Last Year's Lessons -2021

Το περίεργο, το περίπλοκο, το ανατρεπτικό, το απρόβλεπτο, το αγχωτικό 2021 είναι πια παρελθόν. Και τη λύτρωση που περιμέναμε, δεν μας την έφερε. Ο κορωνοϊός, μαζί με όλες τις παράπλευρες συνέπειές του σε όλα τα επίπεδα (προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά, οικογενειακά...) ήταν ο πρωταγωνιστής και αυτής της χρονιάς ενισχύοντας την αίσθηση φόβου, ανασφάλειας, ματαιότητας. Τι κάνεις όμως όταν ο έλεγχος που έχεις των πραγμάτων, ή τουλάχιστον η αίσθηση ελέγχου γιατί ο πραγματικός έλεγχος είναι μάλλον μία ουτοπία, μειώνεται και συρρικνώνεται; Πώς περνάς 12 μήνες με συνεχείς περιορισμούς, ασθένειες, αλλαγές; Πώς καταφέρνεις να ζήσεις και να ανθίσεις υπό αυτές τις συνθήκες; Πώς παίρνεις τα μαθήματα που θα γίνουν τα εφόδια για την επόμενη χρονιά; Ποια ήταν τα δικά μου μαθήματα; Κατ' αρχάς προσπάθησα να διατηρήσω τα περσινά τα οποία συμπυκνώνονται στις εξής 4 αρχές:

1. Το μόνο που έχουμε είναι το τώρα.
2. Οι άνθρωποι είναι το παν.
3. Ο πιο σημαντικός άνθρωπος είμαστε εμείς.
4. Όταν αλλάζεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπεις αλλάζουν. 

Μπορείτε να διαβάσετε πιο αναλυτικά τα περσινά μου μαθήματα σε αυτήν την ανάρτηση: Last Year's Lessons -2020.

Πάμε στα φετινά. Τι θα προσέθετα στα παραπάνω τέσσερα; Αυτά τα δύο:

• Ο δρόμος είναι πολλές φορές μοναχικός.

Εκ φύσεως και εξ επιλογής, είμαι ένας πολύ ομαδικός άνθρωπος. Μου αρέσει να μοιράζομαι, να συμπορεύομαι με τους αγαπημένους μου, να τους παρασύρω και να με παρασύρουν, να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε. Πιστεύω τόσο πολύ στη δύναμη της ομάδας! Στο "μαζί". Όλα γίνονται πιο εύκολα, πιο απολαυστικά, πιο γρήγορα όταν τα κάνεις παρέα. Έτσι, η πρώτη μου σκέψη σε ότι καινούργιο θέλω να δοκιμάσω είναι να συμπεριλάβω και τους δικούς μου. Διατροφή; Άθληση; Εκδρομή; Μάθηση; Μα είναι τόσο όμορφο όταν κάνεις κάτι παρέα. 'Ελα όμως που δεν έχουν όλοι και πάντα τις ορέξεις μου! Μη σας πω ότι σπάνια τις έχουν. Και είναι θεμιτό και σεβαστό. Αυτό όμως πολλές φορές είναι ανασταλτικός παράγοντας για εμένα. Είναι η ανθρώπινη ψυχολογία που λειτουργεί έτσι. Το είχαμε συζητήσει και στο διαδικτυακό μάθημα The Science of Well-Being. Το επιβεβαιώνει και η επιστήμη δηλαδή. Αφού πολλές φορές σε προτρέπουν να βρεις ένα παρτενέρ, να μοιραστείς "δημόσια" μία νέα σου δέσμευση, ώστε να έχεις περισσότερες πιθανότητες να την επιτύχεις. Έτσι λειτουργεί και σε εμένα. Σαν κίνητρο. Έτσι, αρκετές από τις προσωπικές μου επιθυμίες τις ματαίωνα βλέποντας ότι δεν έχω "παρτενέρ" ή υπολογίζοντας την πολυπλοκότητα του να τις προχωρήσω solo. Αυτή όμως τη χρονιά που μας πέρασε έκανα το μεγάλο βήμα και προχώρησα μόνη προς μια σημαντική αλλαγή που βολιδοσκοπούσα καιρό τώρα: έγινα χορτοφάγος. Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν ήταν και η οικογένειά μου ε; Ου, ευκολάκι! Δεν μπορούσα όμως ποτέ ούτε να τους το ζητήσω αλλά ούτε και να καταπιέζω τη δική μου ανάγκη για πολύ ακόμα. Έτσι, αυθόρμητα, το 2021 ξεκίνησε με αυτή μου την προσωπική δέσμευση που περήφανα έχω διατηρήσει μέχρι σήμερα. Ήταν εύκολο; Αρκετά. Μοναχικό; Πολύ. Γιατί εκτός από το αγαπημένο μου ζευγάρι Ισπανών που είναι vegan, άλλους χορτοφάγους δεν έχω ούτε στην οικογένεια ούτε στον άμεσο κύκλο μου. Άρα, την πλειοψηφία των φορών, έπρεπε να υπάρχουν 2 γεύματα στο σπίτι. Και στα καλέσματα των φίλων εγώ αρκετές φορές περιοριζόμουν στη σαλάτα ή τα συνοδευτικά. Το ίδιο και στα εστιατόρια (γιατί βεβαίως υπάρχουν και vegetarian-friendly αλλά όταν η παρέα προτιμά κρέας, τότε η μειονότητα -εγώ δηλαδή- ακολουθεί). Το συνήθισα πια. Έχω μειώσει και τις προσδοκίες μου γύρω από το φαγητό και αγαπώ τόσο τη νέα μου διατροφή που δεν θα γύριζα πίσω με τίποτα. Γιατί η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι η ψυχολογική, η συναισθηματική. Έτσι, πορεύομαι στον μοναχικό αυτό δρόμο της χορτοφαγίας γνωρίζοντας ότι είμαι αληθινή στον εαυτό μου και ότι έμμεσα, με το παράδειγμά μου, αρκετοί φίλοι έχουν διλλήματα και σκέψεις που δεν είχαν πριν.

• Η ευτυχία έχει χίλια πρόσωπα.

Είναι ανώφελο να αναζητούμε την προπέρσινη συνταγή ευτυχίας υπό τις φετινές συνθήκες. Είναι ανώφελο να συγκρίνουμε τη ζωή μας προ-κορωνοϊού με τη σημερινή. Είναι ανώφελο να βάζουμε τη ζωή μας σε παύση αναμένοντας να αλλάξουν οι συνθήκες ώστε εμείς να ζήσουμε και να ευτυχήσουμε ξανά. Μπορεί η ζωή μας να μην επανέλθει ποτέ στις παλαιότερες συνθήκες. Πιθανότατα δεν θα επανέλθει. Γιατί όπως λέει ορθά και η γνωστή φράση του Ηράκλειτου "Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό". Δεν μπορούμε να ξαναζήσουμε το 2018 ή το 2000. Γιατί όλα, εμάς συμπεριλαμβανομένων, έχουν αλλάξει, έχουν προχωρήσει. Το νερό έχει κυλήσει και όταν ξαναμπούμε στον ποταμό θα είναι πια μία νέα, διαφορετική εμπειρία. Δεν θα σας το κρύψω... Και εμένα με έπιασαν αρκετές στιγμές απόγνωσης και νοσταλγίας μέσα σε αυτήν την χρονιά. Πότε θα ξαναπάω σε μια συναυλία; Θα μπορέσουμε να κάνουμε ξανά τα μεγάλα, καλοκαιρινά πάρτυ χωρίς καμία έγνοια και κανένα τεστ; Θα γίνουν τα ταξίδια εύκολα ξανά; Θα επανέλθουν οι συζητήσεις στις εκδρομές και τις συνταγές και τη διακόσμηση; Και βεβαίως εκτίμησα ακόμη περισσότερο όλες τις ευκολίες του παρελθόντος που έχουμε (πρόσκαιρα;) χάσει. Αλλά παράλληλα, προσπάθησα να προσαρμόσω τις προσδοκίες μου, την ρουτίνα μου στα νέα δεδομένα. Να βρω ένα νέο είδους ευτυχίας και χαράς με τις παρούσες συνθήκες. Ναι, ήταν πιο δύσκολο αλλά εφικτό. Γιατί όπως έχει γράψει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου: "Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας αληταριό που όλο δραπετεύει". Είναι όλα στο νου μας, στις επιλογές μας, στις συνειδητές επιλογές μας. Είδα ανθρώπους να μαραζώνουν αυτές τις τελευταίες χρονιές, να κλείνονται στον εαυτό τους και ο φόβος να τους κυριεύει. Να συζητούν μόνο για τον ιό και να χάνουν το χαμόγελο τους. Είναι άλλο η αποδοχή της πραγματικότητας, ο ρεαλισμός, η ενσυναίσθηση, και άλλο η δυστυχία, ο συντονισμός στον φόβο, η "παράλυση" και ματαίωση. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας να βρίσκουμε ξανά και ξανά νέους τρόπους να ζήσουμε, νέες αφορμές να χαμογελάσουμε, νέα πράγματα για τα οποία να είμαστε ευγνώμων, νέες συνήθειες που μας ωθούν μπροστά. Η προσαρμοστικότητα είναι το μεγαλύτερο προσόν της εποχής μας. Ξανά και ξανά λοιπόν σκάβουμε για να βρούμε αποθέματα και ιδέες και έμπνευση. Η δική μου λοιπόν ευτυχία του 2021 είχε το πρόσωπο του Στέφανου όταν κούρνιαζε στην αγκαλιά μου τα βράδια για να αποκοιμηθεί, και τις ανέμελες Σαββατιάτικες βόλτες με τον συνοδοιπόρο (οι μόνες που είμασταν οι δυο μας), και το UNO που πάντα μας κέρδιζε ο μικρός, και τα Κυριακάτικα γεύματα με τους φίλους, και το roadtrip με το βαν στο Μόναχο, και το άλλο στη Λουκέρνη, και τις εκατοντάδες βουτιές του Στέφανου στην Κέρκυρα, και τον ανεμόμυλο της Τζιας, και τη νέα μου επαγγελματική θέση που εν τέλει μου ταίριαξε πολύ, και τις ελβετικές επισκέψεις των οικογενειών και φίλων μας, και το σινεμά και το θέατρο που επισκεφθήκαμε μετά από μήνες, και τους χορούς στο σαλόνι.... Η λίστα είναι ατελείωτη. Και είμαι ευγνώμων. Εύχομαι να είστε και εσείς.

Η ζωή είναι σαν το ποδήλατο.

Για να διατηρήσεις την ισορροπία σου, θα πρέπει να κινείσαι διαρκώς.

A. Einstein

Καλό, δημιουργικό 2022! Keep moving!

ανδριάνα