The big 'no'


Με παίδευε μήνες τώρα. Ναι, το ξέρω. Δεν σας τα έγραψα στο lifelikes. Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα αναγκαστικά μένουν απέξω. Οι εκπλήξεις, τα μυστικά ραντεβού, κάποιες αβέβαιες εξελίξεις, κάποια πολύ προσωπικά θέματα, κάποια στενάχωρα.... Ε, έτσι και αυτό. Γιατί δεν το είχα μοιραστεί με κανέναν (πλην του συνοδοιπόρου) μέχρι την τελική συνάντηση. Γιατί πίστευα ότι δεν θα κατέληγε κάπου οπότε γιατί να "αναστατώνω" φίλους, αναγνώστες και συγγενείς; Έλα όμως που κατέληξε.

To make a long story short, πριν μερικούς μήνες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα προς απάντηση του βιογραφικού σημειώματος που είχα στείλει σε μία εταιρεία στη Γενεύη. Πολύ μεγάλη εταιρεία, διεθνή. Με σημαντικούς πελάτες τους οποίους διαχειρίζεται παγκοσμίως -και όχι για την ελβετική αγορά. Το ένα λοιπόν τηλεφώνημα οδήγησε στο επόμενο και ήρθε η πρόταση για συνάντηση ένα μεσημέρι Τετάρτης. Αφού λύσαμε τα διαδικαστικά (δούλεψε από το σπίτι ο συνοδοιπόρος δηλαδή ώστε να μπορέσει να είναι με το φυστίκι), πήγα με τη φίλη Ρόζα που εργάζεται στη Γενεύη τις Τετάρτες, τσίμπησα στα γρήγορα κάτι στα starbucks και ανέβηκα στον 7ο όροφο. Δύο κυρίες με περίμεναν ακριβώς στην ώρα τους. Δύο κυρίες που το πιθανότερο είναι αν εργάζονταν σε αντίστοιχες θέσεις στην Ελλάδα να καθυστερούσαν κανά μισάωρο (στην καλύτερη), να έδιναν εντολές στις γραμματείς και βοηθούς, να ξεχνούσαν την καλημέρα και να περίμεναν να τους φέρουν τον καφέ στο γραφείο. Αυτές όμως οι 2 κυρίες ήταν πολύ διαφορετικές. Πολύ άμεσες, φιλικές, ευγενικές, προσιτές. Α! Και γνώριζαν τη δουλειά τους! Εργάζονταν στο αντικείμενο που λέγεται Επικοινωνία. Δεν έδιναν απλά εντολές στους υφιστάμενους. Μιλούσαμε λοιπόν για πάνω από 1 ώρα και κάναμε χιούμορ, διηγούμασταν ιστορίες που έχουμε ζήσει από τους αγαπημένους μας πελάτες, ανταλλάσσαμε εμπειρίες ως ίσος προς ίσο. Μετά τη 1 ώρα, αναχώρισαν οι 2 κυρίες για να έρθει μία τρίτη να κάνουμε εκ νέου μια συζήτηση. Μη σας κουράζω. Τα κομπλιμέντα που άκουσα μέσα σε αυτές τις ώρες δεν τα έχω ακούσει στα 10 χρόνια εργασίας μου. Τόσο ακομπλεξάριστες ήταν. Που η αντιπρόεδρος πολυεθνικής εταιρείας μου έδωσε συγχαρητήρια για τις εμπειρίες μου και τις απόψεις μου. Στο τέλος, τέτοιο ήταν το κλίμα, τους είπα με πάσα ειλικρίνεια ότι όπως και να εξελιχθεί η διαδικασία για τη συγκεκριμένη θέση, εμένα αυτή η συνάντηση μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση και τις ευχαριστώ για αυτό.

Μέσα σε αυτές τις ώρες, εγώ ήμουν απόλυτα ειλικρινής. Το συνηθίζω, ιδιαιτέρως στις επαγγελματικές μου συναναστροφές. Έτσι τους εξήγησα ότι ναι, θέλω να επιστρέψω στη δουλειά γιατί την αγαπώ. Την έχω επιλέξει και την κάνω με χαρά γιατί με κάνει να νιώθω δημιουργική, μου δίνει την ευκαιρία να σκεφτώ και να συναναστραφώ ανθρώπους. Αλλά, έχω ένα μωρό. Ένα γιο! Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να μιλήσω ως μαμά επιπλέον του επαγγελματία. Και ήταν πρωτόγνωρο. Τους μίλησα όμως με ειλικρίνεια. Ότι δηλαδή ο ρόλος της μαμάς έχει στην παρούσα φάση την πρωταρχική θέση για εμένα. Ότι τώρα είμαι 24 ώρες με τον Στέφανο και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ξαφνικά θα τον ζω για 1 ώρα την ημέρα. Και γνωρίζω ότι όλα αυτά είναι πολύ υποκειμενικά. Αλλά εγώ έτσι νιώθω. Και μετά από αυτές τις δηλώσεις, υπέθεσα ότι δεν θα προχωρούσαμε. Γιατί εκείνοι είχαν ανάγκη από ένα αφοσιωμένο, full time επαγγελματία. Γιατί ο όγκος δουλειάς ήταν μεγάλος και οι απαιτήσεις υψηλές. Και έφυγα με αυτή την όμορφη αίσθηση ότι γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους που μπορεί στο μέλλον να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας γιατί στην παρούσα κινούνται μάλλον παράλληλα. Έλα όμως που μετά από 1 εβδομάδα ήρθε νέο email - πρόσκληση να συναντήσω τον CEO. Ξανά τα ίδια διαδικαστικά, μόνη αυτή τη φορά με το αυτοκίνητο στη Γενεύη, στην ίδια αίθουσα, αυτή τη φορά με τον Greg. Αντίστοιχα συμπαθής, και προσιτός, και νέος, και έμπειρος. Η μία ώρα και κάτι κύλησε χωρίς να το καταλάβω. Και οι ερωτήσεις του ήταν πολύ συγκεκριμένες, πολύ to the point. Και κρατούσε σημειώσεις καθ' όλη τη διάρκεια. O CEO. Σημειώσεις κρατούσαν και οι κυρίες και όλοι είχαν μελετήσει τόσο το βιογραφικό μου που μου έκαναν τόσο συγκεκριμένες και εις βάθος ερωτήσεις σαν να δουλεύαμε μαζί χρόνια. Anyway, πέρασε και αυτή η συνάντηση και ενώ μου είχαν πει ότι μετά τις γιορτές θα καταλήξουν και ανταλλάξαμε ευχές, μόλις την επόμενη ημέρα δέχτηκα τηλεφωνικά την επαγγελματική πρόταση. Πω πω! Η δική τους υποχώρηση μπροστά στα δικά μου εμπόδια (απόσταση - μητρότητα - ωράριο) ώστε να πω το ναι ήταν να εργαστώ 4 ημέρες / εβδομάδα για τους πρώτους 6 μήνες.

Με αυτά και με εκείνα, τον έχασα τον ύπνο μου στις γιορτές. Η απόφαση αυτή ήταν ένας από τους λόγους που δεν μπόρεσα να χαλαρώσω. Γιατί το μυαλό μου πήγαινε συνέχεια εκεί. Και στη ζυγαριά. Τι κερδίζεις και τι χάνεις με κάθε απόφαση. Ποιο πακέτο θα ευνοήσει και τους 3 μας. Γιατί είμαστε ένα domino. Η ζωή του ενός έχει άμεσες συνέπειες και στις ζωές των άλλων 2. Μα είναι τόσο σπουδαία η θέση αυτή. Τόσο σπάνια και πολύτιμη η εμπειρία που θα αποκτήσω. Αλλά είναι στη Γενεύη. Τρεις ώρες πήγαινε - έλα κάθε μέρα. Και στο πόδι από τις 06.00 το πρωί έως τις 07.00. Και ο Στέφανος; Σε παιδικό σταθμό για 10 ώρες! Και εγώ τόσο μακριά του. Πώς θα αντέξω;

Το συζήτησα με την οικογένεια στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με τις φίλες όταν ήρθαν σπίτι για ποτό, με τους υπόλοιπους φίλους σε viber και messenger... Το συζητήσαμε με το συνοδοιπόρο επί ώρες, ημέρες και μήνες! Και ήταν πολύτιμες οι απόψεις όλων. Η απόφαση όμως ήταν και έπρεπε να είναι 100% δική μου. Γιατί μόνο εγώ ξέρω πώς νιώθω, τι χρειάζομαι, τι είναι σημαντικό, τι θα με κάνει ευτυχισμένη. Και έτσι, ένα μεσημέρι Τρίτης, μόλις κοιμήθηκε ο μικρός κάλεσα την Anna και της εξήγησα πώς οι συγκυρίες είναι τέτοιες που δεν μπορώ να πω ναι. Γιατί θα πιεστούν οι ζωές και των τριών μας σε βαθμό που δεν πιστεύω ότι θα το αντέξουμε. Και στεναχωρήθηκε γιατί δεν το περίμενε. Και μου είπε ότι με καταλαβαίνει αλλά και ότι με περίμενε πώς και πώς. Πως βεβαίως υπάρχουν και άλλοι υποψήφιοι "but you were the best". Πω πω. Κλείσαμε το τηλέφωνο πολύ φιλικά, με την ευχή και από τις δυο μας στο μέλλον να μας δοθεί ξανά η ευκαιρία, υπό νέες συνθήκες, και να καταφέρουμε να συνεργαστούμε.

Μέχρι τότε, βάζω μία άνω τελεία στην κατηγορία "επαγγελματικά". Γιατί ποτέ άλλοτε δεν θα είναι 8 μηνών ο Στέφανος. Και νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να έχω αυτή την επιλογή. Την επιλογή να κάνω αυτό που θα μας κάνει και τους τρεις πιο ήρεμους και ευτυχισμένους. Γιατί μετά από αρκετά χρόνια συνεχών αλλαγών (προ αλλά και μετά Ελβετίας), θέλω να ζήσω μία χρονιά σχετικής ηρεμίας, χωρίς να προκαλώ τουλάχιστον εγώ ραγδαίες αλλαγές. Μία χρονιά όπου θα ξαναβρώ τον εαυτό μου όσο μπορώ, θα επανέλθω στις δραστηριότητές μου, θα εμπλουτίσω αυτές που μοιράζομαι με το φυστίκι καθώς μεγαλώνει και θα ζήσουμε με τον συνοδοιπόρο μία πιο ξεκούραστη και ξέγνοιαστη καθημερινότητα. Αχ μακάρι!

The big no λοιπόν. Γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές, τα όχι είναι τα δύσκολα και αυτά που συνήθως χαράζουν πορείες. Αυτά που συνήθως σε φέρνουν κόντρα στο ρεύμα και στην αντικειμενικότητα. Ποια ευτυχία όμως είναι αντικειμενική;
ανδριάνα 

Σχόλια

  1. Τρομερά μεγάλο δίλημμα!! Έχεις πάντως απόλυτο δίκιο σε αυτά που γράφεις και νομίζω πως πήρες τη σωστή απόφαση. Μία φορά είναι μωρά τα παιδιά και αφού μπορείς να είσαι μαζί του σε αυτή τη φάση και να μη χάνεις την καθημερινότητά του τώρα που αλλάζει μέρα με τη μέρα, καλά έκανες. Άλλωστε είμαι βέβαιη ότι θα σου δοθούν πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες στο μέλλον! Καλά να περνάτε, Βίκυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Βίκυ!
      Είμαι και εγώ αισιόδοξη οπότε πιστεύω ότι θα εμφανιστεί ξανά μια ευκαιρία που θα είναι αυτή τη φορά στο σωστό timing.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana