Επάγγελμα: Νοικοκυρά

Πόσο μας χαρακτηρίζει το επάγγελμά μας; Πόσο επηρεάζεται η καθημερινότητά μας από την παρουσία ή μη μιας επίσημης εργασίας; Πώς αλλάζει η αυτοπεποίθησή μας και ο τρόπος που -ίσως- μας αντιμετωπίζει ο κόσμος; Έχουν περάσει 4 (!) χρόνια από τότε που στις απανταχού αιτήσεις δηλώνω πλέον "Επάγγελμα: νοικοκυρά". Πω πω! Ξέρετε πόσο μου κακοφαινόταν στην αρχή; Το άνεργη μου ακουγόταν καλύτερο για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί δήλωνε ότι επαγγέλομαι απλά όχι τη δεδομένη στιγμή. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι σε έναν άντρα σε αντίστοιχη θέση δεν θα έγραφαν "νοικοκύρης".  Anyway... Άλλη ιστορία αυτή. Η δική μου όμως ιστορία αφορά αυτόν τον όρο που ακολουθεί εκατομμύρια γυναίκες στο πέρασμα των αιώνων. Η κυρά της οικίας. Γιατί άλλο μαμά, άλλο νοικοκυρά. Πολλές φορές πάνε αυτά μαζί, αλλά όχι πάντα. Έτσι, εγώ είμαι και μαμά και νοικοκυρά. Μέλημά μου είναι ο Στέφανος, ο συνοδοιπόρος και τα του σπιτιού. Και με τον πρώτο ρόλο τα πάω μια χαρά. Με τον δεύτερο όμως και τον τρίτο; Κάτι μου κλωτσάει. Δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω. Ενώ από τη μία γνωρίζω πολύ καλά τι φόρτο εργασίας και τι κούραση και τι ευρεία γκάμα αρμοδιοτήτων και τι ωράρια κρύβει το επάγγελμα νοικοκυρά, από την άλλη το νοιώθω πολύ περιοριστικό. Για μένα. Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Σωστό και λάθος. Υπάρχει απλά αυτό που σου ταιριάζει, που σε γεμίζει, που σε ικανοποιεί, και αυτό που όχι. Είναι απολύτως σεβαστό να είσαι νοικοκυρά (και η δική μου μαμά ούτως ή άλλως νοικοκυρά ήταν όλα τα χρόνια που την γνωρίζω και έβγαζε εις πέρας ένα σπίτι 6 ατόμων με έναν μπαμπά που συχνά - πυκνά έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα) και αυτό να σε γεμίζει. Και να δίνεις όλο σου το είναι, όλο σου το ταλέντο και την υπομονή και τις δεξιότητες για να φροντίζεις τους δικούς σου και τις ανάγκες του σπιτιού. Είναι, όμως νομίζω, εξίσου σεβαστό να μην σου ταιριάζει αυτό. Να μην σε καλύπτει. Τουλάχιστον όχι σαν full time ρόλος. Γιατί ελάχιστες είναι ούτως ή άλλως οι γυναίκες που νοικοκυρές δεν είναι ποτέ. Ούτε για 1 ώρα την ημέρα. Άλλο είναι όμως αυτό, και άλλο το full time. Να μαζεύεις, να πλένεις, να σιδερώνεις, να πληρώνεις λογαριασμούς, να πηγαίνεις στις τράπεζες και τα σούπερ - μάρκετ, να μαγειρεύεις (κάθε μέρα!), να ξανα-μαζεύεις, να ξανά-πλένεις... και κάπου εκεί να έρχεται το βράδυ και να κοιμάσαι για να ξημερώσεις σε μία αντίστοιχη ημέρα που απλά το πλυντήριο εναλλάσεται με το καθάρισμα και το σιδέρωμα με το σούπερ-μάρκετ. Πάλι καλά που έχω τις πολύτιμες, δημιουργικές μου διεξόδους, την yoga και τους αγαπημένους μου social πελάτες! Γιατί πόσα photo books, και πόσα cupcakes να φτιάξεις για να αισθανθείς δημιουργική;

Ουφ. Αρκετά. Το έκανα για ευνόητους λόγους, το έκανα από επιλογή, το έκανα από ανάγκη, το έκανα full time (πιο φουλ δεν υπάρχει) και νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να γυρίσω σελίδα. Το έβλεπα να έρχεται κάποιους μήνες τώρα για αυτό και είχα εντατικοποιήσει την έρευνά μου για δουλειά. Γιατί κάπως στο μυαλό μου έχει συνδεθεί η "απελευθέρωση" της νοικοκυράς με την εύρεση εργασίας. Γιατί έτσι, αυτομάτως, χωρίς δικαιλογίες και τύψεις, τα του σπιτιού θα μπουν σε δεύτερη μοίρα και το πολύτιμό μου μυαλό και καρδιά και ψυχή θα γεμίσουν και με νέα ερεθίσματα, νέες εμπειρίες, νέους ανθρώπους, νέα projects. Θα γίνουν νέες συνάψεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα που μάλλον με τις παρούσες ασχολίες έχουν αδρανήσει λιγάκι. Ξέρω, στο μυαλό μου έχω χτίσει μία εικόνα της ιδανικής δουλειάς (που μάλλον δεν υπάρχει) όπου εγώ εργάζομαι part-time (γιατί είπαμε η νοικοκυρά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, δεν εξαφανίζεται όμως, και ο ρόλος της μαμάς παραμένει πρωταγωνιστικός), είμαι δημιουργική, είμαι με ενδιαφέροντες ανθρώπους, υπάρχει σεβασμός και χαρά και εξέλιξη. Ναι, πιθανότατα να μην είναι έτσι αλλά με όποιες δυσκολίες, εξακολουθεί να μου φαντάζει ως μία ελκυστική προοπτική. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η δουλειά (ή η όποια δουλειά που ταιριάζει στις δεξιότητες και την εμπειρία μου) απλά δεν προκύπτει. Πηγαίνουν και έρχονται τα βιογραφικά, και τα emails, και τα ερωτηματολόγια, και οι συνεντεύξεις αλλά πέραν εκείνης της θέσης στη Γενεύη την οποία είχα αρνηθεί, καμία άλλη επίσημη πρόταση δεν έχει προκύψει. Είναι και από τη δική μου πλευρά αρκετά τα κριτήρια... η απόσταση, το ωράριο, οι γλώσσες, το αντικείμενο. Δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως η Ελβετία όπου ο ανταγωνισμός είναι παγκόσμιος και σε μία μικρή πόλη όπως το Neuchatel όπου οι "διεθνείς" θέσεις είναι ελάχιστες. 

Αν λοιπόν δε βρίσκεις την επαγγελματική σου θέση τι κάνεις; Τη δημιουργείς; Ή δημιουργείς κάτι κοντινό, παρεμφερές ή και εντελώς διαφορετικό; Πώς όμως; Από πού να ξεκινήσεις, προς τα πού να κατευθυνθείς; Γιατί αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις μια θέση που να σου είναι οικεία, τότε πρέπει να βγεις από την comfort zone σου με αυξημένες δυσκολίες. Γιατί βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα, πρέπει να επικοινωνήσεις μέσω μιας ξένης γλώσσας, απευθυνόμενη σε ανθρώπους με μια διαφορετική παιδεία και τρόπο ζωής, και να χρησιμοποιήσεις ένα κρατικό σύστημα παντελώς άγνωστο. Ουφ... Εσείς οι expats μαμάδες πώς το χειριστήκατε; Επανήλθατε στο προ-μετανάστευσης επάγγελμά σας; Μεκινηθήκατε; Δεν το ψάξατε καν; Δυσκολευτήκατε; Σας λείπει η επαγγαλεματική σας ζωή;

ανδριάνα