Χρόνος!

Είναι δύσκολες οι προσωπικές σχέσεις. Παντού αυτό ακούς και η αλήθεια είναι το ζεις κιόλας μερικές φορές. Πόσο μάλλον όταν οι κοντινότεροί σου άνθρωποι βρίσκονται όχι απλά μακριά, αλλά σε άλλες χώρες. Πώς να διατηρήσεις την επαφή; Το δέσιμο; Με τον ίδιο τρόπο που το διατηρείς και όταν μένετε σε διπλανές πόλεις: αφιερώνοντας χρόνο. Ίσως τώρα, με αυτές τις συνθήκες, αφιερώνοντας λίγο περισσότερο χρόνο ή τουλάχιστον αφιερώνοντάς τον διαφορετικά.

Γιατί πλέον δεν υπάρχει ο καφές του Σαββάτου, το οικογενειακό γεύμα της Κυριακής, η yoga της Τετάρτης, τα ψώνια της Παρασκευής για να τα πεις tête-à-tête. Δυστυχώς. Οπότε όλη αυτή η αλληλεπίδραση, όλες αυτές οι συζητήσεις περνάνε πολύ περισσότερο μέσω της τεχνολογίας: τηλέφωνα και βιντεοκλήσεις αλλά και emails, ομαδικά μηνύματα κτλ. Τα ξέρετε. Και θέλει μία παραπάνω προσπάθεια. Γιατί η νοιάξη και το ενδιαφέρον περνάνε πιο δύσκολα μέσα από τα καλώδια απ' ότι μέσα από τις αγκαλιές και τις ματιές. Και είναι εύκολο να θεωρήσεις πολλά δεδομένα. Και να ξεχάσεις να ρωτήσεις, να μοιραστείς. Αλλά έτσι μέρα με τη μέρα όλο και μακραίνουν οι αποστάσεις. Και τι να σου κάνουν οι λίγες ημέρες διακοπών που προσπαθείς να τα προλάβεις όλα και να ξεκουραστείς (λέμε τώρα).

Έχω καταλήξει λοιπόν ότι το πολυτιμότερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους αγαπημένους μας είναι ο χρόνος μας. Ο χρόνος για να τους πάρεις τηλέφωνο να δεις τι κάνουν. Ο χρόνος για να τους γράψεις μία κάρτα ή ένα email. Ο χρόνος για να τους στείλεις ένα δωράκι με το ταχυδρομείο. Ο χρόνος για να τους στείλεις μία φωτογραφία και ένα χαμόγελο. Ο χρόνος για να κάνεις ένα skype call (και να καταφέρετε να τα συντονίσετε όλα ώστε να γίνει πραγματικότητα). Ο χρόνος για να τους σκεφτείς τώρα που γεννάνε, που ανοίγουν νέο μαγαζί, που κάνουν νέες συνεργασίες, που τα παιδιά τους ξεκινούν σχολείο, που πέρασαν τις ιώσεις, που τσακώθηκαν, που μετακομίζουν, που αγχώνονται, που προσαρμόζονται που που που. Να τους σκεφτείς και να το δείξεις. Αν είσαι κοντά είναι τόσο πιο εύκολο. Αρκεί ένας καφές ή ένα ποτήρι κρασί. Αν είσαι μακριά συμβιβάζεσαι με ένα μήνυμα ώστε να ξεκινήσουν αυτές οι μαραθώνιες αλληλογραφίες ή ένα τηλεφώνημα. Είναι και αυτό όμως κάτι. Και δεν είναι ούτε αυτό αυτονόητο.

Παρατηρώ σε αρκετούς από τους αγαπημένους μας ανθρώπους ότι εγκλωβίζονται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, στον δικό τους μικρόκοσμο, αυτό της "στενής" οικογένειας, και πολύ δύσκολα βρίσκεται πλέον αυτός ο πολυπόθητος αλλά και απαραίτητος χρόνος για τους έξω. Και να σας πω την αλήθεια, τις περισσότερες φορές είμαστε εμείς, ο συνοδοιπόρος και εγώ, που θα πάρουμε τηλέφωνο, και θα στείλουμε φωτογραφίες, και θα κανονίσουμε video calls, και θα μοιραστούμε τα νέα μας, και θα ρωτήσουμε για τα δικά τους, αλλά δεν πειράζει. Το στενάχωρο είναι όταν συνειδητοποιείς ότι ακόμα και άνθρωποι που ζουν πραγματικά τόσο κοντά, είναι τελικά τόσο μακριά. Γιατί δεν βρίσκουν στην χαοτική καθημερινότητα που οι περισσότεροι ζούμε αυτά τα λίγα λεπτά ώστε να δείξουν τη νοιάξη τους και την αγάπη τους. Είναι όμως τόσο απαραίτητα αυτά τα λεπτά. Γιατί μετά όλο και μεγαλώνει η απόσταση, μερικές φορές ανεπιστρεπτί.

Μια φίλη που ζει στο εξωτερικό αρκετά χρόνια τώρα μου μιλούσε με μεγάλη απογοήτευση για τους φίλους της εν Ελλάδι. Ότι πολύ γρήγορα την "ξέχασαν", την "αμέλησαν". Πολύ γρήγορα τα τηλεφωνήματα αραίωσαν και όταν εκείνη επισκέπτεται -πλέον- την Ελλάδα, τους συναντά όλο και πιο λίγο σε όλο και πιο "τυπικές" συναντήσεις. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, για εκείνη, που μια μελλοντική επιστροφή στην Ελλάδα δεν είναι στα σχέδιά της. Και στεναχωρήθηκα. Γιατί όταν το συζητούσαμε, εμείς μετρούσαμε μόλις λίγους μήνες στην Ελβετία. Και άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το τετελεσμένο μέλλον όλων τελικά των σχέσεων εξ αποστάσεως. Σας λέω λοιπόν πως όχι. Γιατί δεν θέλω να είναι. Γιατί οι σχέσεις είναι σχέσεις όπου και αν βρίσκεσαι. Και η αγάπη είναι αγάπη, και η νοιάξη είναι νοιάξη. Αρκεί να την θρέφεις, να την εκφράζεις και την συντηρείς. Αρκεί να βρίσκεις αυτά τα λίγα λεπτά να τους σκεφτείς, να τους νοιώσεις και να τους μιλήσεις.

Βρείτε το χρόνο. Δεν στοιχίζει τίποτα. Θα προσπαθήσω και εγώ να τον βρίσκω όλο και πιο συχνά.

ανδριάνα

ΥΓ. Είναι φοβερές οι συγκυρίες μερικές φορές. Την ανάρτηση αυτή την είχα γράψει ημέρες τώρα αλλά δεν είχα προλάβει να την ετοιμάσω ώστε να δημοσιευθεί. Και στο ενδιάμεσο, να 'σου το καμπανάκι....