me vs. me

Όλοι έχουμε αυτό το μικρό διαβολάκι που εμφανίζεται στις πιο ευάλωτες και ακατάλληλες στιγμές. Ο 'inner critic' που λένε οι ψυχολόγοι που βγαίνει στην επιφάνεια με την παραμικρή αμυχή ανασφάλειας. Εκεί που προσπαθούμε κάτι να αλλάξουμε ή να τολμήσουμε. Εκεί που βάζουμε όλη μας τη δύναμη αλλά δεν ξέρουμε αν είναι αρκετή. Εκεί που εκτιθέμεθα στο άγνωστο. Εκεί που εξελισσόμαστε.

Ποια νομίζεις ότι είσαι; Έχεις πραγματικά τις απαντήσεις όταν δίνεις επαγγελματικές συμβουλές; Και αν τους πάρεις στο λαιμό σου και αποτύχετε; Και καλά να αποτύχεις εσύ, αν αποτύχουν και αυτοί μαζί σου; Πώς θα το αντέξεις; Το ξέχασες ότι έχεις να ασχοληθείς δημιουργικά με το αντικείμενό σου 2-3 χρόνια; Ότι η τελευταία σου εργασία στην ουσία σε πήγε λίγο πίσω αντί για μπροστά; Ότι στην επικοινωνία όλα αλλάζουν μέσα σε 1 μέρα, πόσο μάλλον σε μήνες ή χρόνια; Και τώρα που το γύρισες και νομίζεις ότι από τα reports και τα Δελτία Τύπου μπορείς να μεταβείς με την ίδια επιτυχία στις φωτογραφήσεις και τα social media; Είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος που εσύ απλά δεν τον ξέρεις! Νομίζεις ότι είσαι δημιουργική; Ότι έχεις ιδέες και εναλλακτικό τρόπο σκέψης; Κοίτα γύρω σου! Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν μία ολόκληρη ζωή. Που αυτό είναι το επάγγελμά τους. Που περιστοιχίζονται από καλλιτέχνες, γραφίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές. Που εκεί που βλέπεις εσύ 10 εκείνοι βλέπουν 100. Πώς θα ανταπεξέλθεις; Δεν βρίσκεις καλύτερα μια δουλίτσα να έχεις την ησυχία σου, το γραφειάκι σου, την ασφάλειά σου; Εκεί θα ξεχωρίσεις, όχι στα βαθειά νερά που μπαίνεις. Δεν είσαι και κανένα κοριτσάκι πλέον. Πρέπει να κατασταλάξεις. Τι εφηβικός ενθουσιασμός είναι αυτός που σε έχει πιάσει;

Σας θυμίζει κάτι; Είναι ο δικός μου "μικρός εαυτός". Αυτός ο τελειομανής που βρίσκει μόνο ψεγάδια και ανικανότητες. Που παραμερίζει τις επιτυχίες, τη διάθεση, την προσπάθεια και προσηλώνεται μόνο στο αποτέλεσμα. Που σκάβει τόσο βαθειά ώστε να βρει αυτό το ακριβές σημείο που σε πονάει πιο πολύ και να σε κρίνει. Ευτυχώς, οι εμφανίσεις του έχουν αραιώσει. Τώρα όμως που περνώ τους πρώτους μήνες σε μία διαφορετική επαγγελματική πραγματικότητα, βρήκε πρόσφορο έδαφος. Βρήκε την αγωνία μου, την ανασφάλειά μου και μου δημιουργεί αυτό τον κόμπο στο στομάχι. Σαν να περνάω από audition. Ευτυχώς έχω βρει τις τακτικές μου. Εκλογικεύω, κάνω λίστες, γράφω τα συν και τα πλην, ακούω τα καλά λόγια, τους ευχαριστημένους μου συνεργάτες και πελάτες, και προσπαθώ πολύ! Πιο πολύ! Και διαβάζω, και παρακολουθώ e-courses και video tutorials, και πηγαίνω σε μαθήματα για να μου αποδείξω ότι αφού το θέλω, θα τα καταφέρω. Και ευτυχώς έχω και το reality check μου που είναι ο συνοδοιπόρος. Που με επαναφέρει όχι νταντεύοντάς με, αλλά με την ουσία, την ειλικρίνεια και την καθαρή του ματιά. Που όταν του δείχνω γεμάτη ανασφάλεια τις φωτογραφίες που έβγαλα, τις μελετά ήσυχα και μετά μου απαντά "το απογείωσες το προϊόν" και εγώ χαμογελώ και ηρεμώ. Μέχρι την επόμενη φορά που ελπίζω σιγά σιγά να αργεί όλο και περισσότερο. Μέχρι τότε, υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι κάνω ότι καλύτερο μπορώ, και ότι έχω τις καλύτερες προθέσεις. Άρα, κάτι καλό θα βγει για όλους... και για εμένα, και για τους συνεργάτες και πελάτες μου. Και ότι αξίζει να προσπαθείς για κάτι που σε γεμίζει. Και αξίζει να αλλάζεις γιατί αλλιώς δεν εξελίσσεσαι. Και η ρουτίνα είναι η ασφάλεια του ανασφαλή, η οποία όμως μετατρέπεται σε βάλτο. Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς στον 'μικρό σου εαυτό' και να ζήσεις μια επαναπαυμένη ζωή; Ας ελπίσουμε ότι το στοίχημα θα πετύχει. Αλλά αλήθεια, ποιος κρίνει και με ποια κριτήρια......;

ανδριάνα

ΥΓ. Το κείμενο αυτό μου βγήκε πηγαία διαβάζοντας για τον 'inner critic' της Lissa Rankin η οποία έχει πάντα το αξιοθαύμαστο θάρρος να μιλάει δημόσια με τόση ειλικρίνεια και αλήθεια.