Επιμονή
Διαρκή εμμονή. Εξευγενισμένο πείσμα. Εμμονή σε κάτι παρά τις δυσκολίες. Ιδιότητα του ατόμου, το οποίο συνεχίζει να κάνει, να επιδιώκει, να υποστηρίζει παρά τις δυσκολίες, τις αντιρρήσεις που αντιμετωπίζει. Αυτά και πολλά ακόμα βρίσκει κανείς αν ψάξει την ετυμολογία της λέξης "επιμονή". Perseverance που λέμε και στα αγγλικά.
Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που θαυμάζω τόσο στον Στεφανάκο και που εύχομαι να τον συντροφεύει σε όλη του τη ζωή, με ότι και αν καταπιάνεται. Είναι τόσο αξιοθαύμαστο -στα μάτια μου τουλάχιστον- όταν τον βλέπω να προσπαθεί ξανά και ξανά σε πράγματα που του είναι παντελώς άγνωστα. Έχει αυτήν την εσωτερική ορμή που δεν τον αφήνει να τα παρατήσει. Θεωρώ ότι βαθειά μέσα του πιστεύει ότι μπορεί να γίνει καλός με ότι και αν καταπιαστεί (από το ποδόσφαιρο και το μπιλιάρδο μέχρι τα μαθηματικά και το πιάνο). Αυτό από μόνο του είναι αξιοθαύμαστο! Έχει πίστη στις ικανότητές του αλλά και τέτοια επιμονή. Μπορεί να ξεκινά από το μηδέν αλλά δεν σταματά μέχρι να φτάσει στο σημείο που τον ικανοποιεί. Μπορεί να ρίχνει βολές στο μπάσκετ επί 5 ώρες, αν τον αφήσεις, μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει.
Τα Χριστούγεννα είχε ζητήσει ένα μικρό μπιλιάρδο, χωρίς να έχει παίξει ποτέ του, και του το πήραμε. Ε, σχεδόν κάθε μέρα, αφού επιστρέψει από το σχολείο, παίρνει την στέκα του και καλεί εμάς, μαμά και μπαμπά, για εξάσκηση. Και επειδή ο μπαμπάς μπιλιάρδο ξέρει, έρχεται σε εμένα: "Μαμά, έλα να κάνουμε εμείς οι δύο λίγη προπόνηση γιατί δεν ξέρουμε καλό μπιλιάρδο ακόμα". Και καθόμαστε εκεί, ξανά και ξανά, προσπαθώντας αρχικά να πετύχουμε την μπάλα που θέλουμε, μετά να την κατευθύνουμε προς τον επιθυμητό στόχο και ιδανικά να μείνει και η λευκή σε καλή θέση για την επόμενη κίνηση. Έτσι προσεγγίζει κάθε καινούργιο αλλά και αυτά που είναι ήδη καλός. Δεν επαναπαύεται! Ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, κάνει ήδη κάποια χρόνια και είναι αντικειμενικά καλός. Κάθε φορά όμως θα έρθει ζητώντας μας να του κάνουμε σουτάκια για να προπονηθεί ως τερματοφύλακας ή να σουτάρει εκείνος με το άλλο πόδι, το "κακό", ώστε να το βελτιώσει. Και κανείς δεν του έχει αναφέρει κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η δίψα του για γνώση, για πρόοδο, για εξερεύνηση πηγάζει από μέσα του και εμείς, βεβαίως, προσπαθούμε να την συντηρήσουμε και να την ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο. Έτσι, όλα μας τα απογεύματα μετά τη δουλειά και το σχολείο (κυριολεκτικά όλα μας), έχουν σταθερά προπόνηση ποδοσφαίρου και μπάσκετ, τώρα και μπιλιάρδου, και ποιος ξέρει τι άλλο θα προστεθεί. Ενίοτε και τέννις.
Αντίστοιχα, όταν είμασταν στην Ελλάδα, η θεία του, του έμαθε να παίζει τον Μικρό Τυμπανιστή στο πιάνο. Ε, κάθε φορά που βρισκόταν πιάνο στο χώρο, πήγαινε και έκανε εξάσκηση, ξανά και ξανά. Και μετά ήθελε να μάθει και παρακάτω. Στο πιάνο που του είναι παντελώς άγνωστο. Τον κέρδισε όμως και έτσι καθόταν εκεί, μόνος του, να προσπαθεί μέχρι να το πετύχει. Και καταλάβαινε πότε έκανε λάθος οπότε ξεκινούσε πάλι από την αρχή. Πόσο τον θαύμαζα όπως τον έβλεπα από μακριά. Όχι τόσο που κατάφερε να μάθει αυτό το μικρό κομμάτι, αλλά πολύ περισσότερο για αυτήν του την επιμονή. Που αποφάσισε ότι θα το μάθει και δεν τα παράτησε μέχρι να πετύχει το στόχο του. Και ναι, ο στόχος μπορεί να ήταν μικρός, αλλά ήταν ένας στόχος σε ένα αντικείμενο που δεν είχε καμία πρότερη εμπειρία. Έπρεπε να δείτε πώς έλαμπε το πρόσωπό του κάθε φορά που ολοκλήρωνε το κομμάτι του και κατέβαινε από το σκαμπό.
Τον αγαπώ, και για αυτό του το χαρακτηριστικό! Και εύχομαι όσα χρόνια και αν περάσουν, από όσους δασκάλους και αν περάσει, όσα αντικείμενα και αν εξερευνήσει, αυτή η δίψα του να μην σβήσει ποτέ. Η δίψα για μάθηση και η επιμονή για να φτάσει εκεί που αυτός ονειρεύεται.
ανδριάνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
the bright side of blogging :: by andriana