Παιδιά και γονείς

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν με ανακούφισε ή με άγχωσε περισσότερο αυτή η ομιλία που παρακολούθησα. Αγαπώ όμως να εκθέτω τον εαυτό μου σε διαφορετικές οπτικές, ακόμα και σε αυτές που ταρακουνούν τις δικές μου, γιατί έτσι θεωρώ ότι εξελίσσομαι, αναθεωρώ ή επιβεβαιώνω και γενικά βγαίνω πλουσιότερη. Έτσι λοιπόν, όταν διάβασα τον τίτλο Why parents should stop blaming themselves for how their kids turn out (Γιατί οι γονείς πρέπει να πάψουν να κατηγορούν τους εαυτούς τους για το πώς καταλήγουν τα παιδιά τους) κοντοστάθηκα. Και έκανα κλικ. Και διάβασα, και άκουσα. Και τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Γιατί εννοείται ότι το να κατηγορείς τον εαυτό σου είναι κάτι πολύ βαρύ και ανώφελο, από την άλλη όμως δεν έχουμε ένα ποσοστό "συνευπευθυνότητας" και εμείς οι γονείς για αυτό που εν τέλει γίνονται τα παιδιά μας; 

Νομίζω ότι αυτό που βασικά προσπαθεί να καταρρίψει αυτή η ομιλία είναι η αίσθηση ότι εμείς οι γονείς έχουμε τη δύναμη πραγματικά και ολοκληρωτικά να επηρεάσουμε την προσωπικότητα και τη ζωή των παιδιών μας. Και θα συμφωνήσω 100% ότι αυτήν την δύναμη δεν την έχουμε, και είναι πολύ καλύτερα έτσι. Αλλά από την άλλη, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένα παιδί το οποίο θα μεγάλωνε σε εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα θα εξελισσόταν το ίδιο. Δεν παίζει ρόλο ο σεβασμός που του δείχνεις, η αγάπη, η νοιάξη; Ο χρόνος που του αφιερώνεις, η ενέργεια που του μεταδίδεις; Οι αξίες; Και βεβαίως, ο τρόπος ανατροφής προσαρμόζεται ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις τάσεις που ήδη έχει το παιδί. Για αυτό και 2 και 3 αδέλφια εξελίσσονται σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους. Μα πώς θα γινόταν αλλιώς; Θα είχαμε ανθρώπους καρμπόν! Και το γνωρίζω αυτό από πρώτο χέρι καθώς είμαι το μεσαίο παιδί μιας οικογένειας, με μια μεγαλύτερη αδελφή και έναν μικρότερο αδελφό. Ε, αν μας εξετάσετε λοιπόν εμάς τους τρεις εννοείται ότι θα βρείτε τρεις πολύ διαφορετικούς ανθρώπους! Από τα επαγγέλματα που επιλέξαμε μέχρι το τρόπο που ντυνόμαστε, την μουσική που ακούμε, τις πόλεις που ζούμε, τα χόμπυ που έχουμε, τον τρόπο που μιλάμε! Και αυτό είναι ένα εύσημο θεωρώ στους γονείς μας που κατόρθωσαν να προσαρμοστούν στο εκάστοτε παιδί αντί να επιβάλλουν την "ατζέντα" τους χωρίς ευελιξία και στους τρεις μας. 

“Even though many of us take pride in how different we are from our parents, we are endlessly sad at how different our children are from us.”

Andrew Solomon 

Και βεβαίως, μεγαλώνοντας τρία παιδιά, ακόμα και οι γονείς είναι διαφορετικοί. Γιατί την αδελφή μου την μεγάλωσαν όταν εκείνοι διένυαν την δεκαετία των 20 ενώ ο αδελφός μου ήρθε στη ζωή 9 χρόνια αργότερα. Δεν γίνεται να είναι οι ίδιο άνθρωποι! Ούτε οι εποχές όμως. Έτσι, όταν μεγάλωνε η αδελφή μου, για παράδειγμα, το πιο hot gadget ήταν το walkman, για εμένα τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, και για τον αδελφό μου τα βιντεοπαιχνίδια και το internet που πλέον μεσουρανούσε. Όλοι μας λοιπόν μεγαλώσαμε και εξελιχθήκαμε σε διαφορετικές εποχές, από διαφορετικούς γονείς (ναι, τους ίδιους, αλλά διαφορετικούς), με διαφορετικές τάσεις και προτιμήσεις. Και ο ρόλος του γονιού είναι αυτή η ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Έτσι, εγώ για παράδειγμα, ως η πιο οργανωτική από τα τρία παιδιά δεν είχα την ανάγκη από τους γονείς μου να μου θέσουν ένα πρόγραμμα ή να μου ζητήσουν να συμμαζέψω το δωμάτιό μου, κάτι που χρειαζόταν να κάνουν με τα αδέλφια μου. Είχα όμως άλλες ανάγκες και περιοχές που χρειαζόμουν τη στήριξή τους. Είναι λοιπόν για εμένα ξεκάθαρο ότι οι γονείς δεν καθόρισαν εξ' ολοκλήρου τι άνθρωποι θα γίνουμε, καθώς έχουμε εν γένει τις προσωπικές μας τάσεις, σαφώς όμως το επηρέασαν. Φρόντισαν να μας ευφυσήσουν αυτά που θεωρούσαν σημαντικά ανεξαρτήτως χαρακτήρα ή επιλογών. Έτσι, ακόμα και σήμερα που και οι τρεις διανύουμε την 4η δεκαετία της ζωής μας, όλοι είμαστε στην ώρα μας (γιατί εκτιμούμε την συνέπεια), φροντίζουμε να βρίσκουμε πάντα χρόνο ο ένας για τον άλλο (γιατί εκτιμούμε τους δεσμούς), έχουμε χρόνιες φιλίες, αγαπάμε βαθιά, περιποιούμαστε τους φίλους και καλεσμένους μας... Μέσα σε όλες μας τις διαφορές και διαφοροποιήσεις, έχουμε κάποιες αξίες που μας χαρακτηρίζουν και μας συνδέουν με την αρχική μας οικογένεια και τις ρίζες.

Από την άλλη, σκεφτείτε όλα τα αδέλφια που γνωρίζετε (είμαι σίγουρη) και που είναι μέρα με τη νύχτα! Που μοιράζονται ελάχιστες κοινές αξίες και κινούνται σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Προφανώς η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και είναι μια σημαντική συνειδητοποίηση αυτή, και ως γονιός και ως παιδί. Ναι, ως γονιός, κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο χωρίς όμως να γνωρίζεις εάν και πόσο και πώς θα επηρεάσει το παιδί σου. Ως παιδί, από την άλλη, και όπως εύστοχα σημειώνει και η συγγραφέας του άρθρου, χρειάζεται κάποια στιγμή να πάρουμε την ευθύνη της ζωής και των επιλογών μας στα χέρια μας.

Τροφή για σκέψη.

ανδριάνα 

ΥΓ. Η μετάφραση της πιο πάνω ρήσεις είναι "Αν και αρκετοί από εμάς υπερηφανευόμαστε για το πόσο διαφορετικοί είμαστε από τους γονείς μας, είμαστε απεριόριστα θλιμμένοι με το πόσο διαφορετικά είναι τα παιδιά μας από εμάς".