ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΠΟΛΕΜΟΥ

Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για τον πόλεμο. Πώς να γράψω για αυτόν. Τι να πω πέρα από τα τετριμμένα....Ότι είναι δηλαδή ότι χειρότερο αλλά δυστυχώς και ότι μακροβιότερο έχει ζήσει η ανθρωπότητα. Ότι ποτέ τα κίνητρα, οι απώτεροι σκοποί, τα μυστικά σενάρια, οι αληθινοί λόγοι δεν αποκαλύπτονται. Ότι πάντα ο απλός κόσμος είναι αυτός που υποφέρει. Ότι ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τον 21ο αιώνα, στη μέση της Ευρώπης, ένας κράτος αποφασίζει να στρέψει τα τανκς και τις βόμβες του προς ένα άλλο, αυτόνομο κράτος. Ότι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι σαν εμένα και εσένα μετατρέπονται σε αστέγους, άπορους, ορφανούς, μετανάστες εν μια νυκτί. Ότι αρκεί μία βόμβα για να χάσεις τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ότι μπορεί να χρειαστούν χρόνια, ακόμα και δεκαετίες, για να επανέλθει μία χώρα μετά από τέτοιο πλήγμα. Ότι οι άνθρωποι σπάνια έχουν κάτι να χωρίσουν αλλά είναι τα συμφέροντα που κινούν τα νήματα εις βάρος των πολλών και εις όφελος των λίγων. Δεν υπάρχουν λόγια για να μιλήσεις για την παραφροσύνη που είναι ο πόλεμος. Είναι σπαρακτικό. Ανεξαρτήτως ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. 

Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω στον πόλεμο. Ναι, δεν τον ζω αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω και σαν να μην υπάρχει. Να μου πεις, μάλλον ημέρα χωρίς πόλεμο κάπου στον πλανήτη δεν πρέπει να έχει υπάρξει. Παγώνουμε τις ζωές μας, σταματάμε να παίζουμε, να γελάμε, να γιορτάζουμε επειδή σε κάποιο μέρος του πλανήτη οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν; Όχι. Θα ήταν φύσει αδύνατο, ανώφελο, ίσως και καταστροφικό. Τι γίνεται όμως όταν ο πόλεμος είναι τόσο κοντά; Όπως έγραψε πρόσφατα και ο αγαπημένος Αύγουστος Κορτώ, "Η γεωγραφία είναι κομμάτι της ταυτότητας - κι είναι λογικό να φρίττεις και να αγωνιάς περισσότερο όταν η φασιστική βία μαίνεται κοντά σου". Είναι φυσικό να νιώθεις αυτόν τον κίνδυνο πιο επικίνδυνο για εσένα. Πώς να αντιδράσεις όμως; Πώς να προστατευτείς; Πώς να βοηθήσεις; Ενημερώνεσαι, μένεις ώρες μπροστά στις σκληρές εικόνες μουδιασμένος, σοκαρισμένος. Ρωτάς αυτούς που γνωρίζουν περισσότερα για την περιοχή, τις ισορροπίες, τα προβλήματα. Προσπαθείς κάπως να βγάλεις μια άκρη. Από κάπου να πιαστείς. Από κάπου να εμφανιστεί δειλά η ελπίδα. Και ανταλλάζεις απόψεις, και προσπαθείς να είσαι όσο αντικειμενικός γίνεται. Και μαζεύεις τρόφιμα και ρούχα και πάνες. Και γεμίζεις κούτες και κουβαλάς σακούλες με την ελπίδα ότι κάπως θα βάλεις και εσύ το λιθαράκι σου στην ανακούφιση αυτών των ανθρώπων. Παράλληλα, αγκαλιάζεις τους αγαπημένους σου πιο σφιχτά και κάθε ανατολή αποκτά νέο νόημα. Και κάνεις εκδρομές, και γελάς, και περπατάς στη φύση... Όχι αγνοώντας αυτό που συμβαίνει αλλά περιφρουρώντας την ψυχική σου υγεία. Δείχνοντας ευγνωμοσύνη για όλες τις καθημερινές πολυτέλειες που έχεις και που μπορούν να χαθούν ανά πάσα στιγμή. Ζώντας το σήμερα, το δικό σου σήμερα. Προσπαθώντας να συντονιστείς με τη φύση, την ελπίδα, την ομορφιά, την καλοσύνη ώστε να αγαλλιάσει λίγο η ψυχή σου. Αναζητώντας τα ευχάριστα νέα ώστε να απομακρύνουν, έστω για λίγο, όλη αυτή τη μαυρίλα. 

Ο πόνος είναι εκεί. Η αβεβαιότητα. Ο κόμπος στο στομάχι. Η αγωνία. Ο θρήνος. Αλλά το ίδιο και η ζωή, η αγάπη, η χαρά. Μέσα σε όλη την παραφροσύνη πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, να φροντίζουμε τους εαυτούς μας ψυχικά και σωματικά, να κάνουμε πράγματα που μας ηρεμούν. Ναι, εν μέσω αυτής της παραφροσύνης. Γιατί ο απόλυτος συντονισμός στην αρνητικότητα, σε ότι χειρότερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος, δεν θα ωφελήσει ούτε εμάς ούτε όσους μας έχουν ανάγκη. Είναι ένα πολύ περίεργο rollercoaster όπου από τη μία η καρδιά σου είναι κόμπος και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου και από την άλλη, τρέχεις με το έλκηθρο ώστε να σπάσετε το ρεκόρ με τον μικρό. Και δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος. Ποιος γνωρίζει άλλωστε πώς να ανταπεξέλθει στον παραλογισμό, στη βία, στην τρομοκρατία, στην καταστροφή; Και όχι, όσοι νοιάζονται δεν είναι μόνο αυτοί που ποστάρουν στα social media. Ούτε όσοι ποστάρουν τις προσωπικές τους χαρές και εκδρομές αγνοούν την σκληρή πραγματικότητα του πολέμου. Ο καθένας απλά βρίσκει τον δικό του τρόπο να ανταπεξέλθει. Γιατί κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πώς να συμπεριφερθεί σε τέτοιες απάνθρωπες καταστάσεις. Ο καθένας βρίσκει τον προσωπικό του μηχανισμό επιβίωσης και κάνει ότι καλύτερο μπορεί. 

Δεν ξέρω τι είναι ο πόλεμος. Ξέρω όμως τι είναι η ζωή, η συμπόνια, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και μάλλον ο πόλεμος είναι το αντίθετό τους. Και αυτές τις εβδομάδες προσπαθώ να βρω τη δική μου "χρυσή" τομή ώστε να συνεχίσω να ζω, να απολαμβάνω, να θρέφω τον εαυτό μου με αγάπη και χαρά, αλλά και να βοηθώ όπως και όπου μπορώ, να ενημερώνομαι και να μαθαίνω.

ανδριάνα