Η Σύμη


Αγαπημένη φίλη της αδελφής μου επέλεξε τη Σύμη για τις φετινές της διακοπές. Και γέμισε τα timelines μας με ομορφιά. Έτσι, με πήγε και εμένα πίσω.... Και νοστάλγησα. Πόσα χρόνια να είναι; Το βρήκα. Εννέα! Τότε που 6 φίλοι αποφασίσαμε να επισκεφθούμε -επιτέλους- αυτή την ανεπανάληπτη ομορφιά της Σύμης. Έξι φίλοι, χωρίς παιδιά (τι παιδιά; άγαμοι είμασταν όλοι τότε), χωρίς αυτοκίνητο, σε ένα σπίτι, με 2 μαγιώ και 2 σορτς. 

Πόσες ώρες περπατούσαμε την ημέρα κάτω από τους 40 βαθμούς; Πόση ζέστη είχε; Και πόσα σκαλιά για να ανέβουμε στην πανέμορφη μονοκατοικία που μέναμε; Τόσα που όταν χρειαζόμασταν νερά πηγαίναμε στο κεντρικό μπακάλικο, φορτώναμε την καρότσα, μπαίναμε και εμείς πίσω και πηγαίναμε σπίτι. Πόσα καΐκια τρέχαμε να προλάβουμε; Πόσα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες και στα μικρά μπαράκια απολαύσαμε; Πόσα σκαλοπάτια για να ανέβεις στο Χωριό και να φας την περιβόητη αστακομακαρονάδα; Πόση ανεμελιά, πόση ελευθερία.... Μέχρι και μικρά σκαφάκια νοικιάσαμε και οργώσαμε (που λέει ο λόγος) το νησί από θαλάσσις. Εκεί ο φίλος Γ. καθόταν μόνος για καμιά ωρίτσα να κοιμηθεί ενώ εμείς από το διπλανό καραβάκι τον πειράζαμε. Εκεί ο ίδιος φίλος, που μόλις είχε αποφασίσει να κόψει το κάπνισμα, μάς ξαγρυπνούσε με τον ολονύχτιο βήχα του. Αυτά είναι τα καλά του να μένεις στο ίδιο σπίτι. Και τα καλά τα εννοώ, δεν τα έβαλα σε εισαγωγικά. Εκεί ο συνοδοιπόρος κεντούσε κάθε βράδυ με τις ατάκες του.... Και δώστου γέλια που σου έκοβαν την ανάσα. Και κάθε απόγευμα είχαμε το "τάμα" μας στο γνωστό ζαχαροπλαστείο για γαλακτομπούρεκο και μιλφέιγ. Μέχρι και τι ώρα άνοιγε ξέραμε και στεκόμασταν απέξω. Μα με τόσο περπάτημα και τόσο ιδρώτα την χρειαζόμασταν τη θερμίδα μας. Και τα απογεύματα πλακωνόμασταν όλοι στο after sun γιαούρτι (που ήταν πολύ trend τότε) γιατί είχαμε κάνει μαύρισμα Κενυάτη! Και χαζεύαμε τα μεγαλόπρεπα, ξύλινα, τεράστια ιστιοπλοϊκά (τουρκικά επι των πλείστον) και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα νοικιάσουμε και εμείς κάποτε ένα. Και βρήκαμε μέχρι και τον Τούρκο manager και πήραμε προσφορά -με μάγειρα. Και ακόμα μελετάμε τον γιο του Ιταλού εστιάτορα που μάλλον φλέρταρε με τα κορίτσια της παρέας, ένα εκ των οποίων προσπαθούμε να βρει και άλλες, και άλλες ερωτήσεις να του κάνει, μάλλον για να μείνει λίγο παραπάνω. Και εμείς να γελάμε και τα αγόρια να γουρλώνουν τα μάτια τους. Και παντού είχε κατσίκες και καίγαμε ελληνικό καφέ (τότε το μάθαμε και αυτό το κόλπο) για τις μέλισσες και τις μύγες. Και τότε τα κινητά μας δεν ήταν smartphones οπότε στήναμε τις φωτογραφικές μας για να απαθανατίσουμε τη στιγμή. Και ένα βράδυ, τα κορίτσια της παρέας αποφάσισαν να μου κάνουν beaute... και δώστου μαλλί, και βαψίματα, και ντυσίματα. Και είμασταν όλοι ανεξαιρέτως πιο αδύνατοι, και πιο fit, και πιο νέοι, ίσως και πιο ωραίοι... Μπορεί και όχι. Και στον γυρισμό.... μισή ημέρα είχαμε στη Ρόδο και μας παρέλαβε οικογενειακή φίλη μίας εκ των κοριτσιών και μέσα σε λίγες ώρες μας είχε εξιστορήσει την πιο πολύπλοκη, πονεμένη, σουρεάλ ιστορία της οικογενείας της στην οποία εμπλέκονταν Έλληνες και Τούρκοι, διαζύγια, εξαφανίσεις, θρησκείες, βεντέτες... Κανονική σαπουνόπερα!

Αχ! Πόσο όμορφα ήταν... Και η Σύμη αλλά και αυτή η αίσθηση ανεμελιάς. Τι κρίμα που δεν υπήρχε το lifelikes τότε να σας τα έγραφα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Φίλοι, αναμένω τις προσθήκες σας. Και το ιστιοπλοϊκό μας περιμένει.

ανδριάνα

Σχόλια

  1. Προσθήκες; Μόνο; Μυθιστόρημα θα μπορούσαμε να γράψουμε...

    - Ποδόσφαιρο στο μπαλκόνι, χωρισμένοι δίκαια (μπουμπούνα το!).
    - Συναυλία - αποτυχία Χρήστου Νικολόπουλου με τον Ηλία Μακρή (που δεν έστριψε ποτέ).
    - Αστακομακαρονάδα (- ες).
    - Κοκτέιλ με μπάλα παγωτού στην Καλή Στράτα.
    - Φούρνος - σειρήνα που τα ψωμιά του "έσπαγαν μύτες" από το ξημέρωμα στο λιμάνι.
    - Carabinieri, η ατάκα του συνοδοιπόρου (σου και μας) που κόντεψε να μας ξεκάνει (τα αγόρια) μπροστά στον Ιταλό με το ρολόι τοίχου στο χέρι.
    - Πρώτη βραδιά με πίτσες και τις μπύρες να μας βγαίνουν από τη μύτη μετά από άλλη ατάκα του συνήθη υπόπτου.
    - Δυο βαρκάκια μεσοπέλαγα, στο ένα όλοι στεγνοί και στο άλλο όλοι μούσκεμα (τι σου είναι η εμπειρία).
    - Ο Αρμάνι incognito στην παραλία (λέμε τώρα...)
    - Η Κ. ως άλλη Ντάλια...
    - Πόσο ωραία περάσαμε στην... Κούβα!
    Θα μπορούσα να γράφω και να εξιστορώ ώρες.
    Οι διακοπές στη Σύμη - για μένα προσωπικά - ήταν ένα μεγάλο δώρο. Δώρο που μου κάνανε οι φίλοι μου (μιας και τρύπωσα από το παράθυρο). Οι φίλοι μου - η οικογένειά μου - τα τιμαλφή μου.

    Σας αγαπώ ρε.
    Και σένα κορίτσι των γενεθλίων που μας τα θύμισες όλα αυτά. Σου εύχομαι ότι λαχταράει η ψυχή σου. Και θα σε πάρω και τηλέφωνο να στα πω τραγουδιστά!

    γμ

    Υ.Γ. Θα ξαναπάμε στη Σύμη. Ο κόσμος να χαλάσει. Γιατί δεν θυμάμαι αν η μητέρα του Fabriccio (ή του Luca, ή του Paolo, ή όπως αλλιώς λεγόταν) δούλευε σε ιδιωτικό ή δημόσιο νοσοκομείο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο γέλασα, χαμογέλασα, συγκινήθηκα και αγαλλίασα με όλα τα παραπάνω! Ευχαριστώ!
      Μα πού τα θυμάσαι όλα;; Και πόσα ακόμα που τα έχει ξεχάσει το μυαλό, όχι όμως η καρδιά. Στη Σύμη θα πιω απόψε και σε όσα συμβολίζει.

      ΥΓ. Αυτό με το δημόσιο νοσοκομείο το θυμόμουν και εγώ αλλά είπα να μην μας εκθέσω τόσο... Αχ, τι ωραίο γενέθλιο δώρο αυτή η αναπόληση και η αγάπη.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Όταν το κομπλιμέντο προέρχεται από εσένα έχει άλλη αξία....

      Διαγραφή
  3. Και η παντομίμα πάνω στη βάρκα που η Κατερίνα έφαγε την τούμπα μέσα στο νερό πάνω στη μίμηση και το κυριλέ εστιατόρειο που πήγαμε όταν αποχώρησαν τα αγόρια και τις κρέπες που φάγαμε πάλι όταν αποχώρησαν και τους στείλαμε τον λογαριασμό που πρέπει να ήταν ο πιο χαμηλός που κάναμε σε αυτές τις εξωτικές διακοπές και η απαγγελία cosmopolitan στην παραλία (έχω και φωτό) και 2 ελιές στην κοιλιά μου που φύτρωσαν από τον πολύ ήλιο και αυτή η ονειρεμένη παραλία του Αη Γιώργη και τα φορτηγά που μάρσαραν κάθε πρωί κάτω από το μπαλκόνι περιμένοντας το πλοίο και μας ξύπναγαν και η Κατερίνα που ήθελε να πάμε στη Χάλκη και προσπαθούσε να τα βρει με τον κάπτεν και σταματημό δεν έχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω πω ναι, η παντομίμα με την πτώση! Και το ωραίο εστιατόριο. Πω πω... ούτε 1 μήνα να κάναμε διακοπές, τόσο γεμάτες ήταν.

      Διαγραφή
  4. Ax....Τί ωραίες αναμνήσεις!!!! να ξέρεις αυτές "γράφουν" στην ζωή του καθενός...
    Αυτές χρωματίζουν τα χρόνια, τους μήνες , τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά της ζωής μας.
    Όλες...και οι καλές και οι κακές....γιατί όπως λένε και οι σοφοί όλου του κόσμου...πώς θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το καλό, αν δεν υπήρχε το κακό...
    Αυτές τρυπώνουν βαθειά μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας....κρύβονται σαν πολύτιμα πετράδια κάτω από την γη, και περιμένουν κάτι τέτοιες ευκαιρίες να ξετρυπώσουν και να λάμψουν...
    Γιατί αν δεν λάμπεις όταν θυμάσαι τέτοιες υπέροχες στιγμές....με τί θα λάμψεις
    Αυτές διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας....ναι αμέ....μας πλάθουν, μας γαλουχούν, μας μαθαίνουν, μας "¨σκαλίζουν" την προσωπικότητά μας.
    Γιατί δεν γεννιόμαστε με εμπειρίες....
    Αυτές λοιπόν σκαλίζουν το γλυπτό που λέγεται Ανδριάνα.
    Και βγαίνει η γυναίκα που λέγεται Ανδριάνα.
    Και μην παραπετάς και τις κακές, ή άτυχες στιγμές...και αυτές παίζουν τον ρόλο τους...
    Αυτές μας ενδυναμώνουν για να μπορούμε να έχουμε διάθεση και κέφι για ακόμη ωραιότερες αναμνήσεις....για ακόμη ωραιότερες στιγμές
    Έτσι για να "ξορκίσουμε" τις κακές.....χρήσιμες και αυτές
    Μακάρι η ζωή όλων σας να είναι γεμάτη με τέτοιες αξέχαστες και "χρυσές" αναμνήσεις
    Μακάρι να φτάσετε στα βαθειά γεράματα και να είστε όλοι μαζί και να τις θυμάστε και να δακρύζετε
    Μακάρι να μπορέσετε να περάσετε και στα παιδιά σας τα "τιμαλφή" (που είπε και αγαπημένος μου Γ) και να τα εκμεταλευτούν κατάλληλα.
    Να είστε πάντα καλά και πάντα να περνάτε καλά παιδιά ΄μου....γιατί παιδιά μου σας νοιώθω όλους
    Και σας ευχαριστώ από καρδιάς που κάνατε τέτοιο ανεκτίμητο δώρο στην μικρή μου Ανδριάνα ΄που είναι μόνη με το μικρό φυστίκι την ημέρα των γεννεθλίων της.
    Γιατί αυτά τα δώρα είναι αυτά που δεν μετριούνται με τίποτα, δεν ανταλάσσονται με τίποτα, δεν ξεχνιούνται με τίποτα, δεν χάνονται στο πέρας του χρόνου
    Μάνουν εκεί αγέρωχα να σας θυμίζουν πώς κάποτε ήσασταν τόσο μα τόσο πολύ ευτυχισμένοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana