made in greece #7

Ήθελα να σας γράψω για ένα ακόμα όμορφο ταξίδι. Μία σύντομη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη που η μοίρα το 'χει να την χαίρομαι πάντα μόνο για λίγες ημέρες. Τόσο όσο να μένω με την γλύκα μάλλον... Ήθελα λοιπόν να σας γράψω για την ομορφιά των πόλεων που έχουν νερό (θάλασσα ή ποτάμι), για τον ήλιο, για τα ανταμώματα με αγαπημένους, για το περπάτημα στην παραλιακή, για τις ομάδες τόσο διαφορετικών ανθρώπων που συνυπάρχουν και συν-δημιουργούν ξεχνώντας θέσεις, προθέσεις και αντιθέσεις... και τόσα άλλα.

Βλέπετε όμως, η επίσκεψή μας αυτή έτυχε να συμπέσει με τον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος και δεν μπορώ να μην σας μιλήσω και για αυτό. Για τον μοναχικό αγώνα τόσων ανθρώπων, για τους ανυποψίαστους περαστικούς και για τον κύριο που λίγο πριν τον τερματισμό γύρισε στην κυρία που στεκόταν στο πεζοδρόμιο και χειροκροτούσε και της είπε "τρέχω εις μνήμην του πατέρα μου", σαν να ήταν δικός του άνθρωπος, και συνέχισε να τρέχει. Αλλά και για το μήνυμα που μου επισήμανε ο συνοδοιπόρος που έγραφε "δεν τρέχω για να προσπεράσω κανέναν, μόνο τον εαυτό μου".... Σίγουρα θα έχετε γνωρίσει κοπέλες που κλαίνε στους γάμους, λένε μάλιστα όταν αν παντρευτείς τότε σε κάθε επόμενο γάμο σε πιάνει αυτή η συγκίνηση. Ε, εγώ κλαίω στους μαραθωνίους... Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό ή ανεξήγητο αλλά εμένα με συγκινούν βαθιά! Θα ήθελα να κάτσω μαζί με κάθε έναν από τους 'αγωνιστές' για να μάθω για τι ή για ποιον τρέχει, ποιο είναι το δικό του  'τάμα'...