CITY BREAK: Βιέννη

Ούτε καν 2 ολόκληρες ημέρες δεν ήταν αλλά δεν πειράζει. Ήταν τόσο γεμάτες, τόσο διαφορετικές, τόσο μοναδικές που φάνηκαν σαν ολόκληρη εβδομάδα. Ευτυχώς στη Βιέννη είχαμε την τύχη πριν μερικά χρόνια να περάσουμε τις ημέρες της Πρωτοχρονιάς. Έτσι, και γνωρίζαμε κάπως την πόλη από τη μία (ο συνοδοιπόρος ειδικά που έχει καταπιεί gps) και είχαμε επισκεφθεί τα βασικά αξιοθέματα (μουσεία, παλάτια, κήπους, εστιατόρια) από την άλλη. Αυτή τη φορά λοιπόν είμασταν ε λ ε ύ θ ε ρ ο ι! Πω πω! Ελεύθεροι από πολλές απόψεις... Πρόγραμμα; Σχεδόν ανύπαρκτο. Πέραν της πολυαναμενόμενης παράστασης της φιλαρμονικής και 2 εστιατορίων, μπορούσαμε απλά να περπατάμε όλη μέρα. Υποχρεώσεις; Μηδέν. Για πρώτη φορά μετά από 20 μήνες, δεν είχαμε να σκεφτούμε τίποτα όλα πέραν των εαυτών μας. Πότε νυστάζουμε, πότε πεινάμε, πότε διψάμε, πότε κουραστήκαμε εμείς. Πού θέλουμε να πάμε, τι θέλουμε να φάμε, πόσο να παραμείνουμε, πόσο να ξενυχτήσουμε, πόσο να περπατήσουμε. Καταλαβαίνετε. Η πρώτη αυτή δοκιμασία των mini διακοπών χωρίς τον Στέφανο ήταν eye opening! Και γιατί πραγματικά ξεκουραστήκαμε (και ας είμασταν όλη μέρα στους δρόμους και ας ξυπνούσαμε πρωί πρωί με ξυπνητήρι), και γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι και γίνεται και γίνεται και εύκολα και όμορφα. Και για τους τρείς μας. Win - win δηλαδή.

Και η Βιέννη μάς έκανε το χατήρι. Ήταν όμορφη, στολισμένη, μελωδική, ξέγνοιαστη, γευστική, ξεκαρδιστική, φιλόξενη, καθαρή. Είχε φορέσει τα καλά της (όπως και εμείς άλλωστε) και μας περίμενε να (την) απολαύσουμε. Μετά την αίσθηση ελευθερίας, η απόλαυση θα έλεγα ότι ήταν η δεύτερη κυρίαρχη. Απόλαυση για όλες τις αισθήσεις. Η ονειρική μουσική; Οι εκλεπτυσμένες γεύσεις; Η μυρωδιά των λουλουδιών; Η ομορφιά των κτιρίων; Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. Με αποκορύφωμα βεβαίως το πρωϊνό της 30ης Δεκεμβρίου.

Ξυπνήσαμε νωρίς γιατί έπρεπε να παραλάβουμε τα εισιτήριά μας και θέλαμε να έχουμε το χρόνο μας. Έτσι, αφού στολιστήκαμε και οι τέσσερις (ο συνοδοιπόρος, οι 2 μας κουμπάροι και εγώ -πόσο τυχεροί που με συνόδευαν 3 άντρες ε;), βγάλαμε τις επετειακές φωτογραφίες μπροστά στον τεράααστιο καθρέφτη του ξενοδοχείου και περπατήσαμε μέχρι ένα κοντινό καφέ που είχαμε εντοπίσει από το προηγούμενο βράδυ για ένα γρήγορο πρωινό. Αφού καφέ ήπιαμε αλλά όχι όπως τον θέλαμε, γελάσαμε, χαμογελάσαμε, και συνεχίσαμε το περπάτημα. Πρώτοι - πρώτοι φτάσαμε στα εισιτήρια οπότε ταλαιπωρία καμία και μία ώρα περίπου πριν την παράσταση ήμασταν ήδη στον χώρο. Κόσμος πολύς, καλοντυμένος, ευδιάθετος, χαλαρός. Ο μέσος όρος ήταν αρκετά ανεβασμένος (θα έλεγα εκεί στα 50 - 55) και υπήρχαν και πολλοί στρατιωτικοί με τις στολές τους στα θεωρεία (υποθέτω ότι τους προσφέρει το κράτος κάποια εισιτήρια;). Αφήσαμε τα παλτό μας, αγοράσαμε τα CD μας και τους σελιδοδείκτες μας από το μικρό κιόσκι, περιπλανηθήκαμε στους χώρους, θαυμάσαμε την αριστοκρατική ομορφιά του χώρου και μπήκαμε στην αίθουσα. Πόσο μεγαλόπρεπη! Ένας μάλιστα από τους μεγάλους χορηγούς της εποχής ήταν Έλληνας. Εξού ίσως και τα ελληνικά στοιχεία. Θεωρείται ότι έχει μία (αν όχι την καλύτερη) από τις καλύτερες ακουστικές στον κόσμο και πραγματικά η δική μου εμπειρία ήταν πραγματικά αυτή. Ήταν τόσο "καθαρή", διαυγής η μουσική. Άκουγες κάθε ένα όργανο και δεν ήταν και λίγα.... Τα βιολιά μόνο πρέπει να ήταν πάνω από 30. Και αυτοί οι μουσικοί; Πόσο ταλαντούχοι, πόσο παθιασμένοι. Το έκαναν να φαίνεται τόσο εύκολο αυτό το κατόρθωμά τους. Έπαιζαν τόσο αβίαστα, χαμογελαστά, γαλήνια. Αλλά και τόσο παθιασμένα. Συντονιζόταν όλους τους το σώμα. Τους παρέσυρε η μουσική σαν να βρίσκονταν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και ο κόσμος.... Καλοντυμένος, ευπρεπής, ήσυχος, με σεβασμό. Κόσμος από όλο τον κόσμο... Αρκετοί Ασιάτες (εντοπίσαμε και 2 Γιαπωνέζες με τα παραδοσιακά τους κιμονό), Ισπανόφωνοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ούγγροι. Έλληνες δεν εντοπίσαμε. Και ο μαέστρος, Ιταλός με τα όλα του. Riccardo Muti. Εκφραστικός, χαμογελαστός, χαλαρός. Συνέχεια τους μιλούσε και τους πείραζε. Το καταλάβαινες από τις αντιδράσεις τους και τα χαμόγελα. Και σε άλλες στιγμές απλά καθόταν ήσυχος, σαν μέρος του κοινού, και απολάμβανε την μουσική, και σε άλλες παθιαζόταν και γινόταν ένα με την ορχήστρα (του). Γυρνούσε και στο κοινό και χαμογελούσε, και μιλούσε, και έδινε τον ρυθμό. Με την αύρα του καταξιωμένου, του "παλιού" καθώς διεύθυνε για 5η φορά τη συγκεκριμένη φιλαρμονική, έδωσε όπως λένε και οι κριτικοί τη δική του ιταλική πινελιά στο φετινό κονσέρτο.

Στην αρχή της παράστασης, βούρκωσαν τα μάτια μου. Γιατί δεν το χωρούσε ο νους μου αυτό που ζούσα. Πόσο τυχερή Παναγία μου! Να βρίσκομαι σε αυτό το χώρο, αυτή την ημέρα, σε αυτή την φιλαρμονική, με αυτούς τους ανθρώπους. Μαγεία. Έκλεινα τα μάτια και η μουσική διαπερνούσε όλο μου το σώμα, και τον νου, και την ψυχή. Πώς μπορείς να είσαι θυμωμένος, στεναχωρημένος, επιθετικός όταν ακούς αυτή τη μουσική; Πραγματικά σε γαληνεύει. Για αυτό την χρησιμοποιούν στα μωρά και στα ζώα. Μιλά στην ψυχή του ανθρώπου όπως μάλλον κανένα άλλο είδος μουσικής. Και όταν βεβαίως φτάνει στα αυτιά σου ζωντανά, μέσα από πραγματικά όργανα, μέσα από τέτοιους μουσικούς, τέτοια ακουστική, τότε η μαγεία πολλαπλασιάζεται.

Και στο διάλειμμα ήπιαμε τις σαμπάνιες μας (ως είθισται) και γνωρίσαμε και 4 αριστοκρατικούς Ούγγρους ένας εκ των οποίων έγινε και ο προσωπικός μας φωτογράφος. Επιστρέψαμε στην αίθουσα για το Β' Μέρος και το καθιερωμένο φινάλε. Και μέσα σε κάτι παραπάνω από 2 ώρες είχε τελειώσει. Και χωρίς να λέμε πολλά, περπατήσαμε μέχρι το κοντινό εστιατόριο που είχαμε κάνει την κράτησή μας, και πήραμε τον χρόνο μας για να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις είχαμε ζήσει και να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες και εντυπώσεις. Και έτσι, με τα καλά μας, γεμάτοι από όλες τις απόψεις, καθίσαμε στο ωραίο μας τραπέζι, ήπιαμε τα κρασιά μας, φάγαμε τις σούπες και τα κρέατά μας, και συζητήσαμε, και γελάσαμε, και περάσαμε όμορφα.

Και το υπόλοιπο της διαμονής μας κύλησε με πολλές ιστορίες και αναπολήσεις, πολύ γέλιο (να είναι καλά η βροχή, το κασμιρένιο παλτό, το μικροσκοπικό καπελάκι, οι τουριστικές ομπρέλες και οι κρυφές βιντεοσκοπήσεις του συνοδοιπόρου), ωραία κρασιά (ισπανικά, γαλλικά, αυστριακά), εξερεύνηση της πόλης, και την αίσθηση ότι δεν θέλουμε να τελειώσει αυτό το ταξίδι. Τελείωσε όμως. Και ξημέρωσε η Κυριακή, Παραμονή Πρωτοχρονιάς, και πακετάραμε γρήγορα-γρήγορα τις μικρές μας βαλίτσες, επιβιβαστήκαμε και μεσημεράκι είμασταν πίσω. Πίσω στη Βούλα. Πίσω στον Στεφανάκο. Πίσω σπίτι. Και μας υποδέχτηκε με μια σφιχτή αγκαλιά και όλα επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Τόσο ανώδυνα, τόσο ομαλά, τόσο απλά, τόσο όμορφα.

Once in a lifetime... Ή μήπως όχι; Να σας πω την αλήθεια, θα αφήσω να περάσουν μερικά χρόνια, και μετά θα ξαναρχίσω τις συμμετοχές στις κληρώσεις. Ποιος ξέρει; Σας το συνιστώ και εσάς. Τέλη Φεβρουαρίου κλείνουν οι συμμετοχές και οι Πρωτοχρονιάτικες παραστάσεις είναι δύο, 30 Δεκεμβρίου και 1 Ιανουαρίου. Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Θα βρείτε όλες τις πληροφορίες εδώ. 

Ας είναι αυτή η χρονιά τόσο μελωδική, γαλήνια και ξέγνοιαστη όσο η εμπειρία μας αυτή.
ανδριάνα