Εμπράκτως

Πόσα κάνατε σήμερα με τα χεράκια σας; Όχι, τα παντώς τύπου πληκτρολόγια δε μετράνε. Τι πιάσατε; Τι φτιάξατε; Τι μαγειρέψατε; Τι μαστορέψατε; Τι φυτεύσατε; Τι αγκαλιάσατε; Τι φροντίσατε; Τι ζωγραφίσατε; Μήπως τελικά η τεχνολογία μάς στερεί την πράξη; Την αφή; Τη δημιουργία; Την κίνηση; Δημιουργούμε, και πράττουμε, και συνομιλούμε αλλά όχι με το σώμα μας, με τις αισθήσεις μας. Δεν πιάνουμε το βιβλίο για να το διαβάσουμε ούτε το μολύβι για να γράψουμε ούτε την κιθάρα για να παίξουμε μουσική. Ίσως πια να μην μαγειρεύουμε κιόλας, να μην μαστορεύουμε, να μην αθλούμαστε, να μην έχουμε φυτά ή ζώα, αν δεν έχουμε και παιδιά ε, τότε η παγίδα είναι μεγάλη. Ήδη τα απανταχού "ρομπότ" έχουν αναλάβει πολλές από τις χειρονακτικές μας εργασίες (από το κούρεμα του γκαζόν μέχρι το μαγείρεμα), και πού είμαστε ακόμα.... Εμείς απλά κάνουμε τα περισσότερα εικονικά. Μπορούμε να τα "ζήσουμε" όλα απλά μέσα από τις οθόνες. Και να "δημιουργήσουμε" ευκολότερα από ποτέ. Πόσο διαφορετικά είναι όμως όλα όταν πραγματικά και ουσιαστικά χρησιμοποιούμε το σώμα μας;

Όταν το νοιώθουμε να ιδρώνει ενώ κυνηγάμε μια μπάλα ή κάνουμε ορθοπεταλιές. Όταν ακούμε τον ήχο του μολυβιού πάνω στο χαρτί. Όταν καμαρώνουμε το έπιπλο που συναρμολογήσαμε ή το νέο μας φυτό που γέμισε μπουμπούκια. Όταν αγκαλιαζόμαστε. Όταν απολαμβάνουμε τον ήχο που παράγουν πραγματικά όργανα και αφηνόμαστε στο ρυθμό. Όταν βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά κάτι που ξεκίνησε ως απλά μια ιδέα και τελικά έγινε κάτι χειροπιαστό. Χειροποίητο. Τόσο όμορφη λέξη. Όλοι πληρώνουμε κάτι παραπάνω όταν πρόκειται για κάτι χειροποίητο. Γιατί όλοι αναγνωρίζουμε την υψηλότερή του αξία και ομορφιά. Ας "χειροποιήσουμε" και εμείς λοιπόν. Έστω μέσω ενός χόμπι το οποίο όμως δεν θα συμπεριλαμβάνει την τεχνολογία (ή έστω κατ' ελάχιστο). Κηπουρική; Πλέξιμο; Yoga; Ζωγραφική; Περπάτημα; Ζαχαροπλαστική; Μουσική; Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στο σώμα, τη ψυχή και το μυαλό μας. Ο πιο "εύκολος" διαλογισμός. Η συγκέντρωση όλου μας του είναι σε μία δημιουργία. Αυτή η πολύτιμη, εσωτερική ησυχία όταν αφιερωνόμαστε 100% σε κάτι που απαιτεί και τις 3 μας υποστάσεις. Η γκάμα είναι τεράστια, όλο και κάτι θα βρούμε. 

Το έχω και εγώ στο νου μου συνεχώς γιατί με την online δουλειά, τη ξενιτιά και τις μοναξιές, περνάω περισσότερες ώρες μπροστά στις οθόνες απ' ότι θα ήθελα. Δουλεύω μέσω του υπολογιστή, επικοινωνώ στην συντριπτική πλειοψηφία των φορών μέσω των τηλεφώνων, ακούω - διαβάζω - μελετάω - γράφω παρέα με τον MACη, διασκεδάζω μέσω (και) των τηλεοπτικών σειρών... Νοιώθω όμως τόσο την ανάγκη να εκφραστώ με το σώμα μου. Για αυτό και η yoga, για αυτό και η ζαχαροπλαστική (και ας πρέπει μετά να φάμε τις δημιουργίες, θυσίες!), για αυτό και τα φυτά μας, για αυτό και οι περίπατοι. Θέλω όμως πιο πολύ, πιο συχνά.

ανδριάνα

How was your week?

• Είναι τόσο όμορφο, φωτεινό, ηλιόλουστο, χρωματιστό αυτό το ελβετικό φθινόπωρο. Νομίζω μακράν το πιο ήπιο αυτά τα 4 χρόνια που είμαστε εδώ.
• Και δεν το αφήνουμε βεβαίως ανεκμετάλλευτο!
• Την Παρασκευή βγήκαμε νωρίς - νωρίς "βότα" τα δυο μας στην αγαπημένη μας παιδική χαρά του Hauterive. Που είναι ξύλινη (εννοείται), μεγάλη, με ένα τεράστιο καράβι (που έχει και τιμόνι), και τσουλήθρα - τούνελ, δίπλα στη λίμνη, με άπλετο ελεύθερο χώρο για τρέξιμο και μπάλα. Και τα περάσαμε πολύ όμορφα.
• Και το απόγευμα κανονίστηκε on the spot μάζωξη σπίτι με τους φίλους από την Bienne και guest star τον Βασίλη από την Βέρνη. Έτσι φτιάξαμε σπιτικές κρέπες (να είναι καλά τα αγόρια), έπαιξαν τα μικρά, είπαμε τα νέα μας και αποχωριστήκαμε βραδάκι πια για τους ύπνους.
• Σάββατο με γρήγορη, πρωινή βόλτα στο κέντρο και οδήγημα προς το βουνό για το καθιερωμένο μας πια γεύμα chase. Είναι βλέπετε η περίοδος του κυνηγιού και έχουμε φίλους που είναι λάτρεις. Το κυνήγι συνήθως περιλαμβάνει αγριογούρουνο, τάρανδο, ελάφι, λαγό.... και είναι άκρως ελεγχόμενο. Πρέπει στο παρελθόν να σας έχω γράψει για την διαδικασία του κυνηγιού εδώ ε; Που είναι καταμετρημένος ο πληθυσμός όλων των ζώων και κάθε κυνηγός έχει ειδική άδεια για το ποια ζώα και πόσα μπορεί να κυνηγήσει.
• Και αφού φτάσαμε νωρίς, περιηγηθήκαμε στην εκπληκτική φύση, κάναμε μια στάση στο σταύλο των αλόγων να θαυμάσουμε τους ιππείς και τα πανέμορφα αυτά ζώα, και συναντήσαμε τους φίλους στο La Charrue. 
• Και αφού φάγαμε ωραία, κυνηγήσαμε τα μικρά, και τα είπαμε, βγήκαμε και στα λιβάδια για μία γρήγορη πτήση του drone. Και τα αγόρια έβγαλαν μερικά συγκλονιστικά βίντεο και φωτογραφίες.
• Είναι αυτή η ελβετική φύση...... ζωγραφιά.
• Στην επιστροφή, κάναμε και μια στάση στο εμπορικό κέντρο για 2-3 δουλειές και σπίτι για ανασυγκρότηση.
• Πάει ο πρώτος κύκλος του Handmaid's Tale. Μπρος ολοταχώς για τον δεύτερο.
• Κυριακή με ακόμη μία ηλιόλουστη ημέρα! Και ξεκινήσαμε με καφέ στο κέντρο και βόλτα με την Νινίνα, επιστροφή για τον ύπνο του μικρού, και απογευματινή εξόρμηση στο Chaumont για άλογα -πάλι, παιδική χαρά -πάλι, ποδόσφαιρο -πάλι, κυνηγητό -πάλι.
• "Μπαμπά, όχι συμφωνώ μιλήσεις". Ο μικρός στον συνοδοιπόρο που πήγε στο διπλανό δωμάτιο για να μιλήσει (επαγγελματικά) στο κινητό. Ακόμα το λέμε και γελάμε....
• Δευτέρα με το Α' μέρος εντός, δύσκολο μεσημεριανό ύπνο του μικρού (από τη μία λέω μήπως δεν τον χρειάζεται πλέον και από την άλλη κοιμάται 1,5 ώρες!) και Β' μέρος στην Bienne παρέα με τον μικρό Παναγιώτη, τη μικρή Άρτεμις και τις μαμάδες.
• Και παίξανε ωραία τα μικρά, τα είπαμε εμείς, βγήκαμε και στην κοντινή παιδική χαρά και απογευματάκι επιστρέψαμε για να βρούμε τον συνοδοιπόρο σπίτι και να φάμε οικογενειακώς εξαιρετικές τσιπούρες!
• Τρίτη εντός (με ξέκανε 3-4 ώρες το πρωί! και τι δεν παίξαμε!), παιδικό σταθμό, online δουλειές, προετοιμασία του μαθήματος, μίνι γιορτή στην πολυκατοικία για τα "εγκαίνια" του ασανσέρ (μωρέ, μάλλον αφορμές ψάχνουν! και τα είχαν οργανώσει όλα τόσο ωραία.. με τις σαμπάνιες τους, τα τυράκια τους, τα dip τους, τις καρέκλες τους), μακαρόνια με alfredo κολοκύθας, και βραδινό μάθημα yoga (ιδρώσαμε!).
• Τετάρτη με εξαιρετικό ήλιο πάλι και πρωϊνό σπίτι της Βάιας. Πόσο την πρόσεχε και την φρόντιζε ο Στεφανάκος την μικρή Άννα - Μαρία! Τα είπαμε και εμείς, τσιμπήσαμε τα σπιτικά κέικ, χαλαρώσαμε και μεσημεράκι επιστρέψαμε σπίτι για να κοιμηθεί ο μικρός.
• Και το απόγευμα έκανα εξαιρετική yoga (1,5 ώρες σχεδόν), μαγείρεψα, συμμάζεψα και περίμενα τα αγόρια μου που πολύ μου έλειψαν.
• Σας έχω πει ότι ο μικρός τα μεσημέρια εδώ και καμιά δεκαριά ημέρες δεν τρώει; Τίποτα. Κανένα ενδιαφέρον. "Όχι πεινάω μαμάκα. (Σ)χολείο;". Μάλλον ανυπομονεί τόσο να πάει στο σχολείο που δεν θέλει να χάσει χρόνο. Τι μαγειρεύουμε μαζί, τι του φτιάχνω τα αγαπημένα του, τι κάθομαι να φάω μαζί του... ούτε που πλησιάζει.
• Και πάνω στην τρέλα, έφτιαξα και ένα photo book για τη βάφτιση του Στεφανάκου. Είχα πει να μην κάνω ξεχωριστό καθώς έχω εκτενή κάλυψη στο ετήσιο photo book που φτιάχνω, αλλά μετά σκέφτηκα τον νονό οπότε το έφτιαξα για να το έχει και αυτός.
• Αν δεν έχεις πού να διοχετεύσεις τη δημιουργικότητά σου φτιάχνεις photo books. Δέχομαι και παραγγελίες!
• Α! Έκανα και ένα skype call με τη νέα μου, διαδικτυακή καθηγήτρια γαλλικών. Και τα πήγαμε περίφημα και από βδομάδα ξεκινάμε.
• Πέμπτη με πλυντήρια, ξύπνημα του μικρού στις 08.15 (το λες και αργά για τα δικά του δεδομένα), ΠΟΛΥ παιχνίδι, μηδέν ύπνο (ούτε που το προσπάθησα) με αποτέλεσμα από τη μία να μην ηρεμήσω ούτε λεπτό, από την άλλη να πάει στον παιδικό σταθμό κατά τις 13.00 (αντί τις 14.00 που συνηθίζαμε λόγω του ύπνου).
• Και άρχισαν να πέφτουν τα στοιχήματα για την κατάσταση στην οποία θα τον έβρισκε ο συνοδοιπόρος το απόγευμα κατά την παραλαβή. Χωρίς ύπνο και χωρίς μεσημεριανό φαγητό.
• Και τελικά επέστρεψε ακμαίος και κεφάτος! Με περίσσια ενέργεια και όρεξη!
• Και φάγαμε σπιτικό crispy chicken με τορτίγιας, καραμελωμένα κρεμμύδια + πιπεριές, και ρύζι. Μιαμ μιαμ.
• Το απόγευμα κάναμε και ένα εκτενές τηλεφώνημα με την αγαπημένη μου Λονδρέζα Αθηνά και ανταλλάξαμε ιδέες και συμβουλές για τις νέες μας επαγγελματικές περιπέτειες (στην yoga εγώ, στο pilates αυτή). Αχ και να ήμασταν στην ίδια πόλη! Έστω και στην ίδια χώρα!
• Αν κρίνω από το pinterest και τις θεματολογίες που μου προωθεί, 2 είναι τα βασικά μου ενδιαφέροντα αυτές τις ημέρες: πώς να διακοσμήσω τον μακρύ τοίχο της τραπεζαρίας μας (κορνίζες κορνίζες κορνίζες) και πώς να καταφέρω -επιτέλους- να πιάσω τα πολλά και πυκνά μου μαλλιά σε κότσο. Α! Και συνταγές κολοκύθας! Θα σας κρατώ ενήμερους και για τα 3 αυτά μέτωπα. 

Καλό σαββατοκύριακο!

Ας χορτάσουμε ήλιο!

ανδριάνα

Lead by example

Μην απαντήσεις στο κακεντρεχές της σχόλιο. Όταν βρεις εκείνο το μπλουζάκι που συζητούσατε, πάρε την φίλη σου τηλέφωνο να το μοιραστείς. Πες της "είσαι πολύ όμορφη". Χαμογέλασε στη μαμά που περνάει δύσκολα με το παιδί της στο σούπερ - μάρκετ. Δώσε το στίγμα σου ώστε να πιείτε καφέ όλες μαζί αντί για μόνη ή δυάδες. Μην κοιτάξεις τη νέα συνάδελφο από την κορυφή έως τα νύχια αλλά επικεντρώσου στα μάτια της. Όταν σε ρωτήσει ένας φίλος για την φίλη σου, μίλα για τα χαρίσματά της και όχι για τα φυσικά της προσόντα. Lead by example. Γίνε η γυναίκα που θα ήθελες να έχεις φίλη και συνάδελφο και αδελφή. Δες τις άλλες γυναίκες ως ομάδα και όχι ως ανταγωνίστριες. Γίνε inclusive αντί για exclusive. Βρες τα κοινά. Μοίρασε χαμόγελα και προσκλήσεις. Ας μην είσαι εσύ αυτή που έφησε την τάδε απέξω αλλά αυτή που την συμπεριέλαβε. 

Γιατί είναι φορές που οι γυναίκες είναι τελικά οι πιο σκληροί κριτικοί των υπόλοιπων γυναικών. Αυτές που προσπαθούν να βρουν το μείον ώστε να αισθανθούν εκείνες στο συν. Αυτές που βάζουν ταμπέλες και χωρίζονται σε κλίκες και κρατούν μυστικά και κουτσομπολεύουν και υπονομεύουν. Ναι ναι.. ξέρετε ακριβώς τι εννοώ αγαπημένες μου γυναίκες. Γιατί θεωρώ ότι οι άντρες μάλλον σε αυτό τον τομέα τα πηγαίνουν καλύτερα. Δεν μπορώ δηλαδή να φανταστώ δυο φίλους να κανονίζουν να δουν μπάλα ή να βγουν για μπύρες και να αφήνουν τον τρίτο ή τον τέταρτο απέξω. Είναι πιο ευθείς ίσως οι σχέσεις τους, λίγοτερο πολύπλοκες, πιο ειλικρινείς. 

Αν πάω πίσω, σε όποιον τομέα και αν κοιτάξω (προσωπικό, επαγγελματικό...), πάντα οι γυναίκες ήταν αυτές που δημιουργούσαν προβλήματα. Που ήταν "μυστήριες", και ζηλιάρες, και ανακατωσούρες. Είτε ήταν σε ρόλο διευθύντριας είτε συνεργάτη είτε φίλης. Ευτύχησα βεβαίως να βρω και αυτές τις πολύτιμες, αξιαγάπητες γυναίκες που έχουν ξεπεράσει το εγώ τους, έχουν γκρεμίσει τα τείχη και βλέπουν με καθαρή ματιά. Αυτές που μπορούν να κάνουν ομάδες ουσιαστικές, αληθινές (4-5 γυναίκες ήμασταν σε 2 διαφορετικές επαγγελματικές ομάδες και ακόμα έχω τη χαρά να τις αποκαλώ φίλες). Και ξέρετε πού καταλήγω; Lead by example. Όπως σε όλα, αυτό που μετράει είναι οι πράξεις σου και όχι οι βαρύγδουπες δηλώσεις σου, οι αναρτήσεις σου και ο επιφανειακός σου φεμινισμός. Την επόμενη λοιπόν φορά, δείξε εμπράκτως την αλληλεγγύη σου στις γυναίκες. Μπες στη θέση τους γιατί το πιθανότερο είναι ότι είτε είσαι ήδη ή θα βρεθείς στο άμεσο μέλλον. Γίνε πιο ανεκτική, με μεγαλύτερη κατανόηση και τρυφερότητα, γίνε πιο γυναίκα. Και τότε θα δεις τη μαγεία να ξετυλίγεται. Τη μαγεία της αληθινής, γυναικείας φιλίας. Αυτής που δεν κοιτά αποστάσεις, βαθμίδες, κιλά, γκόμενους, ηλικίες, τετραγωνικά, τσάντες και gossip. Αυτής που μετά από ώρες μαζί, αν σε ρωτήσουν τι φορούσε ούτε που πρόσεξες. Γιατί την κοιτούσες στα μάτια και μιλούσαν οι καρδιές σας. Και είχαν τόσα να πούνε!

Μάλλον μου έχουν λείψει λίγο οι φίλες μου. Γιατί τις συναντήσεις δια ζώσης δεν μπορεί να τις αντικαταστήσει καμία βιντεοκλίση. Μάλλον θυμήθηκα και κάποιες παλαιότερες, πονεμένες ιστορίες που καθόλου δεν θέλω να ξαναζήσω.

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευή με τον μικρό μπουκωμένο, εμένα κουρασμένη και γενικά χαμηλή ενέργεια.
• Είπαμε όμως για να μη χαραμίσουμε το Σάββατό μας και να πάμε το απόγευμα σούπερ-μάρκετ στη Γαλλία. Και αν αξαιρέσουμε την κάπως αυξημένη κίνηση στο πήγαινε, όλα πήγαν εξαιρετικά.
• Ο μικρός συνεργάσιμος (με το μικρό του καροτσάκι), το σούπερ-μάρκετ σχεδόν άδειο, οι αγορές πετυχημένες και η επιστροφή γρήγορη.
• Τακτοποίηση, φαγητό, παιχνίδι και βουρ για ύπνο ο μικρός.
• Και εκεί γύρω στις 20.30 ήρθαν και οι φίλοι Πολωνοί για ένα κρασί, ένα πατατάκι, ένα Πολωνικό σοκολατάκι και ωραίες -όπως πάντα- συζητήσεις.
• Έκλεισε η μαμά τα εισιτήριά της και θα την έχουμε στας Ελβετίας για το πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Γιούπι!
• Σάββατο με συννεφιά, τον μικρό κάπως δύστροπο (μετά από μια δύσκολη νύχτα), εμάς κουρασμένους, βόλτα στο κέντρο για γρήγορες δουλειές, καφέ στο Aubier (πόσο καιρό είχαμε να πάμε! κάποτε πηγαίναμε σχεδόν κάθε Σάββατο) και επιστροφή σπίτι για τον ύπνο του μικρού.
• Και ήταν κουρασμένος ο κακομοίρης, και κοιμήθηκε 2 ώρες και στις αγελάδες που είχαμε πει να πάμε δεν πήγαμε αλλά δεν πειράζει.
• Είναι αυτές οι ημέρες οι τελευταίες για το Désalpe, την κάθοδο δηλαδή των αγελάδων από τις Άλπεις ώστε να περάσουν τους κρύους μήνες στους σταύλους. Και στα χωριά το γιορτάζουν στολίζοντάς τες με λουλούδια, προσφέροντας τα τοπικά τους προϊόντα, χορεύοντας, τραγουδώντας.... Ίσως προλάβουμε τα επόμενα σκ σε κάποιο άλλο χωριό.
• Το ρίξαμε λοιπόν στο μαγείρεμα, και στο παιχνίδι, και στις βιντεοκλήσεις.
• Κυριακή με ηλιοφάνεια (τελικά) και χωριστά προγράμματα: ο συνοδοιπόρος συνάντησε τον Piotr για ιστιοπλοΐα και ο Στεφανάκος και εγώ πεταχτήκαμε ως την Bienne για να συναντήσουμε τον Παναγιώτη με την μαμά του.
• Και κάναμε ωραίες βόλτες, ήπιαμε στα πεταχτά έναν καφέ, τα είπαμε και το μεσημεράκι επιστρέψαμε.
• Είχε επιστρέψει και ο συνοδοιπόρος οπότε φάγαμε παρέα (chicken burgers) και το απογευματάκι βγήκαμε για τοπική βόλτα στη λίμνη και να 'σου τα τύμπανα και οι φωνές. Ποδοσφαιρικό ματς: Xamax - Sion. 
• Και παρόλο που παρκάραμε δύσκολα και κάπως μακριά είπαμε να δοκιμάσουμε το κόλπο του έμπειρου συνοδοιπόρου, να μπούμε δηλαδή χωρίς εισιτήριο εφόσον πλέον το ματς είχε όλα και όλα 15-20 λεπτά πριν τη λήξη. Και τόλμησα και ρώτησα τον υπεύθυνο ασφαλείας εκεί στις θύρες και με χαμόγελο σκάναρε την κάρτα του και μας άφησε να μπούμε.
• Και ήταν ωραία! Είχε εξαιρετικό καιρό, αρκετό κόσμο, πολλές - τεράστιες σημαίες, τύμπανα από τους οπαδούς και των 2 ομάδων, ρυθμό και ... ισοπαλία. Είπαμε να το ξαναδοκιμάσουμε.
• Για να επιστρέψουμε βέβαια κάναμε καμιά ώρα (για μια διαδρομή δεκαλέπτου) αλλά δεν πειράζει. Την επόμενη φορά με τα πόδια ή με το λεωφορείο.
• Την Δευτέρα ξεκίνησε μία εβδομάδα χωρίς εξωσχολικές δραστηριότητες! Vacances scolaires για το Neuchatel. Που σημαίνει ότι για 2 εβδομάδες κλείνουν τα σχολεία και μαζί και όλα τα παρελκόμενα. Τι κρίμα....
• Μετά από ένα σχετικά δύσκολο βράδυ λόγω του βήχα, κοιμήθηκε εύκολα και πολύ ο γλυκούλης για μεσημέρι (μαζί του και εγώ!).
• Και το απόγευμα επισκεφθήκαμε την Νινίνα για παιχνίδι.
• Τρίτη με ευτυχώς καλύτερο βραδινό ύπνο και βελτίωση σε όλα τα επίπεδα, παιχνίδια εντός (κάθε μέρα μου ζητά να δούμε τα photo books "'άμπουμ μαμά" και χαζεύουμε τις φωτογραφίες με τις ώωωρες) και παιδικό σταθμό.
• Πίσω εγώ για δουλειές, ετοιμασία του βραδινού μαθήματος yoga, ραντεβού στον παιδικό με την πρόεδρο του συλλόγου γονέων και σπιτική πίτσα στους φίλους (και εννοείται πιάνο και κιθάρα).
• Και το κάναμε και αυτό το μάθημα (flexibility) και περάσαμε ένα δημιουργικό, χαλαρωτικό, αγχωλυτικό, δυναμικό βράδυ.
• Και στην επιστροφή, μπαμ, να μην ανοίγουν -πάλι- οι πόρτες του ασανσέρ! Και σαν τον Hulk κατέφτασε ο συνοδοιπόρος και τις άνοιξε με τα χέρια. Χιχι... 
• Τετάρτη με κλασικό πρόγραμμα εντός, δύσκολο ύπνο του μικρού, παιδικό σταθμό και ... κομμωτήριο.
• "Αγάπη, γύρισα"! Το άκουσε μία φορά όλη και όλη στη διαφήμιση του joker και τώρα μου το λέει όταν μπαίνει σπίτι χαμογελώντας πονηρά. Ο Στέφανος, όχι ο συνοδοιπόρος. Τι πλάκα!
• Κάθε επεισόδειο του Handmaid's Tale και ένα αριστούργημα. Και ναι είναι στην υπερβολή του -βεβαίως- αλλά κρύβει τόσες αλήθειες. Αλλιώς δεν θα μας ταρακουνούσε τόσο. Κάτι σαν το 1984 του Orwell.
• Διαβάσατε προσφάτως τα ανησυχητικά νέα της ελληνικής υπογονιμότητας; Ε, όσοι έχετε δει τη σειρά καταλαβαίνετε τι εννοώ.
• Η μαγεία του φθινοπώρου ξεκίνησε και όπου και αν βρεθείς αντικρύζεις ένα κίτρινο χαλί, να σαν και αυτό πιο πάνω.
• Πέμπτη με νοικοκυροσύνες (όχι η αγαπημένη μου κατηγορία). Εν μέρει χάρις στα αγόρια που ξεχάσανε ένα τενεκεδάκι coca-cola στην κατάψυξη το οποίο εξερράγει και έτσι ξεκίνησε ένα domino δουλειών.
• Έπλυνα και το αυτοκίνητο που οι τοπικές, οικοδομικές εργασίες το είχαν κάνει χάλια οπότε την κάναμε την γυμναστική μας και σήμερα.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Δάσκαλος

Ακούγεται, ξέρω, λίγο new age, λίγο εναλλακτικό, λίγο κοελικό, λίγο γιόγκικο, λίγο πολυφορεμένο. Πως όλα εν τέλει συντονίζονται, πως όλα γίνονται στην ώρα τους, πως ότι είναι να γίνει ΘΑ γίνει, πως όλοι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο... Ξέρετε. Πως το σύμπαν συνομοτεί όταν θες πραγματικά κάτι. Συνομοτεί όταν θες πραγματικά κάτι αλλά και όταν παράλληλα το προσπαθείς, το μελετάς, το διεκδικείς. Κάνεις υπομονή και επιμένεις στις αντιξοότητες. Και διατηρείς την πίστη σου ζωντανή. Γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί αυτό που ποθείς τόσο είναι πλέον μέρος του εαυτού σου. Δεν είναι ένας στόχος, ένα όνειρο, αλλά η ζωή σου. Η καθημερινότητά σου. Οι αξίες σου. Εσύ.

Πόσο σπάνια η ομορφιά του να ξέρεις τι θέλεις. Τι αγαπάς. Δώρο μεγάλο. Και αν έχεις κάποιο τρανταχτό ταλέντο (είσαι μαθηματική ιδιοφυΐα στα 6 σου ή ζωγράφιζες στα 10 σου σαν τον Van Gogh ή ξυπνούσες από τα χαράματα στα 12 σου για να προλάβεις να παίξεις λίγο πιάνο πριν το σχολείο) ε, τότε μάλλον είναι πιο εύκολο να βρεις αυτό το κάτι. Τον πυρήνα. Το πάθος σου. Αν όμως δεν έχεις, και ανήκεις στην πλειοψηφεία, όπως και εγώ, τότε η εύρεσή του είναι συχνά μακροχρόνια, επίπονη, με σκαμπανεβάσματα, πισωγυρίσματα, αμφιβολίες, "συμβουλές", στροφές, τύψεις και απορρίψεις. Όλα όμως, όσο άσχετα και αν φαντάζουν, σε οδηγούν τελικά σε αυτό. Είτε το κάνεις εν τέλει ως χόμπι (γιατί δεν μπορείς αλλιώς; γιατί δεν το τολμάς; γιατί φοβάσαι; γιατί δεν ξέρεις πώς ακόμα;) είτε του αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά.

Για εμένα αυτός ο πυρήνας που με άλλαξε θεωρώ ανεπιστρεπτί είναι η yoga. Την πρωτοσυνάντησα στα 18 μου λόγω της στενής φιλίας της μητέρας μου με μία κυρία που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '90 εξασκούσε ήδη αρκετές δεκαετίες την yoga. Τότε που το να φοράς λευκά ρούχα, να ξυπνάς στις 05.00 και να ασκείσαι στην ανατολή του ηλίου ήταν πολύ (μα πολύ) εναλλακτικό! Μη σας πω και προκλητικό. Μέχρι και απειλητικά σημειώματα είχε λάβει. Μέχρι ότι ανήκει σε αίρεση την είχαν κατηγορήσει. Αυτή λοιπόν η κυρία που μέχρι τότε γνώριζα πολύ καλά αλλά στο κοινωνικό μόνο πλαίσιο, μας μάζεψε εμάς, τα παιδιά των φιλενάδων της μαζί με την κόρη της, για να μας μυήσει σε αυτό που ήταν το δικό της κάλεσμα. Ακόμη θυμάμαι το πρώτο μας μάθημα εκεί στο σαλόνι της. Που μας φαινόταν εξωπραγματικό να στέκεσαι στο ένα πόδι στη στάση του δέντρου. Ακολούθησαν πολλοί ακόμα χώροι (πιο ευρύχωρα σπίτια φίλων μέχρι να πάρουμε απόφαση και να οργανωθούμε σε σύλλογο ώστε να αποκτήσουμε υπόσταση και τον δικό μας χώρο). Και στην ομάδα μπήκαν πολλοί. Άλλοι για λίγο άλλοι για πολύ άλλοι για πάντα. Και όσο πιο βαθιά εισχωρούσαμε στις στάσεις, άλλο τόσο εισχωρούσαμε και στη δική μας ψυχή. Ατελείωτες συζητήσεις. Κάποιες φορές συναντιόμασταν εκεί κατά τις 19.00 για μάθημα και με μία μόνο ερώτηση καταλήγαμε να συζητάμε για 3 και 4 ώρες. Τόσο έντονα, τόσο θερμά, τόσο διαφωτιστικά. Πόσο καινούργια μου φάνταζαν όλα τότε! Ήμουν και πιο νέα, πιο άπειρη, σίγουρα πιο αφελής, πιο εγωίστρια. Πόσο με άλλαξαν. Όχι μονομιάς. Και όχι χωρίς κόπο και ενδοσκόπηση και ήττες. Πόσες πεποιθήσεις, πόσες παρανοήσεις, πόσες αγκυστρώσεις. Ο καθένας τραβά τον δικό του προσωπικό, εσωτερικό γολγοθά προς αναζήτηση της γαλήνης και της ευτυχίας. Και αυτός ο γολγοθάς ξεκινά με την ανάληψη της ευθύνης για τη δική μας ζωή, για τις δικές μας επιλογές. Πόση αγάπη. Ακόμα σκέφτομαι τις συναντήσεις μας και με γεμίζει μια θαλπωρή. Ξέρω ότι είναι οι δικοί μου άνθρωποι όπου και αν βρίσκονται, όσο καιρό και αν έχουμε να ειδωθούμε. Δεν είναι τυχαίο που μερικοί από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους είναι από αυτή την ομάδα. Αδελφικοί φίλοι. Οικογένεια.

Ο δάσκαλος λέει εμφανίζεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Και τι δάσκαλος μου έτυχε εμένα! Θησαυρός. Γιατί οι δάσκαλοι συχνάζουν και στις παρέες, και στην αίθουσες γυμναστικής, και στα σχολεία, και στα καφενεία. Ο δικός μου δάσκαλος λοιπόν, η κα Δέσποινα, έμελλε να με μυήσει σε αυτό που αγαπούσε πιο πολύ από όλα. Αυτό που προσφέρει με τόση ανιδιοτελή αγάπη σε τόσο κόσμο, τόσα χρόνια. Αυτό που έμελλε να γίνει και το δικό μου πάθος. Η δική μου καθημερινότητα. Η δική μου λύση. Η yoga. Και αυτά τα 20 χρόνια δεν την απαρνήθηκα ποτέ. Ούτε στα φοιτητικά μου χρόνια (που έλεγα ότι πηγαίνω γυμναστήριο γιατί πού να εξηγείς τώρα...), ούτε στο τόσο δα δωμάτιο που είχα για σπίτι στο Λονδίνο, ούτε στα εργασιακά 12ωρα, ούτε στους τραυματισμούς, ούτε στην εγκυμοσύνη, ούτε στην μετανάστευση εδώ στην Ελβετία. Μα πώς να την απαρνηθώ; Μπορώ νομίζετε; Άλλη λύση δεν έχω. Η yoga είναι η αναφορά μου, η ισορροπία μου, ο εσωτερικός μου έλεγχος, η δύναμή μου και η ησυχία μου. Και τώρα που τα έφερε έτσι η μοίρα (τι λέγαμε στην αρχή;) και μπήκα και εγώ στο ρόλο της δασκάλας δεν γινόταν να μην την ενημερώσω. Και της τα έγραψα. Και της έστειλα και φωτογραφίες από το καλοκαίρι που κάναμε τα μαθήματα δίπλα στη λίμνη και καθόταν ο Στεφανάκος στο πλάι μου. Και η απάντησή της ξεχύλλιζε αγάπη και υπερηφάνεια. Πόσο την αγαπώ και πόσο μου λείπουν οι συζητήσεις μας. Είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να συζητήσουμε. Και από σήμερα, αναβιώνουν και το μάθημα των "παιδιών". Το δικό μας δηλαδή. Γιατί έχουμε παραμείνει παιδιά και ας συνεχίζουμε πλέον ως γονείς. Δεν είναι μαγικό; Είναι. Είναι μαγικό να βρίσκεις κάτι που να σε γεμίζει τόοοσο ώστε ακόμα και δεκαετίες μετά να το εξασκείς με την ίδια αγάπη, το ίδιο κέφι, την ίδια προσήλωση.

Yoga is the journey of the self, through the self, to the self.

namaste.
ανδριάνα

How was your week?

• Το τριήμερό μας (όπως και πολλών άλλων εδώ συντοπιτών) χαρακτηρίστηκε από την Fête des Vendanges (τη γιορτή του τρύγου).
• Σας έχω ξαναμιλήσει για αυτήν.... είναι μακράν η πιο δημοφιλής εκδήλωση του Neuchatel, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες από την Ελβετία αλλά και τις κοντινές χώρες. Δυστυχώς, πολύ σχέση με τον τρύγο δεν έχει και η αισθητική δεν είναι σίγουρα του γούστου μου ΑΛΛΑ είναι μία ευκαιρία να ξεφύγεις από τα καθημερινά, να δοκιμάσεις street food, να πετάξεις confetti, να ακούσεις τις μπάντες (που είναι πάντα εξαιρετικές), να πιεις ένα ποτό υπό τους ήχους των DJs (δεκάδες τα stands στο δρόμο με ότι τραβάει η όρεξή σας), να αφήσεις τα παιδιά να παίξουν με όλα αυτά τα κακούγουστα - πλαστικά παιχνίδια τύπου λούνα πάρκ και να απολαύσεις τα πραγματικά εντυπωσιακά πυροτεχνήματα το βράδυ του Σαββάτου.
• Ο καιρός μας έκανε το χατήρι και έτσι δώσαμε επιλεκτικά το παρόν και τις 3 ημέρες.
• Την Παρασκευή λοιπόν, κατηφορίσαμε νωρίς το απόγευμα πριν προλάβει να γεμίσει από κόσμο, παρέα με την Νινίνα, για chicken burger, churros, παιχνίδια, μουσικές και κυνηγητά.
• Το Σάββατο ξεκινήσαμε με σπιτικές μαγειρικές (τυρόπιτα και κιμά) και υποδεχτήκαμε το μεσημεράκι τον μικρό Παναώτη με τους γονείς του για παιχνίδι, updates, καφέ, παστίτσιο, ανεπιτυχείς προσπάθειες ύπνου των μικρών και αποχωρισμό το απογευματάκι.
• Το πόσο πτώμα ήταν ο μικρός είναι περιττό να σας το περιγράψω. Ένα θα σας πω: τον πήρε ο ύπνος καθιστό, με γυρμένο το κεφαλάκι του στο μαξιλάρι του καναπέ, με μία μηχανή στο ένα χέρι και ένα αυτοκινητάκι στο άλλο.
• Και αφού κοιμήθηκε τις καλές του 2 ώρες και ξύπνησε αργά, είπαμε να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά οικογενειακώς τα βραδινά πυροτεχνήματα. Ξεκινήσαμε λοιπόν κατά τις 20.00, παρκάραμε ωραία - ωραία, περπατήσαμε και πήραμε θέση μπροστά στη λίμνη.
• Και τα πυροτεχνήματα ήταν εντυπωσιακά (συνολικά διαρκούν 40 λεπτά!) αλλά πολύ δυνατά. Και ο μικρός δεν φοβόταν αλλά κρατούσε τα αυτιά του και κοιτούσε από την άλλη.... οπότε αναχωρίσαμε λίγο πριν τελειώσουν και τα παρακολουθούσαμε καθώς περπατούσαμε προς τα πίσω. Την επόμενη φορά πρέπει να προμηθευτούμε τα ειδικά, παιδικά ακουστικά.
• Όπως και να'χει τα απολαύσαμε και επιστρέψαμε σπίτι ήρεμοι για ύπνο.
• Κυριακή με πρωινό καφέ στον ήλιο και βόλτες για να ακούσουμε τις μπάντες, επιστροφή σπίτι για ύπνο και σπιτικά σουβλάκια (έψησε ένα κοτόπουλο ο συνοδοιπόρος! λουκούμι! είχαμε και τις ελληνικές πίτες που μας έφεραν οι φίλοι οπότε φάγαμε εξαιρετικά) και ξανά κέντρο με τους φίλους για να παρακολουθήσουμε την περιβόητη παρέλαση (που αν δεν έχεις προμηθευτεί εισιτήριο την βλέπεις στο περίπου λίγο πριν από την εκκίνηση).
• Χαζέψαμε λοιπόν τα λουλουδένια άρματα, πετάξαμε κονφετί, απολαύσαμε τις μπάντες, εντυπωσιαστήκαμε από τα άλογα, περπατήσαμε στη λίμνη, παίξαμε, γελάσαμε και επιστρέψαμε μετά από μία γεμάτη ημέρα.
• Δευτέρα με βροχή, μάθημα χορού το πρωί, δύσκολο (ουφ) μεσημεριανό ύπνο του μικρού, σπιτική πίτσα (με τις πίτες από τα σουβλάκια), σούπερ-μάρκετ (με το μικρό καροτσάκι που σπρώχνει ο Στέφανος με μαεστρία) και δουλειές.
• Και ναι! Στο σούπερ - μάρκετ βγήκαν -ήδη- σοκολατάκια σε σχήμα Άγιου Βασίλη. Μάλλον κρατιόντουσαν πώς και πώς ώστε να μπει τουλάχιστον ο Οκτώβρης αλλιώς θα τα είχαν βγάλει από τον Δεκαπενταύγουστο. Διάβασα επίσης ότι τα πρώτα εορταστικά φωτάκια κρεμάστηκαν στην Oxford Street.
• "Ψήλωσα εγώ μαμά"
• "Μαμά σολείο;"... το ζήσαμε και αυτό! Να στεναχωριέται που δεν έχει σχολείο. Και να με ρωτά κάθε 2-3 ώρες και να του εξηγώ ότι τις Δευτέρες δεν πηγαίνει.
• Τρίτη κατ' οίκον με παιχνίδια, σιδέρωμα, πολλά βιβλία ("πολύ καιρό μαμά"), λίγο (και δύσκολο) μεσημεριανό ύπνο του μικρού, παιδικό σταθμό, μεσημεριανό γεύμα με τον Cesco, μαγειρικές και ετοιμασία του βραδινού μαθήματος yoga.
• Και ευτυχώς ο γλυκούλης μου το έχει συνηθίσει και είναι ήρεμος τις Τρίτες που αναχωρώ πριν μπει για μπάνιο.
• Έτσι περνάμε και οι 3 ωραία και ήρεμα.
• Πόσες ώρες μπορεί να χοροπηδά στον καναπέ; Πω πω!
• Και πόσα "non" μπορεί να πει μέσα σε μία ημέρα! Πω πω!
• Τετάρτη με τραμπολίνο και brunch τα δυο μας στο εμπορικό. Τι χαρά που είχε μόνο και μόνο που του το είπα. Και ας μην έφαγε τίποτα (ούτε το κρουασάν σοκολάτας).
• Πολλά καρότα, πολλά μήλα και πρόσκληση για πρωινό καφέ στο σπίτι φίλης. Τι μας κάνουν αυτά τα 3; Carrot muffins (γιατί αυτή τη φορά δεν έκανα το frosting). Μα δεν υπάρχουν πιο αφράτα και ζουμερά.
• Γραμμωμένα χέρια θέλετε; Ξύστε 200-300 γραμμάρια καρότα και είστε έτοιμες.
• Λίγα πράγματα απεχθάνομαι περισσότερο από το πέταμα φαγητού. Και με την έλευση του μικρού, δυστυχώς οι ποσότητες που τελικά πετάμε αυξάνονται. Πήρα λοιπόν την απόφαση μία ημέρα την εβδομάδα να τρώμε ότι έχει το ψυγείο και τα δεκάδες ταπεράκια. Λίγο παστίτσιο, λίγες πατάτες φούρνου, λίγο κοτόπουλο, κάτι μαυρομμάτικα φασόλια, λίγο κριθαράκι.... ε κάπως θα τα συνδυάζω.
• Την Τετάρτη πρόλαβα και χώρεσα και μία yoga στο απογευματινό μου πρόγραμμα.
• Την Πέμπτη όμως ξύπνησε ο μικρός με ένα γρύλισμα στο λαιμό.. Δεν είχε βήχα αλλά ήταν υποτονικός, δεν ήθελε να φάει και πού και πού άκουγες αυτόν τον τραχύ ήχο. Ουφ.... 
• Άκυρη λοιπόν η κοριτσίστικη συνάντηση (όποτε παρευρίσκονται και μωρά είμαι ιδιαιτέρως προσεκτική) και τηλεφώνημα στον γιατρό (στην γραμματέα του δηλαδή) η οποία με συμβούλεψε να πάρω ένα σιρόπι που ήδη είχα σπίτι και να δω πώς πάει.
• Και όντως αναθάρρησε! Φτου φτου... οπότε παίξαμε σπίτι, είδαμε και λίγο mickey, και κοιμήθηκε ήσυχα και ωραία.
• Τα "καλά" του να ξυπνάς στις 06.00 είναι ότι στις 11.00 ο μικρός κοιμάται και με minimum προσπάθεια.
• Και το απόγευμα πήγε στον παιδικό του και εκμεταλλεύτηκα εγώ τον ήλιο και συνάντησα τη φίλη Βάια για περπάτημα με το καρότσι.
• Και το απόγευμα το μενού είχε γίγαντες! Μα πόσες ώρες! Βγήκαν όμως εξαιρετικοί (έβαλα και ξύσμα λεμονιού και δάφνη).
• Είχε και τηλεφώνημα με την ΚΚ για τα απαραίτητα updates σε όλα τα μέτωπα.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Φθινόπωρο

Το αγαπώ το φθινόπωρο. Όσοι με ξέρουν, το ξέρουν. Δεν ξέρω αν το αγαπώ ακόμη περισσότερο και από το καλοκαίρι. Φανταστείτε! Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ αγαπώ την αρχή του φθινοπώρου. Εκεί από τα μέσα Σεπτέμβρη που οι θερμοκρασίες είναι ιδανικές, ο ήλιος ακόμα λαμπερός και η φύση ξεκινά το μαγικό της, πολύχρωμο ταξίδι. Εκεί που οι βόλτες είναι τόσο, μα τόσο ευχάριστες! Χωρίς την εξαντλητική ζέστη του καλοκαιριού ή τη βαριά πανοπλία του χειμώνα. Εκεί που αδειάζουν λιγάκι οι παραλίες και τα πάρκα ώστε να τα απολαύσεις στην πραγματική τους διάσταση. Εκεί που φοράς ένα λεπτό ζακετάκι και απολαμβάνεις ζεστό, μοσχομυριστό καφέ παρέα με το κέικ που μόλις έψησες. Εκεί που ξεκινούν πάλι οι μπελαλίδικες μαγειρικές και οι μαζώξεις με τους φίλους εντός.

Στη χώρα αυτή που μας έφερε η μοίρα, το φθινόπωρο είναι μαγικό. Παντού είναι αρκεί να είσαι κοντά στη φύση. Και εδώ, στην Ελβετία, η φύση είναι μες στα πόδια σου -κυριολεκτικά. Είναι μέρος της πόλης, της καθημερινότητας, της ζωής. Δεν φορτώνεις το αμάξι το σαββατοκύριακο για να αναπνεύσεις καθαρό αέρα, να περπατήσεις ανάμεσα στα έλατα και να αναζωογονηθείς. Μπορείς απλά να βγεις για ένα περπάτημα. Είναι πραγματική ευλογία. Να, τώρα που σας γράφω, λίγο πριν τη λίμνη διακρίνω ήδη τις πρώτες κίτρινες και πορτοκαλί κορυφές των δέντρων. Απλά κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου.

Έχει και την μελαγχολία του το φθινόπωρο, δεν αντιλέγω. Γιατί οι διακοπές τελείωσαν, τα προγράμματα ξεκίνησαν, οι σκέψεις πλήθυναν... Έχει όμως και τη δημιουργικότητά του. Σαν να ξεκινάς από την αρχή. Να θέτεις νέους στόχους, να βγάζεις το ημερολόγιο και να χτίζεις μια νέα καθημερινότητα. Νοιώθω ότι είναι η πιο παραγωγική περίοδος του έτους, δε συμφωνείτε; Σαν να είναι το μυαλό πιο ξεκάθαρο και εμείς πιο αποφασιστικοί. Σαν να απλώνονται μπροστά μας δεκάδες επιλογές, εκατοντάδες ευκαιρίες, και εμείς να φτιάχνουμε το προσωπικό μας puzzle της νέας αυτής χρονιάς. Πόσο ίδια και πόσο διαφορετική θα είναι από την προηγούμενη; Τι θα αφήσουμε και τι θα κρατήσουμε; Τι μας ωφέλησε και τι όχι; Πού θέλουμε να μας βρει η επόμενη; Για εμάς, νοιώθω ότι αυτή η σχολική χρονιά θα είναι πιο ξέγνοιαστη και πιο δημιουργική από την προηγούμενη. Έχει ήδη δείξει τα σημάδια της άλλωστε. Με τον μικρό να περνάει όμορφα στον παιδικό σταθμό και να γεμίζουμε τα πρωινά μας με κίνηση και γέλιο, εμένα με τα μαθήματα yoga που ελπίζω να πληθύνουν, τον συνοδοιπόρο με στόχους για περισσότερες αθλοπαιδιές και εμάς, τους τρεις, με πιο δημιουργικές και ξέγνοιαστες δραστηριότητες και εκδρομές. Είναι που μεγαλώνει ο μικρός, είναι που έχει περάσει το "σοκ" των πρώτων μηνών, είναι που ξαναβρίσκουμε τους εαυτούς μας, είναι που συνηθίζουμε την Ελβετική πραγματικότητα.... Μάλλον λίγο από όλα. Όπως και να 'χει, εμένα αυτός ο Σεπτέμβρης με γεμίζει με αισιοδοξία και μεγαλόπνοοα σχέδια. Για να δούμε πού θα μας βγάλει....

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευή με πονοκέφαλο, χαμηλή ενέργεια και δουλειές. Well well...
• Το απογευματάκι όμως ήρθε νωρίς ο συνοδοιπόρος, πεταχτήκαμε στο κέντρο για 2-3 γρήγορες δουλειές και επιστρέψαμε για να μαγειρέψουμε και να φάμε παρέα με τους γειτόνους (μακαρόνια με σολομό και άσπρη σάλτσα λεμονιού).
• Και το βράδυ ξεκινήσαμε το Handmaid's Tale που συζητούσαμε τόσο καιρό τώρα. Πω πω! Τι ήταν αυτό;; Και ξέρετε, μετά την μητρότητα, ό,τι έχει σχέση με παιδιά και μαμάδες μου ανακατεύει το στομάχι. Ταχυπαλμία με έπιασε. Πόσο καλογυρισμένο και τι ερμηνείες!
• Σάββατο με ήσυχο πρωινό, δουλειές στο κοντινό εμπορικό κέντρο και μεσημεριανή επίσκεψη στην Bienne για να παρακολουθήσουμε το τσίρκο KNIE. Πρόκειται για το πιο παλιό, πιο μεγάλο και πιο φημισμένο, ελβετικό τσίρκο.
• Το πρόβλημα είναι ότι όσο αγαπώ και θαυμάζω τους ακροβάτες και του μάγους, τόσο απεχθάνομαι τη χρήση ζώων στα τσίρκο. Και ναι, επιτρέπονται ακόμη στην Ελβετία (πόσα οξύμωρα έχει αυτή η χώρα!).
• Αν λοιπόν προσπεράσουμε τις καμήλες και τα λάμα, και ότι η κεντρική παρουσιάστρια - κωμικός μιλούσε στα γερμανικά (ούτε οι γερμανόφωνοι βέβαια δεν γελούσαν), υπήρχαν εντυπωσιακά νούμερα, ζωντανή ορχήστρα και ένας Ιταλο-Αμερικάνος ο οποίος έκανε τα πιο απλά αλλά με τόσο χιούμορ και χάρη που ακόμα επαναλαμβάνουμε ατάκες του με τον συνοδοιπόρο.
• Ο Στεφανάκος παρακολούθησε προσηλωμένος για 2,5 ώρες και μάλλον ήταν θετική η πρώτη του εμπειρία αυτή.
• Το βράδυ του Σαββάτου είχαμε γυναικεία μάζωξη στο σπίτι της Δήμητρας και με αυτά και με εκείνα, τα φαγητά, τις κουβέντες, τα γέλια και τις εξιστορήσεις, ξημερωθήκαμε! Πολύ όμορφα ήταν και ξέγνοιαστα!
• Κυριακή με προγραμματισμένη ιστιοπλοΐα -βεβαίως με τον captain Piotr- η οποία όμως ήταν αυξημένης δυσκολίας λόγω των ισχυρών ανέμων και έτσι αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε τα γυναικόπαιδα και να μείνουν οι 2 άντρες ώστε να απολαύσουν πραγματικά την ιστιοπλοΐα τους.
• Ο Στεφανάκος, η Magdalena και εγώ λοιπόν μεταφερθήκαμε στην κοντινή παιδική χαρά και μετά στο Beau Lac για καφέ (όπου ο Στέφανος παρήγγειλε την πρώτη του ζεστή σοκολάτα αλλά δεν ήπιε παρά μόνο μια γουλιά).
• Παράλληλα τα αγόρια πέρασαν εξαιρετικά, ανέπτυξαν υψηλές (εντυπωσιακές) ταχύτητες, και μετά από καμιά ώρα μας συνάντησαν για έναν espresso. Όλοι ευχαριστημένοι λοιπόν!
• Δευτέρα με το κλασικό μας μάθημα χορού το οποίο αυτή τη φορά μας επιφύλλασε parkour -ειδικότητα του Στέφανου βεβαίως! Εντυπωσιάστηκε μέχρι και η δασκάλα που το έβγαλε όλο μόνος με ελάχιστη δική μου βοήθεια.
• "Όχι εύκολο μαμά".
• Μέσα σε όλα, τελείωσαν και οι εργασίες του ασανσέρ μας και μας παραδόθηκε φρέσκο - φρέσκο προς χρήση.
• Είπα λοιπόν να το γιορτάσουμε προσκαλώντας τα κορίτσια (με τα καρότσια τους) για ένα Δευτεριάτικο, απογευματινό καφέ.
• Ο Στεφανάκος καταχαρούμενος με την Νινίνα (ξεσάλωσαν! ευτυχώς χωρίς αψιμαχίες αλλά με πολύ χοροπηδητό και περιπέτειες), τα μωρά ήσυχα και ωραία, το ίδιο και εμείς.
• Μετά τη δουλειά κατέφτασαν και τα αγόρια οπότε συμπληρώθηκε η παρέα.
• Και είχε έναν αέρα για δύο ημέρες! Θυελλώδη και κρύο! Οπότε μονομιάς, παρόλο τον ήλιο, η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα και βγήκαν τα μπουφάν.
• Ευτυχώς, ο καιρός συνήλθε γρήγορα και απολαύσαμε εξαιρετικές, φθινοπωρινές, ηλιόλουστες ημέρες, με θερμοκρασίες εκεί γύρω στους 20 C.
• Τρίτη εντός με ετοιμασίες online + offline και βεβαίως το βραδινό μας μάθημα yoga. Είναι σίγουρα η καλύτερη στιγμή της δικής μου ημέρας :) !
• Τετάρτη με μάλλον την καλύτερη στιγμή της ημέρας του φυστικιού: το τραμπολίνο! Και ενώ περιπλανήθηκε στους δοκούς και στις σκάλες και στα μονόζυγα, αυτό το τραμπολίνο του έχει κλέψει την καρδιά!
• Και να' σου ατύχημα στο τούνελ! Και να πώς μια διαδρομή 15 λεπτών γίνεται 45! Αργήσαμε και να ξεκινήσουμε οπότε πήγε καλές 15.00 για να πάει ο μικρός στον παιδικό.
• Και εκεί που οδηγούσα ακούω τον μικρό από πίσω: "μαμά, βαρέλι πάνω". Κοιτάω αριστερά και τι να δω, ένα αυτοκίνητο με μια μπαγκαζιέρα!
• "Κύκλο θέλω ίσω".
• Ήσυχο πρωϊνό Πέμπτης με τον μικρό να με βοηθάει σε όοολες τις δουλειές με περίσσια χαρά (πλυντήρια, μπαλκόνια, σκουπίσματα, κατσαρόλες), να κοιμάται λίγο και έτσι να πηγαίνει στον παιδικό σχετικά νωρίς. 
• Μερικές φορές παίρνω ως σημάδι το πόσο εύκολα ή δύσκολα βρίσκω θέση πάρκινγκ.
• Ε, όταν βρήκα διαθέσιμη την καλύτερη θέση στο κέντρο, δεν είχα αμφιβολίες! Απήλαυσα λοιπόν το εξαιρετικό αυτό μεσημέρι με τον MACη και τον renversé καφέ μου στο κέντρο της πόλης με τον ήλιο να με χτυπάει κατακέφαλα.
• Δεν είναι να αφήνεις τις ηλιόλουστες ημέρες ανεκμετάλλευτες. Ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελβετία και σε μια περίοδο όπως το φθινόπωρο.
• Και το απόγευμα δέθηκα κόμπος! Detox yoga!
• Και μετά τη δουλειά κάναμε βόλτα οικογενειακώς και φάγαμε "μακαόνια και πίζα".
• Και ήταν πραγματικά μία εκπληκτική, φθινοπωρινή ημέρα. Φτου φτου...
• Και ως εκ θαύματος, να ΄τα και τα αγαπημένα, κίτρινα γυαλιά του Στέφανου τα οποία αγνοούνταν για κανα-δυο εβδομάδες. Είχα ψάξει παντού! Εκτός από την backpack που παίρνω στο τέννις. Μα πώς βρέθηκαν εκεί; Στο μεταξύ έχω παραγγείλει άλλα αλλά δεν πειράζει. Θα τα έχει σε 2 χρώματα.
• Και σε χρόνο dt ετοίμασα και το photo book για τη βάφτιση της μικρής μου ανιψιάς μετά από σχετικό αίτημα των γονιών της. Και η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη, και που το ετοίμασα και που τους άρεσε! Ανυπομονώ να το δω και εκτυπωμένο.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευή με νοικοκυροσύνες, mix διαθέσεις και δύσκολο, μεσημεριανό ύπνο του μικρού.
• Και ενώ συζητούσαμε γραπτώς με κάτι φίλες σε ένα γκρουπ που έχουμε, να 'σου η ιδέα για yoga (εγώ) + pilates (η Λονδρέζα) retreat στα εξωτικά τζουμέρκα (στο ξενοδοχείο της Τζουμερκιώτισσας). Όνειρα θερινής νυκτός; Ή μήπως όχι;
• Φίλος αγαπημένος προσγείωσε μάλλον κάπως άκομψα το drone του σε μία επιφάνεια, αυτό μάλλον αποσυντονίστηκε και όταν ξανασηκώθηκε και ήρθε η ώρα της επιστροφής έκατσε πάνω σε ένα δέντρο! Η λύση; Πυροσβεστική! Ω ναι!
• Το απόγευμα, μετά από ένα σύντομο ΔΣ (μεταξύ εμού και του συνοδοιπόρου) αποφασίστηκε εκδρομή!
• Θα έπρεπε να είναι οδικώς, max 5 ώρες και ιδανικά νέος προορισμός. Και νικητής βγήκε το Τορίνο!
• Κλείσαμε ένα airbnb στο κέντρο, φτιάξαμε την βαλιτσούλα μας και έτοιμοι!
• Το πρωί λοιπόν, με την ησυχία μας, ξεκινήσαμε για Ιταλία. Και η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη (ειδικά το μέρος γύρω από την Martigny και η άφιξη στην Ιταλία μετά το τούνελ), και ο Στεφανάκος κοιμήθηκε 2 ωρίτσες, κάναμε μία στάση στην Ιταλία για πίτσα (δεν αντέχαμε να περιμένουμε άλλο) και μεσημεράκι ήμασταν ήδη στο διαμέρισμά μας.
• Γρήγορη τακτοποίηση και βουρ για βόλτες. 
• Και το Τορίνο είναι όμορφο, μεγάλο, πολύβουο, με εκπληκτικά κτίρια και στοές, πεζοδρόμηση σε πολλά σημεία και ατελείωτες, σκεπαστές αγορές αλλά και βιομηχανικό, εγκαταλελειμμένο, με grafiti και ερειπωμένα κτίρια. Ένα melange καινούργιου και παλιού και φροντισμένου και αφρόντιστου. Μου θύμισε λίγο την Αθήνα.
• Έτσι, το Σάββατο, αφού περιπλανηθήκαμε πολύ, ήπιαμε καφέ σε μια όμορφη και ήσυχη στοά, θαυμάσαμε τα κτίρια, χορέψαμε με τους πλανόδιους μουσικούς, ανεβήκαμε στο μεγάλο - ομαδικό ποδήλατο στο πάρκο Valentino, μάθαμε για διάφορα street sports, αγοράσαμε το freesbie μας, κυνηγήσαμε τον Στέφανο και το καρότσι του πάνω - κάτω στους δρόμους (γιατί άλλες φορές ήθελε να κάθεται και άλλες να το σπρώχνει χωρίς βεβαίως να βλέπει πού το πηγαίνει) και φωτογραφίσαμε, και το βραδάκι φάγαμε δείπνο οι 3 μας σε μια trattoria στην πλατεία πάνω από το σπίτι. Πόσο πρωτόγνωρο να τρώμε βραδινό οι 3 μας; Έξω. Νύχτα. Εντάξει, 20.00 ήταν αλλά είχε σκοτεινιάσει και οι μουσικές ακούγονταν ήδη από τα διπλανά μπαρ.
• Κυριακή με πρωϊνό στο κουκλίστικο Sweet Lab (pancakes it was!), πολύ περπάτημα, επίσκεψη στον πύργο - σήμα κατατεθέν της πόλης Mole Antonelliana όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου, και το διάσημό του ασανσέρ που σε ανεβάζει σε μια μικρή ταράτσα με θέα όλη την πόλη.
• Και ενώ τα σύννεφα πύκνωναν και με δεδομένη Α. τη δική μου παραπληροφόρηση ότι "έλα μωρέ, 40 λεπτά απόσταση είναι" και Β. την έλλειψη roaming - internet, ξεκινήσαμε για Μιλάνο που ήταν 1 ώρα και 40' εν τέλει. Άξιζε όμως.
• Φτάσαμε και το βρήκαμε ηλιόλουστο, γεμάτο κόσμο (τα κεντρικά μαγαζιά ήταν ανοιχτά και Κυριακή) και λαμπερό! 
• Περιηγηθήκαμε στη γύρω περιοχή του Duomo (πόσο εντυπωσιακό, πόσο μεγάλο, πόσο καθαρό, πόσο λευκό), θαυμάσαμε την κοντινή στοά και φάγαμε μεσημεριανό στο Gatto Rosso με εξαιρετικό, παραδοσιακό φαγητό (ακόμα και τα απλά και ταπεινά μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα του Στέφανου ήταν εκπληκτικά! Εγώ έφαγα λαζάνια με πέστο και μανιτάρια και ο συνοδοιπόρος risotto milanese).
• Δευτέρα (αργία πίσω στο Neuchatel) με συννεφιά και μετά από λίγο, καταρακτώδη βροχή! Έτσι, αφού φάγαμε ένα κλασικό, ιταλικό πρωϊνό (καφέ και κρουασάν δηλαδή) πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Και ο Στεφανάκος μας έκανε το χατήρι και κοιμήθηκε 3 ώρες!
• Είναι αυτά τα Ιταλικά διόδια.... πω πω πω! Φωτιά!
• Το Neuchatel το βρήκαμε ηλιόλουστο, ζεστό, ήρεμο και όμορφο. Και περάσαμε το απογευματάκι σπίτι προς μεγάλη χαρά του Στέφανου που χοροπηδούσε σε έκσταση πάνω στον καναπέ και χόρευε και μας έλεγε ιστορίες.
• Η καλή διάθεση και η καλοκαιρία συνεχίστηκαν όλη την εβδομάδα. Τι καλά! Με σορτσάκι, τέλη Σεπτέμβρη στην Ελβετία.
• Τρίτη λοιπόν με τακτοποιήσεις εντός και παιδικό σταθμό το μεσημέρι, εξωτερικές και εσωτερικές δουλειές και ξεκούραση.
• Και το βράδυ, yoga. Και πλέον το έχει μάθει ο μικρός και με το που επιστρέφει και με βλέπει με τα αθλητικά μου ρούχα μου λέει "μαμά, γιόγκα;".
• Ο κακομοίρης ο συνοδοιπόρος πήζει.... Και έχει και το μάτι του που δε λέει να συνέλθει παρόλο το κολύριο, έχουν και αναποδιές στη δουλειά.....
• Τετάρτη με το αγαπημένο μας τραμπολίνο (αυτή τη φορά μπήκε και στον ομαδικό κύκλο με τον οποίο κλείνει κάθε μάθημα και άφησε και την διπλανή κυρία να του πιάσει και το χέρι, αμέ!), ωραίο μεσημεριανό ύπνο, παιδικό σταθμό, γρήγορο καφέ στη φίλη Βάια και επιστροφή για μαγειρέματα και δουλειές.
• Πέμπτη εντός με πλυντήρια, βιντεοκλήσεις, συμμαζέματα ("όχι μες στη μέση τα παπούτσια μαμά"), ύπνο, παιδικό σταθμό, μαγειρέματα και οικογενειακό πικ-νικ το απόγευμα στην παραλία μας (ε τέτοιο καιρό δεν είναι να τον αφήνεις ανεκμετάλλευτο!).
• Ο μικρός το απόγευμα δεν ήθελε να φύγει από τον παιδικό και τον κυνηγούσε ο συνοδοιπόρος γύρω - γύρω! Το ζήσαμε και αυτό!

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

How was your week?

• Oh what a week! Ή μάλλον half-week αλλά ήταν τόσο γεμάτη που φάνηκε σαν ολόκληρη.
• Γιατί για 4 και κάτι ημέρες είχαμε φιλοξενούμενους τον αδελφό μου και την γυναίκα του εξ Αμερικής! Βρίσκονταν στη Γερμανία για δουλειά και ξέκλεψαν λίγες ημέρες για να μας επισκεφθούν.
• Και όλα συντονίστηκαν! Ο καιρός (εκπληκτικός!!), ο Στέφανος, εμείς, οι διαθέσεις, τα φαγητά... Περάσαμε υπέροχα!
• Κατέφτασαν λοιπόν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή κρατούσα με νύχια και με δόντια τον Στεφανάκο να μην μπουκάρει στο δωμάτιό τους.
• Για τρεις ώρες τα κατάφερα... Ε μετά έριξε ένα κλάμα και τους "ανάγκασε" να εμφανιστούν.
• Πρωινό με κρουασάν και spread μπισκότου, συζητήσεις, τακτοποιήσεις, βαλίτσες παντού, τον Στεφανάκο να τους φέρνει όλα του τα βιβλία και όλα του τα παιχνίδια και τοπική βόλτα στο ηλιόλουστο Neuchatel.
• Πατίνι, βόλτες, φωτογραφίες στη λίμνη, καφέ στον ξινό (που είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναπάω αλλά ας όψεται που ήθελαν κρύο καφέ... ουφ... τι το θέλαμε; από τη μία απολαύσαμε εξαιρετικό καφέ από την άλλη μας τα έπρηξε κανονικότατα!..... αυτή τη φορά έδωσε ρεσιτάλ απλά επειδή άκουσε τον Στέφανο να σηκώνει ένα χαλικάκι), falafel στο χέρι (από την paprika βεβαίως) και επιστροφή σπίτι για τον ύπνο του μικρού και ανασυγκρότηση.
• Και με το που επέστρεψε ο συνοδοιπόρος από τη δουλειά, αναχωρήσαμε για την Βέρνη και φαγητό στο πάντα αγαπημένο -και εντυπωσιακό- Terrasse. Αυτή τη φορά πετύχαμε νέο maitre Ιταλό - Σισιλιάνο ο οποίος είχε εργαστεί για χρόνια στην Μύκονο και νέο σερβιτόρο Αργεντίνο ο οποίος ήταν παντρεμένος με Κρητικιά!
• Με αυτά και με εκείνα τα περάσαμε εξαιρετικά, ο Στεφανάκος ήταν μες στην καλή χαρά και εννοείται κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο επιστρέφοντας και τον μεταφέραμε με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις στο κρεβατάκι του (ούτε όταν τον αλλάξαμε δεν ξύπνησε).
• Σάββατο με δικό μας ξύπνησα εκεί κατά τις 08.00 (το λες και αργά), παιχνίδια, συμμαζέματα, ετοιμασίες, πρωινό οι 5 μας εκεί κατά τις 11.00 και αναχώρηση για Gruyeres. 
• Εκεί περπατήσαμε, θαυμάσαμε, γελάσαμε, φωτογραφηθήκαμε και φάγαμε raclette -εννοείται- και για πρώτη φορά charbonnade που στην ουσία είναι μία ψησταριά με φιλοκομμένα, ωμά κρέατα και αλλαντικά ώστε να τα ψήσεις όπως θες. ΧΑΜΟΣ!
• Το παγωτό μας αποφασίσαμε να το φάμε στο Gstaad οπότε συνεχίσαμε την πορεία, φτάσαμε απογευματάκι πια, περπατήσαμε, φάγαμε το σπιτικό, ιταλικό μας παγωτό (ο Στέφανος μπορούσε να φάει και των διπλανών!) και ξεκινήσαμε για πίσω με τον μικρό να ακολουθεί το ίδιο μοτίβο (ύπνο δηλαδή στο αυτοκίνητο και μεταφορά στο κρεβάτι του).
• Κυριακή με Μουσείο Charlie Chaplin, βόλτα στην ήσυχη Λωζάννη, burgers στο holy cow και επιστροφή στο Neuchatel με μία γρήγορη στάση στην εορτάζουσα Βάια.
• Και το βράδυ είχαμε πει να βγούμε αλλά τελικά νίκησε ο τελικός του US Open.
• Και έχει τόσο πλάκα ο Στεφανάκος που επιπλέον των ελληνικών και των γαλλικών, αυτές τις ημέρες επαναλάμβανε και αγγλικές φράσεις που του έλεγαν (enough, stop, silly, more). Και με το που ξυπνούσε τους έψαχνε και το βράδυ τους έστελνε φιλάκια πριν τον ύπνο.
• Δευτέρα με τον συνοδοιπόρο στη δουλειά, εμάς στο μάθημα χορού μας, τους φιλοξενούμενους αραχτούς στο σπίτι και έκτακτο παιδικό σταθμό το απόγευμα για να μπορέσουμε να κάνουμε δυο δουλειές με την ησυχία μας.
• Έτσι, αφού κοιμήθηκε ο μικρός αναχώρησαν για το κέντρο εκείνοι και τους βρήκα μόλις παρέδωσα τον μικρό.
• Και φάγαμε εξαιρετικά στο Beau Rivage και συζητήσαμε και αναλύσαμε και προβληματιστήκαμε για το μέλλον και τα παιδιά μας και τον κόσμο μας.
• Και το απόγευμα επέστρεψαν τα αγόρια και ήρθε μαζί και ο Λάζαρος με την Νινίνα.
• Και σιγά-σιγά πλησίασε και η ώρα του αποχωρισμού. Πακετάρισμα, αγκαλιές, υποσχέσεις, σχέδια, φωτογραφίες.
• Έτσι, την Τρίτη ξυπνήσαμε εκεί κατά τις 05.00 και κατά τις 06.00 αναχώρησαν για Ζυρίχη.
• Και εννοείται με το που ξύπνησε ο Στεφανάκος έδειχνε τον γκρι καναπέ (εκεί που καθόταν) και ρωτούσε "γιώργο;". Και μετά απαντούσε μόνος του "πίτι, αριάννα". Ο γλυκούλης μου.
• Έτσι, το πρωινό της Τρίτης προσπαθήσαμε να βάλουμε μια τάξη στο σπίτι, κοιμήθηκε ο μικρός 2,5 ολόκληρες ώρες (φανταστείτε κούραση που συσσώρευε), πήγε στον παιδικό με δυσκολία και εγώ επέστρεψα άρον άρον για να ετοιμάσω το βραδινό μάθημα της yoga.
• Και αυτή τη φορά αναχώρισα ενώ ο μικρός ήταν ξύπνιος και όλα πήγαν καλά!
• Και το μάθημα πολύ καλά πήγε... Αυτή τη φορά ήμουν πιο οργανωμένη με τα κεριά μου και τις λεβάντες μου και τις μουσικές μου.
• Τετάρτη με το πολυαγαπημένο (μου και του) μάθημα γυμναστικής ή αλλιώς γνωστό και ως τραμπολίνο! Τι κύκλους στα μονόζυγα, τι τούμπες στα στρώματα, τι άλματα από τον δοκό, τι άλματα στο τραμπολίνο, τι ισορροπίες..... σε έκσταση!
• Και το μεσημεράκι, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, σταμάτησε στο πλάι, βρήκε ένα τόσο δα μικρούλι λουλουδάκι, το έκοψε και μου το προσέφερε "voila μαμά".
• Excels! Όχι τα αγαπημένα μου αλλά αναγκαία. Τώρα προσπαθώ να οργανώσω τα της yoga. Ευτυχώς που υπάρχει ο expert στο σπίτι, ο one-and-only συνοδοιπόρος!
• Έτσι, το βραδάκι, καθήσαμε οι δυο και προσπαθήσαμε να οργανώσουμε τα νέα μας επιχειρηματικά.
• Πέμπτη με αναπάντεχη και τόσο ευχάριστη συνάντηση με τους από κάτω μετά από μήνες... Έχει αλλάξει βλέπετε το πρόγραμμα της γιαγιάς Μαργαρίτα στο σχολείο και έτσι δεν συμπίπτουν τα κενά των παιδιών.
• Και τι περιπέτεια... Περπάτημα, πατίνι, λεωφορείο, παιδική χαρά, πατίνι ξανά, παιδική χαρά δεύτερη, πατίνι, λεωφορείο, περπάτημα, σπίτι. Ουφ! Κουραστήκατε και μόνο που τα διαβάσατε;
• Ε και ο μικρός! Δύο ώρες κοιμήθηκε!
• Έτσι στον παιδικό πήγε αργά το μεσημέρι (το λες και απόγευμα), εγώ είχα προγραμματισμένο τέννις το οποίο ακυρώθηκε λόγω βροχής, οπότε επέστρεψα σπίτι για λίγη ακόμη online δουλειά, μαγείρεμα και τακτοποιήσεις.
• Σας είπα ότι η αγαπημένη μου Ναταλία μού έφτιαξε και λογότυπο για τα μαθήματα yoga; Εννοείται εξαιρετικό! Σας είπα και το όνομα που επέλεξα; euphoria. Γιατί ήθελα να είναι ζεν αλλά όχι κοινότυπο, γιόγκικο αλλά και ευρύτερο, διεθνές αλλά και ελληνικό. Πώς σας φαίνεται;

Καλό σαββατοκύριακο!

Τριήμερο για εμάς τους τυχερούς Νιουσατελιώτες ;)

ανδριάνα