Πέρσι...

Μερικές φορές νιώθω σαν να έχω καταπιεί ένα ειδικό ξυπνητήρι, ένα ημερολόγιο…. Ενώ με τους αριθμούς και τις ημερομηνίες δεν τα πάω πολύ καλά, είναι φορές που έχω ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ξυπνάω το πρωί και κάτι να με περιμένει. Μετά από λίγη σκέψη, συνειδητοποιώ πάντα τη σημειολογία. Έτσι λοιπόν τις προάλλες, εντελώς αυθόρμητα έκανα την καθιερωμένη μου πρωινή επίσκεψη στο lifelikes και τσουπ από κάτω να’ σου η ανάρτηση “whatever will bewill be”. Κάνω κλικ και ξαναδιαβάζω το τότε και ξαναζώ για λίγο την πραγματικότητά μου 1 χρόνο (σχεδόν) πριν. 

Πω πω ... Πέρασε 1 χρόνος! Πόσο άβολη, αμήχανη, συγκινητική, ιδιαίτερη ήταν εκείνη η Τρίτη.... Να μην ξέρω τι να κάνω, σε ποιον να μιλήσω, τι να πω, πού να βάλω τα πράγματά μου, πού να πάω. Πήρα 2 τηλέφωνα και έστειλα 3 μηνύματα, όλα μονοσήμαντα: απολύθηκα. Και τις ερχόμενες ημέρες το επανέλαβα δεκάδες φορές σε φίλους, συναδέλφους (πρώην), συνεργάτες (πρώην)... Ακόμα θυμάμαι το σοκ, τις φωνές στα τηλέφωνα, τα γιατί... και βεβαίως εμένα να τους καθησυχάζω: είναι όλα οκ, μην ανησυχείτε, κάποια πράγματα απλά πρέπει να γίνουν, όλα έχουν το λόγο τους. Με κάποιους έχω να μιλήσω από τότε...

Πέρασε 1 χρόνος. Οι φωτογραφίες όμως είναι ακόμα σε εκείνον τον τοίχο και ας έχει αλλάξει η ομάδα κατά 50%. Είμαι εκεί, και δεν είμαι… Νιώθω τόσο κοντά στο έμψυχο υλικό, στις φίλες και πρώην συναδέλφους, και παράλληλα τόσο μακριά από το άψυχο (εντός και εκτός εισαγωγικών). Τι έζησα μέσα σε μόλις 1 χρόνο……….. είναι φοβερό. Είναι τύχη νομίζω να βλέπεις πίσω και να διακρίνεις γεμάτες ημέρες, αλλαγές, εξελίξεις, μαθήματα και βεβαίως χαρές, και βεβαίως ανασφάλεια! Δεν θα τον άλλαζα τον χρόνο αυτό… τους μήνες της ανεργίας μου (αυτούς με τίποτα!), τη νέα μου δουλειά (μμμ... σίγουρα όχι την αποδοχή της πρότασης), τις αποφάσεις που πήρα και δεν πήρα, τις δυσκολίες, τη συμπαράσταση, τις ματαιώσεις και τις αναμονές. Ούτως ή άλλως όλα είναι περαστικά και με ανακουφίζει να τα βλέπω έτσι.

Πού θα με βρει ο επόμενος χρόνος δεν ξέρω αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις…. :-)
Καλά να 'μαστε.

Σας (και μου) αφιερώνω λοιπόν το τραγουδάκι αυτό που μας είχε προσφέρει μία φίλη στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης…
ανδριάνα

Υ.Γ. Πόσο συγκινητικά είναι πάντα τα σχόλιά σας, αλλά ιδιαίτερα εκείνα…………

Σχόλια

  1. Πόσο δίκιο έχεις...Εμείς είμαστε και θα είμαστε εδώ για να μοιραστούμε κάθε χαρά και λύπη, όχι μόνο για τον επόμενο χρόνο αλλά για κάθε χρόνο που θα έρχεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τις "δουλειές" τις "κάνουν" ωραίες τα έμψυχα και όχι τα άψυχα...και δεν εννοώ άψυχα μόνο τα "μη έχοντα ψυχή" δηλαδή τα ανιτκείμενα...
    Υπάρχουν άνθρωποι πιο άψυχοι και από τους τοίχους...
    Υπάρχουν και αντικείμενα πιο έμψυχα και από τους ανθρώπους...
    Πόσα πράγματα δεν είναι συνδεδεμένα με αναμνήσεις, ένα γέλιο, ένα κλάμα, ένα ταξείδι, ένα αντίο, ένα καλωσόρισμα, έναν φίλο, έναν...μη φίλο...ένα ναι, ένα όχι, μια αγκαλιά, έναν θυμό, ένα τραγούδι, ένα ξέσπασμα.....
    Πώς θα τα πεις αυτά άψυχα...αφού τα βλέπεις και σου θυμίζουν, σου γελούν , σου κλαίνε, σου τραγουδούν, σε νανουρίζουν, σε θυμώνουν, σε καλωσορίζουν...
    Τρανό παράδειγμα το περιβόητο πλέγμα μου...το γεμάτο αναμνηστικά και δώρα...τα περισσότερα της αγαπημένης μου Μάτας....
    Και τα βλέπω, τα κοιτώ, τα χαϊδεύω, και θυμάμαι το γέλιο, το ταξείδι, το κλάμα, το καλωσόρισμα, το τραγούδι...και την φωνούλα..
    Άλεξ...έλα να δεις τί βρήκα και σούφερα....
    Αντιθέτως υπάρχουν και άνθρωποι, άνοστοι, άοσμοι, άχρωμοι, αγέλαστοι, άκλαυτοι...(ναι αυτούς όύτε ο πόνος δεν τους καταδέχεται)..ατραγούδιστοι, ...με μια λέξη ανύπαρκτοι...
    Αυτοί δεν πέρασαν από την ζωή σου...όχι δεν την άγγιξαν...απλά δεν πέρασαν...και ας μείνουν εκεί καιόπως είναι...
    Εσύ να ασχολείσαι με τους άλλους, τους τραγουδιστικού, τους γελαστούς, τους κλαυτερούς, τους ταξειδευτές....τους φίλους με μια λέξη και με τα γράμματα όλα κεφαλαία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana