Ήταν από τα πρώτα σοκολατένια κέικ που είχα φτιάξει. Ήμουν στην 1η μου δουλειά οπότε πρέπει να ήμουν εκεί γύρω στα 22-23. Τότε, που έψαχνες online συνταγές, τις εκτύπωνες (κρυφά στη δουλειά... σσσσσς) και τις αρχειοθετούσες σπίτι σε κλασέρ. Το δικό μου ήταν μώβ και ήταν χωρισμένο σε 2 κατηγορίες: γλυκά και αλμυρά. Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να τυπώσω συνταγή. Πλέον το pinterest κάνει όλη τη δουλειά, πιο οικολογικά και γρήγορα. Τα βιβλία όμως μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής δεν τα απαρνιέμαι... όσα χρόνια και αν περάσουν. Αυτό λοιπόν ήταν το κέικ που είχε εντυπωσιάσει τους πάντες. Γιατί ήταν ΤΟΣΟ μαλακό, τόσο υγρό. Κάτι ανάμεσα σε κέικ, σουφλέ και brownie. Και θυμάμαι ακόμα το σοκ μου όταν συνειδητοποίησα ότι η συνταγή απαιτούσε να αραιώσεις αυτή την εκπληκτική ζύμη που είχες φτιάξει με 1 κούπα βραστό νερό λίγο πριν το ψήσιμο. Πω πω! Και τώρα; Πώς θα βγει; Δεν θα ψηθεί ποτέ! Εμπιστεύτηκα όμως την συντάκτρια του the best moist chocolate cake recipe και βγήκα νικήτρια!
Την συνταγή την ακολούθησα πιστά (μόνη αλλαγή το ελαιόλαδο αντί του σπορέλαιου, και η εναλλακτική με το γάλα αντί του buttermilk που δεν υπάρχει ούτε εδώ στην Ελβετία) για αυτό και δεν σας την αντιγράφω. Μπορείτε να την βρείτε εδώ.
Καλή επιτυχία!
ανδριάνα
ανδριάνα
Τώρα στον "απρόσκλητο" επισκέπτη....τον μονογενή από τας Αμέρικας...που σου έκανε την μεγαλύτερη έκπληξη...τί κέικ θα φτιάξουμε?/
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο χάρηκα αυτήν την απρόσμενη επίσκεψή του στην αδελφή του....νάστε πάντα δεμένοι και αγαπημένοι..
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι....και αλοίμονο αν είμασταν....αλλά έχουμε κοινά πράγματα που μας δένουν...κοινή ζωή χρόνων....αγάπη.....
Είμαστε "οικογένεια"....με ό,τι περιλαμβάνει ο όρος...
Τυπική, αγαπημένη και φασαριόζικη ελληνική οικογένεια...
Πάντα υπάρχουν ωραίες στιγμές να θυμάστε...ωραία πράγματα....ωραία γεγονότα....λιγότερο ωραία γεγονότα....θλιβερά γεγονότα....όλα δικά σας και δικά μας....που τα ζήσαμε, τα περάσαμε, τα γελάσαμε, τα χαρήκαμε, τα κλάψαμε....όλοι μαζί....
Η ευχή μου...να είστε πάντα "οικογένεια" με τα καλά και τα κακά....όλα μέσα στην ζωή είναι...φτάνει να μην μας κρατάν πίσω....
Πάντα μπροστά και πάντα με την καρδιά και την σκέψη και την ψυχή στην πατρίδα και την οικογένειά σας....
Να χαρείτε ο ένας τον άλλον...έστω και για λίγο....είναι πολύτιμο....
Και η μαμά από μακρυά...χαίρεται τριπλά....για την συνάντησή σας....και συγινείται...που τα παιδάκια της πρέπει να κάνουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν και να τα πούν....αγγίζοντας, φιλώντας, μυρίζοντας, αγκαλιάζοντας, γελώντας και κλαίγοντας.....δια ζώσης όχι μέσω υπολογιστών και κινητών...