How was your week?

  • Παρασκευή, παρασκευή! Και πήγαμε σούπερ-μάρκετ με τον συνοδοιπόρο, και πήραμε γλυκά για τους φίλους που μας είχαν καλέσει το βράδυ και είπαμε να πάρουμε και 1η φορά κόκκινο κρέας. Δύο λοιπόν φιλετάκια = 29 ευρώ! Πάλι καλά που δεν είμαστε  του κρέατος.
  • Και πήγαμε στους φίλους, και φάγαμε εξαιρετική σπιτική πίτσα από την Ρόζα, και καταφέραμε και οργανωθήκαμε για το 1ο μας κοινό ταξίδι τον Σεπτέμβριο προς Como. Yupie!
  • Συννεφιά και βροχές έλεγαν οι προβλέψεις, εμείς όμως δεν πτοηθήκαμε και έτσι κάναμε Σαββατιάτικη βόλτα στην Βέρνη που έσφυζε από κόσμο. Ήπιαμε και καφέ σε ένα εξαιρετικό μέρος με την Έλενα, αγόρασα και από το πουθενά χειμερινό μπουφάν που ήθελα.
  • Το βράδυ είχαν δεξίωση (γάμου;) στο πολυτελές ξενοδοχείο απέναντί μας και όλοι (μα όλοι) οι καλεσμένοι ήταν ντυμένοι στα λευκά! Κατάλευκα!
  • Τελευταία παράσταση των Ποντίων το Σάββατο και είχαμε υποσχεθεί ότι θα πάμε. Και ήμασταν εκεί κατά τις 8 και φύγαμε κατά τις 11.30. Και είχε ένα κρύο!! Ανταλλάξαμε και τα στοιχεία μας ώστε να κρατήσουμε επαφή.
  • Και μέσα σε όλους τους Ελβετούς που μιλούν ελληνικά, να 'σου και ένας Ιταλός. Ο Cesco ή Τσέσκος -όπως συστήνεται α λα ελληνικά. Και είπαμε να συναντιόμαστε να κάνουμε εξάσκηση: εγώ στα γαλλικά και αυτός στα ελληνικά. Καταλαβαίνετε!
  • Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στο καντόνι του Vaud και συγκεκριμένα στην Παγκόσμια Ολυμπιακή Επιτροπή λίγο πιο έξω από την Λωζάνη και στο Vevey.
  • Στην Ολυμπιακή Επιτροπή πρέπει να μείναμε τουλάχιστον 2 ώρες. Και ήταν εντυπωσιακά και ιδιαιτέρως συγκινητικά. Ειδικά αν είσαι Έλληνας.
  • Στο Vevey περπατήσαμε στη διάσημή του riviera, φάγαμε αγγλικό fish & chips, θαυμάσαμε τα εξαιρετικά κτίρια και τα πολύχρωμα λουλούδια, περπατήσαμε πολύ και επιστρέψαμε. Αν είχε και καλό καιρό θα μπορούσαμε να κάνουμε ολοήμερη εκδρομή.
  • Before Sunrise, Before Sunset και Before Midnight. Κατάφερα και είδα την τριλογία σε διαδοχικές σχεδόν ημέρες και ήταν μαγεία.
  • Και έγινε το 1ο 'μάθημα' με τον Cesco και ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα γαλλικών που έχω κάνει (ή μήπως ήταν ελληνικών;). Επί 2+ ώρες μιλούσαμε ασταμάτητα σε ένα μείγμα ελληνικών - γαλλικών, αλληλοσυμπληρωνόμασταν, αλληλο-διορθωνόμασταν, κρατάγαμε τις σημειώσεις μας, λύναμε τις απορίες μας και εντέλει, ώρα με την ώρα, γινόμασταν και καλύτεροι.
  • Και στο τέλος του είπα ότι είναι πολύ συγκινητικό για εμένα, μία Ελληνίδα, να συναντώ έναν νέο άνθρωπο ο οποίος επέλεξε να μάθει ελληνικά ενώ στην ουσία δεν θα του φανούν πουθενά χρήσιμα. Και αφού με ρώτησε τι σημαίνει "συγκινητικό" και του εξήγησα, δάκρυσε, και μου είπε ότι και για εκείνον είναι συγκινητικό αυτό που μόλις του είπα.
  • Όλως τυχαίως, έπεσα πάνω σε μια παλιά ανάρτηση για τον Ralph, τον αγαπημένο σκύλο της οικογένειάς μας. Και συγκινήθηκα. Άτιμες αναρτήσεις που ξεφυτρώνετε από το πουθενά.
  • Αυτά παθαίνεις αν έχει η πολυκατοικία κοινό πλυντήριο. Συναντάς τον γείτονα και μαθαίνεις πώς είναι η ζωή στην Αργεντινή, πώς έχει γυρίσει τον κόσμο παίζοντας ποδόσφαιρο και πώς ονειρεύεται την συνέχεια στην Ελβετία. Και όλα αυτά εκεί γύρω στις 23.00.
  • Η πολυκατοικία μας ανανεώθηκε αποκτώντας ολοκαίνουργιες, κιτρινωπές τέντες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Καλό σαββατοκύριακο.
Αυτό +1 έμειναν για τον Αύγουστο και μετά τρέχουμε ολοταχώς για τη νέα σχολική χρονιά.

ανδριάνα

Σχόλια

  1. Κατάλευκα?!!!
    Που να 'ξεραν οτι στην Ελλάδα αν έσκαγες μύτη στα λεύκα, προσκεκλημένος σε γάμο, η νύφη δεν θα στο συγχωρούσε ποτέ!

    Καλό Παρασκευοβραδο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χιχι.. ναι! Ευτυχώς, κάποια πράγματα έχουν ξεφύγει από την παγκοσμιοποίηση και μπορούν ακόμη και υπάρχουν μικροί, άγραφοι κανόνες. Καλό σκ!

      Διαγραφή
  2. Αχ...ο Ralph μας....
    Νάξερες πόσες φορές ανατρέχω συνειδητά στην συγκεκριμένη ανάρτηση για να την διαβάσω και να συγκινηθώ....όπως και αυτή για την Ματούλα μου....
    Η συγκίνηση είναι ένα ξαλάφρωμα ψυχής....έτσι τουλάχιστον την εκλαμβάνω εγώ...και μου κάνει καλό να βουτώ μέσα στην μνήμη για αγαπημένες ψυχές και ακριβές στιγμές....με κάνει να ελπίζω για κάτι εξ ίσου μεγάλο και σπουδαίο στο μέλλον....
    Και ναι έρχονται και τα μεγάλα και τα σπουδαία με την ίδια συγκίνηση....η άφιξη στην ζωή της μικρής Αριάννας....και τώρα .... ο επικείμενος γάμος της Σοφούλας που μου ξαναθύμισε την πολυαγαπημένη μου Ματούλα....που θα προσπαθήσω να της "¨περιγράψω" ό,τι ένοιωσα και ό,τι ψυχανεμίστηκα για την ευτυχία της ακριβής μικρής της....να της τα περιγράψω και να της πω και τις λεπτομέρειες....τις αγαπημένες της λεπτομέρειες...για το τί και πως το φορούσε ο καθείς....
    Οι άνθρωποι οι δικοί μας δεν χάνονται ποτέ όταν δεν τους ξεχνούμε.....
    Έτσι έκανα ψυχικό μνημόσυνο της μαμάς μου , του μπαμπά μου και των γιαγιάδων μου με την επίσκεψή μου στους τόπους όπου μεγάλωσαν....και που προσπάθησαν τόσο πολύ να μου τους κάνουν οικείους και να τους αγαπήσω όσο και αυτοί....και τα κατάφεραν....
    Είναι , είπαμε, ξαλάφρωμα ψυχής η βουτιά στην μνήμη......με αφόρητη συγκίνηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ. Απλά μας λείπουν. Πολύ.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana