How were your holidays?

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά το How was your week έκανε και αυτό διακοπές. Λίγο η έλλειψη τεχνολογίας, λίγο η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, λίγο οι λιγοστές ώρες εντός σπιτιού, λίγο η ανέμελη διάθεση των διακοπών..... Ε, λίγο από όλα. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που ο MACης έμεινε στην Ελβετία. Δεν τον πήρα καν στην Ελλάδα γιατί απλά δεν υπήρχε λόγος. Ειδικά με τα κινητά και τα δεκάδες, εξειδικευμένα apps, ακόμη και δουλειά να χρειαζόταν να κάνω, την έκανα μέσω κινητού.

Επανήλθαμε όμως και είπα να σας συμπτίξω αυτές τις 2 εβδομάδες διακοπών και να σας μεταφέρω το κλίμα. Δύο εβδομάδες = 2 ημέρες Αθήνα + 3 ημέρες Κύθνο + 1 ημέρα Αθήνα + 6 ημέρες Μάνη + 2 ημέρες Αθήνα. Αυτές οι ημέρες είχαν αρκετά κοινά αλλά και αρκετά διαφορετικά στοιχεία. 

Οι άνθρωποι.

Μα αυτό δεν είναι το βασικό συστατικό των διακοπών; Αυτό δεν είναι και η ουσία; Να έρθεις πιο κοντά στον εαυτό σου και τους δικούς σου. Να μοιραστείς τα μικρά, καθημερινά αλλά και τα μεγάλα, τα απρόβλεπτα, τα μοναδικά. Να μοιραστείς δηλαδή τις πρωινές σιωπές αλλά και τα κακαριστικά γέλια των πιτσιρικιών που δε χορταίνουν τη θάλασσα. Να μοιραστείς τα τσουγγρίσματα των ποτηριών αλλά και τις μικρές "κρίσεις". Να μοιραστείς ένα μπαλκόνι αλλά και την απεραντοσύνη της θάλασσας. Οι άνθρωποι είναι το σημαντικότερο αλλά και το πιο απρόβλεπτο στοιχείο κάθε εκδρομής. Γιατί είναι αυτοί που μπορούν να απογειώσουν αλλά και να προσγειώσουν ανώμαλα αυτές τις πολύτιμες ημέρες της ραστώνης. Πόσο εύκολο είναι να ξυπνάς, να περνάς 10-12 ώρες non-stop και να κοιμάσαι παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, στο ίδιο σπίτι; Γιατί και στους 2 μας προορισμούς, όλη την παρέα την φιλοξενούσε ένα σπίτι (στην Κύθνο είμασταν 11 και στη Μάνη 8 -ζωή να ΄χουμε). Βάλτε στην εξίσωση και τα πιτσιρίκια στις κρίσιμες, προσχολικές ηλικίες και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται. Εκεί όμως κρίνονται και οι σχέσεις και η αγάπη. Στην ευελιξία. Στη διάθεση. Στην υπομονή. Στην επιμονή. Στον σεβασμό. Αχ ο σεβασμός... Να σέβεσαι την ανάγκη του Χ για ύπνο (όταν εσύ θες να το ξενυχτήσεις) και την ανάγκη του Ψ για πρωινή βουτιά στη θάλασσα (όταν εσύ ακόμα τεντώνεσαι). Να σέβεσαι, χωρίς κριτική, και να βρίσκεις λύσεις. Να βρίσκεις τον τρόπο να επικοινωνήσεις με την μικρή ετών 3 αλλά και με τον παππού ετών 60+. Να επικοινωνήσεις όχι όπως τα έχεις προκαταβάλει στο μυαλό σου αλλά όπως ταιριάζει στον καθένα και στην περίσταση. 

Στην Κύθνο η τοποθεσία και το γενικότερο set up ήταν ιδανικό: η παραλία προσβάσιμη με τα πόδια (από την βεράντα άκουγες τις συζητήσεις των κολυμβητών), τα υπνοδωμάτια ανεξάρτητα, η βεράντα μεγάλη. Έτσι, ξυπνούσαμε εμείς, οι πρωινοί και πριν τις 09.00 είχαμε ρίξει ήδη την πρώτη μας βουτιά. Μετά από λίγο μας συντρόφευαν και τα άλλα 2 μικρά και ο παππούς και οι γιαγιάδες. Μέχρι να έρθει η ώρα του μεσημεριανού ύπνου του Στεφανάκου (εκεί κατά τις 11.00-12.00), έμπαινε στη θάλασσα η δεύτερη βάρδια. Και κάπως έτσι, με τα μπρος και πίσω στον πανέμορφο, ερημικό Άγιο Σώστη πέρασαν οι ημέρες. Να φανταστείτε, μέχρι και ο Στεφανάκος πηγαινοερχόταν μόνος από την παραλία στο σπίτι. Και ήταν οι πρώτες μας διακοπές μετά από χρόοοονια (ίσως από την εφηβεία μας) που τις περάσαμε όλη η οικογένεια μαζί! Τρία αδέλφια + τα παιδιά μας + οι γονείς μας + οι σύντροφοί μας. Και ήταν ο ιδανικότερος τρόπος να περάσουμε πραγματικές, ουσιαστικές στιγμές παρέα καθώς οι κοινές μας ημέρες στην Ελλάδα ήταν μόλις 6, τις 3 εκ των οποίων τις ζήσαμε στο φουλ. Έτσι, χορτάσαμε τα "Oh my Goodness" της μικρής Αριάννας, και τα πολύχρωμά της μαγιώ, και τα γέλια της, τα μακροβούτια και τις σφιχτές αγκαλιές και τα καλοκαιρινά κοτσιδάκια της Αρτεμούλας, τη φάτσα της αδελφής όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καλαμάκι να πιει τον φραπέ της, τις μουσικές επιλογές του αδελφού και τις απόχες που έκανε καπέλο, τα παγωμένα - καθαρισμένα σύκα του παππού, τις φροντίδες των γιαγιάδων και τις αντρικές συζητήσεις των συντρόφων. Ζήσαμε τις ουσιαστικές, αληθινές λεπτομέρειες και όχι -μόνο- τα στητά - ινσταγκραμικά σκηνικά τελειότητας. Ζήσαμε ο ένας τον άλλον και επαναπροσδιορίσαμε τις ισορροπίες μας. Και τα πήγαμε περίφημα!

Στη Μάνη, διαφορετικό σκηνικό, με το σπίτι ψηλά στο βουνό, εκπληκτική θέα στην Στούπα και μετακινήσεις με το αμάξι. Έτσι, ξεκινούσαμε πάλι οι 3 μας για την παραλία, να πιάσουμε θέση, συναντιόταν όλη η παρέα για κανα δύωρο για ομαδικές βουτιές και συζητήσεις, διάλειμμα για τον ύπνο του μικρού (που ευτυχώς γινόταν στην κοντινή, σκιερή ταβέρνα με τον μικρό στο καρότσι), ομαδικό μεσημεριανό φαγητό, επιστροφή σπίτι για τους ύπνους των υπολοίπων και τα ήσυχα (το κατά δύναμιν) παιχνίδια δικά μας και βραδινές εξόδους για φαγητό και παγωτό. Και εκεί full time έκθεση σε ανθρώπους που θεωρείς όμως οικογένεια. Που ξέρεις ότι θα αγκαλιάσουν τον μικρό Στέφανο όταν θέλει ακόμα ένα παγωτό και θα σεβαστούν την επιθυμία σου για ξεκούραση όταν σου απομένουν 6 ώρες βραδινού ύπνου. Που ξέρεις ότι θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά σου όπως και τα δικά τους, και τούμπαλιν. Που θα πιείτε παρέα καφέ με τις πυτζάμες, άπλυτοι και αχτένιστοι. Που θα ετοιμάσετε παρέα τα πρωινά και τα παιχνίδια στη θάλασσα για την "συμμορία". Γιατί διακοπές και να σκέφτεσαι εάν, και πώς και γιατί δεν νοούνται. Έτσι, γεμίσαμε παιδικές φωνές, και μπασκέτες, και ποδήλατα, και μπουγελώματα, και αψιμαχίες, και βουτιές, και τρύπες στην άμμο, και χυμούς. Και κάπου ανάμεσα ξεκλέβαμε και εμείς καμία δική μας συζήτηση, και έναν ήσυχο καφέ το πρωί, και βραδινές εξιστορήσεις. Και φτου και από την αρχή....

Στην Αθήνα από την άλλη, πλέον των πολύ κοντινών μας, ευτυχήσαμε να συναντήσουμε μερικούς από τους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους που είχαμε όμως χρόνια να δούμε! Έτσι, περάσαμε ένα πρωινό Κυριακής με ασταμάτητες συζητήσεις, και αναλύσεις, και γέλια, και αγκαλιές με τους φίλους που κατοικούν πλέον στην Myanmar, περάσαμε ένα σύντομο πρωινό με τον μικρό Άγγελο που πλέον περπατά, είδαμε στα κλεφτά τον φίλο Χρήστο που στο τσακ επέστρεψε από Σιγκαπούρη, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά με την αγαπημένη Πελαγία που κινείται μεταξύ Κυκλάδων και Καλαμάτας, φάγαμε παρέα με τους οικογενειακούς φίλους από την Αμερική που έγιναν πρόσφατα παππούδες, και βεβαίως χορτάσαμε λίγο περισσότερο τον αδελφό μου με την μικρή Αριάννα που κάνω το παν για να συμπίπτουμε έστω αυτή τη μία φορά το χρόνο. Ευτυχήσαμε να ζήσουμε και πιο ιδιαίτερες στιγμές με τους πιο κοντινούς, όπως το βραδινό μπάνιο στους φίλους (και ας φύγαμε άρον - άρον βρεγμένοι, εκεί γύρω στα μεσάνυχτα), το ποδοσφαιρικό ματς του Στέφανου με τον νονό του και το φιλί για καληνύχτα που του χάρισε, και το καλοκαιρινό ποτό δίπλα στη θάλασσα λίγο πριν αναχωρήσουμε, και το "νέο" σπίτι της αδελφής.

Οι προορισμοί.

Θαρρώ πως καλός και κακός προορισμός δεν υπάρχει. Υπάρχει ταιριαστός στις εκάστοτε ανάγκες σου και μη. Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις (δεν το λες και εύκολο). Γιατί αν ψάχνεις ξενύχτια, και ποτά, και μουσικές στη διαπασών και επιλέξεις την απομονωμένη παραλία του Αγίου Σώστη τότε μάλλον είναι ένας "κακός" προορισμός. Για εμάς λοιπόν, ήταν και οι 2 προορισμοί ιδανικοί. Γιατί μας παρείχαν τα βασικά που αναζητούσαμε: ησυχία, ομορφιά, θάλασσα, ανεξαρτησία. Κολυμπήσαμε ωραία, παίξαμε ανέμελα, απολαύσαμε χωρίς κοσμοσυρροή τις παραλίες και τα εστιατόρια, φάγαμε εξαιρετικά και τοπικά (και εννοείται παχύναμε), γέμισαν οι αισθήσεις μας ομορφιά μέσα από τοπία που  έχει αγγίξει ελάχιστα το ανθρώπινο χέρι. Μπορεί να μην περιπλανηθήκαμε στις 30+ παραλίες της Κύθνου ή να μην ήπιαμε βραδινά ποτά στη γραφική Καρδαμύλη, αλλά προφανώς τίποτα από τα 2 δεν ήταν προτεραιότητά μας. Αν έβγαιναν, καλώς. Δεν βγήκαν, πάλι καλώς. Αν στους προορισμούς καταφέρναμε να χωρέσουμε και έναν τρίτο μόνο για εμάς τους δύο τότε ίσως να επιτυγχάναμε και αυτή την πολυπόθητη ξεκούραση και ξεγνοιασιά. Τέτοιοι γονείς είμαστε όμως και τέτοιοι άνθρωποι, τι να κάνεις. Ίσως του χρόνου.

Το φαγητό.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμάς αποτελεί βασικό συστατικό επιτυχίας κάθε εκδρομής. Και αυτή τη φορά, όπως και τις περισσότερες είναι η αλήθεια, ευτυχήσαμε! Φάγαμε εξαιρετικά, τοπικά, ελληνικά, φρέσκα. Φάγαμε ψαρόσουπες και χόρτα και καλαμαράκια και κολοκυθάκια τηγανιτά και χυλοπίτες και σφουγγάτα και ντάκους και γεμιστά και τοπικά κρέατα (μέχρι παϊδάκια έφαγα μετά από χρόνια!) και καρπούζια και σύκα και νεκταρίνια. Στα γλυκά μείναμε κάπως πίσω. Και στον καφέ. Αλλά δεν πειράζει. Και όταν βρίσκω τέτοιο, "σπιτικό" φαγητό δεν μπορώ να του αντισταθώ γιατί μου λείπει. Γιατί θα περάσουν μήνες μέχρι να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας. Και η αλήθεια είναι ότι το καλοκαιρινό, ελληνικό φαγητό είναι μακράν το αγαπημένο μου. 

Ήταν οι ιδανικές διακοπές; Μάλλον όχι. Αλλά δεν ξέρω και αν υπάρχουν, ειδικά όταν λάβεις υπόψιν και τον αστάθμητο παράγοντα που λέγεται νήπιο. Χόρτασα; Σίγουρα όχι. Ούτε τους ανθρώπους, ούτε τη θάλασσα, ούτε τον ύπνο, ούτε τα φαγητά, ούτε τα ηλιοβασιλέματα. Αλλά τα χορταίνεις ποτέ; Τι να πρωτο-χορτάσεις σε 2 εβδομάδες; Και εμείς χορτάσαμε αρκετά. Και κοιτώντας στα γρήγορα τις εκατοντάδες φωτογραφίες που έβγαλα (εννοείται με πρωταγωνιστές τα πιτσιρίκια) γεμίζω με χρώμα, και αισιοδοξία, και γέλια, και ανεμελιά. Και μου έρχονται στα αυτιά τα γέλια του Στεφανάκου ενώ τον κυνηγά στην παραλία ο μπαμπάς του, και οι ιστορίες της Μυρσίνης για τους πειρατές, και οι πανηγυρισμοί του Άλκη μετά από κάθε καλάθι, και τα νάζια της Αριάννας, και τα πονηρά γέλια της Αρτεμούλας που φορούσε τα καλά της (και lip gloss). Μου έρχονται τα πρόσωπα των γιαγιάδων και του παππού που ήταν λίγο πιο λαμπερά έχοντας δίπλα τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τα πρόσωπα των αδελφών μου που μου λείπουν τόσο και νοιώθω ότι "χάνω" όλο και πιο πολύ από το puzzle της ζωής τους. Μακάρι αυτές οι 3 ημέρες της Κύθνου να ήταν 5, και 10, και οι 6 της Μάνης να ήταν 12, και να προσθέταμε και 3-4 ακόμη για να απολαύσω λιγάκι τον συνοδοιπόρο που μου λείπει ενώ είναι δίπλα μου. Δεν θέλω να είμαι όμως αχάριστη. Και έτσι λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ, παίρνω τα μαθήματα, τις εμπειρίες, τις αγκαλιές και τα γέλια ως εφόδιο για τους δύσκολους, ελβετικούς χειμώνες και ευελπιστώ ότι ο υπόλοιπος Αύγουστος θα γεμίσει με εξίσου καλοκαιρινές εικόνες από την Ελβετία αυτή τη φορά. Υπάρχει σημαντικότερο εφόδιο από τα 3 ξαδέλφια, με τις 3 χώρες και τις 3 γλώσσες, να σφιχταγκαλιάζονται;

Και εις άλλα με υγεία.

ανδριάνα