Μήνας ♥3



Ουφ. Δύσκολος ο τρίτος μήνας. Αναπάντεχα δύσκολος. Εκεί που λες περάσανε τα πρώτα δύσκολα, κάπως μπήκαμε σε πρόγραμμα, κάπως συνεννοούμαστε... τσουπ να 'σου οι αναποδιές και τα πισωγυρίσματα. Μάλλον αναμενόμενο είτε τώρα είτε μετά, αλλά καθόλου επιθυμητό! 


Λίγες ημέρες λοιπόν μετά την ολοκλήρωση του 2ου μήνα κάναμε τα πρώτα μας εμβόλια. Γιατί σας γράφω στον Α' πληθυντικό; Συνηθισμένο για τις μαμάδες ε; Είναι επειδή συμπάσχουν. Δεν μου πολυαρέσει όμως οπότε θα το γυρίσω. Αρχές λοιπόν Ιουνίου έκανε ο μικρός Στέφανος τα πρώτα του εμβόλια. Και ήταν διπλό το χτύπημα: ένα 3πλο εμβόλιο + άλλο ένα μονό. Αυτά τα 2 τσιμπήματα στους μηρούς, που διήρκησαν κάτι δευτερόλεπτα, μας καθόρισαν -δυστυχώς- ολόκληρη την εβδομάδα. Σας έγραψα για το σοκ και το κλάμα εκείνης της στιγμής. Ήταν η πρώτη του επαφή με τον εξωτερικό πόνο (που μου είπε και η φίλη ψυχίατρος). Πω πω. Σαν να μην το χώραγε ο νους του. Κάπως έτσι κύλησαν και οι επόμενες ημέρες. Με ένα νέο, πρωτόγνωρο, τσιριχτό κλάμα. Με αυτόν να γατζώνεται πάνω μας και να μην θέλει να φύγει. Πρώτη φορά έτσι. Να μην θέλει να φάει, να μην μπορεί να κοιμηθεί... Σαν να είχε ένα φόβο στο βλέμμα του. Υπερβολική είμαι θα μου πείτε. Είναι μόλις 2 μηνών και ούτε καν θυμάται τα εμβόλια που έκανε. Αυτή όμως ήταν η δική μου εμπειρία. Και για 3-4 ημέρες περάσαμε δύσκολα. Και γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα για να τον βοηθήσουμε πέραν από τις αγκαλιές και γιατί είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις ούτε 10 λεπτά ησυχίας για να συνέλθεις, να λουστείς, να φας, να ηρεμήσεις. Κάποιες ημέρες μάλλον θα είναι έτσι. Και είναι δύσκολα (πόσες φορές έχω ήδη γράψει τη λέξη 'δύσκολα';), ειδικά αν είσαι μόνος με το φυστίκι για 10 ώρες, αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αρκεί να είναι παροδικός ο πόνος και η αναστάτωση.

Καταφέραμε όμως και κάναμε σημαντικά και επίσης πρωτόγνωρα βήματα. Χρησιμοποιήσαμε το μπιμπερό και το θήλαστρο. Και τα πήγαμε καλά. Στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, αλλά γρήγορα κατάλαβε και απόλαυσε και τον μάραθο και το γάλα (έστω αυτό το λίγο που κατάφερα να βγάλω). Μακράν όμως οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας είναι όταν χαμογελάει. Και ευτυχώς το κάνει συχνά! Και σε εμάς και στους φίλους. Χαμογελάει όταν ξυπνάει το πρωί (είναι πρωϊνός τύπος σαν τους γονείς του μάλλον), όταν του τραγουδάμε, όταν κάνουμε περίεργους ήχους και γκριμάτσες, όταν τον φιλάμε. Έχουν γεμίσει τα κινητά μας φωτογραφίες με αυτό το χαμόγελο. Έχει επίσης πολύ πλάκα πώς τεντώνεται μετά από ύπνο. Με το που τον σηκώνεις, τουρλώνει τον πωπώ του, βάζει τα χέρια του μπουνίτσες δίπλα στα αυτιά (κάτι σαν DJ), κάνει πίσω το κεφάλι και παίρνει μια γκριμάτσα... απόλαυση! Αυτό δεν έχουμε καταφέρει να το απαθανατίσουμε ακόμα.

Αυτόν τον μήνα μπήκε και πρώτη φορά σε αεροπλάνο, επισκέφθηκε το ελληνικό του σπίτι και γνώρισε τόοοοοσο κόσμο!! Και με τις πτήσεις τα πήγαμε μια χαρά (και ας τρέχαμε πανικόβλητοι να προλάβουμε το αεροπλάνο στη Γενεύη με όλες τις αναποδιές)! Και τα πρωινά κύλησαν σχετικά καλά. Πολύ καλά θα έλεγα δεδομένων των συνθηκών. Της αλλαγής δηλαδή περιβάλλοντος, της πολλής ζέστης (από τους 18 πήγαμε στους 38), του πολύ κόσμου, των πολλών νέων ερεθισμάτων και εμπειριών. Και το πρωϊνό της βάφτισης της Αριάννας ο μικρός μάς έκανε το χατήρι και ήταν αξιολάτρευτος! Ήρεμος και χαμογελαστός! Φτου φτου. Τα απογεύματα όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Πολύ ένταση, πολύ κούραση, άρνηση να φάει, πολύ κλάμα... ώρες! Ουφ απελπισία! Και εμείς το αποδώσαμε σε όλα αυτά που σας περιέγραψα παραπάνω. Αλλά αφού αναχώρισε ο συνοδοιπόρος και μείναμε οι 2 μας στην Ελλάδα, η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο Ελβετός παιδίατρός μου σε άδεια, η Ελβετίδα μαία μου επίσης (τίποτα δεν λειτουργεί τον Ιούλιο!), κατάφερα και συνάντησα την Ελληνίδα μαία μιας φίλης η οποία έβγαλε το πόρισμα: παλινδρόμηση. Κομμένα γαλακτοκομικά, σοκολάτες, πορτοκάλια και βλέπουμε. Ε, τα μάζεψα και εγώ τα μπογαλάκια μας και επιστρέψαμε μια ώρα αρχύτερα. Και με αυτά και με εκείνα, η κατάσταση δεν βελτιωνόταν οπότε -για να μην σας κουράζω- μετά από την επίσκεψη και στο Ελβετικό νοσοκομείο και την επιστροφή της μαίας, βγήκε νέο πόρισμα: πεινά! Είχε πάρει πολύ λίγο βάρος ο γλυκούλης και ένας συνδυασμός συγκυριών και συνθηκών μάλλον μας οδήγησαν εκεί. Φτου και από την αρχή λοιπόν τα τσάγια και τα ματζούνια, και το άγχος, και το ζύγισμα, και η εγρήγορση. Και αμέσως πήρε τα πάνω του βάζοντας μέσα σε 2 ημέρες όσα γραμμάρια είχε βάλει όλο τον προηγούμενο μήνα. Όχι όμως χωρίς κόπο. Γιατί δυσκολεύεται. Τι τον δυσκολεύει, άγνωστο.

Για να επιστρέψουμε όμως στα ευχάριστα, αυτό τον μήνα έκανε και την πρώτη του βραδινή έξοδο ο μικρός Στέφανος. Γιόρταζε ο φίλος Γιάννης και πήγαμε οικογενειακώς σπίτι του, με τον μικρό να κοιμάται στο καρότσι για ένα 3ωρο και εμείς να τρώμε και να γελάμε στη βεράντα. Και ήταν όμορφα. Και ας είχα το ένα μου αυτί στην ενδοεπικοινωνία όλο το βράδυ. Και πλέον τα βράδια, στον τελευταίο θηλασμό και για την αρχή του ύπνου του, έχουμε μουσική υπόκρουση Mozart. Δεν ξέρω αν εκείνο τον χαλαρώνει, εμένα πάντως σίγουρα! Α! Και το μαλλί μας έχει αρχίσει να γεμίζει το κεφαλάκι σιγά-σιγά. Και βγήκε και το πρώτο χνούδι στα πόδια. Πόσο ξανθό! Και πλέον βάζει όλα του τα δάχτυλα στο στόμα με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Και γυρνάει μπρούμυτα. Και του αρέσει! Σαν παιχνίδι. Έλα όμως που δεν μπορεί να επανέλθει ανάσκελα! Δράμα... χιχι. Αρκετές φορές πλέον τον βρίσκω έτσι μες στη νύχτα. Μπρούμυτα, άκρη-άκρη, κόντρα στο κρεβάτι. Και σπρώχνει τόσο δυνατά με τα πόδια του. Και αν τον αφήσεις σέρνεται κανονικά για μερικά μέτρα. Έτσι δυνατά κοπανάει πλέον και τα πόδια σου και στο μπάνιο. Υποθέτω ότι του αρέσει ο θόρυβος που κάνει το νερό. Κρεμάσαμε και τις καρδούλες μας πάνω από την αλαξιέρα και κάπως έχουν βοηθήσει ώστε να του αποσπούν την προσοχή και να είναι πιο ήρεμος.

Εμείς, από την άλλη, αυτό τον μήνα φτάσαμε στα όριά μας μάλλον. Τα τωρινά μας όρια τουλάχιστον. Αυτό τον μήνα συνειδητοποίησα ότι δεν θα επανέλθω ποτέ σε αυτό που ήμουν, και είναι μια γλυκόπικρη αίσθηση αυτή. Θα προσπαθήσω όμως να "περισώσω" ότι μπορώ. Δεν είναι εύκολο... να περνάνε οι μήνες και να βλέπεις ότι το σώμα σου δεν επανέρχεται, να σκέφτεσαι από την ώρα που θα ξυπνήσεις πότε θα ξανάρθει -άραγε- η ώρα που θα κοιμηθείς, να τρως ό,τι βρεις σε ταχύτητα φωτός, να έχεις μία συνεχή έγνοια και γκρίνια, και να μοιάζουν όλες σου οι ημέρες ίδιες. Αυτό τον μήνα είχαμε και εντάσεις με τον συνοδοιπόρο. Αναμενόμενο. Γιατί κανείς δεν είχε τις απαντήσεις και παλεύαμε μόνοι μας. 24/7. Όλα καλά. Όλα μες στο πρόγραμμα. Κάναμε και την πρώτη μας οικογενειακή επίσκεψη στις πισίνες. Μόνο ο συνοδοιπόρος έπεσε αλλά όλη η ημέρα θύμισε πραγματικό καλοκαίρι και ξεγνοιασιά. Συναντήσαμε και φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. Και κατορθώσαμε 2 βράδια σερί να βγούμε με φίλους για ένα γρήγορο ποτό τοπικά ενώ ο μικρός κοιμόταν και οι γιαγιάδες είχαν αναλάβει δράση. Και υποδεχτήκαμε και φίλους σπίτι τα βράδια (κυρίως τους εργένηδες φίλους μας για ευνόητους λόγους), και καθήσαμε στον κήπο, και τσιμπήσαμε, και ήπιαμε, και γελάσαμε -πολύ-, και είπαμε ιστορίες, και μας τσίμπησαν κουνούπια! Χιχι... Κάναμε και το πολυαναμενόμενο οικογενειακό reunion και ας μην κατάφερα να τους δω όσο θα ήθελα. Αυτό το μήνα αποφάσισα επίσης ότι πρέπει να χαλαρώσω. Γιατί με πιάνει μια απελπισία όταν κλαίει. Είναι αυτή η αυπνία πραγματικά μαρτύριο. Τα μεγιστοποιεί όλα! Και με πιάνει και αυτή η τελειομανία και βλέπω το μικρό μπάχαλο που επικρατεί στο σπίτι, στο μυαλό μου, στις εκκρεμότητες, στα θέλω και στα πρέπει και αγχώνομαι. Και τσαντίζομαι. Και τα βάζω με τον εαυτό μου. Μαθήματα.

Ο 4ος μήνας ξεκίνησε όμως με καλούς οιωνούς.... Για να δούμε τι μας επιφυλλάσει το επόμενο επεισόδιο. Stay tuned! Petit Stefanos Season I - Epeisode 3.

Σχόλια

  1. Α παπα εμβολια.. μπλιαχ!
    Επομενο σοκ... η βαφτιση.

    Ναι, νομιζω οτι ηρθε η ωρα να χαλαρωσεις!

    Καλό μηνα Αυγουστο... που ειναι παχιές οι μύγες.

    http://beautyfollower.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς...το τελευταίο σου σχόλιο "αυτοκριτικής" είναι το πιο σωστό.
    Δεν κάνω την πολύξερη και σε καταλαβαίνω απόλυτα....όμως ο πανικός που διέκρινα στο βλέμμα σου με λίγα λεπτά κλάμματος του Στέφανου, μου το επιβεβαιώνει...
    Και όπως σου είπα το βράδυ πριν φύγεις...."αν εσύ δεν προσπαθείς να είσαι καλά, ούτε ο Στέφανος θα είναι καλά...και ας μην του φταίει τίποτα"
    Το ένστικτό τους είναι αλάνθαστο και αξεπέραστο...
    Και δεν πειράζει να έχουμε και λίγο μπάχαλο σπίτι.....είναι γεμάτο από φωνούλες, κραυγούλες, χαμόγελα, γκριμάτσες και φατσούλες...
    Και δεν πειράζει αν δεν επανερχόμαστε γρήγορα στα προ-Στέφανου κιλά ....θα επανέλθεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο...μην βιάζεσαι μόνο και αγωνιάς....
    Και δεν πειράζει αν τα θέλω μας δεν είναι τόσο "εφικτά"....έχουμε γεμίσει με άλλα θέλω που γυρίζουν γύρω από το μικρό μας θησαυρό και την οικογένειά του...
    Και δεν πειράζει αν τα πρέπει "μας" δεν συμβαδίζουν με τα πρέπει των άλλων ή της κοινωνίας...
    Και δεν πειράζει αν πολλά πράγματα τα έχουμε στερηθεί....θα έρθει ο καιρός που θα τα ξαναπρολάβουμε όλα
    Και δεν πειράζει....και δεν χρειάζεται η τελειότης στο σπίτ, στο σώμα, στο ντύσιμο, στην έξοδο, στο...στο...Έχεις την τελειότητα δίπλα σου, στα δυό ματάκια που σε κοιτάζουν αδιάκοπα , σ'αυτό το γλυκύτατο χαμόγελο που σου δίνει τόση ευεξία, στα δυό χεράκια που σε λίγο θα τεντώνονται για να σε πιάσουν και θάναι σαν να σε πιάνει ο κόσμος όλος, σ' αυτά τα ποδαράκια που κλωτσάνε πεισματικά για να προχωρήσουν....λες και έχει αργήσει....
    Θυμήσου τα όλα αυτά...γιατί θα μεγαλώσει ο μικρός Στέφανος και όσα άλλα παιδάκια αποφασίσεις να κάνεις....και θα σου λείπουν....θα τα νοσταλγείς....όχι στις αρχές...όχι στα πρώτα 10-15 χρόνια...μετά αργότερα όταν θα βλέπεις τα μάτια των παιδιών σου μέσα από τα εγγόνια σου....θυμήσου με
    Όλα καλά θα πάνε...λίγο καιρό ακόμη και θα προσαρμοστεί και αυτός, θα πάψουν και οι παλινδρομήσεις, που όλα τα παιδάκια λίγο ως πολύ έχουν, και θα έρθει και ο ύπνος ο πολυπόθητος...
    Θα πάψει να σε ταλανίζει και ο πανικός και η απελπισία...θα συνηθίσεις και θα σου φαίνονται όλα πιο ομαλά και απλά...
    Και να θυμάσαι ότι η μητρότητα είναι μια κατάσταση που σε ρίχνουν στα βαθειά και χωρίς οδηγίες χρήσεως και σωτηρίας...προ πάντων...
    Νάσαι καλά και να μην μου στενοχωριέσαι....όλα από εσένα εξαρτώνται...και από το πως θα χειριστείς το μυαλό σου σε κάθε κατάσταση....μην επιτρέπεις να πανικοβάλεσαι και να αποδιοργανώνεσαι....
    Σε λίγο...ναι σε πολύ λίγο...θα τα θυμάσαι και θα γελάς....
    Με πολύ αγάπη η τρις μαμά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Απλά όταν είσαι μόνος, και κουρασμένος, και αύπνος όλα μεγενθύνονται. Θα τις βρούμε τις ισορροπίες μας και εμείς. Και αξίζει όλα τα ξενύχτια και τα άγχη ο μικρός μας Στέφανος.

      Διαγραφή
    2. Όλοι βρήκαμε τις δικές μας ισορροπίες....καλές, σωστές, κακές ή αν-ισόρροπες....κανείς δεν ξέρει...καλή ισορροπία είναι αυτή που δουλεύει με τα δύο μέλη αυτής της συμμαχίας...το μωρό από την μία και εσάς από την άλλη....όλα φτιάχουν και φαίνονται γελοία μετά από καιρό...πίστεψέμε.....όλα....κανείς δεν έμεινε μικρός τόσο καιρό για να "ριζώσουν" τα κλάμματα και τα νεύρα....κανείς δεν έμεινε μωρό τόσο καιρό για να "μείνουν αξέχαστα" τα ξενύχτια και οι δυσκολίες του φαγητού....
      Όλα είναι θέμα χρόνου....για άλλους πολύ χρόνου...και για μερικούς τυχερούς....λίγου χρόνου....θα δείξει είναι τόσο μικρός ακόμη.....μην ζητάς τόσα πολλά.....υπομονή....εσύ ήσουν θειασώτης και υποστηρίκρια της υπομονής και της επιμνής/.....ασχέτου θέματος....καιρός να το κάνεις πράξη.....φιλιά

      Διαγραφή
  3. Είναι δύσκολοι οι πρώτοι μήνες, ειδικά εάν έχει ενοχλήσεις το μωρό, και ακόμα περισσότερο αν δεν έχεις βοήθεια.. Και τόσες αλλαγές για τη μάνα, στο σώμα, στην καθημερινότητα, στον τρόπο σκέψης αφού πλέον δεν είσαι για τον εαυτό σου αλλά έχεις έναν άνθρωπο να εξαρτάται πραγματικά από σένα. Και είναι αλήθεια ότι όσα και να σου έχουν πει και έχεις διαβάσει, όταν συμβαίνει απλά κολυμπάς κατευθείαν στα βαθιά.. Κοινότυπο αλλά θα σου πω μια από τα ίδια.. Θα περάσει ο καιρός και θα αρχίσουν σιγά σιγά να βελτιώνονται όλα. Ειδικά μετά τους πρώτους 3-4 μήνες θα αισθάνεσαι βετεράνος και θα σου φαίνονται όλα πιο εύκολα. Λίγο υπομονή ακόμα. Έχεις την αμέριστη υποστήριξη και συμπαράσταση όλων των μανάδων.. :).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ! Πραγματικά! Γράψε μου και ένα όνομα αν θες :)

      Διαγραφή
  4. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μητρότητα είναι το μεγαλύτερο μάθημα για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να μαλακώσουμε και να πλατύνουμε τα όρια μας, να ανεχόμαστε τις ήττες μας και να χαιρόμαστε με τις μικρές μας νίκες, να απολαμβάνουμε και το δευτερόλεπτο ως πολύτιμο και μοναδικό, να καταλαβαίνουμε ότι το θαύμα είναι τελικά δίπλα μας και ότι όσο κι αν τα μάτια νυστάζουν, όσο κι αν το σώμα καταρρέει θα υπάρχει πάντα μια σπίθα μέσα σου που θα σε κρατάει ζωντανή! Σίγουρα δεν θα είσαι όπως ήσουν πριν, θα είσαι καλύτερη και σοφότερη! Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, η φίλη και συναθλήτρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαριαννάκι! Είναι μάλλον το μεγαλύτερο μάθημα. Απανωτά, καθημερινά μαθήματα. Καλά να είμαστε να προσαρμοζόμαστε, να πειραματιζόμαστε, να εξελισσόμαστε και να χαμογελάμε στη διαδρομή.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana