα τις ημέρες αλλά αντιθέτως τις άφησα ελεύθερες, κενές. Δεν περίμενα τις μαζώξεις με τους φίλους που στην πλειοψηφία τους απλά δεν θα συνέβαιναν (με ή άνευ κορωνοϊού), αλλά επικεντρώθηκα σε αυτά που ανέκαθεν έκαναν τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο τόσο πολύτιμη: τις οικογένειές μας που μας περιμένουν πώς και πώς και τις σπιτικές, χαλαρές στιγμές που θα περάσουμε παρέα. Δεν άρχισα να επικοινωνώ με τις διαφορετικές παρέες φίλων για να συντονιστούμε όπως θα έκανα άλλοτε, αλλά επικοινώνησα απλά την ημερομηνία άφιξής μας και το άφησα πάνω τους εάν και πότε και πόσο θέλουν να μας δουν. Είναι πολύ διαφορετικά τα φετινά δεδομένα αλλά νοιώθω ότι είμαι και εγώ πλέον πολλή διαφορετική. Γιατί όπως τα είπε εξαιρετικά και η αγαπημένη Meryl Streep, απλά δεν έχω πια χρόνο για όλα αυτά. Για τις προσδοκίες και τις αντίστοιχες ματαιώσεις τους. Για την προσπάθεια πίσω από κάθε συνάντηση, ειδικά όταν νοιώθεις ότι αυτή η προσπάθεια κάποιες φορές είναι μονομερής. Για τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες που ξοδεύονται σε ανθρώπους που εν τέλει δεν είσαι και βέβαιος αν πραγματικά λαχταρούσαν να σε δουν. 

Και είμαι οκ με αυτό. Αυτό είναι για εμένα το συγκλονιστικότερο όλων. Γιατί είναι τόσο εκτός του χαρακτήρα μου. Όλα είναι όμως εφικτά όταν έχεις τους πομπούς ανοιχτούς και παίρνεις τα μαθήματά σου. Έτσι, για πρώτη φορά στα έξι αυτά χρόνια, κατεβαίνουμε στην Αθήνα με  κενό ημερολόγιο. Ω ναι! Και είμαι σίγουρη ότι θα περάσουμε εξαιρετικά βλέποντας τις μικρές χαρές με άλλο μάτι. Το ίδιο εύχομαι και σε εσάς! Να στρέψετε την ενέργειά σας μακριά από όσα δεν μπορείτε να κάνετε και να επικεντρωθείτε σε αυτά που μπορείτε. Να αναθεωρήσετε τις προσδοκίες σας, να ξεκαθαρίσετε τι και ποιος πραγματικά αξίζει τον χρόνο σας, τι σας γεμίζει ψυχή τε και σώματι, και να του δοθείτε ολοκληρωτικά. Φτιάξτε τα γευστικότερά σας γλυκά, ετοιμάστε εσείς τα στολίδια σας, γράψτε κάρτες, τραγουδήστε με τα μικρά, απολαύστε το Love Actually για εκατοστή φορά, ανακαλύψτε νέες ταινίες, αφεθείτε στη θαλπωρή του σπιτιού σας, γεμίστε την μπανιέρα, ανάψτε το τζάκι, περπατήστε αγναντεύοντας την απεραντοσύνη της θάλασσας ή την μεγαλειότητα των βουνών, και απλά απολαύστε. Η αγάπη και η ευτυχία κρύβονται πάντα στα μικρά και κοντινά.

Καλές γιορτές αγαπημένοι μου.

ανδριάνα