ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΘΑ ΠΕΙ ...

 

Η αγαπημένη μου Καταλανή φίλη Jessica πέρασε λίγες ημέρες του Αυγούστου στο σπίτι μας στη Βούλα. Ήταν βλέπετε καλεσμένη σε ένα γάμο ο οποίος όλως τυχαίως ήταν στην ευρύτερη περιοχή. Μέσα λοιπόν σε αυτές τις λίγες ημέρες, κατάφερε να βγει και για δείπνο με την μαμά μου (ευγενική πρόταση της μαμάς μου βεβαίως η οποία φημίζεται για τη φιλοξενία της). Βγήκαν λοιπόν οι δυο τους και πέρασαν ένα ολόκληρο βράδυ συζητώντας (πολυλογούδες και οι δύο βλέπετε). Μέσα λοιπόν σε ένα και μόνο βράδυ, η Jessica έμαθε όλο το γενεολογικό δέντρο της οικογένειας, πού μεγάλωσε ο καθένας, που βρίσκονται όλα τα μέλη, τι οικογένειες έχουν, πού εργάζονται, τις ιστορίες των παππούδων και γιαγιάδων μου, των αδελφών μου..... Επιστρέφοντας στην Ελβετία συναντηθήκαμε, βεβαίως, και την ρώτησα να μου πει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια για την πρώτη της επίσκεψη στην εξωτική Βούλα. Μέσα σε όλα λοιπόν, μου μίλησε και για το δείπνο με την μαμά μου, πόσο ωραία πέρασαν, πόσο γέλασαν, πόσα συζήτησαν, πόσο καλά έφαγαν..... Ολοκληρώνοντας την εξιστόρηση, μου είπε λοιπόν: "Ρώτησα και την μητέρα σου πώς κατάφερε να έχει τρία παιδιά τόσο πετυχημένα". 

Σάστισα να σας πω την αλήθεια, και χωρίς να το πολυσκεφτώ (γιατί την Jessica την αγαπώ και την εμπιστεύομαι πλήρως) της απάντησα αυθόρμητα: "Μα δεν είμαι σίγουρη ότι είμαστε". Είμαστε; Πετυχημένοι; Μα τι σημαίνει πετυχημένος; Ότι έχεις τικάρει όλα τα κουτάκια που η κοινωνία θεωρεί επιτυχία; Γάμος, τικ. Παιδί, τικ. Καλή δουλειά, τικ. Ωραίο σπίτι, τικ; Είμαι σίγουρη ότι η Jessica δεν εννούσε αυτό ως επιτυχία γιατί εμπράκτως όλη της τη ζωή έχει καταφέρει να ακολουθήσει τον δικό της μοναδικό δρόμο, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα (single, άτεκνη, vegan, σε μια ξένη χώρα, αυτοδημιούργητη, και τόσο ταλαντούχα!). Με έβαλε όμως σε σκέψεις.... 

Δεν την αγαπώ την λέξη "επιτυχία". Μου φαίνεται πολύ επιφανειακή, ισοπεδωτική, κενή. Γιατί κανείς δεν είναι απλά πετυχημένος ή πάντα πετυχημένος ή μόνο πετυχημένος. Είμαστε όλοι πετυχημένοι και αποτυχημένοι ανάλογα την περίοδο, τον τομέα, τις προσδοκίες μας, τα όνειρα, την οπτική. Γιατί ακόμα και για μία επιτυχία μάλλον έχουμε περάσει από πολλές αποτυχίες που ποτέ δεν δοξάστηκαν αλλά ήταν αυτές που μας δίδαξαν τον τρόπο εν τέλει να πετύχουμε. 

Δεν την αγαπώ τη λέξη "επιτυχία" γιατί τις περισσότερες φορές αφορά εξωγενείς παράγοντες.... χρήμα, εξουσία, καταξίωση, τίτλους. Πόσους όμως "αντικειμενικά" πετυχημένους έχουμε δει (από πολιτικούς μέχρι καλλιτέχνες) οι οποίοι κάθε άλλο παρά πετυχημένοι ήταν ή ένιωθαν (και ας ήταν όλος ο κόσμος μάρτυρας αυτής τους της επιτυχίας); Γιατί επιτυχία, για εμένα, δεν είναι ο τίτλος, η αναγνωρισιμότητα, η πολυτέλεια. Τι έχεις επιτύχει με όλα αυτά αν μέσα σου είσαι κενός; Αν ξυπνάς δυστυχισμένος; Αν πορεύεσαι ουσιαστικά μόνος; 

Δεν την αγαπώ τη λέξη "επιτυχία" γιατί τις περισσότερες φορές είναι οι άλλοι που την κρίνουν. Είναι αυτό το επίτευγμα αρκετό; Αυτή η επαγγελματική θέση; Αυτή η κοινωνική καταξίωση; Ή μήπως όχι; Είναι άλλοι που θέτουν τον πήχη της επιτυχίας απέναντι στον οποίο όλοι αναμετριόμαστε.

"Strive not to be a success, but rather to be of value" -Albert Einstein 

Όχι λοιπόν. Για εμένα η επιτυχία είναι άκρως προσωπική και εσωτερική υπόθεση. Γιατί για εμένα επιτυχία είναι να κοιμάσαι καλά τα βράδια. Να έχεις καθαρή τη συνείδησή σου. Να έχεις καταφέρει να πορευτείς με γνώμονα τις αξίες σου. Να νιώθεις περήφανος για αυτό που είσαι, για το αποτύπωμα που αφήνεις μέρα με τη μέρα, ανεξαρτήτως τι πιστεύει η κοινωνία για εσένα. Γιατί, εν τέλει, όλοι αναμετριόμαστε με τον εαυτό μας. Τρέχουμε στη δική μας λωρίδα, με τα δικά μας βαρίδια - εμπόδια - ταλέντα - ανασφάλειες - εφόδια. Γιατί όσο μοναδικοί είμαστε, άλλο τόσο μοναδικό είναι και το κράμα της εκάστοτε επιτυχίας μας.

Νιώθω λοιπόν πετυχημένη; Κάποιες μέρες ναι, κάποιες άλλες όχι. Σε κάποιους τομείς ναι, σε κάποιους άλλους όχι. Νιώθω υπερήφανη, αυτό ναι. Υπερήφανη για τον τρόπο που πορεύομαι στη ζωή, για τον σεβασμό που δείχνω σε εμένα και στους άλλους, για τις αξίες μου. Με οδηγούν όλα αυτά πάντα σε "επιτυχία"; Με τα αντικειμενικά standards, όχι. Γιατί μάλλον αν ήμουν πιο αδίστακτη, πιο καιροσκόπος, πιο εγωίστρια, θα είχα περισσότερες αντικειμενικές "επιτυχίες". Λίγο όμως με νοιάζει. Γιατί εν τέλει, εγώ αναμετριέμαι με εμένα κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Και θέλω αυτή η αναμέτρηση να έχει θετικό πρόσημο. Να νιώθω καλά με εμένα. Και αν καταφέρνω να προοδεύω με αυτό ως γνώμονα, τότε είναι διπλή η νίκη.

Προερχόμενη λοιπόν από την Jessica, είναι τιμή μου αυτή της η διαπίστευση. Γιατί οι αξίες μας είναι αδελφές. Μιλάμε και πορευόμαστε με την καρδιά. Και ναι, αν η ανδριάνα των 30 ετών έβλεπε την ανδριάνα των 45, πιστεύω θα ένιωθε υπερήφανη. Θα ένιωθε ότι ζω μια ζωή ευθυγραμμισμένη με τις αξίες μου. Ότι έχω εξελιχθεί, έχω προοδεύσει, έχω κοπιάσει για αυτά που ποθώ και ότι και αν έχω κατακτήσει έχει γίνει με καθαρότητα. Ίσως να με θεωρούσε και πετυχημένη, κυρίως γιατί κατόρθωσα να ξεφύγω από την πεπατημένη και να διανύσω τον δικό μου, μοναδικό δρόμο, με βάση τα δικά μου θέλω, τις δικές μου αξίες, τα δικά μου όνειρα. Και πήρα την ευθύνη για όλα, τα θετικά και τα αρνητικά, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τα λάθη και τα επιτεύγματα. 

Επιτυχία, λοιπόν για εμένα, θα πει... να νιώθεις καλά με εσένα. Να σε κοιτάς και να χαμογελάς.

ανδριάνα

ΥΓ. Και αφού έγραψα και δημοσίευσα την ανάρτηση, την επόμενη μέρα βλέπω ανάρτηση στο Instagram του αγαπημένου μου Adam Grant στην οποία συγκέντρωνε με τον δικό του μοναδικό & χαρισματικό τρόπο όλα όσα προσπαθούσα να σας γράψω πιο πάνω.

"If you reach a goal by compromising your values , you haven't succeeded.

If you fall short of a goal by upholding your values, you haven't failed.

The highest form of accomplishment is standing by your principles when they are tested".