love me at my weakest


Τον ξέρετε τον Στέφανο. Από την γέννησή του και μετά είναι αδιαμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής της ζωής μας, άρα και αυτού του blog. Και συνήθως μαθαίνετε για τις σφιχτές του αγκαλιές και τα φιλιά που στέλνει, για τις χαριτωμένες φράσεις και συνειρμούς που κάνει, για τα παιχνίδια με την μπάλα και το τραμπολίνο, για τα αγαπημένα του βιβλία και τις μουσικές με τα τύμπανα και τις κιθάρες. Και όλα αυτά συμβαίνουν και είναι ένα μεγάλο μέρος του ποιος είναι ο Στέφανος, τι κάνουμε κάθε ημέρα, πώς περνάμε την ώρα μας, ποιες είναι προτιμήσεις του, ποιος είναι ο χαρακτήρας του. Δεν είναι όμως "όλος" ο Στέφανος αυτό. Δεν θα ήταν άλλωστε και "φυσιολογικό". Πιστή όμως στη δέσμευσή μου να σας μεταφέρω κυρίως τα ελπιδοφόρα και όμορφα μέρη της καθημερινότητάς μου, συνήθως δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες όσον αφορά σε αυτά που μάλλον με κουράζουν ή με προβληματίζουν. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπάρχουν. Συνήθως σας τα μεταφέρω σε ξεχωριστές, ενδόψυχες και "πονεμένες" αναρτήσεις. Γιατί αυτή την εικονική - αγγελική πραγματικότητα των social media που τόσο μας κατακλύζει τα τελευταία χρόνια την απεχθάνομαι.

Αυτή δεν θα είναι όμως μία ανάρτηση για το άλλο πρόσωπο του Στέφανου. Αυτού που κάθεται στη μέση της πλατείας και απλά αρνείται να περπατήσει. Αυτού που το ένα λεπτό θέλει αβγό (του το φτιάχνεις), το άλλο θέλει ρύζι (του το φτιάχνεις) και τελικά αποφασίζει να φάει αγγούρι χαραμίζοντας όλα τα προηγούμενα. Αυτού που με 5 βαθμούς έξω απλά δεν θέλει να  βάλει μπουφάν. Αυτού που τον πιάνει απελπισία επειδή κάθησες σε άλλη θέση από αυτή που σε υπολόγιζε και πέφτει σε γοερό κλάμα. Αυτή θα είναι μία ανάρτηση για την αγάπη. Την αποδοχή. Τις προσδοκίες. Την υπομονή. Την επιμονή.

Πόσο εύκολο είναι να αγαπάς τους γονείς σου, τον σύντροφό σου, τους φίλους σου όταν είναι στα καλύτερά τους; Αχ τι ευτυχία. Να καλείς την αδελφή σου και να απαντά το τηλέφωνο ευδιάθετη! Να επιστρέφει ο συνοδοιπόρος από τη δουλειά και να είναι γεμάτος ενέργεια. Να συναντάς τις φίλες και να είναι ανάλαφρες. Και εσύ αντίστοιχα. Και αν είναι, και είμαστε και εμείς έτσι την πλειοψηφία των φορών, ε, τότε κάτι κάνουμε σωστά. Υπάρχει όμως και αυτή η -ελπίζω- μειοψηφία. Αυτή που η αδελφή σηκώνει το τηλέφωνο και είναι βαριά (πολύ βαριά). Που ο συνοδοιπόρος δεν έχει υπομονή για ακόμα μία διαπραγμάτευση για το μείζον θέμα του μπουφάν του μικρού και οι φίλες είναι down. Που και εσύ έχεις εξαντλήσει όλα τα μαγικά σου ραβδιά και απλά θες να κάτσεις 2 λεπτά στον καναπέ ή-σ-υ- χ-α. Κάπως έτσι, και οι μικροί αυτοί άνθρωποι που προσπαθούν να βάλουν μια τάξη και να βγάλουν ένα νόημα από αυτό το χάος που τους περιβάλλει και εμείς αποκαλλούμε ζωή, έχουν και τα δύσκολά τους. Πόσο μάλλον όταν βρίσκονται στην ευαίσθητη ηλικία του νηπίου. Κάποιες στιγμές απλά τους υπερβαίνουν, κάποιες ημέρες παρα-είναι απαιτητικές, κάποια πράγματα απλά δεν τους βγάζουν κανένα νόημα. Αυτές είναι οι στιγμές που μας χρειάζονται ακόμα πιο πολύ. Τις στιγμές που δείχνουν τον αδύναμο εαυτό τους, που είναι τόσο ευάλωτοι, τόσο απελπισμένοι. Που νοιώθουν τόσο μόνοι γιατί κανείς άλλος δεν είναι 2,5 χρονών, κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ του κόκκινου και του άσπρου αυτοκινήτου, κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση τους. Δεν χρειάζεται όμως πάντα να κατανοούμε για να συμπονούμε και να δείχνουμε ενσυναίσθηση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βουτάμε στην πηγή της αγάπη μας, στον πυρήνα μας, να εξοπλιζόμαστε με υπομονή και να είμαστε απλά παρόντες. Θετικά παρόντες. Να είμαστε η αγκαλιά για το κλάμα, η ήρεμη δύναμη για τις φωνές, η κατανόηση για τον επιφανειακό παραλογισμό. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε. Χρειάζεται να αφήσουμε χώρο στα συναισθήματα να υπάρξουν και να εκφραστούν. Χρειάζεται να είμαστε εκεί παρόντες στον καλό αλλά και τον "κακό" τους εαυτό. Γιατί τότε είναι που μας χρειάζονται ακόμα περισσότερο. Τότε αναζητούν τη δική μας αγάπη. Τότε καταλαβαίνουν εμπράκτως ότι ναι, είναι όντως πανταχού παρούσα και ανεξάντλητη η αγάπη μας. Ότι τους αγαπάμε για όλα όσα είναι. Και δεν θα πάψουμε όποιες και αν είναι οι συνθήκες, οι απαιτήσεις και οι δυσκολίες. Δεν είναι εύκολο. Καθόλου. Ποιος είπε όμως ότι είναι εύκολο να είσαι γονιός;

Αγάπα με όταν το αξίζω λιγότερο, γιατί τότε το χρειάζομαι περισσότερο.
Σουηδική παροιμία


ανδριάνα

Σχόλια