Καλοκαιρινές Διακοπές 2020
Ήρθαν και ήταν υπέροχες -against all odds. Τα εισιτήρια είχαν κλειστεί νωρίς, τόσο νωρίς που ο κορωνοϊός αποτελούσε ακόμα μία μακρινή υπόθεση που απλά δεν μας αφορούσε (πόσο αδαείς είμασταν τον χειμώνα). Τους ανοιξιάτικους όμως μήνες που μπήκαμε όλοι υπό την αβεβαιότητα και την αγωνία του ιού, δεν ξέραμε καν αν θα είμαστε σε θέση να ταξιδέψουμε, πόσο μάλλον να βρεθούμε σε πραγματικές συνθήκες διακοπών. Έτσι, μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχαμε κανονίσει τίποτα πέραν της άφιξής μας στο ελληνικό μας σπίτι. Με τη βελτίωση όμως της κατάστασης σε Ελλάδα και Ελβετία, και αφού φέτος φαινόταν από νωρίς ότι η σύμπνοια με τους φίλους εν Ελλάδι ήταν δύσκολη -έως αδύνατη- αυτονομηθήκαμε και εν τέλει μας βγήκε σε καλό. Ας δούμε όμως τα κύρια συστατικά αυτών των διακοπών.
Η διάθεση
Είχαμε τόση μα τόση ανάγκη να ταξιδέψουμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα, να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να συναντήσουμε τους ανθρώπους μας, να αφεθούμε κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Μετά από 4 μήνες με τους τρεις μας κατ' οίκον, δεν μας έλειπε η ξεκούραση αλλά η δράση! Να συναναστραφούμε, να ζήσουμε, να γευτούμε, να περιπλανηθούμε, να ξενυχτήσουμε, να γελάσουμε, να αγκαλιαστούμε. Να αφήσουμε πίσω υπολογιστές, ειδήσεις, δουλειές, σενάρια, κούραση, υποχρεώσεις και άγχη για το τόσο αβέβαιο φθινόπωρο, να αδειάσουμε το μυαλό και να γεμίσουμε την καρδιά. Και τα καταφέραμε!
Οι οικογένειες
Έχω την αίσθηση ότι πρώτη φορά τους χορτάσαμε τόσο. Είμασταν άλλωστε για πρώτη φορά 3 σερί εβδομάδες στην Ελλάδα, και ας εργαζόμασταν την πρώτη. Και είχαμε απαρτία: τα 2 μου αδέλφια με τις οικογένειές τους, ο αδελφός του συνοδοιπόρου με την οικογένειά του, οι γονείς μας.... Και μας είχαν λείψει όλοι τόσο! Και λαχταρούσαμε τόσο να τους δούμε και να κάτσουμε παρέα στα τραπέζια και στις βεράντες και στις παραλίες και απλά να αφήσουμε τις ώρες να κυλάνε. Και καταφέραμε να περάσουμε πολλές ημέρες παρέα, με τα μικρά να μην χορταίνουν τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια τους και εμάς να μη χορταίνουμε τις συζητήσεις και τις αναλύσεις. Ήταν και τόσο μεγάλη η διαφορά του Στεφανάκου από το προηγούμενο καλοκαίρι. Ανεξάρτητος πια μπορούσε να περάσει ώρες ολόκληρες και ημέρες με τις οικογένειές μας χωρίς εμάς. Τι ανακούφιση! Τι ευτυχία για όλους. Έτσι οι επισκέψεις στην κοντινή μας παραλία ξεκινούσαν πρωί (κάτω από την κλασική "καμπάνα" που μας περίμενε κάθε μέρα χάρις στον αδελφό μου) με κουβαδάκια και καφέδες, συνέχιζαν με φαγητό και την σιέστα του Στεφανάκου υπό το θαλασσινό αεράκι, και κατέληγαν απόγευμα πια με τις τελευταίες βουτιές, παγωτά και μπύρες. Και αλλάζαμε σπίτια και σημεία συνάντησης, αλλά η παρέα ήταν πάνω-κάτω η ίδια, και το πρόγραμμα ανακουφιστικά χαλαρό!
Οι φίλοι
Ευαίσθητο θέμα. Ίσως η μόνη αιτία στεναχώριας αυτών των διακοπών. Γιατί μπορεί εμείς να λαχταρούσαμε να τους δούμε από κοντά, δια ζώσης, και να αφεθούμε επιτέλους στις συζητήσεις, στα κρασιά, στις βόλτες, στις βουτιές, στα παιχνίδια με τα μικρά, στα γέλια και τις εξιστορήσεις, αλλά όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αφού πατήσαμε ελληνικό έδαφος, αρκετοί ήταν πολύ απασχολημένοι, κάπως απόμακροι, μάλλον ... διαφορετικοί. Με γεμάτα προγράμματα, με διαφορετικές προτεραιότητες, με άλλη αντιμετώπιση της κατάστασης, με άλλη οπτική, μάλλον με διαφορετικές ανάγκες. Έτσι, με κάποιους από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, αυτές τις 3 εβδομάδες, είτε δεν συναντηθήκαμε καθόλου είτε περιοριστήκαμε σε μερικές ώρες που τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοκάνεις. Από την άλλη όμως, είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε φίλους που για τον έναν ή τον άλλο λόγο είχαμε να δούμε χρόνια (είτε γιατί ζουν στο εξωτερικό και δεν συνέπιπταν οι ελληνικές μας επισκέψεις, είτε γιατί όλα τα καλοκαίρια τα περνούσαν στα εξοχικά). Έτσι, ξεκλέψαμε όλοι κάποιες ώρες και κατορθώσαμε να πιούμε καφέ με την Κιάρα, να κάνουμε βουτιές με την Τζέση, την Κατερίνα και την Λίζα, να φάμε πρωινό με την Ναταλία, να πιούμε κρασιά με τον Γιώργο, τον Δημήτρη και τον Χρήστο, και να αγκαλιαστούμε σφιχτά με την Γαλάτεια. Η αίσθηση είναι λοιπόν γλυκόπικρη γιατί νοιώθω ότι από τη μία, κάποιους δεν τους χάρηκα καθόλου ενώ από την άλλη, με άλλους, ως δια μαγείας διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Οι δικές μου προσπάθειες και διαθέσεις δεν ήταν προφανώς αρκετές, ακόμη και υπό τις σημερινές συνθήκες που καθιστούν οποιοδήποτε προγραμματισμό αδύνατο, άρα και την επόμενή μας φυσική συνάντηση εντελώς αβέβαιη. Πέραν όμως από τις δικές μου προσπάθειες και διαθέσεις, δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω. Να είμαστε όλοι καλά και είθε να διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι μας σύντομα.
Τα μέρη
Η Βούλα μας, η Κηφισιά, η Αθήνα, η Γλυφάδα, η Σέριφος..... Για πρώτη φορά στην μετά - Ελβετίας εποχή καταφέραμε να επισκεφθούμε έναν νέο, καλοκαιρινό προορισμό (κάτι που κάναμε κατα κόρον όσο ζούσαμε στην Ελλάδα -ένα νέο νησί κάθε καλοκαίρι). Έτσι φέτος σαλπάραμε για Σέριφο! Και μας αντάμειψε! Πόσο όμορφες παραλίες! Τόσο φυσικές, προσιτές, ανεπιτήδευτες. Και η Χώρα... πόσο εντυπωσιακή! Μικροσκοπική αλλά κουκλίστικη! Με αυτή την απίστευτη θέα και τα πλακόστρωτα που σε οδηγούν στο κάστρο. Και τις μισές μέρες μάς αιφνιδίασαν 'Ελληνες φίλοι από την Ελβετία που βρίσκονταν και αυτοί Ελλάδα και αποφάσισαν να μας συντροφεύσουν στη Σέριφο. Και έτσι η παρέα μεγάλωσε, τα μικρά ξεσάλωσαν με βουτιές και κάστρα και παιχνίδια και σφιχτές αγκαλιές, και οι μεγάλοι απολαύσαμε αυτήν την ξεγνοιασιά (πόσο γελάσαμε!). Από την άλλη, στο Αττικό μέτωπο, το ελληνικό μας σπίτι ήταν ολάνθιστο, ευάερο και ευήλιο, η πλαζ της Βούλας έγινε το καθημερινό μας ραντεβού με αφορμή και τον φίλο Xavier, τα πατρικά μας σπίτια ήταν γεμάτα αγάπη, μοσχομυριστά φαγητά και θαλπωρή, το κέντρο της Αθήνας ζωντανό και πολύχρωμο, η Κηφισιά μεγαλόπρεπη. Είναι όμορφη η Αθήνα με τα προάστιά της. Ναι, όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα αλλά παραμένουν όμορφα, ενδιαφέροντα, ζωντανά!
Το φαγητό
Αναπόσπαστο κομμάτι όλων των διακοπών, πόσο μάλλον των ελληνικών. Από τα φρεσκο-κομμένα σύκα του μπαμπά, τα λαδερά της μαμάς στην τεράστια γάστρα με τα μπλε λουλούδια, και τα Κηφισιώτικα τραπεζώματα με ντολμαδάκια και BBQs στη βεράντα, μέχρι τα red dragons και τις σαλάτες mango. Είναι απόλαυση το φαγητό στην Ελλάδα, είτε βρίσκεσαι στο πατρικό σου, είτε στο νησί είτε στην τοπική temakeria. Έτσι απολαύσαμε από γίγαντες και κόκκορες κρασάτους μέχρι εκπληκτικό Thai φαγητό στη Σέριφο (ω ναι!) και τα πιο γευστικά maki στη Γλυφάδα. Βάλτε και τις κλασικές αξίες, σφολιάτες, πιροσκί (πόσα χρόνια είχα να φάω), χόρτα, σουβλάκια, πατάτες τηγανιτές, γαριδάκια, ψαρόσουπες, χωριάτικες σαλάτες, παγωτά.... Κάθε μέρα και μια νέα απόλαυση (και ένα νέο κιλό αλλά ποιος τα λογαριάζει;). Αναχωρόντας από την Ελλάδα άλλωστε, βρώσιμα είναι αυτά που παίρνουμε μαζί μας από την πατρίδα: σπιτικές μαρμελάδες της μαμάς και της αδελφής, μουστοκούλουρα της πεθεράς, μαύρα σοκολατάκια ΙΟΝ, ντακάκια για τις σαλάτες, nescafe για τον φραπέ του συνοδοιπόρου, αρωματικό - γαλλικό καφέ, ρίγανη και άνθο αλατιού.
Οι εκπλήξεις
Μία αλλά τι μία ήταν η φετινή έκπληξη που μου ετοίμασε ο συνοδοιπόρος. Βλέπετε τα γενέθλιά μου, εκεί στα τέλη Αυγούστου, είναι συνήθως κάπως μοναχικά. Από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι φίλοι βρίσκονται σε διακοπές εκείνη την περίοδο οπότε ως παιδί τα γιόρταζα με το κλείσιμο του σχολείου ώστε να τους έχω όλους εκεί, και ως ενήλικας τα περνώ συνήθως με τους λίγους και εκλεκτούς. Τα φετινά όμως γενέθλια είναι ιστορικά οπότε ο συνοδοιπόρος κανόνισε να μαζευτούμε ένα γλυκό βράδυ Πέμπτης, στην όμορφη αυλή του Bella Vespa. Η πρόφαση ήταν ότι θα φάμε οικογενειακώς, με τα αδέλφια μου, και εν τέλει φάγαμε οικογενειακώς αλλά και με καμιά δεκαριά φιλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Έκπληξη! Και η βραδιά κύλησε τόσο όμορφα, με τα μικρά να παίζουν και να γελούν με την καρδιά τους, εμάς να συναντούμε μερικούς από τους πιο αγαπημένους μας φίλους, με εξαιρετικό - ιταλικό φαγητό και cocktails, δώρα, φωτογραφίες, ευχές. Σας ευχαριστώ όλους! Νοιώθω ευγνώμων. Και εις άλλα με υγεία. Να μεγαλώνουμε και να ανταμώνουμε σε χαρές.
Η οικογένεια
Η δική μας, μικρή οικογένεια των τριών. Πόσο έχει εξελιχθεί παράλληλα με την εξέλιξη του Στεφανάκου που είναι πλέον τεσσάρων. Πόσο πιο ξεκούραστες, γεμάτες, ανέμελες ήταν αυτές οι διακοπές. Για πρώτη φορά ο ίδιος ο Στέφανος ζήτησε να κοιμηθεί στις γιαγιάδες του χωρίς εμάς. Και ήταν τόσο έτοιμος και άνετος που αφού τον αφήναμε στην εκάστοτε γιαγιά, με συνοπτικές διαδικασίες μας έδιωχνε! Και κοιμήθηκε παρέα με τα ξαδελφάκια του χωρίς κανένα θέμα και πέρασαν τόοοσες ώρες παρέα παίζοντας μέχρι τελικής πτώσεως -κυριολεκτικά. Έτσι, μας έδωσε και σε εμάς το χώρο και τον χρόνο για να μείνουμε οι δυο μας, να απολαύσουμε τους φίλους στις νυχτερινές μας περιπλανήσεις, να κοιμηθούμε πέραν των 07.15 και να γεμίσουμε τις μπαταρίες και ως ζευγάρι. Και αυτή του η αίσθηση ασφάλειας και ανεξαρτησίας τον συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια των διακοπών, από τα παιχνίδια στην παραλία μέχρι τα φαγητά στη Σέριφο (μόνος του παρήγγελνε - μόνος του έτρωγε σε ξεχωριστό τραπέζι παρέα με τους φίλους του - μόνος του έφευγε για να παίξει στην πλατεία). Και τα βράδια, αφού βεβαίως είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του με έναν συνήθως δύωρο απογευματινό ύπνο, έπαιζε μέχρι αργά το βράδυ στα σπίτια των οικογενειών και φίλων μας. Θα τολμήσω να πω ότι ήταν οι πιο ξέγνοιαστες διακοπές στην μετά-Στεφάνου εποχή. Οι διακοπές του Κορωνοϊού! Και όμως! Γιατί είναι πλέον τέτοιο το δέσιμο των τριών μας, τόσο ευκολότερη η επικοινωνία μας (όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές), τόσο ανεξάρτητος ο μικρός μας και τόσο αξιαγάπητος. Εντάξει, εντάξει... αντικειμενική δεν είμαι αλλά νοιώθω πραγματικά υπερήφανη για το παιδί που τον έχουμε βοηθήσει να γίνει. Με θετική ενέργεια, διάθεση για εξερεύνηση και παιχνίδι, φαντασία, ευγένεια, γλυκύτητα, συντροφικότητα, τρυφερότητα, ζωντάνια, κοινωνικότητα. Τον αγαπώ! Και ναι νοιώθω ότι άξιζαν όλοι οι κόποι και οι στερήσεις μας. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κανένα παιδί δεν είναι αυτό που είναι ερήμην των καταστάσεων υπό τις οποίες μεγαλώνει.
Και τώρα.... πίσω στο έταιρον, ελβετικό μας σπίτι. Με γεμάτες βαλίτσες -εντός και εκτός εισαγωγικών. Δύσκολη η επιστροφή και η προσαρμογή. Δύσκολος ο αποχωρισμός. Κάθε φορά μάλλον και πιο πολύ. Πόσο μάλλον τώρα που τα ταξίδια μπαίνουν σε άλλη διάσταση υπό το πρίσμα του ιού. Και η τελευταία μου εικόνα των φετινών διακοπών είναι η σφιχτή αγκαλιά που κάναμε η αδελφή μου, εγώ και οι δύο ανιψιές μου, όλες μας γεμάτες δάκρυα, λίγο πριν αποχωριστούμε. Θα μπορούσα να μείνω σε αυτήν την αγκαλιά για πάντα. Αχ η αγάπη. Πώς να βάλεις σε λέξεις αυτό το δέσιμο δεκαετιών; Αυτήν την αίσθηση ότι θα είστε ΠΑΝΤΑ εκεί ο ένας για τον άλλον no matter what; Αυτήν την προσμονή να μπορέσουμε να ανταμώσουμε ξανά; Αυτό το κενό όταν βρίσκεσαι μακριά τους;
Εις το επανιδείν αγαπημένοι μου.
Μου λείπετε ήδη.
ανδριάνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
the bright side of blogging :: by andriana