How was your week?

• Μα τι εβδομάδα ήταν αυτή!
• Και ιδανικότερο ξεκίνημα Παρασκευής δεν γινόταν: γάμος των αγαπημένων μας φίλων στο Neuchatel.
• Στολιστήκαμε λοιπόν οι 3 μας (μαμά, φυστίκι και γιαγιά) και πήγαμε να ετοιμάσουμε τη νύφη.
• Και μαζευτήκαμε καμιά 20αριά Έλληνες στο κεντρικό δημαρχείο της πόλης, με την γλυκύτατη ισπανίδα που ανέλαβε να διεξάγει τα διαδικαστικά και ήταν όλα απλά και όμορφα.
• Καταφέραμε και ήπιαμε και έναν καφέ στα γρήγορα και σπίτι για ανασυγκρότηση.
• Δουλειές πολλές το απόγευμα για να στηθούν όλα και να είναι όπως πρέπει!
• Βαζάκια με λουλούδια, κάδρο για τις φωτογραφίες, souvlaki bar, στρώσιμο τραπεζιών, φαναράκια, καθάρισμα, πάγος, γλυκά, μπύρες, ταρτάκια.... Πολύ τρέξιμο!
• Ίσα ίσα πρόλαβα να γυρίσω, να αλλάξω και να επιστρέψουμε όλοι μαζί ώστε να υποδεχτούμε νύφη και γαμπρό.
• Και ήρθαν με τα ποδήλατα!
• Και το σκηνικό ήταν ειδυλλιακό, ο καιρός ιδανικός, το φαγητό ελληνικό, οι μουσικές διεθνείς και η αγάπη πολλή.
• Στο διάλειμμα μιας ώρας περίπου που έφυγα για να κοιμήσω τον μικρό σπίτι έχασα και τους χορούς αλλά δεν πειράζει.
• Και εκεί κατά τα μεσάνυχτα επιστρέψαμε και εμείς. Γεμάτοι και χαρούμενοι.
• Το Σάββατο είπαμε να ξεφύγουμε από τις δουλειές και έτσι κάναμε βόλτα στη Βέρνη που δεν μας απογοητεύει ποτέ. Και φάγαμε στο κλασικό μας πλέον σημείο δίπλα στο ποτάμι.
• Και το απόγευμα με το που επιστρέψαμε σπίτι έριξε μία βροχή! Δεν έχει ξαναγίνει! Καταρράκτης! Τι μπουμπουνητά, τι να τρίζουν τα παράθυρα, τι ορμή η βροχή, τι αέρα.... Και έτσι κάπως συνεχίστηκε μέχρι την Κυριακή.
• Όπου και αναχωρήσαμε το απόγευμα μαμά - φυστίκι - γιαγιά για Αθήνα.
• Και πέραν ενός αρχικού μισαώρου που ο μικρός νύσταζε αλλά δεν μπορούσε να κοιμηθεί και μας άκουσε όλο το αεροπλάνο, η υπόλοιπη πτήση πέρασε σχετικά ανώδυνα.
• Και μας περίμενε η οικογένεια στη Βούλα με αγκαλιές και φιλιά.
• Και πήγε σχεδόν 23.00 μέχρι να τον πάρει ο ύπνος από την υπερένταση.
• Και όλη η εβδομάδα πέρασε με πολλή ζέστη, αρκετές δουλειές για την βάφτιση, πολλά παιχνίδια με την Αρτεμούλα και μετά και με την Αριάννα που κατέφτασε Τετάρτη απόγευμα εξ Αμερικής, επισκέψεις φίλων σπίτι, ωραίους βραδινούς ύπνους του μικρού και λίγο δύσκολους ημερήσιους, και πολλά - πολλά χιλιόμετρα πάνω - κάτω στο σαλόνι.
• Μα πόσο χαρούμενος είναι! Και κάθε ημέρα προσθέτει και ένα νέο κόλπο... Τώρα λυγίζει τα γόνατα και χορεύει σαν ελατήριο! Και βάζει και τις 2 παλάμες στο στόμα για να στείλει φιλάκια. Και εννοείται μετακινεί όλα τα έπιπλα. Και κουνάει τις παλάμες όταν τρώει (ωραίοοοο!) και στην ωραία πεταλούδα....
• Μα και 3 και 4 ώρες non-stop. Δεν κάθεται ούτε 5 λεπτά. Για αυτό βέβαια το βράδυ πέφτει σαν τούβλο.
• Πήγαμε και για ένα γρήγορο μπάνιο στη θάλασσα, με τον μικρό ξαφνικά να μην θέλει την κουλούρα του αλλά να παίζει ωραιότατα στην αγκαλιά της γιαγιάς του με το νεροπίστολο!
• Υποδεχτήκαμε και τον αδελφό με την μικρή την Τετάρτη, είδαμε και τον μέλλοντα νονό.
• Πόσο γέλασα με νονό και βαφτιστήρι... Τους άφησα 2 λεπτά στο μπάνιο για να φτιάξω το γάλα του μικρού για να κοιμηθεί, και τους βρήκα αγκαλιά, τον μικρό μες στα νερά και τον νονό γονατισμένο στο πάτωμα.
• Και να τα δείτε και τα 3 ξαδελφάκια πάνω στο κρεβάτι να χοροπηδάνε, και να γελάνε, και να πέφτουν, και να αγκαλιάζονται.... Πόσο όμορφα είναι.
• Και η Αρτεμούλα είναι η καλύτερη ξαδελφούλα... Τους φέρνει όλα της τα παιχνίδια, και τα προσέχει, και τα έχει έγνοια, και εφευρίσκει παιχνίδια, και τους διηγείται ιστορίες. Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν;
• Και είμαστε όλοι χαρούμενοι, και συγκινημένοι, και ευγνώμων για την οικογένεια που έχουμε και την αγάπη που διατηρούμε παρόλες τις αντιξοότητες και αποστάσεις.
• Αγχώθηκα λίγο με τις δουλειές (ειδικά τα πρωϊνά που ο μικρός δεν έλεγε να κοιμηθεί και έτσι ήμασταν καραούλι!) αλλά τελικά όλα τα κατάφερα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
• Βοήθησε και ο νονός και φτιάξαμε και τα σημαιάκια το βράδυ υπό τη συνοδεία κρασιού, παρέλαβα και τις μπομπονιέρες, μίλησα με όλους τους συνεργάτες 100 φορές στα τηλέφωνα, και πλέον τα τελευταία θα γίνουν το Σάββατο. Fingers crossed!
• Και Πέμπτη υποδεχτήκαμε και τους φίλους Πολωνούς το απόγευμα και τον μπαμπά μας αργά το βράδυ.
• Full house! Happy house.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Home number #5

Πέντε. Τόσα είναι τα σπίτια που μας έχουν φιλοξενήσει αυτά τα 10 περίπου χρόνια συμβίωσης με τον συνοδοιπόρο. Το πρώτο μας ήταν στο Κεφαλάρι, μικρούλη, γλυκούλη, ήσυχο. Έβλεπε πίσω στον κήπο οπότε δεν είχες επαφή με τον έξω κόσμο και τον δρόμο. Ήταν όμως τόσο κεντρικά που μπορεί ολόκληρο σαββατοκύριακο να μην κουνούσαμε τα αυτοκίνητα. Παντού με τα πόδια. Καφέ, ψώνια, βόλτα, πάρκο, ποτό, σούπερ - μάρκετ... ακόμα και στη δουλειά! Τι πολυτέλεια ήταν αυτή. Να πηγαίνεις με τα πόδια στη δουλειά. Μου έπαιρνε περίπου ένα τέταρτο, περνούσα μέσα από πανέμορφες, παλιές μονοκατοικίες, ένα πάρκο και τσουπ είχα φτάσει. Σε αυτό το σπίτι φτιάξαμε σιγά - σιγά το πρώτο μας "σπίτι". Επιλέξαμε ένα - ένα τα έπιπλα, τα σερβίτσια, τις πετσέτες... όλα από την αρχή. Και εκεί περάσαμε 2 -αν θυμάμαι καλά- γεμάτα, ξέγνοιαστα, σχεδόν φοιτητικά χρόνια (και ας εργαζόμασταν και οι δύο). Για αυτό το σπίτι είναι που η μαμά έκλαψε όταν την ανακοίνωσα ότι λέμε να συζήσουμε με τον συνοδοιπόρο στην -μακρινή- Κηφισιά (γιατί αν μένεις στη Βούλα θεωρείς μακρινή την Κηφισιά). Δεν είχε σημασία που είχα ήδη φύγει για το Λονδίνο, που ο αδελφός ζούσε ήδη τόσα χρόνια στην μακρινή Αμερική.... Ίσως ήταν που ήμουν το τελευταίο από τα 3 παιδιά που αναχωρούσε επίσημα πλέον από το οικογενειακό σπίτι. Και εμένα με είχε πιάσει ταχυπλαμία θυμάμαι όταν τους το είπα. Και είχα τόσο στεναχωρηθεί που είχαν στεναχωρηθεί. Κράτησε όμως λίγο, και μετά από μόλις λίγες εβδομάδες πακετάραμε μαζί ρούχα και δώρα. Ποιος θα μας έλεγε ότι μετά από όχι τόσα πολλά χρόνια η μετακίνηση θα ήταν πραγματικά μακρινή.

Λίγους μήνες πριν τον γάμο μας, και ενώ είχαμε ξεκινήσει τις ετοιμασίες στο νησί, ήρθε εξ' ουρανού το δεύτερό μας σπίτι. Δεν το ψάχναμε, απλά η μεσίτρια που μας είχε βρει το πρώτο είχε κρατήσει τα στοιχεία μας και το τι ψάχναμε και αποφάσισε να έρθει σε επαφή με εμάς για ένα διαμέρισμα που μόλις είχε ξενοικιαστεί και το οποίο πίστευε ότι θα "φύγει" πολύ γρήγορα. Έτσι, πήγε λίγο τυπικά ο συνοδοιπόρος να το δει και το αγάπησε. Οπότε, με συνοπτικές διαδικασίες το είδα και εγώ, το αγάπησα εξίσου και μέσα σε λίγες εβδομάδες είχαμε μετακόμιση! Πάλι στην Κηφισιά, πιο χαμηλά αυτή τη φορά, σε ισόγειο με ωραιότατο, μεγάλο μπαλκόνι στον καταπράσινο κήπο, σε ένα δρομάκι που το διέτρεχε το ποτάμι και ήταν γεμάτο πλατάνια. Μέσα στη φύση από έξω μέχρι μέσα. Το σαλόνι ένοιωθες ότι είναι η συνέχεια του κήπου. Και εκεί είχαμε περισσότερη άπλα, κάναμε πάρτυ, οργανώσαμε δείπνα και μετά από λίγους μήνες υποδεχτήκαμε και την αγαπημένη μας Μαριάννα έναν όροφο παραπάνω. Τι ευτυχία είναι αυτή. Να μένεις στην ίδια πολυκατοικία με αγαπημένους φίλους. Και έτσι, το είχαμε δίπορτο. Και τι ομαδικές μαγειρικές, και βραδιές, και κηπουρικές, και βόλτες. Και ήταν πάλι κοντά στο κέντρο οπότε πηγαίναμε με τα πόδια, και με τα ποδήλατα. Μέχρι περιπατητικές βόλτες μέχρι το Μαρούσι και τη Νέα Ερυθραία κάναμε. Κουβεντιάζοντας non-stop. Και ήταν και οι δουλειές μας κοντά οπότε δεν προγραμματίζαμε να φύγουμε από αυτό το όμορφο σπίτι any time soon... Αλλά. Ανωτέρα βία. Το ωραιότατα σπίτι που νοικιάζαμε στη Βούλα μετά από πολύ κόπο και βάσανα έμεινε άδειο και κατεστραμμένο... Ο τελευταίος ενοικιαστής το φρόντισε καταλλήλως :( .

Έτσι, η ανακαίνιση του σπιτιού της Βούλας έφερε στη συζήτηση και την μετακόμισή μας εκεί. Δεν άξιζε να γίνει τέτοια ανακαίνιση και να ενοικιαστεί πάλι, με φόβο να ξαναπέσει στα χέρια κάποιου ανάξιου. Οπότε, με project manager τον αγαπημένο μας φίλο κατασκευαστή και την πολύτιμη βοήθεια του φίλου αρχιτέκτονα, το σπίτι ανακαινίστηκε εις βάθος. Κουζίνες, μπάνια, πατώματα, ηλεκτρικά, αυλές, κήποι, τοίχοι.... τι να σας λέω! Και να τρέχουμε τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα να διαλέξουμε πλακάκια και πάγκους κουζίνας και φώτα. Και μέσα σε μόλις λίγους μήνες ήταν έτοιμο! Και όμορφο! Μετακόμιση λοιπόν ξανά από Κηφισιά πίσω στη Βούλα. Και αυτό το τρίτο μας σπίτι ήταν -και είναι- μακράν το πιο ευρύχωρο. Είναι το σπίτι που μας φιλοξενεί ακόμα όταν είμαστε στην Ελλάδα. Είναι το σπίτι που έχει την ομορφότερη κουζίνα και τον πιο ανθισμένο κήπο. Το σπίτι που κάτσαμε με τους φίλους ώρες ατελείωτες έξω με κοκτέιλ και sushi και σπιτικά fajitas, και μέσα με τζάκι και cupcakes και τσάγια. Το σπίτι που φιλοξενήσαμε φίλους και για διανυκτέρευση. Διακοπές στη Βούλα :) . Είναι όμως και το σπίτι όπου περάσαμε μερικούς από τους πιο δύσκολους μήνες της ζωής μας. Και θα ήταν το παντοτινό μας σπίτι ΑΝ (Είδατε που πάντα υπάρχει ένα ΑΝ! Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει....) δεν αποφασίζαμε να γίνουμε μόνιμοι κάτοικοι Ελβετίας. Ούτε δύο χρόνια δεν είχαν περάσει από εκείνη την ανακαίνιση αλλά μάλλον χρειαζόμασταν αυτή την αλλαγή.

Εδώ σας θέλω... Πώς ανακοινώνεις out of the blue στις οικογένειες ότι αναχωρείς για Neuchatel όταν ακόμα και η μετακόμιση Βούλα - Κηφισιά - Βούλα ήταν δύσκολη; Με μία ανάσα λοιπόν τους το είπαμε. Και κλάψαμε παρέα. Και αγκαλιαστήκαμε. Και πακετάραμε παρέα. Και κάναμε συζητήσεις, και έρευνα. Και αγχωθήκαμε. Και η διαδρομή από τη Βούλα μέχρι την Πάτρα την ημέρα που πήραμε το πλοίο ήταν η πιο δακρύβρεχτη. Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να κλαίμε. Μας είχε στείλει και ο φίλος Χριστόφορος σε μήνυμα την Ιθάκη και τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς γυρισμό. Ουφ. Φτάσαμε όμως στο Neuchatel και είμασταν τόσο τυχεροί ώστε τον 1ο μήνα να βρούμε διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία με τους φίλους μας. Ευχαριστώ Θεέ μου! Το 4ο μας σπίτι λοιπόν ήταν ένα ηλιόλουστο, μικρό διαμέρισμα, ένα δρόμο πάνω από τη λίμνη, με μεγάλα παράθυρα, εξαιρετική θέα και ευρύχωρα υπνοδωμάτια.... Και το γεμίσαμε λίγο στα γρήγορα (πού πολυτέλειες αυτή τη φορά για έρευνα!) αλλά έγινε όμορφο, και πολύχρωμο. Και δεν πέρασαν 6 μήνες και ξημέρωσε εκείνο το Αυγουστιάτικο πρωϊνό όπου το τεστ βγήκε θετικό. Αχ πόσα ζήσαμε σε αυτό το σπίτι. Εγώ έγκυος, εγώ μαμά, ο συνοδοιπόρος μπαμπάς, ο Στέφανος. Άγχη, ξενύχτια, χαρές, μπουσουλήματα, ανέβα - κατέβα 3 ορόφους με τον Στέφανο αγκαλιά, χάζεμα στα καραβάκια της λίμνης, κρασιά με φίλους..... 'Ηταν όμως πλέον ολοφάνερο ότι αυτό το σπίτι μας προσέφερε όσα είχε να μας προσφέρει και πλέον η μετακόμιση ήταν αναγκαία.

Φτάσαμε λοιπόν αισίως στο 5ο μας σπίτι, το 2ο Ελβετικό. Μα 2ο Ελβετικό; Πω πω! Από 1η Ιουλίου 2017 είμαστε λοιπόν κάτοικοι της rue des vingolants. Και όπως λέει και το όνομά της, είναι ένας δρόμος που καταλήγει στα αμπέλια! Από τη μία λοιπόν έχουμε τα αμπέλια και από την άλλη τη λίμνη. Μαγεία! Και έχουμε και ασανσέρ, και 3 υπνοδωμάτια, και μεγαλύτερο σαλόνι, και ωραίο μπαλκόνι... και ο Στεφανάκος έκανε τα πρώτα του βήματα όταν το είχαμε επισκεφθεί με την μεσίτρια. Και απολαμβάνει την άπλα. Και εμείς το ίδιο. Και είναι ακόμα νωρίς, και έχουμε πολλά ακόμα στις κούτες και ανάκατα στις ντουλάπες αλλά έχει μία θετική αύρα και αυτό το σπίτι. Έχουμε ευτυχίσει να ζήσουμε σε όμορφα σπίτια... γιατί όμορφα είναι αυτά που τα αγαπάς, και τα φροντίζεις, και τα γεμίζεις με δημιουργικότητα και ωραίους ανθρώπους. 

Εύχομαι να γεμίσει λοιπόν και αυτό το σπίτι με γέλια, και φίλους, και μαγειρικές, και μουσικές, και κρασιά στο μπαλκόνι, και αγκαλιές, και μουσαφιραίους...... Σας περιμένουμε!

ανδριάνα

How was your week?

• Η Παρασκευή σήμανε το μέρος Α' της επίσημης μετακόμισης (γιατί η ανεπίσημη είχε ήδη ξεκινήσει με ξεκαθάρισμα, πακετάρισμα και μεταφορές από το προηγούμενο σκ).
• Έτσι παραλάβαμε το βανάκι με τον συνοδοιπόρο στο τιμόνι και αρχίσαμε το ανέβα - κατέβα. Γέμισε κούτες, τύλιξε, ξεκαθάρισε, κατέβασε 3 ορόφους, φόρτωσε, ξανα - ανέβα 3 ορόφους... μέχρι να γεμίσει το βαν ώστε να μεταφερθεί στο καινούργιο σπίτι όπου δόξα τω Θεό το κτίριο έχει ασανσέρ άρα το ανέβα - κατέβα ήταν πολύ πιο εύκολο.
• Γενικά κινηθήκαμε με αποτελεσματικότητα και γρηγοράδα!
• Το μεσημέρι παραλάβαμε και το φυστίκι που είχε πάει εκτάτως στον παιδικό σταθμό οπότε ο βαθμός δυσκολίας αυξήθηκε.
• Μέχρι το βράδυ είχαν μείνει στο (παλιό) σπίτι τα ογκώδη έπιπλα και τα απολύτως βασικά.
• Ούτε πηρούνι δεν είχαμε και φάγαμε το κοτόπουλο με τα χέρια. Χιχι
• Το Σάββατο ήρθαν ενισχύσεις! Τα αγόρια και η Βάγια. Και ήταν πολύτιμη η συνεισφορά τους. Και ήρθαν και σε δόσεις οπότε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι είχαμε πάντα βοήθεια και μεταφέρθηκαν όλα πολύ γρήγορα.
• Μόνο το κρεβάτι χρειάστηκε να αποσυναρμολογηθεί, ενώ καναπέδες - ντουλάπες - τραπεζαρίες μεταφέρθηκαν αυτούσιες. Εξαιρετικά δηλαδή!
• Ευχαριστούμε αγαπημένοι μας φίλοι.
• Με τους λίγους που μείναμε μέχρι πιο αργά, φάγαμε και σπιτική μακαρονάδα με κιμά. Το πρώτο μας γεύμα στο καινούργιο σπίτι.
• Και εν μέσω μεταφορών και τόσου κόσμου, ο μικρός κατάφερε να κοιμηθεί.
• Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου το νέο σπίτι ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, βιώσιμη δηλαδή. Αρκεί να μην άνοιγες τις ντουλάπες και το 3ο δωμάτιο.... χιχι. Όλα καλά!
• Την Κυριακή έμεινα εγώ σπίτι με τον φυστίκι που κοιμήθηκε κατά τις 10.00 και γιος και μαμά πήγαν στο παλιό για τα τελευταία πράγματα και καθαρίσματα.
• Φτιάξαμε και γεμιστά τα οποία βγήκαν εξαιρετικά. Με arborio που τα κάνει πιο χυλώδη, και κουκουνάρι και σταφίδες.
• Η νέα εβδομάδα ξημέρωσε στο όμορφό μας, ήσυχο, ηλιόλουστο σπίτι με ένα κάρο δουλειές.
• Πρώτη και κυριότερη: η παράδοση του προηγούμενου σπιιτού! Έτσι, η Γαλλιδούλα Marine, ο εκπρόσωπος της μεσιτικής και εγώ, συναντηθήκαμε στο άδειο πλέον σπίτι για να γίνει ο έλεγχος και να πέσουν οι υπογραφές.
• Και το τουρ ενημέρωσης το έκανα εγώ στην Marine και όλα πήγαν καλά! Επισήμως λοιπόν το σπίτι της Champreveyres έγινε παρελθόν.
• Οι υπόλοιπες ημέρες πέρασαν με τις προγραματισμένες εργασίες (καθαρίσματα, τακτοποιήσεις, δοκιμές, αλλαγή της άδειας παραμονής) αλλά και μη προγραμματισμένες (προβλήματα με τη σύνδεση του internet και πέρα - δώθε τηλεφωνήματα).
• Το απόγευμα της Δευτέρας υποδεχτήκαμε και τους μελλόνυμφους για να δουν το σπίτι και να τους δώσουμε και τα δώρα τους. Και πιστεύω ότι και τους άρεσαν και τους ταίριαξαν.
• Το πρωί της Τρίτης πήγαμε πουρνό - πουρνό για την αλλαγή της διεύθυνσης στην άδεια παραμονής μας και αργότερα, αφού έγινε η παράδοση του μικρού στον παιδικό, κατεβήκαμε κέντρο για καφέ και για internet! Τι να κάνεις αν πρέπει κάπως να δουλέψεις... Έτσι, έκανα ότι πρόλαβα στη μία ωρίτσα που είχα ενώ η πεθερά μου βόλταρε.
• Συναντήσαμε και τον Τσέσκο το μεσημέρι της Τρίτης (η πεθερά μου, εγώ και ο κοιμισμένος Στέφανος), κάναμε και περιπατητική βόλτα στο hauterive + saint blaise το απόγευμα, φάγαμε και ωραία παγωτά, αγοράσαμε και μερικά ψιλολόγια για το σπίτι....
• Την Τετάρτη αφήσαμε λιγάκι την μετακόμιση και την τακτοποίηση στην άκρη και επικεντρωθήκαμε στο γάμο των φίλων. Έτσι, πρωί πρωί μαζευτήκαμε τα κορίτσια για χειροτεχνίες. Τι μπομπονιέρες με σπιτική μαρμελάδα βατόμουρο φτιάξαμε, τι κορνίζα για φωτογραφίσεις, τι στολισμένα κουφετάκια, τι γιρλάντες... Και έγιναν όλα τόσο όμορφα!
• Προγραμματισμένο service αυτοκινήτου την Τετάρτη και να 'σου και η ωραιότατη έκπληξη η οποία εκτόξευσε το κόστος εκεί γύρω στο 1 ενοίκιο (ή ένα νεφρό που θα έλεγε και ένας φίλος).
• Τόσο άσχημα έχω να αισθανθώ χρόνια.... To make a long story short, είχα ειδοποιήσει την εταιρεία του internet πάνω από ένα μήνα πριν ώστε να γίνει η μεταφορά στη νέα διεύθυνση εγκαίρως. Και μπαίνουμε Δευτέρα και δεν λειτουργεί τίποτα. Και μετά από πέρα - δώθε τηλεφωνημάτων μας λένε να περιμένουμε μέχρι το απόγευμα. Εν ολίγοις, φτάσαμε στην Τετάρτη με πολύωρα τηλεφωνήματα και σύγχιση (και γιατί δεν το ελέγξατε, και θα αλλάξω εταιρεία, και τι πράγματα είναι αυτά, και εργάζομαι από το σπίτι... ξέρετε τώρα). Με τα πολλά, στέλνουν τεχνικό την Τετάρτη ο οποίος σπρώχνει το καλώδιο στην μπρίζα με δύναμη, κάνει ένα κλικ (σαν κάτι να έσπασε) και αυτό ήταν... λειτούργησε! Ήταν λέει ειδική η μπρίζα και έπρεπε να σπρώξουμε με δύναμη ώστε να πέσει ένα εσωτερικό εμπόδιο.
• Speechless.
• Πόσες φορές του ζήτησα συγγνώμη για την ταλαιπωρία..... στο τέλος του είπα ότι νοιώθω λίγο χαζή αλλά μου εξήγησε ότι συμβαίνει συνέχεια. Well well... τουλάχιστον ήταν τόσο απλό και το internet επέστρεψε στην οικία μας!
• Πόσες δουλειές! Σούπερ - μάρκετ χ2 (πού να τα βρεις όλα σε ένα!), πλυντήρια χ3 (και άπλωμα χ3 γιατί το στεγνωτήριο μάλλον δεν το κατάλαβα σωστά και βγήκαν όλα νωπά), blueberry cheesecake (με εκατό διαφορετικές παρασκευές -που θα έλεγαν και στο master chef) και αναχώριση για τον παιδικό.
• Μερικές συνειδητοποιήσεις είναι πολύ επώδυνες... Αλλά είναι προτιμότερες από μία ουτοπική θεώρηση του κόσμου, των ανθρώπων και των σχέσεων.
• Σήμερα γα, σήμερα γάμος γίνεται!

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

For the love of yellow

Το αγαπώ το κίτρινο! Νομίζω τα τελευταία -ελβετικά - χρόνια το αγαπώ ακόμη περισσότερο! Ίσως γιατί αντιπροσωπεύει το 3ο τσάκρα που για μια περίοδο νοσούσε λίγο παραπάνω και ήθελα να το ενεργοποιήσω. Ίσως γιατι φέρνει τον ήλιο μέσα στο σπίτι -ακόμα και τους κρύους, ελβετικούς, χειμωνιάτικους μήνες. Ίσως γιατί συνδέεται με τη δημιουργικότητα, την αισιοδοξία, τη χαρά. Ίσως απλά γιατί είναι τόσο φωτεινό που αμέσως αναζωογονεί έναν χώρο. Το ελβετικό μας σπίτι έχει αρκετή δόση κίτρινου σχεδόν σε όλα τα δωμάτια. Ο ένας καναπές του σαλονιού είναι κίτρινος, το ίδιο και οι μισές καρέκλες της τραπεζαριας, και το poster στο δωμάτιο του φυστικού που γράφει bonjour, και η αγαπημένη μου κασετία Ordning & Reda που κάθεται στο γραφειάκι, και το χαλί της κουζίνας..... 

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έπαθα όταν αντίκρυσα αυτό το Αυστραλέζικο σπίτι! Ίσως το κίτρινο πάτωμα να είναι λιγάκι too much για τα δικά μου γούστα αλλά όλα τα υπόλοιπα απλά τα αγαπώ! Εννοείται ότι θα έφτιαχνα το μπάνιο μου έτσι (μα πόσο ταιριάζει το λευκό με το φωτεινό κίτρινο!) αλλά και την εσωτερική, μικρή σκάλα. Και έναν τοίχο θα έβαφα κίτρινο. Ίσως έναν του σαλονιού (αν δεν είχα κίτρινο καναπέ) ή έναν στο χωλ. Και η λευκή κουζίνα πόσο φωτίζεται με τις κίτρινες λεπτομέρειες (το φωτιστικό, τη βρύση, τα μεταλλικά καλάθια). Μερικές φορές αρκούν μικρές πινελιές χρώματος για να δώσουν τον ρυθμό.

Πηγή: my scandinavian home

How was your week?

• Πόσο άγχος, πόσα τηλεφωνήματα, πόσα πάρε - δώσε, πόσες διαπραγματεύσεις....
• Την Παρασκευή το μεσημέρι είχαμε το ραντεβού με τη νέα μεσιτική εταιρεία στο νέο μας διαμέρισμα ώστε να γίνει η "τελετή" παράδοσης - παραλαβής. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι η εκπρόσωπος της μεσιτικής καταγράφει τα πάντα (από την γρατζουνιά στον τοίχο μέχρι το κλειδί της πόρτας που δεν λειτουργεί), φτιάχνει ένα κατεβατό, το συμφωνείτε, το υπογράφετε και παίρνετε τα κλειδιά!
• Έλα μου όμως που για να πάρεις τα κλειδιά πρέπει να έχει γίνει η προκαταβολή του ενοικίου (τα 3 ενοίκια μπροστά που λέμε)! Να μην σας κουράζω... κάπου μεταξύ υπογραφών και αλληλογραφίας μεταξύ εμάς - της ασφαλιστικής και της μεσιτικής τα χαρτιά παράπεσαν, άργησαν να προχωρήσουν με αποτέλεσμα να σταλούν μόλις την Πέμπτη για έγκριση!
• Ο εξυπηρετικότατος όμως συνεργάτης της ασφαλιστικής ξεπέρασε τον εαυτό του καλώντας 100 φορές τους υπευθύνους, εντοπίζοντας τον διευθυντή και ζητώντας του να προχωρήσει το αιτημά μας ως επείγον.
• Αποτέλεσμα; Η συνάντηση ήταν στις 13.30 και το πολυπόθητο email επιβεβαίωσης ήρθε στις 14.00 λίγο πριν φύγουμε. Φιου!
• Πήραμε τα κλειδιά - πήραμε τα κλειδιά :)
• Που σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: κουβάλημα!
• Έτσι όλο το σκ ανεβοκατεβαίναμε με κούτες και τσάντες από το ένα σπίτι στο άλλο, με τον Στέφανο παραμάσχαλα (στην κυριολεξία).
• Και εκεί που χαζεύαμε εμείς τριγύρω μέχρι να τελειώσει την καταγραφή η μεσίτρια, να 'σου ο Στέφανος να περπατά καταμεσίς του καινούργιου σαλονιού! Όχι 1 και 2 βήματα που κάνει μήνες τώρα, αλλά κανονικό περπάτημα.
• Και ήταν τόσο ενθουσιασμένος! Χαμογελούσε μέχρι τα αυτιά!
• Έκτοτε όλο και περπατά, και μας κοιτά με ένα ύφος υπερηφάνειας. Και εμείς χειροκροτούμε και φωνάζουμε, και μετά χειροκροτεί και αυτός.
• Το απογευματάκι καταφέραμε να πιούμε ένα παγωμένο τσάι με τους φίλους στο Colombier και τον Στέφανο να θέλει να πέσει μέσα στη λίμνη, να ανέβει όλα τα σκαλιά, να μπει στα θαλάσσια ποδήλατα και εννοείται να πιει από όλα τα ποτήρια.
• Και τώρα όταν θέλει να φάει ανοίγει το στόμα του διάπλατα, όπως βλέπεις τα μωρά πουλάκια στα cartoon.
• Το βράδυ της Παρασκευής ήταν αναπάντεχα δύσκολο με τον μικρό να ξυπνά κάθε μία ώρα, να μας κοιτά και να ξανακοιμάται. Και φτου και από την αρχή. Νέα κόλπα!
• Έτσι το Σάββατο δεν πήγε καλά, με πολύ γκρίνια και ανικανοποίηση.
• Καταφέραμε όμως και κάναμε την έρευνα αγοράς μας στο κοντινό εμπορικό και παραγγείλαμε και κάτι καρέκλες για την βεράντα.
• Συναντήσαμε για λίγο και τους φίλους Πολωνούς οι οποίοι προσάρμοσαν το πρόγραμμά τους ώστε να καταφέρουν να έρθουν στην Ελλάδα (για 1η τους φορά) και στη βάφτιση του μικρού. Τι καλά!
• Το βράδυ ο μικρός ετοιμάστηκε για το ίδιο κόλπο αλλά αυτή τη φορά είμασταν πιο αποφασισμένοι και μάλλον το πήρε το μήνυμα και μετά το 2ο ξύπνημα κοιμήθηκε σερί. Μέχρι τις 06.00 βέβαια αλλά οκ.
• Έπεσε λίγο η θερμοκρασία (από 32+ στους 28) και πήραμε λίγες δροσερές ανάσες.
• Νέο πρωϊνό πρόγραμμα με "μετακομίσεις - μεταφορές ο Μήτσος".
• Λίγη λοιπόν δουλειά (μάλλον αρκετή γιατί πρέπει να προετοιμαστούν και οι εργασίες για όλο τον Ιούλιο που θα είμαστε σε διακοπές), λίγο πακετάρισμα, λίγη βάφτιση, λίγες διακοπές, λίγο σπίτι, λίγο μεταφορές.....
• Την Δευτέρα κοιμήθηκε ωραιότατα ο μικρός μόλις τον παρέλαβα από τον παιδικό και έτσι κάναμε βόλτα με την Ρόζα στο κέντρο, φάγαμε τα εξαιρετικά fallafel μας από την paprika, ήπιαμε τον καφέ μας, κάναμε τα updates μας γιατί είχαμε πολλές εξελίξεις και ξύπνησε ο Στεφανάκος πάνω στην ώρα για αγκαλιές και επιστροφή στο σπίτι.
• Πλέον ανεβοκατεβαίνει μόνος του στο ξύλινό του ποδήλατο.
• Και προσπαθεί να κατέβει και τα σκαλιά με τόσο προσεκτικές κινήσεις. Εννοείται κρατώντας τον από το χέρι. Αλλά πηγαίνει σιγά - σιγά, άκρη - άκρη στο σκαλί, κοιτάει καλά - καλά από ψηλά, αφήνει το ένα πόδι αργά - αργά μέχρι να ακουμπήσει έδαφος και μετά τσουπ φέρνει και το άλλο. Ενίοτε απλά αφήνει και τα 2 πόδια στο κενό και ότι γίνει.
• Και η επικοινωνία μας εμπλουτίζεται καθώς ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο. Αναγνωρίζει δηλαδή το νερό του, την πιπίλα του, το βιβλίο.....
• Νομίζω ότι δεν έχει ξανασυμβεί π-ο-τ-έ! Ούτε όταν ήταν νεογέννητος! Την Τρίτη το μεσημέρι κοιμήθηκε 3 ολόκληρες ώρες non stop! Λέτε στον παιδικό να τους βάζουν να σκάβουν;
• Κομμωτήριο! Πόσο σπάνια μου συμβαίνει πια και πώς στη μετά - Στεφάνου εποχή έχω αρχίσει να το απολαμβάνω λιγάκι.
• Έτσι ήπια τον ωραίο μου καφέ, ξεφύλισσα το γαλλικό Elle που είχε αφιέρωμα στην Ελλάδα και πώς συνεχίζει να εμπνέει τις παγκόσμιες τάσεις (από τη μόδα και τη διακόσμηση μέχρι τη διατροφή), ησύχασε λίγο το κεφαλάκι μου καθώς δεν είχα καμία απολύτως έγνοια, και επανέφερα και το χρώμα των μαλλιών μου. Όλα μέσα σε 1,5 ωρίτσες.
• Και μέχρι τις 12.30 κατάφερα και αγόρασα 2 chaises longues (πόσες γαλλικές λέξεις χρησιμοποιούμε ε;) για το νέο μπαλκόνι, τις μετέφερα στο νέο σπίτι μαζί με τα μπουφάν και κάτι κουτιά της αποθήκης, και έκανα και μία γύρα στις social δουλειές μου.
• Το απογευματάκι πεταχτήκαμε λιγάκι και στο κοντινό μας εμπορικό τα 2 μας (έξω έβρεχε) και από τη μία περπατούσε πάνω - κάτω και χάζευε τις βιτρίνες και τον κόσμο ενθουσιασμένος, από την άλλη ξάπλωνε στους διαδρόμους και χαμογελούσε.
• Αχ να τον έβλεπαν αυτές οι μαμάδες που τρέχουν από πίσω με τα detol.....
• Και το βραδάκι υποδεχτήκαμε την άλλη γιαγιά, την βόρεια! Έκτακτη επίσκεψη ενόψει μετακόμισης.
• Και η Πέμπτη μας βρήκε 2 γυναίκες στους δρόμους: τι τον καταψύκτη πήραμε από το Yverdon και τον ανεβάσαμε στο νέο σπίτι, τι κούτες γεμίσαμε, τι κούτες κατεβάσαμε, τι κούτες ανεβάσαμε, τι κούτες τακτοποιήσαμε, τι καρέκλες παραλάβαμε, τι σκουπιδοτενεκέδες αγοράσαμε ... χαμός!
• Ευτυχώς ο μικρός κοιμήθηκε ένα ωραιότατο 2ωρο το μεσημέρι, μαζί του και εμείς που είμασταν πτώμα!
• Για αυτό το facebook προωθούσε τόσο τις αναρτήσεις με βίντεο. Για να σου πασάρει διαφημίσεις. Όχι στην αρχή, αλλά στη μέση που έχεις ήδη πάρει τη γλύκα του βίντεο που παρακολουθείς. Τς τς τς.

Καλό σαββατοκύριακο!

Η νέα εβδομάδα θα μας βρει στο νέο μας σπίτι!

ανδριάνα

Σοφά Λόγια ♥ Wise Words #39

If we all threw our problems in a pile and saw everyone else's, we'd grab ours back.

Αν όλοι πετούσαμε τα προβλήματά μας σε μία στοίβα και βλέπαμε των υπολοίπων, 
τότε θα τραβούσαμε τα δικά μας πίσω.

Regina Brett

How was your week?

• Παρασκευούλα! Και ο μικρός ακολούθησε (με λίγες δυσκολίες βέβαια) το ωραίο του πρόγραμμα και κοιμήθηκε την 1 ωρίτσα του.
• Το μεσημέρι αποπειραθήκαμε να πιούμε κοριτσίστικο καφέ στο παραλίμνιο ξενοδοχείο Palafitte, αλλά αποδείχθηκε δύσκολο project -αλλιώς θα βρίσκαμε τον μικρό είτε ανάσκελα στους βράχους είτε στο βυθό της λίμνης. Well well....
• Το απόγευμα φάγαμε στο φημισμένο La Buvette du Port εξαιρετική πίτσα υπό τη συνοδεία τοπικής μπύρας. Η τοποθεσία του είναι εξαιρετική για τη δική μας περίπτωση: 5 λεπτά από το σπίτι, δίπλα στη λίμνη, με έναν εξαιρετικό παιδότοπο και ωραίο - "γρήγορο" φαγητό. 
• Αν βρισκόταν στην Ελλάδα βέβαια θα είχε πιθανότατα ωραίους καναπέδες με αφράτα μαξιλάρια, αιώρες και lounge μουσική. Όντας στην Ελβετία, έχει πλαστικές καρέκλες, ησυχία και χαλίκι.
• Πόσο ενθουσιάζεται ο μικρός με τα μεγαλύτερα παιδιά! Και στους παιδότοπους όλο στα παιχνίδια των "μεγάλων" θέλει να πηγαίνει.
• Το βράδυ της Παρασκευής δεν πήγε πολύ καλά, και η επιρροή του συνεχίστηκε και στο πρωϊνό του Σαββάτου με τον μικρό να είναι κουρασμένος, γκρινιάρης και απαιτητικός.
• Καταφέραμε όμως και κάναμε τις δουλειές μας ενόψει της μετακόμισης και το μεσημέρι που μας έκανε την χάρη και κοιμήθηκε, ήπιαμε και τον καφέ μας στο κέντρο.
• Και όλως τυχαίως πετύχαμε στο κέντρο τους εορτασμούς για την ημέρα του μετανάστη με μουσικές και περίπτερα από πολλές χώρες (από το Θιβέτ και το Βιετνάμ μέχρι την Αιθιοπία και την Αργεντινή).
• Σας είπα ότι ο συνοδοιπόρος έχασε τα γυαλιά του στην πρόσφατη επίσκεψή μας στις πισίνες; Ε, με αυτά και με εκείνα τον έπεισα να πάμε να δούμε τι έχουν εδώ και βρήκε τελικά εξαιρετικά γυαλιά, ένα κλικ πιο πάνω από αυτά που είχε.
• Απόγευμα Σαββάτου με περάτημα - καρότσι - πατίνι στο Hauterive (όπου κοιμήθηκε και πάλι ο μικρός με το που βγήκαμε! λέτε να φταίει η ζέστη;), φάγαμε εμείς τα παγωτά μας, επισκεφθήκαμε στα γρήγορα τους φίλους που έκαναν BBQ παραδίπλα και επιστρέψαμε αργά -για τα δικά μας δεδομένα- με τον μικρό να κοιμάται εύκολα και ανώδυνα.
• Να ξυπνάς από μόνος σου (!!) και το ρολόι να γράφει 07.30! Ευτυχία.
• Έτσι, αφού φάγαμε όλοι μαζί πρωϊνό τη γευστικότατη ομελέτα που μας μαγείρεψε ο συνοδοιπόρος, παίξαμε, γελάσαμε, ξεκουραστήκαμε και βουρ για τις πισίνες.
• Έβαλα λοιπόν το μαγιώ μου και πετάχτηκα με τα πόδια μέχρι το κοντινό σούπερ-μάρκετ για να πάρω πεπόνι και μπαγκέτες για το πικ-νικ μας.
• Ε, μέχρι να γυρίσω ο μικρός είχε διάρροια. Άκυρη λοιπόν η πισίνα. Τουλάχιστον τα κέφια του ήταν ακμαία. Και κάπως εξηγείται και η γκρίνια και η κούραση των τελευταίων ημερών.
• Βάζοντάς του κρέμα για τα δόντια, ολοκληρώθηκε το σκηνικό: φουσκωμένα ούλα πίσω δεξιά και αριστερά! Σαν να έχει 2 μπαλάκια στο πάνω μέρος. Ο κακομοίρης....
• Το απόγευμα πεταχτήκαμε μέχρι τους φίλους για να πάρουμε κούτες και να παραδώσουμε την στράτα του μικρού στη μικρή Χριστίνα.
• Στον πίσω μας δρόμο έχει μία μεγάαααλη πολυκατοικία με δεκάδες διαμερίσματα. Μπορεί να είναι και 50! Ε, από όλα μόνο 1 έχει λουλούδια. Και δεν έχει απλά λουλούδια αλλά είναι γεμάτο! Πόσα λέει αυτό για τον ένοικό του ε;
• 7 χρόνια από εκείνο το συναρπαστικό, συγκινητικό, μοναδικό βράδυ στη Χρυσοπηγή Σίφνου. 7 χρόνια γάμου. Και εννοείται ότι μου το θύμισε η αδελφή μου... χιχι. Μα δεν το έχω με τις ημερομηνίες, σας το έχω πει.
• Μη σας πω πόσα χρόνια σχέσης γιατί θα πέσετε από τις καρέκλες σας.... 15! Σωστά κύριε συνοδοιπόρε;
• Έτσι, βάλαμε τα καλά μας (ο Στέφανος πάντως έβαλε πουκάμισο), πήραμε τον συνοδοιπόρο από την δουλειά και πήγαμε για φαγητό στο Beau Rivage. Και ήταν απλά αλλά και τόσο όμορφα.
• Και πίσω μας καθόντουσαν 2 κινέζοι και 2 γαλλόφωνοι (ελβετοί;) tattoo artists γεμάτοι όπως υποψιάζεστε tattoo από την κορυφή έως τα νύχια, οι οποίοι μιλούσαν και πολύ δυνατά και ο Στέφανος δεν χόρταινε να τους παρατηρεί.
• Οι γονείς μου παρευρέθηκαν στην τελευταία -μάλλον- συναυλία που διήυθηνε ο Μίκης Θεοδωράκης στο Καλλιμάρμαρο. Και βλέποντας τα βίντεο από εδώ τα ξένα, συγκινήθηκα.
• ΚΑΥΣΩΝΑΣ! Ω ναι! 32-35 εκτός και 30 εντός σπιτιού!
• Και αυτά σε μία χώρα χωρίς κλιματισμό ούτε καν στις δημόσιες υπηρεσίες και τις εταιρείες (όπως είναι άλλωστε και οι περισσότερες κεντρικές και βόρειες χώρες της Ευρώπης).
• Και το βράδυ της Τρίτης δυσκολευτήκαμε και οι 3 να κοιμηθούμε.
• Την Τετάρτη ήταν η καλοκαιρινή γιορτή του σχολείου του Στέφανου. Χωρίς χορούς, παραστάσεις και σκετς αλλά με μία επίσκεψη στην κοντινή φάρμα.
• Έτσι περπατήσαμε με τα καρότσια ένα τσούρμο γονείς (short walk που για τον Έλληνα μάλλον θα σήμαινε 5 λεπτά αλλά για τον Ελβετό ήταν τελικά γύρω στα 25), φτάσαμε στη φάρμα όπου μας περίμεναν οι δάσκαλοι με αυτοσχέδια παιχνίδια, λίγα τυριά - λίγα ψωμιά - λίγα φρούτα, σπιτικό παγωμένο τσάι και βεβαίως πολλά ζώα!
• Γουρούνια (και μωρά!), κατσίκες, πρόβατα, κότες, άλογα......
• Και όλα του άρεσαν του Στεφανάκου, αλλά πιο πολύ η κουδούνα που βρήκε και δεν έλεγε να αφήσει.
• Τον κουράζει τόσο πολύ αυτή η ζέστη! Φαντάζομαι όλα τα παιδιά... Το απόγευμα της Πέμπτης κοιμήθηκε 2,5 ώρες σερί!
• Μα να θες να κλείσεις ραντεβού στον παιδίατρο και να στο παίζουν δύσκολοι; Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Καθόλου.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Χωρίς οικογένεια

Το σκέφτομαι καιρό τώρα. Και καθώς οι μήνες και τα χρόνια περνούν, επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η θεωρία αυτή. Πιστεύω λοιπόν ότι αναθρέφουμε την πρώτη γενιά παιδιών τα οποία στην ουσία μεγαλώνουν χωρίς οικογένεια. Ναι, μπορεί να είμαι λίγο υπερβολική αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Πάντα υπήρχαν οικογένειες όπου και οι 2 γονείς εργάζονταν. Ποτέ όμως δεν υπήρχαν πιστεύω γονείς που έφευγαν νύχτα και επέστρεφαν νύχτα σπίτι τους για να ζήσουν, αν είναι τυχεροί, για καμιά ώρα τα παιδιά τους πριν τον ύπνο. Που εργάζονταν ακόμα και το σαββατοκύριακο. Που ακόμα και όταν επιστρέφουν σπίτι είναι τόσο κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά που δεν έχουν αντοχές ούτε για ένα μπάνιο. Θα υπήρχαν κάποιοι αλλά σίγουρα ήταν η μειονότητα. Δεν ξέρω πώς είναι οι δικές σας εμπειρίες. Εγώ όμως το βλέπω και το ακούω συνεχώς. Μπαμπάδες που επιστρέφουν στις 20.00 με την ψυχή στο στόμα αλλά και μαμάδες που επιστρέφουν αντίστοιχες ώρες για να προλάβουν ίσα - ίσα να βάλουν τα μικρά για ύπνο και μετά να συνεχίσουν τη δουλειά από το σπίτι μέχρι τα μεσάνυχτα.

Η μαμά μιας φίλης μεγαλώνει παιδιά χρόνια τώρα. Είναι νταντά. Τα τελευταία λοιπόν 3-4 χρόνια μεγαλώνει κοριτσάκια δίδυμα των οποίων και οι 2 γονείς εργάζονται ασταμάτητα. Μαντέψτε ποια αποκαλούν μαμά. Όταν χρειάζεται δε να πάρεια άδεια, τα κοριτσάκια είναι απαρηγόρητα. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς είναι σαν ξένοι. Δεν τις ξέρουν ουσιαστικά. Δεν ξέρουν τις προτιμήσεις τους, τα χούγια τους, αυτές τις λεπτομέρειες που τις κάνουν ξεχωριστές και σπουδαίες -όπως όλα τα παιδιά.

Μια άλλη φίλη όταν την είχα ρωτήσει αν προλαβαίνει να δει τον μικρό της (εκεί γύρω στα 2) μου απάντησε ότι προσπαθεί η γιαγιά του να τον κρατήσει ξύπνιο για να τον προλάβουν όταν επιστρέψουν από τη δουλειά. Ενώ άλλος φίλος που πήγε σε συνέντευξη για δουλειά του ξεκαθάρισαν ευθύς εξαρχής ότι το βασικό ωράριο διακρεί 10 ώρες. Βάλτε και τις μετακινήσεις. Πάει η ημέρα.

Δεν είναι πολύ στενάχωρη αυτή η κατάσταση; Μακάρι να μπορούσε να μας εξηγήσει ένας παιδοψυχολόγος τι αντίκτυπο έχει όλη αυτή η απουσία στον ψυχισμό και την προσωπικότητα όλων αυτών των παιδιών. Και το ξέρω, μερικές φορές απλά δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Αλλά γιατί; Πώς καταντήσαμε έτσι; Να ζούμε για να δουλεύουμε; Να κάνουμε παιδιά για να τα κοιμίζουν, να τα ταΐζουν και να τα παίζουν άλλοι; Και σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρμαχος μίας μονόπλευρης λύσης όπως να μένει η μητέρα στο σπίτι. Βεβαίως να μένει. Αν είναι η επιλογή της. Αλλιώς να εργάζεται, να δημιουργεί, να εξελίσσεται αλλά λαμβάνοντας παράλληλα υπόψιν αυτό τον μοναδικό ρόλο τον οποίο έχει. Αυτό τον αναντικατάστατο ρόλο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να γίνει μαμά πέραν της μαμάς. Και κανείς δεν μπορεί να γίνει μπαμπάς πέραν του μπαμπά. Όλοι οι άλλοι απλά προσπαθούν να καλύψουν το κενό όπως μπορούν. Μακάρι να υπήρχε ένας κοινωνιολόγος να μας εξηγήσει πώς θα είναι η κοινωνία του αύριο γεμάτη από ενήλικες που στην παιδική τους ηλικία έζησαν κατά κύριο λόγο με νταντάδες, γιαγιάδες, οικιακές βοηθούς και θείες.

Εδώ, στην Ελβετία, τα παιδιά πηγαίνουν από πολύ νωρίς σε παιδικούς σταθμούς (πολύ νωρίτερα από τον μέσο όρο της Ελλάδας). Αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων (αντρών και γυναικών) που επιλέγει να εργάζεται part time. Είτε αυτό είναι να σχολάει το μεσημέρι ή να εργάζεται 3 ημέρες την εβδομάδα για παράδειγμα. Και είναι σπουδαίο να υπάρχει αυτή η επιλογή. Φίλη γιατρός μου μιλούσε πρόσφατα για μία συνάδελφό της Ελβετίδα η οποία εργάζεται 20%! Δεν χάνει τη θέση της, δεν μένει εκτός του επαγγέλματός της αλλά αφοσιώνεται παράλληλα για όσο χρόνο αυτή θέλει και στην οικογένειά της.

Είμαι ρομαντική; Είμαι ιδεαλίστρια; Ίσως. Αλλά ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι γονείς ζουν ουσιαστικά τα παιδιά τους, με τα συν και τα πλην, και χτίζουν σχέσεις, αναμνήσεις και εμπειρίες ζωής.

ανδριάνα

Βρες τις διαφορές #11

• Στα Ελβετικά πάρτυ σχολικής ηλικίας, οι γονείς απλά αφήνουν τα παιδιά τους και συμφωνούν την ώρα που θα επιστρέψουν για να τα παραλάβουν.
• Αν κάποιος γονιός θέλει να μείνει είναι ευπρόσδεκτος αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένος.
• Που σημαίνει ότι και από τη μία τα παιδιά είναι από νωρίς πολύ ανεξάρτητα στα βασικά θέματα (φαγητό, τουαλέτα κτλ) αλλά και οι γονείς που διοργανώνουν το εκάστοτε πάρτυ έχουν ενεργή συμμετοχή με δραστηριότητες και παιχνίδια ώστε να περάσουν όλοι καλά.
• Οι γονείς, όχι οι κλόουν - οι πριγκίπισσες - οι μάγοι, και στο σπίτι, άντε και στο κοντινό πάρκο.
• Πολύ συχνά τα δώρα είναι δωροκάρτες από τα κοντινά πολυκαταστήματα. Ακόμη και για τα μικρά παιδάκια. Πόσο απρόσωπο!

How was your week?

• Τι θα κάναμε χωρίς το internet; Πόσες online δουλειές - αγορές έκανα μαζεμένες!! Κρανάκι για το μικρό φυστίκι, πορτοφόλι - δώρο στον συνοδοιπόρο (του το είχα υποσχεθεί!), lunch boxes για την βάφτιση, πληρωμή πουκαμίσων που ράβονται as we speak στην Αθήνα.....
• Α! Παρήγγειλα και το photo book για τον 1ο χρόνο του Στεφανάκου που φτιάχνω φασούλι το φασούλι τόσους μήνες τώρα. Πραγματικά πρέπει να έχω αφιερώσει δεκάδες ώρες (μην είναι εκατοντάδες) αλλά νομίζω ότι βγήκε όμορφο. Ανυπομονώ να το παραλάβω! 128 σελίδες παρακαλώ!
• Ζέστη καλοκαιρινή! Πιάσαμε και τους 30 βαθμούς και εδώ ο ήλιος καίει!
• Μικρή απογευματινή βόλτα την Παρασκευή λοιπόν, εννοείται για περπάτημα, μπουσούλημα, κούνιες κτλ.
• Καλά, αν δείτε τον μικρό με το μπλε του κρανάκι που έχει επάνω δεινόσαυρους που κάνουν πατίνι, δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας!
• Κάναμε και μία γρήγορη επίσκεψη στο νέο σπίτι (παρέα με τους γειτόνους) για να το δούμε, να κάνουμε κάποιες μετρήσεις και να οραματιστούμε τη ζωή μας εκεί.
• Όσο περισσότερο το βλέπουμε, τόσο περισσότερο μας αρέσει.
• Και το βράδυ βγήκαμε κορίτσια για μπύρες και ακόμη ένα γαμήλιο συμβούλιο.
• Στο μεταξύ έφτιαξα και μία κάτοψη του τωρινού σπιτιού για την μελλοντική ενοικιάστρια Marine γιατί η κακομοίρα θέλει να φέρει τα έπιπλά της από τη Γαλλία αλλά κάτοψη και μετρήσεις δεν υπάρχουν.
• Το Σάββατο ξεκινήσαμε πουρνό πουρνό (09.00 είμασταν ήδη στους δρόμους) για τοπικές δουλειές και το εμπορικό κέντρο λίγο έξω από την Λωζάννη.
• Εκεί ο συνοδοιπόρος αγόρασε το παντελόνι της βάφτισης που έψαχνε αλλά και ένα εξαιρετικό σακάκι (μα του πήγαινε τόσο!) και από σπόντα και πουκάμισο (όχι για την βάφτιση αυτή τη φορά).
• Γιατί το σακάκι είχε άλλη αναγραφόμενη έκπτωση και άλλη στο ταμείο οπότε με τη διαφορά πήραμε το πουκάμισο.
• Και μετά, πεταχτήκαμε και δίπλα στο ΙΚΕΑ για έρευνα αγοράς ενόψει του νέου σπιτιού.
• Η Κυριακή ήταν μακράν η πιο ζεστή ημέρα so far. 
• Έτσι, οργανώθηκε εξαιρετικό pique nique - bbq στην περιοχή Morigen που επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά. Και είχαμε σχεδόν απαρτία (αν εξαιρέσεις μαμά και γιο που παραθερίζουν στα Γιάννενα και την καλλιτέχνιδα της παρέας που είχε ηχογράφηση).
• Τόσος κόσμος! Και όμως τόση ησυχία!
• Δεκάδες (μη σας πω εκατοντάδες) μικρές ψησταριές, πιτσιρίκια να παίζουν μπάλα και λάστιχο (και όμως, και ζει ακόμα και είναι και διεθνές!), νέοι να παίζουν volley, θαραλλέοι να πέφτουν στη λίμνη (έπεσαν και κάποιοι από εμάς), γέλια, χαρές, μπουσουλήματα...
• Εμείς, ως κλασικοί Έλληνες, εννοείται ψήσαμε την διπλάσια ποσότητα από αυτή που χρειαζόταν και επιδοθήκαμε λιγότερο στις αθλοπαιδιές.
• Περάσαμε όμως εξαιρετικά, ο Στεφανάκος πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά και από γρασίδι σε γρασίδι, και νοιώσαμε -επιτέλους- καλοκαίρι!
• Δύσκολη Δευτέρα... Ενώ ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, από τις 15.00 και μετά σεληνιάστηκε ο μικρός. Πω πω! Καιρό είχε να του συμβεί. Από το κλάμα και την κούραση τελικά κοιμήθηκε 2,5 ώρες αργά το απόγευμα, με αποτέλεσμα να πάει όλο το πρόγραμμα αργότερα και να είμαστε όλοι πτώμα (σωματικά και ψυχολογικά) μέχρι το βράδυ.
• Πακετάρισμα. Πρέπει να αρχίσουμε αλλά πώς; Από πού;
• Το Neuchatel είναι η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ελβετίας για το 2017. Και το καλοκαίρι θα γεμίσει εκδηλώσεις -λένε. Προς το παρόν, έχει γεμίσει όμορφες , ξύλινες ταμπέλες που σε οδηγούν σε διαφορετικές γεύσεις (πικάντικες, γλυκές, πικρές....).
• Η Τρίτη πήγε καλύτερα από όλες τις απόψεις (παρόλο που είχαμε τα σκαμπανεβάσματά μας) οπότε το απόγευμα φορτώσαμε τις τσάντες, πήραμε μπουρνούζια - πετσέτες - σωσίβια - αντιηλιακά, πήραμε τον συνοδοιπόρο από την δουλειά και κατευθυνθήκαμε στις κοντινές μας πισίνες.
• Στις εξωτερικές αυτή τη φορά, ο μικρός δεν έλεγε να σταματήσει να πιτσιλά, να μπουσουλά, να σκαρφαλώνει, να πίνει το νερό και να παρατηρεί τα άλλα παιδιά. Ήρθαν και οι γείτονες και περάσαμε ένα όμορφο, ζεστό, καλοκαιρινό απόγευμα.
• Έπρεπε να τον δείτε να περπατά με το μπουρνούζι του.
• Μα να του μιλάω με την πιο αυστηρή μου φωνή για να σταματήσει να μου τραβά τα μαλλιά και αυτός να ξεκαρδίζεται;;
• Έψαχνα αυτά τα ρουχαλάκια παραλίας που προστατεύουν και από τον ήλιο (και εννοείται ότι δεν βρήκα) και περάσαμε από κάτι ψάθινα παιδικά καπέλα, και του έβαλα ένα για πλάκα και δεν το έβγαλε. Οπότε αφού το κράτησε για κανά τέταρτο μέσα στο κατάστημα του το αγόρασα. Και είναι σαν Ιταλός γονδολιέρης... χιχι.
• Και έριξε μια μπόρα το βράδυ της Τετάρτης!! Λυτρωτική.
• Στον παιδικό σταθμό είχαν για 1ο πιάτο κρύα σαλάτα με φακές. Και ο Στέφανος ήταν λέει το μόνο παιδάκι που την έφαγε όλη.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα