Grateful

Το θέμα της ευγνωμοσύνης με γυροφέρνει πολύ τον τελευταίο καιρό. Την μία είναι κάτι που διαβάζω, την άλλη η κάρτα που μου τυχαίνει στην yoga, την τρίτη μία συζήτηση φίλων.... Και η αλήθεια είναι ότι είναι ένα θέμα που νιώθω πολύ κοντά στην καρδιά μου. Γιατί νομίζω ότι πολύ συχνά, εμείς του Δυτικού και 'ανεπτυγμένου' κόσμου, παίρνουμε τόσα ως δεδομένα ώστε να έχουμε πάντα κάτι για να γκρινιάζουμε. Μία δικαιολογία για να είμαστε δυστυχισμένοι. Πόσο δεδομένο θεωρούμε λοιπόν ότι θα ανοίξουμε την βρύση και θα πιούμε καθαρό νερό; Ή ότι θα έχουμε επιλογή στο τι θα φάμε (ούτε καν περνάει από το μυαλό μας ΕΑΝ θα φάμε); Ξέρετε υπάρχει μία στατιστική (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ) που εξηγεί ακριβώς πόσοι συνάνθρωποί μας αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν καθαρό νερό, φαγητό, στέγη ή ακόμα και έναν υπολογιστή. Αν λοιπόν ο κόσμος ήταν όλος και όλος 100 άνθρωποι, 17 δεν θα ήξεραν να διαβάσουν και μόλις 22 θα είχαν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεκατρείς δεν θα είχαν πρόσβαση σε ασφαλές νερό και 23 δεν θα είχαν στέγη.

Είναι εύκολο να αισθάνεσαι ευγνώμων όταν βλέπεις τα πρόσωπα των παιδιών στην Αφρική ή όσους βρέθηκαν στην άλλη άκρη της γης λόγω της βίας και του πολέμου. Παροδικά όμως. Τόσο όσο διαρκεί ένα ντοκυμαντέρ, ένα άρθρο στην εφημερίδα ή ένα τηλεοπτικό σποτ. Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι ευγνώμων κάθε ημέρα. Έτσι όμως θα έπρεπε να ξεκινάμε την ημέρα μας. Πρόσφατα, σε μια αντίστοιχη γιόγκικη συζήτηση, μας παρότρυνε η δασκάλα μας να γράψουμε 20 πράγματα για τα οποία είμαστε ευγνώμων, και κάθε ημέρα να προσθέτουμε και από ένα. Κάποιοι πανικοβλήθηκαν. Πίστεψαν ότι δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν τη δική τους λίστα. Μα μιλάμε για μόνο 20! Και όμως. Γιατί όταν παίρνουμε τόσα ως δεδομένα, τότε τι μένει για να είμαστε ευγνώμονες; Κάποιο ταξίδι, αν έχουμε έναν σύντροφο, μια καλή δουλειά. Τι γίνεται όμως αν δεν τα έχουμε όλα αυτά αλλά έχουμε ΟΛΑ όσα ονειρεύονται εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή; Ξυπνάμε δηλαδή υγιείς και μπορούμε να δούμε τον ήλιο, να ακούσουμε μουσική και να μυρίσουμε τα λουλούδια. Ξυπνάμε σε ένα αναπαυτικό κρεβάτι, με μοσχομυριστά σεντόνια και μία στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε μέσα στην ημέρα χωρίς να φοβόμαστε ότι κάποιος θα μας σκοτώσει ή ότι η πόλη μας θα βομβαρδιστεί. Έχουμε την ελευθερία και την δυνατότητα να σπουδάσουμε, να συναναστραφούμε όποιον θέλουμε, επιλέγουμε να φάμε ότι τραβάει η όρεξή μας. Περπατάμε! Τρέχουμε! Διαβάζουμε!

Πρόσφατα μας έλεγε μία φίλη για έναν οργανισμό στην Νέα Υόρκη που μάζευε τα γράμματα προς τον Άγιο Βασίλη από παιδιά που πιθανότητα δεν θα λάμβαναν το δώρο τους, και πραγματοποιούσε τις ευχές τους. Προς έκπληξη όλων, τα πιο συνήθη δώρα αφορούσαν το φαγητό. Στη Νέα Υόρκη.

Ας ετοιμαστούμε για τις γιορτές με μία αίσθηση ευγνωμοσύνης και ικανοποίησης.
ανδριάνα

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana