Μεγαλώνω μαμά

Και ξυπνάς ένα πρωί, και κοιτιέσαι στον καθρέφτη και συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες. Ναι, ακόμα νέα είσαι (και μάλλον θα είσαι πάντα αν το θες). Αλλά μεγάλωσες. Η ματιά σου είναι διαφορετική. Η ματιά που σε κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη. Όχι, δεν είναι οι ρυτίδες. Αυτές είναι επιφανειακές. Η αλλαγή που εσύ εντοπίζεις είναι πολύ πιο βαθειά. Πιο ουσιαστική. Πιο πολύτιμη. Πιο μόνιμη. 

Είναι γλυκόπικρη αίσθηση. Τουλάχιστον εγώ έτσι την βίωσα εκείνο το μοναχικό πρωϊνό που σήκωσα τα μάτια και με είδα. Σαν να μπόρεσα να δω μέσα από τα μάτια μου όλα όσα κρύβουν. Έχετε ακούσει φωτογράφους και ηθοποιούς που εξηγούν πως μόνο ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στη ζωή του, που είναι γεμάτος εμπειρίες, μπορεί αν έχει αυτή την καθηλωτική ματιά; Για αυτή τη ματιά λοιπόν σας μιλάω. Που μετουσιώνει όλες αυτές τις δεκαετίες ύπαρξης, και αναζήτησης, και περιπλάνησης, και απογοήτευσης, και αγάπης. Και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που με κοιτούσα, αυτά τα μάτια βούρκωσαν. Όχι από λύπη. Όχι από αγωνία για το γήρας και την μεσήλικη ζωή που πλησιάζω. Από συμπάθεια. Συμπόνοια. Τα δάκρυα ήταν σαν μια ζεστή αγκαλιά. Ήθελα να με σφίξω στην αγκαλιά μου και να μην με αφήσω. Αισθανόμουν τόσο ευάλωτη αλλά και τόσο υπερήφανη ταυτόχρονα. Είναι ένα θαύμα η ζωή που παραμερίζουμε μέσα στα τόσα ανούσια. Κατορθώνουμε τόσα πολλά μέσα σε μόλις μία ημέρα. Αλλάζουμε τις ζωές μας, τη δική μας και τόσων άλλων, με κάθε μας πράξη, κάθε μας επιλογή. Έχουμε τόση δύναμη! Τόση αντοχή! Τόση αγάπη! Τόση υπομονή!

Όταν είμασταν έφηβοι και ακούγαμε τους γονείς μας, σαραντάρηδες τότε, να μιλούν για τη ζωή, πόσο γρήγορα περνά, πόσο νέοι ακόμα νοιώθουν, πώς από παιδάκι γίναμε εν μια νυκτί έφηβοι, πώς όλα τρέχουν με ιλιγγειώδη ταχύτητα και λίγα είναι εν τέλει τα σημαντικά και τα σπουδαία, κουνούσαμε το κεφάλι με δυσπιστία. Γιατί μας φαινόταν τόοοοσο μακρινή η δική τους πραγματικότητα. Τόσο διαφορετική. Τώρα που έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, και συχνά-πυκνά έρχονται εικοσάρηδες και μου απευθύνονται στον πληθυντικό, χαμογελώ! Γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτοί βλέπουν μία άλλη ανδριάνα από αυτή που εγώ γνωρίζω. Αυτοί βλέπουν μια κυρία, μια μαμά, μια εργαζόμενη ενώ εγώ βλέπω μια κοπέλα σχεδόν συνομήλική τους. 

Είναι όμορφο να μεγαλώνεις. Είναι ευλογία. Και είναι όμορφο να αγαπάς τον εαυτό σου σε όλα τα στάδια της διαδρομής. Στις δυσκολίες και στις ευκολίες. Στα κατορθώματα και στις ήττες. Και να σε κοιτάς στα μάτια και να νοιώθεις αυτή τη ζεστασιά με το ποια είσαι, πού έχεις φτάσει και τι έχεις καταφέρει. 

Πού να πιάσω και τα σαράντα....

ανδριάνα