Be kind


Πριν πολλά χρόνια, μου διηγήθηκαν μία ιστορία. Είναι σύντομη αλλά τόσο δυνατή που τη θυμάμαι ακόμα. Πήγαινε κάπως έτσι………. Είσαι στο λεωφορείο πρωί – πρωί για να πας στη δουλειά. Και έχει πολύ κόσμο, ως συνήθως. Και είσαι ήδη κουρασμένος και κακόκεφος. Και μπαίνει ένας κύριος με 2 παιδιά. Ο μπαμπάς τους θα είναι. Και αυτός είναι σιωπηλός. Τα παιδιά όμως κάνουν θόρυβο, πειράζουν τους συνεπιβάτες και ο μπαμπάς δεν μιλάει. Απλά τα κοιτάει. Πώς θα αντιδρούσες; Θα τους έκανες παρατήρηση; Θα επέπληττες τον μπαμπά για την ανατροφή των παιδιών του; Θα δυσανασχετούσες; Θα φώναζες; Και αν γνώριζες ότι αυτά τα παιδιά μόλις έχασαν τη μητέρα τους, και αυτός ο μπαμπάς τη σύντροφό του; Τότε; Πόσο διαφορετική θα ήταν η αντίδρασή σου;
Είναι τόσο εύκολο να κρίνουμε. Να βγάζουμε συμπεράσματα. Να νουθετούμε τους άλλους. Να τους βγάζουμε σκάρτους. Χωρίς να ξέρουμε ούτε το τόσο δα από αυτό που ζούνε. Και δεν μιλάω μόνο για τους αγνώστους. Μιλάω και για τους κοντινούς μας ανθρώπους. Τι κρύβει του καθενός το παρελθόν. Τι κρύβει του καθενός η καρδιά και το μυαλό. Όχι τι λένε, αλλά τι βιώνουν και πολλές φορές φοβούνται να το πουν. Τι τους κρατάει ξύπνιους τα βράδια.

Όταν είδα αυτό το βίντεο ένας κόμπος έκλεισε τον λαιμό μου. Πολύ θα ήθελα να το δείτε και εσείς και να φανταστείτε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεταφέρονται στα γραφεία, στους δρόμους, στα bar, στα σχολεία, στα πάρτυ… Οι ίδιοι άνθρωποι είναι με τις ίδιες ‘ιστορίες’. Ας δείξουμε λίγη συμπάθεια και κατανόηση και ας μην γνωρίζουμε την ιστορία του καθενός. Γιατί μπορεί πολύ απλά αυτός που σας έκλεισε σήμερα το πρωί στον δρόμο να χωρίζει με την γυναίκα του. Ή η συνάδελφος που γράφει αυτά τα εκνευριστικά emails να μην μπορεί να πληρώσει το δάνειό της. Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να δικαιολογούμε την ‘κακή’ συμπεριφορά αλλά να προσπαθούμε να μην την κρίνουμε, γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζουμε τίποτα. Είναι δύσκολο, το ξέρω.

Σχόλια

  1. Δεν ξέρω αν θυμάσαι μια συζήτηση με την κ. Δέσποινα που λέγαμε ότι αν διακρίνεις από μακριά έναν άνθρωπο ζορισμένο και τον πλησιάσεις με θετική διάθεση και ενέργεια μπορείς να βοηθήσεις και τη δική του ενέργεια να βελτιωθεί. Το έχω δοκιμάσει 2 φορές στη ζωή μου, σε μια σερβιτόρα και σε μια δημόσια υπάλληλο! Ε, λοιπόν, πιάνει! Απλά πρέπει εσύ να είσαι σε θέση να πάρεις απόσταση και να νιώσεις αυτή τη συμπόνια που λες κι εσύ. Είναι μαγικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανδριάννα χαίρε!Σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό, πέρασα να σου πω ένα γειά και να σου πω ότι μου αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής σου(αλήθεια,τι τρυφερή λέξη ο ''συνοδοιπόρος'').Δυνατό το κείμενο σου με μεγάλες αλήθειες.
    Να είσαι καλά πάντα..
    Όλγα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Όλγα: σε ευχαριστώ πολύ Όλγα! με συγκινείς... να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana