Multi Culti

 

Είχα ανέκαθεν αυτήν την δίψα. Να ταξιδέψω, να γνωρίσω, να ανοίξω τους ορίζοντές μου, να ζήσω το διαφορετικό, να ακούσω ξένες γλώσσες, να μάθω τα έθιμα, τις κουλτούρες, τους ανθρώπους (κυρίως αυτούς). Και είμαι τυχερή, γιατί γεννήθηκα σε μια οικογένεια η οποία ταξίδευε πολύ! Ο μπαμπάς λόγω του επαγγέλματός του (μάλλον έχει κάνει τον γύρο της υφηλίου κανά δυο φορές) και από πίσω και εμείς. Από αρκετά νεαρή ηλικία λοιπόν ξεκίνησαν τα οικογενειακά μας ταξίδια στο εξωτερικό. Και όταν εμείς δεν πακετάραμε για Αμερική ή Πορτογαλία ή Ιταλία, τότε είχαμε πάντα τους φίλους από το εξωτερικό που μας επισκέπτονταν στην Ελλάδα (μέχρι και από την μακρινή Ιαπωνία). Στα 18 του αναχώρησε και ο αδελφός μου για σπουδές στην Αμερική, στα 21 έφυγα και εγώ για το Λονδίνο και πλέον, σήμερα, η οικογένεια αριθμεί 3 παιδιά σε 3 διαφορετικές χώρες.

Ένα λοιπόν από τα σπουδαιότερα δώρα που μου έχει προσφέρει η Ελβετία (και ειδικότερα η εταιρεία για την οποία εργάζομαι) είναι αυτή η πολυπολιτισμικότητα! Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε αυτήν αλλά είναι πραγματικά ένας θησαυρός. Ένα καθημερινό "μάθημα" και άνοιγμα. Και όσο περισσότερο γνωρίζεις ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς τα κοινά που μας ενώνουν. Και τόσο πλουσιότερος γίνεσαι. Και όσο βαθύτερα κατανοείς τις συνήθειές τους, τα προβλήματα, τις "μάχες" (εντός και εκτός εισαγωγικών), τον πλούτο, την ιστορία, την εθνική υπερηφάνεια αλλά και τους φόβους, τόσο ενισχύεται η ενσυναίσθησή σου, η δυνατότητα ταύτισης, κατανόησης, ο σεβασμός. Και τόσο περισσότερο εξελίσσεσαι αναλύοντας τις δικές σου συντεταγμένες και προσαρμόζοντάς τες αν χρειαστεί.

Θα μπορούσα να περάσω μέρες, εβδομάδες ολόκληρες, απλά συζητώντας με τους φίλους και τους συναδέλφους. Και το κάνω πολύ συχνά. Τους βομβαρδίζω με ερωτήσεις.... Πώς νιώθουν οι γυναίκες του Ιράν με την μπούργκα; Πώς είναι το φαγητό στη Λιθουανία; Γιατί οι Ελβετοί είναι τόσο ήσυχοι; Γιατί "κοντράρονται" οι Παρισιάνοι με τους Νότιους Γάλλους; Πώς η Πολωνία από κομμουνιστικό καθεστώς μετατράπηκε σε βαθειά θρησκευόμενο; Πόσο Γάλλοι νιώθουν οι κάτοικοι της Γουιάνας; Ποιοι είναι οι μυστικοί προορισμοί στην Ιταλία που μόνο οι ντόπιοι γνωρίζουν; Γιατί οι Καταλανοί επιθυμούν την ανεξαρτητοποίησή τους; Πώς αισθάνονται οι Κροάτες και οι Βόσνιοι μετά τον διαχωρισμό; 

Και μαθαίνω τόσα! Μα τόσα! Σαν να κάνω μεταπτυχιακό στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία και τον πολιτισμό. Και τα μαθαίνω από τους ίδιους τους πολίτες των χωρών αυτών. Χωρίς μεσάζοντες. Μαθαίνω την αλήθεια τους. Όπως την έχουν ζήσει και πρεσβεύουν όπου και αν βρεθούν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όπου και αν βρεθούμε, θέλοντας ή μη, είμαστε οι πρεσβευτές της χώρας μας. Προσωπικά το νιώθω αυτό πολύ έντονα, όλα αυτά τα χρόνια της "ξενιτιάς". Ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή, σε εμένα βλέπουν ολόκληρη την Ελλάδα. Και θέλω να δουν την όμορφη Ελλάδα! Και είναι συγκινητική η σκέψη ότι μπορεί κάποιος να αγαπήσει τη χώρα σου με αφορμή τη γνωριμία σας. Και έτσι τους μιλώ και εγώ με τη σειρά μου για τη δική μου Ελλάδα. Γιατί όπως ρωτώ εγώ, έτσι με ρωτούν και αυτοί. Και είναι τέτοια η χαρά μου όταν τους γεννιέται η επιθυμία να επισκεφθούν την Ελλάδα ώστε να δουν με τα δικά τους μάτια όλα όσα τους περιέγραφα τόσο καιρό! Και να 'σου τα προγράμματα και οι έρευνες και οι προτάσεις για το πού να πάνε, τι να επισκεφθούν, τι να φάνε, πού να μείνουν... Πρέπει να έχω φτιάξει ήδη καμιά δεκαριά διαφορετικά -προσωποποιημένα- προγράμματα για τους φίλους που ταξίδεψαν στην Ελλάδα όλα αυτά τα ελβετικά χρόνια. Για τον Ελβετό Sebastien, την Γερμανίδα Baerbel, την Πορτογαλέζα Rute, την Ισπανίδα Jessica, την Αγγλίδα Vanessa, τον Πολωνό Piotr..... Και ανυπομονώ κάθε φορά να επιστρέψουν ώστε να μου μεταφέρουν πώς ήταν εν τέλει η Ελλάδα στα δικά τους μάτια. Και μαθαίνω τόσα από τις δικές τους ελληνικές εμπειρίες. Πράγματα που εγώ δεν θα παρατηρούσα ποτέ, πλεονεκτήματα που ίσως θεωρώ δεδομένα αλλά και μειονεκτήματα που έρχονται στο φως όταν προέρχεσαι από μια πολλή διαφορετική χώρα. Πολύτιμα μαθήματα όλα.

Όλα αυτά σκεφτόμουν το πρωί του Σαββάτου, πίνοντας τον καφέ μου, μετά από το δείπνο που είχαμε με τους φίλους εδώ στο σπίτι. Έξι φίλοι γύρω από ένα τραπέζι, πέντε εθνικότητες, πέντε γλώσσες, πέντε διαφορετικές ζωές, πέντε κουλτούρες (Ελλάδα, Ιράν, Λιθουανία, Ελβετία, Ολλανδία). Βάλτε ότι η πλειοψηφία αυτών έχει ήδη ζήσει και σε 2-3 χώρες (η Λιθουανή ήρθε από το Λονδίνο, ο Ολλανδός από το Βέλγιο ενώ η Ιρανή έχει ήδη ζήσει σε Σουηδία και Γαλλία πριν "τακτοποιηθεί" στην Ελβετία), ο πλούτος και οι εμπειρίες μεγενθύνονται! Και όμως, το δείπνο αυτό δεν διέφερε σε τίποτα από ένα αντίστοιχο που θα είχα στην Ελλάδα με τους φίλους. Γιατί αν αφεθείς, καμία εθνικότητα, καμία ταυτότητα, καμία φυλή ή γένος δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ο άνθρωπος. Και νοιώθω ευγνώμων που συνεχίζω και γνωρίζω τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους που με βοηθούν να προχωρώ και εγώ ακόμη παραπέρα.

Σε μία (covid) εποχή όπου τα ταξίδια είναι τόσο πολύπλοκα και δύσκολα, η δική μου ευχή είναι να ταξιδέψουμε ξανά και να αφεθούμε στο νέο και στο διαφορετικό. Να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μάθουν και να ξεμάθουν, να περιπλανηθούν, να απολαύσουν, να ζήσουν, να ανακαλύψουν, να αναρωτηθούν και να επανεξετάσουν. Να δουν τη ζωή με νέα μάτια και ανοιχτούς ορίζοντες.

ανδριάνα


Σχόλια