Είμαι 30 και είμαι καλά!


Μεγαλώνουμε ή μικραίνουμε; Γιορτάζουμε ή κρυβόμαστε; Ποτέ δεν καταλάβαινα τους φίλους που ‘έκρυβαν’ τα γενέθλιά τους, τα χρόνια τους, τους έπιανε μελαγχολία,  ένιωθαν 'μεγάλοι'... ακόμα και αν έκλειναν μόλις τα 30!
Η δική μου φιλοσοφία εμπερικλείεται στην πολύ εύστοχη ατάκα ενός καλού φίλου σε παλαιότερη αντίστοιχη συζήτηση: θα προτιμούσαμε να μην γιορτάζουμε γενέθλια; Στην ουσία γιορτάζουμε άλλον ένα χρόνο ζωής! Αν είμαστε και υγιείς, έχουμε αγαπημένους ανθρώπους και σκεφτόμαστε θετικά, τότε νομίζω οφείλουμε να γιορτάζουμε διπλά! Είναι πολύ λυπηρό, ίσως και λίγο ‘άδικο’ για τους ίδιους μας τους εαυτούς, να χαραμίζουμε μια ευκαιρία εορτασμού για χάρη της ματαιοδοξίας μας (μην και πούμε ότι κλείνουμε τα 30 και νομίζουν ότι μεγαλώσαμε).
Με αφορμή λοιπόν τα σημερινά γενέθλια (όχι τα δικά μου, του συνοδοιπόρου), θα ήθελα πολύ να βλέπω εορτάζοντες να βροντοφωνάζουν τα δημιουργικά χρόνια που έχουν ζήσει και να το γλεντάνε μέχρι πρωίας! Χρόνια καλά!


ΥΓ. Και επειδή έχω σκάσει τις τελευταίες ημέρες με την μιζέρια και μοιρολατρία που διακρίνω, εμπνευσμένη από ένα ακόμη καταπληκτικό (δεν μπορώ να βρω τη σωστή λέξη!) άρθρο της Ρέας Βιτάλη στο protagon, ναι, το 2010 ήταν μια πολύ όμορφη χρονιά για εμένα! Είμαι η Ανδριάνα και είμαι καλά... Αν σκέφτεστε το αντίθετο, συλλογιστείτε τις πρόσφατες καταστρεπτικές εικόνες των συνανθρώπων μας στην Αυστραλία που έχουν χάσει τα πάντα κάτω από το νερό. Μία σκέψη αρκεί για να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε και θεωρούμε δεδομένα.... Κρίση, ξε-κρίση, δεν παύουμε να ζούμε και να αγαπάμε!

Σχόλια

  1. Υγεία... Χαρα κ Καλή διάθεση πρέπει να έχουμε... Το κεφάλι ψηλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. I don't know,it's stupid being 30. I'm just not ready. It feels weird,like somebody's pushing me from behind (opos eixe pei kai o latremenos mou Murakami, mono pou anti 30, eixe 20)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που αξιωθήκαμε και φτάσαμε τα ...30...40...50...60...γιατί όσοι δεν τα έφτασαν δεν υπάρχουν ανάμεσά μας (βλέπε τον παππού σου)..έτσι στην οικογένειά μου δεν είχαμε ποτέ κόλλημα με τα χρόνια και τις ηλικίες...ακόμη και η φιλάρεσκη γιαγιά έλεγε με καμάρι ότι ήταν 80...85...ακόμη και 90...με μιάν υπενθύμιση ότι ήταν γεννημένη στο τέλος του χρόνου και τον φορτωνόταν άδικα....
    Και για μας ήταν θαυμάσιο το 2010...μας έφερε (παραμονές) μιάν απίθανη εγγονή...παντρέψαμε σ' έναν ονειρεμένο γάμο μιάν ερωτευμένη κόρη...(έστω κι αν ψιλογκρίνιαξε η μαμά στην αρχή) και βαφτίσαμε την κεχαριτωμένη μας Άρτεμις...τί άλλο θάπρεπε να μας φέρει για να είναι θαυμάσιο το 2010...άντε και εις άλλα με υγεία

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana