This too shall pass



Κάνε υπομονή. Οι πρώτες 40 ημέρες είναι οι πιο δύσκολες. Κάνε υπομονή, μετά θα κοιμάται περισσότερο. Κάνε υπομονή, είναι πολύ μικρός ακόμα. Κάνε υπομονή, όταν θα αρχίσει να τρώει θα ηρεμήσεις. Να πω ότι έχουν άδικο; Δεν έχουν. Γιατί μάλλον αυτές οι πρώτες ημέρες - εβδομάδες είναι και οι πιο δύσκολες. Γιατί είναι όλα άγνωστα. Πειραματίζεσαι από την ώρα που θα ξυπνήσεις μέχρι την ώρα που θα κοιμηθείς -όποτε και εφόσον έρθει και αυτή. Και ακούς χίλιες διαφορετικές γνώμες. Και αγχώνεσαι, και μπερδεύεσαι, και δεν ξέρεις τι τελικά τον ωφελεί και τι όχι, και γίνεται το κεφάλι σου καζάνι. Και η μόνη υπεύθυνη είσαι εσύ. Και τον κοιτάς και είναι τόσο μικροσκοπικός, τόσο αβοήθητος, τόσο αγνός, τόσο τέλειος. 

Όταν λοιπόν με κοιτάει μες στα μάτια και μου χαμογελάει, όταν χουζουρεύει και τεντώνεται με τις χίλιες του γκριμάτσες και τις παλάμες του μπουνίτσες, αλλά και όταν κλαίει και παιδεύεται, σκέφτομαι αυτή τη φράση: This too shall pass -και αυτό θα περάσει. Είναι θεωρώ μία πολύ σοφή φράση που με έχει "συνεφέρει" πολλές φορές και με έχει επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στα πιο ευχάριστα και στα πιο δυσάρεστα. Αυτή η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι προσωρινά. Εφήμερα. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Οι πιο ευτυχισμένες μας στιγμές θα περάσουν και θα γίνουν μια ανάμνηση, όπως ακριβώς θα συμβεί και με τις πιο δυσάρεστες. Για αυτό, και μέσα μου δεν ανυπομονώ να μεγαλώσει ώστε να κοιμάται - να μιλάει - να περπατάει - να φτιάχνει μόνος του το φαγητό του και να πλένει το αυτοκίνητο (όπως συχνά λέει και ο συνοδοιπόρος για να τον πειράξει). Γιατί ποτέ, μα ποτέ ξανά, δεν θα είναι τόσο μικροσκοπικός ώστε να τον κρατάω με το ένα χέρι και να τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Τόσο αγνός ώστε να κοιμάται με το πιο γαλήνιο πρόσωπο. Τόσο δεμένος στην μαμά του που χρειάζεται μόνο την μυρωδιά της για να την αναγνωρίσει. Τόσο αξιολάτρευτος. Εντάξει, αξιολάτρευτος θα είναι και μετά αλλά ... καταλαβαίνετε! 

Για αυτό λοιπόν, προσπαθώ να ζω στο τώρα. Σε ότι έχει αυτό να μου προσφέρει. Στις δυσκολίες (που θα διηγούμαι και εγώ στάνταρ μετά από χρόνια στον ίδιο και στους φίλους του), στα άυπνα βράδια, στα αλλάγματα εκεί γύρω στις 3.00 που μας κατούρησε μέχρι και την πόρτα, στα φαγητά που πλέον τρώω με ταχύτητα φωτός μήπως και ξυπνήσει και μείνω πάλι νηστική, στα πλυντήρια που βάζουμε παρέα με εκείνον στο μάρσιπο... Αλλά και στις τόσες ομορφιές! Στην μυρωδιά του, στα μικροσκοπικά χεράκια του που με χαϊδεύουν όταν τρώει, στα χασμουρητά του που τα απολαμβάνει όσο κανένας, στα μάτια του που πλέον βλέπουν και με κοιτούν με τέτοια γαλήνη, στα χειλάκια του που κάνουν σαν να σφυρίζει ή σαν να στέλνει φιλάκι.

This too shall pass... Και για κάποια νιώθω ήδη νοσταλγία. Ναι, μόλις στον πρώτο μήνα ζωής του. Είναι ευλογία να μπορείς να τα ζεις όλα στο 100% και αυτό σκοπεύω να κάνω.

ανδριάνα

ΥΓ. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή την ωραία - φιλοσοφική προσέγγιση δεν την έχω την ώρα που κλαίει ασταμάτητα (γκρρ...) αλλά προσπαθώ να επανέρχομαι σε αυτή μόλις ηρεμήσουμε.

Σχόλια

  1. Η γονεϊκότητα είναι σίγουρα το πιο δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα το πιο απολαυστικό project της ζωής μας! Είναι αυτή η αγάπη που ξεχειλίζει μέσα σου, που νιώθεις σα να μην είχες αγαπήσει ποτέ πριν από αυτό.
    Που δε σου φτάνει ένα μόνο φιλί, μη σου πω ούτε 10, το ένα πίσω από το άλλο. Και που ενώ είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις, έρχεται, σου τραβάει το χέρι για να παίξετε κι εσύ νιώθεις σα να ήπιες το μαγικό ζωμό του αστερίξ.
    Που ξυπνάς 6 το πρωί και θες να βρίσεις στα δέκα βήματα που απέχει το δωμάτιο του μωρού και ένα δευτερόλεπτο μετά, μόλις την δεις να χοροπηδάει από τη χαρά της που σε βλέπει μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια σου ανοίγουν αυτόματα σα γαρίδα μη τυχόν και χάσεις τίποτα από αυτή τη μαγική στιγμή που στη φυλάει μόνο για σένα! Άστα, έχω ερωτευτεί παράφορα τα παιδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτά τα 10 βήματα στις 3 και στις 5 το πρωί!
      Είναι ευτυχία όταν υπάρχει αυτό το συναίσθημα μεταξύ γονιών και παιδιών! Εύχομαι να σας ακολουθεί πάντα!

      Διαγραφή
  2. Τι ωραιο κεφαλάκι!!!

    http://beautyfollower.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana