Νέα σχολική χρονιά

Κάθε Σεπτέβρη σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Σαν η χρονιά να μηδενίζει και μαζί με τα ζακετάκια να βγαίνουν και οι λίστες και τα νέα προγράμματα, τα όνειρα και οι προσδοκίες. Σας το έχω αναφέρει πολλές φορές, για εμένα, τα new year resolutions συμβαίνουν τώρα. Αυτήν την περίοδο. Μάλλον δεν είναι τυχαίο που η σχολική χρονιά ξεκινά Σεπτέμβρη. Όταν έχεις -ιδανικά- χορτάσει ήλιο και ανεμελιά και φίλους και ξαστεριές και επιστρέφεις στο σπίτι, στον οίκο σου. Πόσο διαφορετικός όμως είναι αυτός ο Σεπτέμβρης ε; Πόσο αβέβαια όποια σχέδια, όσο συντηρητικά και αν είναι. Δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοια σχολική χρονιά. Τέτοια που οι εργαζόμενοι είτε εργάζονται ακόμα από το σπίτι -όπως εμείς- είτε έχουν επιστρέψει στις δουλειές τους υπό πολύ όμως διαφορετικές συνθήκες. Τέτοια που οι μαθητές είτε έχουν δειλά - δειλά επιστρέψει στα σχολεία -όπως ο Στέφανος- είτε ακόμα αναμένουν τι και πότε και πώς. Που ακόμη και οι πιο απλές - καθημερινές συνήθειες όπως το λεωφορείο που θα πάρεις ή τον καφέ που θα πιείς ή το γυμναστήριο που θα πας μετατρέπονται σε πολύπλοκες, αβέβαιες, αγχωτικές. Χάσαμε τον αυθορμητισμό, την ανεμελιά μας όλους αυτούς τους μήνες με τον κορωνοϊό. Ποιον να συναντήσεις, πού και πώς; Όλα πρέπει πλέον να περνούν από φίλτρα και σκέψεις και αναλύσεις. Και τα προσωπικά όρια του καθενός είναι τόσο υποκειμενικά καθορίζοντας έτσι και τις σχέσεις και τις επαφές και εν τέλει την υποκειμενική του/της καθημερινότητα.

Τα δικά μας λοιπόν σχέδια του περσινού χειμώνα, τότε περιλουσμένα με ένα μείγμα αγωνίας και ενθουσιασμού για το άγνωστο, τη νέα αρχή, τη νέα μας πόλη, το νέο μας σπίτι, τη νέα μας καθημερινότητα με την έναρξη του σχολείου του μικρού, κρέμονται όλα από ένα λεπτό σχοινί. Μετακομίσαμε, ναι, στο αποκορύφωμα του κορωνοϊού αλλά μπήκαν σε αναμονή οι εργασίες, και οι μαζώξεις, και οι γνωριμίες με τους γειτόνους. Είμαστε σε μια νέα πόλη και σε ένα νέο καντόνι το οποίο όμως δεν μπορούμε να γευτούμε όπως θα θέλαμε. Ευτυχώς τα σχολεία άνοιξαν οπότε τουλάχιστον ένας από εμάς, ο Στέφανος, ζει μια κάποια κανονικότητα. Ναι, και η σχολική καθημερινότητα έχει αλλάξει αλλά τουλάχιστον υπάρχει κάτι εκεί έξω, μια τάξη, καμιά δεκαριά παιδάκια που αναμένουν τον Στέφανο για να παίξουν και να τρέξουν και να μάθουν. Όλα τα υπόλοιπα αμφιταλαντεύονται σε μια αβεβαιότητα. Φήμες και σενάρια κυκλοφορούν κάθε μέρα για τις εργασίες μας που τα μισά αν πιστέψεις χάνεις σίγουρα τον ύπνο σου. Εργασία από το σπίτι και για τους δυο μας ακόμα. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Με τα προφανή συν -τα οποία μας βοήθησαν πολύ σε όλην αυτήν την αβεβαιότητα και τη νέα πραγματικότητα με τα κλειστά σχολεία- αλλά και με κάποια πλην, όταν για παράδειγμα η τελευταία φορά που συνάντησες τους συναδέφλους σου ήταν πριν από ένα εξάμηνο και με τις νέες δομές συνεργάζεσαι πια τόσο στενά με ανθρώπους που δεν έχεις δει ποτέ το πρόσωπό τους.

Νέα σχολική χρονιά και τα όνειρα και οι προσδοκίες δεν σταματούν. Απλά προσαρμόζονται. Ευελπιστώντας ότι δεν θα χρειάζεται για πολύ ακόμα να βάζουμε σε αναμονή τη ζωή, τους φίλους, τις εργασίες, τα ταξίδια, τα όνειρά μας. Μα μπαίνει η ζωή σε αναμονή; Δεν μπαίνει! Θέλει απλά φαντασία και υπομονή και ψυχραιμία και ευελιξία ώστε να βγούμε νικητές από αυτό που περνάμε, να ανασυντακτούμε και να κοιτάξουμε ξανά το μέλλον μας κατάματα, με αισιοδοξία. This too shall pass.

Ας μην ξεκινήσουμε λοιπόν αυτήν τη σχολική χρονιά με στόχους παρόμοιους με εκείνους του 2019 και του 2018. Γιατί ζούμε το 2020 που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία προηγούμενη χρονιά. Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν, ας δούμε τα νέα δεδομένα, και ας επικεντρωθούμε -αρχικά- στα βασικά: υγεία, ηρεμία, επικοινωνία, σχέσεις, στήριξη, συντροφικότητα, αγάπη.

Καλή σχολική χρονιά αγαπημένοι μου.

ανδριάνα