Just the 2 of us


Όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, είχαμε πάει οικογενειακώς (μαμά και 3 παιδιά δηλαδή) για να μου βρούμε διαμέρισμα και να είμαι έτοιμη για την επίσημη έναρξη των σπουδών. Την πρώτη επίσημη λοιπόν εβδομάδα, εκεί στα τέλη Αυγούστου, ανέβηκε μαζί μου και η αδελφή μου. Για συμπαράσταση στα πρακτικά, στις ετοιμασίες, στις δουλειές, στα γραφειοκρατικά, αλλά κυρίως στα συναισθηματικά. Και θυμάμαι τις ατελείωτες διαδρομές με τα πόδια, τα ψώνια, τις σφουγγαρίστρες που κουβαλούσαμε στο Hyde Park, τα βράδια που χάναμε το στενό του σπιτιού και κάναμε κύκλους, τις καθαριότητες, τις πατέντες για να τα χωρέσουμε όλα στο τόσο-δα-μικροσκοπικό διαμερισματάκι (που για τα ελληνικά δεδομένα -τουλάχιστον τότε- μάλλον δωμάτιο θα το έλεγες). Πιο πολύ από όλα όμως θυμάμαι την ημέρα που πήραμε το μετρό για το Heathrow και την είδα να απομακρύνεται για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Σε όλη τη διαδρομή πίσω στο σπίτι και μάλλον όλο το πρώτο εκείνο βράδυ έκλαιγα. Γιατί ήμουν μόνη. Επίσημα και ανεπιστρεπτή. Θα ξημέρωνε το πρωί και θα έπρεπε να δημιουργήσω από το μηδέν τη νέα μου πραγματικότητα. Ναι, είχα κάποιους γνωστούς και φίλους στο Λονδίνο και στην ευρύτερη Μεγάλη Βρετανία αλλά τι να σου κάνουν όταν ξυπνάς και κοιμάσαι μόνη, όταν ξαφνικά το ψυγείο πλημμυρίζει και πρέπει να κάνεις απόψυξη, όταν πρέπει να βρεις τους τεχνικούς όρους για να συνεννοηθείς για το ίντερνετ (ποιος θα μου έλεγε τότε ότι όλα αυτά θα τα ξαναπερνούσα ακόμη πιο δύσκολα στα "άγνωστα" γαλλικά αυτή τη φορά;!), όταν διασκέδαση θεωρείται ακόμη και η επίσκεψη στο σούπερ-μάρκετ (μέχρι και ειδική διαδρομή είχα βρει μέσα από το πάρκο ώστε να αγοράσω τα αγαπημένα μου δημητριακά από το Marks&Spencer και να κάνω και τη βόλτα μου) και τα Friends ήταν μερικές φορές η "κορυφαία" στιγμή της εβδομάδας σου (Παρασκευή βράδυ θυμάμαι παιζόταν το τελευταίο season). 

Είναι συγκλονιστική η αίσθηση της μοναξιάς. Ότι βασίζεσαι στον εαυτό σου και μόνο. Πάει η ελληνική οικογένεια, τα αδέλφια και οι γονείς, οι φίλοι, η ασφάλεια, η οικειότητα... Τα μέρη σου, οι συνήθειές σου, η ρουτίνα σου, οι κατακτήσεις σου. Είσαι ένας μεταξύ χιλιάδων. Είναι για εμένα μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες πραγματικής ενηλικίωσης για αυτό και θεωρώ τυχερούς τους νέους που επιλέγουν (ή αναγκάζονται) να ζήσουν μέρος των φοιτητικών τους χρόνων μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή. Γιατί τότε ενηλικώνονται. Πραγματικά. Ουσιαστικά. Όχι στη θεωρία. Ανεξαρτητοποιούνται. Γιατί ανεξάρτητος ενώ η μαμά σού μαγειρεύει - πλένει - σιδερώνει δεν είσαι. Γίνεσαι κύριος της ζωής σου, των επιλογών σου. Γίνεσαι υπεύθυνος. Δεν υπάρχει ο απομηχανής Θεός (η ελληνική οικογένεια δηλαδή) να σε σώσει.

Κάπως έτσι λοιπόν αισθάνθηκα και το περασμένο Σάββατο που ξαφνικά γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου ενώ κρατούσα τον μικρό Στέφανο. Γιατί συνειδητοποίησα ότι μετά από 4 ημέρες στο μαιευτήριο και καμιά 10ρια σπίτι με τις επισκέψεις των γιαγιάδων, έφτασε η ημέρα που θα είμαι μόνη. Και όχι απλά μόνη, αλλά με την ευθύνη ενός νεογέννητου. Και βεβαίως έχω τον συνοδοιπόρο (τι θα έκανα χωρίς αυτόν;). Αλλά την πλειοψηφία της ημέρας εγώ "παλεύω" με ύπνους - θηλασμούς - πάνες και αυτός με sap - αριθμούς και εργοστάσια. Και πρέπει και οι τρεις (μαμά - μπαμπάς - μωρό) να τα βγάλουμε πέρα. Να βρούμε τον τρόπο, τις δικές μας πατέντες σε ένα νέο, παντελώς άγνωστο κόσμο, αυτό της μητρότητας και της πατρότητας. Και ναι, είναι όπως τα λένε. Πέφτεις στα βαθειά και κολυμπάς. Με εφόδιο την αγάπη, την υπομονή και όσα έχεις καταφέρει να ρουφήξεις από τους κοντινούς σου γονείς όλα αυτά τα χρόνια. Και ελπίζεις ότι κάπως θα δέσει το γλυκό. Και θα δέσει... πού θα πάει. Απλά ο καθένας ακολουθεί τη δική του συνταγή και στο τέλος δημιουργεί το δικό του γλυκό. Εξίσου πολύτιμο, γευστικό, όμορφο και σίγουρα μοναδικό.

ανδριάνα

Σχόλια

  1. Ετσι ;opως τα λες για την ενηλικιωση (και απογαλακτισμο ταυτοχρονως). Απο την αλλη η επομενη φαση της ''μοναξιας'' οπως λες ειναι πολύ ωραια. Το να οριζεις εσυ την ζωη σου και η πρωταρχικη παρεα σου να ειναι ο εαυτο σου ;)

    Το γλυκό θα δεσει, πριν το πάρεις χαμπάρι. Στο λέω σαν παρατηρητρια-φιλη πολλών νεων γονεων χιχι!

    ΥΓ
    Για που το βάλε ο μικρος απο πάνω?!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Όλα έρχονται με τα συν και τα πλην και είναι πολύ σημαντικό να ορίζεις εσύ την ζωή και την καθημερινότητά σου!

      Διαγραφή
  2. Και πού να δεις όταν θα περνά ο Στέφανος τα πρώτα επίπεδα ανεξαρτητοποίησης! Εκεί να δεις γλέντιο! Απογαλακτισμός, παιδικός σταθμός, σχολείο... Να κλαίει κι εσύ να λες από μέσα σου, "είναι για το καλό σου" κι ας πονάει η καρδιά σου. ΝΟμίζω ότι η απέναντι πλευρά είναι πιο δύσκολη. Αυτή που εσύ ξέρεις όλες τις απαντήσεις, αλλά πρέπει να κάνεις υπομονή για να τις βρει ο μικρός μόνος του! Θα έχουμε να λέμε ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κάθε φάση τόσο ξεχωριστή, τόσο όμορφη και τόσο δύσκολη ταυτόχρονα. Άραγε, γίνεται κάτι να είναι τόσο όμορφο και να μην είναι και λιγάκι δύσκολο;

      Διαγραφή
  3. Η ζωή συνεχίζεται με τον ίδιο τρόπο χρόνια τώρα...(να μην πω αιώνες)
    Όλα δύσκολα είναι....σε όλες τις φάσεις που θα περάσεις με το παιδί σου....σε όλη του την ζωή....ναι σε όλη του την ζωή...επαναλαμβάνω.
    Γιατί η μάνα είναι φτιαγμένη έτσι από την φύση....να πονά για κάθε μικρό ή μεγάλο πόνο των παιδιών της, για κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή της οικογένειάς της, για κάθε μεγάλο ή μικρό εμπόδιο που θα κληθεί να προσπεράσει το παιδί της...
    Και είναι δίκαιο....γιατί έτσι ίσως κάποτε καταλάβετε και τις δικές σας μανάδες που τα πέρασαν ίδια...και ίσως και χειρότερα..
    Και αυτό το ...είναι για το καλό του....ναι ισχύει....αλλά να έρθετε να μου το πείτε όταν το σπίτι σας αδειάσει από τα παιδιά και τους φίλους τους και τις φωνές και τις μουσικές...και...και...
    Και την θέση τους πάρουν τα άδεια δωμάτια, οι σιωπές...οι βασανιστικές σιωπές...
    Και όταν θα περιμένεις ένα τηλέφωνο ένα κάτι για να ακούσεις ότι όλα είναι καλά...
    Και όταν θα "παραπονιέσαι" για τις λίγες μέρες που θα επισκέπτονται το σπίτι σου...για τις λίγες ώρες που θα τα βλέπεις ακόμη και τότε....για...για....
    Γιατί ο ψυχισμός της μάνας είναι ανεξήγητος και αδιάφθορος....ήταν, είναι και θα είναι στο αιώνα των αιώνων....
    Έτσι ήταν και η γιαγιά μου, και η μαμά μου, και εγώ....και ίσως να γίνεται και εσείς ....μικρές μου καινούργιες μαμάδες.....
    Το μεγάλωμα ενός σωστού ανθρώπου είναι από τα δυσκολότερα πράγματα που θα κληθείς να κάνεις στην ζωή σου....
    Η πληρότητα, οι χαρές, η ανταμοιβή και το κέρδος σου....ΤΕΡΑΣΤΙΟ....επίσης και οι στενοχώριες, οι λύπες και το "ξεχέσημο"....
    Έτσι ήταν , έτσι είναι και έτσι θα είναι....
    Πολύ κουράγιο, υπομονή, επιμονή, σταθερότητα, διαλεκτικότητα, και...προ πάντων...το μαγικό συστατικό...ΑΓΑΠΗ,...απεριόριστη, ανιδιοτελή ΑΓΑΠΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έλεγε λοιπόν και η προ-γιαγιά "Δεν έχεις παιδιά; Έχει πρόβλημα. Έχεις παιδιά; Έχεις πολλά προβλήματα". Είναι όμορφα προβλήματα όμως. Χαλάλι :)

      Διαγραφή
  4. Διαλακτικότητα...εννοώ....τα δάκρυα βλέπεις....ας είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο! Έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου κ στο Σ. και όλα θα γίνουν όπως πρέπει :) Μαρίνα ⛵

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

the bright side of blogging :: by andriana