How was your week?

• Τόσο ανάμεικτο αυτό το σαββατοκύριακο. Τόσο μπερδεμένο. Τόσο αγχωτικό.
• Από τη μία ένα γεμάτο, όμορφο πρόγραμμα στην Ελβετία - και από την άλλη, ένας εφιάλτης στο Miami όπου βρίσκεται ο αδελφός μου με την οικογένειά του.
• Ας ξεκινήσουμε όμως από τα ευχάριστα.
• Το 2ο μισό της εργάσιμης Παρασκευής ο συνοδοιπόρος το πέρασε σπίτι οπότε ακόμα και αν δούλευε, μας χάριζε και εμάς ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά.
• Φάγαμε και οικογενειακώς τα ψάρια μας και το απογευματάκι κάναμε μία μικρή βόλτα στο κέντρο με τους γειτόνους.
• Έφτασε η ημέρα που πολύ αναμέναμε από τον Ιούλιο. Η ημέρα του ΙΚΕΑ. Τα ταν!
• Ξεκινήσαμε λοιπόν πρωί, υπό βροχή, ο μικρός κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και ξύπνησε με το που φτάσαμε.
• Τέτοια χαρά και ενθουσιασμό που είχε ούτε στην Disneyland! Να τρέχει από εδώ, να τρέχει από εκεί, να παίζει τύμπανο στα τραπεζάκια, να σκαρφαλώνει στα σκαμπώ, να κρύβεται πίσω από τους καναπέδες, να γελάει!
• Από την άλλη εμείς που έπρεπε και να τον απασχολούμε - προσέχουμε και να κάνουμε και τη δουλειά μας. Παιδευτήκαμε λιγάκι αλλά τα καταφέραμε.
• Έτσι, στα τέλη Σεπτεμβρίου αναμένουμε και καναπέ - κρεβάτι για το 3ο δωμάτιο (που μας άρεσε τόσο που θα τον βάζαμε και στο σαλόνι αν βοηθούσε η διάταξη), και κάποια μικροέπιπλα (για την τηλεόραση, για τα παπούτσια). Λύση για την κουζίνα δεν βρήκαμε αλλά μάλλον δεν υπάρχει.
• Το απογευματάκι λοιπόν συναρμολογήσαμε κάτι μικροπράγματα που αγοράσαμε (κυρίως για τον Στέφανο), παίξαμε, πεταχτήκαμε ένα γρήγορο σούπερ-μάρκετ και μετά στη μικρή μας φίλη Χριστίνα για παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως.
• Η Κυριακή ξημέρωσε ηλιόλουστη, με φουλ πρόγραμμα στην κοντινή Bienne. Φτάσαμε στους φίλους νωρίς, τα μεγάλα αγόρια της παρέας έπαιξαν το τέννις τους ενώ εμείς, τα κορίτσια με τα πιτσιρίκια δηλαδή (3 στον αριθμό), περάσαμε όμορφα και ξέγνοιαστα στον οικιακό παιδότοπο που έχει φτιάξει στο σαλόνι της η φίλη Έλενα. Υπερπαραγωγή!
• Το μεσημεράκι φάγαμε όλοι μαζί στην αγαπημένη μας πιτσαρία και το απόγευμα, γεμάτοι από όλες τις απόψεις, επιστρέψαμε σπίτι.
• Παράλληλα, όλες αυτές τις ημέρες ζούσαμε την αγωνία της Ίρμα. Του καταστροφικού τυφώνα που πλησίασε πλέον στο Miami. Ο αδελφός με την οικογένειά του (παιδιά - σκυλιά - γιαγιάδες κτλ) είχαν μεταφερθεί στο σπίτι της πεθεράς του το οποίο βρίσκεται αρκετές ώρες οδήγησης προς την ενδοχώρα (σε σύγκριση με το δικό του που είναι πολύ κοντά στον ωκεανό), είχαν πάρει όσες προμήθειες μπορούσαν και ανέμεναν να δούμε τι θα γίνει στα 2 μέτωπα: στο δικό τους σπίτι που είχαν εγκαταλείψει και σε αυτό που έμεναν.
• Και η επικοινωνία μας ήταν τακτική μέχρι το βράδυ του Σαββάτου (ώρα Ελλάδος) όπου διεκόπη το ρεύμα και στη δική τους περιοχή και έτσι στην αρχή είχαμε μία σύντομη ενημέρωση με μηνύματα κάθε 3 ώρες και μετά τίποτα....
• Μα τι αγωνία.
• Τελικά μάθαμε ότι το σπίτι τους άντεξε (το επισκέφθηκε γείτονας αφού πέρασε ο τυφώνας), ενώ το σπίτι της πεθεράς του άντεξε μέχρι που έπεσε ένα δέντρο και έσπασε την πίσω πόρτα ολοσχερώς με αποτέλεσμα να πρέπει να μεταφερθούν σε σπίτι γειτόνισσας, και να "μπαλώσουν" την πόρτα με στρώματα και καναπέδες ώστε να μην μπει εντός του σπιτιού ο τυφώνας και τα σαρώσει όλα.
• Την επομένη, αφού ηρέμησαν κάπως τα πράγματα, επανήλθαν κάπως και οι επικοινωνίες, μάς επιβεβαίωσε ότι τα στρώματα και οι καναπέδες έκαναν τη δουλειά τους και έτσι σώθηκε το σπίτι της πεθεράς του και ξεκινούσαν και εκείνοι για το δρόμο της επιστροφής παρόλο που το ρεύμα δεν είχε επανέλθει.
• Θαύμασα τόσο πολύ την ψυχραιμία του αδελφού μου. Την καθαρή του σκέψη, τον ρεαλισμό. Εκείνος μου είπε όταν του έλεγα πόσο τραγική είναι η κατάσταση ότι είναι τυχεροί που είναι τυφώνας γιατί τουλάχιστον έχεις μία προειδοποίηση και κάπως μπορείς να προφυλαχτείς. Γιατί αντίστοιχα, στον σεισμό που για παράδειγμα χτύπησε το Μεξικό με 8,4 ρίχτερ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 
• Αχ... κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη φύση.
• Και όσο τρομακτικό και αν φαινόταν στην τηλεόραση που παρακολουθούσαμε non-stop, ούτε που μπορώ να φανταστώ πώς είναι να το ζεις στην πραγματικότητα και να μην ξέρεις αν θα αντέξει η στέγη ή αν θα σηκώσει τα αυτοκίνητα να τα σπάσει.
• Στο ελβετικό μέτωπο, η Δευτέρα ξημέρωσε βροχερή και ψυχρή, με παιχνίδια, μεσημεριανή σιέστα και παιδικό σταθμό.
• Φτιάξαμε ένα κοτόπουλο φούρνου να γλύφεις τα δάχτυλά σου -στην κυριολεξία. Μία ημέρα το μαρινάραμε στο ψυγείο και ψήθηκε με τις πατάτες και έγινε μέλι.
• Είναι παρηγοριά και το φαγητό όπως και να το κάνεις.
• Και το βράδυ καταφέραμε και κάναμε την βίντεο κλήση με τον Δημήτρη που προσπαθούσαμε από τον Αύγουστο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
• Και την Τρίτη έζησα αυτό που περίμενα εβδομάδες. Πήγαμε το μεσημέρι στον παιδικό σταθμό με τον μικρό, του εξήγησα όπως πάντα πού είμαστε, τι θα ακολουθήσει και πως θα έρθω να τον παραλάβω σε λίγες ώρες, και στην μετάβαση από τη δική μου αγκαλιά σε αυτή μίας εκ των δασκάλων του, έμεινε ήσυχος και απλά με κοιτούσε! Χωρίς κλάμα, χωρίς τεντωμένα χέρια, χωρίς ένταση, χωρίς παιχνίδια να τον ξεγελάσουν. Και έτσι, έστριψα, του έστειλα ένα ακόμα φιλί, τον χαιρέτησα, άνοιξα την πόρτα και βγήκα.
• Πω πω! Λέτε να συνεχιστεί αυτό το θαύμα;
• Όπως και να 'χει νοιώθω τόσο περήφανη για αυτόν και τα όσα καταφέρνει κάθε ημέρα.
• Και είναι το μυαλό τους πραγματικός θησαυρός. Δεν ξέρεις τι κρύβει μέχρι να βρεις τον μυστικό κωδικό και να εισέλθεις στα άδυτά του. Να κάνεις δηλαδή την σωστή ερώτηση τη σωστή στιγμή. Έτσι, για παράδειγμα, τις προάλλες, ενώ έπαιζε ο συνοδοιπόρος με τον Στέφανο με τα τουβλάκια του που έχουν διαφορετικά χρώματα και σχήματα, τον ρωτά ποια είναι ίδια. Χασκογελάω εγώ θεωρώντας ουτοπική την ερώτηση. Ο Στέφανος όμως άπλωσε τα χεράκια του και έπιασε τα 2 πράσινα τετράγωνα. ΣΟΚ. Και αυτό επαναλήφθηκε σε κάθε ερώτηση, με τα 2 κόκκινα στρογγυλά κτλ.
• Έτσι όμορφα όπως ξεκίνησε, έτσι και συνεχίστηκε η Τρίτη με φθινοπωρινό καφέ με την Ρόζα ώστε να κάνουμε catch up και να απολαύσουμε ένα caramel macchiato στο πιο όμορφο αλλά ταυτόχρονα και παρεξηγημένο καφέ της πόλης (αν ο ιδιοκτήτης είναι ξινός αυτά παθαίνει).
• Και το απογευματο-βραδάκι έκανε την παρθενική του εμφάνιση ο συνοδοιπόρος στην ποδοσφαιρική ομάδα του peseux. Μεγαλεία. Έτσι, εκείνος αθλήθηκε και ξέσκασε, και εμείς κάτσαμε τα δυό μας, με ολίγην γκρίνια (και ολίγον πυρετό!) αλλά όλα καλά.
• Η κατάσταση ζητά rotation.
• Έφτασε και το νέο μου βιβλίο. Όπως καταλαβαίνετε τη θέση των μυθιστορημάτων έχουν πάρει οι παιδαγωγικοί οδηγοί τον τελευταίο καιρό! Αυτή τη φορά είναι το βιβλίο Listen. Θα το διαβάσω και θα σας πω.
• I hate hate hate facabook video ads! Μα είναι δυνατόν να σου κόβουν το ωραίο σου βιντεάκι στη μέση και να μην έχεις καν την επιλογή να κάνεις skip την διαφήμιση;; 
• Μα τι αέρας! Στην κυριολεξία να μην μπορείς να περπατήσεις.
• Αλλαγή θέλετε; Αλλαγή θα έχετε! Και προφανώς είναι πιο εύκολο να ξεκινάς από έξω προς τα μέσα. Νέο μαλλί λοιπόν και μετά από πάνω από 1 δεκαετία, σχετικά κοντό. Να, εδώ, λίγο πάνω από τους ώμους.
• Ένα βάρος μου έφυγε πάντως -κυριολεκτικά.
• Να ήταν και πιο σύγχρονη η κομμώτρια καλά θα ήταν αλλά.... Ελβετία δεν θέλατε;
• Και το θαύμα του αφήνω-τον-Στέφανο-στον-παιδικό-σταθμό-χαιρετιόμαστε-με-κοιτάει-και-απλά-φεύγω συνεχίστηκε και την Τετάρτη!! Αυτή τη φορά στα χέρια του δασκάλου του (γιατί έχουν και άντρες νηπιαγωγούς).
• Και το απόγευμα ο παιδικός σταθμός είχε κανονίσει γυμναστική για γονείς και παιδιά. Μόνο που του Στέφανου καθόλου δεν του άρεσε και έτσι φύγαμε άρον - άρον. Είναι που είναι κουρασμένος; Είναι που έχει συνδυάσει ότι όταν τον παραλαμβάνω από τον παιδικό πάμε κατευθείαν σπίτι; Who knows!
• Την Πέμπτη ακολουθήσαμε το καθιερωμένο μας πρόγραμμα με τα πλυντήρια αλλά κάναμε και μία επίσκεψη στην πίσω μας αυλή με τις κούνιες, τα κουκουνάρια, τα χαμομήλια και τη θέα στη λίμνη.
• Και το μεσημεράκι υποδεχτήκαμε τις τοπικές φίλες και την μικρή Χριστίνα για καφέ, παιχνίδια και κους κους.
• Δεν περνάνε αλλιώς οι Πέμπτες... ειδικά με τέτοια νεροποντή!

Καλό σαββατοκύριακο!

Εμάς είναι τριήμερο :)

ανδριάνα

(Cup)cake love! #17 Cinnamon Roll

Θυμάστε εκεί στα τέλη Αυγούστου που είχα τα γενέθλιά μου; Που μία Τρίτη που ήμουν μόνη (ο συνοδοιπόρος σε ταξίδι και ο μικρός στον παιδικό) ήρθαν οι φίλες με τα μικρά τους για καφέ; Πολύ σύντομα βεβαίως επέστρεψε το φυστίκι από τον παιδικό και μονομιάς άλλαξαν οι ισορροπίες και η ηρεμία αλλά δεν πειράζει. Για τη μικρή λοιπόν μας μάζωξη είχα φτιάξει βεβαίως cupcakes. Όχι γενέθλια τούρτα, ούτε κεράκια, ούτε εορτασμοί. Πολύ μου αρέσουν και τα τρία αλλά επειδή οι συνθήκες ήταν έτσι, μας έλειψαν φέτος. Ευελπιστούμε του χρόνου να έχουμε μεγαλύτερους εορτασμούς. Γιατί πραγματικά, ειλικρινά, είναι μεγάλη χαρά η ημέρα των γενεθλίων μας. Είναι ο εορτασμός ακόμη ενός χρόνου ζωής που καθόλου δεν θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένο. Μήπως να σας τα γράψω όλα αυτά σε μία άλλη ανάρτηση; Ναι. Στο θέμα μας λοιπόν. Τα cupcakes έπρεπε να είναι εύκολα και γρήγορα (για ευνόητους λόγους) αλλά και σχετικά υγιεινά για αυτά τα μικρά χεράκια που θέλουν να αρπάξουν ότι (μα ότι) τρώω. Κατέληξα λοιπόν στα Cinnamon Roll Cupcakes που προσπαθούν (επιτυχώς νομίζω) να προσομοιάσουν τα cinnamon rolls, αυτά τα τύπου donuts με την κανέλα και την ζάχαρη απέξω; Ξέρετε.

Η συνταγή είναι όντως εύκολη και έχει το ένα ανεκτίμητο συστατικό της ευκολίας: δεν χρειάζεται μίξερ! Εγώ τουλάχιστον δεν χρησιμοποίησα οπότε αρκέστηκα στα καλά μου χεράκια (old school) και ένα κλασικό σύρμα. Τα υλικά είναι απλά -μάλλον τα έχετε ήδη σπίτι σας- και το topping είναι εννοείται το die for. Εγώ όπως βλέπετε έβαλα μικρή ποσότητα ώστε να γλυτώσουμε καμιά θερμίδα και να είναι πιο ελαφριά (περνούσαμε και την ζεστή, ελβετική εβδομάδα τότε με τριαντάρια).

How was your week?

• Πέφτει η βροχή.... με σημαντική πτώση και της θερμοκρασίας αλλά με αισιοδοξία.
• Έτσι, την Παρασκευή την περάσαμε κατά το ήμισυ σπίτι, καταφέραμε και μιλήσαμε με την Γαλάτεια, κάναμε μία ωραία βόλτα το μεσημέρι με την Ρόζα στο κοντινό μας εμπορικό κέντρο όπου ο μικρός ευχαριστήθηκε τον τόσο δα εσωτερικό παιδότοπο και επιστρέψαμε σπίτι.
• Να είναι η πανσέληνος; Να είναι ο Σεπτέμβρης που φέρνει λίγο από χειμώνα και κλεισούρα; Να είναι η συσσωρευμένη κούραση; Να είναι το πρόγραμμα που μάλλον δεν βγαίνει; Να είναι ο 1,5 χρόνος στέρησης σε διάφορα επίπεδα; Ε, έσκασε το μπαλόνι και όταν υπάρχει αγάπη, τότε πάντα είναι ένα θετικό βήμα προς βελτιωτικές κινήσεις. Όσο και αν πονά τη συγκεκριμένη στιγμή.
• Και όλο στριφογυρίζει στο μυαλό μου η έννοια του "βιωτικού επιπέδου". Τι το καθορίζει; Ο μισθός; Η αγοραστική δύναμη, που λένε οι οικονομολόγοι; Οι επιλογές που έχεις; Ο κοινωνικός ιστός; Ο περίγυρος; Το περιβάλλον; Οι άνθρωποι; Ο σεβασμός; Οι τέχνες; Τα ερεθίσματα; Η ασφάλεια;
• Σάββατο απόγευμα και ήπιαμε ωραίο καφέ στο σπίτι της Βάγιας, τα αγόρια έπαιξαν ποδόσφαιρο στο σαλόνι με τον Στέφανο τερματοφύλακα (με τη μικρή βοήθεια του Λάζαρου), αναλύσαμε, κάναμε φθινοπωρινά σχέδια και επιστρέψαμε σπίτι με τον Στέφανο πτώμα.
• Έφυγε ο πόνος από τα δόντια και έδωσε τη σειρά του σε βήχα. Πάντα υπάρχει μία αιτία πίσω από κάθε ξενύχτι. Αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο επίπονο αλλά δεν παύει να σου κόβει τη νύχτα στα 2. Ή στα 3. Ή και στα 4. Και με τον συνοδοιπόρο το πάμε συνήθως εναλλάξ.
• Μα τι ωραίος ήλιος βγήκε την Κυριακή; Και μας ζέστανε τις καρδιές μας.
• Έτσι, ξεκινήσαμε εκεί κατά τις 11.00 βόλτα με το καρότσι με σκοπό να κοιμηθεί ο μικρός που όλο έτριβε τα μάτια του αλλά εις μάτην! Έτσι, όντας κουρασμένος δεν ήθελε ούτε να παίξει ούτε να περπατήσει. 
• Με τα πολλά, και αφού τα κάναμε τα χιλιόμετρά μας, ο μικρός αφέθηκε στον Μορφέα εκεί κατά τις 12+ και εμείς απολαύσαμε τον ωραίο μας καφέ κάτω από τον ήλιο, μοιραστήκαμε ένα club sandwich και όταν ήρθε μπροστά μας ο δίσκος με τα γλυκά είπαμε τελικά "ναι" και φάγαμε μία αμαρτωλή, τύπου 80s, σοκολατίνα.
• Επιστρέψαμε για λίγο σπίτι, για ανασυγκρότηση, φαγητό του μικρού και κάποιες δουλίτσες και το απόγευμα βγήκαμε ξανά στο κοντινό μας hauterive για πατίνι, παιδότοπο και καφέ με τους φίλους.
• Τι σου είναι ο ήλιος ε;;
• Παντρεύτηκε το κορίτσι μας! Η Κατερινούλα. Και όταν μου έστειλε το βίντεο από το πατρικό της σπίτι με εκείνη νύφη, με έπιασαν τα κλάμματα. Γιατί έχουμε ζήσει τόσα εκεί για τόσα χρόνια. Ήταν το σκηνικό της παιδικής μας ηλικίας. Όπως αντίστοιχα και το δικό μου πατρικό. Και στεναχωρήθηκα που δεν ήμουν εκεί. Γιατί αυτές οι στιγμές δεν γυρνούν πίσω. Και ήταν τόσο όμορφη, έλαμπε. Να ζήσετε!
• Αχ αυτά τα χεράκια που απλώνονται και αυτά τα δακρυσμένα μάτια που με κοιτούν με φόβο κάθε φορά που τον πηγαίνω στον παιδικό σταθμό. Για πόσο ακόμα; Αχ αυτοί οι καθημερινοί αποχωρισμοί. Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά βρίσκει τον εαυτό του και παίζει non-stop μέχρι να τον πάρουμε το απόγευμα, τόσο που τις προάλλες δεν ήθελε να φύγει.
• Τη Δευτέρα αργήσαμε να πάμε στον παιδικό γιατί άργησε να ξυπνήσει το πρωί ο μικρός (αυτά παθαίνεις αν δεν έχεις συνεχόμενο, βραδινό ύπνο), άρα άργησε να κοιμηθεί για την σιέστα του, κοιμήθηκε και 2 ολόκληρες ώρες οπότε μέχρι να σηκωθεί, να φάει, να ετοιμαστούμε πήγε 14.30.
• Είπαμε λοιπόν με τον συνοδοιπόρο, μιας και ωραιότατο ήλιο είχε και τον μικρό μπορούσαμε να τον αφήσουμε μέχρι και τις 19.00 στον παιδικό, να παίξουμε ένα τέννις 17.30-18.30! Γιούπι!
• Και παίξαμε! Και ήταν ωραία. Και κάτι θυμάμαι αλλά και κάτι έχω ξεχάσει μετά από τόσους μήνες απουσίας.
• Εδώ και μερικές ημέρες, όταν τον έχω αγκαλιά για να κοιμηθεί για μεσημέρι, μου δείχνει την Μάγια (το σκυλάκι του). Και κάποιες φορές το παίρνουμε και αυτό μαζί αγκαλιά. Λέτε να ξεκινήσει τώρα να έχει παρέα στον ύπνο;
• Είναι ωραίο να έχεις κοντινούς στόχους. Κάτι να περιμένεις. Να οργανώνεις. Έτσι και εμείς, ενόψει της κλασικής αργίας εκεί στα μέσα Σεπτέμβρη, κανονίσαμε long weekend στο Zermatt. Όποιος έχει σχετικές προτάσεις είναι βεβαίως ευπρόσδεκτες.
• Πόσο όμορφα είναι όταν ξεφεύγεις από την ρουτίνα; Έστω και για 1 ημέρα!
• Έτσι την Τρίτη το μεσημέρι υποδεχτήκαμε τη φίλη Κατερίνα εξ Αθηνών η οποία ανέβηκε για δουλειές στη Γενεύη και μας έκανε και εμάς μία επίσκεψη.
• Την παρέλαβα λοιπόν ενώ ο μικρός ήταν ήδη στον παιδικό, κάναμε ωραία βόλτα στο κέντρο με εξαιρετικό καιρό, ήπιαμε τους καφέδες και τα κοκτέιλς μας, τσιμπήσαμε, τα είπαμε και πήγαμε να παραλάβουμε τα αγόρια.
• Έτσι, απαρτία, συνεχίσαμε τις βόλτες και καθήσαμε για φαγητό παραλίμνια.
• Και ο μικρός ήταν τόσο κουρασμένος που κοιμήθηκε και δεν μπορούσαμε να τον ξυπνήσουμε στην επιστροφή. Δεν γινόταν όμως αλλιώς... ήταν πολύ νωρίς για βραδινό ύπνο.
• Με τα πολλά τα καταφέραμε, παίξαμε λιγάκι, τον κάναμε μπάνιο για να δείξει όλα του τα κόλπα στη φίλη του, και κοιμήθηκε εύκολα και γρήγορα.
• Και με μία διακοπή εκεί κατά τις 1.30, κοιμήθηκε ο μικρός μέχρι τις 8.00 το πρωί που σημαίνει ότι και εμείς, χωρίς ξυπνητήρι, ξυπνήσαμε 8 παρά όλως τυχαίως όταν είδα το ρολόι!
• Συναγερμός! Τρέξιμο ο συνοδοιπόρος να προλάβει να ντυθεί, να πλυθεί και να κατέβει μέχρι την στάση για το λεωφορείο! Και τα κατάφερε. Αυτό είναι σπριντ.
• Εμείς από την άλλη, φάγαμε οι τρεις μας ωραίο πρωϊνό, παίξαμε, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στο κέντρο για μια βόλτα πριν αποχαιρετίσουμε την φίλη μας.
• Και λίγο κοιμήθηκε στο καρότσι, λίγο έπαιξε στον παιδότοπο, λίγο έφαγε, φάγαμε και εμείς το πάντα θεσπέσιο φαλάφελ και πήραμε τον δρόμο για το τρένο.
• Και είναι οι αποχαιρετισμοί, όλοι, δύσκολοι και συγκινητικοί.
• Έτσι, στεκόμασταν ο Στεφανάκος και εγώ στην πλατφόρμα 3 και η Κατερινούλα μάς χαιρετούσε από το τζάμι. Σαν από ταινία. Και κάπως σαν να έκανα και εγώ ένα βήμα πίσω και μας είδα από ψηλά..... ποιος εγώ, στην Ελβετία, με τον γιό μου, να χαιρετάμε την Κατερίνα που επέστρεφε στην Ελλάδα. Πότε έγιναν όλα αυτά;
• Και αφού άφησα τον μικρό στον παιδικό γύρισα σε ένα άδειο σπίτι για λίγο συμμάζεμα και γρήγορες δουλειές. Γεμάτη όμως και αναζωογονημένη.
• Πόσο όμορφη είναι η πανσέληνος.... Και εμείς την είδαμε να αναδύεται από τη λίμνη και να την φωτίζει ολόκληρη.
• Και την Πέμπτη ακολουθήσαμε το πρόγραμμά μας με παιχνίδι, πλυντήριο ρούχων για εμένα - σκούπισμα για τον Στέφανο (πόση πλάκα έχει!), ξανά παιχνίδι, άπλωμα ρούχων και κυνηγητό στα κρεμασμένα σεντόνια, γυμναστική (ανέβα - κατέβα τις σκάλες), γέλια, συμμάζεμα και βεβαίως σιέστα.
• Και κοιμήθηκε 2 ώρες! Και ξύπνησε γεμάτος χαμόγελα.
• Έτσι, φάγαμε το μεσημεριανό μας με τον Τσέσκο, κάναμε τα ψώνια με τον Στέφανο να παίρνει το δικό του, μικροσκοπικό καροτσάκι, επιστρέψαμε λιγάκι σπίτι και το απόγευμα πήγαμε στη μικρή μας φίλη Χριστίνα για παιχνίδι.
• Και τι παιχνίδι! Ασταμάτητοι είναι!
• Και νωρίς το βραδάκι περάσαμε και από τους γειτόνους για μια ωρίτσα, για τσάι και εξαιρετικό, σπιτικό κέικ λεμόνι. Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν περνάς καλά.
• Όμορφη, γεμάτη Πέμπτη.
• Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τις φίλες σου μαμάδες να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους και τις νέες τους ισορροπίες. Άλλες μετά από 1 χρόνο, άλλες μετά από 2, 3... Μετά από 1, 2, 3 παιδιά... δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι γίνεται και είναι πολύ ελπιδοφόρο αυτό. Επιστροφή λοιπόν στη yoga, και στην capoeira, και στους χορούς, και στις εκδρομές, και στις εργασίες. Με ένα λεπτομερές tetris και βεβαίως τη συνεισφορά όλης της οικογένειας, οι μαμάδες ξανανιώνουν. Εύγε.
• Τα απανταχού πιτσιρίκια ετοιμάζονται για τη νέα σχολική χρονιά! Και τα άγχη είναι μάλλον περισσότερα των γονιών παρά των παιδιών. Όλα θα πάνε καλά.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Street Art

Όπως σας έγραφα, το μικρό μας Neuchatel είναι η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ελβετίας για το 2017. Νομίζω ότι κύριο κριτήριο είναι ο γαστρονομικός πλούτος της κάθε πόλης, και όταν λέμε πλούτο εννοούμε τις πρώτες ύλες. Και η αλήθεια είναι ότι το Neuchatel έχει αρκετό: τοπικά κρασιά, τυριά, ψάρια της λίμνης, μανιτάρια του δάσους, αψέντι, σοκολατοποιίες. Μακάρι όλος αυτός ο πλούτος να έφτανε πιο απλόχερα και όμορφα και στον τελικό καταναλωτή με περισσότερα και πιο προσεγμένα εστιατόρια, bar .... αλλά τι να κάνεις. Τότε δεν θα ήταν Neuchatel αλλά Παρίσι. Anyway... Στο πλαίσιο λοιπόν των δραστηριοτήτων τοποθετήθηκαν μεγάλα πλακάτ (αλήθεια ποια άλλη λέξη υπάρχει;) σαν αυτά που μπαίνουν οι υπαίθριες διαφημίσεις (outdoor για τους συναδέλφους... χιχι), κενά, με μία μόνο φράση στο επάνω μέρος: Neuchatel Ville Suisse du Gout 2017 vous invite a dessiner! Στην ελληνιστή, το Neuchatel, η Ελβετική Πόλη της Γεύσης για το 2017 σας προσκαλεί να σχεδιάσετε. Και οι Ελβετοί έκαναν ακριβώς αυτό. Τα ταμπλό διάσπαρτα στον πιο "τουριστικό" δρόμο της πόλης, τον πεζόδρομο παράλληλα με τη λίμνη, και από κάτω κουτιά με μαρκαδόρους, ξυλομπογιές... 

Σε κάποια υπήρχε σήμανση να παραμείνουν λευκά καθώς έχει προσκαλεστεί ο Χ καλλιτέχνης να φιλοτεχνήσει αυτό που σηματοδοτεί για αυτόν η Γεύση και η Γαστρονομία. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό; Το πιο εντυπωσιακό για εμένα ούσα Ελληνίδα; Ότι όλοι (όλοι) το σεβάστηκαν! Κανείς δεν πείραξε τα ταμπλό των καλλιτεχνών, κανείς δεν έγραψε συνθήματα (Σούλα σε αγαπάω -Τάκης ή ΠΑΟ Θρησκεία Θύρα 13) ούτε καν στα κενά ταμπλό που είχες την ελευθερία να κάνεις ότι ήθελες. Και ναι, δεν ήταν όλα καλλιτεχνήματα γιατί σε αρκετά είχαν επέμβει παιδικά χεράκια με μουτζούρες αλλά κανένας δεν είχε επέμβει εκεί που κάποιος άλλο είχε δημιουργήσει. Ούτε τα πιτσιρίκια. Αχ... Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι θα γινόταν σε μία παρόμοια δράση στην Αθήνα. Εταιρεία ασφαλείας θα είχε προσληφθεί ώστε να φυλά τα καλλιτεχνήματα και να διώχνει τους ταραξίες. Γιατί στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος είναι ξένος, είναι ο αντίπαλος, είναι ο εχθρός. Στην Ελβετία είναι η προέκταση του σπιτιού σου. Εκεί καλείς τους φίλους σου για να γιορτάσεις τα γενέθλια, εκεί πίνεις μπίρες μετά τη σχολή, εκεί ξαπλώνεις με τον έρωτά σου, εκεί ακούς μουσικές και εκεί ζωγραφίζεις.

Στο καλλιτεχνικό μέρος του θέματος, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τον Hermann Mendes την ώρα που μόλις ξεκινούσε, με ένα μικρό πινελάκι που βουτούσε σε μαύρο χρώμα, να δημιουργεί το έργο του. Και ήταν τόσο λεπτομερής, τόσο προσηλωμένος. Και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τελικό έργο. Πού θα κατέληγε. Είναι το παραπάνω, ασπρόμαυρο, με τον μοναχικό φυσιολάτρη που ψήνει το λουκάνικό του στη φωτιά, στη μέση του δάσους. Κάθε καλλιτέχνης και μία διαφορετική προσέγγιση... και θεματικά αλλά και εικαστικά. Και όλα δημιουργήθηκαν εκεί, επιτόπου. Μες στον κόσμο, στη φασαρία, στα "αδιάκριτα" μάτια που τόσο ήθελαν να δουν πώς λειτουργεί ένας καλλιτέχνης. Και ήταν εκεί επί ώρες! Μέχρι να μπει και η τελευταία πινελιά. Άλλοι με τα πινελάκια τους, άλλοι με σπρέι, άλλοι με τέμπερες, άλλοι με μολύβια και χάρακες... 

Αλήθεια ποιο προτιμάτε εσείς;

ανδριάνα

How was your week?

• Busy - busy - busy σαββατοκύριακο! 
• Την Παρασκευή έκανε lunch break με εμάς ο συνοδοιπόρος οπότε φάγαμε όλοι μαζί στο κέντρο της πόλης με εξαιρετικό ήλιο.
• Το απόγευμα ξεκίνησε και το 1ο Neuchatel Street Food Festival. Είναι βλέπετε η γαστρονομική πόλη της Ελβετίας για το 2017 οπότε το ζήσαμε και αυτό.
• Εμείς δεν φάγαμε, αλλά κάναμε ωραιότατη βόλτα, θαυμάσαμε τα έργα που ζωγράφισαν απλοί κάτοικοι αλλά και προσκεκλημένοι καλλιτέχνες (σαν αυτό παραπάνω), συναντήσαμε φίλους και επιστρέψαμε σπιτάκι μας.
• Το Σάββατο ήταν η προγραμματισμένη μας επίσκεψη στη Γερμανία για να παραλάβουμε τις ελληνικές κούτες (που περιλαμβάνανε και το νέο κάθισμα αυτοκινήτου του μικρού, και μερικά από τα δώρα της βάφτισης που είχαν μείνει πίσω, και το αγαπημένο μας μέλι και λάδι από την Μάνη... σσσσς).
• Έτσι, ξεκινήσαμε κατά τις 09.30 ώστε να κοιμηθεί στο δρόμο ο μικρός και σε 1.30 ώρες περίπου είμασταν εκεί. 
• Μαζί με τις κούτες παραλάβαμε και έναν παιδικό "φράχτη" φίλων (που μας γέμισε όλο το πορτ-μπαγκάζ) και ένα καθημερινό σετ πιάτων για εμάς.
• Η οικογένεια Χριστίνα - Στέφανος και παιδιά βρίσκονταν και αυτοί στην κοντινή, γερμανική πόλη Rheinfelden οπότε τους συναντήσαμε για γρήγορα ψώνια, φαγητό και βόλτα.
• Και είχε μία ζέστη!!
• Και πάνω στην ώρα που ξανα-νύσταξε ο μικρός, βουρ εμείς για την επιστροφή.
• Βράδυ Σαββάτου λοιπόν, κουρασμένοι, πεινασμένοι, ιδρωμένοι...... πώς να παρηγορηθείς; Με το που ξεκίνησε η διαδικασία ύπνου του μικρού, έφυγα για το street food festival που λέγαμε ώστε να μας προσφέρω την απόλαυση του σολομού ψημένο σε φωτιά, πάνω σε ζεστό ψωμί, με μία μικρή δόση σως ταρτάρ.
• Πού να τον φανταστώ όμως τον χαμό που θα συναντούσα; 
• Αποφασίζω να μπω λοιπόν στο υπόγειο πάρκινγκ (που είναι και το πιο ακριβό) ως έξυπνη κίνηση. Κατεβαίνω, περνάει ο μπροστινός μου και μόλις φτάνω στο μηχάνημα, πατάω για να πάρω το εισιτήριο και τίποτα. Ειδοποίηση ότι το πάρκινγκ είναι φουλ! Πω πω! Και  γυρισμός δεν υπήρχε εννοείται.... Να που θα μείνουμε εδώ κανά δύωρο, σκέφτηκα και σάστισα. Ευτυχώς η αναμονή ήταν 10λέπτου!
• Ανεβαίνω γρήγορα - γρήγορα για να μπω σε μία ουρά καμιά εικοσαριά ατόμων για τον περιβόητο σολομό. Χαλάλι του! Κανά μισάωρο και εκεί, σύνολο 1 ώρα για ένα sandwich delivery.
• Φτάνω στο σπίτι, και βρίσκω την κεντρική πόρτα κλειδωμένη! Φτου. Ευτυχώς το φυστίκι είχε κοιμηθεί οπότε κατέβηκε ο συνοδοιπόρος να μου ανοίξει, ανεβήκαμε και καταβροχθίσαμε το σάντουιτς σε 3 λεπτά. Άξιζε όμως.
• Κυριακή και μας περίμεναν οι κούτες για την πρώτη τακτοποίηση (η τελική πότε θα γίνει άγνωστο...) και το γενέθλιο BBQ του Λάζαρου.
• Και η ζέστη ήταν πολλή, οι φίλοι κεφάτοι, οι συζητήσεις ποικίλες, το φαγητό πλούσιο, το τρέξιμο αρκετό (για όσους συνόδευαν ανήλικα!) και φτάσαμε αργά το απόγευμα χωρίς να το καταλάβουμε.
• Όλο αυτό το γεμάτο 3ήμερο το βγάλαμε εις πέρας με ελάχιστο ύπνο. Ο μικρός ξυπνούσε εκεί κατά τις 02.00 και μπορεί να έκλαιγε μέχρι και τις 05.00. Πολύ κλάμα ο κακομοίρης. Προφανώς πονούσε! Πολύ. Το δεύτερο βράδυ του δώσαμε παυσίπονο και έτσι ηρέμησε κάπως και κοιμήθηκε. Σαν ζόμπι ήταν... :( 
• Φοβερό αίσθημα απόγνωσης όταν βλέπεις το μικρό σου να πονά τόσο και εσύ να μην μπορείς να τον βοηθήσεις πέρα από μία αγκαλιά και ένα τραγούδι.
• Είναι λυτρωτικό το τραγούδι. Ακόμα και στις 02.00 το πρωί, με ένα μωρό που κλαίει, στο σκοτάδι, και εσένα με 3-4 ώρες ύπνου. Γαληνεύει. Και τους 2 σας.
• Η Δευτέρα ξημέρωσε με τον συνοδοιπόρο να αναχωρεί τα χαράματα για Σερβία (λεωφορείο - τρένο για Γενεύη - αεροπλάνο για Βιέννη - άλλο για Βελιγράδι - και από εκεί αυτοκίνητο για Nis). Νέα Υόρκη πιο γρήγορα θα έφταναν. Standard.
• Και με το που μπαίνουν στην πτήση Βιέννη - Βελιγράδι και είναι έτοιμοι για την απογείωση, τους ανακοινώνει ο πιλότος ότι μία αεροσυνοδός άκουσε θόρυβο στον κινητήρα (!) και δεν θα γίνει η πτήση! Πω πω. 
• Με τα πολλά, βράδυ έφτασαν, κατάκοποι.
• Εμείς από την άλλη, περάσαμε 3 ημέρες τα δυό μας. Ευτυχώς με ήλιο, οπότε τα πρωϊνά κάναμε τις καθιερωμένες μας βόλτες είτε με το πατίνι, είτε στην παιδική χαρά, το μεσημέρι την σιέστα, φαγητό, παιχνίδι και παιδικό σταθμό.
• Είχαμε και ένα ατύχημα τη Δευτέρα και έχασα 2 χρόνια από τη ζωή μου! Σε μία κλασική, μικρή πτώση εντός σπιτιού, γέμισε το στόμα του μικρού αίματα. Αφήστε τα! Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά τελικά ήταν το ούλο το που είχε σχιστεί λίγο. Και πώς μου ήρθε αναλαμπή και του έδωσα τα μασητικά από την κατάψυξη να δαγκώσει και έτσι σταμάτησε η αιμορραγία.
• Ουφ. Και να είσαι μόνος ε;
• "Στέφανε, πάμε να πλύνουμε τα δόντια μας" και τσουπ τρέχει στο σαλόνι, στο κίτρινο σκαμπώ που ξέρει ότι φέρνω στο μπάνιο για να ανέβει.
• Την Τρίτη μεγάλωσα επισήμως κατά 1 χρόνο. Και είχα φτιάξει από την προηγούμενη cupcakes, και ήρθαν το απόγευμα οι φίλες για καφέ, και είχαμε 3 πιτσιρίκια να κυνηγάμε, και τον Στέφανο κουρασμένο από τον παιδικό να θέλει να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν απαγορευμένες ζώνες στο σπίτι (πάνε λοιπόν τα λαμπάκια από τον τοίχο, πάνε οι καφέδες, πάνε τα κουτάλια...). Ουφ.
• Και όταν τα γενέθλια δεν βρίσκονται σε κοινή θέα στο facebook, τότε σε θυμούνται μόνο οι πολύ κοντινοί.
• Ευτυχώς, επέστρεψαν και τα βράδια σε πιο ήρεμους και ξεκούραστους ρυθμούς για να βρούμε πάλι λίγο την υγειά μας.
• Πόσες φορές του έχουμε πει πώς κάνει το προβατάκι (μπεεεε), εκείνος τίποτα. Από την άλλη, πήρε μόνος του πρωτοβουλία και άρχισε να μας δείχνει τις κότες και να κάνει "κοκοκο". Άβυσσος η ψυχή των παιδιών!
• Σας είπα που πήραμε colouring poster και για το δωμάτιο του μικρού; Μα είχε ερωτευτεί το δικό μας στο σαλόνι και έτσι του παρήγγειλα ένα ώστε να μπει στο ύψος του και να το χαζεύουμε παρέα. Και σύντομα (λέμε τώρα) να το ζωγραφίζουμε κιόλας παρέα.
• Τέσσερις εποχές είναι το θέμα, είναι βεβαίως της omy και στρογγυλοκαθόμαστε στο πάτωμα απέναντί του και μιλάμε με τις ώρες. Και ήδη εντοπίζει τις μπάλες, την κουκουβάγια, τις πάπιες (παπαπα)... Και πηγαίνει κοντά ώστε να δει κάθε λεπτομέρεια, και σου εξιστορεί τις σκηνές, και χαμογελά!
• Αυτό με τις κουκουβάγιες; Από το πουθενά έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μας ζώα... Η αρχή έγινε με το παραμύθι Χάθηκα που αγαπήσαμε οικογενειακώς, η συνέχεια έγινε με το πόστερ που φωσφορίζει τη νύχτα και ολοκληρώθηκε με το colouring poster.
• Από Πέμπτη ο καιρός φθινοπώριασε. Από τους 30 πέσαμε στους 16 βαθμούς μονομιάς, με βροχή και αέρα.
• Ελβετία δεν θέλατε; 
• Αχ η πολυτέλεια να διαβάζεις τα αγαπημένα σου blogs με ησυχία. Χωρίς καφέ αλλά τουλάχιστον με ησυχία, ενώ ο μικρός κοιμάται. Έστω για 10 λεπτά.

Καλό σαββατοκύριακο!

Α! Και καλό μήνα!

ανδριάνα

Η Σύμη

Αγαπημένη φίλη της αδελφής μου επέλεξε τη Σύμη για τις φετινές της διακοπές. Και γέμισε τα timelines μας με ομορφιά. Έτσι, με πήγε και εμένα πίσω.... Και νοστάλγησα. Πόσα χρόνια να είναι; Το βρήκα. Εννέα! Τότε που 6 φίλοι αποφασίσαμε να επισκεφθούμε -επιτέλους- αυτή την ανεπανάληπτη ομορφιά της Σύμης. Έξι φίλοι, χωρίς παιδιά (τι παιδιά; άγαμοι είμασταν όλοι τότε), χωρίς αυτοκίνητο, σε ένα σπίτι, με 2 μαγιώ και 2 σορτς. 

Πόσες ώρες περπατούσαμε την ημέρα κάτω από τους 40 βαθμούς; Πόση ζέστη είχε; Και πόσα σκαλιά για να ανέβουμε στην πανέμορφη μονοκατοικία που μέναμε; Τόσα που όταν χρειαζόμασταν νερά πηγαίναμε στο κεντρικό μπακάλικο, φορτώναμε την καρότσα, μπαίναμε και εμείς πίσω και πηγαίναμε σπίτι. Πόσα καΐκια τρέχαμε να προλάβουμε; Πόσα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες και στα μικρά μπαράκια απολαύσαμε; Πόσα σκαλοπάτια για να ανέβεις στο Χωριό και να φας την περιβόητη αστακομακαρονάδα; Πόση ανεμελιά, πόση ελευθερία.... Μέχρι και μικρά σκαφάκια νοικιάσαμε και οργώσαμε (που λέει ο λόγος) το νησί από θαλάσσις. Εκεί ο φίλος Γ. καθόταν μόνος για καμιά ωρίτσα να κοιμηθεί ενώ εμείς από το διπλανό καραβάκι τον πειράζαμε. Εκεί ο ίδιος φίλος, που μόλις είχε αποφασίσει να κόψει το κάπνισμα, μάς ξαγρυπνούσε με τον ολονύχτιο βήχα του. Αυτά είναι τα καλά του να μένεις στο ίδιο σπίτι. Και τα καλά τα εννοώ, δεν τα έβαλα σε εισαγωγικά. Εκεί ο συνοδοιπόρος κεντούσε κάθε βράδυ με τις ατάκες του.... Και δώστου γέλια που σου έκοβαν την ανάσα. Και κάθε απόγευμα είχαμε το "τάμα" μας στο γνωστό ζαχαροπλαστείο για γαλακτομπούρεκο και μιλφέιγ. Μέχρι και τι ώρα άνοιγε ξέραμε και στεκόμασταν απέξω. Μα με τόσο περπάτημα και τόσο ιδρώτα την χρειαζόμασταν τη θερμίδα μας. Και τα απογεύματα πλακωνόμασταν όλοι στο after sun γιαούρτι (που ήταν πολύ trend τότε) γιατί είχαμε κάνει μαύρισμα Κενυάτη! Και χαζεύαμε τα μεγαλόπρεπα, ξύλινα, τεράστια ιστιοπλοϊκά (τουρκικά επι των πλείστον) και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα νοικιάσουμε και εμείς κάποτε ένα. Και βρήκαμε μέχρι και τον Τούρκο manager και πήραμε προσφορά -με μάγειρα. Και ακόμα μελετάμε τον γιο του Ιταλού εστιάτορα που μάλλον φλέρταρε με τα κορίτσια της παρέας, ένα εκ των οποίων προσπαθούμε να βρει και άλλες, και άλλες ερωτήσεις να του κάνει, μάλλον για να μείνει λίγο παραπάνω. Και εμείς να γελάμε και τα αγόρια να γουρλώνουν τα μάτια τους. Και παντού είχε κατσίκες και καίγαμε ελληνικό καφέ (τότε το μάθαμε και αυτό το κόλπο) για τις μέλισσες και τις μύγες. Και τότε τα κινητά μας δεν ήταν smartphones οπότε στήναμε τις φωτογραφικές μας για να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Και ένα βράδυ, τα κορίτσια της παρέας αποφάσισαν να μου κάνουν beaute... και δώστου μαλλί, και βαψίματα, και ντυσίματα. Και είμασταν όλοι ανεξαιρέτως πιο αδύνατοι, και πιο fit, και πιο νέοι, ίσως και πιο ωραίοι... Μπορεί και όχι. Και στον γυρισμό.... μισή ημέρα είχαμε στη Ρόδο και μας παρέλαβε οικογενειακή φίλη μίας εκ των κοριτσιών και μέσα σε λίγες ώρες μας είχε εξιστορήσει την πιο πολύπλοκη, πονεμένη, σουρεάλ ιστορία της οικογενείας της στην οποία εμπλέκονταν Έλληνες και Τούρκοι, διαζύγια, εξαφανίσεις, θρησκείες, βεντέτες... Κανονική σαπουνόπερα!

Αχ! Πόσο όμορφα ήταν... Και η Σύμη αλλά και αυτή η αίσθηση ανεμελιάς. Τι κρίμα που δεν υπήρχε το lifelikes τότε να σας τα έγραφα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Φίλοι, αναμένω τις προσθήκες σας. Και το ιστιοπλοϊκό μας περιμένει.

ανδριάνα

How was your week?

• Έπεσε και το τελευταίο κάστρο -εντός σαλονιού: πλέον το φυστίκι ανεβαίνει και στον γκρι, τον "ψηλό" καναπέ μόνος του.
• Και τώρα; Ποιος να είναι ο επόμενος στόχος; Μάλλον το κρεβάτι.
• Την χαρά του να βλέπατε.
• Τι κάνεις όταν έχεις χιλιοδιαβάσει τα βιβλία σου; Πιάνεις τις χάρτινες σακούλες του σούπερ - μάρκετ που έχουν ωραίες ιστοριούλες και φωτογραφίες. Real story. Ο Στέφανος.
• Δεν καήκαμε από τον ήλιο 2 εβδομάδες στην Ελλάδα και καήκαμε στην Ελβετία!
• Γεμάτο - γεμάτο πσκ.
• Τι κάνεις όταν θες να φας κάπου ωραία, ένα γρήγορο αλλά περιποιημένο φαγητό; Αφήνεις το -ταπεινό- Neuchatel και πηγαίνεις στην κλασική πιτσαρία του Biel. Μας έπιασε όμως μια βροχή και μία κίνηση στο πήγαινε που μία διαδρομή 20-30 λεπτών την κάναμε πάνω από ώρα.
• Άξιζε όμως.
• Και το Σάββατο ετοιμαστήκαμε πουρνό πουρνό με την Ρόζα και κατεβήκαμε στο κέντρο για το festival des sports. Στις 09.00 είχαμε ήδη στρώσει τα στρωματάκια μας δίπλα στη λίμνη και ξεκινούσαμε με γιόγκα.
• Τι ωραία! Και ο καιρός ήταν ιδανικός (ούτε ζέστη - ούτε κρύο) και βεβαίως η τοποθεσία επίσης.
• Το μεσημέρι ήταν το οικογενειακό, καλοκαιρινό πικ-νικ της εταιρείας που εργάζεται ο συνοδοιπόρος. Έτσι, στη μέση του πουθενά, στα λιβάδια, είχαν στήσει κάτι πελώριες τέντες με δεκάδες επιλογές φαγητών και βεβαίως παιχνίδια, μουσικές, δραστηριότητες.
• Ο Στεφανάκος κοιμήθηκε ενώ πηγαίναμε οπότε μεταφέρθηκε επιτυχώς στο καρότσι του και μας προσέφερε μία φουλ ώρα ώστε να περιηγηθούμε και να φάμε με την ησυχία μας.
• Κρέπες, hot - dogs, fish + chips, burgers, churros, waffles, nuggets, μαλλί της γριάς, σαλάτες, smoothies, φρούτα... Μαντέψτε ποιο είχε ουρά και ποιο δεν είχε άνθρωπο; Νικητής το burger και χαμένος η σαλάτα. Παγκόσμιο μάλλον φαινόμενο.
• Και είδαμε αρκετούς από τους Έλληνες συναδέλφους, και έτρεξε ο Στεφανάκος, και έπαιξε στην άμμο, και έκανε μουσική με τα ξύλινα - αυτοσχέδια όργανα, και έφαγε και επιστρέψαμε σπίτι αργά, πτώμα και οι 3.
• Και αφού κοιμηθήκαμε ωραία σηκωθήκαμε για την 2η ημέρα του φεστιβάλ των σπορ.
• Βάλαμε λοιπόν και οι 3 τα αθλητικά μας (να βλέπατε τον Στέφανο με το τρεξιματικό του σορτσάκι και την μπλούζα που έγραψε crawl - walk - run), φτάσαμε στο κέντρο, ο συνοδοιπόρος πήρε βόλτα τον μικρό για να κοιμηθεί και εγώ έτρεξα να προλάβω το πρώτο "μάθημα" που ήταν Body Jam. Ακολούθησε, σερί το Body Combat και εκεί είπαμε τέλος. Πω πω!
• Θα μπορώ να περπατήσω λέτε αύριο; Είναι όμως τόσο ωραία αίσθηση όταν νοιώθεις το σώμα σου και καταλαβαίνεις ότι του προσέφερες κάτι ωφέλιμο.
• Οι άντρες επιδόθηκαν και σε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο όπου οι παίχτες έχουν το πάνω μέρος τους μέσα σε κάτι γιγαντιαίες, φουσκωτές μπάλες (πολύ γέλιο), οι υπόλοιποι προσπαθήσαμε να ισορροπήσουμε στο slackline (πολύ δύσκολο και εθιστικό) ενώ παράλληλα, και τα 3 μικρά της παρέας κοιμόντουσαν στα καρότσια τους! Too good to be true!
• Έτσι, κάναμε το ωραιότατό μας πικ-νικ, φάγαμε, ήπιαμε, τα είπαμε και χωριστήκαμε αργά το μεσημέρι.
• Οι Μπιεν-έζοι φίλοι ήρθαν από το σπίτι όπου τα μικρά συνέχισαν το παιχνίδι και πρώτη φορά ο μικρός μας Στέφανος έδειξε ίχνη ζήλειας και κτητικότητας. Ήταν βλέπετε στο δωμάτιό του, με τα παιχνίδια του, με τους γονείς του....
• Με την αναχώρισή τους, κάναμε γρήγορα-γρήγορα τα μπάνια μας και υποδεχτήκαμε τους άλλους φίλους με τη μικρή Χριστίνα για συνέχεια των παιχνιδιών.
• Έλα εσύ - φύγε εσύ.
• Καταλαβαίνετε πόσο πτώμα ήταν ο μικρός στο τέλος της ημέρας!
• Γαλότσες = check! Παντόφλες = check! Έτοιμος για το νέο του τμήμα ο μικρός.
• Μία νέα εποχή "λογοκρισίας" μόλις ξεκίνησε καθώς ο μικρός καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα. Δεν χρειάζεται δηλαδή να αναφέρεις τη λέξη "φαγητό" ή "μαμ" για να αρχίσει να τρέχει προς το καρεκλάκι του, αρκεί απλά η λέξη "πεπόνι" ή "ψωμί".
• Που σημαίνει, τέρμα οι συζητήσεις περί φαγητού :)
• Και όταν του λέω "Πάμε να βάλουμε τα παπούτσια μας να φύγουμε" τρέχει και φέρνει τα δικά του! Και λέει και ένα "παπού" που υποθέτω ότι είναι "παπούτσια".
• Πόσες φωτογραφίες με μαγιώ αναρτημένες στα κοινωνικά δίκτυα χρειάζονται για να πειστεί και ο τελευταίος άπιστος ότι είμαστε ωραίες και μοιραίες;
• Πάει και αυτός ο κύκλος House of Cards. Και ενώ ξεκίνησε λίγο κουραστικά κατ' εμέ, τελείωσε with a bang -που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Πω πω. 
• Πόσο συγκινούμαι όταν διαβάζω παλιές αναρτήσεις... ειδικά κάποιες τόσο προσωπικές όσο αυτή.
• Για το βράδυ της Δευτέρας τώρα, τι να σας λέω; Ότι είμασταν ξύπνιοι και οι 3 από τα μεσάνυχτα έως τις 02.00; Ότι δεν κοιμόταν με τίποτα; Ότι έκλαιγε με το που τον αφήναμε; Ότι δεν τον παρηγορούσε τίποτα παρά μόνο η αγκαλιά;
• Το καινούργιο, ελληνικό τραγούδι της Μόνικα το ακούσατε; Πόσο μου αρέσει αυτή η κοπέλα και η μουσική που γράφει. Όλη μέρα το σιγοτραγουδώ στο σπίτι. Στο link είναι από το live στο 'Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος με πλήρη ορχήστρα.
• Εκ των υστέρων έμαθα ότι στην πατρίδα την "λιθοβολούν" γιατί δεν έγραψε ποίηση αλλά ένα χαρούμενο τραγουδάκι. Αχ.... Πόση μιζέρια Παναγία μου. Μας ενοχλεί η Στάλα και δεν μας ενοχλεί ο μπουζουκοβομβαρδισμός.
• Τι κάνεις όταν είσαι κουρασμένος μεν, μπουχτισμένος δε; Πιάνεις να κάνεις με πάθος τις δουλειές του σπιτιού να ξεχαστείς. Δεν είναι το σφουγγάρισμα διαλογισμός;
• Χώρεσε εκεί και ένα μισάωρο εντατικό yoga και γεια σας τοξίνες και πιασίματα.
• Α! Καρφιτσώθηκε και το μηνιαίο μας διατροφικό ημερολόγιο στο ψυγείο. Να οργανωνόμαστε λιγάκι ώστε και να μην πετάμε τρόφιμα και να τρώμε υγιεινά. Αυτά παθαίνεις αν είσαι Παρθένος ή είσαι παντρεμένος με Παρθένο.
• Να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο και να βρίσκεις και τις πολυαναμενόμενες online παραγγελίες σου αλλά και τον καινούργιο κατάλογο ΙΚΕΑ.
• Ο ωραίος μας, συνεχόμενος ύπνος της Τρίτης μας προσέφερε μια εξαιρετική Τετάρτη. 
• Ο μικρός ξύπνησε ξεκούραστος και κεφάτος (όπως και εμείς άλλωστε), κάναμε τις δουλειές μας, τον πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο και παρέμεινε κοιμισμένος μέχρι και την μεταφορά του στο δωμάτιο, κοιμήθηκε σχεδόν 2 ώρες (!), έφαγε, παίξαμε, πήγε στον παιδικό σταθμό όπου θα περνούσε 1-2 ώρες στο καινούργιο του τμήμα, τον παραλάβαμε με τον συνοδοιπόρο, χαρούμενο να παίζει στην αυλή και με αυτό τον εξαιρετικό ήλιο που είχε, αποφασίσαμε να φάμε έξω, τις περίφημες grillades του King στο λιμάνι του Neuchatel.
• Ευτυχία.
• Και οι 1-2 ώρες που θα καθόταν στο νέο του τμήμα ως περίοδο προσαρμογής έγιναν σχεδόν 4. Τον ανέβασαν οι δασκάλες, και εκείνος ξεχύθηκε και άρχισε να μιλά και να παίζει. Και έτσι παρέμεινε μέχρι τις 18.00 που τον παραλάβαμε. Ιδρωμένο, κατακόκκινο και χαμογελαστό.
• Μπαμπάς στην Κρήτη, μαμά στο Miami, αδελφή στη Σίφνο, αδελφός στο Miami, και εμείς Ελβετία.
• Αχ αυτές οι Πέμπτες.... πόσο μάλλον όταν είναι και βροχερές! Πώς να απασχολήσεις ένα παιδί 16 μηνών, μόνη, εντός του σπιτιού, επί 9 (!) ώρες;
• Και κατέφτασε και η δεύτερη αρνητική απάντηση στην προσπάθεια εγγραφής του μικρού στα μαθήματα κολύμβησης. Ουφ.

Καλό σαββατοκύριακο.

Είναι ακόμα καλοκαίρι!

ανδριάνα

SaveSave

Σοφά Λόγια ♥ Wise Words #40

Μην με μαρτυρήσεις! 
Και προπαντός να μην τους πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα.

Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα. 
Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα που είδα.

Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου, ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος.

Νικηφόρος Βρεττάκος

How was your week?

• Παρασκευή με τον συνοδοιπόρο να δουλεύει από το σπίτι μετά από μήηηνες.
• Έτσι, φάγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι και το απογευματάκι πήγαμε στο προγραμματισμένο ραντεβού στον παιδίατρο.
• Τελευταία σειρά εμβολίων για τα επόμενα χρόνια, ζύγισμα - μέτρημα (μόλις 1 κιλό είχε πάρει τους τελευταίους 3 μήνες), ο μικρός να περπατάει πάνω - κάτω non-stop, ο γιατρός να χαμογελά και να ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τους 18 μήνες.
• Σάββατο πρωί και είπαμε να συνεφέρουμε λιγάκι το σπίτι (από την μετακόμιση, από τις διακοπές) και έτσι πέρασε "δημιουργικά" η ώρα.
• Το απόγευμα κάναμε ένα άτυπο reunion στους φίλους στην Bienne με αφορμή την 1η γιορτή του μικρού Παναγιωτάκη.
• Και περνάει τόσο πιο όμορφα και εύκολα η ώρα όταν είσαι και εσύ αλλά και ο μικρός Στέφανος με φίλους.
• Γιατί με 2 πιτσιρίκια για παρέα, όλοι είμασταν απασχολημένοι και χαρούμενοι.
• Και η Κυριακή συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο: με μεσημεριανά ψησίματα στον εορτάζοντα Κώστα, μεσημεριανή σιέστα και απογευματινή βόλτα με την Χριστίνα και την οικογένεια όπου τα μικρά τα έδωσαν όλα (τι πατίνια, τι τρεξίματα, τι τραμπάλες, τι τούνελ, τι γέλια, τι φούσκες, τι παγωτά)......
• Απέκτησε και την πρώτη του φουσκάλα ο κακομοίρης στο αριστερό του αντίχειρα. Ήθελε να επεξεργαστεί την ψησταριά η οποία δεν είχε κρυώσει εντελώς και έτσι κάηκε λιγάκι.... :(
• Αυτό που κοιμάμαι ένα ωραίο, συνεχόμενο 8ωρο αλλά ξυπνάω πτώμα πώς το εξηγείτε;
• Άνοιξα την τηλεόραση μέρα μεσημέρι. Που σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: σιδέρωμα.
• Και έπεσα πάνω στο Σ' αγαπώ - Μ' αγαπάς. Και να σας πω κάτι; Γελούσα πάλι σαν να το έβλεπα πρώτη φορά. Θεά Παπαδοπούλου.
• Άρχισαν να μπαίνουν στο πρόγραμμα οι φθινοπωρινές και χειμερινές επισκέψεις φίλων και πολύ μου αρέσει.
• Φέτος πρέπει να είναι η πρώτη χρονιά που βλέπω φωτογραφίες διακοπών που ανεβάζουν οι φίλοι και με πιάνει μια νοσταλγία.
• Προφανώς χρειαζόμουν και άλλες διακοπές.
• Ποια είναι η σίγουρη συνταγή για εύκολο και μακρύ, μεσημεριανό ύπνο; Πατίνι!
• Έτσι την Τρίτη που είχε ωραιότατη ημέρα βγήκαμε πρωί - πρωί με τον μικρό και κάναμε 1 ώρα (με το ρολόι!) non-stop πατίνι. Στόχος ήταν ένας παιδότοπος αλλά ο μικρός δεν είχε καμία διάθεση να αποχωριστεί το όχημά του. Και έτσι συνεχίσαμε, και συνεχίσαμε.... 
• Και εννοείται κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και δεν ξύπνησε ούτε κατά τη μεταφορά του στο κρεβάτι του. 
• Όταν πιάσουν τα κρύα και τα χιόνια να δω πώς θα απασχολούμαστε.
• Και έχει γίνει ένας χορευταράς! Εκεί που κάθεται και τρώει ή παίζει, αρχίζει ξαφνικά να χορεύει! Τι του πυροδοτεί τον χορό, άγνωστο. Γιατί η μουσική παίζει όλη μέρα.
• Θεσπίσαμε τις πρωϊνές μας γυμναστικές και έτσι την Τρίτη βγήκαμε πάλι για πατίνι, σε συνδυασμό όμως αυτή τη φορά με παιδική χαρά, στο κοντινό μας, παραλίμνιο Hauterive (από εκεί και η πιο πάνω φωτογραφία).
• Και σε μία ωρίτσα επιστρέψαμε και εννοείται ήταν πτώμα.
• Ύπνος λοιπόν για τον μικρό, μαγειρέματα και δουλειές για εμένα.
• Και ναι! Έγινε το παρθενικό μάθημα yoga στο καινούργιο σπίτι.
• Και εννοείται ότι πιάστηκα. Και πολύ το ευχαριστήθηκα (το λες και μαζωχισμό).
• Σοκοφρέτα με λευκή σοκολάτα. Εισαγώμενη αμαρτία.
• Σαν να μπήκε λίγο χρώμα στους κάτασπρους τοίχους του σαλονιού μας. 
• Θυμάστε αυτό το γιγαντιαίο πόστερ που μου είχαν φέρει δώρο και είχα ξεκινήσει να ζωγραφίζω κατά την εγκυμοσύνη; Ε, ακόμα το ζωγραφίζω αλλά αυτή τη φορά το θαυμάζω κιόλας στον τοίχο του σαλονιού μας.
• Αυτό που στις καλοκαιρινές φωτογραφίες (κυρίως μέσω instagram) το φίλτρο στα πρόσωπα είναι τόσο έντονο ώστε κάποιες φορές δεν αναγνωρίζεις τις φίλες σου;
• Επίσης, αυτό που το instagram ξαφνικά σου εμφανίζει μία ανάρτηση 5 ημερών που έχεις ήδη δει και έχεις ήδη κάνει like;
• Ενημέρωση στον παιδικό σταθμό για το νέο τμήμα του Στεφανάκου. Και μας εξήγησαν το πρόγραμμα, και μας έκαναν ξενάγηση στο χώρο, και ήταν όλα τόσο όμορφα φτιαγμένα, μικροσκοπικά και γαλήνια. Και έχουν και ένα μικρό παρτέρι που φροντίζουν τα παιδιά. Και ο Στέφανος εξοικειώθηκε γρήγορα με τον χώρο και άρχισε να παίζει. Για να δούμε πώς θα τα πάει από βδομάδα.....
• Ζέστη την ημέρα - καταιγίδες τη νύχτα. Miami Vice.
• Να τρως ζεστή πίτσα για μεσημεριανό και το φυστίκι να κοιμάται. Ευτυχία.
• Και η ημέρα συνεχίστηκε εξίσου όμορφα με μεσημεριανό μπάνιο στη λίμνη οι 3 μας: ο Στέφανος, η Ρόζα και εγώ. Και τα νερά ήταν κρυστάλλινα, και ο μικρός ενθουσιασμένος με τα βότσαλα και τον κόσμο.
• Και αφού κάτσαμε αρκετά, κάναμε και μια βόλτα μέχρι την κοντινή παιδική χαρά και στην επιστροφή κοιμήθηκε -εννοείται- στο αυτοκίνητο.
• Και το απόγευμα βγήκαμε ξανά για βόλτα, με τον συνοδοιπόρο αυτή τη φορά και -εννοείται- το πατίνι.
• Όταν γελάει, φωτίζεται ο κόσμος όλος.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Ευτυχία είναι....

Ευτυχία είναι να τρως το αγαπημένο σου παγωτό, στον καναπέ, ακούγοντας τη βροχή και βλέποντας House of Cards.

Ευτυχία είναι να έχει κοιμηθεί εύκολα και γαλήνια το φυστίκι το οποίο σε γέμισε γέλια και αγκαλιές μέσα στην ημέρα.

Ευτυχία είναι να βλέπεις τα 2 σου αντράκια και να γεμίζει η καρδιά σου.