Μήνας ♥9

Τι σας έγραφα στο κλείσιμο της ανάρτησης του 8ου μήνα; Περπάτημα! Με την επιστροφή μας στην Ελβετία στις αρχές Ιανουαρίου, του έγινε εμμονή! Ποιο μπουσούλημα; Το νέο trend είναι να είσαι όρθιος! Στο κρεβάτι του με τα χέρια στα κάγκελα. Στο σαλόνι, να μπουσουλάει μέχρι το τάδε σκαμπό ώστε να σηκωθεί. Στο δωμάτιό του, όρθιος, να γραπώνεται από τα κουτιά και τα έπιπλα. Στο μπάνιο, όρθιος, στηριζόμενος στο καλάθι. Στη μπανιέρα, όρθιος. Στη μέση του πουθενά, όρθιος, στηριζόμενος στα μπατζάκια μου. Μα πόσο πλάκα έχει... Και πόσο φοβάμαι ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσει και θα ακουστεί "γκντουπ"! Και όντως, αρκετές από τις προσπάθειες κατέληγαν σε αυτό το "γκντούπ" το οποίο ακολουθούσαν κλάμματα! Αχ! Ο προσωπικός του bodyguard έγινα! Από τη μία να προσπαθώ να του αφήσω την ελευθερία να πειραματιστεί, να ελέγξει τις δυνάμεις του, να καταλάβει τη δράση - αντίδραση, να περιηγηθεί, να εξελιχθεί, και από την άλλη να προσπαθώ διακριτικά να τον σώσω από το βέβαιο πέσιμο. Μα τι πείσμα όμως! Και δεν έχω καταλήξει αν είναι τελικά τόσο γενναίος και πεισματάρης ή απλά έχει τη μνήμη της Dory (ναι, του ψαριού) και πηγαίνει μέσα σε 5 λεπτά ακριβώς στο ίδιο σημείο που πριν λίγο έπεσε να προσπαθήσει εκ νέου να σηκωθεί. Ευτυχώς βέβαια, τα ποσοστά πτώσης έχουν πτωτική πορεία. Και μέσα σε αυτό τον μήνα, κατάφερε να στέκεται για ώρα, ακόμη και χωρίς χέρια. Βάζει κόντρα την κοιλίτσα στον καναπέ και κάθεται και παίζει όρθιος. Και έμαθε και την ελεγχόμενη πτώση... Να ρίχνει δηλαδή πίσω το βάρος και να κάθεται στον πωπώ του.

Με το γνωστό και πάντα αγαπημένο θέμα του ύπνου, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα αυτό τον μήνα. Γιατί ξαφνικά άρχισε να βουλώνει η μύτη του μες στη νύχτα με αποτέλεσμα να ξυπνά και να κλαίει. Και το σήκωμα από την κούνια του και οι οροί όπως καταλαβαίνετε είναι η σίγουρη συνταγή για κλάμα. Δεν αργεί ο κακομοίρης να ξανακοιμηθεί αλλά αν αυτό συμβεί 2 και 3 φορές μέσα στη νύχτα τότε πάει. Ο παιδίατρος βέβαια μας είπε ότι εκτός της μύτης θεωρεί ότι είναι και αυτή η περίοδος που αντιλαμβάνεται τον αποχωρισμό οπότε ξυπνάει μες στη νύχτα μάλλον λόγω της μύτης, συνειδητοποιεί ότι είναι μόνος και ρίχνει και ένα κλάμα. Όπως και να 'χει, λίγες ήταν οι νύχτες με non-stop ύπνο. Έτσι, αυτό τον μήνα οργανωθήκαμε με όλα τα απαραίτητα σύνεργα ξεβουλώματος στα οποία γίναμε experts και καθιερώσαμε τακτικούς καθαρισμούς μύτης. Χαμηλώσαμε και τη θερμοκρασία του δωματίου του ώστε να είναι εκεί γύρω στους 20 και τα πρώτα σημάδια βελτίωσης εμφανίστηκαν.

Στο άλλο κλασικό μας θέμα, το φαγητό, τα πηγαίνει περίφημα! Στο τέλος Ιανουαρίου ξεκινήσαμε και τις προσπάθειές μας για baby led weaning. Αφήνοντάς τον δηλαδή να τρώει με τα χέρια κομματάκια φαγητού ώστε να εξασκηθεί και στο μάσημα, και στη διαδικασία του "τρώω μόνος μου" και στη γνώση της τροφής, της υφής, της όσφρησης. Να καταλάβει δηλαδή ότι όχι, δεν είναι όλα πουρές. Άλλα είναι τραγανά, άλλα μαλακά, άλλα κόκκινα άλλα πράσινα... Έτσι, έφαγε στην αρχή λίγη μπανάνα και λίγο αχλάδι, και μία ωραία ημέρα έφαγε όλο το μεσημεριανό του (ψάρι στο φούρνο με πατάτες, καρότα και μπρόκολο) μόνος του! Του πήρε κανά μισάωρο αλλά έτρωγα και εγώ δίπλα του ακριβώς το ίδιο φαγητό και περνάγαμε υπέροχα! Το πώς έγινε βέβαια και αυτός, και το καρεκλάκι, και τα ρούχα, και το πάτωμα και μη σας πω ολόκληρο το σπίτι ας μην το συζητήσουμε. Είχε όμως τόση πλάκα. Έτσι, προσπαθούμε κάθε ημέρα κάποια από τις τροφές του να τρώγεται έτσι. Έτσι φάγαμε και το πρώτο μας οικογενειακό πρωϊνό με ψημένο ψωμί και μαρμελάδα πορτοκάλι. Και είναι τόσο όμορφη η αίσθηση να τρώμε όλοι μαζί. Και ο μικρός σε κάθε μπουκιά γυρνά και μας κοιτά και χαμογελά από ευχαρίστηση. Ελέγχει βεβαίως και τι τρώμε εμείς ώστε να βεβαιωθεί ότι δεν τον "ρίχνουμε".

Αυτό τον μήνα είχαμε και επισκέψεις!! Οι πέντε φίλοι που ήρθαν για τα γενέθλια - έκπληξη του συνοδοιπόρου. Και ο Στέφανος ήταν το καλύτερο παιδί! Ακολούθησε το γεμάτο πρόγραμμά μας, βγήκε στα χιόνια, βόλταρε στη Βέρνη, κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο στις διάφορες διαδρομές, κάθησε μαζί μας στα εστιατόρια, έπαιξε με τους φίλους στο σπίτι. Φτου φτου. Και σαν να επικοινωνεί πλέον και αυτός. Εκτός από το "μαμ" που σηματοδοτεί την πείνα, και τα διάφορα άλλα που λέει αλλά παραμένουν ακαταλαβίστικα στα δικά μας αυτιά, πλέον η επικοινωνία είναι two-way. Πολλές φορές σου δείχνει τι θέλει, τι τον ενοχλεί, πού θέλει να πάει και δείχνει να καταλαβαίνει μερικές φορές τι του λες ή το γενικότερο νόημα τέλος πάντων. Τραβάει την σαλιάρα του για να του την βγάλεις, τεντώνει το χέρι του προς το φως για να τον πας να τραβήξει το καλώδιο, σταματά όταν του φωνάζεις "επ" (κλασικά στις μπρίζες και στο modem), γυρνάει και στο Στέφανος τις περισσότερες φορές. Τώρα απολαμβάνει και πιο πολύ τα βιβλία και το διάβασμα. Ξαπλώνει με εμένα ή τον συνοδοιπόρο και αφοσιώνεται στις εικόνες και στις φωνές μας. Και χαμογελάει.

Αυτό τον μήνα κάναμε και την επίσκεψή μας στον παιδίατρο (3 μήνες είχε να τον δει) και τον βρήκε σε εξαιρετική κατάσταση! Μας είπε ότι είναι μινιόν γενικά (500γρ. είχε πάρει όλα και όλα αυτούς τους 3 μήνες), ότι ακολουθεί πιστά τη δική του κλίμακα η οποία είναι κάπου εκεί στη μέση, ότι είναι κινητικός και παρατηρητικός. Και ενώ εμβόλιο δεν είχαμε, τελικά φέραμε ένα νωρίτερα ενόψει του παιδικού σταθμού. Και ήταν πολύ διαφορετική η αντιμετώπισή του -ευτυχώς. Παρακολούθησε την σύριγγα σιωπηλά και δυσανασχέτησε ελάχιστα μόνο στο τέλος. Από δόντια βέβαια τίποτα στον ορίζοντα. Nada. 

Στα τέλη του μήνα έκανε και ένα 2ήμερο επαγγελματικό ταξίδι ο συνοδοιπόρος οπότε μείναμε τα δυό μας. Και τα περάσαμε υπέροχα. Σαν να το κατάλαβε και ήταν πιο ήρεμος, πιο συνεργάσιμος και πιο τρυφερός. Πραγματικά. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή αν αλλάζει τώρα που μεγαλώνει, αλλά αυτές τις 2 ημέρες καθόταν ήσυχος στην αγκαλιά μου (κάτι που σπάνια κάνει γιατί όλο και κάπου θέλει να πάει), μου κρατούσε το πρόσωπο και έψαχνε το χέρι μου για να πιάσει το δάχτυλό μου. Και κοιμήθηκε και τα δύο βράδια non-stop. Και πλέον όταν κοιμάται (μπρούμυτα πάντα) στριμώχνει τη μία του παλάμη ανάμεσα στο στρώμα και στο ξύλο και με την άλλη κάνει ημικύκλια, "χαϊδεύοντας" το σεντόνι. 

Στην επόμενη μηνιαία μας ενημέρωση θα σας έχω και νέα από παιδικό σταθμό. Πω πω!

ανδριάνα