Μία μέλισσα μέλι ου ποιεί

Την αγάπη μου για τα podcasts μάλλον την έχετε καταλάβει. Μαθαίνω τόσα πολλά, σε τόσο ενδιαφέροντα θέματα. Κάθε φορά και ένα διαφορετικό ταξίδι, συνήθως υπό τη συνοδεία του τρεξίματος - περπατήματος που κάνω στο διάδρομο. Και είναι τόσα τα θέματα που μου τραβούν την προσοχή και με απορροφούν, αφήνοντάς με λίγο πιο σοφή κάθε φορά και συνήθως προβληματισμένη (με την καλή έννοια). Σε ένα πρόσφατο λοιπόν επεισόδιο του Diary of a CEO, καλεσμένος ήταν ο Adam Grant τον οποίο παρακολουθώ εδώ και καιρό και θαυμάζω πολύ γιατί καταφέρνει να μεταφέρει πολύπλοκες κοινωνιολογικές έννοιες, με απλό, στοχευμένο και εμπνευσμένο τρόπο προς το ευρύ κοινό. Αν βρείτε το χρόνο, σας συνιστώ αυτήν τη συζήτηση 100% καθώς θίγει πολλά, ενδιαφέροντα θέματα όπως η τελειομανία, τα παιδιά - θαύματα, το ρίσκο, οι επαγγελματικές σχέσεις.

Για το τελευταίο θα ήθελα να σας γράψω. Εξηγεί λοιπόν ο Adam Grant, Organization Psychologist στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania των ΗΠΑ, και συγγραφέας 6 βιβλίων best-sellers, την σπουδαιότητα της (εργασιακής) ομάδας. Τα "θαύματα" που πετυχαίνει η ομάδα τα οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει η μονάδα. Πολλές έρευνες το πιστοποιούν αυτό, μεταξύ των οποίων και μία σε χρηματιστηριακούς αναλυτές της Wall Street. Τα επιστημονικά συμπεράσματα λοιπόν έδειξαν ότι όταν ένας αναλυτής κορυφαίων επιδόσεων (star όπως τον αποκαλεί) αλλάζει εργασιακό περιβάλλον και κουλτούρα, χρειάζεται κατά μέσο όρο 5 χρόνια μέχρι να κατακτήσει ξανά αυτό το επίπεδο, αυτές τις επιδόσεις. Αν όμως κάνει αυτήν την μετάβαση μαζί με την ομάδα του, τότε διατηρεί αυτό το υψηλό επίπεδο από την πρώτη κιόλας μέρα. Την πρώτη!

Παρόμοιες έρευνες έγιναν και με χειρουργούς οι οποίοι εργάζονται παράλληλα σε διαφορετικά νοσοκομεία, με διαφορετικές ομάδες. Ανάλογα με το δέσιμο της ομάδας, με τις αποτελεσματικές -ή μη- "τελετουργίες" και συνέργιες που έχουν δημιουργήσει, εξαρτώνται μέχρι και τα ποσοστά θνησιμότητας των επεμβάσεων. Πιο εύκολο ίσως προς κατανόηση παράδειγμα, είναι αυτό των αθλητικών ομάδων. Στο μπάσκετ, για παράδειγμα, έχει υπολογιστεί ότι μία ομάδα αποδίδει τα μέγιστα μετά από 3-4 χρόνια συνύπαρξης. Μέχρι και η ΝΑΣΑ έκανε ένα παρεμφερές πείραμα όπου έθεσε δύο της ομάδες σε παρόμοια αποστολή προσομοίωσης. Η πρώτη ομάδα πήγε κατευθείαν μετά από ένα εξουθενωτικό πρόγραμμα που πέρασαν μαζί, με έλλειψη ύπνου και κούραση, ενώ η δεύτερη πήγε κατευθείαν στη συγκεκριμένη άσκηση, με τους συμμετέχοντες ξεκούραστους αλλά άγνωστους μεταξύ τους. Μαντέψτε ποια ομάδα έκανε τα περισσότερα, θανάσιμα λάθη; Η δεύτερη βεβαίως. Η κοινή ιστορία της πρώτης ομάδας, όπως εξηγεί ο Adam Grant, ήταν πιο σημαντική από την σωματική τους κούραση. 

Με όλα αυτά, και πόσα ακόμα απτά στοιχεία, δεν είναι συγκλονιστικό ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να επιτύχουν ως μονάδες; Ή ακόμα χειρότερα, ότι μπορούν να υπο-εκτιμούν την αξία των ανθρώπων με τους οποίους εργάζονται, στους οποίους, εν τέλει, βασίζονται και οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της όποιας επιτυχίας; Είναι σοκαριστικό και απογοητευτικό αλλά αποτελεί ακόμα την πραγματικότητα πολλών. Με ανθρώπους "νάρκισσους", υπερόπτες, μεροληπτικούς, ανασφαλείς, οι οποίοι φέρνουν βεβαίως όλα αυτά και στον επαγγελματικό χώρο όπου προσπαθούν να πατήσουν επί πτωμάτων για να φανούν ικανοί και πετυχημένοι.

Οι εξαιρέσεις βεβαίως λαμπρές, που φωτίζουν το δρόμο για όλους μας (και για τους ίδιους βεβαίως) και μας κάνουν να διακρίνουμε ένα φως στο τέλος του τούνελ. Ο σεβασμός, η ειλικρίνεια, η ομαδικότητα, η στήριξη, η πίστη στην ομάδα είναι τα στοιχεία που ανεβάζουν όλα τα μέλη της και το τελικό αποτέλεσμα (που είναι ή θα έπρεπε να είναι και ο απώτερος στόχος). Και είναι χρέος και των εταιριών, μέσω των διαδικασιών και αξιών που θεσπίζουν, να προωθήσουν την ομαδικότητα, τις συνέργιες και τον σεβασμό. Έχουμε όμως και εμείς μερίδιο ευθύνης, με την καθημερινή μας συμπεριφορά η οποία προωθεί ή εμποδίζει την ομαδικότητα και την εξέλιξη όλων. Τον εξυπνάκια, τον ψεύτη, τον τυχοδιώκτη και τον παρτάκια κανείς δεν εκτίμησε και σίγουρα κανείς δεν αγάπησε. Γιατί εν τέλει, η εργασία είναι η προέκταση της ζωής.

Στην υγειά των ομάδων λοιπόν, και των ανθρώπων που τις ενισχύουν!

ανδριάνα