Σοφά Λόγια ♥ Wise Words #38

Never help a child with a task at which he feels he can succeed.

Ποτέ μη βοηθάς ένα παιδί με κάτι που αισθάνεται ότι μπορεί να κατορθώσει μόνο του. 

Maria Montessori

How was your week?

• Το ΠΣΚ τα προγράμματα πήγαν λιγάκι μπρος - πίσω. Αυτούς που ήταν να συναντήσουμε δεν τους συναντήσαμε, συναντήσαμε άλλους, βροχή από τη μία, ήλιο από την άλλη... Τα καταφέραμε όμως και περάσαμε όμορφα.
• Πρωϊνή επίσκεψη την Παρασκευή στο μελλοντικό μας σπίτι και μεσημεριανό lunch break με υπογραφές! Το κλείσαμε για 1η Ιουλίου!
• Και μας φάνηκε όμορφο, και ηλιόλουστο, και ευρύχωρο... Ειδικά τώρα μετά τις εργασίες.
• Μένει να υπογράψει (και για το τυπικό του πράγματος) και η μελλοντική κάτοικος του τωρινού μας σπιτιού. Το έχω ένα άγχος αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι προφορικές συμφωνίες έχουν την αξία τους.
• Κλείσαμε και τα εισιτήρια της μίας γιαγιάς για να δώσει ένα χέρι βοηθείας στα συμμαζέματα και τις μεταφορές εκεί στα τέλη Ιουνίου.
• Σάββατο με βόλτες στο κέντρο, στο κοντινό μας εμπορικό κέντρο, και ήσυχο (γιατί ο μικρός κοιμόταν) καφέ για εμένα - spritz για τον συνοδοιπόρο στο όμορφο Beau Rivage.
• Απογευματινό, συννεφιασμένο πικ-νικ στην παραλία μας με τους γειτόνους για να δοκιμάσουμε τη νέα τους κινητή ψησταριά, την οποία δεν δοκιμάσαμε, συναρμολογήσαμε όμως.
• Ωραίος, κυριακάτικος ήλιος, ιδανικός για βόλτες! Περπάτημα λοιπόν έως το St. Blaise με ενδιάμεσες στάσεις για κούνιες, πατίνι, καφέ, παιχνίδια και αγκαλιές.
• Δευτέρα = πακετάρισμα!
• Τρίτη = ταξίδι! 
• Και όσο μεγαλώνει ο μικρός τόσο αλλάζει και η αεροπλανική μας εμπειρία. Αυτή τη φορά λοιπόν, δεν ήθελε να πολυκάτσει (πρωτότυπο), έφαγε όμως, κοιμήθηκε καμιά ωρίτσα στον ώμο του μπαμπά του, χάζεψε τον κόσμο και τα σύννεφα και φτάσαμε σχετικά ανώδυνα στην Αθήνα.
• Απόγευμα με οικογενειακή συγκέντρωση και μακαρόνια με κιμά!
• Πρώτο βράδυ στη Βούλα και ευτυχώς ο μικρός τα πήγε καλά!
• Τετάρτη με ραντεβού στα βόρεια ενόψει της βάφτισης, burgers στο κέντρο της Κηφισιάς, παιχνίδια με τα γειτονάκια στο σπίτι της γιαγιάς, το 1ο του ρυζόγαλο (από τον Βάρσο εννοείται) και επιστροφή στα νότια.
• Πήγαμε κατευθείαν στους φίλους που μας περίμεναν πώς και πώς -ειδικά ο μικρός Άλκης. Εκεί συνεχίστηκαν τα παιχνίδια και οι εξιστορήσεις.
• Επιστροφή στη βάση για ηρεμία, μπάνια, φαγητά, ύπνους, και την γιαγιά κατ' οίκον ώστε να πεταχτούμε στους φίλους για ένα ποτήρι κρασί, Χιώτικες συζητήσεις, Ελβετικές περιπέτειες και πολύ γέλιο.
• "Μαμά, που είναι το μωρό τους;"
• Με την επιστροφή μας όμως ξεκίνησε και το ολονύκτιο σχεδόν μαρτύριο. Πόσο κλάμα, πόσο πόνο ο κακομοίρης! 
• Έφυγα να βρω διανυκτερεύον φαρμακείο αλλά μετά από 2 ανεπιτυχείς προσπάθειες (ωραία τα apps!) επέστρεψα με άδεια χέρια.
• Τελικά κοιμήθηκε κουτσά-στραβά στο κρεβάτι μας για να ξυπήσουμε και οι 3 με ένα κεφάλι καζάνι.
• Beaute, και μία ωρίτσα ύπνος μήπως και συνέλθουμε!
• Το μεσημεράκι φάγαμε οικογενειακώς ψαρόσουπα, έμεινε ο μικρός στην γιαγιά του και τον παππού του να παίξει, ήρθε και η ξαδελφούλα του και αναχωρήσαμε οι 2 μας για δουλειές στο κέντρο.
• Τι ζέστη, τι βουή, τι κόσμος, τι μπαράκια, τι ταβερνάκια... Είναι μία πραγματική μητρόπολη η Αθήνα. Χαοτικά όμορφη.
• Επιχείρηση έρευσης φορέματος = ανεπιτυχής.
• Επιχείρηση ράψιμο πουκαμίσων για μπαμπά και γιο = επιτυχής! Πόσο όμορφοι θα είναι στη βάφτιση!
• Έτσι με τον μέλλοντα νονό, επιλέξαμε υφάσματα, ήπιαμε έναν καφέ στο πόδι, τα είπαμε στο πόδι για να επιστρέψουμε εμείς στο μικρό φυστίκι.
• Το οποίο έπαιζε ανενόχλητο στη βεράντα, μετέφερε όλα τα έπιπλα του σαλονιού, ενθουσιαζόταν με όλα τα κουμπάκια και χερουλάκια και έτρωγε γιαούρτι με δημητριακά. 
• Αφού έκανε και μία γύρα στις κούνιες, επιστρέψαμε σπίτι για αποσυμφόρηση
• Και ευτυχώς, κοιμήθηκε εύκολα και ξύπνησε μόλις 2 φορές για ένα δεκάλεπτο.
• Εμείς φάγαμε τα σουβλάκια μας, γράψαμε τα προσκλητήριά μας, χαζέψαμε λίγο τηλεόραση και κοιμηθήκαμε σαν τούβλα από την κούραση.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Χρόνος!

Είναι δύσκολες οι προσωπικές σχέσεις. Παντού αυτό ακούς και η αλήθεια είναι το ζεις κιόλας μερικές φορές. Πόσο μάλλον όταν οι κοντινότεροί σου άνθρωποι βρίσκονται όχι απλά μακριά, αλλά σε άλλες χώρες. Πώς να διατηρήσεις την επαφή; Το δέσιμο; Με τον ίδιο τρόπο που το διατηρείς και όταν μένετε σε διπλανές πόλεις: αφιερώνοντας χρόνο. Ίσως τώρα, με αυτές τις συνθήκες, αφιερώνοντας λίγο περισσότερο χρόνο ή τουλάχιστον αφιερώνοντάς τον διαφορετικά.

Γιατί πλέον δεν υπάρχει ο καφές του Σαββάτου, το οικογενειακό γεύμα της Κυριακής, η yoga της Τετάρτης, τα ψώνια της Παρασκευής για να τα πεις tête-à-tête. Δυστυχώς. Οπότε όλη αυτή η αλληλεπίδραση, όλες αυτές οι συζητήσεις περνάνε πολύ περισσότερο μέσω της τεχνολογίας: τηλέφωνα και βιντεοκλήσεις αλλά και emails, ομαδικά μηνύματα κτλ. Τα ξέρετε. Και θέλει μία παραπάνω προσπάθεια. Γιατί η νοιάξη και το ενδιαφέρον περνάνε πιο δύσκολα μέσα από τα καλώδια απ' ότι μέσα από τις αγκαλιές και τις ματιές. Και είναι εύκολο να θεωρήσεις πολλά δεδομένα. Και να ξεχάσεις να ρωτήσεις, να μοιραστείς. Αλλά έτσι μέρα με τη μέρα όλο και μακραίνουν οι αποστάσεις. Και τι να σου κάνουν οι λίγες ημέρες διακοπών που προσπαθείς να τα προλάβεις όλα και να ξεκουραστείς (λέμε τώρα).

Έχω καταλήξει λοιπόν ότι το πολυτιμότερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους αγαπημένους μας είναι ο χρόνος μας. Ο χρόνος για να τους πάρεις τηλέφωνο να δεις τι κάνουν. Ο χρόνος για να τους γράψεις μία κάρτα ή ένα email. Ο χρόνος για να τους στείλεις ένα δωράκι με το ταχυδρομείο. Ο χρόνος για να τους στείλεις μία φωτογραφία και ένα χαμόγελο. Ο χρόνος για να κάνεις ένα skype call (και να καταφέρετε να τα συντονίσετε όλα ώστε να γίνει πραγματικότητα). Ο χρόνος για να τους σκεφτείς τώρα που γεννάνε, που ανοίγουν νέο μαγαζί, που κάνουν νέες συνεργασίες, που τα παιδιά τους ξεκινούν σχολείο, που πέρασαν τις ιώσεις, που τσακώθηκαν, που μετακομίζουν, που αγχώνονται, που προσαρμόζονται που που που. Να τους σκεφτείς και να το δείξεις. Αν είσαι κοντά είναι τόσο πιο εύκολο. Αρκεί ένας καφές ή ένα ποτήρι κρασί. Αν είσαι μακριά συμβιβάζεσαι με ένα μήνυμα ώστε να ξεκινήσουν αυτές οι μαραθώνιες αλληλογραφίες ή ένα τηλεφώνημα. Είναι και αυτό όμως κάτι. Και δεν είναι ούτε αυτό αυτονόητο.

Παρατηρώ σε αρκετούς από τους αγαπημένους μας ανθρώπους ότι εγκλωβίζονται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, στον δικό τους μικρόκοσμο, αυτό της "στενής" οικογένειας, και πολύ δύσκολα βρίσκεται πλέον αυτός ο πολυπόθητος αλλά και απαραίτητος χρόνος για τους έξω. Και να σας πω την αλήθεια, τις περισσότερες φορές είμαστε εμείς, ο συνοδοιπόρος και εγώ, που θα πάρουμε τηλέφωνο, και θα στείλουμε φωτογραφίες, και θα κανονίσουμε video calls, και θα μοιραστούμε τα νέα μας, και θα ρωτήσουμε για τα δικά τους, αλλά δεν πειράζει. Το στενάχωρο είναι όταν συνειδητοποιείς ότι ακόμα και άνθρωποι που ζουν πραγματικά τόσο κοντά, είναι τελικά τόσο μακριά. Γιατί δεν βρίσκουν στην χαοτική καθημερινότητα που οι περισσότεροι ζούμε αυτά τα λίγα λεπτά ώστε να δείξουν τη νοιάξη τους και την αγάπη τους. Είναι όμως τόσο απαραίτητα αυτά τα λεπτά. Γιατί μετά όλο και μεγαλώνει η απόσταση, μερικές φορές ανεπιστρεπτί.

Μια φίλη που ζει στο εξωτερικό αρκετά χρόνια τώρα μου μιλούσε με μεγάλη απογοήτευση για τους φίλους της εν Ελλάδι. Ότι πολύ γρήγορα την "ξέχασαν", την "αμέλησαν". Πολύ γρήγορα τα τηλεφωνήματα αραίωσαν και όταν εκείνη επισκέπτεται -πλέον- την Ελλάδα, τους συναντά όλο και πιο λίγο σε όλο και πιο "τυπικές" συναντήσεις. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, για εκείνη, που μια μελλοντική επιστροφή στην Ελλάδα δεν είναι στα σχέδιά της. Και στεναχωρήθηκα. Γιατί όταν το συζητούσαμε, εμείς μετρούσαμε μόλις λίγους μήνες στην Ελβετία. Και άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το τετελεσμένο μέλλον όλων τελικά των σχέσεων εξ αποστάσεως. Σας λέω λοιπόν πως όχι. Γιατί δεν θέλω να είναι. Γιατί οι σχέσεις είναι σχέσεις όπου και αν βρίσκεσαι. Και η αγάπη είναι αγάπη, και η νοιάξη είναι νοιάξη. Αρκεί να την θρέφεις, να την εκφράζεις και την συντηρείς. Αρκεί να βρίσκεις αυτά τα λίγα λεπτά να τους σκεφτείς, να τους νοιώσεις και να τους μιλήσεις.

Βρείτε το χρόνο. Δεν στοιχίζει τίποτα. Θα προσπαθήσω και εγώ να τον βρίσκω όλο και πιο συχνά.

ανδριάνα

ΥΓ. Είναι φοβερές οι συγκυρίες μερικές φορές. Την ανάρτηση αυτή την είχα γράψει ημέρες τώρα αλλά δεν είχα προλάβει να την ετοιμάσω ώστε να δημοσιευθεί. Και στο ενδιάμεσο, να 'σου το καμπανάκι....

How was your week?

• Την Παρασκευή ο καιρός δεν ήξερε ακριβώς τι ήθελε... Έτσι ξεκίνησε με συννεφιά, συνέχισε με βροχή και ολοκλήρωσε με ήλιο. Ευτυχώς με σχετικά καλές θερμοκρασίες.
• Αφού λοιπόν ο μικρός ακολούθησε το αγαπητό μας πλέον πρόγραμμα (φτου φτου), δηλαδή ύπνο κατά τις 10.00 για μία ωρίτσα, έφαγε και βγήκαμε βόλτα με το καρότσι.
• Και τι πάπιες είδαμε, τι το πλοίο να δένει στο μικρό λιμανάκι, τι πουλιά, τι παιδάκια....
• Ήρθε και η Ρόζα και τακτοποιηθήκαμε στο αφράτο γκαζόν κοντά στον παιδότοπο του Hauterive για να κάνει και ο μικρός την κούνια του.
• Ύπνος #2 μες στην ίδια ημέρα! Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν τον είδα να χασμουριέται και να τρίβεται. Τι ευτυχία!
• Και άλλο πακέτο!! Αυτή τη φορά από την γιαγιά, με ένα δωράκι και βεβαίως την σφραγισμένη κάρτα. Ευχαριστούμε!
• Μαζί μπήκε και στο παιχνίδι και η θεία Βάσω! Τι καλά!
• Βράδυ Παρασκευής και ενώ τα -μεγάλα- αγόρια ήταν έξω για burgers και μπίρες, και ενώ το μικρό αγόρι κοιμόταν, η Ρόζα κ εγώ ετοιμάσαμε σπιτική πίτσα και απολαύσαμε το Sing. Πόσο ανακουφιστικά όμορφο, αισιόδοξο, πολύχρωμο και διασκεδαστικό. Να το δείτε. Είναι cartoon.
• Διάβαζα ένα άρθρο για το πόσο η ομορφιά απέχει τελικά από την τελειότητα. Τόσο που ένα απόλυτα συμμετρικό πρόσωπο είναι μάλλον άσχημο.
• Το Σάββατο το περάσαμε κατά το ήμιση σπίτι γιατί είχαμε επισκέψεις από υποψήφιους ενοικιαστές. Έτσι υποδεχτήκαμε την μαμά της Marine από την Lyon και μία ακόμη μαμά με τα 3 (!) της αγόρια.
• Και με την 2η κυρία να σας πω την αλήθεια στεναχωρήθηκα και συνειδητοποίησα πόσο υποκειμενικά είναι όλα. Γιατί εμείς, ένα ζευγάρι με ένα μωρό, νιώθουμε ότι δεν μας χωρά πια το όμορφό μας σπίτι, και εκείνη, μια μαμά με 3 παιδιά από 1 έως 8-9 ετών, το θεώρησε ευρύχωρο.
• Το απόγευμα που αποδεσμευτήκαμε από τις επισκέψεις, που ολοκλήρωσε τους ύπνους του ο μικρός και τα φαγητά του, πήγαμε μία βόλτα στο εμπορικό κέντρο και αγοράσαμε και τραπεζάκι βεράντας από το πουθενά!
• Μα ήταν τόσο όμορφο και σε τόσο καλή τιμή. Λέτε να είναι καλός οιωνός για την μετακόμιση;
• Δύσκολο βράδυ Σαββάτου μετά από αρκετό καιρό. Πρώτο ξύπνημα κατά τη 1 και επιστροφή στο κρεβάτι κατά τις 3.30. Ουφ.
• Και όλη την Κυριακή ήταν κάπως ο μικρός... με λίγα δέκατα, λίγη κούραση, λίγη γκρίνια.
• Κάναμε όμως ότι καλύτερο μπορούσαμε δεδομένων των συνθηκών (που περιελάμβαναν και βροχή για όλο σχεδόν το πρωϊνό).
• Cupcakes λοιπόν για τους φίλους που ήρθαν το απόγευμα, ωραίο ψάρι με λαχανικά και ρύζι για εμάς, μεσημεριανός ύπνος του φυστικιού (thank God!), απογευματινή βόλτα στη λίμνη και στις κούνιες, και γύρω στις 17.00 ήρθαν οι φίλοι για καφέ, τσίμπημα, παιχνίδι με τα μικρά (τον Στέφανο και την Χριστίνα), συζητήσεις σε 3 γλώσσες (ελληνικά - γαλλικά - αγγλικά... παραλίγο και γερμανικά! χιχι), γέλια και εξιστορήσεις.
• Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, βρήκα τον χρόνο ενώ τα αγόρια κοιμόντουσαν και έγραψα και το δικό μου γράμμα στον Στεφανάκο ετών 18. Το μόνο που μένει τώρα είναι να το καθαρογράψω.
• Τι να πρωτογράψεις και πώς να εκφράσεις αυτό που νοιώθεις με λέξεις..... Είναι η αγάπη πράγμα μαγικό και εξωπραγματικό μερικές φορές.
• Ήρθε και το email που περιμέναμε! Η Γαλλιδούλα της οποίας η μαμά είδε το σπίτι το Σάββατο, δήλωσε επίσημα ότι ενδιαφέρεται για το σπίτι! Νέος μαραθώνιος τώρα για να συγκεντρωθούν τα χαρτιά, να σταλούν στην μεσιτική, να τα μελετήσει (γιατί δεν πρόκειται για μια απλή περίπτωση καθώς δεν είνα κάτοικος Ελβετίας) και να μας πει το πολυπόθητο "ΟΚ"! Fingers crossed!
• Αχ αυτές οι αναρτήσεις.... Έπεσα τυχαία σε αυτή, και πάλι με έπιασαν τα κλάμματα. Μα πώς να συνηθίσεις την απουσία;
• Φίλος έλαβε ταχυδρομικώς κλήση στο Ελβετικό του σπίτι από την Γερμανική αστυνομία (πρόσφατα επέστρεφε οδικώς από την Γερμανία). Ως εδώ όλα οκ. Με φωτογραφία του ενώ οδηγούσε. Οκ. Για ποια παράβαση ήταν όμως η κλήση; Για μειωμένη απόσταση από το προπορευόμενο όχημα. No comments.
• Όμορφη Δευτέρα, ηλιόλουστη και γεμάτη! Κοιμήθηκε και ο μικρός με την αναχώρισή μας από τον παιδικό οπότε με τον MACη ανά χείρας καθίσαμε στο κεντρικό καφέ της πόλης, εγώ να δουλέψω και εκείνος να κοιμηθεί υπό τους ήχους των πουλιών (ο τυχερούλης).
• Εξίσου όμορφη και ηλιόλουστη και η Τρίτη... τουλάχιστον για τη μισή ημέρα. Ξεκινήσαμε το πλύσιμο των δοντιών και του μικρού (ναι ναι, και των 5!) και καταφέραμε και παίξαμε και το πρωί (αφού είμασταν στον πόδι από τις 6.00). 
• Με την άφιξή μας όμως στο σπίτι το μεσημέρι το μικρό φυστίκι έπαθε κρίση! Μάλλον δοντιών. Πόσους μήνες είχα να ζήσω τέτοιο κλάμα, τέτοιες φωνές, τέτοια απελπισία... Ουφ! Έτσι, για 2 ολόκληρες ώρες είμασταν αγκαλιά, με αυτόν να ουρλιάζει και εμένα να προσπαθώ να σκαρφιστώ χίλιους τρόπους να τον ηρεμήσω. Δεν ήθελε τίποτα.... ούτε πιπίλα, ούτε αγκαλιά, ούτε τραγούδι, ούτε τα κύμματα, ούτε χάδια..... Με τα πολλά, κοιμήθηκε, ξύπνησε, ξανακοιμήθηκε και κάπως ηρέμησε.
• Εννοείται ότι σε τέτοιες στιγμές θέλω να φάω ότι σοκολάτα βρω μπροστά μου.
• Ευτυχώς η φύση και οι φίλοι κατορθώνουν πάντα να απαλύνουν το φορτίο. Έτσι είχαμε κανονίσει τοπικό πικ-νικ στην κοντινή μας παραλία και ξεχαστήκαμε λιγάκι, τσιμπήσαμε, απολαύσαμε ήλιο, τον Στέφανο να τρέχει στα γρασίδια, τους κωπηλάτες και τους ιστιοπλόους.
• Πόσο μου έχει λείψει μια συναυλία! Ακούω για depeche, για jamiroquai..... 
• Ή έστω ένα ωραίο μπαράκι - κλαμπάκι. Ο συνοδοιπόρος με κοροϊδεύει ότι έχω γίνει "καραμό" (ορολογία της παρέας) και θέλω να με βγάλουν έξω να χορέψω. Θέλω όμως!
• Έγινε και η μετάβαση του φυστικιού στο φρέσκο γάλα, ανώδυνα και απολαυστικά. Lait bio, entrier de la Gruyeres.
• Με λυπήθηκε ο Θεός αυτή τη φορά και ο μικρός στο καθιερωμένο μεσημεριανό με τον Cesco κοιμόταν! Μία ωρίτσα δηλαδή ελεύθερη για φαγητό και κους-κους στα ελληνο-γαλλικά.
• Ποιος έφαγε πρώτη φορά παγωτό;; Ο Στέφανος στον παιδικό σταθμό!
• Εδώ σας θέλω: ακούς γαλλόφωνο σταθμό (που καταλαβαίνεις και 5 πράγματα) με ψιλοχάλια μουσική ή γερμανόφωνο (που δεν καταλαβαίνεις γρι) με καλύτερη;
• Ζέστη! 26 βαθμοί! Βόλτα λοιπόν στο κέντρο και spritz στο la plage που στήνεται κάθε καλοκαίρι με άμμο. Μαζευτήκαμε τελικά καμιά δεκαριά. 
• Από εξυπηρέτηση βέβαια... χάλια. Δυστυχώς κάτι συνηθισμένο στας ελβετίας.
• Μία Πολωνή συνάδελφος του συνοδοιπόρου νόμιζε ότι είναι Πολωνός και ήθελε να τον συγχαρεί για τα τόσο καλά ελληνικά του! Όταν σας λέω ότι αντί για γαλλικά εκείνος μαθαίνει Πολωνικά... Και του πάνε κιόλας. Λέτε στην προηγούμενη ζωή να ήταν Πολωνός;
• Έγιναν επιτέλους οι συνεννοήσεις και ήρθαν οι εγκρίσεις! Την δέχτηκαν την Γαλλιδούλα Marine για το διαμέρισμά μας οπότε βουρ και εμείς να υπογράψουμε το συμβόλαιο του νέου μας σπιτιού!! Πω πω!
• Μετακομίζουμε!!
• Καταλαβαίνετε τι μας περιμένει Ιούνη μήνα! Ευτυχώς θα έρθουν ενισχύσεις από την Ελλάδα.
• Yoga x2 = τικ!
• Δεν μας λυπήθηκε αυτή τη φορά, ο μικρός δεν κοιμήθηκε, έκανα την απόπειρα να συναντήσω τα κορίτσια, αλώνισε λιγάκι στα πατώματα του εμπορικού ο μικρός αλλά ήταν δύσκολη η κατάσταση.

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Ευτυχία είναι....

• Ευτυχία είναι να περνάς ένα δύσκολο, άυπνο βράδυ αλλά να υποδέχεσαι το πρωί τον μικρό "φταίχτη" με χαμόγελο και αγκαλιές.
• Ευτυχία είναι να φτιάχνεις cupcakes για τους αγαπημένους σου φίλους που θα περάσετε μαζί το απόγευμα της Κυριακής, και ο pepper να παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι (linger).
• Ευτυχία είναι να έχεις αγαπημένους φίλους σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελβετία με τους οποίους αισθάνεσαι τόσο άνετα ώστε να ταϊζουν το μικρό φυστίκι και να τον παρηγορούν όταν γκρινιάζει.

How was your week?

• 'Ηλιος! Επιτέλους! Μετά από κανά 10ήμερο συνεχούς βροχής.
• Έτσι, αφού ακολούθησε τον πολυ-αγαπημένο μας πρωϊνό του ύπνο ο μικρός, έφαγε και φύγαμε για περπάτημα.
• Καμιά ώρα μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο, καμιά ώρα εκεί τριγύρω με την Βάγια, την κάναμε την άσκησή μας για την ημέρα!
• Αργά το μεσημέρι κατάφερε να βγει για lunch break ο συνοδοιπόρος και να συνεχίσει τη δουλειά από το σπίτι.
• Το απόγευμα συνεχίσαμε το περπάτημα και τις βόλτες, αυτή τη φορά στο παραλίμνιο Colombier, παρέα με το πατίνι του μικρού.
• Μα πόσο πλάκα έχει! Δεν χορταίνω να τον βλέπω! Και κουνάει τα ποδαράκια του κανονικότατα και πηγαίνει γρήγορα! Και εννοείται δεν ήθελε να κατέβει.
• Αφού λοιπόν κάναμε και εκεί το περπάτημά μας, καθίσαμε στο ανακαινισμένο La maison du lac με το ωραίο του deck που θυμίζει λίγο Ελλάδα.
• Ο μικρός συνέχισε σε μεγάλα κέφια να προσπαθεί να πιάσει τις μπίρες, να βάζει τα χέρια του στον cappucino της Βάγιας, να τρώει τα ξυλάκια από τις γλάστρες.... καταλαβαίνετε!
• Το σαββατοκύριακο επιστρέψαμε στις καθιερωμένες -δυστυχώς- βροχές.
• Δεν πτοηθήκαμε όμως και το μεσημεράκι πήγαμε στην κοντινή Bienne και στο Street Food Festival. Κουκουλώσαμε τον μικρό με το αδιάβροχο κάλυμμα, πήραμε και εμείς τις ομπρέλες και πορευτήκαμε.
• Ευτυχώς είχε σκεπασμένο χώρο για να φας. Και η επιλογή ήταν δύσκολη... 50 stands από 35 χώρες. Pas mal!
• Τα αγόρια προτίμησαν ελληνικό σουβλάκι και εγώ σολομό ψημένο στα κάρβουνα σε ζεστό ψωμί.
• Ήρθαν και οι γιατροί και περπατήσαμε μέχρι έναν νέο πολυχώρο με εξαιρετικό καφέ (καφέ ως ρόφημα αλλά και ως χώρο).
• Έτσι φτάσαμε ωραία ως το απόγευμα και επιστρέψαμε σπίτι. 
• Πιο υποτονική Κυριακή, κατ' οίκον. Παιχνίδια, μαγειρέματα (γεμιστά!), συμμαζέματα, ξεκούραση, τηλεφωνήματα.
• Ήρθε και μία γλυκύτατη κυρία να δει το διαμέρισμά μας και ενθουσιάστηκε! Δυστυχώς όμως, λίγες ημέρες μετά μας απάντησε ότι τελικά είναι λίγο ακριβό για το δικό της budget. 
• Ουφ! Και υπολόγιζα σε αυτήν... Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο αγχώνομαι και απογοητεύομαι. Γιατί φοβάμαι ότι θα το χάσουμε το άλλο διαμέρισμα αν δεν υπογράψουμε σύντομα. Ουφ ξανά.
• Αλλά και τι να κάνεις.....;
• Τελείωσε -επιτέλους- και η εκτεταμένη ανακαίνιση - επέκταση του σπιτιού του αδελφού στο Miami! Και πόσο ωραίο έγινε! 
• Νομίζω ότι ένα μικρό σοκ θα το υποστούμε στα τέλη του μήνα που θα κατέβουμε Ελλάδα. Γιατί εδώ κοντομάνικο ακόμα δεν έχουμε βάλει, πόσο μάλλον πέδιλα και φορεματάκια. 
• Αγαπώ το νέο 'save' button του instagram!
• Μα πόσο χαρούμενο παιδί είναι μωρέ αυτός ο Στέφανος! Ειδικά όταν είναι ξεκούραστος! Τι ανεβοκατεβαίνει, τι σέρνεται στα πατώματα και κάνει σβούρες, τι χτυπάει παλαμάκια, τι ξεκαρδίζεται στα γέλια, τι κοπανάει τα χέρια του στο πάτωμα...
• Ηλιόλουστο απόγευμα Τρίτης και οι φίλοι γιατροί μας έκαναν επίσκεψη στο Neuchatel (μετά από πολύ καιρό) και έτσι βολτάραμε στο κέντρο οικογενειακώς και φάγαμε από μία πίτσα ο καθένας (διαιτητικά!).
• Και ο Στέφανος έφαγε την 1η του πίτσα για βραδινό. Περιττό να σας πω πώς έκανε! Σκέτη ζύμη έφαγε βασικά αλλά αυτό δεν τον πτόησε διόλου.
• Και το "ξενύχτησε" κιόλας επιστρέφοντας σπίτι 20.00+.
• Έφτασε και άλλο πακέτο! Αυτή τη φορά ήταν η κάρτα + το δώρο του αγαπημένου μας Δημήτρη. Και τα 2 για να ανοιχτούν σε 17 χρόνια!
• Μας έδωσαν και οι γιατροί τη δική τους κάρτα (μιας και στα γενέθλια του Στέφανου δεν είχαν έρθει) και το παιχνίδι που όλως τυχαίως τόσο καιρό θαύμαζε ο μικρός στο ιατρείο του παιδιάτρου μας.
• Έφτασε με το ταχυδρομείο και το εξαιρετικό δωράκι της φίλης μας Πελαγίας. Πόσο μας σκέφτεται και πόσο την σκεφτόμαστε. Βιβλιαράκι στα γαλλικά λοιπόν για τον μικρό Στέφανο.
• Και άλλα γεννητούρια. Αυτή τη φορά προστέθηκε η μικρή μας Ίρις στην παρέα. Να είναι όμορφη (μέσα και έξω) όπως η μαμά της. Ανυπομονούμε να την γνωρίσουμε από κοντά!
• Μα ο ταχυδρόμος να χτυπά πάντα το κουδούνι όταν κάνω yoga! Με αποτέλεσμα και να κόβω το μάθημα στη μέση (γιατί πρέπει να κατέβω στην είσοδο όταν πρόκειται για πακέτο) και να τον υποδέχομαι με σορτσάκι (και ας χιονίζει έξω).
• Αυτή τη φορά κατέφτασε το όμορφο καδράκι των Τριανταφυλλέων! Ευχαριστούμε!
• Πόσα πακέτα, πόσες κάρτες.... πόση χαρά. Ευχαριστούμε! Αναμένουμε και τα υπόλοιπα γράμματα με ανυπομονησία!
• Πατίνι περίπατος #3! Πάνω - κάτω τη λίμνη, με αυξομειώσεις ταχύτητας, χαμόγελα στους περαστικούς (εννοείται), κραυγές ενθουσιασμού και μία μικρή πτώση.
• Πτώμα όπως καταλαβαίνετε στην επιστροφή. Ούτε μπάνιο δεν άντεχε να κάνει.
• Κοριτσίστικος καφές το μεσημέρι της Πέμπτης και ευτυχώς ο μικρός κοιμήθηκε και έτσι είχα μία ολόκληρη ώρα ησυχίας. Απόλαυση.
• Έτοιμα και τα προσκλητήρια! Άμα έχεις τον άνθρωπό σου. Λες λίγα και καταλαβαίνει πολλά. Ούτε διορθώσεις δεν κάναμε.
• Προχωρούν και οι μπομπονιέρες και είμαστε σε καλό δρόμο προς το τελικό προϊόν.
• Μα αν είσαι 70 ετών πηγαίνεις να δεις διαμέρισμα που είναι στον 3ο όροφο χωρίς ασανσέρ;

Καλό σαββατοκύριακο!

ανδριάνα

Μήνας ♥12

Τι να σας λέω. Ένας χρόνος. Από τη μία λες "μόνο;" και από την άλλη "κιόλας;". Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα! Από τη μία είναι πλέον παιδί και από την άλλη τον έχουμε μαζί μας μόλις 12 μήνες. Στον τελευταίο λοιπόν αυτό, εορταστικό μήνα, περάσαμε όμορφα. Γιατί μας έκανε το χατίρι ο καιρός (κατά κύριο λόγο), μας έκανε το χατίρι και ο Στέφανος (κατά κύριο λόγο!) και έτσι κάναμε πολλές βόλτες και εκδρομές. Μέσα σε αυτό τον μήνα ήταν και το Πάσχα και το ταξίδι μας στην όμορφη Λυών.

How was your week?

• Μα τι ευτυχία! Να πηγαίνετε τον μπαμπά της οικογένειας το πρωί στη δουλειά, να συνεχίζετε οι 2 σας για γρήγορες δουλειές (ταχυδρομείο, σούπερ - μάρκετ), να επιστρέφετε σπίτι για παιχνίδια και εκεί κατά τις 10.00, με μόλις 10 λεπτά αγκαλιάς, να τον παίρνει ο ύπνος και να συνεχίζει αδιάκοπα και αφού τον έχεις τοποθετήσει στο κρεβάτι του.
• Ευτυχία πραγματική!
• Ξέρετε μέσα σε αυτή τη 1 ώρα τι πρόλαβα να κάνω; Συμμάζεμα της κουζίνας, αποστολή newsletter, αλληλογραφία για τη βάφτιση (2-3 διαφορετικοί παραλήπτες), αλληλογραφία για το σπίτι που είδαμε, πότισμα λουλουδιών, καφέ (αμέ!), έρευνα για προσκλητήρια, έρευνα για τον γάμο φίλης.... χαμός!
• Ο Στεφανάκος εισήχθη για 1η φορά και στην ινδική κουζίνα. Κους κους με λαχανικά και ψάρι! Και πολύ του άρεσε! Αλλά μάλλον και πολύ τον πείραξε.... 
• Μετά από 1 ημέρα αποχής από τα γαλακτοκομικά και "βόμβες" παντός τύπου (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες όπως καταλαβαίνετε), έστρωσε -ευτυχώς.
• Το μεσημέρι της Παρασκευής μας το περάσαμε στη φίλη Έλενα, παρέα με την Ρόζα και βέβαια τους μπόμπιρες! Τα είπαμε, τσιμπήσαμε, αναλύσαμε τα καλοκαιρινά σχέδια και χωριστήκαμε το απογευματάκι.
• Παιδίατρος για τον έλεγχο του 1 χρόνου και τα αντίστοιχα εμβόλια. 
• Και ο Στεφανάκος τα πάει μια χαρά, πιστός στη κλίμακά του, 8.900 κιλά και δραστήριος!
• Μετά από 1 εβδομάδα περίπου βροχής, να 'σου ο εξαιρετικός ήλιος το Σάββατο. Αφού λοιπόν παίξαμε το πρωί, φάγαμε τα πρωϊνά μας και ξανακοιμήθηκε ο μικρός για 1,5 ώρες περίπου (αυτές είναι ωραίες, νέες συνήθειες!), φύγαμε για Βέρνη.
• Μα πόσο όμορφη είναι. Ειδικά όταν έχει καλό καιρό και γεμίζει από κόσμο, και τραπεζάκια έξω, και υπαίθριες αγορές. Αυτή τη φορά ανακαλύψαμε και 2 νέα μέρη: το cafe - bar turnhalle και το πάρκο (ή platform όπως το αποκαλούν) μπροστά στον Καθεδρικό Ναό της Πόλης. Πω πω! Τι ανακάλυψη το 2ο! Τι θέα, τι ομορφιά, τι κόσμος! Από εκεί και η πιο πάνω φωτογραφία.
• Και αφού κάναμε την ωραία μας βόλτα, κοιμήθηκε ο μικρός, ήπιαμε τον καφέ μας περπατώντας, κατεβήκαμε στο άλλο αγαπημένο σημείο της πόλης, το εστιατόριο πάνω στο ποτάμι, με το ευκολομνημόνευτο όνομα Schwellenmätteli (ούτε να το διαβάσω δεν ξέρω). 
• Εκεί φάγαμε πραγματικά πρώτη φορά σαν οικογένεια οι 3 μας. Γιατί πολλές φορές έχουμε κάτσει για φαγητό (είτε σπίτι είτε έξω) και τρώμε εμείς και ο Στέφανος μασουλάει κανά ψωμάκι ή καμιά ριζογκοφρέτα. Τώρα όμως έτρωγε και αυτός παράλληλα το φαγητό του. Και περάσαμε τόσο ωραία!
• Σαββατόβραδο με ταινία: The Intouchables ή στην ελληνική Άθικτοι. Συγκινητική και αληθινή.
• Όμορφα έκλεισε το Σάββατό μας, όμορφα ξεκίνησε και η Κυριακή μας.
• Βγήκε ο συνοδοιπόρος για τρέξιμο, έπαιξα με τον Στεφανάκο εγώ (τι κιθάρες, τι τα καινούργια μας τουβλάκια, τι μετακομίσεις κουτιών), μιλήσαμε και με την μπαλαρίνα της οικογένειας που ετοιμαζόταν για την παράστασή της, φτιάξαμε και έναν κιμά, και πιστός στη νέα του συνήθεια, κοιμήθηκε κατά τις 10.00.
• Το μεσημεράκι ελπίζαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα οικογενειακώς αλλά πού να βρεις! Έτσι, κάναμε ωραία, μεγάλη βόλτα παρέα και με την Βάγια, χαζέψαμε την υπαίθρια αγορά που είχε στηθεί, ήπιαμε τον καφέ μας και μετά από ώρες επιστρέψαμε.
• Την ίδια συνταγή ακολουθήσαμε, αυτή τη φορά όμως δεν μας πολυπέτυχε η μπεσαμέλ και άρα είχαμε διαφορετικό, τελικό αποτέλεσμα το παστίτσιο. Δεν πειράζει. Από γεύση καλά τα πήγαμε.
• Ο μικρός όμως είχε -δυστυχώς- πτωτική πορεία.... Μετά τα κοιλιακά του, ακολούθησε και η μύτη και το φτέρνισμα. Και με τι πάνε όλα αυτά συνήθως πακέτο; Το βρήκατε, τα δόντια!
• Κυριακή βράδυ λοιπόν ξύπνησε κλαίγοντας ο κακομοίρης κατά τις 2.
• Είναι κάποιες ημέρες που απλά μετράς ανίστροφα το χρόνο μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου. Δυστυχώς.
• Έτσι, τον Μάη εμείς δεν τον πιάσαμε... Γιατί ξημέρωσε μία μουντή, βροχερή, κρύα ημέρα, μες στη γκρίνια. Well well... 
• Και όταν πηγαίνεις από τα λεπτά μπλουζάκια και τους 18 βαθμούς στα φουσκωτά μπουφάν και τους 6 εν μια νυκτί, ε, δεν βοηθά.
• Με αυτά και με εκείνα πεταχτήκαμε μέχρι το κοντινό εμπορικό κέντρο της Βέρνης (όπου εκεί δεν ήταν αργία) για να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις και να αγοράσουμε κοτόπουλο για κοτόσουπα (να βοήθησουμε λίγο το σύστημα).
• Και έλεγα από μέσα μου, πω πω... Μετά από 3 σερί ημέρες παρέα και την γενικότερη αδιαθεσία του, πώς θα τον αφήσω στον παιδικό Τρίτη πρωί; Θα έχουμε δράματα. Έλα όμως που προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά ο μικρός μας αποστόμωσε! 
• Πρώτη φορά, με το που είδε τη μία από τις δασκάλες του (τη Loredana) τέντωσε τα χέρια του για να τον πάρει αγκαλιά, κάθισε εκεί 2-3 λεπτά και μετά έκανε νόημα ότι θέλει να κατέβει. Κατέβηκε και άρχισε να μπουσουλάει προς τα παιχνίδια χωρίς να μου ρίξει ούτε βλέφαρο.
• Τι χαρά ήταν αυτή!
• Διάβαζα ένα άρθρο για το πόσο σημαντική είναι η χειρόγραφη γραφή. Και θα συμπληρώσω και πόσο όμορφη, πόσο προσωπική, πόσο πολύτιμη. Για αυτό και τα γράμματα για τα πρώτα γενέθλια του μικρού τα ζητήσαμε να είναι χειρόγραφα αντί για του εύκολου αλλά και τόσο πιο "πρόχειρου" email.
• Έφτασε και το 3ο γράμμα, αυτό του μέλλοντα νονού!! Και έφτασε και το δώρο του, το πρώτο του -ξύλινο- ποδήλατο. Ευχαριστούμε!
• Τι ημέρα και η Τρίτη! Email από το διαμέρισμα για το οποίο είχαμε εκδηλώσει ενδιαφέρον και αναμέναμε και τις εργασίες ανακαίνισης, και να μας δεχτούν. Ήρθε λοιπόν και ήταν θετικό!! Τα ταν! Τώρα;
• Τώρα τρεχάτε! Μετά από τα πρώτα emails με τον τωρινό ιδιοκτήτη και την μεσιτική εταιρεία, μας έγινε σαφές ότι είτε βρίσκουμε εμείς τον επόμενο ενοικιαστή (που έτσι κάνουν οι περισσότεροι εδώ) είτε αναχωρούμε τέλη Σεπτεμβρίου!
• Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, την Τετάρτη τρεχάτε ποδαράκια μου! Συμμάζεμα το σπίτι (αυτά παθαίνεις αν είσαι Παρθένος!), καλλωπισμός, φωτογράφιση, γράψιμο αγγελίας στα γαλλικά παρακαλώ (εξάσκηση δεν ήθελα;) και κοινοποίηση αριστερά και δεξιά. 
• Και τα emails ενδιαφέροντος άρχισαν να έρχονται από τις πρώτες κιόλας ώρες! Έτσι μαζεύτηκαν γρήγορα - γρήγορα 4 ενδιαφερόμενοι. Για να δούμε!
• Και όλες αυτές οι επικοινωνίες, οι αλληλογραφίες και τα (γαλλικά) άγχη ενώ ο μικρός δεν ήταν καθόλου στα κέφια του.
• Τετάρτη απόγευμα κάναμε και την επίσκεψή μας στον Ερυθρό Σταυρό να μας βοηθήσει η μαία με τα κοιλιακά του μικρού αλλά και γενικότερα με συμβουλές τώρα που πέρασε το 1ο έτος. Μαζί ήρθαν και οι νέοι στας Ελβετίας Λάζαρος - Εύα - Χριστίνα ώστε να κάνω εγώ την μεταφράστρια.
• Αυτό και αν ήταν εξάσκηση! Μιάμιση ώρες μετέφραζα γαλλικά - ελληνικά - γαλλικά.
• Η θεωρία για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνεται. Όποτε είναι αδιάθετος ο μικρός (από πυρετό, και τα κοιλιακά του μέχρι μπούκωμα), μετά από 3-4 ημέρες όλο και κάποιο δόντι σκάει. Ε, την Πέμπτη το πρωί λοιπόν, εκεί που τον ντύναμε να σου 4 (!) δόντια στην άνω σιαγώνα. Δύο αριστερά και δύο δεξιά από τα περήφανα δύο που όλο και μεγαλώνουν στο κέντρο.
• Μεσημεριανό με τον Cesco και για 1η φορά άκουγα τον μικρό να κλαίει ενώ περίμενα στην ουρά να πληρώσω. Σας είπα, κάτι περνάει αυτός και εμείς μαζί.
• Και κανονίζει ο Ιταλός Cesco ταξίδι στην Ελλάδα, πρώτη φορά με τους γονείς του. Και όταν του έλεγα ότι η Αθήνα έχει τη δική της, περίεργη, λίγο χαοτική ομορφιά, καμία σχέση όμως με την ομορφιά των Ιταλικών πόλεων, μου απαντούσε ότι οι "καλλιτέχνες" γονείς του την αγαπούν ήδη, και ας μην την έχουν δει, και είναι ενθουσιασμένοι  που θα αντικρύσουν επιτέλους με τα μάτια τους όσα τόσα χρόνια διάβαζαν στα βιβλία.
• Δύο φορές yoga δεν χώρεσαν αυτή τη φορά, αλλά έκανα ένα extended version για να το ισορροπήσω.
• Θυμάστε εκείνο το στενό σας τζιν που σκονίζεται στο βάθος της ντουλάπας; Νομίζω ότι όλοι (σίγουρα όλες) έχουμε από ένα. Εγώ λοιπόν το είχα χάσει στην μ.Σ. (μετά Στεφάνου) εποχή για ευνόητους λόγους. Και προχτές εμφανίστηκε! Και έκανα το μεγάλο τόλμημα να το δοκιμάσω. Και μπήκε! Το γιόρτασα με χειροποίητο παγωτό speculoos ;)
• Άλλος για το σπίτι μας; Ξεκίνησαν οι "ξεναγήσεις" την Πέμπτη το απόγευμα. 

Καλό σαββατοκύριακο!
ανδριάνα

Λυών

Λυών. Η τρίτη μεγαλύτερη Γαλλική πόλη, πρωτεύουσα του νομού Ροδανού, με μισό περίπου εκατομμύριο κατοίκους στο κέντρο της και πάνω από 2 εκ. στη γύρω περιοχή. Από τα δικά μας μέρη (τα Ελβετικά) είναι η κοντινότερη, μεγάλη, Γαλλική πόλη. Τόσο κοντά από την Γενεύη που κάποιοι πηγαίνουν και αυθημερόν για ψώνια. Το αποφασίσαμε λοιπόν και εμείς και περάσαμε το Πάσχα μας εκεί. Θέλαμε έναν κοντινό προορισμό, όμορφο, που να μην έχουμε επισκεφθεί και που να είναι προσβάσιμος με το αυτοκίνητο. Και η Λυών πληρούσε όλα τα κριτήρια. Και όπως αποδείχθηκε, και πολλά παραπάνω.