Ode to my family


Ξέρετε… ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που εξυμνούσαν την οικογένειά τους. Μη σας πω ότι το βρίσκω ενίοτε και λιγάκι ενοχλητικό να ακούω διθυράμβους από τα παιδιά για τους γονείς και το αντίστροφο. Όχι, δεν είναι δεδομένο ότι οι γονείς εκτιμούν τα παιδιά τους και το αντίστροφο. Νομίζω όμως ότι δεν αφορά κανέναν άλλον πέρα από την οικογένεια την ίδια αν αγαπάς τη μαμά σου, αν εκτιμάς τον μπαμπά σου ή αν θες να ξεμαλλιάσεις την αδελφή σου (no offence dear Z.). Ίσως όμως, πολλές φορές να έφτασα και στο ‘άλλο άκρο’ και να μην εξέφρασα αυτή την αγάπη, την εκτίμηση, τον θαυμασμό θεωρώντας τα όλα αυτά δεδομένα ή αυτονόητα. Μεγάλο λάθος. Το ξέρω. Και το ξέρω ότι είναι ίσως μία από τις αδυναμίες μου αυτή. Σας συμβαίνει και εσάς; Να σας είναι πιο εύκολο να μιλήσετε για τα όμορφα χαρακτηριστικά και ταλέντα των φίλων σας παρά της οικογένειάς σας; Λέτε να είναι κάποιο εφηβικό κατάλοιπο; Δεν μου είναι εύκολη αυτή η συνειδητοποίηση, ούτε η αλλαγή. Προσπαθώ όμως. Μερικές φορές σκέφτομαι, συνήθως παρατηρώντας κοντινούς μου ανθρώπους και οικογένειες, ότι αν συμπεριφερόμασταν στους φίλους και συντρόφους όπως στις μαμάδες και στους μπαμπάδες μας, μάλλον θα ήμασταν μόνοι στον κόσμο. Το λέω στην υπερβολή του αλλά καταλαβαίνετε.
Εγώ λοιπόν, η ανδριάνα, έχω την τύχη να έχω 2 γονείς και 2 αδέλφια (ένα από κάθε φύλο). Δύο γονείς που πορεύτηκαν από πολύ νέοι μαζί, που δημιούργησαν από το μηδέν, που παιδεύτηκαν αλλά που ποτέ δεν μας παίδεψαν. Μια μαμά που έκανε τον «ταξιτζή» στα παιδιά της και τους φίλους τους ακόμη και αν ήταν 3 το πρωί και έπρεπε να βάλει ξυπνητήρι και να έρθει με την ρόμπα (oh yes!) να μας πάρει από το Privilege και να κάνει τη διανομή! Ένα μπαμπά, που από το μικρό χωριό που δεν είχε καν γυμνάσιο, αποφοίτησε από το Berkeley στην Αμερική. Μία αδελφή που έχει καταφέρει να αλλάξει πολύ και πιστεύω ότι θα αλλάξει ακόμα κι άλλο γιατί το αξίζει, και έναν αδελφό που όσο μακριά και αν βρίσκεται η φωνή του είναι πάντα ζεστή.
Θα μπορούσα να γράφω εκθέσεις ολόκληρες, να σας περιγράφω απίθανες ιστορίες, να συγκινούμαι και να περιαυτολογώ, αλλά μάλλον δεν θα προσέφερα κάτι παραπάνω. Είμαι υπερήφανη για την οικογένειά μου και πολύ θα ήθελα να τους το δείχνω πιο συχνά. Θα προσπαθήσω.
ανδριάνα

Σχόλια

  1. Κάποτε ο αδελφός σου, στην τρίτη Δημοτικού, αν θυμάμαι καλά, έγραψε για την ημέρα της μητέρας μιά έκθεση πέντε αράδων....χωρίς υπερβολή...
    Στις τέσσερεις εξηγούσε γιατί τον αγαπούσαν οι φίλοι του, οι δάσκαλοί του, η γιαγιά του,...και πάει λέγοντας.
    Στην τελευταία έγραφε....."της μαμάς μου της φτάνει που αναπνέω"
    Και πιστέψτε με έτσι είναι...και το λέω όχι γιατί είμαι μαμά τριών υπέροχων, δύσκολων, χαρισματικών, έξυπνων, όμορφων,με έντονο χαρακτήρα...το καθένα τον δικό του...παιδιών...όχι...
    Το λέω γιατί είμαι μοναχοπαίδι και το εισέπραξα από την μαμά μου...που δεν την ένοιαζε αν της φώναζα...αν θύμωνα μαζί της...δικαίως ή αδίκως...αν έκλαιγα από τα νεύρα μου για αυτά που μου "έκανε"...αν βροντούσα τις πόρτες πίσω μου και έκανα ώρες να γυρίσω...αν της χρέωνα όλα μου τα λάθη, τις αποτυχίες, τα απραγματοποίητα όνειρα, τις κλεμμένες μου στιγμές...και ας μην έφταιγε...
    Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να ακούσει την πόρτα να γυρίσω σώα...να με πάρει τηλέφωνο, μετά την μισοσπασμένη πόρτα από τον βρόντο, και να μου απαντήσει στο σκληρό μου "τί θέλεις μωρέ μαμά πιά"...τίποτα παιδί μου, έτσι πήρα να δω αν είσαι καλά.
    Και όταν είχα δυσκολίες...οποιουδήποτε τύπου...ήταν πάντα εκεί με ένα λόγο παρηγορίας...και ας ήταν και άκαιρος...ήταν εκεί όμως.
    Γεμάτη ζεστασιά, κατανόηση, έτοιμη για βοήθεια, με έναν καλό λόγο, με ό,τι νόμιζε τέλος πάντων ότι βοηθούσε...
    Και μετά όλα αυτά χάθηκαν μέσα σε ένα πρωινό που αποφάσησε να μην ξανανοίξει τα μάτια της....
    Και κανείς δεν ήταν πια σαν αυτήν...κανείς δεν με έπαιρνε ...έτσι για να δει αν είμαι καλά...κανείς δεν ήταν εκεί με τον άκαιρο καλό λόγο...κανείς δεν μπορούσε να είναι στην θέση της...
    Και μετά ήρθαν τα όνειρα...και να οι νουθεσίες, οι συμβουλές, οι έπαινοι....ο καλός ο λόγος...
    Μόνο εκείνη έλειπε...
    Έτσι μάτια μου είναι οι "ΜΑΜΑΔΕΣ" με όλα τα γράμματα κεφαλαία...δεν θυμούνται τίποτα από αυτά που λένε τα παιδιά τους...δεν κρατάνε θυμό...ξεχνούν εύκολα...και , προ πάντων, είναι πάντα εκεί...στις χαρές και στις λύπες...στα καλά και τα δύσκολα...στα μεγάλα και στα μικρά.
    Πάντα υπερήφανες για τα κατορθώματά σας....πάντα με έναν "άκαιρο" καλό λόγο για τα λάθη και τις κακοτοπιές που βρήκατε.
    Δεν ξέρω αν είμαι σαν την μαμά μου...αλλά προσπαθώ να γίνω.
    Να είστε πάντα καλά...και να μην χρειαστεί ποτέ να ζητήσετε την βοήθεια της μαμάς...και ας είναι εκεί πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana