Φυτο-ζωώντας

Όχι, όχι! Όχι εκεί που -κατά πάσα πιθανότητα- πήγε ο νους σας. Ότι είμαι δηλαδή ανενεργός, άβουλος. Το άλλο! Ζώντας με φυτά! Αλήθεια, ζείτε εσείς με φυτά; Είτε εντός είτε εκτός του σπιτιού σας; Εγώ πολύ και ανέκαθεν! Ανεξαρτήτως του μεγέθους του σπιτιού, του είδους, της περιοχής, της χώρας, πάντα είχα φυτά. Ευτύχησα να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με κήπο. Και όχι απλό κήπο, δηλαδή κάτι θάμνους και γκαζόν, αλλά κήπο ενεργό! Με λεμονιές, συκιές, ροδακινιές, φραουλιές. Κήπο που άλλαζε μορφή κάθε εποχή και μας γέμιζε με τα καλούδια του, τις ομορφιές του, τις ευωδίες του. Ευτύχησα επίσης να έχω γονείς και γιαγιά φυσιολάτρες! Η γιαγιά Ευδοκία που έμενε μαζί μας, ενώ δεν είχε βιώματα εξοχής και χωριού (στον Πειραιά είχε μεγαλώσει), ζούσε για τη φύση! Επισκεπτόταν την άλλη γιαγιά στο χωριό (η οποία ήταν αγρότισσα όλη της τη ζωή) και φύτευαν κολοκυθάκια και μελιτζάνες. Και όταν έλειπε, η πρώτη της ερώτηση στο τηλέφωνο ήταν "Ποτίσατε;". Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό και ενώ έφυγε ανήλικος ακόμα και το επάγγελμα και τα βιώματά του ήταν πολύ διαφορετικά, πάντα επέστρεφε (και επιστρέφει) στη φύση. Ειδικά μετά την συνταξιοδότησή του, ο κύριος όγκος του χρόνου του είναι με την φόρμα του "εργάτη", να σκαρφαλώνει στην πανήψιλη συκιά, να κλαδεύει, να μαζεύει λεμόνια, να δένει τις αναρριχώμενες τριανταφυλλιές, να βάζει λιπάσματα. Η μαμά μου, έχει ειδίκευση στα φυτά εντός του σπιτιού και της βεράντας.... Ορχιδέες, λίλιουμ, γαρδένιες, βασιλικοί, παχύφυτα, κάκτοι. Για να είμαστε ειλικρινείς όμως, από τα τρία τέκνα της οικογενείας, μάλλον μόνο εγώ κληρονόμησα αυτήν την αγάπη. Ακόμα και ως παιδί όταν ζούσα ακόμα στο πατρικό μου, εγώ ήμουν αυτή που τους παρακίνησε να πάρουμε κηπουρούς ώστε να ανα-διαμορφώσουμε ένα μέρος του κήπου (αυτό στην πρόσοψη). 

Τα αγαπώ τα φυτά! Τα θαυμάζω! Τα καμαρώνω! Θεωρώ ότι είναι το πιο όμορφο διακοσμητικό που μπορείς να έχεις, εντός του σπιτιού, και η καλύτερη θέα εκτός. Για αυτό και η επιλογή κατοικίας ήταν πάντα στα προάστια. Ώστε είτε να έχω κήπο είτε να βλέπω κήπους. Για εντός του σπιτιού, δεν το συζητώ! Αυτή τη στιγμή, ενώ το ελβετικό μας σπίτι έχει κήπο με πανύψηλα πλατάνια και έλατα και τριανταφυλλιές και τόσα άλλα, εντός έχουμε ακόμη μία μικρή "ζούγκλα". Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, στο σπίτι μας υπάρχουν γύρω στα 15-20 φυτά εσωτερικού χώρου, με αυξητική τάση. 

Έχω τις ορχιδέες, που κάποιες μετρούν χρόνια, και τις οποίες αναμένω με υπομονή και φροντίδα να ανθίσουν κάθε φορά (βρήκα και κάτι θαυματουργά ενισχυτικά που τους βοηθούν πολύ). Η κάθε μία είναι διαφορετική (άλλο χρώμα, άλλη ποικιλία) και η κάθε μία ανθίζει στον καιρό της. Ψέμματα δεν θα σας πω. Δεν έχουν όλες επιβιώσει. Μετά από κάποια χρόνια ζωής, κάποιες μάς άφησαν. Ίσως ήθελαν μια επιπλέον φροντίδα, μια μεταφύτευση που δεν έκανα. Το έχω όμως υπόψιν και παρακολουθώ στενά αυτές που έχω τώρα ώστε να δω τα σημάδια και να κινηθώ αντίστοιχα.

Έχω βεβαίως και την αγαπημένη μου Pilea peperomioides που άλλοι αποκαλούν chinese money plant, ακόμη και pancake plant, αλλά εγώ προτιμώ το πιλέα. Την είχα ερωτευτεί online και δεν μπορούσα να την βρω πουθενά ώσπου ακριβώς την ημέρα που μετακομίζαμε στη Λωζάνη, πετάγομαι στο μικρό, συνοικιακό μας φυτώριο στο Neuchatel ώστε να αγοράσω ένα αποχαιρετιστήριο φυτό - δώρο στην διαχειρίστρια. Μπαίνω και τι βλέπω; Μια πιλέα! Παίρνω το δώρο της διαχειρίστριας, παίρνω βεβαίως και την πιλέα. Η πρώτη λοιπόν ζει ήδη 3 χρόνια μαζί μας. Και μελέτησα αρκετά, και την ίδια και τα συγγράμματα, για να την καταλάβω. Και αυτή το εκτίμησε και μεγάλωσε εντυπωσιακά! Έτσι, έχει ήδη "γεννήσει" τέσσερα παιδάκια που μεγαλώνουν εξαιρετικά στα δικά τους γλαστράκια (ξέρετε, έχει αυτήν την μαγική ιδιότητα να γεννά παιδάκια τα οποία μπορείς να χωρίσεις με προσοχή και να μεταφυτέψεις ώστε να ξεκινήσουν μια δική τους, νέα ζωή). Το πιο παλιό από τα παιδάκια το οποίο αριθμεί πάνω από ένα χρόνο ζωής, είναι πλέον κανονικό φυτό! Μεγάλωνε όμως τόσο και η "μαμά", και είχε ψηλώσει τόσο ώστε ο λεπτός κορμός της να μην αντέχει. Έτσι, πέρσι το καλοκαίρι, πήρα τη μεγάλη απόφαση και της έκοψα την κορυφή και μοίρασα την υπόλοιπη στα δύο. Είχα διαβάσει χίλια άρθρα για να βρω την καλύτερη λύση και κατέληξα σε αυτήν. Πόση αγωνία είχα! Τώρα, σκεφτόμουν, θα μου πεθάνουν και τα δύο, και η "μαμά" και το παιδί. Το έκανα όμως καθώς ήταν μονόδρομος. Με μεγάλη χαρά έχω να μοιραστώ μαζί σας ότι χαίρουν άκρας υγείας μαμά, παιδί και τα τέσσερα μικρότερα μωρά. 

Έχω και την άλλη αγαπημένη, την begonia maculata, την πουά. Μα πείτε μου! Ποιος ξύπνησε ένα πρωί και είπε "μμμμ, λέω αυτό το φυτό να το κάνω πουά". Μα είναι μαγική η φύση! Αυτήν την είχα αγοράσει ως ένα μικρό γλαστράκι που καθόταν υπερήφανα πάνω από το τζάκι μας. Μεγάλωνε όμως πολύ και έτσι, σήμερα που σας γράφω, μετά από κανά-δυο μεταφυτεύσεις μέσα σε αυτά τα 2 περίπου χρόνια, είναι το μεγαλύτερο φυτό του σπιτιού, με ύψος πάνω από ένα μέτρο. Έχω πάρει ειδικά υποστυλώματα ώστε να μεγαλώνει και προς τα πάνω, είναι και σε μια γλάστρα που έχει ούτως ή άλλως πόδια (άρα ύψος) οπότε δεσπόζει στο σαλόνι. Με βλέπω σε λίγο καιρό, να κρεμάω από το ταβάνι σχοινιά για να αναρριχηθεί!

Έχω και αρκετά κρεμαστά! Το ένα είναι το string of hearts το οποίο ξεκίνησε ως μικροσκοπικό φυτό στο δωμάτιο του Στεφανάκου, και αφού μεγάλωσε τόσο ώστε να φτάσουν οι καρδούλες στο πάτωμα, μεταφέρθηκε στο ψηλότερο ράφι της εισόδου όπου συνεχίζει να μακραίνει. Το δεύτερο είναι ένα φουντωτό common ivy το οποίο έχει βρει τη θέση του από την αρχή, εκεί στη γωνία του τζακιού, και ρίχνει τα κλαδάκια του σπάζοντας το λευκό που το περιτριγυρίζει, αγκαλιάζοντας το όμορφο πρόσωπο της άγνωστης κυρίας που κάθετα δίπλα του. Ακόμη δύο γλάστρες φιλοξενούν τον κλασικό, αγαπημένο, ανθεκτικό πόθο που μεγαλώνει τόσο γρήγορα, με τα γυαλιστερά του φύλλα, ζητώντας μόνο τα βασικά (λίγο νερό, λίγο φως και λίγη αγάπη). Έχω και άλλα μικρότερα φυτά, κάποια παχύφυτα και κακτάκια τα οποία είναι οι survivors καθώς ζητούν λίγα και απλά. Α, έχω και μία σανσιβέρια (ακούει και στο "η γλώσσα της πεθεράς" και είναι εξαιρετική επιλογή για πρώτο φυτό) και ένα bonzai που στολίζει το μπάνιο μας! Έχω και άλλα αλλά πού να σας τα γράφω όλα. Ας επικεντρωθούμε στα βασικά.

Τα αγαπώ. Αγαπώ να τα φροντίζω, να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να μετρώ τις μέρες μέχρι να ανθίσουν, να εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που πετυχαίνω παλιές φωτογραφίες και συνειδητοποιώ την πρόοδό τους. Σαν να είναι παιδιά μου. Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, με αγωνία τρέχω να τα δω και να επιβεβαιώσω ότι επιβίωσαν από την απουσία μου. Και όπως τα παιδιά, είναι το κάθε ένα μοναδικό! Με ξεχωριστές ανάγκες και αρετές! Εκεί που το ένα λαχταρά τον ήλιο, το άλλο μεγαλουργεί στη σκιά. Εκεί που το ένα διψά και χαμηλώνει τα φύλλα του ακόμη και μετά από μόλις λίγες μέρες ανυδρίας, το άλλο "πνίγεται" και προτιμά να έχει μερικές μέρες ξηρασίας μεταξύ ποτισμάτων. Είναι τέχνη να βρεις το σωστό σημείο και τη σωστή φροντίδα. Και με το που φτιάξεις το ιδανικό σκηνικό για το καθένα, να ΄σου οι μεταφυτεύσεις (αναπόφευκτες!). Και δώστου μεγαλύτερες γλάστρες και δώστου το μοίρασμα σε περισσότερες. Ε, πώς νομίζετε κατέληξα εγώ ήδη στα 20; Μόνο από την αρχική πιλέα έχω αυτή τη στιγμή 5 επιπλέον φυτά. 

Ξέρω, κάποιοι έχουν έτοιμη τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν πώς να τα φροντίσουν, ότι στα χέρια τους μαραζώνουν, ότι δεν το 'χουν. Εγώ θα πω ότι για όποιον τα αγαπά, θα βρει τον τρόπο. Υπάρχουν άλλωστε πολλά φυτά low maintenance από τα οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε ώστε να ανέβει η αυτοπεποίθησή μας. Είναι θεωρώ εξαιρετικό μάθημα και για τα παιδιά! Η φροντίδα, η υπομονή, η ρουτίνα, η συνεργασία. Να μην ξεκινήσω να απαριθμώ τα γενικότερα πλεονεκτήματα της κηπουρικής στην υγεία και τον ψυχισμό μας.

Τι περιμένετε λοιπόν; Συμβουλευτείτε τον κηπουρό της γειτονιάς σας για το φυτό που ταιριάζει στο χώρο και στον τρόπο ζωής σας και ξεκινήστε. 

ανδριάνα