Expectations

Είναι από τα κλασικά, "ανδριανίστικα" λάθη που κάνω χρόοοοονια τώρα. Περιμένω το καλύτερο από τους άλλους. Και τις φορές (που δυστυχώς δεν σπανίζουν) που εμφανίζουν κάτι λιγότερο, απογοητεύομαι. Γιατί ξέρω ότι είναι ικανοί για τα καλύτερα. Το έχω δει. Δεν είναι όμως πάντα. Έτσι δεν είμαστε όλοι άλλωστε; Εγώ συνεχίζω όμως να έχω απαιτήσεις και αυταπάτες. Και να βάζω τον πήχη ψηλά. Και πιο ψηλά. Ώστε να προχωρήσουμε και να ανέβουμε όλοι μαζί, βήμα - βήμα. Ποιος άλλωστε θέλει να μείνει στάσιμος, πόσο μάλλον να οπισθοχωρήσει; Λάθος. Μέγα. Ένας yogi θα μας έλεγε ότι όσο λιγότερα περιμένουμε από τρίτους, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε. Γιατί ο καθένας δημιουργεί την πραγματική του ευτυχία εκ των έσω. Ανεξαρτήτως αν και πώς ανταποκρίνονται οι απέξω. Θα μας έλεγε επίσης ότι δεν έχουμε καν το δικαίωμα να προβάλουμε σε τρίτους τις δικές μας απόψεις και πεποιθήσεις. Γιατί, ναι ο άλλος μπορεί να θέλει να μείνει στάσιμος ή αυτό που εσύ αντιλαμβάνεσαι ως πρόοδο αυτός να μην το έχει ανάγκη, να μην το ποθεί καν. Έχει κάθε δικαίωμα να θέλει να παραμείνει εκεί ακριβώς που βρίσκεται, ακόμα και να οπισθοχωρήσει.  Έχει κάθε δικαίωμα να σου λέει "θα τα πούμε την Κυριακή" και απλά να μην εμφανίζεται. Έχει αυτό το δικαίωμα. Έχουμε όμως και εμείς αντίστοιχα το δικαίωμα να επιλέγουμε ποιοι άνθρωποι μας περιβάλλουν. Ποιες είναι οι προτεραιότητές μας, τι μας ταιριάζει, τι προσθέτει ένα χαμόγελο και τι μία ακόμη έγνοια. Για αυτό δεν ήμουν ποτέ καλή στις επιφανειακές "φιλίες". Αυτές τις κοινωνικές υποχρεώσεις και συναναστροφές. Τις τυπικότητες. Που συναντιέσαι για έναν καφέ και φεύγεις νοιώθοντας ότι απλά έχασες μία ώρα από τη ζωή σου. Γιατί; Προτιμώ αυτή τη μία ώρα να κάνω yoga, να διαβάσω ένα βιβλίο, να κοιμηθώ, να μαγειρέψω. Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος. Όπως και όλων. Και ενώ μεγαλώνω, και ενώ αποκτώ παιδιά, το συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο. Έτσι, παρατηρώ ότι επιλέγω να περνώ όλο και περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου. Γιατί έχω τόσα να κάνω και αν αυτός ο καφές τελικά δεν μου προσφέρει τίποτα παρά λίγα γραμμάρια καφεΐνης, τότε προτιμώ να τον πιω σπίτι μου, με την ησυχία μου.

Και επειδή η Meryl Streep τα είπε πολύ καλύτερα από εμένα και με αντιπροσωπεύουν τα λόγια της 100%, σας τα μετέφρασα και σας τα παραθέτω. Ας προσφέρoυμε το πολύτιμο δώρο του χρόνου μας σε όσα και όσους το αξίζουν. Να ένα ωραίο new year resolution για τη νέα "σχολική" χρονιά που ξεκινά σε λίγο.

"Δεν έχω ποια υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει αλλαζονική, αλλά απλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν θέλω να σπαταλώ άλλο χρόνο με ότι με δυσανασχετεί ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, την υπερβάλλουσα κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης. Έχασα τη θέληση να ικανοποιώ αυτούς που δεν τους αρέσω, να αγαπώ αυτούς που δεν με αγαπούν και να χαμογελώ σε αυτούς που δεν θέλουν να μου χαμογελούν. Δε ξοδεύω πια ούτε ένα λεπτό σε αυτούς που ψεύδονται ή θέλουν να χειραγωγήσουν. Αποφάσισα ότι δεν θα συνυπάρχω πια με την προσποίηση, την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον φθηνό έπαινο.... Μισώ τις συγκρούσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω σε έναν κόσμο αντιθέσεων και γι 'αυτό αποφεύγω ανθρώπους με σκληρές και άκαμπτες προσωπικότητες. Στη φιλία δεν μου αρέσει η έλλειψη πίστης και η προδοσία. Δεν τα πηγαίνω καλά με όσους δεν ξέρουν πώς να προσφέρουν μια φιλοφρόνηση ή μια κουβέντα ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δυσκολεύομαι να αποδεχτώ όσους δεν αγαπούν τα ζώα. Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για κανέναν που δεν την αξίζει.» 

Στην υγειά των επιλογών λοιπόν και της υπομονής που δεν χρειάζεται πάντα να έχουμε.

ανδριάνα