Βήμα βήμα

Τι κάνεις όταν ζεις σε μία παγκόσμια αβεβαιότητα; Όταν ακόμα και τα σχέδια της επόμενης εβδομάδας φαντάζουν παράτολμα; Όταν καθημερινά καλείσαι να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα, νέες συνθήκες, νέους κανονισμούς, νέους περιορισμούς; Όταν πελαγώνεις μόνο και μόνο στη σκέψη ότι τους αγαπημένους σου μπορεί να κάνεις μήνες να τους δεις. Όταν οι επιλογές σου συρρικνώνονται μέρα με τη μέρα στενεύοντας τον κύκλο που σε περιβάλλει όλο και πιο πολύ. Όταν νοιώθεις αβοήθητος, ανύμπορος να ολοκληρώσεις ακόμα και τα βασικά που κάποτε, πριν μόλις κάποιους μήνες, φάνταζαν τόσο εύκολα και αυτονόητα.

Κάνεις ένα βήμα πίσω και επαναπροσδιορίζεις. Αφήνεις τα μεγάλα, τα μακρινά, τα βαρύγδουπα και τα ανατρεπτικά. Δεν είναι ο χρόνος αυτός. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Φέρνεις το βλέμμα στα άμεσα, στα προσιτά, στα μικρά και στα καθημερινά. Κάνεις όσα σου επιτρέπονται αλλά όσο καλύτερα μπορείς. Μαγειρεύεις αλλά με όλη σου τη ψυχή. Περιποιείσαι το σπίτι σου. Ακόμα και εκείνες τις γωνίες που ποτέ δεν είχες χρόνο. Φροντίζεις τον εαυτό σου και τους αγαπημένους σου. Φτιάχνεις τα μαλλιά σου. Στολίζεις τα βάζα σου. Διαβάζεις εκείνο το βιβλίο που είχες αφήσει στη μέση. Παρακολουθείς όμορφες ταινίες. Ακούς ταξιδιάρικη μουσική. Χορεύεις. Ζωγραφίζεις πολύχρωμα δέντρα. Καθαρίζεις ακόμα και το τελευταίο, ξεραμμένο φυλλαράκι από τις γλάστρες σου. Υπάρχει τόση ελευθερία ακόμα και αν βρίσκεσαι εντός τεσσάρων τοίχων. Δεν είναι το ίδιο, το ξέρω. Και εμείς, οι ξενιτεμένοι, έχουμε πληγεί ένα τόσο δα πιο πολύ γιατί τα ταξίδια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και ο μοναδικός τρόπος να ανταμώσουμε με τους αγαπημένους μας. Καμία βιντεοκλήση δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό. Δεν παύουμε όμως να ελπίζουμε. Και να ζούμε. Εκμεταλλευόμαστε ότι έχουμε και του δινόμαστε ολοκληρωτικά. Έτσι, βήμα βήμα, γεμίζουμε τις ημέρες μας με δημιουργικότητα, αγάπη, φροντίδα. Γεμίζουμε εσωτερικά ώστε να αντέξουμε και να ανταπεξέλθουμε. Ώστε να συνεχίσουμε να χαμογελάμε και να γελάμε. Πίσω λοιπόν στα μικρά και στη δική τους σπουδαιότητα.

 
My grandmother once gave me a tip:
In difficult times, you move forward in small steps. 
Do what you have to do, but little by little. 
Don’t think about the future, or what may happen tomorrow.
Wash the dishes.
Remove the dust.
Write a letter.
Make a soup.
You see? You are advancing step by step. 
Take a step and stop.
Rest a little.
Praise yourself.
Take another step.
Then another.
You won’t notice, but your steps will grow more and more. 
And the time will come when you can think about the future without crying.

Elena Mikhalkova

This too shall pass.
ανδριάνα