Έμπνευση

Ξέρετε, η έμπνευση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Και εμένα ήρθε εν μέσω του barre μαθήματος γυμναστικής το πρωί του Σαββάτου. Και όχι, δεν ήρθε από την γυμνάστρια η οποία είναι φέτες (κυριολεκτικά) και γλυκύτατη, συνδυάζοντας δύναμη με ευλυγισία, αντοχή με ευεξία, ευγένεια με χιούμορ. Μία γυναίκα έμπνευση, δεν το συζητώ, για πολλούς λόγους! Ίσως μιλήσουμε για την Céline μιαν άλλη φορά... Άλλες όμως μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Ήταν δύο γυναίκες στην πρώτη σειρά. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ήταν στην πρώτη σειρά, σε ένα τόσο απαιτητικό μάθημα, κάτι λέει (εγώ ακόμα δεν το έχω τολμήσει). Και όχι, δεν ήταν οι τυπικές "αθλήτριες" που θα περίμενες ή οι μπαλαρίνες που συχνά-πυκνά μας επισκέπτονται και μας αφήνουν άφωνους.

Η μία, ήταν μια κυρία ακριβώς μπροστά μου. Σίγουρα διένυε την 6η δεκαετία της ζωής της, ίσως και την 7η. Σταθερή θαμώνας του μαθήματος. Την έβλεπες και την καμάρωνες! Είχε φορέσει το ωραίο της κολάν, με την ωραία της μακριά μπλούζα. Είχε τα σκουλαρίκια της, τα βραχιόλια της, το κραγιόν της. Φαινόταν πόση φροντίδα είχε δώσει στον εαυτό της ώστε να έρθει στο μάθημα. Στο μάθημα όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι αρκετά νεότερος και όπου η ένταση είναι αρκετά ανεβασμένη (ακόμα και για εμάς που μετράμε δυό-τρεις δεκαετίες λιγότερες). Και ακολούθησε όλο το μάθημα, προσαρμόζοντάς το όπου χρειαζόταν, με πείσμα όμως και χαμόγελο. Φαινόταν στο πρόσωπό της πόσο καλά αισθανόταν, πόση αυτοπεποίθηση είχε ώστε να είναι εκεί, για εκείνη! Χωρίς να συγκρίνεται με άλλους, ούτε καν με τον νεότερο εαυτό της.

Η άλλη, ήταν διαγωνίως αριστερά μου. Πρώτη θέση πάλι και μάλιστα μπροστά από τη δασκάλα άρα όποιος έριχνε μια ματιά να δει τι κάνουμε, αναπόφευκτα κοιτούσε και εκείνη. Αυτή ήταν νέα, το πολύ στα 30, και παχουλούλα. Πρώτη φορά την έβλεπα στο μάθημα. Πόση θέληση και πείσμα είχε. Της ήταν δύσκολο αλλά όχι δυσάρεστο. Σταματούσε, ξανάρχιζε, ανάσαινε βαριά, ίδρωνε, έπαιρνε πιο ελαφριά βαράκια, της πρότεινε εναλλακτικές η δασκάλα.... Με χαμόγελο δεχόταν τις συμβουλές και συνέχιζε. Για μία ώρα έδωσε ότι είχε. Και στο τέλος χαμογελούσε όπως στην αρχή. Γιατί και εκείνη, όπως και η κυρία με τα σκουλαρίκια μπροστά μου, ήταν εκεί για εκείνη! Όχι για να συγκριθεί, ούτε για να κάνει επίδειξη των ικανοτήτων και των κοιλιακών της. Ήταν εκεί να απολαύσει το μάθημα, να τεστάρει τα όριά της, να προχωρήσει ένα βήμα προς τον στόχο της. Μου θύμισε μία blogger που είχα βρει τυχαία, παχουλούλα και εκείνη, η οποία αγαπούσε τόσο τη γυμναστική! Έκανε τόσα αθλήματα... από σκι μέχρι skateboard και από τέννις μέχρι κολύμβηση. Και εξηγούσε πώς αρκετοί, εμμέσως πλην σαφώς, την ρωτούν πώς γίνεται να αθλείται τόσο και να είναι παχουλή. "Μάλλον κάτι κάνεις λάθος". Και εκείνη εξηγούσε πως δυστυχώς, στη σημερινή "πλασματική" πραγματικότητα που ζούμε, έχουμε ξεχάσει την ευεξία που μας προσφέρει η άθληση. Την απόλαυση του να αθλείσαι απλά για τη χαρά που σου προσφέρει και όχι για τους κοιλιακούς ή για να χωρέσουμε σε εκείνο το φόρεμα.

Τις θαυμάζω αυτές τις γυναίκες και προσπαθώ και εγώ να αποκτήσω αυτήν την αυτοπεποίθηση ώστε να είμαι "εγώ". Να με αποδέχομαι, να με αγαπώ, να με φροντίζω και να με εξελίσσω. Χωρίς σύγκριση. Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι ότι μπορώ να κατακτήσω το Έβερεστ και άλλες που προσπαθώ να συμμαζέψω τις ανασφάλειές μου. It's ok. Παίρνω δύναμη όμως και από αυτές τις γυναίκες που νιώθω ότι νιώθουν τόσο άνετα στο σώμα τους. Επίκαιρο θέμα μιας και ξεκινούν ήδη τα άρθρα και οι συζητήσεις περί bikini body. Λες και η γυμναστική, η ευεξία, η υγεία έχουν εποχικότητα.

ανδριάνα