Big big world

Μα είναι τόσο μικροί. Είναι λιλιπούτειοι άνθρωποι. Αυτό σκεφτόμουν όταν έβγαζα την παραπάνω φωτογραφία. Σχεδόν δεν μπορείς να τον εντοπίσεις μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο -για τα δικά του μάτια σίγουρα- κτίριο. Κανείς μας δεν θυμάται πώς είναι να ζεις στον κόσμο αυτό ως ένα τρίχρονο αγόρι -όπως ο Στέφανος στην προκειμένη περίπτωση. 

How was your week?

• Παρασκευή με δουλειές εκτός (κυρίως για το κοπή τη πίτα) και γρήγορο καφέ με τα κορίτσια.
• Κατάφερε και ήρθε και σχετικά νωρίς ο συνοδοιπόρος και φάγαμε όλοι μαζί, προς μεγάλη χαρά του μικρού.
• Και το απογευματάκι πήγαμε στους γειτόνους ώστε εμείς τα κορίτσια να φτιάξουμε την καθιερωμένη (φανταστική) βασιλόπιτα και τα αγόρια να τα πουν λιγάκι. Ο Στέφανος βέβαια επέλεξε το δικό μας μέτωπο και ήταν ο sous chef μας!
• "Μαμά εγώ σε χτενίσω" και παίρνει τη μικρή του μπλε, lego βούρτσα. Και ενώ μου χτενίζει τα μαλλιά και πηγαίνει γύρω - γύρω μου λέει "Και εγώ Βίκυ είμαι" γιατί Βίκυ λένε τη φίλη - κομμώτριά μας στην Αθήνα.
• Σάββατο με πολύ πρωινό ξύπνημα (06.10!) και ανάμεικτα συναισθήματα και διαθέσεις. Τελικά βγήκαμε για δουλειές το μεσημεράκι, μαγείρεψαν τα αγόρια σνίτσελ και "τηγανιτές" πατάτες στο φούρνο και περάσαμε το απόγευμα σπίτι.
• Κυριακή και το κοπή τη πίτα. Είναι η τέταρτη χρονιά που την διοργανώνουμε (ακριβώς όσα χρόνια είμαστε και στο Neuchatel) και νομίζω ότι κάθε χρόνο είμαστε και περισσότεροι και πιο δεμένοι.
• Αυτή τη χρονιά πήραμε το ρίσκο και αντί για το γνωστό εστιατόριο που το διοργανώναμε, επιλέξαμε έναν πολύ όμορφο, μεγάλο χώρο του δήμου (πρώην φάρμα) ο οποίος από τη μία μας έδωσε πολλές ελευθερίες (μεγάλος χώρος ώστε τα παιδιά να παίξουν και να τρέξουν, φέραμε ότι θέλαμε να φάμε και να πιούμε, είχαμε τις μουσικές μας...) και από την άλλη είχε και τις υποχρεώσεις του (να τον καθαρίσεις, να τον γεμίσεις, να φέρεις τα δικά σου σύνεργα, να βασιστείς στην ομαδικότητα).
• Ο χώρος γέμισε από νωρίς και εν τέλει είμασταν γύρω στους 60 ενήλικες και καμιά τριανταριά πιτσιρίκια! Και οι πάγκοι γέμισαν με φαγητά και γλυκά (από παστίτσιο και γίγαντες μέχρι εκμέκ και τσουρέκια) και κρασιά, και τα μικρά ξεσάλωσαν και εμείς είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε με καινούργιους αλλά και παλιούς που βλέπουμε σπανιότερα. Και παντού άκουγες γέλια και έβλεπες αγκαλιές και χειραψίες.
• Βεβαίως, δεν έλειψαν οι λίγες -ευτυχώς- και μεμονωμένες παραφωνίες από ανθρώπους που προτίμησαν τα παράπονα χωρίς να προσφέρουν ούτε βοήθεια ούτε λύσεις. Kριτική χωρίς αντιπρόταση είναι απλά γκρίνια. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία διοργάνωση που βασίζεται στον εθελοντισμό, τον ελεύθερο χρόνο και τη διάθεση δύο γυναικών.
• Η μεγαλύτερη ανταμοιβή του κόπου μας ήταν βέβαια η καλή διάθεση, η ομαδικότητα και η συνεργασία της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Σας ευχαριστούμε.
• Κυριακή ήταν και τα γενέθλια της μαμάς (τα οποία τα γιόρτασε το Σάββατο με ένα γενέθλιο γεύμα ώστε να μη λείψει η μικρή της εγγονή) που πάντα όλους μας σκέφτεται και όλους μας προσέχει. Να προσέχεις και εσένα μαμά.
• Δευτέρα με έναν τρελό καιρό που κυμαινόταν μεταξύ ήλιου, χιονόνερου, καταιγίδας και ξανά ήλιου, και τους δυο μας σπίτι σε δημιουργικό οίστρο (και τι δεν παίξαμε, και τι δεν φτιάξαμε, και τι δεν μαγειρέψαμε, και τι δεν σκαρφιστήκαμε τόοοσες ώρες).
• "Μαμά, όλοι έρθουν. Είναι μεγάλο το σπίτι, χωράνε. Όλοι μαζί πάμε βόλτα" μιλώντας για τις οικογένειές μας στην Αθήνα.
• Και η Τρίτη μάς υποδέχτηκε με λαμπερό ήλιο και ανεβασμένη θερμοκρασία! Λέτε να πέρασε ο βαρύς χειμώνας; Κιόλας;
• Και το πρώτο μισό το περάσαμε σπίτι, τον παρέδωσα στον παιδικό το μεσημέρι, γύρισα γρήγορα - γρήγορα πίσω για το μάθημα γαλλικών και στις 16.00 ξανά πίσω στον παιδικό για την δραστηριότητα παιδιών - γονιών που είχαν ετοιμάσει: στολισμός cupcakes! Εγώ νόμιζα ότι θα τα ετοιμάζαμε κιόλας αλλά μας περίμεναν έτοιμα και απλά τα στολίσαμε. Διακριτικά και λιτά όπως μπορείτε να φανταστείτε.
• Και το βράδυ, yoga! Hips & Heart! Και επίσημα ψάχνουμε για νέο χώρο καθώς εκεί που είμαστε θα αλλάξει ιδιοκτήτη και χρήση. 
• Τετάρτη και επισήμως μου έσπασε τα νεύρα! Συγγνώμη αλλά ξέρετε. Ας είμαστε ειλικρινείς.
• Και στο πρώτο μισό του τραμπολίνου ήταν οκ, στο δεύτερο μισό ήταν απλά ο επαναστάτης χωρίς αιτία! Να μη συμμετέχει, να παίρνει κάτι δοκάρια για σπαθί, να χαλάει τις κατασκευές του παρκούρ, να μου φωνάζει... πω πω! Και με πιάνει και αυτή η αίσθηση ντροπής όταν είναι τόσος κόσμος μπροστά (και ξένος και ξενόγλωσσος!)!
• Και αφού φύγαμε με τον Στέφανο να κλαίει και να οδύρεται (χάρμα οφθαλμών) και εμένα σε "εξαιρετική" κατάσταση, με το που τον έβαλα στο καρότσι του σούπερ-μάρκετ  για 2 γρήγορα ψώνια, ηρέμησε και άρχισε τις γλύκες και τα παρακαλώ.
• Σπίτι συνέχισε τα καλοπιάσματα, προσπάθησα να του εξηγήσω και να κάνω μια αναδρομή στα γεγονότα αλλά χωρίς αποτέλεσμα και βεβαίως την ώρα του ύπνου ξανα-ξύπνησε ο επαναστάτης! "Fini μαμά νάνι" ενώ δεν είχε κοιμηθεί ούτε 1 λεπτό. 
• Και για να μπει και το κερασάκι στην τούρτα, έλαβα ακόμη μία (από τις δεκάδες; εκατοντάδες;) αρνητική απάντηση σε αγγελία.
• Ποια είναι λέτε η μεγαλύτερη απόλαυση: ο σπιτικό καφές ή το κουλουράκι που βουτάτε σε αυτόν; Εγώ ψηφίζω ασυζητητί το δεύτερο!
• Και αφού έφτασε η πολυπόθητη ώρα της παράδοσης του μικρού στον παιδικό, συνάντησα τη φίλη Ρόζα για έναν καφέ στο κέντρο, να απολαύσουμε λίγο ήλιο και να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου.
• Και ποια είναι η διέξοδος; Η δημιουργικότητα. Πάντα. Είτε αυτό είναι το lifelikes, είτε η yoga, είτε η μαγειρική, είτε η φωτογραφία είτε ότι αγαπά ο καθένας.
• Και την Πέμπτη συνεχίστηκε ο εξαιρετικός ήλιος, κάναμε εμείς τις κλασικές μας δουλειές εντός, παίξαμε με τις πλαστελίνες, με τις μπάλες, κάναμε τις σκούπες μπαστούνια του χόκει, και ενώ κοιμήθηκε δύσκολα κοιμήθηκε τελικά πολύ!
• "Echange des mots doux" έγραφε το κατακίτρινο, ταχυδρομικό βαγόνι (ανταλλαγή γλυκών λέξεων).
• Αρκεί ένας λαμπερός ήλιος για να σου φτιάξει τη διάθεση; Μερικές φορές ναι.
• Έτσι και εγώ, αφού άφησα τον μικρό στον παιδικό (με δυσκολία) έκανα μία μοναχική βόλτα στον ωραίο ήλιο, πήρα έναν καφέ στο χέρι και περιπλανήθηκα.
• Και το βραδάκι φάγαμε οικογενειακά, με έξτρα γλυκό και λουλούδια για τον μικρό εορτασμό της ημέρας (είναι ωραίο να βγαίνεις από την ρουτίνα με όποια αφορμή).
• Λέτε να διανύουμε τις ελβετικές αλκυονίδες ημέρες; Όπως και να 'χει, είναι θεσπέσιες!
• Στα milestones, να σας ενημερώσω ότι πρώτη φορά ο Στέφανος ζήτησε σε δασκάλα του στον παιδικό να πάει τουαλέτα.

Καλό σαββατοκύριακο!
ανδριάνα

Μια μέρα στα χιόνια

Πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο χειμώνας! Γιατί πέραν του πρώτου μας ελβετικού (που  παρόλο που ήμουν έγκυος δεν πτοηθήκαμε και κάναμε αρκετές εκδρομές) είναι ο πρώτος που τον ζούμε ακριβώς έτσι, σαν ελβετικό. Γιατί πηγαίνουμε σχεδόν κάθε εβδομάδα στα βουνά, γιατί κάνουμε δειλά-δειλά σκι, γιατί ο μικρός έχει μάθει τις διαδικασίες και απολαμβάνει το έλκηθρό του, γιατί τα σαββατοκύριακα είμαστε στην κάτασπρη, πανέμορφη, επιβλητική, ελβετική φύση. Ξέρετε τι διαφορά κάνει αυτό; Ειδικά κάτι χειμωνιάτικες Κυριακές που στην καλύτερη των περιπτώσεων έπινες έναν καφέ με τους φίλους σε ένα από τα ξενοδοχεία της πόλης (γιατί απλά τίποτα άλλο δεν είναι ανοιχτό) ή κάτι βροχερά Σάββατα που η μόνη σου επιλογή (πέραν από τα σπίτια φίλων) ήταν ένα από τα δύο εμπορικά κέντρα της πόλης! Είναι μια ανάσα να νοιώθεις ότι πληθαίνουν οι επιλογές σου και πόσο μάλλον όταν είναι τέτοιες!

How was your week?

• Πάνε και οι τελευταίες μας κρυψώνες! Πλέον παίρνει ο μικρός το σκαμπώ του και τις καρεκλίτσες του και φτάνει ψηλάααα και ανακαλύπτει από κρυμμένα παιχνίδια μέχρι καλλυντικά (ευτυχώς τα φάρμακα και τα επικίνδυνα είναι σε ντουλάπες), ανοιγοκλείνει τα φώτα και ξετρυπώνει τα μπισκότα.
• Την Παρασκευή φάγαμε οικογενειακώς πρωϊνό, γέμισε αγκαλιές ο μικρός τον μπαμπά του ο οποίος αναχώρησε για την δουλειά και επέστρεψε το μεσημεράκι ώστε να φάμε όλοι μαζί.
• Ο μικρός δεν ήταν στα καλύτερά του στο πρώτο μισό της ημέρας αλλά οκ.
• Το μεσημέρι δοκιμάσαμε ένα νέο street food εστιατοριάκι που άνοιξε με burgers + tacos εν ονόματι The Corners. Να σας πω ότι τρελάθηκα με το burger θα είναι ψέμα αλλά στο ταπεινό Neuchatel που οι επιλογές μετρούνται στα δάχτυλα, είναι και αυτό ένα ελπιδοφόρο νέο.
• Και το απογευματάκι κατευθυνθήκαμε στην Bienne και στους φίλους για να μαγειρέψουμε παρέα κεφτεδάκια με χυλοπίτες στο φούρνο (εξαιρετικά!), να παίξουν τα μικρά, να πούμε τα νέα - τους προβληματισμούς - τα σχέδιά μας, να γελάσουμε, να πιούμε τα κρασιά μας και να επιστρέψουμε σπίτι γεμάτοι απ' όλες τις απόψεις.
• Και ο Στεφανάκος μάς έκανε το χατήρι και το Σάββατο ξύπνησε στις 08.30.
• Δεν μας έκανε μετά βέβαια το χατήρι καθώς δεν ήθελε απλά τίποτα (κανένα ρούχο, κανένα φαγητό, καμία πάνα). Anyway. Κατορθώσαμε κατά τις 10.30 και αναχωρήσαμε όλοι ντυμένοι και σχετικά ήρεμοι για σκι!
• Bugnenets λοιπόν με πολύ ωραίο καιρό (εκεί ψηλά είχε ήλιο!), τον Στεφανάκο ήρεμο και ομιλητικό με τον φίλο του τον Βασίλη και εμάς να κάνουμε εκ περιδρομής σκι και να παίζουμε με το χιόνι και τον μικρό.
• Και εκεί που σηκωθήκαμε από το τραπέζι μας στον ήλιο και στο χιόνι, έρχεται ένας κύριος εκεί στα 60 και μας ρωτά σε άπταιστα ελληνικά αν μπορεί να κάτσει. Με τα πολλά, ο κύριος Ελβετός της περιοχής είχε εργαστεί παλαιότερα στην Ελλάδα ως δύτης και την επισκέπτεται κάθε χρόνο με την οικογένειά του! Και μιλά τέτοια ελληνικά (που έμαθε εξ' ακοής όπως μας είπε) που μας έκανε να ντρεπόμαστε για τα γαλλικά μας.
• Επιστροφή σπίτι για μακαρόνια στο φούρνο με τυριά, παιχνίδια και συμμαζέματα.
• Και το βραδάκι είπαμε να κατέβουμε στο κέντρο στους εορτασμούς της κινέζικης νέας χρονιάς να θαυμάσουμε τα φαναράκια που αφήνουν στον ουρανό. Ε, μετά από μισή ώρα πάνω - κάτω στο κρύο, τα φαναράκια δεν τα εντοπίσαμε και γυρίσαμε άπραγοι σπίτι.
• Κυριακή με πρωϊνό σπίτι της Νινίνας με κέικ και pancakes και συζητήσεις και γέλια και τα μικρά να παίζουν από αρμόνιο και κούκλες μέχρι σκούπες και τέννις.
• Και το απογευματάκι είχε Λωζάννη το πρόγραμμα και το σπίτι των φίλων όπου συνέχισε το εξαιρετικό του παιχνίδι ο Στεφανάκος και χαλαρώσαμε εμείς.
• Δευτέρα με πρωϊνές εξωτερικές δουλειές (ταχυδρομεία, σούπερ-μάρκετ), παιχνίδι, μεσημεριανό ύπνο του μικρού και υποδοχή των 2 φιλενάδων με τα πιτσιρίκια τους για να τα πούμε οι μεν και να παίξουν οι δε.
• Ή τουλάχιστον έτσι το φανταζόμασταν. Γιατί μετά το πρώτο, ήρεμο και δημιουργικό μισάωρο, κάποιο κουμπί σαν να πατήθηκε στον Στεφανάκο και περνούσε πολύ άσχημα! Δεν ήθελε να παίξει, δεν ήθελε κανείς να ακουμπάει τίποτα, ήθελε να φάει ΟΛΑ τα μπισκότα, ήθελε να κοπανάει τα κατσαρολάκια του μες στα αυτιά μας... Ουφ! Τόση ένταση και με τόση διάρκεια δεν του έχει ξανασυμβεί και υποψιάζομαι ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε και η πείνα του (από το πρωί δεν ήθελε να φάει ΤΙΠΟΤΑ) σε συνδυασμό με τη βόμβα ζάχαρης από τα 2 μεγάλα μπισκότα που έφαγε.
• Τον έκανα τον πονοκέφαλο και η χαλάρωση πήγε βόλτα. Anyway.
• Και είναι κάποιες ημέρες και κάποιες εβδομάδες της ξενιτιάς πιο δύσκολες από άλλες. Και αυτή την εβδομάδα είχαν μαζευτεί τόσα σημαντικά σημαντικών μου ανθρώπων, Να συζητάς με την μαμά σου το μενού του γενέθλιου τραπεζιού της και εσύ να μην είσαι εκεί. Να διοργανώνει η αδελφή σου εορταστικό sushi για τα δικά της γενέθλια και εσύ απλά να χαμογελάς και να της λες τι να παραγγείλει. Να παρουσιάζει ο φίλος σου το πρώτο του βιβλίο (μα τι φίλους έχω! πολυντάλαντους), και εσύ να περιμένεις πώς και πώς να μάθεις πώς πήγε από τα social media μέχρι να έρθει η ώρα να μιλήσετε.
• Τρίτη λοιπόν, με τα γενέθλια της πολυαγαπημένης μου αδελφής που αγαπώ τόσο και μου λείπει άλλο τόσο. Μα είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά έχει παίξει τόσο καθοριστικό ρόλο στο ποια είμαι. Να είσαι πάντα καλά και πάντα έτσι!
• Και αφού παίξαμε με τον μικρό, ξεπεράσαμε 3-4 καθημερινά δράματα (από το πόσα μπισκότα θα φάει -ένα- και πόσα επεισόδια paw patrol θα δει -πάλι ένα- μέχρι ποια μπλούζα θα φορέσει και πώς θα αναχωρήσουμε για τον παιδικό).
• Φανταστείτε να μην ήμουν αυστηρή και να μην έβαζα όρια τι θα γινόταν.
• Παραδόθηκε με αυτά και με εκείνα στον παιδικό ο μικρός και επέστρεψα σπίτι εγώ για online πληρωμές (είναι οι πρώτοι μήνες του έτους όλο έξοδα!), online μαθήματα, online δουλειές....
• Και το βράδυ, yoga βεβαίως βεβαίως που μου είχε λείψει μετά την απουσία της προηγούμενης εβδομάδας. Και αυτή τη φορά είχαμε χέρια και κορμό και παιχνίδια με τη βαρύτητα.
• -Κοίτα πολλά φορτηγά! -Ε, δεν είναι και πολλά, δύο είναι. -Σωστά. Πόσα έπρεπε να είναι για να είναι πολλά; -Δύο δύο δύο και δύο.
• Τετάρτη με τραμπολίνο (είχαμε 2 εβδομάδες να πάμε!) και τον μικρό να σκαρφαλώνει και να κάνει κωλοτούμπες και να σέρνεται σαν κομάντο και να αιωρείται σαν πιθηκάκι!
• Κάναμε και την καθιερωμένη μας στάση στο σούπερ - μάρκετ, πετάξαμε και τα πλαστικά μας στην ανακλύκλωση, τσιμπήσαμε ένα μπισκοτάκι και ένα χυμό και τσουπ πίσω για ύπνο!
• Και το τολμήσαμε! Δύο κοπέλες, χωρίς παιδιά, για σκι! Και αφήσαμε το συννεφιασμένο Neuchatel για να βρούμε τον λαμπερό ήλιο στο βουνό! Και κάναμε μία ώρα σερί και πολύ το χαρήκαμε.
• Και εκεί που φορτώναμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε, να 'σου και η Γαλλιδούλα Elodie που είχε ανέβει με το λεωφορείο για raquettes και μας ζήτησε να την κατεβάσουμε.
• Και την κατεβάσαμε και τελικά έμενα ένα δρόμο πάνω από εμένα.
• Και η Πέμπτη μάς βρήκε σπίτι, με δουλειές και μαγειρικές, και αφού τον άφησα στον παιδικό έφυγα για Βέρνη και το ραντεβού μου στην Αμερικανική Πρεσβεία.
• Έφτασα λίγο νωρίς οπότε ήπια και ένα γρήγορο καφέ στο Toi et Moi που μου πρότεινε η φίλη Έλενα, ξεπέρασα το ύφος και την αγένεια των ανθρώπων της ασφάλειας που για να μην κάνω ένα βήμα έπρεπε να περιμένω μες στη βροχή, κρατώντας ομπρέλα και ένα βουνό χαρτιά, παρέδωσα τα χαρτιά μου και λογικά σε 2 εβδομάδες θα έχω το ανανεωμένο μου διαβατήριο.
• Και στο γυρισμό παρέλαβα το φυστίκι (καιρό είχα να τον γράψω έτσι) γιατί ο συνοδοιπόρος θα αργούσε από τη δουλειά και γυρίσαμε σπίτι να ετοιμάσουμε παρέα το φαγητό.
• Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας αν πραγματικά λέγαμε αυτά που σκεφτόμασταν και μπορούσαμε να βάλουμε στη θέση τους όλους τους δήθεν;

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Επάγγελμα: Νοικοκυρά

Πόσο μας χαρακτηρίζει το επάγγελμά μας; Πόσο επηρεάζεται η καθημερινότητά μας από την παρουσία ή μη μιας επίσημης εργασίας; Πώς αλλάζει η αυτοπεποίθησή μας και ο τρόπος που -ίσως- μας αντιμετωπίζει ο κόσμος; Έχουν περάσει 4 (!) χρόνια από τότε που στις απανταχού αιτήσεις δηλώνω πλέον "Επάγγελμα: νοικοκυρά". Πω πω! Ξέρετε πόσο μου κακοφαινόταν στην αρχή; Το άνεργη που ακουγόταν καλύτερο για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί δήλωνε ότι επαγγέλομαι απλά όχι τη δεδομένη στιγμή. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι σε έναν άντρα σε αντίστοιχη θέση δεν θα έγραφαν "νοικοκύρης".  Anyway... Άλλη ιστορία αυτή. Η δική μου όμως ιστορία αφορά αυτό τον όρο που ακολουθεί εκατομμύρια γυναίκες στο πέρασμα των αιώνων. Η κυρά της οικίας. Γιατί άλλο μαμά, άλλο νοικοκυρά. Πολλές φορές πάνε αυτά μαζί, αλλά όχι πάντα. Έτσι, εγώ είμαι και μαμά και νοικοκυρά. Μέλημά μου είναι ο Στέφανος, ο συνοδοιπόρος και τα του σπιτιού. Και με τον πρώτο ρόλο τα πάω μια χαρά. Με τον δεύτερο όμως; Κάτι μου κλωτσάει. Δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω. Ενώ από τη μία γνωρίζω πολύ καλά τι φόρτο εργασίας και τι κούραση και τι ευρεία γκάμα αρμοδιοτήτων και τι ωράρια κρύβει το επάγγελμα νοικοκυρά, από την άλλη το νοιώθω πολύ περιοριστικό. Για μένα. Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Σωστό και λάθος. Υπάρχει απλά αυτό που σου ταιριάζει, που σε γεμίζει, που σε ικανοποιεί, και αυτό που όχι. Είναι απολύτως σεβαστό να είσαι νοικοκυρά (και η δική μου μαμά ούτως ή άλλως νοικοκυρά ήταν όλα τα χρόνια που την γνωρίζω και έβγαζε εις πέρας ένα σπίτι 6 ατόμων με έναν μπαμπά που συχνά - πυκνά έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα) και αυτό να σε γεμίζει. Και να δίνεις όλο σου το είναι, όλο σου το ταλέντο και την υπομονή και τις δεξιότητες για να φροντίζεις τους δικούς σου και τις ανάγκες του σπιτιού. Είναι, όμως νομίζω, εξίσου σεβαστό να μην σου ταιριάζει αυτό. Να μην σε καλύπτει. Τουλάχιστον όχι σαν full time ρόλος. Γιατί ελάχιστες είναι ούτως ή άλλως οι γυναίκες που νοικοκυρές δεν είναι ποτέ. Ούτε για 1 ώρα την ημέρα. Άλλο είναι όμως αυτό, και άλλο το full time. Να μαζεύεις, να πλένεις, να σιδερώνεις, να πληρώνεις λογαριασμούς, να πηγαίνεις στις τράπεζες και τα σούπερ - μάρκετ, να μαγειρεύεις (κάθε μέρα!), να ξανα-μαζεύεις, να ξανά-πλένεις... και κάπου εκεί να έρχεται το βράδυ και να κοιμάσαι για να ξημερώσεις σε μία αντίστοιχη ημέρα που απλά το πλυντήριο εναλλάσεται με το καθάρισμα και το σιδέρωμα με το σούπερ-μάρκετ. Πάλι καλά που έχω τις πολύτιμες, δημιουργικές μου διεξόδους, την yoga και τους αγαπημένους μου social πελάτες! Γιατί πόσα photo books, και πόσα cupcakes να φτιάξεις για να αισθανθείς δημιουργική;

Ουφ. Αρκετά. Το έκανα για ευνόητους λόγους, το έκανα από επιλογή, το έκανα από ανάγκη, το έκανα full time (πιο φουλ δεν υπάρχει) και νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να γυρίσω σελίδα. Το έβλεπα να έρχεται κάποιους μήνες τώρα για αυτό και είχα εντατικοποιήσει την έρευνά μου για δουλειά. Γιατί κάπως στο μυαλό μου έχει συνδεθεί η "απελευθέρωση" της νοικοκυράς με την εύρεση εργασίας. Γιατί έτσι, αυτομάτως, χωρίς δικαιλογίες και τύψεις, τα του σπιτιού θα μπουν σε δεύτερη μοίρα και το πολύτιμό μου μυαλό και καρδιά και ψυχή θα γεμίσουν και με νέα ερεθίσματα, νέες εμπειρίες, νέους ανθρώπους, νέα projects. Θα γίνουν νέες συνάψεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα που μάλλον με τις παρούσες ασχολίες έχουν αδρανήσει λιγάκι. Ξέρω, στο μυαλό μου έχω χτίσει μία εικόνα της ιδανικής δουλειάς (που μάλλον δεν υπάρχει) όπου εγώ εργάζομαι part-time (γιατί είπαμε η νοικοκυρά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δεν εξαφανίζεται όμως, και ο ρόλος της μαμάς παραμένει πρωταγωνιστικός), είμαι δημιουργική, είμαι με ενδιαφέροντες ανθρώπους, υπάρχει σεβασμός και χαρά και εξέλιξη. Ναι, πιθανότατα να μην είναι έτσι αλλά με όποιες δυσκολίες, εξακολουθεί να μου φαντάζει ως μία ελκυστική προοπτική. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η δουλειά (ή η όποια δουλειά που ταιριάζει στις δεξιότητες και την εμπειρία μου) απλά δεν προκύπτει. Πηγαίνουν και έρχονται τα βιογραφικά, και τα emails, και τα ερωτηματολόγια, και οι συνεντεύξεις αλλά πέραν εκείνης της θέσης στη Γενεύη την οποία είχα αρνηθεί, καμία άλλη επίσημη πρόταση δεν έχει προκύψει. Είναι και από τη δική μου πλευρά αρκετά τα κριτήρια... η απόσταση, το ωράριο, οι γλώσσες, το αντικείμενο. Δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως η Ελβετία όπου ο ανταγωνισμός είναι παγκόσμιος και σε μία μικρή πόλη όπως το Neuchatel όπου οι "διεθνείς" θέσεις είναι ελάχιστες. 

Αν λοιπόν δε βρίσκεις την επαγγελματική σου θέση τι κάνεις; Τη δημιουργείς; Ή δημιουργείς κάτι κοντινό, παρεμφερές ή και εντελώς διαφορετικό; Πώς όμως; Από πού να ξεκινήσεις, προς τα πού να κατευθυνθείς; Γιατί αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις μια θέση που να σου είναι οικεία, τότε πρέπει να βγεις από την comfort zone σου με αυξημένες δυσκολίες. Γιατί βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα, πρέπει να επικοινωνήσεις μέσω μιας ξένης γλώσσας, απευθυνόμενη σε ανθρώπους με μια διαφορετική παιδεία και τρόπο ζωής, και να χρησιμοποιήσεις ένα κρατικό σύστημα παντελώς άγνωστο. Ουφ... Εσείς οι expats μαμάδες πώς το χειριστήκατε; Επανήλθατε στο προ-μετανάστευσης επάγγελμά σας; Μεκινηθήκατε; Δεν το ψάξατε καν; Δυσκολευτήκατε; Σας λείπει η επαγγαλεματική σας ζωή;

ανδριάνα

How was your week?

• Όμορφη, ηλιόλουστη Παρασκευή και αποφασίσαμε με τον Στεφανάκο να πάμε στο κοντινό μας εμπορικό κέντρο για 2-3 αγορές. 
• Παράλληλα, προχωράνε και οι ετοιμασίες για τον φετινό εορτασμό της κοπής της πίτας των Ελλήνων του Neuchatel. Αμ πως!
• Και το βραδάκι εγκαινιάσαμε το πολυαναμενόμενο La Casa de Papel. Interesting!
• Ανήσυχο βράδυ αλλά ευτυχώς σηκώθηκε σχετικά αργά ο μικρός και έτσι φτιάξαμε pancakes -που του είχα υποσχεθεί την προηγούμενη που τα ήθελε για βραδινό- και απολαύσαμε ένα αργό πρωϊνό Σαββάτου.
• Πεταχτήκαμε για 2 γρήγορες δουλειές, έφτιαξα την quiche με μπέικον και σπανάκι, κοιμήθηκε λίγο ο μικρός και κατά τις 18.00 είμασταν στο σπίτι των φίλων Πολωνών.
• Εκεί φάγαμε Πολωνικά, τα είπαμε στα αγγλικά - τα γαλλικά - τα ελληνικά και τα πολωνικά, έπαιξαν τα πιτσιρίκια, γελάσαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες και ιστορίες, και κατά τις 21.00 επιστρέψαμε σπίτι με τον μικρό πτώμα.
• Και -δυστυχώς- το βράδυ ξύπνησε εμπύρετος! Καιγόταν ο κακομοίρης. Βουρ στα σιρόπια.
• Και την Κυριακή μας, όπως υποθέσατε, την περάσαμε εντός με αγκαλιές, mickey, σιρόπια, χαρτομάντηλα (μαμά μύτσα!), παιχνίδια, μαγειρικές (φτιάξαμε cookies), βιντεοκλήσεις...
• Και το βράδυ της Κυριακής ήταν ακόμα πιο δύσκολο και άυπνο! Ουφ. Τον πήραμε στο κρεβάτι μας αφού τσουρούφλαγε και έκλαιγε ο κακομοίρης, και αυτός κάπως κατάφερε να κοιμηθεί, εμείς... τίποτα! Μα όλο στριφογυρνάει, όλο σπρώχνει, όλο θέλει να κρατάει τα χέρια μας και να γυρνάει τα δαχτυλίδια μας... Όσοι κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι με τα μικρά σας, πώς τα καταφέρνετε;
• Έτσι, ο συνοδοιπόρος σηκώθηκε ξημερώματα Δευτέρας κατάκοπος και αναχώρισε για Κρακοβία (με λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα) και μείναμε ο μικρός και εγώ, με τους πυρετούς και τα σιρόπια!
• Και η ημέρα πήγε σχετικά καλά -δεδομένων των συνθηκών. 
• Ο συνοδοιπόρος έφτασε στον προορισμό του παρόλες τις αντίξοες, καιρικές συνθήκες και τις καθυστερήσεις, και εμείς παίξαμε, κάναμε δουλειές πολλές, αγκαλιές ακόμα πιο πολλές, χαζέψαμε το χιόνι (κατά διαστήματα έπεφτε πυκνό!), έκλαψε (αυτός), τον παρηγόρησα (εγώ), σκουπήσαμε τη μύτη και χίλιες φορές, γκρίνιαξε (αυτός), αναστέναξα (εγώ) και ενώ το απογευματάκι ήταν απύρετος, πριν κοιμηθεί να 'σου πάλι το 38.5.
• Από πολύ μωρό τον προσέλκυε το κολιέ που φοράω στο λαιμό. Και πάντα το χάζευε και το παρατηρούσε. Αφού έλεγα χαριτολογώντας ότι θα γίνει γεμολόγος. Ε, τις προάλλες, σε μία αντίστοιχη κατάσταση που είμασταν αγκαλιά και το χάζευε του εξηγούσα τι είναι, ποιος μου το έχει προσφέρει κτλ και μου λέει "έχω και εγώ κολιέ" και εκεί που πάω να του εξηγήσω προσθέτει "από τη βάφτισή μου".
• Και το βράδυ της Δευτέρας δεν διέφερε -δυστυχώς- από τα προηγούμενα μόνο που αυτή τη φορά έπρεπε με 2 χέρια να τον κρατάω αγκαλιά, να του δίνω σιρόπια, να του βάζω ορούς, να του σκουπίζω μύτες....
• Και την Τρίτη ξύπνησα μετά από 4-5 ώρες ύπνο, σε ένα πανέμορφο, λευκό τοπίο, τον μικρό στην ίδια, εμπύρετη κατάσταση και τρίτη ημέρα εσώκλειστη.
• Και παίξαμε, και ξανα-παίξαμε, και ευτυχώς κοιμήθηκε 2+ ώρες το μεσημέρι, και το απόγευμα είχαμε ραντεβού στον παιδίατρο όπου για πρώτη φορά στα σχεδόν 3 χρόνια δεν ήθελε να πάμε! Δεν ήθελε να βγάλει τα παπούτσια, δεν ήθελε να γδυθεί... είχε ο κακομοίρης και 39 πυρετό!
• Με τον γιατρό όμως τα πήγε καλά, τον εξέτασε και τον βρήκε γενικά οκ οπότε μας είπε αν σε 2 ημέρες δεν έχει πέσει ο πυρετός να ξαναπάμε.
• Και το βράδυ έφαγε πρώτη φορά μετά από 3-4 ημέρες με όρεξη! Τι έφαγε; Pancakes (ναι, για βραδινό), και λίγο ρόδι, και λίγο κοτόπουλο, και ψωμάκι.
• Και το βράδυ κάναμε ήσυχα - ήσυχα το μπανάκι του (δεν το συνηθίζει τον τελευταίο καιρό) και κοιμήθηκε σερί! Ναι! Μέχρι τις 08.00 το πρωί! Και ξύπνησε απύρετος! Γιούπι!
• Έτσι, περάσαμε το πρωινό σπίτι, να θαυμάζουμε το χιόνι που έπεφτε παχύ παχύ, να παίζουμε, να διαβάζουμε... και το μεσημεράκι πήγαμε στον παιδικό σταθμό, χωρίς να θέλει (classic) αλλά με μια σχετική ηρεμία.
• Και επέστρεψα στην ησυχία και την πολύτιμη (μερικές φορές) μοναξιά μου, έφτιαξα καφέ και κάθισα να τον απολαύσω.
• Και εννοείται πως κάθε λίγο και λιγάκι σκεφτόμουν τον Στεφανάκο: 1. αν είναι οκ με την υγεία του και 2. αν έγινε η μεταφορά στο νέο τμήμα και πώς τα πήγε. 
• Και τα πήγε περίφημα, και στα δύο! Και τον παρέλαβα το απόγευμα από το τμήμα των grands ή αλλιώς preschoolers μες στο χαμόγελο!
• Και το βραδάκι κάναμε το μπανάκι μας, παίξαμε με τα μπουκάλια και κοιμήθηκε σαν αγγελούδι για πάνω από 12 ώρες!
• Μα το πρωί ανησύχησα και στις 09.00 (!) μπήκα να δω αν είναι όλα καλά! Ούτε ο κύριος με το φτυάρι που καθαρίζει τις σκάλες από το χιόνι δεν τον ξύπνησε (εμένα με ξύπνησε πάντως!). 
• Αυτές τις ημέρες που χιονίζει, βγαίνει ο διαχειριστής κάθε πρωί στις 06.45 -νταν- να καθαρίσει τις σκάλες που περνούν δίπλα από το κτίριό μας, τις δημόσιες σκάλες δηλαδή, και εννοείται τον περιβάλλοντα χώρο της πολυκατοικίας. Αυτά για όσους κατηγορούν μονίμως το κράτος αλλά δεν παίρνουν μια σκούπα να καθαρίσουν το πεζοδρόμιό τους.
• Και το μεσημεράκι, αφού είχαμε κάνει τις δουλειές μας, είχαμε παίξει, είχαμε κλάψει για τον παιδικό, βγήκαν οι σκούπες και τα φτυάρια για να καθαρίσω το αυτοκίνητο από το χιόνι αλλά και τον πάγο από το δρομάκι της πολυκατοικίας (που είναι και ανηφορικό) γιατί αλλιώς θα μέναμε εκεί.
• Ε, μετά από κανά μισάωρο τα κατάφερα (ο Στεφανάκος με κοιτούσε και χαμογελούσε από το τζάμι), άφησα τον μικρό στον παιδικό και πήγα στη φίλη Β. για γυναικείο καφέ με εξαιρετική θέα το χιόνι που έπεφτε και την μικρή να μπουσουλάει και να ξεκαρδίζεται.
• Και τα μαντάτα δεν ήταν καλά στο άλλο μέτωπο της οικογένειάς μας (στην Πολωνία) καθώς ακυρώθηκε η πτήση της επιστροφής του συνοδοιπόρου και αντί για απόγευμα η άφιξή του στο σπίτι έγινε τελικά μετά τα μεσάνυχτα. 
• Έβαλα και εγώ λοιπόν και είδα ταινία, το Roma. Ανθρώπινο, συγκινητικό, ήσυχο, ασπρόμαυρο. Shantih Shantih Shantih.

Καλό σαββατοκύριακο & καλό μήνα!

ανδριάνα

How was your week?

• Είχε έναν ήλιο την Παρασκευή! Εκπληκτικό! Δεν μπορέσαμε να του αντισταθούμε και αφού κάναμε τις πρωινές μας δουλειές, πήραμε το πατίνι και περπατήσαμε μέχρι την λίμνη.
• Είχε όμως και ένα κρύο! Απερίγραπτο!
• Δεν υπήρχε όμως γυρισμός.. και έτσι και μπάλα παίξαμε και πετραδάκια πετάξαμε και τα δέντρα παρατηρήσαμε και μες στις λάσπες γίναμε και ... παγώσαμε.
• Επιστροφή σπίτι, ξεκούραση, φαγητό, δουλειές και το βραδάκι εγκαινιάσαμε το μικρό σουβλατζίδικο που άνοιξε στην πόλη μας! Πρώτη του ημέρα ήταν αλλά θα μπορούσε να τα πάει και καλύτερα. Επιφυλασσόμαστε λοιπόν.
• Και το Σάββατο είχαμε πρωινή αναχώριση για το βουνό και σκι με τον φίλο Βασίλη!
• Αφού λοιπόν βρήκαμε εξαιρετική θέση πάρκινγκ και ξεφορτώσαμε τον εξοπλισμό, άρχισαν τα αγόρια το σκι τους ώστε να παίξουμε εμείς. Πού να παίξουμε που δεν σταμάτησε να κλαίει!
• Με τα πολλά, με πολλές αλλαγές σκηνικού και προσπάθειες, μπήκαμε τελικά μέσα στο σαλέ, πήραμε τις ζεστές μας σοκολάτες, βγάλαμε το βιβλίο με τα αυτοκόλλητα και βρήκαμε τις ισορροπίες μας.
• Και αφού επέστρεψαν τα αγόρια, βγήκα και εγώ για 2 (μετρημένες) κατεβασιές. Παίξαμε μετά και όλοι μαζί με το έλκηθρο και το χιόνι, απολαύσαμε τον ήλιο και επιστρέψαμε σπίτι γεμάτοι και κουρασμένοι.
• Το υπόλοιπο λοιπόν του Σαββάτου είχαμε μαγείρεμα, ξεκούραση, μπάνια, παιχνίδια... Ήρθε και για 2 ωρίτσες η Gabrielle ώστε να ξαναβρεθούν με τον Στεφανάκο και να ηρεμήσουμε και εμείς λιγάκι (λέμε τώρα).
• Και φτιάξαμε κόκκινες, γεμιστές πιπεριές με ρύζι και κουκουνάρι και σταφίδες και βγήκαν εκπληκτικές!
• Και την Κυριακή ξυπνήσαμε με την ανυπομονησία να παρακολουθήσουμε τον αγώνα του Στέφανου Τσιτσιπά με τον Roger Federer στο πλαίσιο του Australian Open. Ματσάρα! Που όμως δεν είδαμε γιατί δεν το έδειχνε τελικά πουθενά..... Παρακολουθήσαμε όμως online λεπτό προς λεπτό τη μεγαλειώδη αυτή νίκη του Στέφανου. Και τι ωραίο που τον λένε -και αυτόν- Στέφανο!
• Και το μεσημεράκι πήγαμε στους φίλους για BBQ, παιχνίδια με την Νινίνα, καφέ και συζητήσεις.
• Γεμάτη Δευτέρα, με τον Τσέσο για πρώτη φορά καλεσμένο σπίτι μας για το καθιερωμένο μας γεύμα και παιχνίδια με τον μικρό.
• Και το βράδυ έβαλαν μπαμπάς και γιος τα μαγιώ τους και έκαναν χαμό στην μπανιέρα!
• "Όταν μεγαλώσω πάω και εγώ δουλειά, βάλω πουκάμισο και πάω δουλέψω με μπαμπά". Να έρθω και εγώ μαζί σας; "Μαμά θες και εσύ δουλέψεις;; Μαζί μας;; Ναι, δουλέψουμε όλοι μαζί."! Και το χαμόγελό του ήταν διάπλατο, και με αγκάλιαζε και μου έλεγε ξανά και ξανά πώς θα δουλέψουμε οι 3 μας, και τις επόμενες ημέρες συνέχιζε να με ρωτάει και να το επιβεβαιώνει.... Ο γλυκός μου!
• Τρίτη με όμορφο, εσωτερικό πρόγραμμα, αναχώριση για τον παιδικό και ύπνο (ξανά) στο αυτοκίνητο.
• Επιστροφή γρήγορα-γρήγορα σπίτι για γαλλικά, yoga και κοκκινιστό!
• Και το απόγευμα είχαμε συνάντηση με τον Arnaud, τον υπέυθυνο δάσκαλο του Στεφανάκου για να μας κάνει μία γενική επισκόπηση του ενάμιση χρόνου που ήταν στο τμήμα των trotteurs. Γιατί από βδομάδα μεταφέρεται στους grands! Πώς; Πότε; Κιόλας; Αφήστε τα. Πότε πήγε και δεν περπατούσε καν και πότε μεταφέρεται στους μεγάλους!
• Και την Τετάρτη ξύπνησε ο μικρός στις 09.15!! Οπότε δεν πήγαμε στο τραμπολίνο αλλά περάσαμε πολύ όμορφα τα δυο μας.
• Και το μεσημεράκι το έριξε το χιόνι του!
• Και το βραδάκι είχαμε την παρουσίαση του νέου τμήματος στον παιδικό σταθμό. Οπότε γνωρίσαμε τη νέα δασκάλα που θα έχει υπό την ευθύνη της τον Στεφανάκο, την Charlotte, περιηγηθήκαμε στον χώρο και ευχηθήκαμε να πάνε όλα καλά.
• Και το βράδυ κλείσαμε και τα καλοκαιρινά μας εισητήρια για Αθήνα. Μακρινό σας φαίνεται ε; Έχουμε μπει και εμείς για τα καλά στον ελβετικό προγραμματισμό γιατί, έξι μήνες πριν, τα εισιτήρια ήταν ήδη τσιμπημένα.
• Πέμπτη με δουλειές εντός και καφέ σπίτι της φίλης Βάιας με τα μικρά να παίζουν και εμάς να μιλάμε για ταξίδια.
• Και το βραδάκι εορτάσαμε τα δεύτερα γενέθλια του Παναγιωτάκη! Ήταν άρρωστος το προηγούμενο σκ που είχαν προγραμματιστεί οι εορτασμοί οπότε μεταφέρθηκαν για Πέμπτη ώστε να προλάβουν και οι παππούδες που είχαν έρθει επιτούτου από Ελλάδα.
• Είναι τόσο όμορφο και συγκινητικό να βλέπεις τα πιτσιρίκια να μεγαλώνουν παρέα και να δένονται. Λάμπουν τα πρόσωπά τους όποτε συναντιούνται.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

How was your week?

• Παρασκευή με κέφι, δημιουργικότητα, παιχνίδια και γέλια.
• Και το μεσημέρι είχαμε φαγητό με τον Cesco οι 3 μας (πολύ καιρό είχαν να συναντηθούν τα αγόρια). Και είχε μία ανυπομονησία και έναν ενθουσιασμό ο Στεφανάκος!
• Πήρε μαζί την βαλιτσούλα playmobil με τους ποδοσφαιριστές του, του έκανε ερωτήσεις, μοιράστηκαν φαγητό... Του εξήγησα και εγώ του Στεφανάκου ότι απαντάμε όταν μας ρωτάνε, κάνουμε και εμείς ερωτήσεις για να γνωρίσουμε καλύτερα τον άλλο. Και πραγματικά ήταν ομιλιτικότατος.
• Και στην επιστροφή κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και μεταφέρθηκε επιτυχώς στο κρεβάτι του.
• Επέστρεψε και ο συνοδοιπόρος λίγο νωρίτερα οπότε προλάβαμε να κάτσουμε και ένα μισάωρο ήσυχα στον καναπέ.
• Το project του Σαββάτου ήταν η έρευνα και ενδεχομένως αγορά, εξοπλισμού σκι. Ουάου!
• Και μετά από 1-2 καταστήματα πετύχαμε έναν νέο αλλά έμπειρο και εξυπηρετικό πωλητή, πετύχαμε και 2 σετ πεδίλων του επιπέδου και μεγέθους μας σε φοβερά εκπτωτική τιμή και μπαμ, τα αγοράσαμε! 
• Καθ' όλη τη διάρκεια είχαμε βέβαια και τον Στέφανο να κλαίει επειδή ήθελε και αυτός να αγοράσει σκι.
• Και όταν του εξηγούσα (για χιλιοστή φορά τουλάχιστον) ότι είναι ακόμα μικρός, δεν έχει μπότες στο μέγεθός του και του χρόνου που θα έχει μεγαλώσει θα κάνει και αυτός,  η απάντησή του ήταν "Μα μεγάλωσα μαμά! Είμαι μεγάλος τώρα!"
• Για ενώ θα συνεχίζαμε την έρευνα εξοπλισμού και στην κοντινή Μπιλ, αφού τελικά τα αγοράσαμε, κάναμε μόνο την επίσκεψη για να δούμε τους φίλους.
• Φτιάξαμε και μία γρήγορη μακαρονάδα, έπαιξαν τα μικρά εξαιρετικά, συζητήσαμε εμείς τα του σκι και των εκδρομών και των προγραμμάτων, φάγαμε εκπληκτικούς, σπιτικούς κουραμπιέδες και αναχωρήσαμε απογευματάκι ώστε να παραλάβουμε τον εξοπλισμό και να επιστρέψουμε σπίτι.
• Την Κυριακή οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές αλλά είπαμε να την κάνουμε την εξόρμηση στο κοντινό μας χιονοδρομικό κέντρο Bugnenets.
• Συννεφιά, αέρας, ψιλό χιόνι, μάθημα σκι εγώ με μια φίλη, κλάμα ο μικρός non-stop και κακή διάθεση.... Συναντήσαμε αρκετούς φίλους των οποίων τα παιδιά είχαν μάθημα σκι αλλά δεν μπορέσαμε να παραμείνουμε. Ο συνοδοιπόρος δεν έκανε καν σκι, εγώ μόλις τελείωσα το μάθημα πήγα να τους βρω στο αυτοκίνητο όπου ο μικρός ήδη κοιμόταν - πτώμα - και επιστρέψαμε σπίτι για μαγείρεμα, ανασυγκρότηση και ξεκούραση.
• Και το απογευματάκι είχαμε reunion με τη φίλη που μένει πλέον στη Γενεύη, στο σπίτι των γειτόνων. Και εκεί ήταν βεβαίως και ο φίλος Anel, αγαπημένος του Στέφανου, με τις μπάλες, και τα κόλπα του και την πάντα καλή του διάθεση. Και ήπιαμε τους καφέδες μας, φάγαμε τα γλυκά μας (δεν θα χάσω τα κιλά των γιορτών ποτέ!), είπαμε τα νέα μας, παίξαμε κιθάρες και επιστρέψαμε βραδάκι πια σπίτι για ύπνο.
• Και επειδή όλα (μα όλα) εξηγούνται (άλλο αν εμείς δε φτάνουμε πάντα στη λύση του μυστηρίου), ο μικρός ανέβασε πυρετό μες στη νύχτα. Για αυτό -προφανώς- και η ολοήμερη γκρίνια και άρνησή του.
• Και από Κυριακή βράδυ έως Δευτέρα βράδυ ψηνόταν ο κακομοίρης με πάνω από 39 πυρετό. Η διάθεσή του όμως ακμαία! Έχει κληρονομήσει και τη δική μου λογοδιάρροια (έτσι λένε ότι έκανα και εγώ όποτε είχα πυρετό μικρή).
• Σπίτι λοιπόν όλη τη Δευτέρα, με μακρύ μεσημεριανό ύπνο του μικρού, σιρόπια, χαρτομάντηλα, παιχνίδια, πολλές αγκαλιές και χάδια, και γρήγορο σούπερ-μάρκετ γιατί ήταν και τα γενέθλια του συνοδοιπόρου και θέλαμε να του ετοιμάσουμε κάτι special!
• Έτσι, μαγειρέψαμε χοιρινό με δαμάσκηνα και πουρέ, αγοράσαμε και μία τούρτα millefeuille, και το βραδάκι φάγαμε όλοι μαζί και έσβησαν παρέα τα αγόρια το κεράκι.
• Η Τρίτη ξημέρωσε με εκπληκτικό ήλιο και τον μικρό απύρετο (yes!), και συνεχίστηκε με παιχνίδια, τακτοποιήσεις, διαχείριση κρίσεων (η αναχώρηση - απουσία του μπαμπά -new entry κρίση, ο παιδικός σταθμός, και φτου και από την αρχή....), φαγητό και αναχώριση για τον παιδικό σταθμό με το απαραίτητο δράμα.
• Εκεί που διάβαζα το βιβλίο μου και καθόταν δίπλα μου ο Στεφανάκος, ρίχνει μια ματιά και βλέπει αυτά τα "τικ" που βάζουμε μερικές φορές στις λίστες. Και μου λέει "Α, τέτοια έχουν και τα παπούτσια μου". Προφανώς για το σήμα της nike μιλούσε. Θα μας τρελάνει!
• Το βραδινό όμως μάθημα yoga ήταν τόσο όμορφο. Δεν ξέρω γιατί αλλά σαν να είχαμε συντονιστεί όλες με κάποιον τρόπο. Και στο τέλος, μου το είπαν κιόλας! Το κεντρικό θέμα ήταν balancing the right & left brain.
• Τετάρτη με ακόμη έναν εξαιρετικό ήλιο και πολικές όμως θερμοκρασίες, και τον μικρό να περνάει τις φάσεις του (φάση "κάνω του κεφαλιού μου και ας υποτίθεται ότι συμμετέχω σε μία ομάδα", φάση "όχι και όχι και όχι" και φάση "πιπίλα"). Splendid!
• Και το μεσημέρι, ενώ κοιμήθηκε με τα χίλια ζόρια (επιμένω λίγο τις Τετάρτες λόγω της πρωινής γυμναστικής), τελικά ξύπνησε μετά από 3 (!) ώρες!
• Και εννοείται ότι δεν ήθελε να πάει στο σχολείο (παρόλες τις συζητήσεις βράδυ - πρωί, παρόλο που κάθε απόγευμα επιστρέφει ενθουσιασμένος και μας λέει πόσο ωραία πέρασε). Και έτσι, αφού ετοιμάστηκε με το ζόρι και γκρίνιαζε σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, με το που φτάσαμε και είδε τους συμμαθητές του να παίζουν στην αυλή, τα ξέχασε όλα, σκούπισε τα δάκρυά του, μου παρέδωσε πιπίλα και Μίκυ και άρχισε να τρέχει, να παίζει και να γελά. Αχ ... 
• Με αυτά και με εκείνα, μία ωρίτσα μου έμεινε πάνω - κάτω "ελεύθερη", ακύρωσα τα σχέδια που είχα για λίγο περπάτημα στον ήλιο (μα 2 ημέρες με φουλ ήλιο και εγώ να μην έχω ξεμυτίσει καθόλου!) και επέστρεψα σπίτι να κάνω ότι προλάβω.
• Και το βράδυ ξεστολίσαμε! Ε, καιρός ήταν! Και ο μικρός ήταν μες στον ενθουσιασμό για να βοηθήσει, παίρνοντας ένα - ένα τα στολίδια προσεκτικά, και τοποθετώντας τα στις κούτες.
• Πέμπτη εντός! Παρόλο που κάθε μέρα ζητάει να πάμε "βότα", εν τέλει πιστεύω ότι είναι πιο ήρεμος και χαρούμενος όταν είμαστε σπίτι. Και τι δεν κάναμε.... πλυντήρια, πατίνι, ιστορίες, κρυφτό στο σπιτάκι που βρήκε ξανά τη θέση του στο σαλόνι, ποδήλατο, μαστορέματα...
• Και η γλυκιά μας διαχειρίστρια που εδώ και 1,5 χρόνο με ακούει να μιλάω άπταιστα (χιχι) γαλλικά αλλά και άπταιστα ελληνικά, νόμιζε λέει ότι είμαι είτε ιταλίδα είτε ισπανίδα και ότι ο συνοδοιπόρος είναι ο μόνος έλληνας της οικογένειας, άλλωστε, συνέχισε, αυτός μοιάζει με έλληνα (ξανθός με μπλε μάτια) ενώ εγώ όχι τόσο. Αυτά.
• Και εννοείται ότι πηγαίνοντας στο σχολείο τον πήρε ο ύπνος στο αυτοκίνητο.
• Και αφού τον περίμενα για καμιά ώρα, επέστρεψα σπίτι για να αφιερώσω λίγο χρόνο σε εμένα. Που σημαίνει yoga και μελέτη γαλλικών.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

10 χρόνια πίσω

Έχετε δει αυτή τη νέα "μόδα" στα κοινωνικά δίκτυα; Που διάσημοι και άσημοι αναρτούν 2 φωτογραφίες του εαυτού τους, μία σημερινή και μία προ δεκαετίας, και συγκρίνουν το τότε με το τώρα; Άλλοι μένουν στα εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά άλλοι εισχωρούν και βαθύτερα. Δέκα χρόνια είναι π-ο-λ-λ-ά! Και αν κάνω και εγώ το δικό μου flashback πίσω στο 2009 ήταν μία πολύ ιδιαίτερη και σημαδιακή χρονιά, με συναρπαστικές εξελίξεις, μετακομίσεις, γαμήλιες ετοιμασίες αλλά και επώδυνους χωρισμούς. Πόσο διαφορετική ήμουν τότε. Όχι στον πυρήνα αλλά στην καθημερινότητα, στις ασχολίες, στις προτεραιότητες, στην ξεγνοιασιά.

How was your week?

• "Μαμά ανδριάνα, πού πας;"
• Η Παρασκευή ήταν η τελευταία μας, πλήρης ημέρα στας Αθήνας. Έτσι, ξυπνήσαμε, ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στη Γλυφάδα για δυο τελευταίες δουλειές και πρωϊνό στο Paul, υπό ήλιο στην αρχή και βροχή προς το τέλος.
• Αποχαιρετήσαμε την βόρεια γιαγιά που επιβιβάστηκε στο μετρό και μαζί με την Αρτεμούλα κατευθυνθήκαμε προς τη φίλη Κατερίνα που μόνο φευγαλέα είχαμε δει. Ο μικρός εννοείται κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο οπότε κάθισε μαζί του ο συνοδοιπόρος και το Αρτεμάκι και εγώ μπήκαμε να δούμε τους φίλους μας.
• Μετά από κανά μισάωρο ήρθαν και τα αγόρια και έτσι τα μικρά έπαιξαν ωραία και τα είπαμε και για λίγο και εμείς οι μεγάλοι.
• Μεσημεριανό με κεφτεδάκια και πατάτες τηγανητές και χωριάτικη σαλάτα σπίτι των γονιών μου!
• Απόγευμα σπίτι για να ξεκινήσει το πακετάρισμα, άφιξη της οικογένειας για τους αποχαιρετισμούς και του νονού!
• Και τα δώρα του νονού περιελάμβαναν μία βαλίτσα mickey και ένα μουσικό "τραπεζάκι" με μεταλόφωνο, τύμπανο, πιατίνι και τρίγωνο. ΧΑΜΟΣ!
• Με αυτά και με εκείνα, πήγε 23.00, τακτοποιήσαμε τα τελευταία στις βαλίτσες, καθαρίσαμε λιγάκι το σπίτι και πέσαμε για ύπνο.
• Σάββατο με αναχώριση κατά τις 08.00 για αεροδρόμιο. Και η επιστροφή μας πήγε ρολόι! Ο μικρός δεν κοιμήθηκε παρά μόνο στη διαδρομή Γενεύη - Νιουσατέλ αλλά ήταν πολύ ξεκούραστο το ταξίδι, βγήκαν και γρήγορα οι βαλίτσες (σπάνιο για την Γενεύη), ήταν και άδειοι οι δρόμοι οπότε μεσημεράκι είμασταν σπίτι (μετά από μία γρήγορη στάση στο σούπερ-μάρκετ για τα απαραίτητα).
• Και το υπόλοιπο της ημέρας και του σαββατοκύριακου το περάσαμε σπίτι με τακτοποιήσεις, καθαριότητες, βιντεοκλήσεις, ύπνους και παιχνίδια.
• Και αυτή η ελληνική μας επίσκεψη μάς φάνηκε ότι διήρκησε περισσότερο... Ήταν η πιο μακρά μας, μη-καλοκαιρινή επίσκεψη, αλλά την περάσαμε και εξ' ολοκλήρου στην Αθήνα οπότε είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο για τους ανθρώπους μας.
• Δευτέρα και επιστροφή στο πρόγραμμα. Ευτυχώς ήπια και με αρκετή παρέα.
• Έτσι, το πρωί επισκεφθήκαμε την Νινίνα για παιχνίδι και για να ευχηθούμε στον αδελφό της που γιόρταζε (και μας περίμεναν με λαχταριστά pancakes και ζεστό καφέ), το μεσημέρι πήγαμε ακόμη ένα σούπερ-μάρκετ και το απόγευμα επισκεφθήκαμε τον Παναγιώτη με τα υπόλοιπα κορίτσια. Φουλ πρόγραμμα! 
• Μας είχαν λείψει όλοι είναι η αλήθεια.
• "Όχι σχολείο έχω, έκλεισε."
• Με αυτό το mood ξεκίνησε η Τρίτη μας, πρώτη ημέρα σχολείου για τον μικρό.
• Το πρωινό μας το περάσαμε σπίτι με παιχνίδια και κωλοτούμπες στο κρεβάτι και βιντεοκλήσεις (για να δούμε τα Αθηναϊκά χιόνια) και Mickey και κανα-δυο μικρές κρίσεις όποτε αναδυόταν στη συζήτηση το σχολείο.
• Και παρόλο που ετοιμαστήκαμε ωραία - ωραία, αναχωρήσαμε και φτάσαμε στον παιδικό σταθμό με ηρεμία (μη σας πω και χαρά), ε, με το που πατήσαμε το πόδι μας μέσα στην αίθουσα..... χαμός.
• Επιστροφή σπίτι εγώ, για μάθημα γαλλικών, ετοιμασία του βραδινού μαθήματος yoga (creating space for change) και χίλιες - μοίριες μικροδουλειές και εκκρεμότητες. Από πού να ξεκινήσεις.... Μήπως από πουθενά; χιχι
• Και το βραδάκι το μάθημα πήγε πολύ καλά. Μου είχε λείψει, και το μάθημα και οι κοπέλες. Και είχαμε και μία νέα προσθήκη.
• Και το πρωί ξυπνήσαμε και εμείς στα άσπρα. Και μες στην ημέρα όλο και έριχνε και λίγο χιονάκι.
• Που σημαίνει ότι 1. ο Στεφανάκος ενθουσιάστηκε ("βγούμε πατήσω χιόνι;") και 2. βγήκαν οι βούρτσες για να καθαριστεί το αυτοκίνητο ώστε να πάμε στο μάθημα γυμναστικής μας.
• Αφού λοιπόν χοροπήδησε πολύυυυ ψηλά στο τραμπολίνο και σκαρφάλωσε και έκανε κωλοτούμπες και κυνηγηθήκαμε, πήγαμε ένα γρήγορο σούπερ-μάρκετ, επιστρέψαμε για να βιβλίσουμε και να κοιμηθεί (ευτυχώς εύκολα).
• Το νέο κόλπο που έχω ανακαλύψει για να κάνουμε ήρεμα και ωραία τα ψώνια μας στο σούπερ-μάρκετ είναι να τον αφήνω να διαλέξει ένα προϊόν. Αυτή τη φορά ήταν ένα σοκολατένιο αρκουδάκι που κράτησε ανέπαφο μέχρι και το σπίτι (!) και έφαγε 2 κομματάκια και το άφησε να το φυλάξουμε. 
• -"Πάρω μηχανή και πάω πολύ γρήγορα." -"Ωραία, και πού θα πας;" -"Βούλα, άλλο πίτι, Αρτεμουουουούλα, γιαγιααααά, παππουουουού, Δημήηηηητρη....".
• Και δυστυχώς, η παράδοση του μικρού την 2η ημέρα στον παιδικό σταθμό, ήταν χειρότερη από την πρώτη. Ενώ φτάσαμε ήρεμα και ωραία, μόνος του περπάτησε, ανέβηκε, έβγαλε παπούτσια και μπουφάν και κατευθύνθηκε προς την γυάλινη πόρτα μέσα από την οποία ήδη έβλεπε τους συμμαθητές του, αφού μπήκαμε και συναντήσαμε μία μάλλον άπειρη δασκάλα, άρχισε ένα κλάμα! Δέκα λεπτά έκατσα απέξω με την ελπίδα ότι θα ηρεμήσει αλλά μάταια. Σπάραξε η καρδιά μου. Ουφ... Κάθε, μα κάθε, επιστροφή από τις διακοπές ζω το ίδιο μαρτύριο.
• Επέστρεψα λοιπόν σπίτι, έφτιαξα δεύτερο καφέ (ε δε γινόταν) και αποφάσισα να ξεκινήσω τις τακτοποιήσεις των ντουλαπών (που επικρατεί το χάος) ώστε και να έχω απασχολημένο το μυαλό μου και να κάνω κάτι χρήσιμο.
• Έτσι, μέσα σε 2 ώρες αυτό που κατάφερα ήταν να συμμαζέψω 1 ράφι του ξενώνα (αυτό με τα καλλυντικά), 2 ράφια από τις τεράααστιες ντουλάπες του χωλ που έχουν από φαγώσιμα μέχρι χαρτοπετσέτες και κεριά, και τα μικροπράγματα που περιφέρονταν ελεύθερα στα δωμάτια.
• Και όλη την ημέρα χιόνιζε κατά διαστήματα και έτσι η Πέμπτη ξημέρωσε άσπρη.
• Πέμπτη λοιπόν, με πολλάαα πλυντήρια (φανταστείτε να μην είχαμε βάλει και στην Βούλα τι θα γινόταν), παιχνίδια, δουλειές εντός και αναπάντεχο, εύκολο, μεσημεριανό ύπνο του μικρού (yes!)!
• Και αφού το έριξε το κλάμα του σπίτι με την υπενθύμιση του παιδικού, η διαδρομή μας ήταν ήσυχη, το ίδιο και η άφιξή μας. Χωρίς κλάμα λοιπόν. Λέτε να το ξεπεράσαμε;
• Επιστροφή λοιπόν όλο χαρά στο σπίτι για μαγείρεμα (μακαρόνια με κιμά), κουραστική και συνάμα αναζωογονητική, σπιτική yoga, μπάνια, συμμαζέματα, δουλειές και υποδοχή των αγοριών.

Καλό σαββατοκύριακο.

ανδριάνα