How was your week?

• Η όμορφή μας Παρασκευή ξεκίνησε με πρωινή επίσκεψη της Ρόζας μας για καφέ και παιχνίδια. Και είχαμε να πούμε.....!
• Και αφού κοιμήθηκε ωραιότατα ο μικρός και έφαγε ελαφριά, κατεβήκαμε στη λίμνη να συναντήσουμε την Έλενα που αναχωρούσε από τη δουλειά και την Βάια που βόλταρε με την μικρή.
• Και επιστρέψαμε σπίτι παράλληλα με τον συνοδοιπόρο για συνέχεια στο παιχνίδι.
• Ξυπνήσαμε που ξυπνήσαμε νωρίς, είπαμε να το εκμεταλλευτούμε, και ξεκινήσαμε για το το Γαλλικό σούπερ-μάρκετ.
• Έτσι, πήγαμε εξαιρετικά, ήσυχα και γρήγορα, κάναμε τα ψώνια μας (γέμισε πάλι το αυτοκίνητο!), επιστρέψαμε για να τοποθετήσουμε γρήγορα τα του ψυγείου και κατάψυξης, και συνεχίσαμε για να απολαύσουμε ήλιο στο κέντρο.
• Πατίνι ο μικρός, στάση στον Ιταλό για μια εκλεκτή piadina, κατέβηκαν και η Βάια με την οικογένεια και συνεχίσαμε με περπάτημα, παιδική χαρά και συζητήσεις.
• Επιστροφή για τακτοποίηση του σούπερ-μάρκετ, απογευματινό ύπνο του μικρού (αυτά παθαίνεις αν κοιμάσαι μόνο 30' το μεσημέρι), χάζεμα μαγειρικής στην TV για εμάς, μαγείρεμα και παιχνίδια.
• Η ηλιόλουστή μας Κυριακή ξεκίνησε με παραλήμνιo καφέ στο Le Bassin Bleu με τους Πολωνούς φίλους για update από το 20ήμερο ταξίδι τους στη Ν. Αφρική και σχέδια για το κοινό μας ταξίδι που συζητάμε εδώ και καιρό.
• Το μεσημέρι επιστρέψαμε σπίτι για τον ύπνο του μικρού (το πήραμε το χτεσινό μας μάθημα) και το απογευματάκι επισκεφθήκαμε τους φίλους στην Bienne για παιχνίδι, βόλτα, ιταλικό παγωτό (μαύρη σοκολάτα.... μιαμ), τάισμα των περιστεριών, κούνια και πίσω.
• Την Δευτέρα είχα διοργανώσει εδώ και μέρες μία γυναικεία, μεσημεριανή μάζωξη σπίτι για καφέ, σπιτικό κέικ και παιχνίδι των μικρών. Η οποία στέφθηκε με την απόλυτη αποτυχία. Τόσο απλά. Γιατί για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν μπόρεσε καμία από τις φίλες να παρευρεθεί. Ευτυχώς η νέα φίλη Έλενα είχε ήδη ξεκινήσει με το τρένο και με την μικρή της Άρτεμις και έτσι συναντηθήκαμε έξω τελικά για παιχνίδι και βόλτα.
• Και ο Στεφανάκος με την Άρτεμις τα πήγαν περίφημα. Λέτε να επηρεάστηκε και από το όνομα; Δύο ώρες έπαιζαν non-stop, έτρεχαν, συζητούσαν (!), πήγαιναν από παιχνίδι σε παιχνίδι, και στο τέλος, αφού έφαγαν τα σπιτικά cookies της Έλενας, αγκαλιάστηκαν κιόλας!
• Και με το που μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε, να 'σου και η μικρή καταιγίδα.
• Το βράδυ αφήνουμε λίγο ανοιχτό το πατζούρι και έτσι κάθε πρωί ξυπνάμε φυσικά, με τις ακτίνες του ήλιου να κάνουν ριγέ τον τοίχο μας.
• Το Α' μέρος της Τρίτης το περάσαμε τόσο όμορφα! Βγήκαμε νωρίς για δουλειές οι δυο μας (σούπερ - μάρκετ, καθαριστήριο, ανακύκλωση) και επιστρέψαμε για να χορέψουμε, να παίξουμε μπάλα, να κυνηγήσουμε τα μπαλόνια, να φτιάξουμε σπίτια με τα lego, να μιλήσουμε με τις γιαγιάδες και να κοιμηθεί ο μικρός μου εκεί κατά τις 11.00.
• Και όταν περπατούσαμε σπίτι από το αυτοκίνητο, και κουβαλούσα (ως συνήθως) χίλια μύρια, του λέω κάποια στιγμή "πάμε πιο γρήγορα Στεφανάκο γιατί κουβαλάω και αυτές τις τσάντες που είναι βαριές και πονάει το χέρι μου". Και τρέχει, μπαίνει μπροστά μου και πάει να πάρει τη μία τσάντα που κρατούσα για να την κουβαλήσει. Ο γλυκός μου.
• Το Β' μέρος όμως ήταν για ακόμη μία φορά επίπονο και στενάχωρο. 
• Αρκεί απλά η αναφορά του παιδικού σταθμού για να του αλλάξει όλη η διάθεση. Ούτε καν έφαγε. Και όταν φτάσαμε, τα κλάμματα ξεκίνησαν από την είσοδο που βγάζαμε τα παπούτσια του. Και είχε γίνει κόκκινος, και είχε γατζωθεί από πάνω μου σαν να κρινόταν η ζωή του εκείνη τη στιγμή, και τίποτα δεν τον παρηγορούσε.
• Και μετά, το μόνο που θέλω είναι να διακτινιστώ στον καναπέ μου και να μην μου μιλάει κανείς. Με καταβάλλει τόσο πολύ αυτή η κατάσταση. Γιατί "παίρνω" ένα χαρούμενο και ανέμελο παιδί και το "αφήνω" στον παιδικό σταθμό στεναχωρημένο και απαρηγόρητο.
• Τι να φταίει;; Γιατί τόση ένταση αυτή τη φορά; Μία εβδομάδα έλειψε όλη και όλη από τον παιδικό σταθμό λόγω διακοπών! Όταν μεγαλώνουν υποτίθεται ότι γίνεται πιο εύκολο. Και εκείνος το είχε κατακτήσει. Τέντωνε τα χέρια του με χαμόγελο για να πάει στους δασκάλους του. Και τώρα........... πλησιάζει η ώρα και με πιάνει ταχυπλαμία.
• Έτσι το απόγευμά μου το πέρασα λίγο μαγκωμένη.
• Κατέφτασαν όμως τα αγόρια με χαρμόσυνα νέα καθώς ο μικρός πέρασε μία όμορφη, δημιουργική και ξέγνοιαστη ημέρα στον παιδικό σταθμό. Ουφ.
• Με το που με βλέπει να περπατώ ξυπόλυτη, τρέχει στο δωμάτιό μου, μου φέρνει κάλτσες και προσπαθεί να μου τις βάλει.
• Μα τι όμορφες ημέρες! Πραγματικά ανοιξιάτικες, με ήλιο, όχι πολύ ζέστη, ελαφρύ αεράκι και μυρωδιές από τα λουλούδια. Ανυπομονώ να φτιάξουμε και το μπαλκόνι μας φέτος ώστε να περνάμε πιο πολλές ώρες εκεί.
• Με τον Στεφανάκο κάναμε την Τετάρτη την αρχή και παίξαμε λίγο στο μπαλκόνι.
• "Leaving our child to go wherever we need to go must be non-negotiable. Again, always acknowledge the child's feelings, assure him/her you'll be back and separate with calm conviction. It is torturous for a child to be in limbo attempting to keep us there longer while we waver". J. Lansbury.
• Με αυτό κατά νου, ξεκίνησα αποφασισμένη για ακόμη μία παράδοση του μικρού στον παιδικό σταθμό.
• Και ενώ η δική μου στάση θεωρώ άλλαξε, η δική του -δυστυχώς- όχι. Έτσι, πάλι είχαμε κλάμματα αλλά αυτή τη φορά ήμουν πιο σύντομη και νομίζω ξεκάθαρη.
• Και μετά έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου: δεν γύρισα σπίτι! Ξεκίνησα για τα μαγαζιά ώστε να χαζέψω και ποιος ξέρει να αγοράσω κιόλας. Τα μέτωπα άλλωστε πολλά: μπαλκόνι, πάρτυ Στέφανου, Κυριακάτικο BBQ, Σαββατιάτικη φωτογράφιση.
• Επιτυχία πολύ δεν είχα στις αγορές αλλά όλο και κάτι βρήκα.
• Τι φοράμε στην πρώτη μας, επαγγελματική, οικογενειακή φωτογράφιση σε στούντιο; Πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή για τους άντρες! Ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο. Τελεία. Εμείς οι γυναίκες; Παντελόνι, φόρεμα ή φούστα; Μακρύ ή κοντό; Ήσυχο ή έντονο; Μακρυμάνικο ή κοντομάνικο; Και το παπούτσι; Που τέτοια εποχή δεν ταιριάζει τίποτα;; Και τα χρώματα; Πώς να ταιριάξω με τα αγόρια που θα φορούν μάλλον τα θαλασσιά τους πουκάμισα με τα γήινά τους παντελόνια; HELP.
• Και είδα μία γιαγιά! Τόσο όμορφη, τόσο σύγχρονη, τόσο chic. Αδύνατη, με τα άσπρα της κοντά μαλλιά, το στενό της τζιν με αστεράκια στο πλάι, μπαλαρίνες και φαρδύ θαλασσί, καρώ πουκάμισο. Της χαμογέλασα και μου το ανταπέδωσε.
• Το απόγευμα της Τετάρτης ο συνοδοιπόρος βγήκε για τρέξιμο, εγώ παρέλαβα το φυστίκι το οποίο τα πήγε αρκετά καλά και είχε πάρει χρώμα από τον ήλιο, μαζεύτηκε όλη η οικογένεια σπίτι, φάγαμε, παίξαμε και εκεί πριν τον μπάνιο τον έπιασε τον μικρό μια κρίση! Ένα κλάμα! Και έκανε αμάν ο συνοδοιπόρος να τον ηρεμήσει και να τον κοιμήσει. Δεν ήξερε τι ήθελε και τι του έφταιγε.
• Και το ξανάπαθε μες στη νύχτα εκεί κατά τα μεσάνυχτα! Μυστήριο.
• Πέμπτη με ήλιο, πλυντήρια, εξωτερικές δουλειές, βιβλία και μεσημεριανό ύπνο.
• Βαθειά ανάσα, και ακόμη μία παράδοση του μικρού στον παιδικό σταθμό. Με κάποια σημεία βελτίωσης μπορώ να πω.
• Και πιστή στην εσωτερική μου υπόσχεση, αφιέρωσα χρόνο 1. έξω και 2 σε εμένα. Έτσι, κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης, βρήκα τα μικρά σακουλάκια για τα μπισκότα που έψαχνα (ήταν πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται!), συνέχισα την έρευνα για έπιπλα βεράντας και περνώντας έξω από ένα κομμωτήριο αποφάσισα να μπω. Έτσι απλά. Είχα και δικαιολογία την Σαββατιάτική μας φωτογράφιση. Έτσι, πέρασα ένα ήσυχο 40λεπτο με μια Γαλλιδούλα κομμώτρια που μάλλον ήταν οι πρώτες τις ημέρες στο συγκεκριμένο κομμωτήριο (για αυτό και η παρακολούθηση και οι συστάσεις από την υπεύθυνη).
• Ε, όλα τα γυναικεία κομμωτήρια είναι ίδια. Ξεκινάς με μία αναγραφόμενη τιμή για τις Χ υπηρεσίες και καταλήγεις, χωρίς να ξέρεις γιατί, να πληρώνεις 30% περισσότερο. Χαλάλι.
• Και εκεί στις βόλτες, να ΄σου δεύτερη chic γιαγιά! Με καστανό αυτή τη φορά μαλλί, κίτρινο τζιν γυρισμένο πάνω από τον αστράγαλο, χρυσές μπαλαρίνες και λεπτό, καρπουζί πουλοβεράκι.
• Κατέφτασε και πακέτο από την πατρίδα (χιχι)! Με τσουρέκια, σπιτικά κουλουράκια και ζαχαρωμένες φλούδες λεμόνι!
• Ξέρετε τι μου θύμισαν αυτές οι τελευταίες; Όταν είμασταν μικρά που η γιαγιά μου έπαιρνε τα στυμμένα, σπιτικά μας λεμόνια, έριχνε μέσα ζάχαρη και μας τα έδινε να τα φάμε. Μούρλια!
• Against all odds, την Πέμπτη το βράδυ καταφέραμε με την νεομαμά Βάια και περπατήσαμε στην καλοκαιρινή πόλη και ήπιαμε τα ποτά μας.

Καλό σαββατοκύριακο!

Το δικό μας προβλέπεται ηλιόλουστο και γεμάτο δραστηριότητες. Εξαιρετικό δηλαδή!

Σας εύχομαι το ίδιο και για το δικό σας.

ανδριάνα

How was your week?

• Η Παρασκευή ήταν άλλη μία ημέρα αφιερωμένη στους νονούς (εμάς και του Στέφανου).
• Έτσι, το πρωί επισκεφθήκαμε τον ιστορικό ξύλινο παιδότοπο της Γλυφάδας (τουλάχιστον στην εποχή μου έτσι τον λέγαμε) ο οποίος μετά από χρόνια, επισκευάστηκε, αναβαθμίστηκε και δόθηκε πάλι στο κοινό! Και είναι εντυπωσιακός τώρα, το 2018, φανταστείτε το 1990!
• Ένας πραγματικά ξύλινος παιδότοπος, χωρίς ίχνος πλαστικού, με χώμα και χαλίκια αντί για τάπητα, με πρωτοποριακά παιχνίδια για τότε -ίσως και για σήμερα με βάση τα ελληνικά δεδομένα, με πίστα για ποδήλατα και scateboards (ναι εκεί που ο αδελφός μου είχε σπάσει το χέρι του) και άπλετο πράσινο.
• Και η συμμορία των τριών (Στέφανος, Άλκης, Μυρσίνη) όργωσε όλα τα παιχνίδια, γέμισε σκόνες και χώματα και κλαράκια, ανεβοκατέβηκε 100 φορές και πέρασε θαυμάσια.
• Εκεί, τους άφησα για μισή ωρίτσα ώστε να περιποιηθώ και εγώ λιγάκι τον εαυτό μου (δείτε κομμωτήτριο), να δανειστώ το καρότσι της φίλης και να τους βρω να απολαμβάνουν τα κρασιά τους στο Su Casa και τον μικρό να κοιμάται στην πρώτη βόλτα με το καρότσι (και να παραμένει έτσι για τις επόμενες 2 ώρες!).
• Νονά (εγώ δηλαδή), βαφτιστήρα (Μυρσίνη δηλαδή), Άλκης και Μαριάννα αφήσαμε τα αγόρια και ξεκινήσαμε για την ανεύρεση παπουτσιών για την Μυρσίνη η οποία χαμογελώντας μας έλεγε "μα εγώ δεν θέλω παπούτσια, τίποτα δεν θέλω". Χιχι... και δεν ήταν εύκολη υπόθεση αλλά πιστεύω ότι αγοράσαμε τον νικητή που θα καταφέρει να περπατήσει με τα πόδια της μικρής. Για να δούμε.
• Και τα αγόρια είχαν γίνει 4, με την προσθήκη του έταιρου νονού (του Georgy δηλαδή), τον Στέφανο να ξυπνά για να παραχωρήσει το καρότσι στην Μυρσίνη (που οριακά στεκόταν η κακομοίρα), και να αναχωρούμε για το κλασικά αγαπημένο Vincenzo.
• Η ημέρα του νονού συνεχίστηκε με την πολυαναμενόμενη άφιξη του νονού του Στέφανου ο οποίος πιστός στις προβλέψεις, από τις 17.00 που αναμενόταν έφτασε στις 20.00 σπίτι για να βρει τον Στεφανάκο να κοιμάται.
• Κατέβηκε και ο έταιρος κουμπάρος, ήρθε και η γιαγιά - babysitter και περπατήσαμε μέχρι τον κοντινό μας Άγιο Νεκτάριο για τον επιτάφειο όπου μας περίμεναν η Αρτεμούλα με την αδελφή μου και τις φίλες.
• Επιτάφειος εντός πόλης, με πολύ κόσμο, καμία κατάνυξη και κανένα ψαλμό (γιατί κανείς δεν έψελνε πέραν των λίγων που περιέβαλαν τον επιτάφειο). Δεν πειράζει.
• Πήραμε όμως τα αυτοκίνητα και φτάσαμε στο αγαπημένο, τοπικό wine bar Vegera και περάσαμε εξαιρετικά! Με μοναδικά κρασιά (Evangelo Γεροβασιλείου), υψηλού επιπέδου εξυπηρέτηση, non-stop συζητήσεις και γέλια.
• Και ευτυχώς (ευχαριστώ Παναγίτσα μου!), ο Στεφανάκος κοιμήθηκε αδιάκοπα μέχρι τις 08.00! Πόσο τον χρειαζόμασταν αυτό τον ύπνο!
• Και μαζί μας κοιμήθηκε και ο νονός που φιλοξενήθηκε (για 1η φορά) στον ξενώνα.
• Και το πρωί του Μ. Σαββάτου, ξεκινήσαμε νωρίς - νωρίς για την εκκλησία και την κοινωνία του Στέφανου που επιθυμούσε ο νονός.
• Και εκεί που αναμενόταν να τελειώσει η λειτουργία κατά τις 09.00, οι παπάδες ήταν πολύ σχολαστικοί και λεπτομερείς, με αποτέλεσμα να φτάσει 10.30.
• Και είχα τόσα χρόνια να παρευρεθώ σε κανονική λειτουργία και κοινωνία. Μπορεί και 15 - 20! Και πέραν του θρησκευτικού μέρους, είναι πραγματικά ένα φαινόμενο άξιο παρατήρησης και κοινωνικής ανάλυσης.
• Στα θετικά αυτής της ανάλυσης, οι 2 παππάδες που ήταν ιδιαίτερα φροντισμένοι, κουρεμένοι, με ένα γαλήνιο πρόσωπο και απαλές, μυσταγωγικές κινήσεις.
• Με ψιλή βροχή κατευθυνθήκαμε στο τοπικό πάλι Family (τουριστικό οδηγό για την Βούλα και τα Νότια Προάστια πρέπει να γράψω!) για ζεστό καφέ και pancakes!
• Επιστροφή σπίτι για την μεσημεριανή σιέστα του μικρού, και ευκαιρία για συζητήσεις και ησυχία. 
• Άφιξη του Georgy με τα του κοκορετσίου, συζητήσεις επί 4 και ετοιμασίες για την Πασχαλιάτικη μάζωξη.
• Αναχώριση του νονού, άφιξη της βόρειας γιαγιάς.
• Φύγε εσύ - έλα εσύ.
• Εντάξει, η οικογένειά μου δεν φημίζεται για το θρησκευτικό της αίσθημα. Έτσι, παραβλέψαμε λιγάκι τις παραδόσεις, και απολαύσαμε την μαγειρίτσα εκεί κατά τις 22.00.
• Και ήταν βεβαίως εξαιρετική.
• Και το βράδυ είχαμε full house με 2 φιλοξενούμενους, τον Στέφανο να κοιμάται καλά στο Α' μέρος αλλά να ξυπνά εκεί κατά τις 05.00 (!), τον συνοδοιπόρο να ξεκινά τις ετοιμασίες και τις φωτιές εκεί κατά τις 09.00 και τους πρώτους καλεσμένους να φτάνουν κατά τις 10.00.
• Θα σας το εκμυστηρευτώ. Δεν έχω χειρότερο από τους καλεσμένους που φτάνουν πάνω στην ώρα του φαγητού. Ειδικά σε τέτοιες ημέρες που στην διαδικασία και την προετοιμασία κρύβεται όλη η αλληλεπίδραση, το κέφι και τα πειράγματα. Και ο χρόνος για να πεις και να πιεις.
• Και αισίως μαζευτήκαμε καμιά 15αριά ενήλικες και 8 πιτσιρίκια. Και τα μικρά έπαιζαν τόσο ωραία! Ανεβοκατέβαιναν, μετέφεραν παιχνίδια, χόρευαν, έκαναν ότι έκανε ο Στέφανος, τον έπαιρναν αγκαλιά, και τον βοηθούσαν να ανέβει τις σκάλες, και πηδούσαν στο γκαζόν.
• Και ο Στέφανος ήταν τόσο χαρούμενος! Μοίραζε σφιχτές αγκαλιές (σε μικρούς και μεγάλους), και κακαριστά γέλια, και μιλούσε ασταμάτητα δίνοντας οδηγίες και προστάγματα, και αυτά τα σκαλιά πρέπει να τα ανέβηκε χίλιες φορές (τόσες που κάποια στιγμή τα ανέβαινε πια μόνος του).
• Και τα φαγητά ήταν εξαιρετικά (το μαριναρισμένο επί 2 24ωρα κοντοσούβλι του συνοδοιπόρου, το κοκορέτσι του Georgy, τα ντολμαδάκια της γιαγιάς, η τυρόπιτα και οι πατάτες φούρνου της άλλης γιαγιάς, η στριφτή πίτα με κοτόπουλο και πιπεριές της Μαριάννας, το σπιτικό τιραμισού του Ζήνωνα....). 
• Και είχε έναν ήλιο και μία ζέστη! Μέχρι και την τέντα βάλαμε για να κάτσουμε έξω.
• Και αυτό το σπίτι και αυτός ο κήπος είναι φτιαγμένα για κόσμο! Γιατί όσοι και να μαζευτούμε πάντα υπάρχει χώρος, και δημιουργούνται γωνίτσες, και όλοι βρίσκουν το μέρος τους.
• Και με αυτά και με εκείνα, έφτασε απόγευμα. Και αρχίσαμε τα αντίο, και τις αγκαλιές, και τα "εις το επανιδείν", και τα "θα τα πούμε τον Ιούλιο" και τις συγκινήσεις που προσπαθείς να μανουβράρεις για να μην σε πάρουν τα ζουμιά, και τη ψυχραιμία που προσπαθείς να δείξεις ώστε να δώσεις δύναμη και στα μικρά, και την ευγνωμοσύνη που νιώθεις περιτριγυρισμένος από τόση αγάπη.
• Με τη βοήθεια όλων και της βόρειας γιαγιάς που διανυκτέρευσε για 2ο βράδυ, συμμαζέψαμε το σπίτι, βάλαμε πλυντήρια, μοιράσαμε τα φαγητά, και κοιμηθήκαμε νωρίς.
• Αυτό το βράδυ όμως δεν προβλεπόταν ύπνος. Από τη 01.00 μέχρι τις 04.00 περίπου ο μικρός ξυπνούσε συνέχεια και δεν έλεγε να κοιμηθεί. Για άγνωστους σε εμάς λόγους. Έτσι, κοιμηθήκαμε τελικά κατά τις 04.00 όταν τον πήραμε στο κρεβάτι μας.
• Δευτέρα με πακετάρισμα, πλυντήρια μέρος Β', τελευταία συμμαζέματα, τελευταίες συζητήσεις και αγκαλιές με τις οικογένειες και αναχώριση για το αεροδρόμιο.
• Και ευτυχώς, το ταξίδι της επιστροφής πήγε πολύ καλά! 
• Στο αεροπλάνο κοιμήθηκε μία ωρίτσα ο μικρός και στην υπόλοιπη πτήση έπαιζε, κολλούσε αυτοκόλλητα, χάζευε τα σύννεφα, και έτρωγε τυράκια. Στη διαδρομή Γενεύη - Neuchatel έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του, χάζευε έξω, μιλούσε και χαμογελούσε, και προλάβαμε να φτάσουμε στο τσακ πριν τον πάρει ο ύπνος (εκεί κατά τις 21.00).
• Και ευτυχώς το βράδυ ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας έναν ήσυχο και αδιάκοπο ύπνο. Thank you God!
• Και η Τρίτη ξημέρωσε για να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: βροχή, συννεφιά, αναχώριση του συνοδοιπόρου 8 παρά για τη δουλειά, παιχνίδια - συμμαζέματα με τον μικρό, ύπνος κατά τις 11 παρά και παιδικός σταθμός κατά τις 13.30.
• Και δυστυχώς επανήλθαν τα κλάμματα αποχωρισμού. Το περίμενα αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό! Ήταν τόσο έντονο που πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο πήρα τηλέφωνο μετά από κανά τέταρτο να δω πώς πάει. Ουφ.
• Και επιστρέφοντας σπίτι έκανα και μία γρήγορη στάση στη νεο-μαμά Βάια να δω πώς τα πάνε τα κορίτσια. Και τα πηγαίνουν περίφημα!
• Τετάρτη με παρόμοιο, πρωινό πρόγραμμα τα δυο μας, με καλή διάθεση, ηρεμία και ήλιο!
• Και ο μεσημεριανός του ύπνος διήρκησε 2,5 (ολόκληρες) ώρες! Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες έχει πολύ κούραση ο γλυκούλης. Ποιος ξέρει.
• Έτσι, στον παιδικό σταθμό φτάσαμε μετά τις 14.00 με εξίσου δύσκολο και επίπονο αποχωρισμό. Και μετά μου παίρνει πόση ώρα για να συνέλθω. Και κάνω εσωτερικούς διαλόγους για το τι συμβαίνει, πώς μπορώ να το διαχειριστώ, αν έκανα σωστά, τι να κάνω την επόμενη φορά, πώς να τον βοηθήσω.... Κλασικά με τύψεις.
• Έπεσα και εγώ λοιπόν με την επιστροφή σπίτι με τα μούτρα στις τακτοποιήσεις και ειδικότερα στην αλλαγή "βάρδιας" (έξω τα χειμωνιάτικα - μέσα τα ανοιξιάτικα, έξω τα 12-18 μέσα τα 18-24 μηνών ρούχα) του Στέφανου. Εν ολίγοις άδειασα όλα του τα συρτάρια και τις βαλίτσες - τσάντες και έκανα την εκκαθάριση. Dirty job but someone has to do it.
• Πέμπτη με τα γνωστά μας πλυντήρια (και ήταν και πολλά αυτή τη φορά), ωραιότατο ήλιο, παιχνίδια και εύκολο μεσημεριανό ύπνο.
• Και είχα φτιάξει plan b για την μεσημεριανή αναχώριση. Έτσι, αφού ξύπνησε, έφαγε και ετοιμάστηκε, τον πήρα αγκαλιά και του εξήγησα τι θα ακολουθήσει, γιατί πηγαίνει στον παιδικό και πώς έχει το οικογενειακό μας πρόγραμμα. Του είπα ότι τον καταλαβαίνω, ότι και εμένα θα μου λείψει, ότι είμαι πάντα εδώ και θέλω να περνάει καλά. 
• Αφού έτσι έκλαψε στην αγκαλιά μου κανά δεκάλεπτο, άρχισε να μου δείχνει την πόρτα. Αναθάρρησα και εγώ θεωρώντας το καλό σημάδι. Ότι έβγαλε από μέσα του τον πόνο, κατάλαβε ότι τον καταλαβαίνω και τον αγαπώ (πάντα) και είναι έτοιμος για το σχολείο.
• Και στη διαδρομή ήταν πολύ ήρεμος και όταν φτάσαμε μου παρέδωσε τα αυτοκινητάκια και την πιπίλα του οικειοθελώς. Δεύτερο καλό σημάδι.
• Ανεβαίνοντας όμως στο χώρο όπου βγάζει το μπουφάν και τα παπούτσια του, άρχισε να τρέμει το χείλος του και να βουρκώνουν τα μάτια του. Ουφ... Τον ξαναπήρα αγκαλιά, του ξανα-εξήγησα και πάλι έκλαψε αλλά λίγο. Έτσι, αφού ηρέμησε, κάναμε το μεγάλο βήμα μπαίνοντας στην τάξη του αλλά δυστυχώς χωρίς διαφορά. Ξανά αγκαλιές, ξανά εξηγήσεις, ξανά καθησυχάσεις αλλά εν τέλει, πάλι κλαμμένο τον άφησα στην δασκάλα του να δείχνει την πόρτα.
• Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Με μόλις 1 εβδομάδα απουσίας, επανήλθαμε στο μηδέν (μη σας πω στο μείον).
• Για να επαναφέρω όμως την ισορροπία και την γαλήνη εντός μου, ήξερα πολύ καλά τι χρειαζόμουν: ένα ωριαίο, απαιτητικό μάθημα γιόγκα. Και έτσι εγένετο.
• Και αφού παρέλαβα το φυστίκι από τον παιδικό (που τα πήγε comme ci comme ca) πήγαμε για ένα γρήγορη πατίνι στην παιδική χαρά, μας συνάντησε και ο συνοδοιπόρος και για μία ωρίτσα απολαύσαμε ήλιο και παιχνίδι.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;

Δεν έπρεπε να φύγετε. Όχι και εσείς. Ο θείος είχε φύγει από παλιά. Εσείς είσασταν εδώ. Όλοι φεύγουν. Γιατί; Να γυρίσετε.

Πώς και τι να απαντήσεις; Ειδικά όταν οι ερωτήσεις αυτές προέρχονται από την αγαπημένη σου 8χρονη ανιψιά. Όταν στα λέει όλα αυτά αγκαλιάζοντάς σε από τη μέση και κοιτώντας σε στα μάτια. Λίγες ώρες πριν αποχωριστείτε. Με τόση αγάπη, αθωότητα, ειλικρίνεια. Από την ανιψιά που έχει την θεία της στην Ελβετία, τον θείο της στην Αμερική, τον μπαμπά της να ταξιδεύει σχεδόν μήνα παρά μήνα για τη δουλειά στο εξωτερικό και πλήθος φίλων που είναι πλέον μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού. Την ανιψιά που ακόμα, όταν πλησιάζει η αναχώριση του μπαμπά της, δεν κοιμάται τα βράδια και την πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Που κάθε μα κάθε φορά σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά παρακαλώντας σε να μείνεις. Που ξοδεύει κάθε λεπτό διαθέσιμο για να παίξει όσο περισσότερο γίνεται με τον Στεφανάκο. Και ξέρετε, δεν είμαι υπέρμαχος της άρνησης και της ακύρωσης. Έλα μωρέ, μην κάνεις έτσι. Μην στεναχωριέσαι. Ξέρεις πόσο γρήγορα θα περάσουν οι μήνες και θα έρθει ο Ιούλιος; Ούτε που θα το καταλάβεις.

Όχι. Στεναχωριέται. Και καλά κάνει. Και έτσι πρέπει. Να νοιώθουμε τα συναισθήματά μας, να τα αποδεχόμαστε και να τα εκφράζουμε. Όχι, μέχρι τον Ιούλιο είναι σχεδόν 4 μήνες και δεν θα περάσουν τόσο γρήγορα. Και θα της λείψουμε. Και θα μας λείψει. Και ναι, θα μιλάμε στα τηλέφωνα και στα βίντεο καθημερινά. Αλλά δεν θα αγκαλιαζόμαστε και δεν θα παίζουμε και δεν θα τρέχουμε και δεν θα συζητάμε τα μυστικά μας. Είναι μία σκληρή πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα που μας πονά τόσο όταν αναχωρούμε για Ελβετία. Και από την γέννηση του Στεφανάκου και μετά είναι ακόμα πιο δύσκολο. Γιατί εμείς οι ενήλικες μπορούμε να διαχειριστούμε κάπως και να αντιληφθούμε καλύτερα τους αποχωρισμούς. Να βρούμε τα αίτια πίσω από αυτή την "μετανάστευση" και τα θετικά της. Αυτός; Που με το που την αντικρύζει φωτίζεται όλο του το πρόσωπο;! Που το πρώτο πράγμα που λέει το πρωί και το τελευταίο το βράδυ είναι "Αμί"; Ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο του γυρισμού κοιτούσε πίσω και φώναζε Αμί. Και ακόμα είναι 2 χρονών. Αλλά το δέσιμό του και η αγάπη του με τις ελληνικές μας οικογένειες (τις φυσικές και τις αυτοδημιούργητες των φίλων) είναι τόσο δυνατή. Αν τον βλέπατε πόσο σφιχτά αγκάλιαζε τον φίλο μας τον Χριστόφορο! Κάθε φορά λοιπόν, μόνο δυσκολότεροι γίνονται αυτοί οι αποχωρισμοί. Γιατί εμείς οι ενήλικες θα πρέπει να βοηθάμε και τον μικρό Στέφανο να πει "γεια" εκεί που δεν θέλει. Και να αποχωριστεί (έστω για λίγους μήνες) τόσα παιχνίδια, τόσες αγκαλιές, τόσα γέλια, τόσα πειράγματα, τόση αγάπη. Γιατί όπως και να 'χει, παρόλο τον στενό, φιλικό κύκλο που ευτυχήσαμε να δημιουργήσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα στην Ελβετία, τα παιδάκια που συναναστρέφεται είναι λίγα και πέραν του παιδικού σταθμού όχι σε συχνή βάση. Και είναι τόσο κοινωνικός. Λαχταρά την παρέα, μικρών και μεγάλων. Χτυπάει το κουδούνι και τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να δει ποιος είναι. Και τον υποδέχεται με χαμόγελο. Και φέρνει όλα του τα παιχνίδια. Δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι. Ο Στέφανος όμως είναι. Ίσως γιατί έτσι είμαστε και εμείς, οι γονείς του. Γιατί και εμείς, αντλούμε όλη μας τη δύναμη, και τη χαρά, και την αισιοδοξία από τους ανθρώπους μας. Αυτούς που είναι πάντα εκεί. Για αυτό και οι ελληνικές μας επισκέψεις είναι ένας μαραθώνιος δρόμος. Για να συναντήσουμε όσους περισσότερους μπορούμε και να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε μαζί τους. Να ρουφήξουμε αγάπη και ξεγνοιασιά και φιλία. Φιλία. Και βεβαίως, δεν είναι μόνο η Άρτεμις που φωτίζει το πρόσωπο του Στέφανου, αλλά και ο Παναγιώτης, και η Χριστίνα, και ο Δημήτρης, και ο Άλκης, και η Μυρσίνη, και η Ηλέκτρα, και ο Νικόλας, και η Αλίκη, και ο Διονύσης, και η Μαρία... Και αυτοί είναι μόνο οι μικροί του φίλοι.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; 

Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά

όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα.

Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει

σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας

μα ο χρόνος ο αληθινός

σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος

μα ο χρόνος ο αληθινός

είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός.

Εις το επανιδείν λοιπόν αγαπημένοι μας.

Με μαγιώ την επόμενη φορά και κάστρα στην άμμο.

ανδριάνα

Σοφά Λόγια ♥ Wise Words #43

The source of a true smile is an awakened mind.

Η πηγή ενός αληθινού χαμόγελου είναι ένα αφυπνισμένο μυαλό.

Nhat Hanh

How was your week?

• Δύσκολο το βράδυ (όπως δυστυχώς αναμενόταν), με τον μικρό να κοιμάται καλά αλλά να ξυπνάει με πυρετό 39 εκεί γύρω στα μεσάνυχτα. Στωικά ο γλυκούλης πήρε το σιρόπι του, κάθισε αγκαλιά, δυσκολεύτηκε αλλά τα κατάφερε και ξανακοιμήθηκε κατά τις 2.00.
• Και το πρωί είχε ακόμα πυρετό και έναν έντονο, ξερό βήχα οπότε πήγαμε στα επείγοντα για να είμαστε σίγουροι και ενόψει του ταξιδιού. Αργία βλέπετε καθώς Μεγάλη Παρασκευή για τους καθολικούς - προτεστάντες και λοιπούς.
• Και όπως προβλεπόταν, ευτυχώς δεν είναι τίποτα πέραν από μια απλή ίωση που θα περάσει λογικά σε κανά - δυο μέρες.
• Έτσι, για να αναπτερωθούμε και οι 3, πήραμε τα ζεστά μας κρουασάν και τους ωραίους μας καφέδες και επιστρέψαμε σπίτι για το ωραιότατό μας πρωινό.
• Ακυρώσαμε τα ραντεβού με τους φίλους και περάσαμε την υπόλοιπη Παρασκευή σπίτι, με ετοιμασίες, βαλίτσες και παιχνίδια.
• Αυτή η αισιοδοξία θα μας φάει! Κοιμηθήκαμε το βράδυ της Παρασκευής με την αισιοδοξία ότι θα είναι ένα καλύτερο βράδυ από το προηγούμενο, αλλά δεν ήταν!
• Στην ουσία κοιμηθήκαμε 04.00-07.00 με τον μικρό να ταλαιπωρείται από υψηλό πυρετό και βήχα.
• Σηκωθήκαμε, πακετάραμε τα τελευταία, πήραμε τα σιρόπια του και αναχωρίσαμε για Γενεύη.
• Φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας, χωρίς κόπο, με τον Στεφανάκο ήσυχο και ευδιάθετο, κάναμε το check-in μετά από κανά μισάωρο αναμονής, περάσαμε στις πύλες μέσω του priority lane (αλλιώς ακόμα εκεί θα είμασταν! άτιμο αεροδρόμιο της Γενεύης!) και επιβιβαστήκαμε ήσυχα και ωραία.
• Και ο μικρός δεν κοιμήθηκε καθόλου (παρόλο το δύσκολο βράδυ), αλλά παρατηρούσε, χαμογελούσε, έπαιζε, διάβαζε, κολλούσε αυτοκόλλητα, έτρωγε και ζούσε την περιπέτεια που λέγεται πτήση. Όλα καλά.
• Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο μπαμπάς μου και στο σπίτι οι οικογένειες παρέα με δωράκια για τον μικρό και βεβαίως λουκούλειο γεύμα! Η παραγγελιά ήταν του συνοδοιπόρου και περιελάμβανε κεφτεδάκια, πατάτες τηγανιτές, χορτόπιτα και τυρόπιτα με φύλλο καταΐφι.
• Και βεβαίως η προγραμματισμένη μας έξοδος για το βράδυ Σαββάτου (Πρωτοψάλτη - Ξαρχάκος) ακυρώθηκε ώστε να είμαστε με τον μικρό και τον πυρετό του που δεν έλεγε να πέσει.
• Η Κυριακή όμως ξημέρωσε με μια νότα αισιοδοξίας -πάλι.
• Έτσι είναι όταν ξυπνάς υπό τους ήχους των πουλιών, ανοίγεις τα πατζούρια και σε τυφλώνει ο ήλιος και ο μικρός μοιράζει αγκαλιές και χαμόγελα.
• Βόλτα λοιπόν! Τοπικά στην πλατεία και βεβαίως στο πρώτο γενέθλιο, παιδικό πάρτυ που παρευρέθηκε ο Στεφανάκος. Αυτό του φίλου του του Άλκη (ή αλλιώς Άγκη).
• Και ήταν όλα τόσο όμορφα! Οι ετοιμασίες της φίλης μας, τα δεκάδες πιτσιρίκια που έτρεχαν πάνω - κάτω, τα σπιτικά φαγητά, η μπάντα με τα παιχνίδια, ο Άλκης που έλαμπε από χαρά, ο Στεφανάκος που πήγαινε από αγκαλιά σε αγκαλιά, οι αγαπημένοι φίλοι και οι ζεστές αγκαλιές και κουβέντες.
• Και εννοείται ότι επιστρέψαμε απόγευμα με τον μικρό πτώμα από την κούραση, τα ερεθίσματα και την ένταση.
• Και αφού κοιμήθηκε σχετικά εύκολα, κατέφτασαν και τα βόρεια αγόρια με τα των συντρόφων τους.
• Και με αυτά και με εκείνα, η ώρα πήγε 1 και δεν προλάβαμε ούτε τα μισά να πούμε, και να πιούμε! χιχι
• Μα πόσους αγαπημένους ανθρώπους συναντήσαμε μέσα σε μόλις 1,5 ημέρες! Γονείς, αδέλφια, κουμπάροι, φίλοι. Και ο Στεφανάκος παραμιλούσε το βράδυ αναζητώντας τους.
• Δευτέρα πρωί ήταν το καθιερωμένο, οικογενειακό μας ραντεβού για κούρεμα. Εγώ και ο Στέφανος στο σπίτι, ο συνοδοιπόρος στη Γλυφάδα.
• Και καθόταν ήσυχος - ήσυχος στην αγκαλιά μου απολαμβάνοντας τα χάδια και τις ψαλιδιές της Βίκυς. Είναι παιδί του μπαμπά του και σε αυτό.
• Και αφού αναχώρισε με την Αμί και την γιαγιά, συνέχισα εγώ για το επόμενο σχεδόν 2ωρο, επέστρεψε ο συνοδοιπόρος, κοιμήθηκε ο μικρός στην γιαγιά του και έτσι κάναμε οι δυo μας μια βόλτα στην πάντα ξελογιάστρα Βουλιαγμένη που ζει 365 ημέρες σε καλοκαιρινούς ρυθμούς.
• Εκεί φάγαμε διαιτητικά και σαρακοστιανά (yeah right), περπατήσαμε, αναπολήσαμε, φωτογραφίσαμε και επιστρέψαμε στο φυστίκι που ακόμα κοιμόταν.
• Και όταν ξύπνησε κάναμε βόλτα με το πατίνι και το ποδήλατο στο κοντινό μπασκετάκι και επιστρέψαμε σπίτι για ανασυγκρότηση.
• Και out of the blue, να ΄σου ξανά ο πυρετός! 38,2.
• Και τα ματάκια του ήταν υγρά και η μύτη του έτρεχε σαν βρύση. Μάλλον είναι η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας και ο συνδυασμός σκόνης - γύρης. Κακομοίρης.
• Το βραδάκι υποδεχτήκαμε τον φίλο Georgy για ένα εκτενές tête-à- tête καθώς πολλά τα μέτωπα και πολλά τα νέα.
• Και για ακόμη ένα βράδυ, κοιμηθήκαμε αργά, γεμάτοι από μία όμορφη ημέρα, αλλά δυστυχώς με πολλές διακοπές και λίγο.
• Και αφού μας επισκέφθηκε και ο Έλληνας παιδίατρος το πρωί για να μας επιβεβαιώσει ότι δεν είναι κάτι ο πυρετός και ότι αυτός ο βήχας και η μύτη και τα μάτια είναι ένας συνδυασμός ίωσης σε ύφεση, δοντιών και αλλαγής θερμοκρασίας, βουρ για την επίσκεψή μας στα βόρεια, με τον μικρό να κοιμάται ωραιότατα στο αυτοκίνητο και να καταφτάνουμε στο αγαπημένο μας Living Green όπου μας περίμενε η Μαριάννα.
• Εκεί σιγά - σιγά συγκεντρωθήκαμε καμιά δεκαριά μεγάλοι και πιτσίρικια. Οι μεγάλοι στην ωραία αυλή υπό ήλιο και τη συνοδεία καφέ, και οι μικροί να κατεβάζουν βιβλία και παιχνίδια και κουτάλες και να παίζουν ανενόχλητοι ανάμεσα στους πελάτες.
• Εκεί ήρθε και ο δίχρονος Μάξιμος με την μαμά του και μας έκλεψε τις καρδιές. Τι όμορφη οικογένεια. Τι γλυκό παιδί και πόσο trendy!! Φτου φτου.
• Με το βαφτιστήρι #1 Παναγιώτη ανά χείρας, και τα μικρά κορίτσια για παρέα, ξεκινήσαμε για την ανεύρεση λαμπάδας και παπουτσιών. Και στο δεύτερο σκέλος τα πήγαμε εξαίσια ενώ στο πρώτο είμαστε σε διαπραγματεύσεις.
• Ενωθήκαμε με τους υπόλοιπους που έκαναν βόλτες και έπαιζαν, και ανηφορίσαμε προς Κεφαλάρι για ελαφρύ, μεσημεριανό γεύμα.
• Εκεί, είδαμε και για 10 ολόκληρα λεπτά τον φίλο Χρήστο που κατάφερε και ξέκλεψε λίγο χρόνο για μια αγκαλιά και δυο κουβέντες.
• Ο Στεφανάκος όμως άρχισε σταδιακά να πέφτει. Πάλι δεν έφαγε, μάτια - μύτη σε έξαρση, διάθεση υποτονική..... Ούτε στο αυτοκίνητο δεν προλάβαμε να φτάσουμε. Είχε ήδη κοιμηθεί στον ώμο του μπαμπά του.
• Και το απόγευμα η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα, παρόλη την άφιξη  Αρτεμούλας, γιαγιάς και αδελφής.
• Η Τετάρτη ξεκίνησε με ένα ιστορικό -πραγματικά- ραντεβού με μια φίλη που είχα να δω 10 ολόκληρα χρόνια. Μη το ψάχνετε, μεγάλη ιστορία!
• Και μόλις την αντίκρυσα, κοκκάλωσα. Δεν μπορούσα να βγάλω λέξη.
• Τρεις ώρες συζητούσαμε, αναπολούσαμε, εξηγούσαμε, με γέλια και με δάκρυα, με κατανόηση και πραγματικό ενδιαφέρον, και στον αποχωρισμό μας ένοιωσα ότι έδιωξα ένα ακόμη βάρος από τους ώμους μου με τον καλύτερο τρόπο.
• Στο παραδιπλανό καφέ είχαν ήδη καθίσει ο συνοδοιπόρος με την φίλη Κατερίνα οπότε απλά μεταφέρθηκα, πήρα χυμό αυτή τη φορά, και καθίσαμε εκ νέου για να τα πούμε.
• Ο Στεφανάκος είχε παραμείνει στην γιαγιά του με την ξαδελφούλα του για να είναι πιο ξεκούραστος και μακριά από την πολλή ζέστη και γύρη. 
• Έτσι, το απογευματάκι συγκεντρωθήκαμε όλοι στο σπίτι της γιαγιάς, φάγαμε μακαρόνια με μυζήθρα και σπιτική κόκκινη σάλτσα, πεταχτήκαμε ένα γρήγορο σούπερ-μάρκετ ενόψει της Κυριακής και επιστρέψαμε για να συναντήσω μετά από χρόνια την δασκάλα του πιάνου και να απολαύσουμε το μάθημα της Άρτεμις.
• Δεν είναι συγκλονιστικό; Η δασκάλα που μου δίδασκε εμένα σε ηλικία 6 ετών, να διδάσκει τώρα την ανιψιά μου σε ηλικία 8!
• Το βράδυ ευτυχώς ο μικρός επανήλθε στα πιο ήσυχα προγράμματά του και βγήκα και εγώ με τα κορίτσια στο τοπικό, ιταλικό εστιατόριο για το καθιερωμένο μας catching - up σε όλα τα μέτωπα.
• Και μέσα σε όλα, να 'σου και ένα αναπάντεχο δώρο! Από ένα γαλλικό μαγαζί που πολύ αγαπώ και το οποίο κλήρωνε 2 παιδικά ποδήλατα. Αυτά που είναι χωρίς πετάλια. Και κέρδισα το ένα!! Τι χαρά!
• Πέμπτη με πρωϊνό ραντεβού στο σπίτι με μια γαλλιδούλα φωτογράφο για ένα μυστικό project. Εφόσον προχωρήσει, βεβαίως και θα σας ενημερώσω.
• Έτσι, περάσαμε ένα γεμάτο 2ωρο με συζητήσεις και φωτογραφίσεις.
• Και το μεσημέρι (υπό τους 25 βαθμούς C!), επισκεφθήκαμε την παλιά εταιρεία του συνοδοιπόρου και το εμπορικό McArthur όπου περπατήσαμε πολύ, ψωνίσαμε κάτι λίγα, φάγαμε ωραία, παίξαμε και επιστρέψαμε σπίτι κατάκοποι και οι τρεις.
• Και το απόγευμα μας επισκέφθηκε το βαφτιστήρι μας με την αγαπημένη μας μαμά του για να τα πούμε λίγο και κατ' ιδίαν. Και έπαιξαν τόσο ωραία με τον Στεφανάκο! Και ποτέ δεν τους χορταίνουμε. Και κάθε φορά συνειδητοποιούμε πόσο μας λείπουν.
• Πόσο γεμάτες ημέρες! Όσα δεν ζούμε ένα μήνα στην Ελβετία τα ζούμε μέσα σε 5 ημέρες στην Ελλάδα. Γεμίζουμε αγκαλιές, και γέλια, και αγάπη, και παιχνίδια, και ωραία φαγητά και μαζώξεις, και εκτενείς συζητήσεις, και βραδινές βόλτες.
• Πόσο τυχεροί είμαστε που μας περιτριγυρίζουν τέτοιοι συγγενείς και φίλοι, εκμηδενίζοντας την απουσία και την απόσταση με την πρώτη, σφιχτή αγκαλιά.

Καλό σαββατοκύριακο & καλό Πάσχα.

Με αγάπη.

ανδριάνα

Precious fleeting littleness

Είδα αυτό το βίντεο. Και μετά διάβασα και ολόκληρο το κείμενο που το συνοδεύει. Και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Γιατί είναι τόσο γλυκό και αληθινό. Γιατί εκφράζει τόσο όμορφα αυτά που σκέφτομαι και εγώ και αρκετές φορές προσπαθώ να σας μεταφέρω. Γιατί μιλά για αυτή την μαγεία του να μεγαλώνεις ένα μωρό. Για την μαγεία που ξεδιπλώνεται μπροστά σου κάθε λεπτό και μερικές φορές την ρουφάς ολόκληρη και γεμίζει όλο σου το είναι, και άλλες απλά την προσπερνάς, ίσως γιατί την έχεις συνηθίσει, ίσως γιατί είσαι κουρασμένη, ίσως γιατί έχεις τόσα άλλα στο μυαλό σου. Η μαγεία όμως είναι πάντα εκεί. 

Όταν σου χαϊδεύει τα μαλλιά κάνοντας πως στα χτενίζει. Όταν προσπαθεί ξανά και ξανά να περάσει το αυτοκινητάκι του κάτω από τον πύργο που έφτιαξε. Όταν τεντώνει τα χεράκια του για να τον σηκώσεις ώστε να δει και αυτός αυτό που βλέπεις έξω από το παράθυρο. Όταν τρέχει και φωνάζει "μπω" (σκαμπώ) με το που θα σε δει στον πάγκο της κουζίνας για να έρθει να βοηθήσει. Όταν κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής ενώ τρώτε όλοι μαζί πρωϊνό. Όταν προσπαθεί να ανεβάσει το φερμουάρ της ζακέτας του. Όταν αναζητά γνώριμα αντικείμενα και ζώα μέσα στα βιβλία του ώστε να μιλήσει και να κάνετε διάλογο. Όταν κάθεται ακίνητος παρακολουθώντας με ανοιχτό το στόμα την γάτα που σκαρφάλωσε με ένα πήδημα στο δέντρο. Όταν μυρίζει τα λουλούδια -ακόμα και αυτά των βιβλίων. Όταν βλέπετε φωτογραφίες και δείχνει την μαμά και τον μπαμπά και φωτίζεται όλο του το πρόσωπο. Όταν σε πιτσιλάει στο μπάνιο και σου ζητάει να του παίξεις ξανά "κουκλοθέατρο" με τους κολλητούς φίλους ιπποπόταμο και ελέφαντα. Όταν καθαρός και στεγνός μετά το μπάνιο του σου δείχνει την κρέμα και κάθεται ήσυχος να απολαύσει το μίνι μασάζ. Όταν αγκαλιάζει τόσο σφιχτά τον Μίκυ του για να κοιμηθούν παρέα τα μεσημέρια και φροντίζει η κουβερτούλα να τον καλύπτει και αυτόν. Όταν φιλάει τους χιονάνθρωπους που τον κοιτούν από το τζάμι. Όταν σου δίνει από το φαγητό του συνειδητοποιώντας ότι το δικό σου έχει τελειώσει. Όταν σε πιάνει από το δάχτυλο για να σου δείξει ακριβώς αυτό που θέλει να παίξετε. Όταν εκφέρει καινούργιες λέξεις με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όταν αναζητά ακόμα και με κλειστά τα μάτια να βρει τα δαχτυλίδια στον παράμεσο του δεξιού σου χεριού. Όταν σου δίνει φιλάκια για να περάσει το χτύπημά σου. Όταν στριφογυρίζει και χειροκροτά και πέφτει στα πατώματα χορεύοντας. Όταν τον ρωτάς αν θα σε βοηθήσει στο Χ ή το Ψ και απαντά με ένα μακρύ και φωναχτό "νννναααααιιιιιι". Όταν τρέχει γυμνός στο σπίτι πριν το μπάνιο του για να τον κυνηγήσεις και ξεκαρδίζεται. Όταν κρύβεται για να σου κάνει "μπου". Όταν αγκαλιάζει το κινητό τηλέφωνο κατά τη διάρκεια βίντεο κλίσης με τις οικογένειές μας. Όταν κάνει όπισθεν και απλά αφήνεται στο κενό γιατί ξέρει ότι θα πέσει στα γόνατά σου. Όταν σε περιμένει να βγεις από το ντους και βάζει και αυτός τη μικρή πετσέτα στα μαλλιά του, όπως εσύ. Όταν μαζεύετε τα καθαρά ρούχα και ονοματίζει σε ποιον ανήκει το καθένα. Όταν χαιρετά το αυτοκίνητο πριν μπει και αυτό τον χαιρετά πίσω (ανάβοντας τα φώτα του).

Το ξέρω. Θα περάσουν τόσο γρήγορα αυτά τα χρόνια. Γιατί δεν είναι πολλά, μην νομίζετε. Ήδη νιώθω μερικές φορές ότι χάνεται σιγά - σιγά, μέρα με τη μέρα, αυτή η μικροσκοπική διάσταση που είχε ο Στεφανάκος μου. Που κουλουριαζόταν ολόκληρος στα δυο μου χέρια. Που τα δαχτυλάκια του ίσα - ίσα μου κρατούσαν το ένα δάχτυλο. Που αμφιταλαντευόταν για να μπορέσει να σταθεί και να κάνει ένα βήμα. Που δοκίμαζε για πρώτη φορά κρέμα και έτρεμε από τον ενθουσιασμό του. Που κοιμόταν στην αγκαλιά μου τα μεσημέρια. 

Είναι ήδη ένα μικρό παιδί. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο υπερήφανη για αυτόν. Και πιο ευγνώμων που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε αυτά τα 2 χρόνια να τα περάσουμε παρέα. Με τις χαρές και τις λύπες τους, τα ήσυχα αλλά και τα ανήσυχα βράδια, τις αγκαλιές και τα κλάμματα, τη γαλήνη και τις έγνοιες, την αγάπη και την κούραση, τη μαγεία και τα άγχη. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Ή μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς, θα έφερνα μία γιαγιά στο διπλανό στενό. Για εκείνες τις δύσκολες ώρες που το μόνο που ήθελα ήταν μία ώρα ύπνος ή ένα ζεστό φαΐ.

Απολαύστε τα όσο είναι μικρά! Ρουφήξτε από αυτή τη μαγεία.

ανδριάνα

How was your week?

• Την Παρασκευή καλωσορίσαμε άλλη μία μικρή μας φίλη, την Άννα - Μαρία. Γεννήθηκε εκεί γύρω στα 3.400, ήσυχη - ήσυχη, με το μαλλί της και τα μακριά της νύχια.
• Και στην ιδιωτική κλινική που γεννήθηκε αντί για το κλασικό βραχιολάκι με το όνομα, της έφτιαξαν βραχιολάκια με χάντρες, ένα για το όνομα και ένα για το επίθετο. 
• Έτσι, το απογευματάκι κάναμε οικογενειακή επίσκεψη στο μαιευτήριο της Bienne για να δούμε τους φίλους και μετά την γνωστή μας στάση για πίτσα.
• Πόσο όμορφο, πόσο γεμάτο, πόσο ηλιόλουστο σαββατοκύριακο!
• Και φτιάξαμε ένα πρόγραμμα από αυτά που γεμίζουν με υπερηφάνεια έναν Παρθένο!
• Ξεκινήσαμε το Σάββατο με μαγείρεμα (μπήκε στον φούρνο το κοτόπουλο που λουζόταν με την μαρινάδα από το προηγούμενο βράδυ), κοντινή βόλτα για 2-3 γρήγορες αγορές (αγόρασαν τα αγόρια και το πρώτο τους κοινό βιβλίο Panini ενόψει του Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία, ξέρετε αυτό με τα αυτοκόλλητα των ομάδων), επιστροφή σπίτι για να κλείσουμε τον φούρνο, αναχώριση για το κέντρο και καφέ στο Beau Rivage, επιστροφή σπίτι για να κοιμηθεί το μικρό αγόρι, αναχώριση δική μου για την Bienne και την μικρή Άννα - Μαρία με τους γονείς της, επιστροφή σπίτι και στα αγόρια που είχαν κοιμηθεί, είχαν φάει και έπαιζαν ωραία, lemon pie που είχα υποσχεθεί στη Ρόζα και άφιξη στους γειτόνους το απόγευμα για πίτσα, κους - κους πριν τις Πασχαλινές αναχωρήσεις, μουσικές και γέλια.
• Με μια ανάσα πέρασε αυτό το Σάββατο και μας γέμισε ήλιο, αγάπη, ξεγνοιασιά και φίλους.
• Και η Κυριακή συνεχίστηκε εξίσου όμορφη!
• Μαγειρέματα πάλι (υπερωρίες ο φούρνος!) για να φτιάξω το κέικ που λιγουρεύτηκε ο συνοδοιπόρος και αναχώριση το μεσημεράκι για Βέρνη.
• Ο μικρός κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο και ξύπνησε με την άφιξή μας στον μικρό ζωολογικό κήπο (που στην ουσία είναι μια ανοιχτή φάρμα με γουρουνάκια να περπατούν ανάμεσα στους ανθρώπους και κατσικάκια να απολαμβάνουν τα χάδια των παιδιών).
• Ο Στεφανάκος δε χόρταινε τα ζωάκια, πήγαινε πάνω - κάτω για να τα δει όλα, σκαρφάλωνε στην εκπληκτική, ξύλινη κατασκευή στον παιδότοπο δίπλα, ανεβοκατέβαινε στις γεφυρούλες και απολάμβανε τον ήλιο.
• Το ίδιο και εμείς!
• Μεσημεριανό, ελαφρύ φαγητό στο εστιατοριάκι στο κέντρο της Βέρνης με την μικρή αυλή που όλο ζηλεύαμε και ποτέ δεν είχαμε καταφέρει να κάτσουμε, και στάση για σπιτικό γαλακτομπούρεκο στους φίλους στην Bienne.
• Και την Δευτέρα επισκεφθήκαμε μία άλλη μικρή μας φίλη που μετρά 3 μήνες ζωής, την Αλίκη! Και τα είπαμε με την μαμά Αλεξάνδρα, και ο Στεφανάκος έπαιζε ανενόχλητος με τα αυτοκινητάκια και τα κουζινικά, και ανεβοκατέβαινε τις σκάλες, και συναντούσε για πρώτη φορά δεινόσαυρους. Και εμείς, βρήκαμε απίστευτες - κοινές αναφορές, αυτές που βλέπεις μόνο σε ταινίες. Μα πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος. Από την Ελβετία βρεθήκαμε στην Ελλάδα, και μετά στην Κεφαλονιά, και μετά στο Ληξούρι και μετά στα Λέπεδα και μετά στην εκκλησία της Αγ. Άννας!
• Και το βράδυ κοιμήθηκα με βαρύ κεφάλι και την Τρίτη ξύπνησα "κάπως".
• Και του λέω: "Πονάνε τα κοκκαλάκια μου Στεφανάκο" και τρέχει να χαϊδέψει το κοκκαλάκι που φορούσα στα μαλλιά.
• Το στομάχι μου διαμαρτύρεται εδώ και κανά - δυο εβδομάδες. Σποραδικά και χωρίς να καταλάβω ακόμα την πηγή του κακού. Χχχχμμμ....
• Πέφτει η βροχή..... non-stop την Τετάρτη με συννεφιά και ψυχρούλα.
• Και αφού κοιμήθηκε με τα χίλια ζόρια ο μικρός, και πήγε χαρούμενος - χαρούμενος να συναντήσει την Νινίνα στον παιδικό σταθμό, επέστρεψα σπίτι για την yoga που ανέβαλα όλη την εβδομάδα, ένα λεπτομερές video call με την Λονδρέζα Αθηνά, επικοινωνίες με τους Αθηναίους για τις συναντήσεις της ερχόμενης εβδομάδας και λίστες!
• Δεν υπάρχει κάτι που να μην το ωφελεί λίγη yoga. Στομάχι; Μέση; Πονοκέφαλος; Συνάχι; Αυπνία; 
• Και την Πέμπτη, για να εξισορροπήσει η μεσημεριανή ταλαιπωρία, μας έκανε το χατήρι ο μικρός και κοιμήθηκε στο 10λεπτο! Αφού βέβαια είχαμε παίξει μπάλα, είχαμε απλώσει τα ρούχα, είχαμε διαβάσει τα παπάκια (τον donald δηλαδή με τα ανίψια του),   είχαμε ζωγραφίσει και είχαμε αγκαλιαστεί 100 φορές.
• Και με τον συνοδοιπόρο ζωγραφίζουν το αποτύπωμα του χεριού του Στέφανου και ενθουσιάζεται.
• Και ενώ βλέπαμε το αγαπημένο μας Μοντεσοριανό βιβλίο, με ρωτάει τι είναι αυτό (κλασικά, 100 φορές σε κάθε σελίδα), του λέω "βούτυρο" και μου δείχνει το κούτελό του! Μα τι συνειρμούς κάνει αυτός ο εγκέφαλος! Και πόσο πίσω πηγαίνει! Θυμήθηκε τότε που είχε πέσει και είχε κάνει καρούμπαλο και του είχα βάλει βούτυρο για να περάσει! Το ξέρετε το κόλπο με το βούτυρο ε; Κάνει θαύματα.
• Και το απόγευμα που έφυγε νωρίτερα ο συνοδοιπορος από τη δουλειά λόγω καθολικής Μ. Πέμπτης, και ονειρευόμουν burger (μα πόσους μήνες το λέω!), πήγαμε και η κουζίνα τελικά δεν λειτουργούσε πριν τις 18.00! Ουφ..... Φάγαμε κάτι στα γρήγορα και πήγα να παραλάβουμε το φυστίκι το οποίο μόλις είχε ανεβάσει δέκατα.
• Πάει λοιπόν και η επίσκεψη που υπολογίζαμε στη μικρή Άννα - Μαρία.
• Από διάθεση πάντως ήταν μια χαρά οπότε αναμένουμε να δούμε πώς θα ξημερωθούμε.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

SaveSaveSaveSaveSaveSaveSaveSaveSaveSave
SaveSave
SaveSave

All that glitters...

... is gold! Γιατί ότι και αν σας πω για το συγκεκριμένο σπίτι στη Μελβούρνη, αυτή τη χρυσή κουζίνα εσείς θα κοιτάτε και θα θυμάστε! Όπως και εγώ! Μα είναι συγκλονιστική! Δεν είναι; Είναι το statement piece όλου του σπιτιού. Και ας είναι και τα υπόλοιπα δωμάτια εξίσου όμορφα. Δεν μπορείς να πάρεις όμως τα μάτια σου από πάνω της. Και είναι φτιαγμένη από χαλκό! Και αντίστοιχα στοιχεία χαλκού έχουν χρησιμοποιήσει και στα περιγράμματα στις εσωτερικές πόρτες και στις ντουλάπες. Για να υπάρχει μία αρμονία και ομοιογένεια σε όλο το σπίτι χωρίς όμως υπερβολές. 

Αφού λοιπόν ξεπεράσουμε αυτό το υπέροχο θέαμα, που λίγοι χώροι και λίγοι άνθρωποι μπορούν να υποστηρίξουν θεωρώ, προχωράμε στο υπόλοιπο σπίτι το οποίο σε αντίθεση με την κουζίνα κινείται σε πιο ήσυχους, διακριτικούς και minimal τόνους. Με κυρίαρχο το λευκό και το γκρι, έντονα υλικά όπως το μάρμαρο και τους γρανίτες (δείτε και την εσωτερική, μαύρη σκάλα), ψηλά ταβάνια, τεράστια παράθυρα που φέρνουν τη φύση και τις βεράντες μέσα και χτιστούς τοίχους. Είναι ένα εντυπωσιακό σπίτι!

Πηγή: This is glamorous

How was your week?

• Παρασκευή με δημουργική απασχόληση στο Α' μέρος, ύπνο + φαγητό το μεσημεράκι, και βόλτα με πατίνι στο Β' μέρος, γρήγορη συνάντηση με τα κορίτσια για ένα "γεια" και επιστροφή σπίτι για οικογενειακό reunion.
• Απογευματινή επίσκεψη στο εμπορικό για μικρές δουλειές, αγορά καπέλου στον μικρό (που δεν έλεγε να το βγάλει), αγορά μικρών γλυκών για εμάς, παιχνίδι και επιστροφή.
• Οι μικρές απολαύσεις της ζωής! Την είδα, το σκέφτηκα 2 ολόκληρα λεπτά, και την αγόρασα.
• Ο λόγος για την βαφλιέρα! Εντάξει, βοήθησε που ήταν και εξευτελιστική η τιμή.
• Και το Σάββατο είχαμε waffles για πρωϊνό. Με maple syrup. Ξέρετε, διαιτητικά!
• Τουλάχιστον το μείγμα το έκανα με λάδι αντί για βούτυρο. Ναι, κάτι χάνει αλλά σίγουρα και κάτι κερδίζει. Μια χαρά ήταν τελικά, γευστικότατο και αφράτο. Το απολαύσαμε και οι 3!
• Μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο της πόλης με πατίνι, στάση στο κεντρικό βιβλιοπωλείο όπου παραμείναμε στον τομέα των παιδικών βιβλίων κανά μισάωρο (με τον Στεφανάκο να διαλέγει βιβλία από τα ράφια και να κάθεται είτε στο πάτωμα είτε στα καρεκλάκια και να τα διαβάζει -φορώντας ΠΑΝΤΑ το καινούργιο του καπέλο), συνάντηση με τους φίλους και την Νινίνα, εξαιρετικό -όπως πάντα- καφέ στο ιταλικό εστιατόριο της πόλης, παιχνίδια με τα μικρά, κυνηγητό και αγκαλιές, και επιστροφή υπό βροχή (πρωτότυπο), διακοπή του ύπνου του μικρού, δύσκολη επαναφορά αλλά οκ.
• Και το απόγευμα, με την εξαιρετική, πυκνή βροχή που έριχνε, παραμείναμε σπίτι και επιδοθήκαμε σε video calls με τις οικογένειες, παιχνίδια με τον μικρό (κυνηγητό, κρυφτό, ποδόσφαιρο, "μπου", σκαρφαλώματα), πολλά γέλια και αγκαλιές και λαχανιάσματα και ξεκούραση εκεί κατά τις 20.30.
• Και το βράδυ είδαμε ταινία: Murder on the Orient Express, το remake του 2017.
• Κυριακή με Α' μέρος στο σπίτι με δουλειές, συμμαζέματα, Ημιμαραθώνιο της Αθήνας, παιχνίδια, μαγειρέματα και ύπνο του μικρού -ευτυχώς εύκολο αυτή τη φορά!
• Και το απόγευμα ξεκινήσαμε για το κοντινό μας Papiliorama. Μια μεγάλη έκταση, καλυμμένη κατά μεγάλο ποσοστό, η οποία φιλοξενεί ζώα φάρμας από τη μία (κότες, λαγουδάκια, γουρουνάκια, μικρά γαϊδουράκια, κατσικάκια) και δύο εντυπωσιακές εσωτερικές "ζούγκλες" η μία με εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες!) πεταλούδες και η άλλη με ζώα και φυτά μιας ζούγκλας της κεντρικής Αμερικής και ένα τεράααστιο δέντρο στο κέντρο στο οποίο "σκαρφάλωνες" με σκάλα.
• Μα πόσο όμορφες οι πεταλούδες! Πόσα χρώματα, πόσοι συνδυασμοί. Και κάποιες καθόντουσαν ήρεμες - ήρεμες στην πυκνή βλάστηση και δεν τους τάραζε ούτε ο κόσμος, ούτε η φασαρία, ούτε οι φωτογραφικές μηχανές.
• Και στους εξωτερικούς χώρους είχε γύρω στους 2 βαθμούς και στους εσωτερικούς γύρω στους 40 με υγρασία! Πω πω! 
• Με καλύτερο καιρό είναι φαντάζομαι μία εκδρομή μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη ημέρα (παιδικές χαρές, χώροι για πικ-νικ).
• Και αυτό που βλέπετε στην πιο πάνω φωτογραφία είναι ένα από τα σπίτια για τις πάπιες! Πού να βλέπατε αυτά για τις κότες! Παράδεισος!
• Και το κατσικάκι - νάνος, με το που βγήκε από το σπίτι του έτρεξε κατευθείαν προς τον Στεφανάκο που κρατούσε ένα κλαδάκι, και τον πλησίασε για να τον μυρίσει.
• Επιστρέψαμε λοιπόν μετά από ώρες, εντυπωσιασμένοι, κουρασμένοι (δεν περπατήσαμε και λίγο) και έτοιμοι για το Γ' μέρος με παιχνίδια στο σπίτι.
• Here we go again! 
• Όταν μου το είπε ο συνοδοιπόρος το πρωί της Δευτέρας δεν πίστευα τα αυτιά μου. Όλα άσπρα. Πάλι!
• Αχ άνοιξη, πότε θα έρθεις και προς τα δικά μας μέρη;
• Το μεσημέρι κάναμε επίσκεψη στον φίλο μας τον Πάπι που είχε παρέα και τους παππούδες του από τα Ιωάννινα. Και περάσαμε όμορφα, τα είπαμε, παίξαμε, κάναμε μια μικρή βόλτα στην παλιά πόλη, καθίσαμε τα κορίτσια για καφέ ευελπιστώντας ότι τα μικρά αγόρια θα τα απασχολούσαν τα παιχνίδια και τα βιβλία που υπήρχαν στην ειδική γωνία, αλλά εις μάτην, και επιστρέψαμε απογευματάκι σπίτι.
• Εγερτήριο στις 06.13! Καιρό είχε να μας συμβεί!
• Τουλάχιστον μας έκανε την τιμή και ο ήλιος (με δόντια).
• Αρχίζει να συμπληρώνεται το puzzle για την Αθηναϊκή μας, Πασχαλιάτικη επίσκεψη.
• Μεσημεριανό με Ρόζα και Τσέσκο στο γνωστό billingual ραντεβού και επιστροφή σπίτι για ... λαμπάδες!
• Αν σας πω ότι και την Τρίτη ξυπνήσαμε και είχε ξαναστρώσει ένα πέπλο χιονιού (που μόλις είχε λιώσει το προηγούμενο απόγευμα); Είναι τρελός αυτός ο καιρός.
• Και το υπόλοιπο της ημέρας είχε ωραίο ήλιο αλλά τόσο κρύο! Και αέρα! Και το χιόνι ξανάλιωσε.... για να δούμε πού θα μας βγάλει αυτός ο φαύλος κύκλος!
• Και το απόγευμα είχε ομαδική δραστηριότητα οργανώσει ο παιδικός σταθμός για γονείς και παιδιά. Η τρίτη που συμμετέχουμε είναι και η αλήθεια είναι ότι οι 2 προηγούμενες δεν είχαν πάει πολύ καλά. Πρώτον γιατί ο Στεφανάκος ήθελε απλά να πάει σπίτι του (φτάνει πια σου λέει!) και κατά δεύτερον γιατί δεν ήταν ούτε τόσο εμπνευσμένες οι δραστηριότητες ούτε τόσο ταιριαστές -κατά τη γνώμη μου- στο ηλικιακό γκρουπ.
• Η τρίτη μας λοιπόν απόπειρα ξεκίνησε με κλάμα του μικρού (!), να μου δείχνει την πόρτα, ηρεμία με την βοήθεια της πιπίλας, παρακολούθηση από απόσταση (αγκαλιά με ένα ντουνούνι) των άλλων παιδιών που έσερναν κάτι καρέκλες και τσουπ, να 'σου η φίλη του η Χριστίνα με τους γονείς της! 
• Ε, έλαμψε το πρόσωπό του! Τι σηκώθηκε να πάει να την υποδεχτεί, τι αγκαλιές, τι χαμόγελα, τι άρχισε να τρέχει και να πηδάει από κάτι φουσκωτά.... Μάλλον ερωτευμένος είναι, χιχι.
• Έτσι, το Β' Μέρος πήγε καλά και αναχωρήσαμε ιδρωμένοι και κεφάτοι, έτοιμοι να συναντήσουμε τον συνοδοιπόρο ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη μία αυτή ωρίτσα για να βγει για τρέξιμο.
• Ηλιόλουστη Πέμπτη (γιέι), τσουχτερή, με δουλειές και γκρίνιες. Well well....
• Όσα φέρνει η στιγμή.... Ένα email ετών, εστάλη μόλις σε 2 λεπτά. Σαν να γράφτηκε από μόνο του και πάτησε και το send. Και ήρθε άμεσα η απάντηση, και προχώρησε η συζήτηση και οργανώθηκε και η συνάντηση. Ραντεβού στη γωνία του corte λοιπόν. Όπως τότε.
• Δεν μου αρέσουν οι εκκρεμότητες και οι αναβολές, σας το έχω πει;
• Στροφές στροφές στροφές. Αυτό ήταν το κύριο συστατικό της σπιτικής μου yoga για να φύγουν οι τοξίνες και να αναζωογονηθεί το σώμα και το πνεύμα. Και αναζωογονήθηκε!
• Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας μας στόλισε την είσοδο με κλαδιά δέντρων και αβγά και έβαλε και ένα δισκάκι με σοκολατένια αβγουλάκια.
• Ο Στέφανος μιλά γαλλικά! Μου το ανακοίνωσε όλο χαρά μία από τις δασκάλες του και εκείνος ήταν όλο νάζια και ντροπές! Τα ακαταλαβίστικα που τους έλεγε τόσους μήνες βγάζουν πλέον νόημα και περιλαμβάνουν ολόκληρες, ολόσωστες γαλλικές λέξεις. Speechless.
• Μία αγαπημένη φίλη κοιμήθηκε το βράδυ της Πέμπτης ως κοπέλα για να ξυπνήσει το πρωί της Παρασκευής ως μαμά. Καλώς να την δεχτούμε την Άννα - Μαρία μας.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα