Συνάδελφοι

 πολυεθνική εταιρεία λωζάνη ελβετία κτίριο καριέρα συνάδελφοι

Έχω ευτυχήσει σε αυτήν τη ζωή να έχω εξαιρετικούς συναδέλφους. Εννοείται όχι όλους αλλά δεν θα μείνω στις εξαιρέσεις. Θα μείνω στην πλειοψηφία. Από την πρώτη μου δουλειά με την επιστροφή μου από το Λονδίνο στην Αθήνα μέχρι την τωρινή μου στη Λωζάνη. Η πρώτη μου εργασιακή θέση ήταν σε μία πολλή μικρή εταιρεία η οποία όλως τυχαίως βρισκόταν στην μικρή μου πόλη, τη Βούλα. Τι πιθανότητες υπήρχαν; Και όμως! Πέντε λεπτά έκανα με το αυτοκίνητο! Εκεί λοιπόν ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα παρέα με την αγαπημένη μου Ντένια. Πρώτη δουλειά και για τις δυο μας, αναλάβαμε από έναν πελάτη η κάθε μία (και οι δύο μεγάλοι πελάτες της εταιρείας επικοινωνίας ήταν Βρετανικές, αμυντικές βιομηχανίες) και πορευτήκαμε παρέα. Επί χρόνια καθόμασταν με την Ντένια σε διπλανά γραφεία, μέναμε στο ίδιο δωμάτιο κατά τη διάρκεια των εκθέσεων, μοιραζόμασταν τα γεύματά μας αλλά και τις ανησυχίες, τα όνειρά μας. Μεγαλώσαμε παρέα, και προσωπικά και επαγγελματικά. Έτσι παρέα αποχωρίσαμε κιόλας από την εταιρεία, εγώ για μία ακόμη εταιρεία επικοινωνίας (αυτή τη φορά μεσαίας τάξης) και η Ντένια για έναν τηλεοπτικό όμιλο.

Στη δεύτερη εταιρεία, παρέμεινα μόλις 6 μήνες αλλά οι φιλίες που δημιούργησα είναι ανεκτίμητες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με είχαν προσκαλέσει σε μία πολλή σημαντική εκδήλωση που διοργάνωνε η εταιρεία στο Ζάππειο εκ μέρους ενός σημαντικού πελάτη (φαρμακευτικής εταιρείας) λίγες ημέρες πριν ξεκινήσω επίσημα και πήγα -βεβαίως. Και συνάντησα καμιά δεκαριά κορίτσια, πάνω - κάτω στην ηλικία μου, τόσο δραστήρια, τόσο όμορφα. Ε, αυτά τα κορίτσια, η Αθηνά, η Αγάθη, η Μαρίνα, η Νατάσα είναι ακόμα αγαπημένες φίλες. Και ας έχουμε σκορπίσει σε διαφορετικές εταιρείες (οι περισσότερες σε πολύ διαφορετικά αντικείμενα) και σε διαφορετικές πόλεις (Λονδίνο, Λωζάνη, Αθήνα, Ιωάννινα) και ας έχει περάσει πάνω από δεκαετία από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε όλες μαζί δια ζώσης. Η αγάπη δεν μετρά αποστάσεις και μέρες. Ελεύθερες και άτεκνες γνωριστήκαμε και πλέον είμαστε όλες μαμάδες, κάποιες με παιδιά που εισέρχονται στην εφηβεία! Απίστευτο δεν είναι;

Μόλις λίγους μήνες παρέμεινα στην εταιρεία εκείνη γιατί πέραν των αγαπημένων συναδέλφων, όλα τα υπόλοιπα δεν μου ταίριαζαν. Και το επόμενό μου βήμα ήταν ακόμη μία εταιρεία επικοινωνίας, μεγάλη αυτή τη φορά. Από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Και σαν να κούμπωσε με την μετακόμισή μου στα Βόρεια Προάστια (η πρώτη μου συγκατοίκιση με τον συνοδοιπόρο). Το νέο μου γραφείο ήταν λοιπόν κανά δεκάλεπτο με τα πόδια από το πρώτο μου σπίτι. Σε εκείνη τη δουλειά παρέμεινα 3-4 χρόνια. Και τι χρόνια ήταν αυτά! Πω πω! Μακράν τα πιο γεμάτα, ελληνικά, επαγγελματικά μου χρόνια! Η δική μας ομάδα διαχειριζόταν τον μεγαλύτερο πελάτη του Ομίλου και το πρόγραμμά μας ήταν γεμάτο με nonstop εκδηλώσεις και χορηγίες και παρουσιάσεις και Δελτία Τύπου και λανσαρίσματα.... Η τότε φοβερή λοιπόν ομάδα είχε τη Φαίη, τη Μαρία, την Ντόρα και εμένα αλλά και τις υπόλοιπες κοπέλες (ω ναι, όλες κοπέλες) από τις άλλες ομάδες, την Ναταλία, την Φένια, την Ελένη ..... Αυτό το δέσιμο, αυτή η αλληλο-στήριξη, αυτά τα γέλια και τα τραγούδια στη διαπασών αλλά και οι πρώτοι γάμοι και οι πρώτες εγκυμοσύνες μας έδεσαν για μια ζωή. Ολόκληρη η εταιρεία σύσσωμη ήρθε στη Σίφνο για το γάμο μας και έτσι σύσσωμες πορευτήκαμε μέσα από γάμους, χωρισμούς, γέννες, εργασιακές αλλαγές και δυσκολίες, στεναχώριες και χαρές. Και ακόμα πορευόμαστε. Ο πυρήνας με τις πέντε μας συνεχίζεται ακάθεκτος! Και μπορεί να είμαστε -ξανά- διασκορπισμένες σε διαφορετικές χώρες και εταιρίες, η αγάπη και η στήριξή μας παραμένει όμως αναλλοίωτη! Και η κάθε μας συνάντηση είναι μαραθώνιος νέων και γέλιων και συγκίνησης και ιστοριών και αγκαλιών.

Η τελευταία μου επαγγελματική στέγη πριν την μετοίκισή μας στην Ελβετία ήταν στο in house corporate comms τμήμα μιας μεγάλης εταιρείας. Δεν θα σας κουράσω όμως πολύ με αυτήν μου την εμπειρία καθώς, ενώ παρέμεινα για 2-3 χρόνια, οι σχέσεις ήταν στην καλύτερη τυπικές (στην χειρότερη... αφήστε το καλύτερα). Και έτσι, θα μεταφερθώ κατευθείαν στην πρώτη μου (και μοναδική προς το παρόν) ελβετική εργασία. Πάλι πέρασα από χίλια κύμματα και έχω αλλάξει ήδη 3-4 ρόλους (και αντίστοιχες ομάδες - διευθυντές). Και η αρχή ήταν εξαιρετική! Ένα επαγγελματικό σοκ από πολλές απόψεις για εμένα (τεράστια εταιρεία, ελβετικός τρόπος εργασίας, συνάδελφοι από τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, παγκόσμιος ρόλος) αλλά και η αρχή μερικών από των πιο στενών μου, ελβετικών σχέσεων! Με την αγαπημένη Jessica, την Lauren, τον Carlo, τον David, την Paola, τον Nico.... H αναπάντεχη συνέχεια με προσγείωσε βέβαια απότομα (τέτοια αναξιοκρατία στην Ελβετία; Ω ναι!) ώστε εν τέλει να καταλήξω στην τωρινή μου ομάδα με την πιο γλυκιά, υποστηρικτική, οργανωτική, ευγενική, ικανή διευθύντρια που θα μπορούσα να ζητήσω και μερικούς από τους πιο συμπαθείς και ικανούς συναδέλφους. Τόσο ικανούς που δεν έχουν κανένα κόμπλεξ ώστε να κρύψουν ή να σαμποτάρουν ή να παίξουν ύπουλα. Τόσο συμπαθείς που τα μηνύματά μου γεμίζουν καθημερινά με καρδούλες και πυροτεχνήματα και "ευχαριστώ". Είναι η μεγαλύτερη, επαγγελματική ευλογία αυτή. Να νιώθεις ότι σε εκτιμούν, σε σέβονται, σε στηρίζουν, σε εμπιστεύονται. Ότι μιλάς την ίδια γλώσσα και έχεις τις ίδιες αξίες. Ένα ιδανικό μιξ ανεξαρτησίας αλλά και στήριξης, ατομικής αλλά και ομαδικής δουλειάς.

Μακροσκελές αυτό το κείμενο. Ξέρετε από πού ξεκίνησε όμως όλος αυτός ο ειρμός της σκέψης μου; Ήμουν στο γραφείο την προηγούμενη εβδομάδα και ενώ περπατούσα στον διάδρομο είδα από μακριά έναν άντρα και αυτόματα το μυαλό μου σκέφτηκε "Ωχ, είναι ο David" και χαμογέλασα. Αυτά τα κόλπα μάς παίζει το υποσυνείδητο όταν δεν προλαβαίνει η λογική να επέμβει. Γιατί ο David είναι εδώ και 2 χρόνια υπάλληλος του γραφείου στο Λονδίνο. Και από τότε έχω να τον δω face to face. Τον ίδιο μήνα είχαμε ξεκινήσει στην εταιρεία, σε διπλανά γραφεία, στην ίδια ομάδα. Και από την αρχή, μου φάνηκε τόσο εξωτικός (Γάλλος ερχόμενος όμως από την Γουιάνα) και πολύ σύντομα γίναμε φίλοι. Ένα παράσημο για εμένα καθώς ο David ήταν, και είναι, ένας ντροπαλός, σεμνός άνθρωπος, που χαμογελά σε όλους αλλά ανοίγεται σε λίγους. Μέσα σε δευτερόλεπτα λοιπόν συνειδητοποίσα ότι όχι, δεν ήταν ο David ο άντρας που ανέβαινε τις σκάλες του γραφείου. Δυστυχώς. Έσπευσα όμως να κλείσω ένα μισάωρο online call ώστε να του μιλήσω, έστω και μέσω ενός υπολογιστή. Και η απάντησή του στην πρόσκλησή μου ήταν "you made my week".

Παντού και πάντα τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι. Περνάμε άλλωστε τόσες ώρες με τους συναδέλφους που γίνονται σαν μια δεύτερη οικογένεια. Και εκεί, στις δυσκολίες και στις αναποδιές, στις αλλαγές και στις χαρές, ξεδιπλώνονται οι πραγματικοί χαρακτήρες.

Σας ευχαριστώ αγαπημένοι μου! Έχετε όλοι βάλει ένα λιθαράκι όχι μόνο στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική μου εξέλιξη. Εύχομαι να έχω βάλει και εγώ στη δική σας.

ανδριάνα

Σχόλια