Being a child...

Ποιος ενήλικας θα συνέχιζε να παίζει ανέμελα, έχοντας παράλληλα 'κατακερματίσει' την εξωτερική του εμφάνιση; Έχοντας λερώσει με παγωτό την ροζ μπλούζα, έχοντας γεμίσει χώματα στο πρόσωπο, έχοντας σκίσει το ολοκαίνουργιο καλσόν;

Ποιος ενήλικας, από την άλλη, θα έπαιζε με τέτοιο αστείρευτο πάθος επί ώρες, κάτω από τον ήλιο, με μόνο 'όπλο' δυο παιχνίδια και δυο φίλους, παραμερίζοντας τα πάντα (γονείς, φαγητό, κούραση, δίψα, ζέστη) ώστε να κατορθώσει να σκίσει το ολοκαίνουργιο καλσόν και να βγουν τα δύο δαχτυλάκια στην επιφάνεια;

Πόσα μαθαίνεις παρατηρώντας τα παιδιά........

Σχόλια

  1. ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ! ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ. ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΣΟΦΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γι'αυτό αυτά λένε παιδιά και εμάς ενήλικες....Μακάριοι όσοι μπορούν να διατηρήσουν αυτήν την αθωότητα ως ενήλικες....ή έστω κομμάτι της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana