Αφίξεις
Τα αεροδρόμια μου αρέσουν πολύ... Και για να σας πω όλη την αλήθεια, με συγκινούν. Μάλλον έχουν περάσει για τα καλά στο DNA μου. Για να καταλάβετε λοιπόν, από μικρή, όταν ο μπαμπάς ταξίδευε πολύ, μία από τις πιο έντονες και επαναλαμβανόμενες μνήμες μου είναι να κόβουμε τριαντάφυλλα από τον κήπο, να τα τυλίγει η μαμά σε αλουμινόχαρτο (όλα αυτά για να μην αγοράσουμε από το ανθοπωλείο), να οδηγούμε στο αεροδρόμιο, να στηνόμαστε με τον αδελφό μου στο τζάμι που έβλεπε στις σκάλες μετά τον έλεγχο διαβατηρίων (στο αεροδρόμιο του Ελληνικού εννοείται), να περιμένουμε τον μπαμπά να ανέβει ώστε να γυρίσει να μας χαιρετίσει, να τρέξουμε μέχρι τις αφίξεις και μόλις τον δούμε μέσα από τις ανοιγοκλειόμενες πόρτες να βάλουμε τα δυνατά μας και να τρέξουμε μέχρι το χώρο των αποσκευών. Ναι, ναι... και τότε υποθέτω απαγορευόταν αλλά μάλλον το προσωπικό ασφαλείας έκανε λίγο τα στραβά μάτια σε δύο παιδάκια του δημοτικού που τρέχανε με το αλουμινόχαρτο στο χέρι για να πέσουν στην αγκαλιά του μπαμπά.
Με αυτά και με εκείνα, ο μπαμπάς συνέχισε να κάνει ταξίδια και σιγά - σιγά τον ακολούθησε και ο αδελφός. Έτσι, οι επισκέψεις μου στην πτέρυγα των Αφίξεων είναι πολλές, μακράν περισσότερες από αυτές στην αντίστοιχη των Αναχωρήσεων. Και κάθε φορά που περπατώ μέσα στο αεροδρόμιο και περιμένω καρτερικά και τον δικό μου άνθρωπο, συγκινούμαι....... Για όλες αυτές τις ιστορίες, τους αποχωρισμούς, τα ανταμώματα, τις οικογένειες, τα ζευγάρια, τα παιδάκια, τις γιαγιάδες. Για όλες τις ιστορίες που βλέπω να ξετυλίγονται μπροστά μου και ας αφορούν ανθρώπους παντελώς αγνώστους προς εμένα. Για όλες αυτές τις ιστορίες που έχω και εγώ ζήσει. Μου αρέσει το αεροδρόμιο και τώρα που είναι γιορτές με συγκινεί ένα τόσο δα παραπάνω. Λίγες είναι οι φορές που καταφέρνω να εξέλθω χωρίς ίχνος δακρύων.
Σας εύχομαι λοιπόν να ανταμώσετε και φέτος με όσους αγαπάτε (με αεροπλάνο ή χωρίς) και να τους απολαύσετε.
ανδριάνα
ΥΓ. Αξίζει να δείτε την ταινία Love Actually η οποία παρουσιάζει με τον καλύτερό τρόπο αυτό που σας περιγράφω....
ΥΓ2. Το σχέδιο είναι από το Drawing on Napkins blog
ΥΓ2. Το σχέδιο είναι από το Drawing on Napkins blog
Κιεγώ, η αντίστοιχη "μαμά" του σχολίου, έχω μιάν καρμική θα έλεγα σχέση με τα αεροδρόμια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή με έφερε πολύ μικρή στα αεροδρόμια και στα αεροπλάνα...άρχισα τα υπερπόντια ταξείδια από τα τέσσερα χρόνια μου...και τα συνέχισα και μετά για πολλούς και διαφόρους λόγους..από άποψη αναψυχής, μέχρι για να δω μιά παράσταση στο Λονδίνο..
Η ζωή πάλι μου έφερε έναν σύντροφο που μισούσε τις πτήσεις και το αεροπλάνο...αλλά...τί οξύμορον....η δουλειά του απαιτούσε χιλιάδες ώρες πτήσεων στα πέρατα του κόσμου...
Έτσι και εγώ ήμουν συχνά πυκνά στα αεροδρόμια....συχνότερα στις αφίξεις (όπως και η μικρή μου) και λιγότερο συχνά στις αναχωρήσεις...
Πάντα λοιπόν παρατηρούσα τους ανθρώπους που έσμιγαν...πάντα συγκινούμουν από τα δακρυσμένα μάτια, το χαμόγελο πίσω από το κλάμα, το κλάμα που είχε φορέσει την στολή του χαμόγελου για να ξεγελάσει...
Η ζωή λοιπόν και η μοίρα...μου χάρισε άλλον έναν ταξειδιώτη στην οικογένεια...τον υιόν...
Έτσι αρχίσαμε τα πήγαιν'έλα στην Αμερική από τα 18 ...
Αυτό ήταν λίγο πιο δύσκολο ομολογώ...και συνεχίζει να είναι...
Τώρα πια, όσο γίνεται πιο συνειδητο ποιημένη, περιμένω στις αφίξεις συχνότερα τον σύντροφο και όσο πάει και αραιότερα τον υιόν....κακό αυτό.
Η μόνη ευχάριστη νότα στην ρουτινιάρικη θέση που βρίσκομαι είναι η προσθήκη της ακριβής μικρής που περιμένει τον παππού της με ένα χαμόγελο μεγαλύτερο και απ' αυτό των απανταχού κλόουν...
Έτσι είμαστε πάλι στις ανοιγοκλειόμενες ΄πόρτες...σε λίγο θα έρθουν και τα λουλουδάκι από τον κήπο...και η ζωή συνεχίζεται...και επαναλαμβάνεται η άτιμη....
Εγώ θυμάμαι στην Καστέλλα τα αγόράζα από ανθοπωλείο με την μαμά από μικρή ημούνα χλιδάτη βρε παιδί μου :P.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια σκηνή μου έχει μείνει εμένα αλλά αναχώρησης όταν έφυγα από το Λονδίνο και μου είχες δώσει την καρτούλα.... very sad
πολύ συγκινητικό άρθρο! εγώ δεν έχω την αντίστοιχη εμπειρία, αλλά κάποιο παράδοξο τρόπο έχω το αντίστοιχο συναίσθημα. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους που ταξιδεύουν, να βλέπω πρόσωπα από άλλους λαούς με άλλα χαρακτηριστικά και άλλη κουλτούρα, να φαντάζομαι ιστορίες ταξιδιωτών, να σκέφτομαι που πάνε και από που έρχονται... Νομίζω ότι το αεροδρόμιο είναι το σημείο που καταλαβαίνεις πόσο μικρός είναι ο πλανήτης και πόσο όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε ακριβώς τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες αγωνίες... Wellcome back my friend!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή κορούλα μου...χλιδάτη...στην Καστέλλα δεν είχαμε τόσα λουλούδια που να μπορούμε να τα προσφέρουμε...αν θυμάσαι....ήμαρτον...ίδια η γιαγιά σου...και αναρωτιέσαι πού έμοιασε η μικρή
ΑπάντησηΔιαγραφή