Σαράντα Πέντε

Η τελευταία φορά που σας έγραψα με αφορμή τα γενέθλιά μου ήταν στα σημαδιακά Σαράντα. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, στις 29 Αυγούστου 2025, αξιώθηκα να κλείσω τα Σαράντα Πέντε μου χρόνια, στα μισά της διαδρομής για το επόμενο ορόσημο, τα Πενήντα. Και ενώ τα προηγούμενα 4 χρόνια έγιναν πολλά, τα περισσότερα ήταν αναμενόμενα και διαχειρίσιμα. Αλλαγές στη δουλειά, όμορφα ταξίδια, συναντήσεις με φίλους, το μεγάλωμα και η εξέλιξη του Στεφανάκου, οι ασχολίες του, τα προγράμματά μας.... Αυτή η μία όμως χρονιά, από τα 44 στα 45, μου φάνηκε σαν αιώνας. Όσο γέρασα σε αυτήν τη μία χρονιά, δεν γέρασα στις προηγούμενες 4 μαζί. Μη σας πω στις προηγούμενες 10. Και το "γέρασα" το λέω και κυριολεκτικά και μεταφορικά. 

Γέρασε το σώμα μου, από τη μια στιγμή στην άλλη. Μπήκα απότομα και πρόωρα στην εμμηνόπαυση και αυτή πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις (συμπεριλαμβανομένης της αρθρίτιδας). Από τη μια μέρα στην άλλη, μετατράπηκα σε μεσήλικη γυναίκα. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλλω, αλλά έτσι ένιωσα. Ότι για πρώτη φορά δεν μπορώ να κοντρολάρω την υγεία μου. Όσο και αν προσπαθώ να τα κάνω όλα σωστά (με τη χορτοφαγική μου διατροφή, με την εντατική άσκηση, με τον σωστό ύπνο, με την ηρεμία), νιώθω ότι δεν μπορώ να επηρεάσω το μεγαλύτερο πλάνο που ξεπροβάλει. Απλά καλούμαι να ανταποκριθώ σε ότι μου τύχει με τον πιο ήρεμο, αισιόδοξο και πρακτικό τρόπο. Χωρίς πανικούς και υπερβολές. Και έτσι, συνεχίζω με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πείσμα σε όλα όσα πιστεύω ότι με ωφελούν... Στην άσκηση, στη διατροφή, στο διάβασμα, στον ύπνο, στις βιταμίνες, στους καλούς και θετικούς ανθρώπους, στην ηρεμία. Και ενισχύω το οπλοστάσιό μου ώστε να μπορέσω να αντιμετωπίσω όλα όσα ήρθαν και όλα όσα μπορεί να έρθουν.

Γέρασε και το πρόσωπό μου. Έτσι νιώθω τουλάχιστον. Άρχισε να χαλαρώνει, να βαραίνει, με αποτέλεσμα να φαίνομαι πιο κουρασμένη -τουλάχιστον στα μάτια μου. Είναι πολύπλοκες και σε πολλά σημεία ανεξερεύνητες οι επιπτώσεις της εμμηνόπαυσης αλλά και της παρατεταμένης θλίψης. Άρχισα λοιπόν να παίρνω λίγο πιο σοβαρά (μάλλον άργησα!) την περιποίηση και την αισθητική. Αυτο-εκπαιδεύτηκα σε αρκετούς όρους που αγνοούσα (ρετινόλες και πεπτίδια αλλά και χημικό πίλινγκ και μασάζ προσώπου και και και) και γέμισε το instagram feed μου με γυναίκες διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, με το ίδιο όμως μήνυμα: πώς να αντιμετωπίσετε τη γήρανση του προσώπου με μασάζ και ασκήσεις ώστε να αποφύγετε τις επεμβάσεις και τα χημικά. Ώρες ατελειώτες έχω παρακολουθήσει τέτοια βιντεάκια και προσπαθώ -η δόλια- να ενσωματώσω κάποιες από αυτές τις ασκήσεις στην πρωινή μου ρουτίνα (στα 10' που έχω όλα και όλα για να ετοιμαστώ), ενώ παράλληλα να αποδεχτώ τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Προς το παρόν -γιατί κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον- χωρίς επεμβάσεις και χημείες.

Γέρασε και η διάθεσή μου. Ουφ... ίσως αυτό να είναι και το πιο επίπονο. Βάρυνα ψυχολογικά. Έχασα μέρος της ζωντάνιας μου, της ανεμελιάς μου, της ελαφρότητάς μου. Και ενώ νομίζα ότι κάπως έχω καταφέρει να διαχειριστώ τον Αρμαγεδδώνα δυσάρεστων συμβάντων και καταστάσεων που με έχουν ισοπεδώσει την τελευταία, γενέθλια χρονιά μου, μάλλον δεν τα έχω καταφέρει τόσο καλά. Προσποιούμαι... και σε εμένα και στους άλλους αλλά εν τέλει μάλλον χωρίς επιτυχία. Είναι τόσο δύσκολο να αγνοήσεις το βάρος που κουβαλάς, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Να το αποδεχτείς αλλά να μπορέσεις παράλληλα να πας και παραπέρα ώστε να μην είναι μόνο αυτό το σημείο αναφοράς. Μόνο αυτό που εξουσιάζει τη διάθεση. Και υπήρχαν βεβαίως στιγμές που στιγμιαία σαν να το ξέχασα, σαν να το προσπέρασα για λίγο, αλλά γρήγορα επανερχόμουν σε αυτό. Στο κλείσιμο. Στα σουφρωμένα φρύδια (οι ρυτίδες που λέγαμε!). Στον κλειδωμένο αυχένα. Με λιγότερη υπομονή και με μεγάλες δόσεις θλίψης. Και δεδομένων των συνθηκών, μάλλον καλά τα πήγα. Γιατί δεν έμεινα μόνο εκεί. Έκανα ταξίδια, γέλασα με φίλους, μαγείρεψα, έγραψα, έφτιαξα κεριά, περιποιήθηκα τα φυτά μου και τους ανθρώπους μου, ήμουν εκεί για αυτούς.... Αλλά είναι σαν να έχει πια μετατοπιστεί το κέντρο βάρους. Θα επανέλθει ποτέ στην ανεμελιά; Στην ελαφρότητα; Ή είναι αυτό το αντίτιμο του να μεγαλώνεις και να έρχεσαι αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ζωής; Όχι. Δεν τα παρατάμε. This too shall pass και σιγά - σιγά, θα ελαφρύνουν ξανά οι ώμοι, και θα χαλαρώσουν τα φρύδια, και θα γίνει πιο ανάλαφρο το περπάτημα και πιο ανέμελες οι κουβέντες.

Ήταν μία από τις πιο δύσκολες γενέθλιες χρονιές. Και η νέα που μόλις ξεκίνησε κουβαλάει αυτό ως βαρίδι. Είμαι όμως περήφανη για το τρόπο που στάθηκα στους δικούς μου ανθρώπους, ανεξαρτήτως τι γινόταν μέσα μου. Περήφανη που διαφύλαξα την οικογένειά μου όσο μπορούσα, και την προστάτεψα, ώστε να μπορεί ο πυρήνας της να είναι η χαρά και το γέλιο και η αγάπη και η ηρεμία. Περήφανη που διατήρησα την αισιοδοξία και την πίστη μου ακόμα και όταν όλα και όλοι ήταν μαύρα. Ακόμα και όταν αντίκρισα την αγαπημένη μου αδελφή σε μια κατάσταση που δεν την εύχομαι σε κανέναν. Περήφανη που δεν έπεσα στην εύκολη λύση του κατηγορώ, των συγκρούσεων, του πολέμου ευθυνών, αλλά στάθηκα πιστή στις αξίες μου της ενσυναίσθησης, του σεβασμού, των χαμηλών τόνων. Που έμεινα προσηλωμένη στον στόχο που ήταν -και είναι- η ανάκαμψη της αδελφής μου.

Σαράντα πέντε ετών λοιπόν. Πιο λαβωμένη από ποτέ αλλά όχι ηττημένη. Και θέλω να ελπίζω ότι τα χειρότερα τα αφήσαμε πίσω μας και πώς αυτή τη νέα, γενέθλια χρονιά, θα ζήσουμε μικρά και μεγάλα θαύματα (όπως την αδελφή μου να περπατά). Θα ενωθούμε όλοι ξανά κάτω από το πρίσμα της αγάπης, της συμπόνιας, της κατανόησης και εν τέλει της χαράς. Γιατί ναι, η αδελφή μου την τελευταία περίοδο γελάει πιο πολύ από ποτέ. Γιατί ακόμα και μια επίσκεψη στο κομμωτήριο την γεμίζει με τόση χαρά.

Αυτό λοιπόν θα πάρω ως μάθημα για τη νέα χρονιά και αυτό μου εύχομαι: να βρίσκω τη χαρά στα μικρά και να την αφήνω να με γεμίζει. 

ανδριάνα

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από μια από τις πιο χαρούμενες περιόδους της γενέθλιας χρονιάς που πέρασε, το ταξίδι μας στο Μαρακές.