How was your week?

• Μα τι ευτυχία! Να πηγαίνετε τον μπαμπά της οικογένειας το πρωί στη δουλειά, να συνεχίζετε οι 2 σας για γρήγορες δουλειές (ταχυδρομείο, σούπερ - μάρκετ), να επιστρέφετε σπίτι για παιχνίδια και εκεί κατά τις 10.00, με μόλις 10 λεπτά αγκαλιάς, να τον παίρνει ο ύπνος και να συνεχίζει αδιάκοπα και αφού τον έχεις τοποθετήσει στο κρεβάτι του.
• Ευτυχία πραγματική!
• Ξέρετε μέσα σε αυτή τη 1 ώρα τι πρόλαβα να κάνω; Συμμάζεμα της κουζίνας, αποστολή newsletter, αλληλογραφία για τη βάφτιση (2-3 διαφορετικοί παραλήπτες), αλληλογραφία για το σπίτι που είδαμε, πότισμα λουλουδιών, καφέ (αμέ!), έρευνα για προσκλητήρια, έρευνα για τον γάμο φίλης.... χαμός!
• Ο Στεφανάκος εισήχθη για 1η φορά και στην ινδική κουζίνα. Κους κους με λαχανικά και ψάρι! Και πολύ του άρεσε! Αλλά μάλλον και πολύ τον πείραξε.... 
• Μετά από 1 ημέρα αποχής από τα γαλακτοκομικά και "βόμβες" παντός τύπου (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες όπως καταλαβαίνετε), έστρωσε -ευτυχώς.
• Το μεσημέρι της Παρασκευής μας το περάσαμε στη φίλη Έλενα, παρέα με την Ρόζα και βέβαια τους μπόμπιρες! Τα είπαμε, τσιμπήσαμε, αναλύσαμε τα καλοκαιρινά σχέδια και χωριστήκαμε το απογευματάκι.
• Παιδίατρος για τον έλεγχο του 1 χρόνου και τα αντίστοιχα εμβόλια. 
• Και ο Στεφανάκος τα πάει μια χαρά, πιστός στη κλίμακά του, 8.900 κιλά και δραστήριος!
• Μετά από 1 εβδομάδα περίπου βροχής, να 'σου ο εξαιρετικός ήλιος το Σάββατο. Αφού λοιπόν παίξαμε το πρωί, φάγαμε τα πρωϊνά μας και ξανακοιμήθηκε ο μικρός για 1,5 ώρες περίπου (αυτές είναι ωραίες, νέες συνήθειες!), φύγαμε για Βέρνη.
• Μα πόσο όμορφη είναι. Ειδικά όταν έχει καλό καιρό και γεμίζει από κόσμο, και τραπεζάκια έξω, και υπαίθριες αγορές. Αυτή τη φορά ανακαλύψαμε και 2 νέα μέρη: το cafe - bar turnhalle και το πάρκο (ή platform όπως το αποκαλούν) μπροστά στον Καθεδρικό Ναό της Πόλης. Πω πω! Τι ανακάλυψη το 2ο! Τι θέα, τι ομορφιά, τι κόσμος! Από εκεί και η πιο πάνω φωτογραφία.
• Και αφού κάναμε την ωραία μας βόλτα, κοιμήθηκε ο μικρός, ήπιαμε τον καφέ μας περπατώντας, κατεβήκαμε στο άλλο αγαπημένο σημείο της πόλης, το εστιατόριο πάνω στο ποτάμι, με το ευκολομνημόνευτο όνομα Schwellenmätteli (ούτε να το διαβάσω δεν ξέρω). 
• Εκεί φάγαμε πραγματικά πρώτη φορά σαν οικογένεια οι 3 μας. Γιατί πολλές φορές έχουμε κάτσει για φαγητό (είτε σπίτι είτε έξω) και τρώμε εμείς και ο Στέφανος μασουλάει κανά ψωμάκι ή καμιά ριζογκοφρέτα. Τώρα όμως έτρωγε και αυτός παράλληλα το φαγητό του. Και περάσαμε τόσο ωραία!
• Σαββατόβραδο με ταινία: The Intouchables ή στην ελληνική Άθικτοι. Συγκινητική και αληθινή.
• Όμορφα έκλεισε το Σάββατό μας, όμορφα ξεκίνησε και η Κυριακή μας.
• Βγήκε ο συνοδοιπόρος για τρέξιμο, έπαιξα με τον Στεφανάκο εγώ (τι κιθάρες, τι τα καινούργια μας τουβλάκια, τι μετακομίσεις κουτιών), μιλήσαμε και με την μπαλαρίνα της οικογένειας που ετοιμαζόταν για την παράστασή της, φτιάξαμε και έναν κιμά, και πιστός στη νέα του συνήθεια, κοιμήθηκε κατά τις 10.00.
• Το μεσημεράκι ελπίζαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα οικογενειακώς αλλά πού να βρεις! Έτσι, κάναμε ωραία, μεγάλη βόλτα παρέα και με την Βάγια, χαζέψαμε την υπαίθρια αγορά που είχε στηθεί, ήπιαμε τον καφέ μας και μετά από ώρες επιστρέψαμε.
• Την ίδια συνταγή ακολουθήσαμε, αυτή τη φορά όμως δεν μας πολυπέτυχε η μπεσαμέλ και άρα είχαμε διαφορετικό, τελικό αποτέλεσμα το παστίτσιο. Δεν πειράζει. Από γεύση καλά τα πήγαμε.
• Ο μικρός όμως είχε -δυστυχώς- πτωτική πορεία.... Μετά τα κοιλιακά του, ακολούθησε και η μύτη και το φτέρνισμα. Και με τι πάνε όλα αυτά συνήθως πακέτο; Το βρήκατε, τα δόντια!
• Κυριακή βράδυ λοιπόν ξύπνησε κλαίγοντας ο κακομοίρης κατά τις 2.
• Είναι κάποιες ημέρες που απλά μετράς ανίστροφα το χρόνο μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου. Δυστυχώς.
• Έτσι, τον Μάη εμείς δεν τον πιάσαμε... Γιατί ξημέρωσε μία μουντή, βροχερή, κρύα ημέρα, μες στη γκρίνια. Well well... 
• Και όταν πηγαίνεις από τα λεπτά μπλουζάκια και τους 18 βαθμούς στα φουσκωτά μπουφάν και τους 6 εν μια νυκτί, ε, δεν βοηθά.
• Με αυτά και με εκείνα πεταχτήκαμε μέχρι το κοντινό εμπορικό κέντρο της Βέρνης (όπου εκεί δεν ήταν αργία) για να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις και να αγοράσουμε κοτόπουλο για κοτόσουπα (να βοήθησουμε λίγο το σύστημα).
• Και έλεγα από μέσα μου, πω πω... Μετά από 3 σερί ημέρες παρέα και την γενικότερη αδιαθεσία του, πώς θα τον αφήσω στον παιδικό Τρίτη πρωί; Θα έχουμε δράματα. Έλα όμως που προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά ο μικρός μας αποστόμωσε! 
• Πρώτη φορά, με το που είδε τη μία από τις δασκάλες του (τη Loredana) τέντωσε τα χέρια του για να τον πάρει αγκαλιά, κάθισε εκεί 2-3 λεπτά και μετά έκανε νόημα ότι θέλει να κατέβει. Κατέβηκε και άρχισε να μπουσουλάει προς τα παιχνίδια χωρίς να μου ρίξει ούτε βλέφαρο.
• Τι χαρά ήταν αυτή!
• Διάβαζα ένα άρθρο για το πόσο σημαντική είναι η χειρόγραφη γραφή. Και θα συμπληρώσω και πόσο όμορφη, πόσο προσωπική, πόσο πολύτιμη. Για αυτό και τα γράμματα για τα πρώτα γενέθλια του μικρού τα ζητήσαμε να είναι χειρόγραφα αντί για του εύκολου αλλά και τόσο πιο "πρόχειρου" email.
• Έφτασε και το 3ο γράμμα, αυτό του μέλλοντα νονού!! Και έφτασε και το δώρο του, το πρώτο του -ξύλινο- ποδήλατο. Ευχαριστούμε!
• Τι ημέρα και η Τρίτη! Email από το διαμέρισμα για το οποίο είχαμε εκδηλώσει ενδιαφέρον και αναμέναμε και τις εργασίες ανακαίνισης, και να μας δεχτούν. Ήρθε λοιπόν και ήταν θετικό!! Τα ταν! Τώρα;
• Τώρα τρεχάτε! Μετά από τα πρώτα emails με τον τωρινό ιδιοκτήτη και την μεσιτική εταιρεία, μας έγινε σαφές ότι είτε βρίσκουμε εμείς τον επόμενο ενοικιαστή (που έτσι κάνουν οι περισσότεροι εδώ) είτε αναχωρούμε τέλη Σεπτεμβρίου!
• Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, την Τετάρτη τρεχάτε ποδαράκια μου! Συμμάζεμα το σπίτι (αυτά παθαίνεις αν είσαι Παρθένος!), καλλωπισμός, φωτογράφιση, γράψιμο αγγελίας στα γαλλικά παρακαλώ (εξάσκηση δεν ήθελα;) και κοινοποίηση αριστερά και δεξιά. 
• Και τα emails ενδιαφέροντος άρχισαν να έρχονται από τις πρώτες κιόλας ώρες! Έτσι μαζεύτηκαν γρήγορα - γρήγορα 4 ενδιαφερόμενοι. Για να δούμε!
• Και όλες αυτές οι επικοινωνίες, οι αλληλογραφίες και τα (γαλλικά) άγχη ενώ ο μικρός δεν ήταν καθόλου στα κέφια του.
• Τετάρτη απόγευμα κάναμε και την επίσκεψή μας στον Ερυθρό Σταυρό να μας βοηθήσει η μαία με τα κοιλιακά του μικρού αλλά και γενικότερα με συμβουλές τώρα που πέρασε το 1ο έτος. Μαζί ήρθαν και οι νέοι στας Ελβετίας Λάζαρος - Εύα - Χριστίνα ώστε να κάνω εγώ την μεταφράστρια.
• Αυτό και αν ήταν εξάσκηση! Μιάμιση ώρες μετέφραζα γαλλικά - ελληνικά - γαλλικά.
• Η θεωρία για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνεται. Όποτε είναι αδιάθετος ο μικρός (από πυρετό, και τα κοιλιακά του μέχρι μπούκωμα), μετά από 3-4 ημέρες όλο και κάποιο δόντι σκάει. Ε, την Πέμπτη το πρωί λοιπόν, εκεί που τον ντύναμε να σου 4 (!) δόντια στην άνω σιαγώνα. Δύο αριστερά και δύο δεξιά από τα περήφανα δύο που όλο και μεγαλώνουν στο κέντρο.
• Μεσημεριανό με τον Cesco και για 1η φορά άκουγα τον μικρό να κλαίει ενώ περίμενα στην ουρά να πληρώσω. Σας είπα, κάτι περνάει αυτός και εμείς μαζί.
• Και κανονίζει ο Ιταλός Cesco ταξίδι στην Ελλάδα, πρώτη φορά με τους γονείς του. Και όταν του έλεγα ότι η Αθήνα έχει τη δική της, περίεργη, λίγο χαοτική ομορφιά, καμία σχέση όμως με την ομορφιά των Ιταλικών πόλεων, μου απαντούσε ότι οι "καλλιτέχνες" γονείς του την αγαπούν ήδη, και ας μην την έχουν δει, και είναι ενθουσιασμένοι  που θα αντικρύσουν επιτέλους με τα μάτια τους όσα τόσα χρόνια διάβαζαν στα βιβλία.
• Δύο φορές yoga δεν χώρεσαν αυτή τη φορά, αλλά έκανα ένα extended version για να το ισορροπήσω.
• Θυμάστε εκείνο το στενό σας τζιν που σκονίζεται στο βάθος της ντουλάπας; Νομίζω ότι όλοι (σίγουρα όλες) έχουμε από ένα. Εγώ λοιπόν το είχα χάσει στην μ.Σ. (μετά Στεφάνου) εποχή για ευνόητους λόγους. Και προχτές εμφανίστηκε! Και έκανα το μεγάλο τόλμημα να το δοκιμάσω. Και μπήκε! Το γιόρτασα με χειροποίητο παγωτό speculoos ;)
• Άλλος για το σπίτι μας; Ξεκίνησαν οι "ξεναγήσεις" την Πέμπτη το απόγευμα. 

Καλό σαββατοκύριακο!
ανδριάνα