IT IS A MAN'S WORLD

Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ήταν η πρώτη ημέρα επανεκκίνησης των προπονήσεων ποδοσφαίρου του Στέφανου μετά το διάλειμμα του Χειμώνα. Και μετά από εβδομάδες καλοκαιρίας, βρήκε εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου να ανοίξουν οι ουρανοί. Έβρεχε λοιπόν και έκανε κρύο. Κανείς όμως δεν πτοήθηκε, ούτε οι γονείς ούτε οι μικροί αθλητές. Έτσι και εμείς, αφού άλλαξε και ετοιμάστηκε στο σχολείο, τον παρέλαβα και κατευθυνθήκαμε στο γνωστό μας σημείο. Ήταν το πρώτο μάθημα μετά από μήνες οπότε είχα αποφασίσει να παραμείνω εκεί και να τον παρακολουθήσω ώστε να έχει ένα γνώριμο πρόσωπο να αναζητήσει κάθε φορά που θα βάζει γκολ. Όπως και έγινε! Και παρόλο που ήταν αρκετά μακριά, τα μάτια του βρήκαν τα δικά μου και κάθε φορά που έβαζε γκολ, του χαμογελούσα, του έκανα thumbs up και συνέχιζε!

Κάθισα λοιπόν στον σκεπασμένο πάγκο, παρέα με μερικούς ακόμα γονείς, και παρακολούθησα τον Στέφανο αλλά και τις άλλες υπο-ομάδες που είχαν προπόνηση. Δεκάααδες παιδιά από 5 έως 15 χρονών είχαν κυριολεκτικά γεμίσει το γήπεδο του ποδοσφαίρου! Από άκρη σε άκρη! Ένα όμως μου τράβηξε την προσοχή. Εκείνο με το μπεζ, αδιάβροχο μπουφάν γεμάτο λουλούδια. Το μόνο κορίτσι. Το μόνο λουλούδι μέσα σε δεκάδες φανέλες Messi. Ήταν η πρώτη της προπόνηση. Μπορούσες να το καταλάβεις από τη γλώσσα του σώματός της. Πόσο μαζεμένη ήταν. Πώς καθόταν πίσω - πίσω παρατηρώντας. Πώς δίσταζε να μπει στο ματς και στην ομάδα. Δίπλα μου οι γονείς της. Και οι δύο εκεί, να της χαμογελούν από μακριά προσπαθώντας να της δώσουν κουράγιο. Μισή ώρα άντεξε. Ήταν η βροχή και το κρύο; Ήταν που δεν υπήρχε κανένα άλλο "λουλούδι" σε τόσα παιδιά; Ήταν τα κάπως περιπαιχτικά βλέμματα και σχόλια κάποιων από των συμπαικτών της; Ήταν η "απουσία" του προπονητή ο οποίος δεν ένιωσε ούτε στιγμή τι χρειαζόταν εκείνο το κορίτσι; Έβαλε τα κλάμματα. Και λίγα λεπτά μετά ήταν δίπλα μου, στην αγκαλιά της γλυκιάς μαμάς της, κλαίγοντας με λυγμούς. Ο μπαμπάς της από διπλά, να της μιλά στα ισπανικά, με έναν πολύ γλυκό και ήπιο τόνο. Και μέσα στις άκρες κατάλαβα τι της έλεγαν προσπαθώντας να της δείξουν πόσο σπουδαίο και γενναίο είναι αυτό που κάνει. Να μπαίνει δηλαδή σε μια ομάδα 20-30 παιδιών, και σε ένα γήπεδο με συνολικά πάνω από 50 αγόρια, μεταξύ αγνώστων, ούσα το μόνο κορίτσι. Και ότι τα πήγαινε περίφημα. Αλλά εκείνη δεν είχε τη δύναμη να επιστρέψει και να αποδείξει την αξία της και έτσι, μετά από λίγο αποχώρησαν.

Ήταν Τετάρτη απόγευμα, 8 Μαρτίου 2023 όταν έγιναν όλα αυτά. Σήμερα. Την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Και ναι, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, εκείνη η μικρούλα καλείται να αποδείξει την αξία της όταν για πολλούς άλλους συνομήλικούς της είναι δεδομένη απλά και μόνο λόγω του φύλου. Ακόμα και σήμερα κορίτσια συνομήλικές μου μπαίνουν σε meetings ούσες οι μόνες γυναίκες σε μια λαοθάλασσα αντρών - στελεχών. Και αυτά, στον "προηγμένο" δυτικό κόσμο. Ας μην πιάσουμε άλλες περιοχές ανά τον κόσμο όπου κορίτσια "πωλούνται" ως νύφες στα 12 τους και πυροβολούνται στην προσπάθειά τους να πάνε σχολείο. Επειδή όμως πολλοί θεωρούν ότι η ισότητα είναι εδώ και ότι αυτές οι κραυγαλέες καταστάσεις αφορούν μόνο "τριτοκοσμικές" χώρες, ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας γίνουμε παράδειγμα σεβασμού, συμπερίληψης, ενσυναίσθησης. 

Inclusion starts with "I" είναι ο τίτλος αυτού του βίντεο το οποίο είχα πρωτο-παρακολουθήσει την πρώτη μου εβδομάδα στη δουλειά στο πλαίσιο του induction μου. Και θυμάμαι ακόμα τα βουρκωμένα μου μάτια. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι γυναίκες. Είμαστε πολλοί αυτοί που "περιθωριοποιούμαστε" είτε λόγω φύλου, είτε λόγω εθνικότητας, είτε λόγω αναπηρίας, είτε λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.... Αξίζει να δείτε το βίντεο και να μπείτε έστω για λίγα λεπτά στη θέση όλων αυτών (σε περίπτωση που δεν είσαστε ήδη). Ίσως την επόμενη φορά να σκεφτούμε όλοι διπλά αυτό που ζούμε, λέμε, πράττουμε και δώσουμε τον απαραίτητο χώρο ώστε να μπορέσουμε να ανθήσουμε όλοι βάσει των αρετών μας.

Θα περιμένω με αγωνία το κορίτσι με το λουλουδένιο μπουφάν την ερχόμενη Τετάρτη. Ελπίζω να βρει τη δύναμη να έρθει και να διεκδικήσει τη θέση που της ανήκει.

ανδριάνα