How was your week?

• Παρασκευή με νοικοκυροσύνες, mix διαθέσεις και δύσκολο, μεσημεριανό ύπνο του μικρού.
• Και ενώ συζητούσαμε γραπτώς με κάτι φίλες σε ένα γκρουπ που έχουμε, να 'σου η ιδέα για yoga (εγώ) + pilates (η Λονδρέζα) retreat στα εξωτικά τζουμέρκα (στο ξενοδοχείο της Τζουμερκιώτισσας). Όνειρα θερινής νυκτός; Ή μήπως όχι;
• Φίλος αγαπημένος προσγείωσε μάλλον κάπως άκομψα το drone του σε μία επιφάνεια, αυτό μάλλον αποσυντονίστηκε και όταν ξανασηκώθηκε και ήρθε η ώρα της επιστροφής έκατσε πάνω σε ένα δέντρο! Η λύση; Πυροσβεστική! Ω ναι!
• Το απόγευμα, μετά από ένα σύντομο ΔΣ (μεταξύ εμού και του συνοδοιπόρου) αποφασίστηκε εκδρομή!
• Θα έπρεπε να είναι οδικώς, max 5 ώρες και ιδανικά νέος προορισμός. Και νικητής βγήκε το Τορίνο!
• Κλείσαμε ένα airbnb στο κέντρο, φτιάξαμε την βαλιτσούλα μας και έτοιμοι!
• Το πρωί λοιπόν, με την ησυχία μας, ξεκινήσαμε για Ιταλία. Και η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη (ειδικά το μέρος γύρω από την Martigny και η άφιξη στην Ιταλία μετά το τούνελ), και ο Στεφανάκος κοιμήθηκε 2 ωρίτσες, κάναμε μία στάση στην Ιταλία για πίτσα (δεν αντέχαμε να περιμένουμε άλλο) και μεσημεράκι ήμασταν ήδη στο διαμέρισμά μας.
• Γρήγορη τακτοποίηση και βουρ για βόλτες. 
• Και το Τορίνο είναι όμορφο, μεγάλο, πολύβουο, με εκπληκτικά κτίρια και στοές, πεζοδρόμηση σε πολλά σημεία και ατελείωτες, σκεπαστές αγορές αλλά και βιομηχανικό, εγκαταλελειμμένο, με grafiti και ερειπωμένα κτίρια. Ένα melange καινούργιου και παλιού και φροντισμένου και αφρόντιστου. Μου θύμισε λίγο την Αθήνα.
• Έτσι, το Σάββατο, αφού περιπλανηθήκαμε πολύ, ήπιαμε καφέ σε μια όμορφη και ήσυχη στοά, θαυμάσαμε τα κτίρια, χορέψαμε με τους πλανόδιους μουσικούς, ανεβήκαμε στο μεγάλο - ομαδικό ποδήλατο στο πάρκο Valentino, μάθαμε για διάφορα street sports, αγοράσαμε το freesbie μας, κυνηγήσαμε τον Στέφανο και το καρότσι του πάνω - κάτω στους δρόμους (γιατί άλλες φορές ήθελε να κάθεται και άλλες να το σπρώχνει χωρίς βεβαίως να βλέπει πού το πηγαίνει) και φωτογραφίσαμε, και το βραδάκι φάγαμε δείπνο οι 3 μας σε μια trattoria στην πλατεία πάνω από το σπίτι. Πόσο πρωτόγνωρο να τρώμε βραδινό οι 3 μας; Έξω. Νύχτα. Εντάξει, 20.00 ήταν αλλά είχε σκοτεινιάσει και οι μουσικές ακούγονταν ήδη από τα διπλανά μπαρ.
• Κυριακή με πρωϊνό στο κουκλίστικο Sweet Lab (pancakes it was!), πολύ περπάτημα, επίσκεψη στον πύργο - σήμα κατατεθέν της πόλης Mole Antonelliana όπου σήμερα στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου, και το διάσημό του ασανσέρ που σε ανεβάζει σε μια μικρή ταράτσα με θέα όλη την πόλη.
• Και ενώ τα σύννεφα πύκνωναν και με δεδομένη Α. τη δική μου παραπληροφόρηση ότι "έλα μωρέ, 40 λεπτά απόσταση είναι" και Β. την έλλειψη roaming - internet, ξεκινήσαμε για Μιλάνο που ήταν 1 ώρα και 40' εν τέλει. Άξιζε όμως.
• Φτάσαμε και το βρήκαμε ηλιόλουστο, γεμάτο κόσμο (τα κεντρικά μαγαζιά ήταν ανοιχτά και Κυριακή) και λαμπερό! 
• Περιηγηθήκαμε στη γύρω περιοχή του Duomo (πόσο εντυπωσιακό, πόσο μεγάλο, πόσο καθαρό, πόσο λευκό), θαυμάσαμε την κοντινή στοά και φάγαμε μεσημεριανό στο Gatto Rosso με εξαιρετικό, παραδοσιακό φαγητό (ακόμα και τα απλά και ταπεινά μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα του Στέφανου ήταν εκπληκτικά! Εγώ έφαγα λαζάνια με πέστο και μανιτάρια και ο συνοδοιπόρος risotto milanese).
• Δευτέρα (αργία πίσω στο Neuchatel) με συννεφιά και μετά από λίγο, καταρακτώδη βροχή! Έτσι, αφού φάγαμε ένα κλασικό, ιταλικό πρωϊνό (καφέ και κρουασάν δηλαδή) πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Και ο Στεφανάκος μας έκανε το χατήρι και κοιμήθηκε 3 ώρες!
• Είναι αυτά τα Ιταλικά διόδια.... πω πω πω! Φωτιά!
• Το Neuchatel το βρήκαμε ηλιόλουστο, ζεστό, ήρεμο και όμορφο. Και περάσαμε το απογευματάκι σπίτι προς μεγάλη χαρά του Στέφανου που χοροπηδούσε σε έκσταση πάνω στον καναπέ και χόρευε και μας έλεγε ιστορίες.
• Η καλή διάθεση και η καλοκαιρία συνεχίστηκαν όλη την εβδομάδα. Τι καλά! Με σορτσάκι, τέλη Σεπτέμβρη στην Ελβετία.
• Τρίτη λοιπόν με τακτοποιήσεις εντός και παιδικό σταθμό το μεσημέρι, εξωτερικές και εσωτερικές δουλειές και ξεκούραση.
• Και το βράδυ, yoga. Και πλέον το έχει μάθει ο μικρός και με το που επιστρέφει και με βλέπει με τα αθλητικά μου ρούχα μου λέει "μαμά, γιόγκα;".
• Ο κακομοίρης ο συνοδοιπόρος πήζει.... Και έχει και το μάτι του που δε λέει να συνέλθει παρόλο το κολύριο, έχουν και αναποδιές στη δουλειά.....
• Τετάρτη με το αγαπημένο μας τραμπολίνο (αυτή τη φορά μπήκε και στον ομαδικό κύκλο με τον οποίο κλείνει κάθε μάθημα και άφησε και την διπλανή κυρία να του πιάσει και το χέρι, αμέ!), ωραίο μεσημεριανό ύπνο, παιδικό σταθμό, γρήγορο καφέ στη φίλη Βάια και επιστροφή για μαγειρέματα και δουλειές.
• Πέμπτη εντός με πλυντήρια, βιντεοκλήσεις, συμμαζέματα ("όχι μες στη μέση τα παπούτσια μαμά"), ύπνο, παιδικό σταθμό, μαγειρέματα και οικογενειακό πικ-νικ το απόγευμα στην παραλία μας (ε τέτοιο καιρό δεν είναι να τον αφήνεις ανεκμετάλλευτο!).
• Ο μικρός το απόγευμα δεν ήθελε να φύγει από τον παιδικό και τον κυνηγούσε ο συνοδοιπόρος γύρω - γύρω! Το ζήσαμε και αυτό!

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

How was your week?

• Oh what a week! Ή μάλλον half-week αλλά ήταν τόσο γεμάτη που φάνηκε σαν ολόκληρη.
• Γιατί για 4 και κάτι ημέρες είχαμε φιλοξενούμενους τον αδελφό μου και την γυναίκα του εξ Αμερικής! Βρίσκονταν στη Γερμανία για δουλειά και ξέκλεψαν λίγες ημέρες για να μας επισκεφθούν.
• Και όλα συντονίστηκαν! Ο καιρός (εκπληκτικός!!), ο Στέφανος, εμείς, οι διαθέσεις, τα φαγητά... Περάσαμε υπέροχα!
• Κατέφτασαν λοιπόν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης και την Παρασκευή κρατούσα με νύχια και με δόντια τον Στεφανάκο να μην μπουκάρει στο δωμάτιό τους.
• Για τρεις ώρες τα κατάφερα... Ε μετά έριξε ένα κλάμα και τους "ανάγκασε" να εμφανιστούν.
• Πρωινό με κρουασάν και spread μπισκότου, συζητήσεις, τακτοποιήσεις, βαλίτσες παντού, τον Στεφανάκο να τους φέρνει όλα του τα βιβλία και όλα του τα παιχνίδια και τοπική βόλτα στο ηλιόλουστο Neuchatel.
• Πατίνι, βόλτες, φωτογραφίες στη λίμνη, καφέ στον ξινό (που είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναπάω αλλά ας όψεται που ήθελαν κρύο καφέ... ουφ... τι το θέλαμε; από τη μία απολαύσαμε εξαιρετικό καφέ από την άλλη μας τα έπρηξε κανονικότατα!..... αυτή τη φορά έδωσε ρεσιτάλ απλά επειδή άκουσε τον Στέφανο να σηκώνει ένα χαλικάκι), falafel στο χέρι (από την paprika βεβαίως) και επιστροφή σπίτι για τον ύπνο του μικρού και ανασυγκρότηση.
• Και με το που επέστρεψε ο συνοδοιπόρος από τη δουλειά, αναχωρήσαμε για την Βέρνη και φαγητό στο πάντα αγαπημένο -και εντυπωσιακό- Terrasse. Αυτή τη φορά πετύχαμε νέο maitre Ιταλό - Σισιλιάνο ο οποίος είχε εργαστεί για χρόνια στην Μύκονο και νέο σερβιτόρο Αργεντίνο ο οποίος ήταν παντρεμένος με Κρητικιά!
• Με αυτά και με εκείνα τα περάσαμε εξαιρετικά, ο Στεφανάκος ήταν μες στην καλή χαρά και εννοείται κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο επιστρέφοντας και τον μεταφέραμε με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις στο κρεβατάκι του (ούτε όταν τον αλλάξαμε δεν ξύπνησε).
• Σάββατο με δικό μας ξύπνησα εκεί κατά τις 08.00 (το λες και αργά), παιχνίδια, συμμαζέματα, ετοιμασίες, πρωινό οι 5 μας εκεί κατά τις 11.00 και αναχώρηση για Gruyeres. 
• Εκεί περπατήσαμε, θαυμάσαμε, γελάσαμε, φωτογραφηθήκαμε και φάγαμε raclette -εννοείται- και για πρώτη φορά charbonnade που στην ουσία είναι μία ψησταριά με φιλοκομμένα, ωμά κρέατα και αλλαντικά ώστε να τα ψήσεις όπως θες. ΧΑΜΟΣ!
• Το παγωτό μας αποφασίσαμε να το φάμε στο Gstaad οπότε συνεχίσαμε την πορεία, φτάσαμε απογευματάκι πια, περπατήσαμε, φάγαμε το σπιτικό, ιταλικό μας παγωτό (ο Στέφανος μπορούσε να φάει και των διπλανών!) και ξεκινήσαμε για πίσω με τον μικρό να ακολουθεί το ίδιο μοτίβο (ύπνο δηλαδή στο αυτοκίνητο και μεταφορά στο κρεβάτι του).
• Κυριακή με Μουσείο Charlie Chaplin, βόλτα στην ήσυχη Λωζάννη, burgers στο holy cow και επιστροφή στο Neuchatel με μία γρήγορη στάση στην εορτάζουσα Βάια.
• Και το βράδυ είχαμε πει να βγούμε αλλά τελικά νίκησε ο τελικός του US Open.
• Και έχει τόσο πλάκα ο Στεφανάκος που επιπλέον των ελληνικών και των γαλλικών, αυτές τις ημέρες επαναλάμβανε και αγγλικές φράσεις που του έλεγαν (enough, stop, silly, more). Και με το που ξυπνούσε τους έψαχνε και το βράδυ τους έστελνε φιλάκια πριν τον ύπνο.
• Δευτέρα με τον συνοδοιπόρο στη δουλειά, εμάς στο μάθημα χορού μας, τους φιλοξενούμενους αραχτούς στο σπίτι και έκτακτο παιδικό σταθμό το απόγευμα για να μπορέσουμε να κάνουμε δυο δουλειές με την ησυχία μας.
• Έτσι, αφού κοιμήθηκε ο μικρός αναχώρησαν για το κέντρο εκείνοι και τους βρήκα μόλις παρέδωσα τον μικρό.
• Και φάγαμε εξαιρετικά στο Beau Rivage και συζητήσαμε και αναλύσαμε και προβληματιστήκαμε για το μέλλον και τα παιδιά μας και τον κόσμο μας.
• Και το απόγευμα επέστρεψαν τα αγόρια και ήρθε μαζί και ο Λάζαρος με την Νινίνα.
• Και σιγά-σιγά πλησίασε και η ώρα του αποχωρισμού. Πακετάρισμα, αγκαλιές, υποσχέσεις, σχέδια, φωτογραφίες.
• Έτσι, την Τρίτη ξυπνήσαμε εκεί κατά τις 05.00 και κατά τις 06.00 αναχώρησαν για Ζυρίχη.
• Και εννοείται με το που ξύπνησε ο Στεφανάκος έδειχνε τον γκρι καναπέ (εκεί που καθόταν) και ρωτούσε "γιώργο;". Και μετά απαντούσε μόνος του "πίτι, αριάννα". Ο γλυκούλης μου.
• Έτσι, το πρωινό της Τρίτης προσπαθήσαμε να βάλουμε μια τάξη στο σπίτι, κοιμήθηκε ο μικρός 2,5 ολόκληρες ώρες (φανταστείτε κούραση που συσσώρευε), πήγε στον παιδικό με δυσκολία και εγώ επέστρεψα άρον άρον για να ετοιμάσω το βραδινό μάθημα της yoga.
• Και αυτή τη φορά αναχώρισα ενώ ο μικρός ήταν ξύπνιος και όλα πήγαν καλά!
• Και το μάθημα πολύ καλά πήγε... Αυτή τη φορά ήμουν πιο οργανωμένη με τα κεριά μου και τις λεβάντες μου και τις μουσικές μου.
• Τετάρτη με το πολυαγαπημένο (μου και του) μάθημα γυμναστικής ή αλλιώς γνωστό και ως τραμπολίνο! Τι κύκλους στα μονόζυγα, τι τούμπες στα στρώματα, τι άλματα από τον δοκό, τι άλματα στο τραμπολίνο, τι ισορροπίες..... σε έκσταση!
• Και το μεσημεράκι, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, σταμάτησε στο πλάι, βρήκε ένα τόσο δα μικρούλι λουλουδάκι, το έκοψε και μου το προσέφερε "voila μαμά".
• Excels! Όχι τα αγαπημένα μου αλλά αναγκαία. Τώρα προσπαθώ να οργανώσω τα της yoga. Ευτυχώς που υπάρχει ο expert στο σπίτι, ο one-and-only συνοδοιπόρος!
• Έτσι, το βραδάκι, καθήσαμε οι δυο και προσπαθήσαμε να οργανώσουμε τα νέα μας επιχειρηματικά.
• Πέμπτη με αναπάντεχη και τόσο ευχάριστη συνάντηση με τους από κάτω μετά από μήνες... Έχει αλλάξει βλέπετε το πρόγραμμα της γιαγιάς Μαργαρίτα στο σχολείο και έτσι δεν συμπίπτουν τα κενά των παιδιών.
• Και τι περιπέτεια... Περπάτημα, πατίνι, λεωφορείο, παιδική χαρά, πατίνι ξανά, παιδική χαρά δεύτερη, πατίνι, λεωφορείο, περπάτημα, σπίτι. Ουφ! Κουραστήκατε και μόνο που τα διαβάσατε;
• Ε και ο μικρός! Δύο ώρες κοιμήθηκε!
• Έτσι στον παιδικό πήγε αργά το μεσημέρι (το λες και απόγευμα), εγώ είχα προγραμματισμένο τέννις το οποίο ακυρώθηκε λόγω βροχής, οπότε επέστρεψα σπίτι για λίγη ακόμη online δουλειά, μαγείρεμα και τακτοποιήσεις.
• Σας είπα ότι η αγαπημένη μου Ναταλία μού έφτιαξε και λογότυπο για τα μαθήματα yoga; Εννοείται εξαιρετικό! Σας είπα και το όνομα που επέλεξα; euphoria. Γιατί ήθελα να είναι ζεν αλλά όχι κοινότυπο, γιόγκικο αλλά και ευρύτερο, διεθνές αλλά και ελληνικό. Πώς σας φαίνεται;

Καλό σαββατοκύριακο!

Τριήμερο για εμάς τους τυχερούς Νιουσατελιώτες ;)

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευούλα φθινοπωρινή! Με συννεφιά, βροχή και ολίγην ψύχρα.
• Εντός λοιπόν, με παιχνίδια και δουλειές.
• Και όταν φτιάχναμε το παζλ, πήγε ο Στεφανάκος και πήρε την Μάγια (το αγαπημένο του κουκλάκι - σκυλάκι) και άρχισε να της εξηγεί για το παζλ, να της βάζεις το πρόσωπο κοντά ώστε να δει τα κομμάτια, και μετά με το χεράκι του να πιάνει το δικό της ώστε να βρουν το κομμάτι που λείπει.
• Και το απόγευμα είχε γρήγορη επίσκεψη στο εμπορικό κέντρο.
• Και το βράδυ βγήκαμε με τη φίλη Magdalena για γενέθλια ποτά και όπως πάντα τα περάσαμε τόσο ωραία! Τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε.
• Το Σάββατο είπαμε να συνεχίσουμε την έρευνα αγοράς για τραπεζαρία που είχαμε ξεκινήσει προ διακοπών και τσουπ, να 'τη η τραπεζαρία που μας άρεσε τότε σε έκπτωση! Και στην αποθήκη είχε 1 τελευταία. Και η έκπτωση ήταν μέχρι την Δευτέρα.
• Όπως καταλαβαίνετε, την τυλίξαμε (που λέει και ο συνοδοιπόρος)!
• Πεταχτήκαμε μέχρι το βορινό Chaux de fonds για μεσημεριανό με τους φίλους γειτόνους στο ελληνικό, εκλεκτό εστιατόριο La Feuille de Vigne (το αμπελόφυλλο δηλαδή) όπου φάγαμε εξαιρετικά, και στην επιστροφή κάναμε όλοι μαζί μια στάση στο κατάστημα ώστε να φορτώσουμε την τραπεζαρία στο αυτοκίνητο των φίλων.
• Έτσι, μας βοήθησαν να την ανεβάσουμε (είναι και η περίοδος που δεν έχουμε ασανσέρ), ήπιαμε το τσάι μας, και αφού έφυγαν αρχίσαμε εμείς τη συναρμολόγηση.
• Παράλληλα, μαγείρεψα και ένα ωραιότατο μοσχάρι κοκκινιστό για το Κυριακάτικό μας γεύμα.
• Σε αντίθεση με το πρωί του Σαββάτου που ο μικρός ξύπνησε στις 06.15 (!), την Κυριακή μας έκανε το χατήρι και ξυπνήσαμε πρώτα εμείς και μετά εκείνος εκεί γύρω στις 08.00. 
• Συναρμολόγηση τραπεζιού μέρος ΙΙ και η ωραία μας, ευρύχωρη τραπεζαρία είναι έτοιμη για τραπεζώματα!
• Κάναμε και βιντεοκλήση με τους αγαπημένους μας που εκδράμανε στην Σέριφο (ΚΚ + ΚΚ).
• Ήπιαμε και έναν καφέ στο κέντρο με τους φίλους και επιστρέψαμε για τον ύπνο του μικρού (πτώμα!), λίγη ξεκούραση, λίγη online δουλειά και το κοκκινιστό που λέγαμε.
• Και το απόγευμα συναντήσαμε τους φίλους γιατρούς, άρτι αφιχθέντες από τις καλοκαιρινές τους, ελληνικές διακοπές. Και τα περάσαμε όμορφα, και τα μικρά έπαιξαν, και εμείς αναλύσαμε όλες τις εξελίξεις, πεταχτήκαμε μέχρι την διπλανή παιδική χαρά και αργά το απόγευμα κατηφορίσαμε για το σπίτι μας.
• Δευτέρα με την καθιερωμένη μας πια γυμναστική. Και στο τέλος ο Στεφανάκος μου έλεγε "πάλι μαμά".
• Αυτό που κάποιες μαμάδες έρχονται στα μαθήματα γυμναστικής γονιών - παιδιών με τζιν και πουκαμισάκι με ξεπερνά. Μόνο εγώ γίνομαι μούσκεμα;
• Mon petit lapin... το νέο soundtrack μας! Με αυτό -όλως τυχαίως- κλείνουν και τα 2 "μαθήματα" που παρακολουθούμε με τον Στεφανάκο. Και το αγαπά τόσο. Ειδικά όταν ξυπνά το λαγουδάκι και αρχίζει να χοροπηδά.
• Το απόγευμα της Δευτέρας κάναμε την επίσκεψή μας στην Νινίνα και επιστρέψαμε το απογευματάκι για οικογενειακό φαγητό (έψησε κάτι γαλοπούλες ο συνοδοιπόρος να γλύφεις τα δάχτυλά σου!) και παιχνίδια.
• Και οι δουλειές... βουνό! Και για το πρώτο "επίσημο" μάθημα yoga και για την άφιξη του αδελφού. Γέμισε το Β' μέρος της Τρίτης! Γιατί στο Α' μείναμε σπίτι και κάναμε τις βιντεοκλήσεις μας, τους πύργους μας, τις ζωγραφικές μας, τα πλυσίματά μας (πλέον δεν στέκεται απλά δίπλα μου στον νεροχύτη αλλά παίρνει και αυτός ένα σφουγγάρι και πλένει!).
• Και εννοείται ότι όταν έχω χίλια πράγματα να κάνω, τότε ο Στεφανάκος αποφασίζει να κοιμηθεί τα ωραία του, μεσημεριανά 2ωρα! Βάλτε και κανά μισάωρο να συνέλθει (μετά από τόσο ύπνο), άλλο ένα μισάωρο να φάει και να ετοιμαστεί, άλλο ένα για να φτάσουμε στον παιδικό σταθμό... ε, 14.30 πήγε.
• Είχε όμως μια όμορφη, ηλιόλουστη ημέρα!
• Και το βραδάκι ήταν η παγκόσμια πρώτη. Το πρώτο μου επίσημο μάθημα yoga ως δασκάλα. Και μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά κοπέλες και για μία ώρα συντονιστήκαμε, προσπαθήσαμε, ιδρώσαμε, ηρεμήσαμε, αγαλλιάσαμε. Ήταν όμορφα! Επειδή είναι εσωτερικός χώρος (σε αντίθεση με τα καλοκαιρινά μαθήματα στη λίμνη όπου η φύση ήταν πάντα ο καλύτερος "οικοδεσπότης") χρειάζεται δυο-τρεις προσθήκες ώστε να γίνει πιο φιλόξενος.
• Την Τετάρτη ξεκινήσαμε με την καθιερωμένη μας γυμναστική στα τραμπολίνα και στα στρώματα, τσιμπήσαμε σταφίδες και κοιμήθηκε ωραιότατα ο μικρός για να πάει στον παιδικό σταθμό.
• Και πρώτη φορά, αφού τον χαιρέτησα και τον πήρε η δασκάλα του, εκεί που συνήθως πηγαίνει προς τα μέσα για να βρει τα άλλα παιδάκια ή κάποιο παιχνίδι, αυτή τη φορά ήρθε προς την πόρτα για να με χαιρετίσει και να μου στείλει φιλάκια! Τι ευτυχία Θεούλη μου.
• Και σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο αγαπημένος μου συνοδοιπόρος βραβεύτηκε! Τι ευτυχία και αυτή. Να σε αναγνωρίζουν και να σε τιμούν. Εύγε!
• Και όταν έφτασα στον παιδικό σταθμό το απόγευμα, βρήκα το μούτρο μέσα σε ένα αυτοκινητάκι (από αυτά που κινούνται με τα πόδια), μαζί με ένα άλλο μούτρο και ένα τρίτο να τους σπρώχνει και να πέφτουν στα παγκάκια και τους τοίχους της αυλής και να ξεκαρδίζονται! Πόσο τους χάρηκα. Αφού έτρεξα να πάρω το κινητό από το αυτοκίνητο να τους απαθανατίσω αλλά ίσα - ίσα πρόλαβα μία φωτογραφία.
• Και πήγαμε κατευθείαν να βρούμε τον συνοδοιπόρο που έπινε μπύρες με κάτι συναδέλφους από την Ελλάδα.
• "Μπαμπά θέλω."
• Την βροχερή Πέμπτη μείναμε εντός, παίξαμε, χαζέψαμε για 600η φορά τα 2 photo-books (πλέον μου κατονομάζει όποιον βλέπει και αναγνωρίζει και τον εαυτό του ακόμα και μωρό), απλώσαμε τα πλυντήριά μας, κοιμήθηκε ο μικρός - δούλεψα λιγάκι εγώ και έτοιμοι για παιδικό σταθμό -αυτός- και δουλειές εγώ!
• Ένα αυτοκίνητο γέμισα με τις αγορές του σούπερ-μάρκετ (ούτε λόχο να περιμέναμε), πήρα και κάτι δωράκια για την μικρή Αριάννα (πόση ώρα για να διαλέξω μία barbie!), έφτιαξα και ένα σοκολατένιο κείκ και όλα έτοιμα (που λέει ο λόγος) για να υποδεχτούμε τον αδελφό μου με την σύζυγό του! Πόση προσμονή και χαρά έχω.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω

Και να, πώς τα φέρνει έτσι η τύχη, και πάντα πέφτω σε παλαιότερα άρθρα που έχω ξεχάσει μεν, έχουν τόσα να μου πουν και να μου υπενθυμίσουν δε. Κατεβαίνοντας λοιπόν στις σελίδες του lifelikes τις προάλλες, αυτή ήταν η προτεινόμενη ανάρτηση: Δεν είμαι εγώ. Και την διάβασα. Και την ξαναδιάβασα. Και ανάμεσα στις γραμμές διέκρινα την κούραση, την μικρή απελπισία, την κραυγή για βοήθεια. Τα διέκρινα, τα θυμήθηκα και τα ξανα-έζησα. Γιατί ενώ ήταν μέρος της ζωής μου για μήνες (μην πω χρόνια), ξεχνάμε τόσο εύκολα, στρογγυλεύουμε τις εμπειρίες, τις απλουστεύουμε, τις βελτιώνουμε καθώς περνάει ο καιρός. Και ενώ και τώρα νοιώθω κούραση και ότι έχω τόσα που θέλω αλλά δεν έχω το χρόνο ή τη δυνατότητα να κάνω, νοιώθω -ευτυχώς- ότι απέχω έτη φωτός από τους τόσο ισοπεδωτικούς πρώτους μήνες της μητρότητας. Που δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα. Που ήμουν με 2-3 ώρες ύπνο επί εβδομάδες! Που είμασταν οι δυό μας επί ώρες, μόνοι, προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε. Που όντως έτρωγα κάτι μπάρες δημητριακών και κανά ψωμί γιατί πού δύναμη και κέφι να μαγειρέψεις για εσένα; Που περπατούσα χιλιόμετρα (στην κυριολεξία) με το καρότσι, παρόλη την κούραση, για να κοιμηθεί -επιτέλους- ο μικρός και να μην κοιμηθώ εγώ αλλά τουλάχιστον να ησυχάσω για λίγο σε ένα παγκάκι αγναντεύοντας τη λίμνη.

Διαβάζοντας μόνο και μόνο τον τίτλο με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Μια στεναχώρια.  Γιατί με θυμάμαι να είμαι έτσι. Να μην μου αρέσω. Να μη νοιώθω αρκετή. Να μη νοιώθω ικανή. Να νοιώθω ότι δεν θα επανέλθω ποτέ! Ότι δεν θα μπω ποτέ ξανά σε εκείνο το τζιν, δεν θα χορτάσω ποτέ ξανά ύπνο, δεν θα βγω ποτέ βόλτα για ποτό, δεν θα ηρεμήσει το μυαλό μου ποτέ, δεν θα κάνω ξανά κάτι για εμένα. Και θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πάω στην τότε ανδριάνα και να την σφίξω δυνατά και να μην την αφήνω. Να της εξηγήσω ότι έχει δίκιο. Ότι είναι πολύ δύσκολο. Ότι είναι εξοντωτικό. Ότι πρέπει να ζητά περισσότερη βοήθεια. Πρέπει να μιλάει πιο πολύ. Πρέπει να είναι πιο επιεικής με τον εαυτό της. Να αφήνει κάποια πράγματα απλά να περνούν. Να της πω ότι όλα θα στρώσουν. Όλα. Όχι εκ θαύματος αλλά χάρις στις επίμονες προσπάθειές της νυχθημερόν. Χάρις στην υπομονή της, την αγάπη της, την θετικότητά της. Και ότι όταν τα πολλά περάσουν, θα βγει τόσο πιο δυνατή, τόσο πιο ανεξάρτητη, τόσο πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο -και τον "αδίστακτο" Στέφανο. Να την διαβεβαιώσω ότι έχει τόση αγάπη γύρω της. Ότι όλες οι θυσίες, όλα τα άυπνα βράδια, όλες οι αγκαλιές παρηγοριάς δεν είναι εις μάτην. Ότι χωρίς όλα αυτά ίσως ο Στεφανάκος να μην ήταν αυτό που είναι σήμερα. Να της πω ότι την αγαπώ και την θαυμάζω. Και ότι πιο ξεκούραστες, πιο γαλήνιες, πιο δημιουργικές, πιο κεφάτες ημέρες έρχονται. Αρκεί να αντέξει, να επιμείνει και να κοιτά μπροστά.

Δεν μπορώ όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μπορώ όμως να κρατήσω τα ανεκτίμητα μαθήματα της μητρότητας. Αυτής της μοναδικής συνθήκης όπου ένα τόσο δα πλασματάκι γίνεται ο κόσμος σου όλος, παραγκωνίζοντας όλα όσα ήξερες - ποθούσες - είχες ανάγκη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπορώ να δω τα λάθη και να μάθω από αυτά. Μπορώ να δω τις επιτυχίες και να μάθω και από αυτές. Πόσο μακριά έχουμε αλήθεια φτάσει μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια! Και ο Στέφανος, και ο συνοδοιπόρος και εγώ, αλλά και οι 3 ως οικογένεια. Και ναι, είναι σίγουρα πιο εύκολο όσο μεγαλώνει ο μικρός, όχι όμως χωρίς την καθημερινή αφοσίωση, την αγάπη, την υπομονή, την ενσυναίσθηση, το κέφι των γονιών. Στερνή μου γνώση.... Πόσο διαφορετικοί γονείς θα είμασταν με την σημερινή μας γνώση! Ίσως για αυτό όλα φαντάζουν πιο εύκολα στο δεύτερο παιδί. Γιατί ξέρεις ότι όλα θα φτιάξουν. Έχεις διαβάσει και τις επόμενες σελίδες του βιβλίου και δεν έχεις πια αυτή την αγωνία. Ξέρεις ότι οι κόποι σου θα αποδώσουν καρπούς και αργά ή γρήγορα θα έρθουν και τα ήσυχα βράδια και η δημιουργικότητα και η γαλήνη. 

ανδριάνα
μαμά 2 ετών, 4 μηνών και 10 ημερών

How was your week?

• Φουλ η Παρασκευή μας! Με πρωϊνές δουλειές εντός, ύπνο, φαγητό, επίσκεψη στη Νινίνα όπου μας περίμενε και η Elody, επιστροφή σπίτι και έξοδο ξανά το απόγευμα για το Street Food Festival όπου συναντήσαμε και τους φίλους Πολωνούς.
• Το μενού είχε τελικά chicken burger. Δυστυχώς ο αγαπημένος μας σολομός δεν εμφανίστηκε φέτος.
• Και είχε έναν αέρα! Φόρεσα και το πρώτο μακρυμάνικο της σεζόν.
• Και γελάσαμε ΤΟΣΟ πολύ με τον Piotr που μιλούσε ελληνικά και τον Στέφανο που δεν καταλάβαινε τίποτα (ούτε στα αγγλικά, ούτε στα Πολωνικά) αλλά χαμογελούσε και έπαιζε και με τους δύο.
• "Αυτή είναι η βαρκούλα του Ποτ".
• Και λίγο πριν τον ύπνο, καταφέραμε να κάνουμε και βίντεο - κλήση με τον Παναγιώτη στην Τζια για να μας πει ότι του λείπουμε, και πιο πολύ ο Στέφανος!
• Ο Στέφανος εγκαινίασε και την ηλεκτρική του οδοντόβουρτσα που πολύ του άρεσε και έτσι όλο και κάποιο δόντι καθαρίζεται!
• Σάββατο και αφού ξυπνήσαμε νωρίς - νωρίς και είχαμε το πρωινό ελεύθερο, πεταχτήκαμε ένα ΙΚΕΑ στη Βέρνη για να ομορφύνουμε λίγο τον ξενώνα και γενικότερα το σπίτι. Φωτιστικά, κομοδίνα, κρεμάστρες... τέτοια πράγματα.
• Και αφού επιστρέψαμε και κοιμήθηκε ο μικρός, ξεκινήσαμε και για το ετήσιο πικ-νικ που διοργανώνει η εταιρεία που εργάζεται ο συνδοιπόρος για τις οικογένεις. Φέτος ο καιρός δεν βοήθησε (ευτυχώς όταν πήγαμε εμείς είχε σταματήσει η βροχή αλλά είχε αρκετό κρύο και αέρα) αλλά δεν πτοηθήκαμε. Είδαμε πολύ κόσμο, φάγαμε, ξαναφάγαμε, έπαιξε ο μικρός, κάναμε τα updates μας μετά τις διακοπές και αργά το απόγευμα επιστρέψαμε σπίτι.
• Και όπως αναμενόταν, το πρόγραμμα είχε συναρμολόγηση.
• Είχε και μαγειρικές: τυρόπιτα και blueberry muffins.
• Και το μεσημεράκι της Κυριακής, με ήλιο -με δόντια- συναντηθήκαμε με τους φίλους στο κέντρο της πόλης για να συνδυάσουμε τη γιορτή των αθλημάτων με λίγο πικ-νικ και αρκετό κους-κους. Και έτσι παρακολουθήσαμε και χορό και ξιφασκία και ρυθμική και ακροβατικά, τα είπαμε με τους φίλους και επιστρέψαμε γεμάτοι σπίτι.
• Δευτέρα με νέο δοκιμαστικό μάθημα μουσικοκινητικής στο O2, με μια γλυκύτατη, νεαρή δασκάλα και τον Στέφανο να συμμετέχει χαμογελώντας και χοροπηδώντας! Τι καλά! Οπότε, γραφτήκαμε και σε αυτό. Φροντίζουμε για τον χειμώνα που κοντοζυγώνει.
• "Μαμά, μα τι κάνεις;"... Πόσο γέλασα! Η φωνή του μικρού ενώ του έκανα refill το ρύζι αλλά έκοβα στα κρυφά λιγάκι και τα φασολάκια ώστε να τα φάει.
• Όλη μέρα μιλάει! Ασταμάτητα! Και επαναλαμβάνει! Και κάθε φορά μας εντυπωσιάζει με τις λέξεις και το τι θυμάται. Έχει πολλή πλάκα.
• Και την Τρίτη επισκέφτηκα μετά τον παιδικό έναν χώρο στο κέντρο του Neuchatel ως πιθανό χώρο για τα indoor μαθήματα yoga. Και ο χώρος ήταν πανέμορφος, και η ιδιοκτήτρια μια γλυκύτατη, έγκυος Ασιάτισσα, το κόστος λογικό οπότε δεν το σκέφτηκα πολύ και τον έκλεισα!
• Είχε προηγηθεί βέβαια ένα δημοψήφισμα μεταξύ των μαθητριών μου για την ιδανική ημέρα και ώρα και τελικά κέρδισε η Τρίτη στις 20.30.
• Πόσο εύκολα έγιναν όλα! Στον αυτόματο. Τον χώρο τον ήξερα αλλά δεν γνώριζα ότι τον νοικιάζει και με την ώρα (είναι ένας co-working χώρος). Μου το ανέφερε όμως στο εταιρικό πικ-νικ μία Γερμανίδα που συναντούσα για πρώτη φορά. Και έτσι απλά, θα ξεκινήσει κανονικός, πιο επίσημος και οργανωμένος, κύκλος μαθημάτων! Πω πω!
• Έστειλα και ένα μήνυμα στην αγαπημένη μου γραφίστρια Ναταλία μήπως βρει τόσο δα λίγο χρόνο να μου φτιάξει και εμένα ένα λογότυπο και κάποιες κάρτες. Και είπε ναι! Αχ όλο το puzzle συμπληρώνεται! Τι ευτυχία.
• Διάλεξα και όνομα αλλά δεν θα σας το πω.... Θα σας το παρουσιάσω ολοκληρωμένο, με λογότυπο κτλ.
• Και το απογευματάκι πεταχτήκαμε για ένα γρήγορο πικ-νικ στη δική μας παραλία με τους γειτόνους για κεφτεδάκια, παιχνίδια με την μπάλα και αναλύσεις (πολλές!).
• Τετάρτη και πήρα φωτιά όπως καταλαβαίνετε να οργανωθώ λιγάκι με τη yoga. 
• Ήταν και τα γενέθλιά μου οπότε να 'σου και τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα από φίλους.... 
• Και όταν χτύπησε το κουδούνι ο συνοδοιπόρος με τον μικρό την καθιερωμένη, απογευματινή ώρα, αντίκρυσα καμιά δεκαριά φίλους! Surprise! Με πίτσες στα χέρια, μωρά, παιδιά, σπιτικές τούρτες, δωράκια..... Τι καλά! 
• Ευτυχώς που με βρήκαν με τα εξωτερικά ρούχα γιατί υπό κανονικές συνθήκες θα με πετύχαιναν με το τσαλακωμένο t-shirt και το αγαπημένο, φαρδύ σορτσάκι. Χιχι...
• Έτσι, το απόγευμα γέμισε φίλους και γέλια και γλυκά και πίτσες και αγκαλιές. Σας ευχαριστώ! Και ειδικά -βεβαίως- τον συνοδοιπόρο μου.
• Έριξε και μια μπόρα! Και έβγαλε μετά διπλό ουράνιο τόξο, μαγικό!
• Πέμπτη εντός (κάθε 5 λεπτά με ρωτά ο μικρός "πού πάμε μαμά; βότα;"), με δουλειές, ύπνους, συμμαζέματα, ωραία παιχνίδια και παιδικό σταθμό.
• Και αφού τον άφησα τον Στεφανάκο αργά (μετά τις 14.00), πήρα το βιβλίο μου και έναν καφέ και περίμενα στο tennis club την παρτεναίρ μου για ένα ακόμη ματς. Παίξαμε σε εξωτερικά γήπεδα αυτή τη φορά και ανεβάσαμε σφυγμούς.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

20 ενήλικα χρόνια

Είκοσι! Το πιστεύετε; Και γιατί να μην το πιστεύετε; Για να σας το λέω, έτσι θα είναι. Και έτσι είναι. Τριάντα - οχτώ ολόκληρα χρόνια έκλεισα σε αυτή τη ζωή, είκοσι στρογγυλά ως ενήλικας. Εύκολο να κάνεις τις πράξεις. Ήταν το μακρινό 1998 όταν πετούσαμε τα καπέλα μας στον αέρα στη διάρκεια της τελετής αποφοίτησης και ετοιμαζόμασταν να εορτάσουμε στα μπουζούκια (ω ναι!) αυτή την ελευθερία. Την ενηλικίωση. Τότε που αισθανόμουν τόσο "μεγάλη", και τώρα που αισθάνομαι τόσο "μικρή". Μα τι έγινε; Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και οι αριθμοί δεν συμπίπτουν με την "πραγματικότητα";

Σήμερα το πρωί, μισοκοιμισμένη ακόμα, ένοιωσα τον αγαπημένο μου συνοδοιπόρο δίπλα μου να με χαϊδεύει και να μου δίνει ένα φιλί, "χρόνια πολλά ανδριανούλα". Το είχα προς στιγμήν ξεχάσει. Και δεν ξέρω γιατί αλλά σαν να βούρκωσαν λίγο τα μάτια μου. Μα 38; Εγώ; Πότε έγιναν όλα αυτά; Πότε πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη την ανδριάνα; Και έτσι αυθόρμητα και αφιλτράριστα όπως είμαστε όταν δεν λειτουργούν ακόμα όλες μας οι αισθήσεις και ο νους μισοκοιμάται, του απάντησα "ωραία δεν θα ήταν να είμαστε ακριβώς έτσι αλλά 28;". Τι με έπιασε αυτή τη φορά.... Όλη την ημέρα είχα αυτή την "αδικαιολόγητη" συγκίνηση. Σαν εν μια νυκτί να μεγάλωσα. Να συνειδητοποίησα. Να νοστάλγησα. Να αναπόλησα. Σα να θέλω να τρέξω να προλάβω να κάνω τόσα και άλλα τόσα. Σαν να περνούν τα χρόνια και να μην προλαβαίνω όλα όσα ποθώ και ονειρεύομαι. Μα πότε έφτασα στα 38; Πριν 5-6 χρόνια δεν ήμουν φοιτήτρια στο Λονδίνο; Και πριν καμιά δεκαριά, μαθήτρια; Έλα όμως που τα 10 του μυαλού είναι στην πραγματικότητα 20. Και ενώ από τη μία είναι όντως μακρύς αυτός ο δρόμος και έχω αλλάξει τόσο, και έχω στρίψει, και ξαναστρίψει, και έχω κάνει πίσω, και έχω τρέξει μπροστά, και έχω φάει τα μούτρα μου, και έχω φουντώσει από υπερηφάνεια.... από την άλλη φαντάζει τόσο βραχύς. Μια ανάσα από την ανδριάνα φοιτήτρια, την ανδριάνα ελεύθερη, την ανδριάνα στο Λονδίνο, την ανδριάνα ερωτευμένη,  την ανδριάνα στην πρώτη της δουλειά (Ντένια ακούς;), την ανδριάνα νύφη στη Σίφνο, την ανδριάνα στην Κηφισιά, την ανδριάνα στη δεύτερη και στην τρίτη και στην τέταρτη δουλειά (πόση αγωνία με κάθε αλλαγή και πόσες αγαπημένες συναδέλφους - φίλες έχω ακόμα στην καρδιά και στη ζωή μου!), την ανδριάνα πίσω στη Βούλα, την ανδριάνα τρισευτυχισμένη, την ανδριάνα στα πατώματα, την ανδριάνα στην Ελβετία, την ανδριάνα μαμά......  

Λέτε αυτό το τελευταίο να έβαλε το κερασάκι; Μετρούν αλλιώς τα χρόνια όταν είσαι πλέον μαμά. Όταν πρέπει να χωρέσεις τα 100 δικά σου αλλά και τα 100 δικά του μέσα σε μία ημέρα, σε μία ζωή. Όταν έχεις τόσα όνειρα για αυτόν αλλά και για εσένα και για εσάς. Όταν θες να τα ζήσεις όλα. Όλα. Και ίσως νοιώθεις ότι τελικά ο χρόνος, αυτός ο αδυσώπητος, δεν σε αφήνει λίγο να ξαποστάσεις, λίγο να τα φέρεις βόλτα, λίγο να βρεις τους ρυθμούς σου, λίγο να πάρεις μια ανάσα. Όχι. Να 'σου άλλη μία χρονιά στην κεφάλα από το πουθενά! Ο χρόνος περνά είτε αρπάζεις τις ευκαιρίες, είτε ζεις τις ημέρες, είτε κάνεις πράξη τα όνειρα είτε όχι. 

Και ενώ σας τα γράφω αυτά ακούγεται η γλυκιά φωνούλα του που μόλις ξύπνησε "μαμά... έλα μαμά". Και πάω.

Χρόνια μου πολλά λοιπόν.
Carpe diem.

ανδριάνα


ΥΓ. Πάντα οι ημέρες που κυκλώνουν τα γενέθλιά μου είναι σημαδιακές. Μία ημέρα και τρία χρόνια πριν, για παράδειγμα, είχα κάνει εκείνο το τεστ που βγήκε θετικό και φέτος, 1 ημέρα πριν, έκλεισα χώρο για τα φθινοπωρινά μαθήματα yoga. Εκεί γύρω στα γενέθλιά μου είχα πρωτογνωρίσει και τον συνοδοιπόρο, υπό δυνατή, σιφνέικη βροχή, όπως αυτήν που έριξε και χτες το βράδυ στο νησί (έχω τις πηγές μου!).

How was your week?

• Έφτασε η ημέρα της αναχώρισης του μικρού μας Παναγιώτη! Έτσι, ξεκινήσαμε τα δυο μας νωρίς νωρίς για Γενεύη. Ασυνόδευτος θα πετούσε και είχα την ψευδαίσθηση (εφόσον πληρώνεις και επιπλέον ένα αρκετά υψηλό ποσό) ότι το προσωπικό της αεροπορικής θα αναλάμβανε μέρος των διαδικαστικών. Λάθος.
• Αφού κάναμε check-in και του κρεμάσανε στο λαιμό έναν φάκελο με όλα τα χαρτιά, ακολούθησα τις οδηγίες τους ώστε να βγάλω και εγώ ειδικό πάσο και να περάσω μαζί του στις πύλες, να περιμένω να επιβιβαστούν όλοι οι επιβάτες καθώς ο Παναγιώτης θα ανέβαινε τελευταίος, να γίνει η απογείωση και έτσι να ελευθερωθώ και εγώ για την επιστροφή.
• Ευτυχώς, εκεί που καθήσαμε να πιούμε έναν καφέ και έναν χυμό, κάθισε δίπλα μας η 15χρονη Ήβη που ταξίδευε και εκείνη με την ίδια πτήση ασυνόδευτη, και είχε παρέα την Nicole, την Ελβετίδα, οικογενειακή της φίλη.
• Ε, πιάσαμε το μπίρι - μπίρι, πέρασε η ώρα, επιβιβάστηκαν τα μικρά και ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής. 
• Στο σπίτι, ο συνοδοιπόρος εργαζόταν, ο μικρός είχε ήδη κοιμηθεί και φάει, και τους βρήκα εκεί κατά τις 14.00 ήρεμους και χαρούμενους.
• Πρώτο σαββατοκύριακο μετά τις διακοπές και μετά τον Παναγιώτη οπότε ευκαιρία για να συμμαζευτούμε και να οργανωθούμε λιγάκι. Και οι δουλειές - βουνό!
• Το Σάββατο λοιπόν είχε φυτώριο ώστε να αντικαταστήσουμε τα φυτά που χάσαμε στον καύσωνα που έπληξε την Ελβετία κατά την απουσία μας.
• Τα μεταφυτεύσαμε, τα καμαρώσαμε και τους δώσαμε όλη μας την αγάπη για μια μακρά ζωή.
• Το απόγευμα επισκεφθήκαμε τη Νινίνα με τους γονείς της που πολύ καιρό είχαμε να δούμε. Και ο καιρός ήταν καλός οπότε καθήσαμε έξω και τα μικρά ξεσάλωσαν! Τι φορτηγάκια, τι πετρούλες, τι μπάλες, τι κυνηγητά...... 
• Την Κυριακή ευθυγραμμίστηκαν όλοι οι παράμετροι -επιτέλους- και καταφέραμε να βγούμε για ιστιοπλοΐα με τους Πολωνούς μας φίλους. Και ήταν τόσο όμορφα! Τόσο ήσυχα! Μισή ημέρα διήρκησε και ήταν σαν να φύγαμε διακοπές.
• Ο Στέφανος σαν ψαρόλυκος, ο Piotr ήρεμος καπετάνιος, εμείς στα κρασιά και στα τσιμπλογήματά μας και όταν δέσαμε αρόδου κάναμε τις πιο αναζωογονητικές βουτιές!
• Δευτέρα με το δοκιμαστικό μας μάθημα γονιών - παιδιών σε μια κεντρική σχολή χορού. Πέντε παιδάκια ήταν με τους γονείς τους, ο Στεφανάκος ο μικρότερος, και το μάθημα διήρκησε 45 λεπτά. Στο Α' μέρος δεν τα πήγε πολύ καλά, δεν ήθελε να συμμετέχει, πήρε την πιπίλα του και κάναμε ότι μπορούσαμε αγκαλιά. Στο Β' μέρος που έγινε και πιο δραστήριο και βγήκε και το τραμπολίνο πήρε τα πάνω του. 
• Γενικά, μεταξύ μας, ήταν πολύ υποτονικό το μάθημα, πόσο μάλλον όταν απευθύνεται σε νήπια! Χωρίς μουσική, με πολύ αργές κινήσεις, χωρίς κάποια δράση - στόχο - πλαίσιο. Κρίμα.
• Το απόγευμα είχε δουλειές κατ' οίκον, σούπερ-μάρκετ, παιχνίδια (και τι δεν παίξαμε! είχαμε και καιρό να βρεθούμε οι 2 μας), βιντεοκλήσεις και επιστροφή του συνοδοιπόρου από τη δουλειά αργά.
• Είχε όμως εξαιρετικά νέα: ακυρώθηκε το εβδομαδιαίο ταξίδι της ερχόμενης εβδομάδας! Γιούπι!
• Και το βράδυ ήρθαν οι γειτόνοι να ανταλλάξουμε νέα, πατατάκια και απορίες.
• Τρίτη με ήλιο και πρωϊνή βόλτα με το πατίνι έως τη λίμνη. Εννοείται βούτηξε οπότε το μαγιώ και η μικρή πετσέτα δεν βγαίνουν πια από την backpack. Και ήταν κρύο το νερό!! Μπρρρ....
• Ξεκίνησε και η αντικατάσταση του ασανσέρ της πολυκατοικίας μας οπότε για τους ερχόμενους 2 μήνες ... γυμναστική!
• Μετά την παράδοση του μικρού στον παιδικό σταθμό (μία από τις χειρότερες....), έκανα γρήγορα 2-3 δουλειές και μετά συνάντησα τα κορίτσια στο κέντρο για καφέ.
• Και το απόγευμα μιλήσαμε με τον Αρτεμάκι το οποίο ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει θερινό σινεμά στην Απολλωνία Σίφνου με τον φίλο της τον Απόλλωνα. Μεγαλεία!
• Τετάρτη με ακόμη ένα δοκιμαστικό μάθημα αυτή τη φορά στον τεράστιο και εκπληκτικό χώρο της καλλιτεχνικής γυμναστικής! Στρώματα, τραμπολίνα, κρίκοι, δοκοί.... παράδεισος για μικρούς και μεγάλους! Και το μάθημα ήταν πολύ έξυπνα φτιαγμένο με ομαδική έναρξη και λήξη και ελεύθερο το υπόλοιπο μέρος να δοκιμάσουμε τους στίβους που είχαν φτιάξει και τα διάφορα όργανα. Και οι δάσκαλοι τόσο ενεργητικοί και κεφάτοι.
• Ξεσαλώσαμε μαμά και γιος! Είναι φοβερή η αίσθηση ελευθερίας όταν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα και όπου και αν πέσεις θα είναι μαλακά. Γραφτήκαμε -εννοείται.
• Εννοείται -επίσης- ότι με το που μπήκαμε σπίτι ο μικρός μου είπε "μαμά νάνι".
• Και αφού ξύπνησε και έφαγε ωραία, έφτασε και η ώρα της ερώτησης του ενός εκατομμυρίου "πού πάμε μαμά;"... Ουφ, και η απάντηση ίδια. Βάζω όλη μου τη θετική ενέργεια και με πολύ ήρεμο ύφος, σαν να μην έγινε και κάτι, του απαντώ "στο σχολείο αγάπη μου". Και αρχίζουν τα δάκρυα και τα "μπαμπά μπαμπά" και τα "no"... Και ενώ είμαι προετοιμασμένη για άλλο ένα δύσκολο μεσημέρι, με κόμπο στο στομάχι, και ενώ τον καθησυχάζω ως συνήθως προχωρώντας παράλληλα τις ετοιμασίες, εντοπίζει μία τόσο δα μικρή τσουγκρανίτσα που είχε ξεμείνει στην τσάντα από την Ελλάδα, την αρπάζει και αρχίζει να χαμογελά και να μου λέει "πάμε μαμά".
• Έτσι ευδιάθετος παρέμεινε σε όλη τη διαδρομή και ενώ φτάσαμε στον παιδικό σταθμό νωρίς (σπάνιο για εμάς), και δεν ήταν κανένα παιδάκι στον χώρο του παιχνιδιού, εκείνος μπήκε χαμογελαστός και ήρεμος, πήγε στην αγκαλιά μίας εκ των δασκάλων του και μέχρι να φύγω είχαν ήδη κάτσει στο τραπέζι να ζωγραφίσουν. 
• -"Καλά να περάσεις αγάπη μου, σ' αγαπώ πολύ."
• -"Πω πολύ μαμά, γεια σου."
• Τι ευτυχία ήταν αυτή Θεέ μου! Με βουρκωμένα μάτια τηλεφώνησα στον συνοδοιπόρο με το που μπήκα στο αυτοκίνητο και με αυτή την ευγνωμοσύνη και ανακούφιση στην καρδιά πέρασε όλη μου η Τετάρτη.
• Και έκανα γιόγκα (μετά από κανά μήνα), και έφτιαξα τα μαλλιά μου, και μαγείρεψα λαχανικά au gratin και υποδέχτηκα τα αγόρια μου το απόγευμα μες στο χαμόγελο.
• Και την Πέμπτη, αφού είχαμε περάσει ένα εξαιρετικό πρωϊνό στο σπίτι, έφτασε η ώρα για τον μεσημεριανό του ύπνου και αρχίζουν τα τρυπάνια του ασανσέρ, σαν να γκρεμίζουν το ταβάνι μας. Λέω από μέσα μου "καλή μας τύχη". Ε, σας πληροφορώ ότι μέσα σε 5 λεπτά ο μικρός κοιμόταν με αυτό ως υπόκρουση non-stop. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
• Και το μεσημέρι ξεκινήσαμε με ανεβασμένο ηθικό και αισιοδοξία για τον παιδικό σταθμό, ο Στεφανάκος πήγε τρέχοντας και χαμογελώντας (yes!) και εγώ, μετά από κάτι γρήγορες δουλειές, κατευθύνθηκα στο Marin και στα κλειστά γήπεδα τέννις.
• Δεν τα πήγα κακά (δεδομένης της συχνότητας που παίζω) και κατα-ίδρωσα! All good λοιπόν!

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Ευτυχία είναι....

Ευτυχία είναι να οδηγείς και να τρέχουν δάκρυα χαράς.

Ευτυχία είναι να αποχωρίζεσαι το μικρό φυστίκι στο σχολείο και να σου λέει "πω πολύ μαμά, γεια σου".

Ευτυχία είναι να έχουν περάσει εβδομάδες όπου τα δάκρυα ήταν λύπης αλλά εσύ να μη χάνεις την πίστη σου ούτε λεπτό σε αυτή την ηλιαχτίδα φωτός που λέγεται Στέφανος.

How was your week?

• Πιο γεμάτη Παρασκευή δεν γίνεται!
• Ξεκινήσαμε με τα πόδια, οι τρεις μας, εγώ και τα 2 μικρά αγόρια δηλαδή, πουρνό πουρνό, περπατήσαμε ως το funiculaire (κάτι σαν τελερεφίκ) και ανεβήκαμε με αυτό στο βουνό Chaumont μέσα από το δάσος. Εκεί ανεβήκαμε στον γνωστό πύργο, απολαύσαμε τη θέα, παίξαμε στην παιδική χαρά και γεμίσαμε δροσιά και καθαρό αέρα (ένα ζακετάκι το χρειαζόσουν! φυσικό air condition!).
• Ξανά στο τελερεφίκ και αυτή τη φορά στάση πριν το σπίτι σε έναν δεύτερο παιδότοπο.
• Τελικά, σπίτι μπήκαμε το μεσημέρι, με τα αγόρια ξεθεωμένα, χαρούμενα και πεινασμένα.
• Ο μικρός κοιμήθηκε ένα γεμάτο 2ωρο, ο μεγάλος είδε απανωτά 2-3 επεισόδια από το "Σόι σου" (το μάθαμε και αυτό εμείς οι άσχετοι), εγώ έκανα τις δουλειές μου, ξάπλωσα λιγάκι και μέχρι να ξυπνήσουμε και να οργανωθούμε, ήρθε και ο συνοδοιπόρος.
• Δεύτερη βόλτα στο La Vue des Alpes αυτή τη φορά για να κάνουμε την τσουλήθρα 700 μέτρων μέσα στο βουνό! Δυστυχώς ο Στεφανάκος ήταν πολύ μικρός για να μπει, αλλά όλοι οι υπόλοιποι το απολαύσαμε!
• Στις λίγες ώρες που μας απέμειναν μέχρι τον ύπνο των αγοριών, φάγαμε σπιτικά fajitas, κάναμε τα video calls μας, παίξαμε, ζωγραφίσαμε, διαβάσαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το πρωί. 
• Σάββατο με σπιτικά pancakes (που τιμήσαμε και οι 4 δεόντως) και εν αναμονή του δελτίου ανέμου για να δούμε αν θα βγούμε με το ιστιοπλοϊκό των φίλων πεταχτήκαμε μία Βέρνη όπου περπατήσαμε, ήπιαμε καφέ, χαζέψαμε τα όμορφα κτίρια, τσιμπήσαμε και επιστρέψαμε το μεσημεράκι.
• Αέρας μηδέν οπότε άκυρη η ιστιοπλοΐα (προς μεγάλη στεναχώρια όλων). Προχωρήσαμε όμως σε ένα εξίσου ενδιαφέρον plan b νοικιάζοντας ποδήλατα από το κέντρο, κάνοντας την όμορφη διαδρομή μέχρι το colombier ώστε να φτάσουμε στην παραλία για βουτιές, και νεροτσουλήθρες και παιχνίδια.
• Στην επιστροφή παραλάβαμε και μία πίτσα που είχαμε παραγγείλει και φάγαμε με όρεξη στο σπίτι!
• Τον Παναγιώτη μπορεί να τον έχουμε εξοντώσει με τόσες αθλοπαιδιές και πεζοπορίες! Κατά βάθος όμως το απολαμβάνει!
• Όπου Στέφανος και μάλαμα! Αυτή τη φορά τα απανωτά μας ξενύχτια ήταν αφιερωμένα στον θαυματουργό Τσιτσιπά που έπαιξε εξαιρετικό τέννις μπροστά στα μεγαθήρεια και δεν έχασε τη συγκέντρωση και πειθαρχεία του ακόμα και όταν φαινόταν ότι όλα έχουν τελειώσει. Εύγε! Επισήμως Νούμερο #15 στον κόσμο.
• Κυριακή με french toast του συνοδοιπόρου, παιχνίδια και δουλειές στο σπίτι, και αναχώριση νωρίς το μεσημέρι για το Swiss Vapeur Parc. Δεύτερη φορά για εμάς, πρώτη για τον Παναγιώτη. Και τα αγόρια κοιμήθηκαν εναλλάξ κατά τη διάρκεια της διαδρομής και εμείς απολαύσαμε την πάντα μαγευτική Swiss Riviera.
• Κόσμος και κοσμάκης, και ζέστη αλλά και μοναδικά τρένα, και βόλτες, και εκατοντάδες ερωτήσεις! Επί 3 ώρες πηγαινοερχόμασταν με τα τρενάκια ατμού, ψάχναμε ποιο από όλα πηγαίνει στην καινούργια διαδρομή, φάγαμε το πιο ακριβό - φθηνό φαγητό (εγκεφαλικό κόντεψα να πάθω στο ταμείο! την επόμενη φορά πικ-νικ), φωτογραφηθήκαμε, γελάσαμε, κάναμε υπομονή (κυρίως με τον Στέφανο που κάθε λίγο όλο και κάτι τον πείραζε!) και επιστρέψαμε σπίτι αργά το απόγευμα πτώμα.
• Σας είπα ότι τις τελευταίες ημέρες ο Στεφανάκος χρησιμοποιεί το γιο-γιό του; Με δική του πρωτοβουλία και μεγάλη χαρά! Σε λεπτομέρειες δεν θα μπω αλλά νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
• Και το απόγευμα κάναμε και γιόγκα! Με δάσκαλο τον Στέφανο! Πόσο πλάκα είχε! Και πόσο το απολάμβανε, και αυτός, και εμείς οι μαθητές!
• Δευτέρα με συννεφιά, και ψιλόβροχο και τον Παναγιώτη κάπως αδιάθετο οπότε μείναμε σπίτι, φτιάξαμε κέικ λαδιού με σταγόνες σοκολάτας οι 3 μας, είδαμε το Sing (κατ' επιλογή του Παναγιώτη), κοιμήθηκε ο μικρός και φάγαμε παρέα.
• Και το απόγευμα είπαμε να πάμε στο εμπορικό για βόλτα και κάποια δωράκια που ήθελε ο Παναγιώτης. Δυστυχώς αποδείχθηκε μέγα λάθος γιατί ο Στέφανος δεν είχε διάθεση συνεργασίας και έτσι κάναμε 2 αγορές άρον άρον και επιστρέψαμε σπίτι. Ουφ. Όταν έχει "κοινό" βγάζει όλο του το πείσμα.
• Με την επιστροφή του συνοδοιπόρου, ηρέμησαν τα πνεύματα, ανέβηκε η διάθεση ξανά και έτσι παίξαμε κρυφτό και φτιάξαμε διάφορες "προκλήσεις" που αποσυμφόρισαν την κατάσταση και επανέφεραν τα γέλια.
• Και έριξε μια βροχή. Και μετά θαυμάσαμε το ομορφότερο, μεγαλύτερο και λαμπερότερο ουράνιο τόξο όλων των εποχών!
• Και το βράδυ μάς έβαλε ο συνοδοιπόρος να δούμε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Ήταν σαν σήμερα. Πω πω... πως περνάνε τα χρόνια. Και τότε θυμάμαι ότι κάθε λίγο και λιγάκι, όταν μαζευόμασταν στα πατρικά μας σπίτια, ο συνοδοιπόρος μας έβαζε το DVD της έναρξης ως background. Δεκάδες φορές την έχουμε παρακολουθήσει λοιπόν. Και παρόλο που αυτή τη φορά μου φάνηκε λίγο σαν να έχει βγει από τα 90s (πόσο γρήγορα τρέχει η τεχνολογία!), πάλι συγκινήθηκα.
• Ο Παναγιώτης από την άλλη, ήταν σαν να παρακολουθεί ντοκυμαντέρ για τους νεάτερνταλ!
• Τρίτη με συνέχεια της συννεφιάς και του ψιλόβροχου. Σε ένα διάλειμμα πεταχτήκαμε μέχρι τον κοντινό μας παιδότοπο στο Saint Blaise και επιστρέψαμε για κέικ και ύπνο.
• Και αφού -δυστυχώς- το τελετουργικό για τον παιδικό συνεχίστηκε (αυτή τη φορά με κλάμματα πριν φύγουμε από το σπίτι), ξεκινήσαμε τα δυο μας (ο Παναγιώτης και εγώ), με πονοκέφαλο (δεν μπορώ να μείνω ανεπηρέαστη από το κλάμα), για Λωζάννη και το Ολυμπιακό Μουσείο.
• Έχω γίνει γραφική... Σαν τις γιαγιάδες που κλαίνε με το παραμικρό. Όσες φορές όμως και αν περάσω από την ελληνική πτέρυγα του Ολυμπιακού Μουσείου, βουρκώνω.
• Επιστρέψαμε πάνω στην ώρα σπίτι για να υποδεχτούμε τα άλλα 2 αγόρια, να μαγειρέψουμε, να φάμε, να παίξουμε και να κοιμηθούμε.
• Τετάρτη και ήρθε -επιτέλους- ο ειδικός για να εξολοθρεύσει την κυψέλη από σφήκες που δημιουργήθηκε εν τη απουσία μας στο πατζούρι του ξενώνα! Ήρθε, ψέκασε, έφυγε. Για να δούμε.
• Έτσι, αφού ψήσαμε και το κοτόπουλο στο φούρνο βγήκαμε να απολαύσουμε ήλιο και παιχνίδια στο αγαπημένο συντριβάνι του Στέφανου, και πατίνι, και σκαρφάλωμα δεντρών.
• Και ο μικρός πτώμα, το μεσημέρι κοιμήθηκε 2 ώρες. Οπότε, με αυτά και με εκείνα, πήγε 15.00 μέχρι να τον αφήσουμε στον παιδικό και να τρέξουμε με τον Παναγιώτη σπίτι για αλλαγή και βουρ για πισίνες και νεροτσουλήθρες.
• Εκεί, μας περίμεναν και η Βάια με την Άννα Μαρία. 
• Και κατέβηκα τις νεροτσουλήθρες βεβαίως με τον Παναγιώτη (που ενώ τις περίμενε πώς και πώς στην αρχή μας έκανε τον δύσκολο), και τα είπαμε με την Βάια, και εξερεύνησε ο Παναγιώτης τον χώρο, και πετάχτηκα να πάρω τον Στεφανάκο για να επιστρέψουμε στις πισίνες και να συνεχίσουμε σχεδόν μέχρι τη δύση τις βουτιές και τα παιχνίδια.
• Μα πόσο ήσυχη είναι η Άννα Μαρία! Τεσσάρων μηνών και ούτε που την ακούς! Κάθεται ήσυχα ήσυχα και επεξεργάζεται τα παιχνίδια της. Κοιμάται και σερί όλο το βράδυ. Φτου φτου.
• Έκανα και μια στάση για σνακ (κλασικά αγγούρι με κριτσίνια και χούμους) οπότε τσιμπήσαμε στις πισίνες και επιστρέψαμε ίσα - ίσα για τα μπάνια των αγοριών και ύπνο. 
• Ο συνοδοιπόρος είχε business dinner οπότε επέστρεψε το βράδυ.
• Πέμπτη με πλυντήρια, και χορούς, και μαγειρικές, και βίντεο-κλήσεις...
• Και το απόγευμα κάναμε τις τελευταίες αγορές του Παναγιωτάκη (κυρίως δώρα στην οικογένεια και 1 ελβετικό θερμός για αυτόν ώστε να θυμάται αυτό το ταξίδι), επιστρέψαμε σπίτι, ψήσαμε την πίτσα μας, μας παρέλαβαν οι γειτόνοι και πήγαμε στο όμορφο Auvernier για πικ-νικ και βουτιές. 
• Μετά από λίγο κατέφτασαν και τα αγόρια και έτσι είχαμε απαρτία και περάσαμε πολύ όμορφα μέχρι τις 19.30. Ο Στέφανος σε μεγάλα κέφια, ο Παναγιώτης με τις ιστορίες και τις απορίες του, τα μικρά αγόρια να αγκαλιάζονται και να ξεκαρδίζονται στα γέλια, και το τοπίο μαγικό.
• 11 ημέρες με έναν 11χρονο. Αναχώριση του Παναγιωτάκη λοιπόν το πρωί της Παρασκευής οπότε είχαμε Γενεύη στο πρόγραμμα και τον συνοδοιπόρο να εργάζεται από το σπίτι.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευή με επιστροφή από την Στούπα στην Αθήνα, με τον μικρό να κοιμάται στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής αλλά να ξυπνά τρομαγμένος κατά διαστήματα μες στον ύπνο του!
• Και αφού είδαμε λίγο τους δικούς μας, τακτοποιηθήκαμε λίγο, βάλαμε τα κλασικά μας πλυντήρια, χαλαρώσαμε και παραγγείλαμε και τα καλύτερα burgers των νοτίων (και όχι μόνο) προαστίων, εννοείται από το Burger Joint (truffle chicken to die for!)!
• Και το Σάββατο αφήσαμε τον μικρό για κάποιες ώρες με την γιαγιά του ώστε να πεταχτούμε εμείς στη Γλυφάδα για βόλτα, έκτακτο χτένισμα, brunch στο Estrella (πω πω τι ήταν αυτό που έπαθα! cinnamon roll pancakes με τις θερμίδες μιας εβδομάδας ολόκληρης!), λίγα ψώνια και επιστροφή στο πατρικό για οικογενειακό γεύμα.
• Και το απόγευμα είχαμε την επίσκεψη του νονού. Πόσο ωραία έπαιξαν! Και ζωγράφισαν, και διάβασαν βιβλία, και έπαιξαν μπάλα, και στο τέλος του έδωσε και ο Στεφανάκος ένα φιλί για καληνύχτα. Πόσο χαίρομαι να τους βλέπω μαζί!
• Και αφού κοιμήθηκε ωραιότατα συναντήσαμε εμείς τους φίλους για ποτό στο καινούργιο hot spot εν ονόματι Krabo Beach. Ένα πολύ καλοφτιαγμένο beach bar + restaurant, με λίγες ξαπλώστρες, σε έναν μάλλον ξεχασμένο κόλπο στο Καβούρι. Εμείς απολαύσαμε τα cocktails μας στην cabana, τις ωραίες μουσικές και την ωραία θέα. Μάλλον αξίζει να επενδύσεις κάτι παραπάνω ώστε να απολαύσεις και τα καβούρια στο εστιατόριο.
• Κυριακή με πρωινή επίσκεψη στους φίλους που είχαμε να δούμε καιρό πολύ, με τον Γιάννη πλέον πτυχιούχο chef, την Ανθή έμπειρη μαμά και τον μικρό Άγγελο να περπατά και να γελά!
• Και το μεσημέρι είχαμε οικογενειακό γεύμα στο πάντα φιλόξενο Aperitivo με ιταλικό φαγητό και παρέα τους αγαπημένους μας φίλους εκ Νέας Υόρκης. Ήρθαν και τα χαρούμενα μαντάτα και αυτή η φιλία χρόνων θα επισημοποιηθεί. Ποιος θα το φανταζόταν όταν ο μπαμπάς συναντούσε για δουλειά τον Bill στη Νέα Υόρκη πριν 20-30 χρόνια (!) ότι οι γιοι τους θα γίνονταν κουμπάροι! Είναι τόσο συγκινητικό! Ο αδελφός μου λοιπόν θα βαφτίσει τον μικρό Βασίλη τον Ιούλιο του 2019.
• Απόγευμα στο σπίτι για συμμαζέματα και πακετάρισμα και επίσκεψη στο σπίτι της αδελφής για σουβλάκια με έκτακτη επικαιρότητα (έμεινε το αυτοκίνητο από μπαταρία).
• Δευτέρα = αναχώριση οι 3 μας παρέα με το βαφτιστήρι μας Παναγιώτη. Ξεκλέψαμε και 2 κουβέντες με τον μπαμπά του που είχαμε να δούμε μάλλον από πέρσι το καλοκαίρι.
• Και παρόλη την καθυστέρηση, το ταξίδι πήγε περίφημα και για τους 4 μας, με τον Παναγιώτη να κάνει φιλίες με τον κύριο δίπλα του (και στο τέλος να του παίρνει και τη θέση στο παράθυρο) και να βγάζει βίντεο για την σχολική του εργασία με την "panos jets", τον Στεφανάκο να κοιμάται καμιά ωρίτσα και εμάς να ξεκλέβουμε κάτι δεκάλεπτα ύπνου.
• Επιστροφή αργά το απόγευμα στο "άλλο σπίτι" (που λέει και ο Στεφανάκος) πτώμα!
• Τρίτη με παιχνίδια στο σπίτι, βόλτα στο εμπορικό κέντρο και στη λίμνη, ύπνο του μικρού και παιδικό σταθμό. Πόση αγωνία είχα μετά τα κλάμματα που είχαν ακολουθήσει τις διακοπές του Πάσχα. Ευτυχώς όμως ο Στεφανάκος τα πήγε εξαιρετικά! Φτου φτου!
• Έτσι το απόγευμα κάναμε με τον Παναγιώτη μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, φάγαμε σοκολατίνα στο παραδοσιακό Suchard και επιστρέψαμε για online δουλειές σπίτι.
• Και το βράδυ της Τρίτης νοιώσαμε ότι ξεκουραστήκαμε πραγματικά!
• "Νονά" - "Μαμά" - "Νονά" - "Μαμά"! χιχι... Ερωτήσεις ο ένας, ερωτήσεις ο άλλος!
• Και ο Στέφανος ενθουσιασμένος να θέλει να του δείξει όλα του τα παιχνίδια και όλα του τα κόλπα, και ο Παναγιώτης, σαν μεγάλος αδελφός, να του ανοίγει νέους ορίζοντες και να τον επαναφέρει και στην τάξη όταν χρειάζεται.
• Τετάρτη με πρωινό μπάνιο στο Hauterive παρέα με τους κύκνους, παιχνίδι στον διπλανό παιδότοπο και επιστροφή άρον άρον για να γλυτώσουμε τη βροχή! Καταιγίδα!
• Και αφού αφήσαμε τον μικρό στον παιδικό σταθμό, συμφάγαμε με τον Cesco, ήπιαμε καφέ στο σπίτι με την Βάια και την μικρή Άννα - Μαρία και υποδεχτήκαμε τους γιατρούς με τον Παναγιωτάκη το απόγευμα για μακαρόνια με κιμά, ανασκόπηση των διακοπών, παράδοση του drone, και παιχνίδια. Φουλ μέρα!
• Πέμπτη πρωί με πλυντήρια και πρωινό μπάνιο παρέα με την Ρόζα στη δική μας παραλία του Monruz.
• Και ενώ φτάσαμε στον παιδικό σταθμό με την ίδια χαρά και ηρεμία το μεσημέρι, έμελλε να είναι αυτή η τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, η ημέρα της κρίσης. Ουφ... σκηνικό αντίστοιχο με αυτό μετά τις διακοπές του Πάσχα. Δυστυχώς. Το θετικό είναι βεβαίως ότι δεν διήρκησε πολύ και γενικότερα πέρασε μία όμορφη ημέρα. Εγώ τον πονοκέφαλο πάντως τον έκανα.
• Φύγαμε και κατευθείαν με τον Παναγιώτη για Γαλλία, και μπλέξαμε στα βουνά και στις στροφές και φτάσαμε με ένα κεφάλι καζάνι! Κάναμε όμως τα ψώνια μας κανονικά, γεμίσαμε -τίγκα- το αυτοκίνητο με τις προμήθειες του μήνα και γυρίσαμε πάνω στην ώρα για τακτοποίηση, επιστροφή των αγοριών και αναχώριση για μια μουσική βραδιά σπίτι της Ρόζας και του Βασίλη.
• Και ο μικρός Στέφανος έκατσε οκλαδόν μπροστά στην κιθάρα και δεν κουνήθηκε! Μες στα μάτια κοιτούσε την Ρόζα μαγεμένος από τη μουσική και τη φωνή. Ο γλυκούλης. Και μόλις σταματούσε της έλεγε "πάλι" και της έβαζε τα χέρια στις χορδές.
• Τραγουδήσαμε και όλοι παρέα την αγαπημένη μας Σιωπή, όπως την τραγουδά μονανδικά, με μία κιθάρα ο Αλκίνοος.
• Το ελβετικό πρόγραμμα του Παναγιώτη έχει -όπως είπε και εκείνος- εκδρομές και master chef: εγώ μαγειρεύω φαγητά που ισχυρίζεται ότι δεν έχει ξαναφάει, και εκείνος δοκιμάζει και κρίνει! Προς το παρόν συνεχίζω στην επόμενη φάση με πιο διεθνές μενού.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα