Μήπως θες ένα ποτήρι νερό;


Πες το. Μην το θεωρείς δεδομένο. Μην περιμένεις ο άλλος να το μαντέψει, να το φανταστεί, να το δει στα μάτια σου, στις σιωπές σου, στους αναστεναγμούς σου, στα χαμόγελά σου. Πες το και ας σου βγει και σε κακό ... ή σε καλό. Η μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι μάλλον όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Όλα όσα κρατήσαμε μέσα μας ελπίζοντας ότι ο άλλος θα τα καταλάβει μόνος του βγάζοντάς μας από τον κόπο. Τον κόπο της αποδοχής, της συνειδητοποίησης, της επικοινωνίας, της διεκδίκησης, του διαλόγου, της αμφισβήτησης, της απόρριψης, της ερώτησης. Και ενώ πολλοί θεωρούν ότι αυτά που κρατάμε μέσα μας είναι αυτά που πονάνε πιο πολύ, τελικά θεωρώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί κάπως - κάπου - κάποτε θα επικοινωνήσουμε τελικά το παράπονο, το μπούχτισμα, την αντίθεση, τον πόνο αλλά ίσως ποτέ την εκτίμηση, την αγάπη, τον σεβασμό, την συντροφικότητα. Σκεφτείτε πόσο συχνά λέτε Σ' αγαπώ, Σ' ευχαριστώ, Μου έλειψες, Είμαι πολύ περήφανη για σένα, Τα πήγες περίφημα, Συγχαρητήρια, Θέλω να είσαι μέρος της ζωής μου, Είσαι ο άνθρωπός μου, Σε ευχαριστώ που με σκέφτηκες......  

Υπάρχει ένα πολύ ξεχωριστό και ενδιαφέρον blog που λέγεται Humans of New York. Εκεί ανοίγουν την καρδιά τους καθημερινοί άνθρωποι που συναντά ο συγγραφέας γυρίζοντας την πόλη. Ένας μεσήλικας κύριος λοιπόν πρόσφατα μίλησε για αυτό ακριβώς θέτοντάς το στην πιο απλή, καθημερινή βάση: "Εύχομαι να είχα περισσότερο ένστικτο στην έκφραση της αγάπης μου προς την σύζυγό μου όταν ήμασταν νέοι. Ήταν τόσο πιο απλό απ' όσο συνειδητοποιούσα. Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο "Αγάπη μου, θα φτιάξω έναν καφέ, μήπως θέλεις και εσύ;" ή "Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια για να τακτοποιήσεις τα ψώνια;". 

Πριν καιρό, μια αγαπημένη μου φίλη η οποία ζούσε έναν επίπονο χωρισμό μου είπε μια φράση που δεν θα ξεχάσω. "Το ξέρεις" μου λέει "ότι τόσα χρόνια με αυτό τον άνθρωπο και δεν με ρώτησε ποτέ αν θέλω να μου φέρει ένα ποτήρι νερό;". Η αγάπη είναι τόσο απλή! Τόσο καθημερινή. Τόσο ανέξοδη. Τόσο αληθινή όσο να φέρεις ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπό σου ή να τον ρωτήσεις αν χρειάζεται βοήθεια με τα ψώνια.

Αυτό ήταν το δικό μου μάθημα από το 1ο μου ελληνικό Σαββατοκύριακο στις αρχές Μαρτίου.

ανδριάνα

Σχόλια

  1. το νερό-νεράκι έχει και τη σημειολογική του σημασία....οπότε ναι θα συμφωνήσω...πως είναι ζωτικής σημασίας να σου προσφέρεται που και που από τον άνθρωπο που επέλεξες να βρίσκεται δίπλα σου αλλά και από όσους σε περιστοιχίζουν (από επιλογή σου)...
    είναι όντως σοκαριστικό με πόσα δεδομένα μαθαίνουμε να ζούμε και να μην αντιδρούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι νομίζω και εγώ! Πολλές φορές ξεχνάμε τα πιο μικρά και τα πιο σπουδαία που είναι η καθημερινότητά μας.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana